Parametry strumienia piany przy ciśnieniu 8 bar na wlocie działka, prędkości wiatru nie większej niż 2 m/s, temperaturze otoczenia 20 ± 10 °C, przy zastosowaniu syntetycznego środka pianotwórczego powinny być nie mniejsze niż wartości podane w tablicy nr 3.19.3.5. Prądownica działka powinna być ustawiona pod kątem 32 ± 1 ° do poziomu. Wylot prądownicy działka powinien znajdować się na wysokości 1 m nad poziomem gruntu.
Tablica nr 3.19.3.5.
Stężenia wodnego roztworu środka pianotwórczego niezbędne do uzyskania piany o parametrach podanych w tablicy nr 3.20.3.1. załącznika nie powinny przekraczać 3 %.
Dla urządzeń o natężeniu przepływu wodnego roztworu środka pianotwórczego poniżej 200 dm3/min, zużycie wodnego roztworu środka pianotwórczego do ugaszenia pożaru testowego nie powinno przekraczać odpowiednio:
Hydrant powinien spełniać wymagania normy PN-EN 14384. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
Hydrant powinien być wyposażony w dwie nasady boczne wielkości 75. Hydranty o średnicy nominalnej DN 100 i DN 150 powinny być dodatkowo wyposażone w nasadę czołową wielkości 110 (dopuszcza się dodatkowo drugą nasadę wielkości 110 dla hydrantu DN 150).
Nasady boczne i nasady czołowe powinny umożliwiać połączenie z łącznikami wykonanymi wg normy PN-M-51031 z zapewnieniem szczelności przy ciśnieniu próbnym hydrantu, za pomocą klucza wg normy PN-M-74088 lub wg normy PN-M-51014). Pokrywy nasad powinny być zamocowane do korpusu hydrantu za pomocą linki lub łańcucha. Pokrywy nasad powinny być wykonane wg normy PN-M-51024 lub inne (z gwintem zewnętrznym) wykonane ze stopów aluminium, mosiądzu lub żeliwa. Zamknięcie i otwarcie pokryw nasad powinno być możliwe za pomocą klucza wg normy PN-M-74088 lub wg normy PN-M-51014.
Hydrant powinien być wyposażony w głowicę do otwierania zaworu kluczem wykonanym wg normy PN-M-74088. Hydrant powinien być wyposażony w urządzenie odwadniające, umieszczone na wysokości zaworu głównego hydrantu, które otwiera się automatycznie po zamknięciu zaworu.
W górnej części hydrantu powinien być zainstalowany jednokierunkowy, zawór napowietrzający, otwierający się automatycznie podczas odwadniania hydrantu za pomocą urządzenia odwadniającego.
Hydrant powinien spełniać wymagania normy PN-EN 14339. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
Hydrant powinien być wyposażony w głowicę do otwierania zaworu kluczem wykonanym wg normy PN-M-74085. Hydrant powinien być wyposażony w urządzenie odwadniające, umieszczone na wysokości zaworu głównego hydrantu, które otwiera się automatycznie po zamknięciu zaworu.
Hydrant powinien być wyposażony w uchwyt kłowy umożliwiający podłączenie stojaka hydrantowego zgodnego z normą PN-M-51154.
Korpusy zaworów powinny być wykonane ze stopów mosiądzu lub stopów aluminium.
Konstrukcja zaworu (gwinty zewnętrzne) powinna zapewnić możliwość zainstalowania go w instalacji wodociągowej przeciwpożarowej.
Wylot korpusu zaworu powinien być zakończony nasadą tłoczną wielkości 52 wg normy PN-M 51038. Zawór hydrantowy powinien być typu wzniosowego z gwintowanym wrzecionem. Zamykanie armatury powinno następować przez obracanie urządzenia zamykającego (kółko ręczne) w prawo. Dopuszczalne siły na kółku ręcznym w początkowej fazie otwierania i końcowej zamykania powinny wynosić dla średnicy kółka 80 mm - 60 N, a dla średnicy 100 mm - 70 N.
Króćce wlotowy i wylotowy powinny tworzyć kąt nie mniejszy niż 90 ° i nie większy niż 135 °.
Zawór hydrantowy poddany obciążeniu ciśnieniem wody do 24 bar, z przyrostem 2 bar/min, utrzymywanym przez okres 60 s, zgodnie z normą PN-EN 671-2 nie powinien wykazywać oznak wycieku.
Zawór hydrantowy poddany obciążeniu ciśnieniem wody do 12 bar z przyrostem 1 bar/min, utrzymywanym przez okres 60 s, po uprzednim odpowietrzeniu i opuszczeniu grzybka zaworu w położenie zamknięte, nie powinien wykazywać oznak wycieku wody w miejscach uszczelnianych.
Działanie mechanicznych części nie powinno ulec pogorszeniu oraz uszkodzeniom (korozyjne wgłębienia i pęknięcia materiału) na zewnątrz lub wewnątrz dróg wodnych, po poddaniu wnętrza zaworu działaniu 1 % roztworu wodnego chlorku sodu, przez okres 3 miesięcy w temperaturze otoczenia 20 +5 °C, zgodnie z normą PN-EN 671-2.
Natężenie przepływu wodnego roztworu środka pianotwórczego powinno wynosić Q ≥ 100 dm3/min.
Doprowadzenie wody powinno być realizowane poprzez nasadę tłoczną zgodną z normą PN-M-51038.
Powierzchnie zewnętrzne generatora powinny być bez zadziorów i ostrych krawędzi.
Powierzchnie zewnętrzne części metalowych poza częściami złącznymi powinny być trwale pokryte czerwonym lakierem odpornym na działanie wodnych roztworów pianotwórczych środków gaśniczych.
Na generatorze powinna być umieszczona tabliczka znamionowa, zamontowana w sposób trwały, zawierająca, co najmniej następujące informacje:
Rodzaj środka pianotwórczego i jego zalecane stężenie powinny być podane w dokumentacji technicznej dostarczanej użytkownikowi.
nie powinna być niższa niż 200.
Producent zobowiązany jest podać w dokumentacji natężenie przepływu wody przy ciśnieniu 5,5 bar na wlocie generatora. Dopuszczalna odchyłka od zadeklarowanej wartości nie powinna przekraczać ±5 %.
Stojaki hydrantowe powinny spełniać wymagania normy PN-M-51154.
Pojazd pożarniczy, zwany dalej "pojazdem", powinien spełniać wymagania normy PN-EN 1846-2.
Urządzenia i podzespoły zamontowane w pojeździe powinny spełniać wymagania odrębnych przepisów krajowych i/lub międzynarodowych.
Podział na klasy, kategorie i grupy wg normy PN-EN 1846-1.
Definicje wg normy PN-EN 1846-1 oraz normy PN-EN 1846-2.
Podwozie pojazdu powinno posiadać świadectwo homologacji typu zgodnie z odrębnymi przepisami krajowymi odnoszącymi się do prawa o ruchu drogowym. W przypadku, gdy przekroczone zostały warunki zabudowy określone przez producenta podwozia, wymagane jest świadectwo homologacji typu pojazdu kompletnego oraz zgoda producenta podwozia na wykonanie zabudowy.
Zabudowa pożarnicza oraz urządzenia dodatkowe na stałe związane z pojazdem w istotny sposób decydujące o bezpieczeństwie, powinny być oznakowane w sposób pozwalający na ich jednoznaczną identyfikację (podanie przynajmniej następujących danych: pełnej nazwy i/lub znaku producenta, typu, numeru seryjnego, roku produkcji).
W przypadku ręcznego wyłączenia systemu przeciwblokującego kół podczas hamowania kierowca powinien być jednoznacznie informowany o jego wyłączeniu.
Ogumienie pojazdu powinno być dostosowane do maksymalnej prędkości pojazdu oraz jego przeznaczenia, a nośność ogumienia powinna być dostosowana do nacisku koła. Ciśnienie w ogumieniu powinno być zgodne z zaleceniami wytwórcy dla danej opony i obciążenia pojazdu.
Samochody kategorii 3 powinny być wyposażone w opony z bieżnikiem terenowym. Mocowanie koła zapasowego ustala zamawiający z dostawcą. Masa koła zapasowego wliczana jest do maksymalnej masy rzeczywistej, gdy przewidziano w pojeździe stałe mocowanie.
Pojazdy o MMR ≥ 3500 kg powinny posiadać sygnał dźwiękowy włączonego biegu wstecznego.
Masy, naciski osi, wysokość oraz szerokość pojazdu powinny spełniać wymagania przepisów krajowych w sprawie warunków technicznych pojazdów dla wszystkich warunków obciążenia.
Rezerwa masy, liczona w stosunku do masy całkowitej dopuszczalnej pojazdu dla samochodów ratowniczo-gaśniczych oraz samochodów ratowniczo-gaśniczych specjalnych powinna wynosić 3÷20% (dotyczy samochodów klasy średniej i lekkiej o MMR>5000 kg).
Różnica obciążeń stron pojazdu liczona w stosunku do MMR nie powinna przekraczać 3 %.
W przypadku kabiny składającej się z oddzielnych modułów, powinna być zapewniona możliwość kontaktu, co najmniej głosowego pomiędzy przedziałem załogi i kabiną kierowcy.
Przedział załogi powinien posiadać system ogrzewania niezależny od pracy silnika.
Dopuszcza się lokalizację licznika czasu pracy (licznika motogodzin) dla samochodu wyposażonego w przystawkę dodatkowego odbioru mocy na pulpicie sterowniczym napędzanego urządzenia (np. autopompy).
Jeśli zamontowano stopnie umożliwiające dostęp do sprzętu, to ich wysokość od poziomu podłoża nie powinna przekraczać 650 mm - dla kategorii 3 klasy M i S.
Dodatkowe wyposażenie elektryczne znajdujące się wewnątrz pojazdu, które może być narażone na działanie wody, powinno mieć stopień ochrony min. IP44.
Pojazd powinien być wyposażony w zewnętrzne złącze do ładowania akumulatora (-ów).
Urządzenia elektryczne powinny zachowywać swoje właściwości pracy w temperaturze otoczenia od -25 ° C do + 35 ° C.
W samochodzie należy zapewnić miejsce na sprzęt i wyposażenie oraz jego mocowania. Wykaz wyposażenia oraz jego rozmieszczenie ustala zamawiający z dostawcą.
Sprzęt gaśniczy i ratowniczy znajdujący się na pojeździe powinien spełniać wymagania odrębnych przepisów krajowych i/lub międzynarodowych.
Pojazd powinien spełniać wymagania odrębnych przepisów krajowych w sprawie warunków technicznych pojazdów.
Środki łączności stosowane w samochodzie pożarniczym ustala zamawiający z dostawcą.
Działanie masztu powinno odbywać się bez nagłych skoków podczas ruchu do góry i do dołu. Złożenie masztu powinno nastąpić bez konieczności ręcznego wspomagania. Przewody elektryczne zasilające reflektory nie powinny kolidować z ruchami teleskopów. Wysokość rozłożonego masztu, mierzona od podłoża, na którym stoi pojazd, do oprawy czołowej reflektorów ustawionych poziomo, powinna wynosić minimum 4,5 m dla samochodów klasy M i S. Mostek z reflektorami powinien obracać się wokół osi pionowej o kąt, co najmniej 135 ° w obie strony. Każdy reflektor powinien mieć możliwość obrotu wokół osi poziomej o kąt, co najmniej 135 ° w obie strony (za ustawienie zerowe należy przyjąć takie, przy którym oprawa czołowa reflektora ustawiona jest poziomo i skierowana w stronę podłoża). Sterowanie obrotem reflektorów wokół osi pionowej oraz zmianą ich kąta pochylenia powinno być możliwe ze stanowiska obsługi masztu. W czasie jazdy samochodem po nierównościach nie powinno następować samoczynne wysuwanie się masztu. W kabinie kierowcy powinna znajdować się lampka ostrzegawcza, informująca o wysunięciu masztu. Stopień ochrony masztu i reflektorów minimum IP 55.
Mechanizmy podnoszące powinny spełniać wymagania normy PN-EN 1846-3.
Samochody ratowniczo-gaśnicze powinny spełniać wymagania ogólne i szczegółowe określone w pkt 4.1. oraz pkt 4.2. załącznika wraz z podpunktami dla pojazdów.
Konstrukcja podłogi przedziału pompy oraz układu wodnego lub wodno-pianowego powinna umożliwiać odprowadzanie wody z jego wnętrza.
Na pulpicie sterowniczym pompy powinny znajdować się, co najmniej następujące urządzenia kontrolno-sterownicze:
Ponadto na stanowisku obsługi powinien znajdować się schemat układu wodnego lub wodno-pianowego z oznaczeniem zaworów.
Wszystkie urządzenia kontrolno-sterownicze powinny być widoczne i dostępne z miejsca obsługi pompy (dotyczy to również sterowania dozownikiem i urządzeniem odpowietrzającym, jeśli są one sterowane ręcznie).
Wszystkie urządzenia sterowania i kontroli powinny być oznaczone znormalizowanymi symbolami (piktogramami) lub inną tabliczką informacyjną, jeśli symbol nie istnieje.
Dźwignie i pokrętła wszystkich zaworów, w tym również zaworów odwadniających, powinny być łatwo dostępne, a ich obsługa powinna być możliwa bez wchodzenia pod samochód.
Pulpit sterowniczy pompy powinien posiadać oświetlenie załączane automatycznie po otwarciu drzwi przedziału, w którym znajduje się pulpit.
Zasysanie środka pianotwórczego ze zbiornika zewnętrznego (dotyczy samochodów z układem wodno-pianowym) powinno być realizowane za pomocą nasady/nasad ssawnych wielkości 25 lub 52.
Układ wodno-pianowy powinien być odporny na działanie wody oraz dopuszczonych do stosowania środków pianotwórczych i modyfikatorów oraz powinien zachować szczelność i wytrzymałość przy ciśnieniu, jakie może wystąpić w układzie.
Nasady tłoczne i ssawne powinny być zabezpieczone przed zamarzaniem. Konstrukcja układu musi zapewniać łatwy dostęp do nasad i swobodną ich obsługę przy użyciu kluczy do łączników. Dopuszcza się wykonanie wlotów ssawnych w poziomie bez pochylenia.
Wszystkie nasady i pokrywy nasad w układzie wodnym lub wodno-pianowym powinny być wykonane zgodnie z normą PN-M-51038 Nasady i normą PN-M-51024 Pokrywy nasad.
Układ wodny lub wodno-pianowy powinien zachowywać szczelność podczas próby ssania na sucho (podciśnienie 0, 85 bar) - maksymalny spadek podciśnienia w czasie 1 min nie może przekraczać 0,1 bar.
Linia szybkiego natarcia powinna umożliwiać podawanie wody lub piany z prądownicy, bez względu na stopień rozwinięcia linii. Musi istnieć możliwość zwijania i rozwijania węża ręcznie przez jednego strażaka. Wąż linii szybkiego natarcia powinien mieć długość, co najmniej 30 m dla normalnego ciśnienia i minimum 60 m dla linii szybkiego natarcia wysokiego ciśnienia. Wąż powinien być zakończony prądownicą, umożliwiającą podawanie zwartego i rozproszonego strumienia wody oraz piany. Wydajność prądownicy wysokociśnieniowej powinna wynosić od 75 do 150 dm3/min, a niskociśnieniowej 100 lub 200 dm3/min. Wąż powinien nawijać się na bęben zwijadła bez załamań i zagnieceń. Straty ciśnienia w linii szybkiego natarcia (dla linii zwiniętej i rozwiniętej) nie powinny przekraczać 50 % przy nominalnym ciśnieniu autopompy i przy pełnym otwarciu prądownicy.
Zbiornik powinien być wyposażony we właz rewizyjny, umożliwiający kontrolę stanu technicznego i konserwację zbiornika. Wymiar włazu w świetle powinien wynosić min 450 mm i powinien być dostępny bez demontażu głównych, stałych elementów. Wloty do napełniania zbiornika z hydrantu powinny mieć zabezpieczenie przed swobodnym wypływem wody ze zbiornika tymi wlotami (np. zawór zwrotny). W przypadku układu napełniania z automatycznym zaworem odcinającym powinna być możliwość ręcznego przesterowania zaworu odcinającego w celu dopełnienia zbiornika. Zbiornik powinien być wyposażony w urządzenie przelewowe zabezpieczające zbiornik przed uszkodzeniem podczas napełniania. W najniżej położonym punkcie zbiornika powinien być zainstalowany zawór do grawitacyjnego opróżniania zbiornika. Sterowanie tym zaworem powinno być możliwe bez wchodzenia pod samochód.
Dozownik powinien być tak dobrany, aby umożliwiać uzyskiwanie wymaganych stężeń w pełnym zakresie wydajności układu wodno-pianowego pojazdu.
Zbiornik środka pianotwórczego powinien być wykonany z materiału odpornego na działanie środków pianotwórczych i modyfikatorów, wyposażony w zamykany wlew do grawitacyjnego napełniania zbiornika z dachu pojazdu lub z innego miejsca, jeżeli dach nie jest wykonany, jako platforma robocza. W najniżej położonym punkcie zbiornika powinien być zainstalowany zawór do grawitacyjnego opróżniania zbiornika (z możliwością podłączenia węża). Sterowanie tym zaworem powinno być możliwe bez wchodzenia pod samochód.
Zakres obrotu działka w płaszczyźnie pionowej - od kąta limitowanego obrysem pojazdu do min. 75 °. Stanowisko obsługi działka oraz dojście do stanowiska musi posiadać oświetlenie nieoślepiające, bez wystających elementów, załączane ze stanowiska obsługi pompy.
Samochody ratowniczo-gaśnicze powinny być wyposażone w zbiornik wody. W zależności od klasy samochodu minimalne pojemności zbiornika powinny wynosić:
W przypadku samochodu ratowniczo-gaśniczego z instalacją wodno-pianową pojemność zbiornika/zbiorników na środek pianotwórczy powinna wynosić, co najmniej 10 % pojemności zbiornika wodnego.
W przypadku samochodu ratowniczo-gaśniczego specjalnego z proszkiem wielkość zbiornika na proszek powinna umożliwiać przewożenie 750 kg x N proszku, gdzie N jest liczbą naturalną większą od zera. Wymagana jest linia szybkiego natarcia (30 metrów), z prądownicą, na każde 750 kg proszku, o wydajności 5kg/s, przy ciśnieniu 10 bar (prądownica zamykana, umożliwiająca impulsowe podawanie proszku). W przypadku zastosowania działka proszkowego wymagana jest wydajność od 20 do 50 kg/s.
Dodatkowe wyposażenie ustala zamawiający z dostawcą.
Samochody z podnośnikiem hydraulicznym powinny spełniać wymagania normy PN-EN 1777 (grupa 1) oraz odpowiednio wymagania pkt 4.1. oraz pkt 4.2. załącznika wraz z podpunktami dla pojazdów.
Wielkość podnośnika określana jest na podstawie rzeczywistej maksymalnej wysokości ratowniczej zaokrąglonej do 1 m.
Przykład oznaczenia wielkości dla podnośnika o maksymalnej wysokości ratowniczej 40,45 m - SH 40
Wzdłuż wysięgnika powinna być zamontowana linia wodna tzw. "suchy pion" z nasadami wg normy PN-M-51038 do zasilania urządzeń zamontowanych w koszu. W koszu lub u wierzchołka wysięgnika należy zamontować wiatromierz z możliwością odczytu siły wiatru na głównym stanowisku obsługi oraz w koszu. Kosz powinien być przystosowany do mocowania noszy oraz działka wodno-pianowego.
Kosz powinien być wyposażony w urządzenie (-a) zabezpieczające przed uderzeniem o przeszkody.
Dla samochodów z podnośnikiem hydraulicznym wymiary maksymalne, zgodnie z tablicą nr 4.3.2.4., wynoszą:
Parametr |
Wysokość podnoszenia H (m) |
|
H ≤ 30 |
30 < H ≤ 42 |
42 < H ≤ 68 |
H > 68 |
Długość (m) |
≤ 12 |
≤ 12 |
≤ 14 |
≤ 15 |
Kąt zejścia (0) |
≥ 12 |
≥ 12 |
≥ 9 |
≥ 7 |
4.3.2.5. Czas sprawiania
Czas sprawiania podnośnika w zależności od maksymalnej wysokości ratowniczej H, nie powinien przekraczać wartości podanych poniżej:
H ≤ 10 m - 105 s,
10 m < H ≤ 20 m - 120 s,
20 m < H ≤ 30 m - 150 s,
30 m < H ≤ 40 m - 210 s,
40 m < H ≤ 50 m - 285 s,
50 m < H ≤ 60 m - 360 s,
60 m ≤ H - wartość określona przez producenta.
4.3.2.6. Próba użytkowa (12 cykli)
Podnośnik podczas próby 12 cykli pracy powinien zachować szczelność połączeń, rozdzielaczy, przewodów olejowych oraz innych urządzeń zastosowanych w układzie hydraulicznym. Każdy cykl pracy powinien obejmować podniesienie wysięgnika (kosza) z poziomu gruntu, osiągnięcie maksymalnej wysokości, obrót o 90 °, a następnie powrót do pozycji wyjściowej. Próba powinna być przeprowadzona dla nominalnego obciążenia kosza. Po próbie powinno być możliwe uzyskanie wszystkich położeń podnośnika ze stanowiska obsługi głównego i z kosza. Podczas próby temperatura oleju w układzie hydraulicznym nie powinna przekroczyć wartości dopuszczonych przez producenta.
4.3.2.7. Szczelność układu wodnego ("suchego pionu")
Układ wodny poddany ciśnieniu 150 % wartości ciśnienia nominalnego powinien zachować szczelność w czasie 2 min.
4.3.2.8. Wyposażenie zamontowane
Rodzaj i ilość wyposażenia ustala zamawiający z dostawcą.
4.3.3. SAMOCHODY Z DRABINĄ MECHANICZNĄ
4.3.3.1. Wymagania ogólne
Samochody z drabiną mechaniczną powinny spełniać odpowiednio wymagania pkt 4.1. oraz pkt 4.2. załącznika wraz z podpunktami dla pojazdów.
4.3.3.1.1. Wyposażenie zamontowane
Rodzaj i ilość wyposażenia ustala zamawiający z dostawcą.
4.3.3.1.2. Wykonanie
W koszu lub u wierzchołka drabiny należy zamontować wiatromierz z możliwością odczytu siły wiatru na głównym stanowisku obsługi oraz w koszu. Kosz powinien być przystosowany do mocowania noszy.
Wzdłuż drabiny może być zamontowana linia wodna tzw. "suchy pion" z nasadami wg normy PN-M-51038 do zasilania urządzeń zamontowanych na drabinie lub w koszu.
4.3.3.1.3. Statyczny kąt przechyłu bocznego
Statyczny kąt przechyłu bocznego drabiny nie powinien być mniejszy niż:
- 25 ° - dla drabin o MMR ≤ 15 000 kg,
- 23 ° - dla drabin o MMR > 15 000 kg.
4.3.3.1.4. Szczelność układu wodnego ("suchego pionu")
Układ wodny, (jeśli występuje) poddany ciśnieniu 150 % wartości ciśnienia nominalnego powinien zachować szczelność w czasie 2 min.
4.3.3.2. Samochody z drabiną automatyczną lub półautomatyczną
Samochody z drabiną automatyczną powinny spełniać wymagania zawarte w normie PN-EN 14043. Samochody z drabiną półautomatyczną powinny spełniać wymagania zawarte w normie PN-EN 14044.
4.3.3.3. Samochody z drabiną o wysokości ratowniczej większej niż 30 m
4.3.3.3.1. Wymagania ogólne
Samochody z drabiną o wysokości ratowniczej większej niż 30 m powinny spełniać wymagania normy PN-EN 14043 lub normy PN-EN 14044 w zakresie funkcjonalności bezpieczeństwa i ergonomii użytkowania, stateczności statycznej i dynamicznej, wytrzymałości, próby użytkowej, wymiarów przęseł drabiny, krycia szczebli, zabezpieczenia kosza przed uderzeniem o przeszkody, poziomowania kosza i niwelowania nierówności gruntu.
4.3.3.3.2. Oznaczenie wielkości drabiny
Wielkość drabiny określana jest na podstawierzeczywistej maksymalnej wysokości ratowniczej zaokrąglonej do 1 m.
4.3.4. NOŚNIKI KONTENEROWE I KONTENERY WYMIENNE ORAZ PRZYCZEPY DO PRZEWOZU KONTENERÓW
4.3.4.1. Podwozie
Pojazd z zamontowanym urządzeniem załadowczym powinien mieć możliwość trwałego zamocowania kontenera wykonanego wg pkt 4.3.4.4. załącznika. Jednoczesne najechanie przednim (-i) kołem (-ami) i znajdującym (-i) się po przekątnej tylnym (-i) kołem (-ami) na progi o wysokości, co najmniej 200 mm, nie powinno powodować rozłączenia lub uszkodzenia mechanizmów.
Pojazd z urządzeniem załadowczym musi posiadać urządzenie zabezpieczające przed wjechaniem pod pojazd z tyłu, przy czym, jeżeli to konieczne, urządzenie to musi się samoczynnie przestawiać podczas załadunku/rozładunku kontenera.
Tylne zawieszenie pojazdu powinno być dostosowane do obciążenia występującego podczas załadunku lub powinno być zastosowane zabezpieczenie zawieszenia przed przeciążeniem oraz możliwość bezkolizyjnego załadunku kontenera na przyczepę do przewozu kontenerów.
Podczas zsuwania/nakładania kontenera na nośnik za pomocą urządzenia załadowczego pojazd powinien wykazywać pełną stateczność.
Pojazd powinien posiadać hak holowniczy do ciągnięcia przyczepy, typ 40 (paszczowy) wg normy PN-S-48023.
Całkowita wysokość podwozia z urządzeniem załadowczym nie może przekroczyć:
- 1400 mm dla podwozia z napędem szosowym (miejskim),
- 1500 mm dla podwozia z napędem uterenowionym.
Wysokość powinna być mierzona nad osią tylną, od podłoża do górnej krawędzi prowadnic szynowych, na których spoczywa kontener, bez nałożonego kontenera. Nośnik wraz z kontenerem nie powinien przekroczyć wysokości 4000 mm.
Podwozie musi posiadać pojemnik na elementy wyposażenia o objętości, co najmniej 0,5 m3 w wykonaniu wodoszczelnym.
4.3.4.2. Kabina
Ściana tylna kabiny musi być wyposażona, w co najmniej jedno okno, aby hak urządzenia załadowczego przy nakładaniu i zsuwaniu kontenera był widoczny z miejsca kierowcy.
Pojazd musi być wyposażony w światła robocze tak ustawione, aby teren pracy przy zmianie kontenerów był oświetlony.
Za kabiną kierowcy, z lewej strony, musi być wyprowadzone elektryczne złącze wtykowe 15-biegunowe, przeznaczone do obsługi kontenera z sieci pokładowej 24 V.
Rodzaje styków:
- styk nr 1 - kierunkowskaz lewy,
- styk nr 2 - kierunkowskaz prawy,
- styk nr 3 - tylne światła przeciwmgłowe,
- styk nr 4 - masa,
- styk nr 5 - światła pozycyjne lewe (obrysowe),
- styk nr 6 - światła pozycyjne prawe (obrysowe),
- styk nr 7 - światła hamowania "stop",
- styk nr 8 - światła cofania,
- styk nr 9 - zasilanie 24 V,
- styk nr 10 - ostrzegawczy sygnał świetlny błyskowy,
- styk nr 11 - rezerwa,
- styk nr 12 - rezerwa,
- styk nr 13 - masa,
- styk nr 14 - rezerwa,
- styk nr 15 - rezerwa.
Bezpieczniki muszą być przyporządkowane poszczególnym podłączonym odbiornikom.
4.3.4.3. Urządzenie załadowcze
Urządzenie załadowcze powinno umożliwiać załadunek/rozładunek i przewożenie kontenerów wykonanych wg pkt 4.3.4.4. załącznika. Urządzenie załadowcze powinno spełniać poniższe wymagania:
a) być trwale i mocno związane z podwoziem wg wytycznych producenta podwozia,
b) uniemożliwiać ruch haka do zsuwania kontenera, dopóki kontener jest zaryglowany,
c) umożliwiać zsunięcie i wciągnięcie kontenera na pochyłości i wzniesieniu do 5 °,
d) umożliwiać wciągnięcie i zsunięcie kontenera o szerokości do 2550 mm,
e) nominalny udźwig urządzenia - minimum 20 ton.
Napęd urządzenia załadowczego powinien mieć możliwość włączenia i wyłączenia za pośrednictwem osobnej dźwigni/przycisku. Niedopuszczalne jest nieprzewidziane włączenie napędu podczas jazdy.
W przypadku awarii systemu elektrycznego powinna istnieć możliwość sterowania awaryjnego.
Uruchomienie urządzenia załadowczego powinno być możliwe z miejsca kierowcy oraz z zewnątrz, w bezpośredniej bliskości siedzenia kierowcy.
Z miejsca kierowcy należy zapewnić:
a) możliwość regulacji i kontroli prędkości obrotowej silnika, w celu uniknięcia awarii,
b) możliwość awaryjnego wyłączenia napędu urządzenia załadowczego i zatrzymania ruchów kontenera.
Elementy sterujące (np. dźwignie) służące do wciągania, zsuwania i ruchów wahadłowych, muszą po zwolnieniu samoczynnie powracać do położenia zerowego (neutralnego). Funkcje części nastawnych i wskazania optyczne muszą być jednoznacznie rozpoznawalne przy pomocy symboli graficznych lub opisów.
W kabinie kierowcy musi być optyczna i/lub akustyczna sygnalizacja ostrzegawcza wskazująca, że rama nośna kontenera nie spoczywa na ramie podstawowej urządzenia załadowczego oraz, że wysięgnik hakowy po naciągnięciu kontenera nie znajduje się w przednim położeniu oporowym.
Sygnalizacja ostrzegawcza w kabinie kierowcy musi wskazywać, że kontener nie jest zaryglowany i musi ona być tak podłączona, aby wskaźnik zadziałał, gdy pojazd ruszy, również bez kontenera.
Operator powinien być jednoznacznie poinformowany, że napęd wysięgnika hakowego jest wyłączony.
Kontener przy nieprawidłowej obsłudze urządzenia załadowczego nie powinien samoczynnie się poluzować.
Zaryglowanie przy nieprawidłowej obsłudze powinno być niemożliwe do wykonania przy użyciu zewnętrznej siły.
Zakres chwytu haka musi być taki, aby było wykluczone uszkodzenie ucha w kontenerze.
Urządzenie załadowcze powinno być wyposażone w hydrauliczny system blokady kontenera z czujnikiem zaryglowania.
Tabliczka urządzenia załadowczego powinna zawierać, co najmniej następujące dane:
- nazwę producenta,
- typ urządzenia załadowczego,
- rok produkcji,
- numer fabryczny,
- nominalny udźwig w tonach,
- maksymalne ciśnienie robocze w barach.
4.3.4.4. Kontener
Wymiary podstawowe kontenera (gabarytowe oraz połączeniowe z urządzeniem załadowczym) podano na rysunku nr 4.3.4.4.
Uwaga: Rysunek nr 4.3.4.4 zawiera wymiary wspólne dla współpracujących części.
Konstrukcja nie musi odpowiadać przedstawionemu rysunkowi.
Rysunek nr 4.3.4.4
Kontenery powinny poprawnie współpracować z nośnikami wykonanymi wg pkt 4.3.4.1 ÷ 4.3.4.3. załącznika. Kontener powinien spełniać wymagania normy PN-EN 1846-2 w zakresie dostępu do sprzętu, skrytek na sprzęt, wyposażenia elektrycznego, urządzeń sterowania i kontroli, wyposażenia dodatkowego, sprzętu ratowniczego przenośnego, odporności na korozję.
Narożniki kontenera powinny być oznaczone pasami biało-czerwonymi.
Kontener powinien być wyposażony w oświetlenie zewnętrzne (światła obrysowe, pozycyjne, odblaskowe, ostrzegawcze niebieskie z tyłu) zgodnie z przepisami krajowymi.
Zasilanie ww. oświetlenia zewnętrznego kontenera powinno być możliwe z sieci pokładowej pojazdu, poprzez połączenie za pomocą jednego z dwóch gniazd wtyczkowych 15-biegunowych, umieszczonych na kontenerze z przodu i z tyłu (rodzaje styków wg pkt 4.3.4.2. załącznika).
Włączenie świateł powinno być możliwe również po odłączeniu od instalacji elektrycznej pojazdu i posadowieniu kontenera na ziemi. W tym celu należy zapewnić własne źródło zasilania.
W przypadku, gdy akumulatory stanowią własne źródło zasilania kontener powinien być wyposażony w zewnętrzne złącze do ładowania akumulatora (-ów) - lokalizacja złącza wg wymagań użytkownika.
Z tyłu kontenera muszą być zamontowane dwie leżące na zewnątrz i niewymagające konserwacji rolki, zapobiegające ocieraniu się o ziemię kontenera lub jego części przy naciąganiu lub zsuwaniu. Rolki muszą być tak skonstruowane, aby ruch kontenera z jednej strony wiszącego jeszcze na urządzeniu załadowczym, z drugiej strony stojącego już na rolkach na ziemi, możliwy był na długości minimum 100 m. Dopuszczalne obciążenie każdej rolki nie może być mniejsze niż 10 ton.
Ucho zaczepowe w kontenerze wraz z łącznikami powinno wytrzymać obciążenie, co najmniej 150 kN. Kontenery przeznaczone do czasowego przebywania w nich osób oraz kontenery, jako pomieszczenia sprzętu pobieranego do akcji powinny posiadać oświetlenie własne wewnętrzne i zewnętrzne (oświetlenie pola pracy) zasilane z własnego źródła (źródeł) zasilania o napięciu 24 V. Kontenery ze stanowiskami obsługi powinny posiadać oświetlenie elementów sterowania.
Wysokość całkowita kontenera włącznie z szynami prowadzącymi, na których kontener spoczywa na urządzeniu załadowczym, powinna wynosić najwyżej 2500 mm.
Konstrukcja kontenera powinna zapewnić prawidłową jego obsługę przy ustawieniu kolejno na blokach o wysokości:
- 100 mm - pod prawą/lewą podłużnicą z przodu,
- 200 mm - pod prawą/lewą rolką z tyłu.
Elementy sterowania drzwi, szuflad wysuwanych i klap muszą być łatwo dostępne, gdy kontener jest w stanie zsuniętym.
Wyposażenie kontenera musi być zabezpieczone przed przemieszczaniem się w czasie jazdy oraz podczas zdejmowania/nakładania na nośnik. Ciecze przewożone w zbiorniku należy zabezpieczyć przed wylewaniem.
Wysokość całkowita wewnątrz kontenera przeznaczonego do przebywania w nim osób powinna wynosić co najmniej 2000 mm.
Tabliczka dla kontenera powinna zawierać, co najmniej następujące informacje:
- nazwę producenta,
- typ kontenera,
- rok produkcji,
- numer fabryczny,
- ciężar pustego kontenera w kg,
- nośność kontenera w kg,
- pojemność nominalną w m3.
4.3.4.5. Przyczepy do przewozu kontenerów
Przyczepa powinna posiadać świadectwo homologacji zgodnie z odrębnymi przepisami krajowymi odnoszącymi się do prawa o ruchu drogowym.
Mechanizmy przyczepy i zabezpieczenia transportowe powinny współpracować z kontenerami wykonanymi wg pkt 4.3.4.4. Przyczepa powinna być wyposażona w elementy umożliwiające bezpieczną obsługę oraz transport, minimum bieżnie do wciągania kontenera, mechanizmy blokujące kontener, mechanizmy blokujące rolkę kontenera.
Przyczepa powinna być wyposażona w układ hamulcowy z systemem przeciwblokującym koła podczas hamowania.
Dyszel do holowania powinien być przystosowany do haka holowniczego (paszczowego) typ 40 wg PN-S-48023.
Ładowność przyczepy - minimum 12 000 kg. Wysokość przyczepy nie powinna być większa niż 1100 mm (mierzona od podłoża do górnej krawędzi prowadnic szynowych, na których spoczywa kontener).
4.3.4.6. Wyposażenie zamontowane
Rodzaj i ilość wyposażenia ustala zamawiający z dostawcą.
4.3.5. PRZYCZEPY I NACZEPY Z ZAMONTOWANYM SPRZĘTEM SPECJALISTYCZNYM
4.3.5.1. Wymagania ogólne
Przyczepa powinna posiadać świadectwo homologacji typu zgodnie z ustawą Prawo o ruchu drogowym. Rezerwa masy, liczona w stosunku do masy całkowitej dopuszczalnej dla przyczepy z zamontowanym sprzętem specjalistycznym i kompletnym wyposażeniem powinna wynosić 3÷30%.
4.3.5.2. Wyposażenie zamontowane
Rodzaj i ilość wyposażenia ustala zamawiający z dostawcą.
4.3.6. INNE SAMOCHODY POŻARNICZE
4.3.6.1. Klasyfikacja
Inne samochody pożarnicze używane do działań ratowniczo-gaśniczych obejmują poniższe grupy pojazdów wg normy PN-EN 1846-1:
a) samochody ratowniczo-gaśnicze specjalne,
b) samochody ratownictwa technicznego,
c) samochody sprzętowe ratownictwa chemicznego,
d) samochody dowodzenia,
e) samochody zaopatrzeniowe,
f) inne specjalne pojazdy samochodowe.
4.3.6.2. Wymagania ogólne
Samochody wymienione w pkt 4.3.6.1. ppkt a), b), c), d) oraz e) powinny spełniać wymagania pkt 4.1. oraz pkt 4.2 załącznika wraz z podpunktami dla pojazdów.
Inne specjalne pojazdy samochodowe wymienione w pkt 4.3.6.1. ppkt f) powinny spełniać wymagania pkt 4.1 oraz pkt 4.2 załącznika wraz z podpunktami dla pojazdów i/lub wymagania odrębnych przepisów krajowych i/lub międzynarodowych.
4.3.6.3. Wyposażenie zamontowane
Rodzaj i ilość wyposażenia ustala zamawiający z dostawcą.
5.1. DRABINY PRZENOŚNE
5.1.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Drabina powinna spełniać wymagania normy PN-EN 1147. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
5.1.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
5.1.2.1. Materiały
Wszystkie elementy metalowe powinny być wykonane z materiałów odpornych na korozję lub posiadać zabezpieczenie antykorozyjne.
5.1.2.2. Konstrukcja
Podstawa drabiny (stopy) powinna posiadać spiczaste zakończenia wykonane ze stopów aluminium lub innego materiału o niegorszych właściwościach, w celu zapobieżenia poślizgom. W przypadku drabiny z belką podporową zamiast stóp, belka również powinna być wyposażona w spiczaste zakończenia z materiałów jw. Stopy drabiny drewnianej powinny posiadać okucia z blachy.
Kółka drabiny powinny być wykonane ze stopów aluminium lub innego materiału o niegorszych właściwościach.
5.2. SKOKOCHRONY
5.2.1. PODZIAŁ
Skokochrony w zależności od sposobu napełniania dzielą się na:
- skokochrony napełniane przy pomocy wentylatorów,
- skokochrony (na stelażu pneumatycznym) napełniane z butli do aparatów powietrznych lub innych butli ze sprężonym gazem obojętnym.
5.2.2. WYKONANIE
5.2.2.1. Konstrukcja
Pole skoku powinno umożliwić wpisanie koła o średnicy 3 m, środek skokochronu powinien być wyraźnie oznaczony.
W przypadku napełniania skokochronu za pomocą wentylatorów rękawy łączące poduszkę z wentylatorem powinny mieć długość min. 3 m.
Skokochrony napełniane z butli ze sprężonym powietrzem lub innym sprężonym gazem obojętnym powinny posiadać co najmniej jeden zawór bezpieczeństwa uruchamiany po przekroczeniu o 20 % ciśnienia pracy. Skokochrony napełniane z butli powinny zachować parametry również po odłączeniu źródła napełniania. Dopuszczalny spadek ciśnienia w nieużywanym skokochronie napełnianym z butli w okresie 1 h nie powinien przekroczyć 10 %. W czasie prowadzenia akcji ratowniczej powinna być zapewniona możliwość wymiany butli.
Butla do napełniania skokochronu powinna być tak dobrana, aby po napełnieniu stelaża pozostała rezerwa w ilości co najmniej 5 % pojemności butli.
5.2.2.2. Znakowanie
Znakowanie, wykonane trwałą techniką na powłoce skokochronu, powinno zawierać co najmniej następujące informacje:
- nazwę i adres producenta,
- typ,
- numer fabryczny,
- rok i miesiąc produkcji,
- dopuszczalną wysokość ratowania,
- uproszczoną instrukcję obsługi (w języku polskim),
- informację o zakazie wykonywania skoków szkoleniowych (w języku polskim),
- inne ważne (wg producenta) dla bezpieczeństwa użytkowania informacje (w języku polskim).
5.2.3. PARAMETRY
5.2.3.1. Czas przygotowania
Czas przygotowania skokochronu do napełniania z pozycji transportowej nie powinien przekraczać 240 s przy zachowaniu zasad określonych w instrukcji obsługi producenta.
Czas napełnienia nie powinien być dłuższy niż 120 s.
Powtórne napełnienie po zrzucie i zdjęciu obciążenia testowego o masie 75 kg (dotyczy tylko skokochronów napełnianych za pomocą wentylatorów) powinno nastąpić w czasie nie dłuższym niż 20 s.
5.2.3.2. Czas pracy
W przypadku skokochronu napełnianego za pomocą wentylatorów z silnikiem spalinowym zapas paliwa w zbiorniku powinien umożliwić ciągłą pracę przez minimum 1 h.
5.2.3.3. Wytrzymałość skokochronu
Po upadku na środek skokochronu obciążenia testowego o wymiarach 800 x 500 mm i masie 150 kg, z wysokości 16 m skokochron nie powinien:
- przesunąć się więcej niż 1,0 m w dowolnym kierunku,
- przewrócić się,
- odłączyć się od systemu napełniającego,
- spowodować wyłączenia wentylatorów z silnikiem spalinowym,
- doznać żadnych uszkodzeń powłoki.
Powyższą próbę należy wykonać trzykrotnie.
5.2.3.4. Odporność materiału powłoki zewnętrznej na płomień
Materiał powłoki powinien być odporny na działanie płomienia. Temperatura mierzona na wysokości 250 mm nad palnikiem powinna wynosić 800±50 °C. Próbkę materiału o wymiarach 100 x 140 mm należy umieścić 250 mm nad końcówką palnika. Po upływie 5 s działania płomienia, próbka nie powinna się zapalić, tworzyć kropli, ewentualne żarzenie powinno ustąpić maksymalnie po upływie 5 s od usunięcia płomienia palnika oraz nie powinna wystąpić utrata ciągłości materiału.
5.2.3.5. Stabilność skokochronu
Po upadku obciążenia testowego o masie 75 kg i wymiarach 800x500 mm, w odległości 50 cm od krawędzi skokochronu mierzonej w połowie długości, szerokości i po przekątnych skokochronu, skokochron nie może się przewrócić lub przesunąć w dowolnym kierunku więcej niż 1,0 m.
5.2.3.6. Masa
Wymagane jest, aby ilość uchwytów do transportu skokochronu (w stanie transportowym i gotowym do działania), gwarantowała, że nie zostanie przekroczone maksymalne obciążenie przypadające na jedną osobę zgodnie z przepisami BHP.
5.3. WORY I RĘKAWY RATOWNICZE
5.3.1. OZNACZENIA
Oznaczenie: Rękaw ratowniczy
Wór ratowniczy
5.3.2. WYKONANIE
5.3.2.1. Konstrukcja
Konstrukcja rękawa powinna umożliwiać kontrolowanie (regulowanie) przez osobę ratowaną prędkości zjazdu łącznie z możliwością zatrzymania się w dowolnym momencie. Powinna być również zapewniona możliwość wyhamowania osoby ratowanej przez personel obsługujący rękaw.
Kontrolowanie szybkości zjazdu w worze ratowniczym przez osobę ratowaną nie jest wymagane. W tym przypadku szybkość zjazdu powinna być regulowana przez personel obsługujący wór ratowniczy.
5.3.2.2. Znakowanie
Znakowanie powinno zawierać co najmniej następujące informacje:
- nazwę lub znak producenta,
- rok i miesiąc produkcji,
- maksymalną wysokość ratowania,
- instrukcję obsługi (w języku polskim),
- instrukcję konserwacji (w języku polskim).
5.3.3. PARAMETRY
5.3.3.1. Odporność na płomień
Jedno lub wielowarstwowy materiał konstrukcyjny rękawa badany od strony powłoki chroniącej przed promieniowaniem cieplnym i płomieniem powinien być odporny na działanie płomienia. Temperatura mierzona na wysokości 250 mm nad palnikiem powinna wynosić 800 ± 50 °C. Próbkę materiału o wymiarach 100x140 mm należy umieścić 250 ± 10 mm nad końcówką palnika. Po upływie 5 s działania płomienia, żadna z warstw badanej próbki nie powinna się zapalić, tworzyć kropli, ewentualne żarzenie powinno ustąpić maksymalnie po upływie 5 s od usunięcia płomienia palnika oraz nie powinna wystąpić utrata ciągłości materiału w warstwie nośnej. Dopuszcza się wystąpienie otworu w pozostałych warstwach rękawa, o średnicy nie większej niż 25 mm.
5.3.3.2. Wytrzymałość rękawa na zrywanie
Minimalna wytrzymałość na zrywanie rękawa/wora w dowolnie wybranym punkcie nie może być mniejsza niż 15 kN.
5.3.3.3. Masa
Wymagane jest, aby ilość uchwytów do transportu rękawa/wora w stanie transportowym, gwarantowała, że nie zostanie przekroczone maksymalne obciążenie przypadające na jedną osobę zgodnie z przepisami BHP.
5.4. LINKOWE URZĄDZENIA DO OPUSZCZANIA I PODNOSZENIA
5.4.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Urządzenia do opuszczania powinny spełniać wymagania normy PN-EN 341. Urządzenia do podnoszenia powinny spełniać wymagania normy PN-EN 1496.
Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
5.4.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
Dopuszcza się wyłącznie urządzenia klasy A wg normy PN-EN 341.
Dopuszcza się wyłącznie urządzenia klasy B wg normy PN-EN 1496.
5.5. LINKI STRAŻACKIE RATOWNICZE
5.5.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Linki powinny spełniać wymagania normy PN-M-51510. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem. Dopuszcza się inną konstrukcję, masę liniową oraz materiały konstrukcyjne linki przy zachowaniu minimalnych parametrów wytrzymałościowych określonych w normie PN-M-51510. Grubość linki powinna wynosić do 16 mm. Dopuszcza się inną konstrukcję, wymiary, materiały konstrukcyjne karabińczyka przy zachowaniu minimalnych parametrów wytrzymałościowych określonych w normie PN-M-51510.
5.5.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
5.5.2.1. Zabezpieczenie antykorozyjne
Elementy metalowe powinny spełniać wymagania pkt 5.13 normy PN-EN 364.
5.5.2.2 Znakowanie
Znakowanie linki powinno zawierać co najmniej następujące informacje:
- nazwę lub znak producenta,
- datę produkcji - rok i kwartał.
5.6. ZATRZAŚNIKI STRAŻACKIE
5.6.1. PODZIAŁ
- Zatrzaśnik strażacki duży,
- Zatrzaśnik strażacki mały.
5.6.2. WYMAGANIA
5.6.2.1. Wymagania ogólne
Zatrzaśniki powinny spełniać wymagania normy PN-EN 362. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
5.6.2.2. Znakowanie
Znakowanie zatrzaśnika powinno zawierać co najmniej następujące informacje:
- nazwę lub znak producenta,
- roki kwartał produkcji.
5.6.3. PARAMETRY
5.6.3.1. Wymiary
Po otwarciu zamka zatrzaśnika dużego przez powstały prześwit powinien dać się przełożyć walec o średnicy 45 mm. Po otwarciu zamka zatrzaśnika małego przez powstały prześwit powinien dać się przełożyć walec o średnicy 20 mm.
5.6.3.2. Siła otwarcia zamka
Całkowite otwarcie zamka zatrzaśnika dużego i małego powinno nastąpić pod wpływem działania siły 15÷20 N. Otwarty zamek powinien samoczynnie zamykać się po ustaniu działania siły.
5.6.3.3. Wytrzymałość zatrzaśników
Wytrzymałość zatrzaśnika małego i dużego na obciążenia statyczne (bez zerwania lub pęknięcia) nie może być mniejsza niż 15 kN.
6.1. HYDRAULICZNE NARZĘDZIA RATOWNICZE
6.1.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Narzędzia hydrauliczne powinny spełniać wymagania normy PN-EN 13204. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
6.1.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
Rozpieracze i cylindry rozpierające powinny wytrzymać bez jakichkolwiek uszkodzeń i wycieków cieczy roboczej 150 cykli pracy z obciążeniem 80 % obciążenia nominalnego. Po przekroczeniu dopuszczalnej przez producenta temperatury cieczy roboczej, w czasie trwania próby, w temperaturze otoczenia 5 ÷ 25 °C można dokonać maksymalnie dwóch przerw na studzenie narzędzia i agregatu zasilającego. Powyższe badanie trwałości (150 cykli pracy) nie dotyczy narzędzi zasilanych wyłącznie pompą zasilaną z akumulatora i pompą z napędem ręcznym lub nożnym.
6.2. PODUSZKI PNEUMATYCZNE DO PODNOSZENIA I KORKI PNEUMATYCZNE DO USZCZELNIANIA
6.2.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Poduszki podnoszące powinny spełniać wymagania normy PN-EN 13731. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
6.2.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
6.2.2.1. Konstrukcja
Korki uszczelniające powinny posiadać uchwyty do transportu.
Korki i poduszki powinny prawidłowo działać po klimatyzowaniu w temperaturze -20 ± 2 °C oraz + 80 ± 5 °C w czasie 6 h. Elementy urządzeń do sterowania korkami oprócz manometrów kontrolnych, powinny być odporne na działanie ciśnienia równego co najmniej 1,5 nominalnego ciśnienia pracy całego systemu. Konstrukcja złączek korków uszczelniających powinna zapewniać możliwość łączenia i rozłączania elementów w rękawicach zgodnych z normą PN-EN 659, bez używania dodatkowych narzędzi. Złączki po stronie zasilania korka muszą mieć taką konstrukcję, aby do ich rozłączenia konieczne były przynajmniej dwie oddzielne czynności manualne oraz po rozłączeniu następowało samoczynne uszczelnienie korka. W przypadku, gdy dwa lub więcej urządzenia sterujące podłączone są do tego samego źródła zasilania, węże montowane do tych urządzeń po stronie zasilanych korków powinny być oznaczone różnymi kolorami. System połączeń powinien zabezpieczać przed bezpośrednim połączeniem elementów systemu przeznaczonego do pracy pod wysokim ciśnieniem, z elementami systemu przeznaczonego do pracy pod niskim ciśnieniem.
6.2.2.2. Reduktory i urządzenia sterujące
Reduktory i urządzenia sterujące stosowane do napełniania poduszek podnoszących i korków powinny być zgodne z normy PN-EN 13371.
6.2.2.4. Znakowanie
Każda poduszka i korek powinny posiadać trwale połączoną tabliczkę znamionową zawierającą co najmniej następujące informacje:
- typ poduszki lub korka,
- maksymalną siłę podnoszenia lub średnicę uszczelnianego otworu,
- ciśnienie pracy,
- datę produkcji,
- numer fabryczny.
6.2.3. PARAMETRY
6.2.3.1. Ciśnienie wypychające korek z rurociągu
Ciśnienie wypychające korek z rurociągu stalowego nie powinno być niższe niż:
- 1,0 bar w przypadku korków o ciśnieniu roboczym od 1,5 do 2,5 bar,
- 0,5 bar dla korków o ciśnieniu roboczym do 1,5 bar.
6.2.3.2. Ciśnienie próbne
Ciśnienie próbne dla korków uszczelniających ustala producent, nie powinno być jednak mniejsze od:
1,5-krotnej wartości ciśnienia nominalnego.
6.2.3.3. Zawory bezpieczeństwa i system połączeń
Zawory bezpieczeństwa i system połączeń korków uszczelniających powinny być zgodne z normą PN-EN 13371.
6.2.3.4. Długość przewodów zasilających
Długość przewodów nie powinna być mniejsza niż 5 m, natomiast przewód łączący źródło zasilania z urządzeniem sterującym powinien mieć długość minimum 2 m.
6.2.3.5. Wytrzymałość na rozerwanie
Wytrzymałość na rozerwanie przewodów zasilających korki musi być minimum 2-krotnie wyższa od ciśnienia pracy.
6.2.3.6. Manometry kontrolne
Zakresy pomiarowe stosowanych manometrów powinny wynosić od 0 do 1 ÷ 2 wartości maksymalnego ciśnienia roboczego.
6.2.3.7. Ciśnienie rozrywające
Ciśnienie rozrywające korka uszczelniającego umieszczonego w rurociągu o średnicy odpowiedniej dla danego typu korka powinno być co najmniej 2-krotnie wyższe od ciśnienia pracy.
6.2.3.8. Szczelność
Konstrukcja korków uszczelniających i urządzeń sterujących powinna zapewniać utrzymanie nominalnego ciśnienia w czasie 30 min. Dopuszczalny spadek ciśnienia w ww. czasie nie może przekroczyć 5% ciśnienia roboczego.
6.3. TOPORY STRAŻACKIE
6.3.1. Wymagania ogólne
Topory strażackie powinny spełniać wymagania normy PN-M-51501.
6.4. ZBIORNIKI PRZENOŚNE NA WODĘ
6.4.1. OZNACZENIA
Oznaczenie: Zbiornik przenośny na wodę o pojemności ....... dm3 (podać pojemność w dm3)
6.4.2. WYKONANIE
6.4.2.1. Materiały
Materiał poszycia zbiornika powinien być odporny na działanie niskich i wysokich temperatur. Po klimatyzowaniu poszycia w temperaturze zarówno -20 ± 2 °C jak również + 80 ± 5 °C, montaż zbiornika powinien przebiegać bez uszkodzenia poszczególnych elementów oraz z zachowaniem szczelności wg pkt 6.4.3.2.
Elementy metalowe zbiornika i stelaża, o ile występują powinny być wykonane z materiałów odpornych na korozję lub powinny być zabezpieczone antykorozyjnie.
6.4.2.2. Konstrukcja
Dopuszcza się zbiorniki ze stelażem oraz zbiorniki samonośne. Pojemność zbiornika otwartego powinna wynosić minimum 2500 dm3. Zbiornik powinien posiadać pokrowiec. O ile zbiornik posiada stelaż, to w pokrowcu elementy stelaża powinny być oddzielone od elementów poszycia zbiornika. W przypadku wyposażenia zbiornika w nasady ssawne, nasady muszą być zgodne z normą PN-/M-51038. Zbiorniki zamknięte powinny być wyposażone w nasady tłoczne i ssawne wg normy PN-M-51038 i zawór odpowietrzający.
6.4.2.3. Znakowanie
Znakowanie powinno zawierać co najmniej następujące informacje:
- nazwę lub znak producenta,
- pojemność w dm3.
Na zbiorniku powinna być umieszczona skrócona instrukcja konserwacji w języku polskim.
6.4.3. PARAMETRY
6.4.3.1. Masa
Masa kompletnego zbiornika nie powinna przekroczyć 0,015 kg na 1 dm3 pojemności zbiornika.
6.4.3.2. Ubytek wody
Średni ubytek wody ze zbiornika otwartego w ciągu 1 h nie powinien przekraczać 0,5 % objętości zbiornika. Zbiornik powinien posiadać możliwość kontrolowanego spuszczania wody.
Ubytek wody ze zbiornika zamkniętego nie może być większy niż 0,5 % jego pojemności na dobę.
6.4.3.3. Stateczność zbiornika
Zbiornik o konstrukcji samonośnej jak i na stelażu, powinien zachować stateczność po obciążeniu jego górnej krawędzi w najbardziej niekorzystnym położeniu, nawodnioną linią ssawną (składającą się z 1 odcinka węża ssawnego PVC, wielkości 110, długości 2,5 m).
7.1. GAŚNICE PRZENOŚNE
7.1.1. Wymagania ogólne
Gaśnice przenośne powinny spełniać wymagania normy PN-EN 3-7 Część 7. Charakterystyki, wymagania eksploatacyjne i metody badań.
7.2. GAŚNICE DLA STRAŻY POŻARNEJ
7.2.1. Wymagania ogólne
Gaśnice dla straży pożarnej powinny spełniać wymagania normy PN-EN 3-7.
Gaśnice przenośne o masie ≥ 6 kg przeznaczone na wyposażenie samochodów pożarniczych powinny spełniać dodatkowo następujące wymagania szczegółowe
7.2.2. Parametry gaśnic w zakresie ergonomii
Konstrukcja gaśnicy powinna umożliwiać (w trzech kolejnych próbach) usunięcie zabezpieczenia, uruchomienie i sprawdzenie skuteczności gaśniczej, przez operatora w odpowiednich, dopuszczonych do stosowania środkach ochrony indywidualnej.
7.2.3. Oznaczenie
Gaśnice przeznaczone na wyposażenie samochodów pożarniczych powinny posiadać dodatkowe oznaczenie GAŚNICA DLA STRAŻY POŻARNEJ.
Oznaczenie powinno być widoczne podczas odczytywania informacji z etykiety gaśnicy, wysokość liter powinna wynosić co najmniej 5 mm. Trwałość i czytelność znakowania gaśnicy powinna być zachowana przez cały okres jej przydatności.
7.3. GAŚNICE PRZEWOŹNE
7.3.1. Wymagania ogólne
Gaśnice przewoźne powinny spełniać wymagania normy PN-EN 1866-1 Część 1. Charakterystyka, wykonanie i metody badań.
7.4. KOCE GAŚNICZE
7.4.1. Wymagania ogólne
Koce gaśnicze powinny spełniać wymagania normy PN-EN 1869.
7.5. URZĄDZENIA GAŚNICZE
7.5.1. PODZIAŁ I OZNACZENIE
7.5.1.1. Podział
W zależności od wykonania rozróżnia się urządzenia przenośne i przewoźne.
7.5.1.2. Oznaczenie
Na urządzeniu powinna być umieszczona etykieta w formacie co najmniej A 5 podzielona na części zawierająca następujące dane:
w części 1:
- nazwa urządzenia poprzedzona słowami: AGREGAT GAŚNICZY, grupy pożarów do gaszenia których jest przeznaczony, nominalna ilość środka gaśniczego (dotyczy agregatów do impulsowego podawania środka gaśniczego),
w części 2:
- sposób uruchomienia agregatu oraz piktogramy grup pożarów,
w części 3:
- ostrzeżenia dotyczące stosowania,
w części 4:
- informacje dodatkowe - ciśnienie nominalne wody i/lub gazu roboczego w urządzeniu, masa całkowita, dane dotyczące zastosowanego środka gaśniczego,
w części 5:
- nazwa i adres producenta i dystrybutora.
Część 3 etykiety powinna stanowić co najmniej 30 % powierzchni całej etykiety.
7.5.2. PARAMETRY
7.5.2.1. Agregaty do pulsacyjnego i ciągłego podawania środka gaśniczego
Agregaty przenośne powinny posiadać zbiornik środka gaśniczego o pojemności nie mniejszej niż 10 dm3. Agregaty przewoźne powinny posiadać zbiornik środka gaśniczego o pojemności nie mniejszej niż 20 dm3. Agregaty powinny posiadać zbiornik wody lub pompę wodną lub zasilanie zewnętrzne oraz powinny być zasilane sprężonym gazem.
Elementy agregatu powinny spełniać wymagania odrębnych przepisów krajowych.
7.5.2.2. Maksymalny zasięg strumienia gaśniczego
Agregaty do pulsacyjnego podawania środka gaśniczego:
- maksymalny zasięg rzutu strumienia gaśniczego nie powinien być mniejszy niż 10 m, przy kącie pochylenia prądownicy 32 ° względem poziomu przy prędkości wiatru nie większej niż 1 m/s,
Agregaty do ciągłego podawania środka gaśniczego:
- maksymalny zasięg rzutu strumienia gaśniczego nie powinien być mniejszy niż 6 m, przy kącie pochylenia prądownicy 32° względem poziomu i prędkości wiatru nie większej niż 1 m/s.
7.5.2.3. Skuteczność gaśnicza
Agregaty powinny ugasić pożary testowe nie mniejsze niż 13A i 55B wg PN-EN 3-7.
Agregaty do pulsacyjnego podawania środka gaśniczego:
- objętość zbiornika agregatu przenośnego powinna wystarczyć do ugaszenia pożarów testowych bez konieczności uzupełniania środka gaśniczego,
- dla agregatu przewoźnego zużycie środka gaśniczego do ugaszenia pożarów testowych nie powinno przekraczać 15 dm3.
Agregaty do ciągłego podawania środka gaśniczego:
- zużycie środka gaśniczego do ugaszenia pożaru testowego nie powinno przekraczać 30 dm3.
7.5.3. Inne agregaty i urządzenia gaśnicze przewoźne i przenośne
Inne agregaty i urządzenia gaśnicze przewoźne i przenośne powinny ugasić pożary testowe, nie mniejsze niż 13A i 55B wg normy PN-EN 3-7, bez względu na stopień rozwinięcia linii gaśniczej o minimalnej długości 30 m.
8.1. PROSZKI GAŚNICZE
8.1.1. Wymagania ogólne
Proszki gaśnicze powinny spełniać wymagania normy PN-EN 615.
8.2. PIANOTWÓRCZE ŚRODKI GAŚNICZE
8.2.1. OZNACZENIE
Na każdym opakowaniu powinna być umieszczona etykieta formatu co najmniej A5 podzielona na części zawierająca następujące dane:
w części 1:
- nazwa handlowa wyrobu poprzedzona napisem PIANOTWÓRCZY ŚRODEK GAŚNICZY poszerzona nazwa typu wg normy PN-EN 1568-1÷4 załącznik A i rodzaj wg normy PN-EN 2, oraz informację o przeznaczeniu do wytwarzania piany ciężkiej, średniej, lekkiej lub wszystkich rodzajów pian,
w części 2:
- zalecane stężenie/stężenia wodnych roztworów środka pianotwórczego,
- zakres temperatur stosowania środka pianotwórczego,
- inne istotne cechy środka, np. jeśli koncentrat jest cieczą newtonowską i lepkość w najniższej temperaturze stosowania jest > 200 mm2/s lub jeśli koncentrat jest cieczą pseudoplastyczną i lepkość w najniższej temperaturze stosowania ≥ 120 mPaxs przy szybkości ścinania 375 1/s, to na etykiecie powinien znaleźć się napis: "koncentrat może wymagać specjalnych urządzeń dozujących", a np. w przypadku środków AFFF i FFFP napis: "tworzący film wodny", "możliwość stosowania z wodą morską" itp.,
w części 3:
- zagrożenia dla użytkowników,
- podstawowe zalecenia ekologiczne,
w części 4:
- zawartość środka pianotwórczego w opakowaniu w dm3 lub w kg,
- dane dotyczące partii wyrobu - numer, miesiąc i rok produkcji,
- okres gwarancji,
- sposób utylizacji środka pianotwórczego po przekroczeniu daty jego przydatności,
w części 5:
- nazwa i adres producenta i dystrybutora.
Część 3 etykiety powinna stanowić co najmniej 30 % powierzchni całej etykiety.
Trwałość i czytelność znakowania opakowań powinna być zachowana przez cały okres przydatności środka pianotwórczego.
8.2.2. PARAMETRY
Pianotwórcze środki gaśnicze w zakresie lepkości, liczby spienienia, szybkości wykraplania roztworu z piany i skuteczności gaśniczej powinny spełniać wymagania wg normy PN-EN 1568-1÷4.
9.1. SORBENTY
9.1.1. PODZIAŁ I OZNACZENIE
9.1.1.1. Podział
- sorbenty stosowane na powierzchniach stałych,
- sorbenty stosowane na powierzchniach wód.
9.1.1.2. Oznaczenie
Na każdym opakowaniu sorbentu powinna znaleźć się etykieta lub nadruk. Etykieta bądź nadruk powinny:
- posiadać napisy wykonane w kolorze kontrastującym z kolorem tła,
- zachować trwałość i czytelność znakowania przez cały okres przydatności sorbentu do stosowania,
- posiadać czytelną postać oraz rozmiar nie mniejszy niż A5,
- być podzielone na 5 części.
Na etykiecie bądź nadruku powinny być umieszczone następujące informacje:
w części 1:
- nazwa handlowa sorbentu poprzedzona słowem "sorbent",
- zakres stosowania: np. "do zbierania zanieczyszczeń olejowych i ropopochodnych z powierzchni stałych" (w przypadku sorbentów stosowanych na powierzchniach stałych) lub "do zbierania zanieczyszczeń olejowych i ropopochodnych z powierzchni wód" (w przypadku sorbentów stosowanych na powierzchniach wód) lub "do zbierania zanieczyszczeń olejowych i ropopochodnych z powierzchni stałych i powierzchni wód" (w przypadku sorbentów stosowanych na powierzchniach stałych i powierzchniach wód),
w części 2:
- rodzaj sorbentu (np. sorbent sypki, granulowany, naturalny, syntetyczny, mineralny, itp.),
- chłonność węglowodorów i wody podana w procentach wagowych (w przypadku sorbentów stosowanych na powierzchniach stałych),
- chłonność węglowodorów podana w procentach wagowych (w przypadku sorbentów stosowanych na powierzchniach wód),
- gęstość nasypowa podana w gramach na litr (w przypadku sorbentów sypkich),
- pływalność (% wagowo) sorbentu nasyconego węglowodorem wzorcowym,
- zawartość ziaren o średnicy większej niż 4 mm oraz zawartość ziaren o średnicy mniejszej niż 0,125 mm podana w procentach wagowych (w przypadku sorbentów sypkich),
- sposób użycia sorbentu,
- sposób postępowania ze zużytym sorbentem,
w części 3:
- ograniczenia w stosowaniu sorbentu,
- bezpieczeństwo podczas stosowania sorbentu,
- numer atestu Państwowego Zakładu Higieny,
w części 4:
- data produkcji sorbentu,
- termin przydatności do stosowania sorbentu, w formacie: dd-mm-rrrr,
- zawartość opakowania podana w kilogramach lub litrach,
- warunki przechowywania sorbentu,
- sposób postępowania z sorbentem po przekroczeniu jego przydatności do stosowania,
w części 5:
- nazwa i dane adres producenta i dystrybutora sorbentu.
W części 2 i 3 informacje mogą być podane za pomocą piktogramów, których wymiary nie powinny być mniejsze niż 20 x 20 mm.
Część 3 etykiety powinna stanowić co najmniej 30 % powierzchni całej etykiety.
9.1.2. PARAMETRY
9.1.2.1. Zdolność pochłaniania oleju
Chłonność węglowodoru wzorcowego przez sorbenty stosowane na powierzchniach stałych lub na powierzchniach wód - nie mniejsza niż 50 % wag. w stosunku do masy sorbentu. Jako węglowodór wzorcowy stosować olej napędowy spełniający wymagania normy PN-EN 590 dla gatunków oleju napędowego dla klimatu umiarkowanego. Oznaczenie dla sorbentów sypkich wykonać metodą Westinghouse'a.
9.1.2.2. Analiza sitowa
Zawartość frakcji o wielkości ziaren większej niż 4 mm oraz zawartość frakcji o wielkości ziaren mniejszej niż 0,125 mm nie może się różnić o więcej niż ± 10% wartości deklarowanej przez producenta. Wymaganie dotyczy tylko sorbentów sypkich.
9.1.2.3. Bierność chemiczna
Sorbent nie może wchodzić w reakcje chemiczne z pochłanianymi substancjami.
9.1.2.4. Pływalność
95% sorbentu stosowanego na powierzchniach wód, zarówno gotowego do użycia jak i użytego, całkowicie nasyconego węglowodorem wzorcowym, określonym w pkt 9.1.2.1. załącznika, utrzymuje się na powierzchni wody stojącej przez 24 godziny.
Wymaganie dotyczy tylko sorbentów do zbierania zanieczyszczeń z powierzchni wód.
9.1.2.5. Gęstość nasypowa
Wartość gęstości nasypowej wyrażona w gramach na litr nie może się różnić o więcej niż ± 10 % wartości deklarowanej przez producenta. Wymaganie dotyczy tylko sorbentów sypkich.
10.1. CENTRALE SYGNALIZACJI POŻAROWEJ
10.1.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Centrala sygnalizacji pożarowej (CSP) powinna spełniać wymagania normy PN-EN 54-2. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.1.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
10.1.2.1. CSP powinna posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim, oraz podawać komunikaty w języku polskim.
10.1.2.2. CSP powinna zapewniać możliwość wydruku historii zdarzeń.
10.1.2.3. Do CSP powinna być dołączona, opracowana przez producenta w języku polskim, instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jej działania w systemie po jej zainstalowaniu w obiekcie.
10.2. PANELE OBSŁUGI DLA STRAŻY POŻARNEJ
Panel obsługi dla straży pożarnej (panel) przeznaczony jest do współpracy z centralami sygnalizacji pożarowej (CSP). Panel powinien być instalowany w pobliżu wejścia do obiektu przewidzianego dla ekip ratowniczych.
10.2.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Panel powinien spełniać wymagania środowiskowe zgodnie z pkt 15.3 normy PN-EN 54-2. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.2.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
10.2.2.1. Panel powinien przekazywać informacje o rodzaju, lokalizacji i stanie pracy urządzeń przeciwpożarowych zainstalowanych w danym obiekcie.
10.2.2.2. Informacje o aktualnym stanie pracy poszczególnych urządzeń przeciwpożarowych powinny być prezentowane oddzielnie dla każdego urządzenia przeciwpożarowego w sposób stale widoczny, czytelny i jednoznaczny.
10.2.2.3. Panel powinien przekazywać co najmniej optycznie informacje o następujących stanach pracy każdego urządzenia przeciwpożarowego z zastosowaniem następujących barw sygnalizacji:
stan alarmowania/wyzwolenia/ - kolor czerwony,
stan uszkodzenia - kolor żółty,
stan pracy/dozorowania - kolor zielony.
10.2.2.4. Panel może realizować funkcje sterowania urządzeniami przeciwpożarowymi. W takim przypadku panel powinien być zabezpieczony przed dostępem osób nieuprawnionych.
10.2.2.5. Dodatkowo panel może przekazywać informacje o rodzaju, lokalizacji i stanie pracy innych urządzeń lub inne informacje przydatne do prowadzenia działań ratowniczych.
10.2.2.6. Obudowa panelu powinna mieć barwę czerwoną. Na płycie czołowej panelu powinien znajdować się napis "PANEL OBSŁUGI DLA STRAŻY POŻARNEJ". Wysokość liter powinna wynosić co najmniej 8 mm i być barwy białej.
10.2.2.7. Panel powinien mieć oznaczenia i opisy w języku polskim oraz podawać komunikaty w języku polskim.
10.2.2.8. Do panelu powinna być dołączona, opracowana przez producenta w języku polskim, instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po jego zainstalowaniu w obiekcie.
10.3. URZĄDZENIA ZDALNEJ SYGNALIZACJI I OBSŁUGI
10.3.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Urządzenia zdalnej sygnalizacji i obsługi niewchodzące w skład centrali sygnalizacji pożarowej powinny spełniać wymagania jak dla centrali sygnalizacji pożarowej (CSP) określone w normie PN-EN 54-2. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.3.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
10.3.2.1. Urządzenia zdalnej sygnalizacji i obsługi niewchodzące w skład centrali powinny mieć oznaczenia i opisy w języku polskim oraz podawać komunikaty w języku polskim.
10.3.2.2. Do urządzeń powinna być dołączona, opracowana przez producenta w języku polskim, instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po jego zainstalowaniu w obiekcie.
10.4. SYSTEMY TRANSMISJI SYGNAŁÓW ALARMÓW POŻAROWYCH I USZKODZENIOWYCH
10.4.1. ZAKRES
Przedmiotem wymagań są systemy transmisji sygnałów alarmów pożarowych oraz sygnałów uszkodzeniowych służące do przesyłania alarmów pożarowych oraz sygnałów uszkodzeniowych z central sygnalizacji pożarowej do stacji odbiorczych alarmów pożarowych oraz sygnałów uszkodzeniowych. Wymagania obejmują organizację systemów transmisji sygnałów alarmów pożarowych, stawiane im wymagania dotyczące torów transmisyjnych i transmisji sygnałów, szybkości, niezawodności i bezpieczeństwa powiadamiania oraz wymagania stawiane urządzeniom wykorzystywanym do budowy tych systemów.
10.4.2. WYMAGANIA OGÓLNE
10.4.2.1. Konfiguracja systemu transmisji alarmów pożarowych
Ogólny schemat systemu transmisji alarmów pożarowych przedstawiony został na rys. nr 10.4.2.1.
Alarmy pożarowe z jednego lub wielu urządzeń transmisji alarmów pożarowych przesyłane są do stacji odbiorczej alarmów pożarowych, zainstalowanej w centrum odbiorczym alarmów pożarowych zlokalizowanym w obiekcie komendy Państwowej Straży Pożarnej (PSP) lub w obiekcie, wskazanym przez właściwego miejscowo komendanta powiatowego (miejskiego) PSP. Transmisja powinna odbywać się w sposób automatyczny. Poprawny odbiór alarmów pożarowych powinien być potwierdzany przez stację odbiorczą alarmów pożarowych. Sygnały uszkodzeniowe przesyłane powinny być z jednego lub wielu urządzeń transmisji alarmów pożarowych do stacji odbiorczej sygnałów uszkodzeniowych zainstalowanej w centrum odbiorczym operatora systemu monitoringu pożarowego. Transmisja powinna odbywać się w sposób automatyczny.
Sprawność całego systemu transmisji alarmów powinna być nadzorowana przez centrum monitorowania operatora systemu monitoringu pożarowego.
Centrum monitorowania operatora systemu oraz stacja odbiorcza sygnałów uszkodzeniowych mogą wchodzić w skład centrum odbiorczego operatora systemu monitoringu pożarowego.
Rys. nr 10.4.2.1. Schemat systemu transmisji alarmów pożarowych
10.4.2.2. Urządzenia pośredniczące
Dopuszcza się stosowanie telekomunikacyjnych urządzeń pośredniczących w transmisji alarmów pożarowych i sygnałów uszkodzeniowych, takich jak stacje retransmisji, koncentracji i wzmacniania sygnałów oraz urządzenia telekomunikacyjne stacji rezerwowej lub centrum odbiorczego operatora systemu, jak to przykładowo pokazano na rys. nr 10.4.2.2.
Wymagania techniczno-użytkowe obejmują cały system transmisji alarmów pożarowych od wejścia do urządzenia transmisji alarmów pożarowych do wyjścia urządzenia powiadamiającego w centrum odbiorczym alarmów pożarowych dla alarmów pożarowych oraz od wejścia urządzenia transmisji alarmów pożarowych do wyjścia urządzenia powiadamiającego w centrum odbiorczym operatora systemu dla sygnałów uszkodzeniowych.
Rys. nr 10.4.2.2. Tor transmisji alarmów pożarowych poprzez centrum odbiorcze operatora systemu
10.4.2.3. Stacja odbiorcza alarmów pożarowych
Stacje odbiorcze alarmów pożarowych powinny spełniać wymagania określone w specyfikacji technicznej CLC/TS 50136-4. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
W skład stacji odbiorczej alarmów pożarowych powinny wchodzić urządzenia telekomunikacyjne oraz urządzenie powiadamiające.
Urządzenie powiadamiające powinno zapewnić powiadomienie obsługi i/lub systemu prezentacji informacji centrum o następujących zdarzeniach:
- alarmie pożarowym,
- uszkodzeniu toru transmisji z urządzeniem telekomunikacyjnym.
Informacje o pozostałych zdarzeniach są przekazywane do centrum odbiorczego operatora systemu monitoringu.
Akceptacja alarmu przez operatora powinna być możliwa przy pomocy urządzenia powiadamiającego, jak i poprzez dołączony do niego system prezentacji informacji. Jeżeli alarm pożarowy nie zostanie zaakceptowany w zadanym przedziale czasu, informacja o tym zdarzeniu powinna być przesłana przez urządzenie powiadamiające stacji odbiorczej alarmów pożarowych do centrum odbiorczego operatora systemu monitoringu pożarowego.
Urządzenia telekomunikacyjne służą do komunikacji urządzenia powiadamiającego z urządzeniami transmisji alarmów pożarowych i sygnałów uszkodzeniowych oraz z centrum odbiorczym operatora systemu.
Tor transmisji pomiędzy urządzeniem powiadamiającym a urządzeniem telekomunikacyjnym powinien być monitorowany przez urządzenie powiadamiające zgodnie z CLC/TS 50136-4 pkt 4.16. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.4.2.4. Stacja odbiorcza sygnałów uszkodzeniowych
Stacja odbiorcza sygnałów uszkodzeniowych jest instalowana w centrum odbiorczym operatora systemu monitoringu pożarowego. Służy do odbioru sygnałów uszkodzeniowych z urządzeń transmisji alarmów pożarowych i sygnałów uszkodzeniowych, a także do odbioru wiadomości o uszkodzeniach ze stacji odbiorczej alarmów pożarowych. W skład stacji odbiorczej sygnałów uszkodzeniowych powinno wchodzić urządzenie powiadamiające oraz urządzenia telekomunikacyjne. Podstawowe wymagania na urządzenie powiadamiające są określone w CLC/TS 50136-4. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
Urządzenie powiadamiające może współpracować z systemem informatycznym operatora systemu monitoringu. Stacja odbiorcza sygnałów uszkodzeniowych powinna umożliwiać przesyłanie drogą elektroniczną informacji o uszkodzeniach systemów sygnalizacji pożarowej do firm serwisujących te systemy.
10.4.2.5. Centrum monitorowania operatora systemu
Centrum monitorowania operatora systemu nadzoruje sprawność wszystkich urządzeń i torów transmisji systemu transmisji alarmów pożarowych i sygnałów uszkodzeniowych. Informacje zbierane przez to centrum powinny umożliwiać wyznaczenie dostępności systemu zgodnie z normą PN-EN 50136-1-1 pkt 7.5. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
Centrum monitorowania powinno wchodzić w skład centrum odbiorczego operatora systemu monitoringu. Do budowy centrum mogą być wykorzystane urządzenia stacji odbiorczej sygnałów uszkodzeniowych.
10.4.2.6. Sieć transmisji alarmów pożarowych
Do przesyłania alarmów pożarowych mogą być wykorzystywane:
a) tory dedykowane, budowane specjalnie dla potrzeb transmisji alarmów pożarowych,
b) tory dedykowane zestawiane w sieciach publicznych operatorów telekomunikacyjnych,
c) łącza publicznych sieci telekomunikacyjnych PSTN i ISDN.
10.4.2.7. Rodzaje wykorzystywanych łączy transmisyjnych
Łącza transmisyjne powinny umożliwiać transmisję dwukierunkową równoczesną lub naprzemienną. W szczególności powinny umożliwiać potwierdzanie odbioru każdej informacji alarmowej.
Jeżeli do przesyłania sygnałów alarmowych wykorzystywany jest tor radiowy, operator systemu monitoringu pożarowego powinien posiadać odpowiednie pozwolenie radiowe na korzystanie z tego toru na zasadach wyłączności. Nie dopuszcza się wykorzystywania częstotliwości, które nie wymagają posiadania pozwoleń radiowych. W przypadku gdy tor radiowy jest wykorzystywany jako tor podstawowy, musi być on wykorzystywany wyłącznie dla potrzeb systemu transmisji alarmów pożarowych.
10.4.2.8. Redundancja łączy transmisji alarmów pożarowych
Do przesyłania alarmów pożarowych pomiędzy urządzeniem transmisji alarmów pożarowych a stacją odbiorczą alarmów pożarowych powinny być wykorzystywane co najmniej dwa łącza transmisji określone jako łącze podstawowe i łącze dodatkowe, zapewniające ogólną dostępność systemu określoną w tablicy 10.4.2.9. Jako łącze podstawowe należy stosować łącze typu 1 wg tablicy 10.4.2.9. Jako łącze dodatkowe może być stosowane łącze typu 1 lub typu 2 wg tablicy 10.4.2.9. Należy stosować dwa, fizycznie różne tory transmisji. Transmisja alarmów pożarowych w łączach podstawowym i dodatkowym powinna być inicjowana równocześnie i odbywać się niezależnie.
10.4.2.9. Wymagania dotyczące transmisji
Wymagane parametry systemów transmisji alarmów pożarowych i sygnałów uszkodzeniowych określone zostały w tablicy nr 10.4.2.9 zgodnie z normą PN-EN 50136-1-1.
Tablica nr 10.4.2.9. Wymagania dla systemów transmisji alarmów pożarowych
Typ łącza transmisji alarmów |
Wymagania zgodnie PN-EN 50136-1-1 |
|
tor transmisji |
czas transmisji klasyfikacja Dc) |
czas transmisji wartość maksymalna Mc) |
czas monitorowania Tc) |
dostępność klasyfikacja Aa) |
zabezpieczenie przed podstawieniem klasyfikacja S |
bezpieczeństwo informacji klasyfikacja I |
Typ1b) |
Specjalizowane tory transmisji |
D4="10s" |
M4="20s" |
T5="90s"d) |
A4a) |
S1 |
I0 |
Typ2b)e) |
Systemy łączności cyfrowej wykorzystujące publiczną sieć komutowaną |
D4="10s" |
M3="60s" |
T2="25h" (całe łącze) T5="90s" (dostęp do sieci) |
A4a) |
S1 |
I0 |
a) Ogólna dostępność systemu obejmująca wszystkie tory transmisji. b) Dostępność wymagana przy uwzględnieniu redundancji torów transmisji. c) Każdy z parametrów - D, M oraz T powinien być osiągnięty przynajmniej w jednym torze transmisji łącza typu 1 lub typu 2. d) Dla systemów radiowych może być stosowany czas raportowania T3. e) W przypadku wykorzystania analogowej, publicznej, komutowanej sieci telefonicznej (PSTN) mogą być stosowane parametry D2 i M2. |
10.4.2.10. Czas transmisji
Wymagania dotyczące czasu transmisji i klasyfikacji systemów są określone w normie PN-EN 50136-1-1 pkt 6.3.2. Wymagania te dotyczą pełnego czasu transmisji od przekazania sygnału alarmowego przez system sygnalizacji pożarowej do jego udostępnienia przez urządzenie powiadamiające i/lub przekazania tego sygnału do systemu prezentacji informacji centrum odbiorczego alarmów pożarowych. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.4.2.11. Monitorowanie systemu transmisji
Operator systemu transmisji alarmów pożarowych powinien zapewniać monitorowanie sprawności wszystkich urządzeń systemu oraz całej drogi przesyłania alarmów pożarowych. Wymagania dotyczące monitorowania systemu transmisji oraz klasyfikacji systemów są określone w normie PN-EN 50136-1-1 pkt 6.3.4. Informacje o sprawności systemu oraz wykrytych uszkodzeniach powinny być zbierane i rejestrowane przez centrum monitorowania operatora systemu zgodnie z pkt 7.5 normy PN-EN 50136-1-1. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.4.2.12. Dostępność
Wymagania dotyczące dostępności systemu transmisji alarmów pożarowych oraz klasyfikacji systemów są określone w normie PN-EN 50136-1-1 pkt 6.4.5. Dostępność systemu podlegającego dopuszczeniu powinna być określana na podstawie dostępności łączy i torów transmisji, z których system będzie korzystał, oraz deklarowanej przez producenta niezawodności urządzeń objętych dokumentacją systemu. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.4.2.13. Badania i weryfikacja wydajności systemu
Badania parametrów systemu na zgodność z wymaganiami określonymi w tablicy nr 10.4.2.9 załącznika powinny obejmować wszystkie konfiguracje systemu transmisji alarmów pożarowych, jakie mogą być stosowane zgodnie z dokumentacją producenta. W przypadku, gdy zgodnie z dokumentacją techniczną do transmisji wykorzystywane są łącza publicznej sieci telekomunikacyjnej, do badań należy wykorzystać odpowiednie łącza lub ich symulator. Weryfikacja parametrów działającej sieci transmisji alarmów pożarowych powinna być prowadzona zgodnie z normą PN-EN-50136-1-1 pkt 7. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.4.3. WYMAGANIA DOTYCZĄCE URZĄDZEŃ TRANSMISJI SYGNAŁÓW ALARMOWYCH I USZKODZENIOWYCH
10.4.3.1. Urządzenia transmisji alarmów pożarowych i uszkodzeniowych powinny spełniać wymagania określone w PN-EN 54-21. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.4.3.2. Urządzenia transmisji alarmów pożarowych i uszkodzeniowych powinny posiadać oznaczenia, opisy i podawać komunikaty w języku polskim.
10.4.3.3. Do urządzeń powinna być dołączona, opracowana przez producenta w języku polskim, instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po jego zainstalowaniu w obiekcie.
10.4.4. WYMAGANIA DLA URZĄDZEŃ POWIADAMIAJĄCYCH
10.4.4.1. Urządzenia powiadamiające wchodzące w skład stacji odbiorczych alarmów pożarowych oraz w skład stacji odbiorczych sygnałów uszkodzeniowych powinny spełniać wymagania określone w specyfikacji technicznej CLC/TS 50136-4. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.4.4.2. Urządzenia powinny posiadać oznaczenia, opisy i podawać komunikaty w języku polskim.
10.4.4.3. Do urządzeń powinna być dołączona opracowana przez producenta w języku polskim instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po jego zainstalowaniu w obiekcie.
10.5. RĘCZNE OSTRZEGACZE POŻAROWE (ROP)
10.5.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Ręczne ostrzegacze pożarowe powinny spełniać wymagania normy PN-EN 54-11. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
10.5.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
Symbol na płycie czołowej powinien być uzupełniony słowem "POŻAR" zgodnie z pkt 4.7.3.2.1 normy PN-EN 54-11.
11.1. CENTRALE DŹWIĘKOWYCH SYSTEMÓW OSTRZEGAWCZYCH
11.1.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Centrala dźwiękowych systemów ostrzegawczych (CDSO) powinna spełniać wymagania aprobaty technicznej lub polskiej normy wyrobu. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.1.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
11.1.2.1. Centrala dźwiękowego systemu ostrzegawczego (CDSO) powinna spełniać następujące funkcje obowiązkowe:
a) w momencie przyjęcia alarmu CDSO powinna przerwać realizację jakichkolwiek funkcji niezwiązanych z ostrzeganiem,
b) być zdolna do rozgłaszania w ciągu 10 s po włączeniu podstawowego lub awaryjnego (rezerwowego) źródła zasilania,
c) być zdolna do rozgłaszania sygnału ostrzegawczego, nadawanego przez operatora lub automatycznie, w ciągu 3 s od zaistnienia stanu zagrożenia wynikającego ze zmiany położenia przekaźników strefowych centrali sygnalizacji pożarowej,
d) być zdolna do nadawania sygnałów ostrzegawczych i komunikatów słownych do jednego lub kilku obszarów jednocześnie, zgodnie z przyjętym sposobem alarmowania.
11.1.2.2. CDSO powinna mieć możliwość ręcznej interwencji w celu pominięcia zaprogramowanych funkcji automatycznych. Powinno to dotyczyć zarówno charakteru komunikatu przeznaczonego do nadania, jak i torów dystrybucji tego komunikatu.
11.1.2.3. W każdej sytuacji użycie mikrofonu pożarowego powinno mieć najwyższy poziom priorytetu dostępu do dźwiękowego systemu ostrzegawczego, przed wszystkimi innymi rozgłaszanymi informacjami.
11.1.2.4. Dostęp do mikrofonu wchodzącego w skład CDSO powinien być ograniczony wyłącznie dla uprawnionych osób.
11.1.2.5. CDSO powinna posiadać oznaczenia, opisy i podawać komunikaty w języku polskim.
11.1.2.6. Do CDSO powinna być dołączona, opracowana przez producenta w języku polskim, instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jej działania w systemie po jej zainstalowaniu w obiekcie.
11.2. KONSOLE Z MIKROFONEM DLA STRAŻY POŻARNEJ NIEWCHODZĄCE W SKŁAD CENTRALI DŹWIĘKOWYCH SYSTEMÓW OSTRZEGAWCZYCH
11.2.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Konsole z mikrofonem dla straży pożarnej niewchodzące w skład centrali dźwiękowych systemów ostrzegawczych (CDSO) powinny spełniać wymagania odpowiedniej aprobaty technicznej lub polskiej normy wyrobu. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.2.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
11.2.2.1. Konsole z mikrofonem dla straży pożarnej niewchodzące w skład CDSO powinny posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim.
11.2.2.2. Konsola powinna mieć możliwość ręcznej interwencji w celu pominięcia zaprogramowanych funkcji automatycznych. Powinno to dotyczyć zarówno charakteru przeznaczonego do nadania komunikatu, jak i torów dystrybucji tego komunikatu.
11.2.2.3. W każdej sytuacji użycie mikrofonu pożarowego powinno mieć najwyższy poziom priorytetu dostępu do dźwiękowego systemu ostrzegawczego, przed wszystkimi innymi rozgłaszanymi informacjami.
11.2.2.4. Dostęp do konsoli z mikrofonem dla straży pożarnej niewchodzącej w skład centrali powinien być ograniczony wyłącznie dla uprawnionych osób.
11.2.2.5. Do konsoli powinna być dołączona opracowana przez producenta w języku polskim instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po zainstalowaniu w obiekcie.
11.3. GŁOŚNIKI DO DŹWIĘKOWYCH SYSTEMÓW OSTRZEGAWCZYCH
11.3.1. PODZIAŁ
11.3.1.1. Głośnik typu A - przetwornik elektroakustyczny zaprojektowany do zastosowania wewnątrz budynku.
11.3.1.2. Głośnik typu B - przetwornik elektroakustyczny zaprojektowany do zastosowania na zewnątrz budynku.
11.3.1.3. Głośnik typu C - przetwornik elektroakustyczny zaprojektowany do zastosowania wewnątrz budynku w miejscach o podwyższonej wilgotności.
11.3.2. WYMAGANIA OGÓLNE
Głośniki do dźwiękowych systemów ostrzegawczych powinny spełniać wymagania odpowiedniej aprobaty technicznej lub polskiej normy wyrobu. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.3.3. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
11.3.3.1. Obudowa głośnika powinna być tak skonstruowana, aby nie było możliwe wypływanie roztopionych elementów konstrukcji głośnika w czasie oddziaływania wysokiej temperatury.
11.3.3.2. Stopień ochrony zapewniony przez obudowę głośnika powinien być zgodny z następującymi wymaganiami:
- dla głośników typu A i C - EP 32C wg normy PN-EN 60529,
- dla głośnika typu C należy wykonać dodatkowe badanie w zakresie odporności na oddziaływanie środowiska przy wysokiej wilgotności względnej (bez kondensacji), która może wystąpić krótkotrwale w przewidywanym środowisku pracy. Sprawdzenie wymagania należy przeprowadzić w warunkach wilgotnego gorąca stałego, przy zachowaniu następującej ostrości próby: Temperatura 40±2 °C, Wilgotność względna 93±3 %, Liczba dób 21. Przed narażeniem urządzenie należy poddać sprawdzeniu funkcjonalnemu dla stanu dozoru i alarmu pożarowego. W trakcie narażenia urządzenie nie jest zasilane. Po powrocie do stanu normalnego należy ponownie sprawdzić funkcjonalność i poddać urządzenie oględzinom pod kątem obecności uszkodzeń mechanicznych zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych,
- dla głośników typu B- IP 44C wg normy PN-EN 60529. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.3.3.3. Głośniki do dźwiękowych systemów ostrzegawczych powinny posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim.
11.3.3.4. Obudowa głośnika powinna posiadać odpowiednie zaczepy, linki, łańcuszki, uchwyty, umożliwiające jej zamocowanie do ściany lub stropu. Całe cięgło powinno wytrzymywać upadek głośnika pożarowego z wysokości 1 m.
11.3.3.5. Obudowa głośnika powinna posiadać odpowiednie środki, uniemożliwiające jej upadek i przerwanie pod własnym ciężarem linii głośnikowych w warunkach pożaru.
11.3.3.6. Obudowa głośnika powinna posiadać odpowiednie przepusty, umożliwiające wprowadzenie i wyprowadzenie przewodu o odpowiedniej średnicy do jej wnętrza, przy zachowaniu odpowiedniej dymoszczelności. W ten sposób odłączenie głośnika będzie w sposób jednoznaczny wykryte przez układ kontroli nadzoru ciągłości linii.
11.3.3.7. Listwa zaciskowa służąca do włączania głośnika w linię głośnikową powinna posiadać minimum 4 zaciski, do których są przyłączane pojedyncze żyły linii (zasada - jeden zacisk, jedna żyła). Materiał listwy - ceramika - powinien uniemożliwiać powstanie zwarcia przewodów linii głośnikowej w warunkach pożaru. Do jednego zacisku można przyłączyć dwie żyły, jeżeli zostały wcześniej zaciśnięte w rurce o odpowiednio dobranej średnicy.
11.3.3.8. Między listwą zaciskową a transformatorem głośnikowym powinien być zainstalowany bezpiecznik termiczny, separujący zwarty transformator od linii głośnikowej.
11.3.3.9. Głośnik, kolumna, projektor mogą być przyłączone równolegle do linii głośnikowej za pośrednictwem odpowiedniej listwy zaciskowej zawartej w odpowiedniej puszce instalacyjnej, tworząc "linię boczną". Warunkiem jest, aby: w głośniku znajdował się bezpiecznik termiczny oraz ceramiczna listwa zaciskowa, w puszce instalacyjnej znajdował się odpowiednio dobrany do mocy głośnika bezpiecznik nad prądowy bezzwłoczny oraz ceramiczna listwa zaciskowa. Taka możliwość dotyczy systemów, które są w stanie wykrywać odłączenie pojedynczego głośnika spośród wszystkich głośników linii głośnikowej.
11.3.3.10. Urządzenie kontroli linii głośnikowej w przypadku zainstalowania go poza ostatnim głośnikiem, w chronionym obiekcie, powinno być tak zabezpieczone, aby w warunkach pożaru nie spowodowało zwarcia linii głośnikowej.
11.4. SYGNALIZATORY AKUSTYCZNE
11.4.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Sygnalizatory akustyczne powinny spełniać wymagania normy PN-EN 54-3. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.4.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
Sygnalizator akustyczny powinien posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim.
11.5. SYGNALIZATORY OPTYCZNE
11.5.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Sygnalizatory optyczne powinny spełniać wymagania aprobaty technicznej lub polskiej normy wyrobu. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.5.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
11.5.2.1. Obudowa sygnalizatora i kolor światła powinien być czerwony. Na widzialnej powierzchni sygnalizatora powinien być umieszczony napis "POŻAR" koloru białego.
11.5.2.2. Sygnalizator powinien posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim.
11.6. CENTRALE KONTROLI DOSTĘPU WSPÓŁPRACUJĄCE Z URZĄDZENIAMI PRZECIWPOŻAROWYMI
11.6.1. PODZIAŁ I OZNACZENIA
Klasyfikacja zgodnie z punktem 5.1 normy PN-EN 50133-1.
Oznaczenie zgodnie z punktem 7 normy PN-EN 50133-1.
11.6.2. WYMAGANIA OGÓLNE
Centrala powinna realizować procedury sterowania i nadzoru elementów składowych systemu kontroli dostępu przy spełnieniu wymagań funkcjonalnych pkt 5.2 i pkt 5.3 normy PN-EN 50133-1. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.6.3. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
11.6.3.1. Jako stan bezpieczeństwa rozumie się odblokowanie (otwarcie) wszystkich przejść kontrolowanych na drogach komunikacyjnych w celu umożliwienia swobodnej ewakuacji osób przebywających w obiekcie w przypadku pożaru lub innego miejscowego zagrożenia oraz zapewniającego dostęp do obiektu ekipom ratowniczym.
11.6.3.2. Centrala powinna posiadać rozwiązania konstrukcyjne umożliwiające wprowadzenie systemu w stan bezpieczeństwa po odebraniu sygnału inicjującego z centrali sygnalizacji pożarowej (CSP) i/lub ręcznie przez osoby uprawnione.
11.6.3.3. System kontroli dostępu może być stosowany na drogach ewakuacyjnych jeżeli zapewni w razie pożaru lub awarii systemu automatyczne i ręcznie, samoczynne otwarcie przejść kontrolowanych, bez możliwości ich blokowania i pozostanie ich w stanie otwartym.
11.6.3.4. Wymagania funkcjonalne
- stan bezpieczeństwa powinien posiadać najwyższy priorytet przy przetwarzaniu sygnałów,
- czas niezbędny do przetwarzania sygnałów związanych z wprowadzaniem stanu bezpieczeństwa nie powinien przekraczać 10 s,
- centrala kontroli dostępu powinna posiadać wyjście umożliwiające przekazanie zwrotnego sygnału potwierdzającego wprowadzenie stanu bezpieczeństwa. Centrala powinna uruchomić wyjście w ciągu 3 s od zasygnalizowania stanu bezpieczeństwa. Wyjście powinno być w stanie aktywnym do chwili skasowania stanu bezpieczeństwa,
- centrala kontroli dostępu powinna sygnalizować co najmniej w sposób optyczny wprowadzenie stanu bezpieczeństwa oraz umożliwiać łatwą identyfikację wszystkich zablokowanych (zamkniętych) przejść kontrolowanych,
- w przypadku central zintegrowanych z interfejsem przejścia kontrolowanego powinny być spełnione wymagania pkt 5.2.5 normy PN-EN 50133-1.
Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.6.3.5. Centrala powinna posiadać oznaczenia, opisy i podawać komunikaty w języku polskim.
11.6.3.6. Do urządzenia powinna być dołączona opracowana przez producenta w języku polskim instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po zainstalowaniu w obiekcie.
11.6.3.7. Wymagania w zakresie odporności i wytrzymałości na oddziaływanie środowiska
W zakresie parametrów eksploatacyjnych centrala kontroli dostępu powinna wykazywać właściwości odpornościowe i wytrzymałościowe określone w normie PN-EN 50133-1, przy ostrości narażeń właściwej dla I (grupy) klasy środowiskowej. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.6.3.8. Wymagania w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej oraz zabezpieczenia elektrycznego
Centrala powinna spełniać wymagania normy PN-EN 55022 w zakresie emisji oraz normy PN-EN 50130-4 w zakresie odporności na zakłócenia pochodzenia elektromagnetycznego.
W zakresie zabezpieczenia elektrycznego centrala powinna spełniać wymagania normy PN-EN 60950-1.
Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.7. INTERFEJSY PRZEJŚCIA KONTROLOWANEGO
11.7.1. PODZIAŁ I OZNACZENIA
Klasyfikacja zgodnie z pkt 5.1 normy PN-EN 50133-1.
Oznaczenie zgodnie z pkt 7 normy PN-EN 50133-1.
11.7.2. WYMAGANIA OGÓLNE
Interfejs powinien spełniać wymagania dotyczące sterowania przejściem kontrolowanym określone w pkt 5.2.5 normy PN-EN 50133-1. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
Dodatkowo, wyjście sterujące interfejsu przejścia kontrolowanego powinno być aktywowane w chwili wprowadzenia systemu w stan bezpieczeństwa lub wysterowania wejścia najwyższego priorytetu, w wyniku czego następuje otwarcie przyporządkowanego przejścia kontrolowanego.
11.7.2.1. Wejście najwyższego priorytetu
Interfejs powinien posiadać dedykowane wejście najwyższego priorytetu przeznaczone do awaryjnego otwarcia przejścia kontrolowanego "na żądanie". Linia wejściowa powinna być monitorowana.
11.7.2.2. Funkcja awaryjnego otwarcia przejścia kontrolowanego
Interfejs powinien umożliwiać realizację funkcji awaryjnego otwarcia przyporządkowanego przejścia kontrolowanego w celu umożliwienia swobodnej ewakuacji użytkowników obiektu w następujących przypadkach:
- uaktywnienia wejścia najwyższego priorytetu,
- przerwy lub zwarcia w torze transmisji pomiędzy interfejsem a centralą kontroli dostępu, o ile interfejs nie jest przeznaczony do użytkowania z rezerwowym źródłem zasilania,
- zaniku zasilania podstawowego,
- błędu w realizacji programu (dotyczy interfejsów sterowanych programowo).
11.7.3. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
11.7.3.1. Interfejsy przejścia kontrolowanego powinny posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim.
11.7.3.2. Wymagania w zakresie odporności i wytrzymałości na oddziaływanie środowiska
W zakresie parametrów eksploatacyjnych interfejs przejścia kontrolowanego powinien wykazywać właściwości odpornościowe i wytrzymałościowe określone w normie PN-EN 50133-1, przy ostrości narażeń właściwej dla III (grupy) klasy środowiskowej. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
11.7.3.3. Wymagania w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej oraz zabezpieczenia elektrycznego
Interfejs powinien spełniać wymagania normy PN-EN 55022 w zakresie emisji oraz normy PN-EN 50130-4 w zakresie odporności na zakłócenia pochodzenia elektromagnetycznego.
W zakresie zabezpieczenia elektrycznego interfejs powinien spełniać wymagania normy PN-EN 60950-1.
Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
12.1. CENTRALE STERUJĄCE URZĄDZENIAMI PRZECIWPOŻAROWYMI
12.1.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Centrale sterujące urządzeniami przeciwpożarowymi powinny spełniać wymagania aprobaty technicznej lub polskiej normy wyrobu. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
12.1.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
12.1.2.1. Centrala sterująca powinna jednoznacznie sygnalizować następujące stany pracy:
- stan dozorowania,
- stan alarmowania pożarowego,
- stan uszkodzenia,
- stan zablokowania (o ile przewidziano),
- stan testowania (o ile przewidziano).
12.1.2.2. Centrale powinny posiadać oznaczenia, opisy i podawać komunikaty w języku polskim.
12.1.2.3. Do centrali powinna być dołączona opracowana przez producenta w języku polskim instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po zainstalowaniu w obiekcie.
12.2. ZASILACZE URZĄDZEŃ PRZECIWPOŻAROWYCH
12.2.1. WYMAGANIA OGÓLNE
Zasilacze urządzeń przeciwpożarowych stosowane w systemach sygnalizacji alarmu pożarowego powinny spełniać wymagania normy PN-EN 54-4. Zasilacze urządzeń przeciwpożarowych stosowane w dźwiękowych systemach ostrzegawczych powinny spełniać wymagania normy PN-EN 54-4 z wyłączeniem długości czasu pracy awaryjnej. Zasilacze urządzeń przeciwpożarowych stosowane w systemach wentylacji pożarowej powinny spełniać wymagania normy PN-EN 12101-10.
Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
12.2.2. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
12.2.2.1. Zasilacze urządzeń przeciwpożarowych powinny posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim.
12.2.2.2. Do zasilaczy powinna być dołączona opracowana przez producenta w języku polskim instrukcja przeprowadzenia odpowiednich prób i badań potwierdzających prawidłowość jego działania w systemie po zainstalowaniu w obiekcie.
12.2.2.3. Zasilacze urządzeń przeciwpożarowych stosowane w systemach wentylacji pożarowej powinny rozpoznawać i sygnalizować wysoką rezystancję wewnętrzną baterii i przyłączonych do niej elementów obwodu tak, jak wymaga tego norma PN-EN 54-4 oraz powinny przechodzić badania funkcjonalne przewidziane normą PN-EN 12101-10 dla dolnej tolerancji napięcia publicznej sieci zasilającej równej minus 15%. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
12.3. RĘCZNE PRZYCISKI STOSOWANE W SYSTEMACH ODDYMIANIA
12.3.1. PODZIAŁ
Ze względu na sposób działania ręczne przyciski oddymiania (RPO) dzieli się na dwa typy:
Typ I - przycisk oddymiania, który jest używany jako przycisk i jako urządzenie sygnalizacji stanu dozoru, uszkodzenia oraz wyzwolenia.
Takie przyciski oddymiania powinny posiadać następujące elementy obsługowe i sygnalizacji:
- element kruchy,
- element uruchamiający,
- urządzenie kasowania "kasowanie",
- czerwony element świetlny "uruchomienie",
- zielony element świetlny "dozór",
- żółty element świetlny "uszkodzenie".
Dopuszczalne są sygnalizacje dodatkowe. Nie powinny one jednak wykorzystywać barwy zielonej i czerwonej.
Typ II - przycisk oddymiania używany wyłącznie do sterowania.
Takie przyciski oddymiania powinny posiadać następujące elementy obsługowe i sygnalizacji:
- element kruchy,
- element uruchamiający,
- czerwony element świetlny "uruchomienie",
- urządzenie kasowania "kasowanie" - stosowane fakultatywnie.
Dopuszczalne są sygnalizacje dodatkowe. Nie powinny one jednak wykorzystywać barwy czerwonej. Barwa zielona powinna być stosowana wyłącznie do sygnalizacji stanu dozoru.
12.3.2. WYMAGANIA OGÓLNE
Ręczne przyciski stosowane w systemach oddymiania powinny spełniać wymagania aprobaty technicznej lub polskiej normy wyrobu. Spełnienie wymagań powinno być potwierdzone stosownym dokumentem.
12.3.3. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
12.3.3.1. Barwa obudowy i płyty czołowej przycisku powinna być pomarańczowa zgodna z RAL 2011 lub zbliżona.
12.3.3.2. Powyżej pola obsługi, umieszczony symetrycznie i centralnie na przedniej stronie, powinien znajdować się napis "ODDYMIANIE". Litery powinny być koloru białego lub czarnego.
12.3.3.3. Ręczne przyciski stosowane w systemach oddymiania powinny posiadać oznaczenia i opisy w języku polskim.
12.4. ELEKTROMECHANICZNE URZĄDZENIA WYKONAWCZE W SYSTEMACH STEROWANIA URZĄDZENIAMI PRZECIWPOŻAROWYMI
12.4.1. SIŁOWNIKI LINIOWE
12.4.1.1. PODZIAŁ
W zależności od funkcji, jakie spełnia instalacja oddymiania pożarowego, rozróżnia się następujące typy siłowników elektromechanicznych liniowych:
a) TYP A - siłowniki stosowane do systemów oddymiania,
b) TYP B - siłowniki stosowane do systemów oddymiania i przewietrzania.
12.4.1.2. WYMAGANIA OGÓLNE
12.4.1.2.1. Wymagania dotyczące konstrukcji mechanicznej
Obudowa siłownika powinna spełniać wymagania co najmniej klasy:
- IP 21C dla siłowników typu A,
- IP 33C dla siłowników typu B.
Siłownik powinien być wyposażony w układ ryglujący w krańcowym położeniu lub przekładnie silnika powinny być samohamowne w taki sposób, aby siłownik pod obciążeniem nominalnym utrzymał stan wysuwu w czasie dłuższym niż 30 min.
Ponadto konstrukcja mechaniczna siłownika powinna zapewniać prawidłowe funkcjonowanie siłownika w warunkach rzeczywistego pożaru.
12.4.1.2.2. Wymagania dotyczące wykonania elektrycznego
Siłownik powinien posiadać krańcowe wyłączniki odłączające zasilanie silnika w przypadku osiągnięcia krańcowego położenia.
12.4.1.2.3. Charakterystyka obciążeniowa
Siłownik powinien posiadać możliwość utrzymania stanu pełnego wysuwu pod obciążeniem dociskającym równym 1,3 obciążenia nominalnego podanego przez producenta.
Siłownik powinien posiadać możliwość utrzymania stanu braku wysuwu pod obciążeniem rozrywającym równym 1,3 obciążenia nominalnego podanego przez producenta.
Siłowniki typu A stosowane do systemów oddymiania powinny wytrzymać co najmniej 1000 (tysiąc) uruchomień.
Siłowniki typu B stosowane do systemów oddymiania i przewietrzania powinny wytrzymać co najmniej 10000 (dziesięć tysięcy) uruchomień.
12.4.1.2.4. Czas działania
Siłownik powinien zapewnić czas wysuwu nie większy niż 60 s w warunkach zasilania napięciem Un+10%-15% pod obciążeniem nominalnym.
12.4.1.2.5. Trwałość
Trwałość urządzenia i pewność funkcjonowania jest sprawdzana przez 1000-krotne (tysiąc) wykonanie cyklu "podnoszenie-opuszczenie" przy nominalnych parametrach zasilania oraz nominalnym obciążeniu, zgodnie z dokumentacją techniczną. W urządzeniach stosowanych do oddymiania oraz przewietrzania (typ B) sprawdzenie trwałości należy przeprowadzić przez 10000-krotne (dziesięć tysięcy) wykonanie cyklu "podnoszenie-opuszczenie" przy nominalnych parametrach zasilania oraz nominalnym obciążeniu, zgodnie z dokumentacją techniczną.
Między poszczególnymi cyklami pracy siłownika należy przewidzieć okresy umożliwiające stabilizację temperatury na dopuszczalnym poziomie, ustalonym z przedstawicielem producenta. W przypadku braku takich informacji należy przyjąć okresy - 4/6 T, gdzie T jest czasem wykonywania wysuwu pod obciążeniem.
W pierwszym i ostatnim cyklu należy pomierzyć rzeczywiste wartości:
- czas "podnoszenia",
- czas "opuszczania",
- pobór prądu,
- skok (wysuw).
Siłownik spełnia wymagania, jeżeli:
- dla urządzeń typu A zostanie wykonanych 1000 (tysiąc) cykli "podnoszenie-opuszczenie",
- dla urządzeń typu B zostanie wykonanych 10000 (dziesięć tysięcy) cykli "podnoszenie-opuszczenie",
- czasy "podnoszenia" oraz czasy "opuszczenia" nie zmieniły się więcej niż 10 %,
- skok nie zmienił się więcej niż 5 %,
- pobór prądu nie zmienił się więcej niż +10 % odpowiednio dla opuszczania i podnoszenia.
Dla siłowników do klap do grawitacyjnego usuwania dymu i ciepła badanie przeprowadzić wg pkt 7.1.1 PN EN12101-2 dla minimalnej klasy Re50 z obciążeniem deklarowanym przez producenta oraz 3-krotne otwarcie do położenia roboczego z obciążeniem nominalnym deklarowanym przez producenta.
Siłowniki typu B powinny być badane dodatkowo zgodnie z pkt 7.1.3 PN EN12101-2 do deklarowanego położenia wentylacyjnego pod obciążeniem deklarowanym przez producenta, następnie wg pkt 7.1.1 PN EN 12101 -2 dla minimalnej klasy Re50 oraz 3-krotne otwarcie do położenia roboczego pod obciążeniem nominalnym deklarowanym przez producenta. Siłownik spełnia wymagania jeżeli:
- siłownik wykonał odpowiednią ilości cykli, a na koniec każdego suwu wysuwania/wsuwania pozostawał odpowiednio wysunięty/wsunięty po odcięciu źródła energii niezależnie od przyłożonego obciążenia,
- czasy "podnoszenia" oraz czasy "opuszczenia" nie zmieniły się więcej niż 10 % i nie przekracza 60 s,
- skok nie zmienił się więcej niż 5 %,
- pobór prądu nie zmienił się więcej niż +10 % odpowiednio dla opuszczania i podnoszenia.
12.4.1.3. WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE
12.4.1.3.1. Odporność na oddziaływanie wysokiej temperatury
Siłownik powinien wykazywać zdolność do prawidłowego funkcjonowania w warunkach rzeczywistego pożaru.
Parametry testu:
- obciążenie - nominalne wg danych producenta,
- temperatura uruchomienia -70 °C (poprzez uruchomienie ręczne).
W przypadku siłowników wyposażonych w wyzwalacze termiczne, moment uruchomienia wynika z przekroczenia temperatury zadziałania wyzwalacza.
Siłownik wraz z dostarczonym kablem poddaje się następującym narażeniom:
- czas: 0 ÷ 8 min - liniowe podnoszenie temperatury od temp. otoczenia do 450 °C,
- czas: 8 ÷ 30 min - stabilizowanie temperatury na poziomie 450 °C ± 20 °C.
Siłownik spełnia wymagania, jeżeli przy zadanej temperaturze uruchomienia wykonał pełny wysuw oraz utrzymał obciążenie podczas pozostałego czasu próby.
Dla siłowników do klap do grawitacyjnego usuwania dymu i ciepła badanie przeprowadzić wg Załącznika G normy PN EN12101-2 dla klasy B300 lub B600 oraz kierunku i wartości obciążenia deklarowanych przez producenta.
12.4.1.3.2. Temperatura zadziałania wyzwalacza (dla siłowników posiadających wyzwalacze termiczne)
Wyzwalacz o temperaturze zadziałania 70 °C
Badanie jest wykonywane zgodnie z normą PN-EN 54-5 dla przyrostów temperatury: 0,5 °C/min, 3 °C/min, 20 °C/min.
Czasy zadziałania wyzwalacza powinny się zawierać między dolną i górną granicą czasów zadziałania podaną w poniższej tablicy:
Prędkość narastania temperatury [°C/min] |
Dolna granica czasów zadziałania |
Górna granica czasów zadziałania |
|
[min] |
[s] |
[min] |
[s] |
3 |
7 |
13 |
18 |
40 |
20 |
|
22,5 |
3 |
37 |
Statyczny próg zadziałania mierzony przy przyroście temperatury 0,5 °C/min nie może być niższy niż 114 °C.
12.4.1.3.3. Działanie siłownika w temperaturze zadziałania wyzwalacza
Siłownik powinien wykazywać zdolność do poprawnego działania w wysokich temperaturach otoczenia, które mogą krótkotrwale wystąpić w przewidywanych warunkach pracy, do momentu zadziałania wyzwalacza.
Sprawdzenie wymagania polega na poddaniu siłownika działaniu wysokiej temperatury przez okres umożliwiający osiągnięcie stabilnej temperatury, w celu przeprowadzenia obserwacji, a następnie, po powrocie do normalnych warunków otoczenia, wykonaniu sprawdzenia działania siłownika.
Siłownik powinien być zamontowany w normalnym położeniu pracy i podłączony do źródła zasilania. Siłownik powinien być utrzymywany w stanie spoczynku w czasie okresu narażania, z wyjątkiem końcowego okresu, w czasie którego powinien wykonać pełen cykl "podnoszenie-opuszczenie".
Należy stosować warunki badania podane w poniższej tablicy, przy czym szybkość wzrostu temperatury nie powinna przekraczać 1 °C/min:
Temperatura |
+75 °C |
Czas narażenia |
4 h |
Uwaga: narażenie dotyczy urządzeń, których temperatura zadziałania wyzwalaczy nie przekracza 70 °C |
Temperatura |
110 °C |
Czas narażenia |
4 h |
Uwaga: narażenie dotyczy urządzeń, których temperatura zadziałania wyzwalaczy nie przekracza 93 °C |
Siłowniki, które wymagają zasilania w stanie spoczynku, powinny być nadzorowane w celu stwierdzenia niewłaściwego działania lub wystąpienia sygnałów uszkodzenia w czasie narażania. W końcowym okresie narażania, w czasie gdy siłownik jest uruchomiony (bez obciążenia), należy zmierzyć parametry działania urządzenia: pobierany prąd, czas wykonywania pełnych wysuwów. Po okresie minimum jednogodzinnego stabilizowania w warunkach normalnych należy sprawdzić podstawowe parametry działania w cyklu "podnoszenie-opuszczenie".
Siłownik spełnia wymagania, jeżeli:
1. w czasie narażenia nie zostały wykryte nieprawidłowości działania lub sygnały uszkodzenia, parametry działania siłownika (bez obciążenia) nie zmieniły się więcej niż 5 %;
2. zmierzone przed i po narażeniu pod obciążeniem:
- czasy "podnoszenia" oraz czasy "opuszczenia" nie zmieniły się więcej niż 10 %,
- pobór prądu nie zmienił się więcej niż 10 %.
12.4.1.3.4. Odporność na wilgotne gorąco cykliczne
Siłownik powinien wykazywać zdolność do poprawnego działania w warunkach wysokiej wilgotności względnej, gdy występuje na nim kondensacja pary wodnej.
Sprawdzenie wymagania polega na poddaniu urządzenia cyklicznym zmianom temperatury między 25 °C, a odpowiednio 40 °C lub 55 °C. Wilgotność względną należy utrzymywać w granicach 93 % podczas występowania wysokiej temperatury oraz powyżej 95 % przy niższej temperaturze, a także podczas zmian temperatury. Szybkość wzrostu temperatury powinna być taka, aby na powierzchni urządzenia następowała kondensacja pary.
Siłownik powinien być zamontowany w normalnym położeniu pracy i podłączony do źródła zasilania.
Urządzenie powinno być utrzymywane w stanie spoczynku w czasie narażania, z wyjątkiem końcowego okresu, w czasie którego powinno wykonać pełen cykl "podnoszenie-opuszczenie".
Należy stosować warunki badania podane w poniższej tablicy:
Typ |
Dolna wartość temperatury [°C] |
Wilgotność względna (D w t) [%] |
Górna wartość temperatury [°C] |
Wilgotność względna (G w t) [%] |
Liczba cykli |
A |
25 ± 3 |
>95 |
40 ± 2 |
93 ± 3 |
2 |
B |
25 ± 3 |
>95 |
55 ± 2 |
93 ± 3 |
2 |
Siłowniki, które wymagają zasilania w stanie spoczynku powinny być nadzorowane w celu stwierdzenia niewłaściwego działania lub wystąpienia sygnałów uszkodzenia w czasie narażania. W końcowym okresie narażania, w czasie gdy siłownik jest uruchomiony, należy zmierzyć parametry działania siłownika.
Siłownik spełnia wymagania, jeżeli:
1) w czasie narażenia nie zostały wykryte nieprawidłowości działania lub sygnały uszkodzenia;
2) zmierzone przed i w czasie narażenia pod obciążeniem:
- czasy "podnoszenia" oraz czasy "opuszczenia" nie zmieniły się więcej niż 10 %,
- czasy "podnoszenia" oraz czasy "opuszczenia" nie przekroczyły 60 s,
- pobór prądu nie zmienił się więcej niż 10 %.
12.4.1.3.5. Wytrzymałość na wilgotne gorąco stałe
Siłownik powinien wykazywać zdolność do wytrzymania długotrwałego działania wilgoci w środowisku pracy (np. zmiany właściwości elektrycznych na skutek absorpcji, reakcji chemicznych z udziałem wilgoci, korozji elektrochemicznej itp.).
Sprawdzenie wymagania polega na poddaniu urządzenia działaniu stałej temperatury 40 °C oraz stałej wilgotności względnej 93 % w taki sposób, aby na urządzeniu nie występowała kondensacja pary wodnej.
Siłownik powinien być zamontowany w normalnym położeniu pracy. W czasie badania urządzenie nie powinno być zasilane.
Należy stosować warunki badania podane w poniższej tablicy.
Typ |
Temperatura [°C] |
Wilgotność względna [%] |
Czas trwania narażenia [doby] |
A i B |
40 ± 2 |
93 ± 3 |
21 |
Podczas narażania nie są wykonywane pomiary. Po okresie minimum jednogodzinnego stabilizowania w warunkach normalnych należy sprawdzić podstawowe parametry działania w cyklu "podnoszenie-opuszczenie".
Siłownik spełnia wymagania, jeśli zmierzone przed i po narażeniu pod obciążeniem:
- czasy "podnoszenia" oraz czasy "opuszczenia" nie zmieniły się więcej niż 10 %,
- czasy "podnoszenia" oraz czasy "opuszczenia" nie przekroczyły 60 s,
- pobór prądu nie zmienił się więcej niż 10 %.
12.4.1.3.6. Wytrzymałość na oddziaływanie atmosfery korozyjnej SO2 (wytrzymałość)
Siłownik powinien wykazywać zdolność do wytrzymania efektów korodującego oddziaływania dwutlenku siarki, stanowiącego czynnik skażający atmosferę.
Sprawdzenie wymagania polega na narażeniu urządzenia na działanie atmosfery zawierającej dwutlenek siarki w stałej temperaturze i w warunkach wysokiej wilgotności względnej. Warunki badania powinny utrzymywać temperaturę powierzchni urządzenia powyżej punktu rosy. Obecność higroskopijnych materiałów na urządzeniu lub wytworzone produkty korozji mogą spowodować kondensację pary wodnej.
Siłownik powinien być zamontowany w normalnym położeniu pracy. Do zacisków powinny być podłączone nieocynowane, miedziane przewody o odpowiedniej średnicy, tak aby można było wykonać badania funkcjonowania bez wykonywania dodatkowych połączeń. W czasie badania urządzenie nie jest zasilane.
Należy stosować warunki badania podane w poniższej tablicy:
Typ |
Zawartość dwutlenku siarki [ppm] |
Temperatura [°C] |
Wilgotność względna (G w t) [%] |
Liczba cykli |
A i B |
25 ± 5 |
25 ± 2 |
93 ± 3 |
21 |
Uwaga: ppm - części na milion w objętości (cm3/m3) |