1.
Operator statku powietrznego, w którym pochodząca od promieniowania kosmicznego dawka skuteczna (efektywna) promieniowania jonizującego, jaką może otrzymać członek załogi statku powietrznego, może przekroczyć 1 mSv rocznie, jest obowiązany:
1)
zapewnić ocenę dawek promieniowania jonizującego, jakie mogą otrzymać członkowie załóg statków powietrznych;
2)
przy planowaniu lotów uwzględniać wyniki ocen, o których mowa w pkt 1, a także stosować ograniczenia udziału w lotach członków załóg statków powietrznych, którzy są zagrożeni otrzymaniem podwyższonej dawki promieniowania jonizującego, w celu niedopuszczenia do przekroczenia dawek granicznych;
3)
informować członków załóg statków powietrznych, których to dotyczy, o zagrożeniach dla zdrowia związanych z promieniowaniem kosmicznym oraz o wartości otrzymanych przez nich dawek promieniowania jonizującego;
4)
w przypadku kobiet będących członkami załóg statków powietrznych, które zgłosiły, że są w ciąży – zapewnić, żeby dawka równoważna dla mającego się urodzić dziecka była na najniższym rozsądnie osiągalnym poziomie i żeby było mało prawdopodobne, że przekroczy 1 mSv przynajmniej przez pozostały okres ciąży.
2.
W przypadku gdy pochodząca od promieniowania kosmicznego dawka skuteczna (efektywna) promieniowania jonizującego, jaką mogą otrzymać członkowie załogi statku powietrznego, może przekroczyć 6 mSv rocznie, stosuje się wymagania określone w art. 7a opinia na temat urządzeń ochronnych i przyrządów dozymetrycznych, art. 9 zasada optymalizacji narażenia, limity użytkowe stawek ust. 1, art. 10 orzeczenie uprawnionego lekarza, art. 11 szkolenia pracowników w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej ust. 2 i ust. 3 pkt 5, art. 17 kategorie pracowników, art. 19 narażenie na większe dawki promieniowania, art 21–23, art. 26 obowiązki kierownika jednostki organizacyjnej dotyczące bezpieczeństwa pracowników, art. 27 świadectwo wzorcowania i art 29–32.
