1.
Jeżeli z zawartej przez przedsiębiorcę z konsumentem umowy wynika, że:
1)
celem tej umowy jest oddanie do dyspozycji konsumentowi środków pieniężnych lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, wierzytelności lub innych praw majątkowych, których wartość jest lub może być określona kwotą pieniężną,
2)
zawarcie tej umowy wiąże się z ustanowieniem zabezpieczenia spełniającego warunki, o których mowa w art. 3 objaśnienie pojęć pkt 10,
3)
konsument jest zobowiązany do poniesienia kosztów związanych z tą umową
– w razie wątpliwości przyjmuje się, że strony zawarły umowę konsumenckiej pożyczki lombardowej.
– w razie wątpliwości przyjmuje się, że strony zawarły umowę konsumenckiej pożyczki lombardowej.
2.
W przypadku gdy przedsiębiorca zawarł z konsumentem więcej niż jedną umowę, ale z zawartych umów wynika, że ich celem było ukształtowanie stosunku prawnego, o którym mowa w ust. 1, przyjmuje się, że strony zawarły umowę konsumenckiej pożyczki lombardowej. W takim przypadku przyjmuje się, że dniem zawarcia umowy konsumenckiej pożyczki lombardowej jest dzień zawarcia pierwszej z tych umów.
3.
Jeżeli na podstawie umowy konsumentowi są oddawane do dyspozycji rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, wierzytelności lub inne prawa majątkowe, których wartość jest lub może być określona kwotą pieniężną, przyjmuje się, że kwotę konsumenckiej pożyczki lombardowej stanowi równowartość tych rzeczy, wierzytelności lub praw według stanu na dzień zawarcia umowy.
