1.
Dane obserwacyjne pozyskane przy wykonywaniu pomiarów metodami, o których mowa w § 13 pkt 1–3, wyrównuje się metodą najmniejszych kwadratów w układzie sieci jednorzędowej w dowiązaniu do co najmniej dwóch punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania.
2.
Podczas zakładania pomiarowej osnowy wysokościowej z wykorzystaniem technik GNSS w przypadku braku możliwości wykonania pomiaru bezpośrednio na punkcie dopuszcza się przeniesienie wysokości na reper roboczy za pomocą metod, o których mowa w § 13 pkt 1 lub 2.
3.
Podczas zakładania pomiarowej osnowy wysokościowej z wykorzystaniem techniki kinematycznej GNSS wyznaczenie wysokości punktu osnowy pomiarowej odbywa się przez co najmniej dwa niezależne pomiary oraz obliczenie z nich średniej arytmetycznej, przy czym różnice uzyskanych wysokości na podstawie tych pomiarów nie mogą przekraczać 0,05 m.
4.
Wyznaczenie wysokości z wykorzystaniem technik, o których mowa w § 13 pkt 4 i 5, realizowane jest przez wpasowanie matematyczne w oparciu o punkty łączne lub za pomocą przeliczenia wysokości elipsoidalnej do wysokości w państwowym układzie wysokościowym z uwzględnieniem obowiązującego modelu quasigeoidy.
5.
Miarą dokładności pomiarowej osnowy wysokościowej są błędy średnie wysokości jej punktów po wyrównaniu, a w przypadku zakładania osnowy pomiarowej technikami kinematycznymi GNSS – dokładność wykorzystanego serwisu pozycjonowania.