1.
Pomiarową osnowę sytuacyjną wyznacza się w nawiązaniu do poziomej osnowy geodezyjnej w postaci:
1)
sieci kątowo-liniowych;
2)
sieci punktów wyznaczonych metodą precyzyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS;
3)
wybranych i wzajemnie powiązanych ze sobą punktów terenu, w sposób zapewniający widoczność z każdego z tych punktów na co najmniej dwa punkty sąsiednie, których położenie określono metodami pomiarów fotogrametrycznych;
4)
sieci modularnych.
2.
Przy zakładaniu pomiarowych osnów sytuacyjnych należy zapewnić:
1)
wielopunktowe nawiązanie do punktów poziomej osnowy geodezyjnej;
2)
co najmniej dwukrotny pomiar każdego mierzonego elementu;
3)
wykonanie obserwacji nadliczbowych;
4)
wykonanie pomiarów:
a) liniowych ze średnim błędem pomiaru odległości md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km,
b) kątowych ze średnim błędem pomiaru kąta mk ≤ 0,0030 g,
c) wektorów przestrzennych technikami, o których mowa w § 2 pkt 18-21.
a) liniowych ze średnim błędem pomiaru odległości md ≤ 0,01 m + 0,01 m/km,
b) kątowych ze średnim błędem pomiaru kąta mk ≤ 0,0030 g,
c) wektorów przestrzennych technikami, o których mowa w § 2 pkt 18-21.
