Instrument finansowy, który nie jest wyraźnie określony w art. 25 ust. 4 lit. a dyrektywy 2014/65/UE, uważa się za instrument niekompleksowy do celów art. 25 ust. 4 lit. a ppkt (vi) dyrektywy 2014/65/UE, jeśli spełnia następujące kryteria:
a) nie wchodzi w zakres art. 4 okazjonalne świadczenie usług inwestycyjnych (art. 2 ust. 1 dyrektywy 2014/65/UE) ust. 1 pkt 44 lit. c lub pkt 4–11 sekcji C załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE;
b) pojawiają się częste możliwości zbycia, wykupu lub zrealizowania w inny sposób wartości instrumentu po cenach, które są powszechnie znane uczestnikom rynku, a które są albo cenami rynkowymi, albo cenami udostępnianymi lub zatwierdzanymi za pomocą systemów wyceny niezależnych od emitenta;
c) instrument nie wiąże się z żadnymi rzeczywistymi lub potencjalnymi zobowiązaniami klienta, które przekraczałyby koszt jego kupna;
d) instrument nie obejmuje klauzuli, warunku ani mechanizmu wyzwalającego, które mogłyby zasadniczo zmienić charakter lub ryzyko inwestycji lub profilu wypłat, na przykład inwestycje obejmujące prawo przekształcenia instrumentu w inną inwestycję;
e) instrument nie obejmuje żadnych wyraźnych ani domniemanych opłat za wyjście, które skutkują niepłynnością inwestycji, choć pojawiają się technicznie częste możliwości zbycia, wykupu lub zrealizowania w inny sposób wartości instrumentu;
f) odpowiednio wyczerpujące informacje na temat charakterystyki instrumentu są powszechnie dostępne i prawdopodobnie łatwo zrozumiałe dla przeciętnego klienta detalicznego, przez co może on podjąć świadomą decyzję dotyczącą zawarcia transakcji na takim instrumencie.