• Traktat ustanawiający WE
  19.03.2024
Obserwuj akt

TYTUŁ VII. POLITYKA GOSPODARCZA I PIENIĘŻNA

ROZDZIAŁ 1. POLITYKA GOSPODARCZA

Państwa Członkowskie prowadzą swoje polityki gospodarcze, mając na względzie przyczynianie się do osiągania celów Wspólnoty określonych w art. 2 zadania WE, i w kontekście ogólnych kierunków określonych w art. 99 wspólne polityki gospodarcze, ustęp 2. Państwa Członkowskie i Wspólnota działają w poszanowaniu zasady otwartej gospodarki rynkowej z wolną konkurencją, sprzyjając efektywnej alokacji zasobów, zgodnie z zasadami określonymi w art. 4 przyjęcie polityki gospodarczej,
1.
Państwa Członkowskie uznają swoje polityki gospodarcze za przedmiot wspólnego zainteresowania i koordynują je w ramach Rady, zgodnie z art. 98 prowadzenie polityki gospodarczej przez Państwa Członkowskie,
2.
Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na zalecenie Komisji, opracowuje projekt ogólnych kierunków polityk gospodarczych Państw Członkowskich i Wspólnoty oraz składa sprawozdanie Radzie Europejskiej.
Rada Europejska, na podstawie sprawozdania Rady, debatuje nad konkluzją w sprawie ogólnych kierunków polityk gospodarczych Państw Członkowskich i Wspólnoty.
Na podstawie tej konkluzji Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyjmuje zalecenie określające te ogólne kierunki. Rada informuje Parlament Europejski o swoim zaleceniu.
3.
W celu zapewnienia ściślejszej koordynacji polityk gospodarczych i trwałej konwergencji dokonań gospodarczych Państw Członkowskich, Rada, na podstawie sprawozdań przedstawionych przez Komisję, nadzoruje rozwój sytuacji gospodarczej w każdym z Państw Członkowskich i we Wspólnocie, jak również zgodność polityk gospodarczych z ogólnymi kierunkami określonymi w ustępie 2 oraz regularnie dokonuje oceny całościowej.
Dla potrzeb tego wielostronnego nadzoru Państwa Członkowskie przesyłają Komisji informacje o ważnych środkach, które przyjęły w dziedzinie swej polityki gospodarczej oraz wszelkie inne informacje, które uznają za niezbędne.
4.
W przypadku gdy w ramach procedury określonej w ustępie 3 stwierdzi się, że polityki gospodarcze Państwa Członkowskiego nie są zgodne z ogólnymi kierunkami określonymi w ustępie 2 lub że zagrażają należytemu funkcjonowaniu unii gospodarczej i walutowej, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na zalecenie Komisji, może kierować do danego Państwa Członkowskiego niezbędne zalecenia. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może zadecydować o podaniu swoich zaleceń do publicznej wiadomości.
Przewodniczący Rady i Komisja składają sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu dotyczące rezultatów wielostronnego nadzoru. Przewodniczący Rady może być wezwany do stawienia się przed właściwą komisją Parlamentu Europejskiego, jeśli Rada podała swoje zalecenia do publicznej wiadomości.
5.
Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 252 procedura zajęcia wspólnego stanowiska , może przyjąć szczegółowe zasady procedury wielostronnego nadzoru, o której mowa w ustępach 3 i 4 niniejszego artykułu.
1.
Bez uszczerbku dla innych procedur przewidzianych w niniejszym Traktacie, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może zadecydować o środkach odpowiednich do sytuacji gospodarczej, zwłaszcza jeśli pojawią się poważne trudności w zaopatrzeniu w niektóre produkty.
2.
W przypadku gdy Państwo Członkowskie ma trudności lub jest istotnie zagrożone poważnymi trudnościami z racji klęsk żywiołowych lub nadzwyczajnych okoliczności pozostających poza jego kontrolą, Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością na wniosek Komisji, może przyznać danemu Państwu Członkowskiemu, pod pewnymi warunkami, wspólnotową pomoc finansową. Przewodniczący Rady informuje Parlament Europejski o podjętej decyzji.
1.
Zakazane jest udzielanie przez EBC lub banki centralne Państw Członkowskich, zwane dalej „krajowymi bankami centralnymi”, pożyczek na pokrycie deficytu lub jakichkolwiek innych kredytów instytucjom lub organom Wspólnoty, rządom centralnym, władzom regionalnym, lokalnym lub innym władzom publicznym, innym instytucjom lub przedsiębiorstwom publicznym Państw Członkowskich, jak również nabywanie bezpośrednio od nich przez EBC lub krajowe banki centralne ich papierów dłużnych.
2.
Ustęp 1 nie ma zastosowania do publicznych instytucji kredytowych, które, w ramach utrzymywania rezerw przez banki centralne, korzystają ze strony krajowych banków centralnych i EBC z takiego samego traktowania jak prywatne instytucje kredytowe.
1.
Zakazany jest każdy środek nieoparty na względach o charakterze ostrożnościowym, ustanawiający uprzywilejowany dostęp instytucji lub organów Wspólnoty, rządów centralnych, władz regionalnych, lokalnych lub innych władz publicznych, innych instytucji lub przedsiębiorstw publicznych Państw Członkowskich do instytucji finansowych.
2.
Przed 1 stycznia 1994 roku Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 252 procedura zajęcia wspólnego stanowiska , sprecyzuje definicje w celu zastosowania zakazu określonego w ustępie 1.
1.
Wspólnota nie odpowiada za zobowiązania rządów centralnych, władz regionalnych, lokalnych lub innych władz publicznych, innych instytucji lub przedsiębiorstw publicznych Państwa Członkowskiego, ani ich nie przejmuje, z zastrzeżeniem wzajemnych gwarancji finansowych dla wspólnego wykonania określonego projektu. Państwo Członkowskie nie odpowiada za zobowiązania rządów centralnych, władz regionalnych, lokalnych lub innych władz publicznych, innych instytucji lub przedsiębiorstw publicznych innego Państwa Członkowskiego, ani ich nie przejmuje, z zastrzeżeniem wzajemnych gwarancji finansowych dla wspólnego wykonania określonego projektu.
2.
Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 252 procedura zajęcia wspólnego stanowiska , może w razie potrzeby sprecyzować definicje w celu zastosowania zakazów określonych w art. 101 zakaz pożyczki na pokrycie deficytu, i w niniejszym artykule.
1.
Państwa Członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.
2.
Komisja nadzoruje rozwój sytuacji budżetowej i wysokość długu publicznego w Państwach Członkowskich w celu wykrycia oczywistych błędów. Bada ona poszanowanie dyscypliny budżetowej na podstawie poniższych dwóch kryteriów:
a) czy stosunek między planowanym lub rzeczywistym deficytem publicznym a produktem krajowym brutto przekracza wartość odniesienia, chyba że:
— stosunek ten zmniejszył się znacznie oraz w sposób stały i osiągnął poziom bliski wartości odniesienia,
— lub przekroczenie wartości odniesienia ma charakter wyjątkowy oraz tymczasowy i stosunek ten pozostaje bliski wartości odniesienia;
b) czy stosunek między długiem publicznym a produktem krajowym brutto przekracza wartość odniesienia, chyba że stosunek ten zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości odniesienia w zadowalającym tempie.
Wartości odniesienia są sprecyzowane w Protokole w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, który jest załączony do niniejszego Traktatu.
3.
Jeśli Państwo Członkowskie nie spełnia wymogów jednego lub obu tych kryteriów, Komisja opracowuje sprawozdanie. Sprawozdanie Komisji uwzględnia również to, czy deficyt publiczny przekracza publiczne wydatki inwestycyjne i uwzględnia wszelkie inne istotne czynniki, w tym średniookresową sytuację gospodarczą i budżetową Państwa Członkowskiego.
Komisja może także opracować sprawozdanie, jeśli mimo spełnienia wymagań wynikających z tych kryteriów uzna, że istnieje ryzyko nadmiernego deficytu w Państwie Członkowskim.
4.
Komitet przewidziany w art. 114 zadania Komitetu Walutowego i Komitetu Ekonomiczno-Finansowego, wydaje opinie w odniesieniu do sprawozdania Komisji.
5.
Jeśli Komisja uzna, że w Państwie Członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić, kieruje opinię do Rady.
6.
Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na zalecenie Komisji i rozważywszy ewentualne uwagi danego Państwa Członkowskiego, decyduje, po dokonaniu ogólnej oceny, czy istnieje nadmierny deficyt.
7.
W przypadku gdy Rada, zgodnie z ustępem 6, podejmuje decyzję o istnieniu nadmiernego deficytu, kieruje zalecenia do danego Państwa Członkowskiego, aby położyło ono kres tej sytuacji w oznaczonym terminie. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 8, zalecenia te nie zostają podane do publicznej wiadomości.
8.
W przypadku gdy Rada stwierdzi, że w odpowiedzi na jej zalecenia żadne skuteczne działanie nie zostało podjęte w oznaczonym terminie, może podać zalecenia do publicznej wiadomości.
9.
Jeśli Państwo Członkowskie w dalszym ciągu nie realizuje zalecenia Rady, może ona wezwać dane Państwo Członkowskie do przyjęcia w wyznaczonym terminie środków zmierzających do takiego ograniczenia deficytu, jakie zostanie uznane przez Radę za niezbędne do zaradzenia sytuacji.
W takim przypadku Rada może zażądać od danego Państwa Członkowskiego przedstawienia sprawozdań według precyzyjnego harmonogramu, aby móc zbadać wysiłki dostosowawcze podjęte przez to Państwo Członkowskie.
10.
Prawa wniesienia skargi przewidziane w art. 226 uchybienie zobowiązaniu, i art. 227 wniesienie sprawy do Komisji, nie mogą być wykonywane w ramach ustępów 1-9 niniejszego artykułu.
11.
Tak długo jak Państwo Członkowskie nie stosuje się do decyzji przyjętej na podstawie ustępu 9, Rada może zadecydować o zastosowaniu lub, w odpowiednim przypadku, o zaostrzeniu jednego lub kilku z następujących środków:
— zażądać od danego Państwa Członkowskiego, aby opublikowało dodatkowe informacje, które określi Rada, przed emisją obligacji i papierów wartościowych,
— wezwać Europejski Bank Inwestycyjny do ponownego rozważenia polityki udzielania pożyczek wobec danego Państwa Członkowskiego,
— zażądać złożenia we Wspólnocie przez dane Państwo Członkowskie nieoprocentowanego depozytu o stosowanej wysokości aż do czasu, gdy, w ocenie Rady, nadmierny deficyt zostanie skorygowany,
— nałożyć grzywnę w stosownej wysokości.
Przewodniczący Rady informuje Parlament Europejski o podjętych decyzjach.
12.
Rada uchyla wszystkie lub niektóre swoje decyzje określone w ustępach 6-9 i 11, w miarę jak nadmierny deficyt został, w ocenie Rady, skorygowany. Jeśli Rada uprzednio podała zalecenia do publicznej wiadomości, to z chwilą uchylenia decyzji przewidzianej w ustępie 8 oświadcza publicznie, że nie ma już nadmiernego deficytu w tym Państwie Członkowskim.
13.
Rada, przyjmując decyzje określone w ustępach 7-9, 11 i 12, stanowi na zalecenie Komisji większością dwóch trzecich głosów swoich członków, ważonych zgodnie z art. 205 większość kwalifikowana przy uchwałach Rady, ustęp 2, wyłączając głosy przedstawiciela danego Państwa Członkowskiego.
14.
Uzupełniające przepisy dotyczące stosowania procedury opisanej w niniejszym artykule znajdują się w Protokole w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, załączonym do niniejszego Traktatu.
Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim i EBC, uchwala właściwe przepisy, które zastąpią ten Protokół.
Z zastrzeżeniem innych postanowień niniejszego ustępu, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim, określi przed 1 stycznia 1994 roku szczegółowe warunki i definicje w celu zastosowania postanowień tego Protokołu.

ROZDZIAŁ 2. POLITYKA PIENIĘŻNA

1.
Głównym celem ESBC jest utrzymanie stabilności cen. Bez uszczerbku dla celu stabilności cen, ESBC wspiera ogólne polityki gospodarcze we Wspólnocie, mając na względzie przyczynianie się do osiągnięcia celów Wspólnoty ustanowionych w art. 2 zadania WE, ESBC działa w poszanowaniu zasady otwartej gospodarki rynkowej z wolną konkurencją, sprzyjając efektywnej alokacji zasobów oraz zgodnie z zasadami określonymi w art. 4 przyjęcie polityki gospodarczej,
2.
Podstawowe zadania ESBC polegają na:
— definiowaniu i urzeczywistnianiu polityki pieniężnej Wspólnoty,
— przeprowadzaniu operacji walutowych zgodnie z art. 111 dążenie do utrzymywania stabilności cen,
— utrzymywaniu i zarządzaniu oficjalnymi rezerwami walutowymi Państw Członkowskich,
— popieraniu należytego funkcjonowania systemów płatniczych.
3.
Trzecie tiret ustępu 2 stosuje się bez uszczerbku dla utrzymywania i zarządzania przez rządy Państw Członkowskich walutowymi kapitałami obrotowymi.
4.
EBC jest konsultowany:
— w sprawie każdego projektowanego aktu wspólnotowego w dziedzinach podlegających jego kompetencji,
— przez władze krajowe w sprawie każdego projektu regulacji w dziedzinach podlegających jego kompetencji, lecz w granicach i na warunkach określonych przez Radę zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 107 skład i statut ESBC, ustęp 6.
EBC może w dziedzinach podlegających jego kompetencji przedkładać opinie właściwym instytucjom lub organom Wspólnoty bądź władzom krajowym.
5.
ESBC przyczynia się do należytego wykonywania polityk prowadzonych przez właściwe władze w odniesieniu do nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i do stabilności systemu finansowego.
6.
Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, po konsultacji z EBC i za zgodą Parlamentu Europejskiego, może powierzyć EBC specyficzne zadania dotyczące polityk w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i innymi instytucjami finansowymi, z wyjątkiem instytucji ubezpieczeniowych.
1.
EBC ma wyłączne prawo do upoważniania do emisji banknotów we Wspólnocie. Banknoty takie mogą emitować EBC i krajowe banki centralne. Banknoty emitowane przez EBC i krajowe banki centralne są jedynym legalnym środkiem płatniczym we Wspólnocie.
2.
Państwa Członkowskie mogą emitować monety, z zastrzeżeniem zgody EBC co do wielkości emisji. Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 252 procedura zajęcia wspólnego stanowiska , i po konsultacji z EBC, może przyjąć środki w celu zharmonizowania nominałów i specyfikacji technicznych wszystkich monet przeznaczonych do obiegu, w zakresie, w jakim jest to niezbędne do zapewnienia należytego ich obiegu we Wspólnocie.
1.
ESBC złożony jest z EBC i krajowych banków centralnych.
2.
EBC ma osobowość prawną.
3.
ESBC jest kierowany przez organy decyzyjne EBC, którymi są Rada Prezesów i Zarząd.
4.
Statut ESBC jest ustanowiony w Protokole dołączonym do niniejszego Traktatu.
5.
Art. 5 gromadzenie informacji statystycznych, ust. 1, art. 5 gromadzenie informacji statystycznych, ust. 2, art. 5 gromadzenie informacji statystycznych, ust. 3, art. 17 rachunki bankowe w Europejskim Banku Centralnym i krajowych bankach centralnych, art. 18 operacje otwartego rynku i operacje kredytowe, art. 19 rezerwy obowiązkowe, ust. 1, art. 22 systemy rozliczeń i płatności, art. 23 operacje zewnętrzne, art. 24 inne operacje, art. 26 sprawozdania finansowe, art. 32 podział dochodów pieniężnych krajowych banków centralnych, ust. 2, art. 32 podział dochodów pieniężnych krajowych banków centralnych, ust. 3, art. 32 podział dochodów pieniężnych krajowych banków centralnych, ust. 4, art. 32 podział dochodów pieniężnych krajowych banków centralnych, ust. 6, art. 33 podział zysków netto i strat Europejskiego Banku Centralnego, ust. 1 lit. a) i art. 36 personel, Statutu ESBC mogą być zmienione przez Radę, stanowiącą bądź większością kwalifikowaną na zalecenie EBC i po konsultacji z Komisją, bądź jednomyślnie na wniosek Komisji i po konsultacji z EBC. W każdym przypadku wymagana jest zgoda Parlamentu Europejskiego.
6.
Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną bądź na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim i EBC, bądź na zalecenie EBC i po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Komisją, uchwala przepisy, o których mowa w art. 4 funkcje doradcze, art. 5 gromadzenie informacji statystycznych, ust. 4, art. 19 rezerwy obowiązkowe, ust. 2, art. 20 inne narzędzia kontroli pieniężnej, art. 28 kapitał Europejskiego Banku Centralnego, ust. 1, art. 29 klucz subskrypcji kapitału, ust. 2, art. 30 przekazywanie rezerw walutowych Europejskiemu Bankowi Centralnemu, ust. 4 i art. 34 akty prawne, ust. 3 Statutu ESBC.
W wykonywaniu uprawnień oraz zadań i obowiązków, które zostały im powierzone niniejszym Traktatem i Statutem ESBC, ani EBC, ani krajowy bank centralny, ani członek któregokolwiek z ich organów decyzyjnych nie zwracają się o instrukcje ani ich nie przyjmują od instytucji czy organów wspólnotowych, rządów Państw Członkowskich, ani jakiegokolwiek innego organu. Instytucje i organy wspólnotowe, jak również rządy Państw Członkowskich zobowiązują się szanować tę zasadę i nie dążyć do wywierania wpływu na członków organów decyzyjnych EBC lub krajowych banków centralnych przy wykonywaniu ich zadań.
Każde Państwo Członkowskie zapewnia, najpóźniej z datą ustanowienia ESBC, zgodność swojego ustawodawstwa krajowego, w tym statutu krajowego banku centralnego, z niniejszym Traktatem i Statutem ESBC.
1.
W celu wykonania zadań powierzonych ESBC, EBC, zgodnie z niniejszym Traktatem i na warunkach określonych w Statucie ESBC:
— uchwala rozporządzenia w zakresie niezbędnym do wykonania zadań określonych w art. 3 zadania, ust. 1 tiret pierwsze, art. 19 rezerwy obowiązkowe, ust. 1, art. 22 systemy rozliczeń i płatności, i art. 25 nadzór ostrożnościowy, ust. 2 Statutu ESBC, jak również w przypadkach przewidzianych w aktach Rady, o których mowa w art. 107 skład i statut ESBC, ustęp 6,
— podejmuje decyzje niezbędne do wykonania zadań powierzonych ESBC na podstawie niniejszego Traktatu i Statutu ESBC,
— wydaje zalecenia i opinie.
2.
Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.
Art. 253 akty przyjęte wspólnie przez Parlament Europejski i Radę, art. 254 podpisanie i wejście w życie aktów, i art. 256 decyzje stanowiące tytuł wykonawczy, stosują się do rozporządzeń i decyzji przyjętych przez EBC.
EBC może zadecydować o opublikowaniu swych decyzji, zaleceń i opinii.
3.
W granicach i na warunkach uchwalonych przez Radę zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 107 skład i statut ESBC, ustęp 6, EBC jest upoważniony, w przypadku nieposzanowania jego rozporządzeń i decyzji, do nakładania na przedsiębiorstwa grzywien i okresowych kar pieniężnych.
1.
Na zasadzie odstępstwa od art. 300 zalecenia Komisji, Rada, stanowiąc jednomyślnie na zalecenie EBC lub Komisji, po konsultacji z EBC w celu doprowadzenia do konsensusu zgodnego z celem stabilności cen, po konsultacji z Parlamentem Europejskim, zgodnie z procedurą określoną w ustępie 3 w odniesieniu do ustaleń, o których tam mowa, może zawrzeć umowy formalne dotyczące systemu kursów wymiany ECU w stosunku do walut pozawspólnotowych. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na zalecenie EBC lub Komisji i po konsultacji z EBC, w celu doprowadzenia do konsensusu zgodnego z celem stabilności cen, może przyjąć, zmienić lub zrezygnować z centralnych kursów ECU w systemie kursów walutowych. Przewodniczący Rady informuje Parlament Europejski o przyjęciu, zmianie lub rezygnacji z centralnych kursów ECU.
2.
W przypadku braku systemu kursów walutowych w stosunku do jednej lub więcej walut pozawspólnotowych w rozumieniu ustępu 1, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną bądź na zalecenie Komisji i po konsultacji z EBC, bądź na zalecenie EBC, może określić ogólne kierunki polityki kursów walutowych w stosunku do tych walut. Te ogólne kierunki nie naruszają podstawowego celu ESBC, a mianowicie utrzymania stabilności cen.
3.
Na zasadzie odstępstwa od art. 300 zalecenia Komisji, w przypadku gdy umowy w sprawach odnoszących się do reżimu pieniężnego lub kursowego powinny stanowić przedmiot rokowań między Wspólnotą a jednym lub większą liczbą państw albo organizacji międzynarodowych, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na zalecenie Komisji i po konsultacji z EBC, decyduje o ustaleniach dotyczących rokowań i zawarcia tych umów. Ustalenia te powinny zapewnić wyrażanie przez Wspólnotę jednolitego stanowiska. Komisja jest w pełni włączana do rokowań.
Umowy zawarte zgodnie z niniejszym ustępem wiążą instytucje Wspólnoty, EBC i Państwa Członkowskie.
4.
Z zastrzeżeniem ustępu 1, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji i po konsultacji z EBC, decyduje o stanowisku, jakie zajmuje Wspólnota na poziomie międzynarodowym w odniesieniu do kwestii o szczególnym znaczeniu dla unii gospodarczej i walutowej oraz o jej reprezentacji, w poszanowaniu podziału kompetencji przewidzianego w art. 99 wspólne polityki gospodarcze, i art. 105 utrzymywanie stabilności cen i zadania ESBC,
5.
Bez uszczerbku dla kompetencji i umów wspólnotowych w dziedzinie unii gospodarczej i walutowej, Państwa Członkowskie mogą prowadzić rokowania w organach międzynarodowych i zawierać umowy międzynarodowe.

ROZDZIAŁ 3. POSTANOWIENIA INSTYTUCJONALNE

1.
Rada Prezesów EBC składa się z członków Zarządu EBC i prezesów krajowych banków centralnych.
2.
a) Zarząd składa się z prezesa, wiceprezesa i czterech innych członków.
b) Prezes, wiceprezes i pozostali członkowie Zarządu są mianowani za wspólnym porozumieniem przez rządy Państw Członkowskich na szczeblu szefów państw lub rządów, na zalecenie Rady i po konsultacji z Parlamentem Europejskim oraz z Radą Prezesów EBC, spośród osób o uznanym autorytecie i doświadczeniu zawodowym w dziedzinie pieniądza lub bankowości.
Ich mandat trwa osiem lat i nie jest odnawialny.
Członkami Zarządu mogą być tylko obywatele Państw Członkowskich.
1.
Przewodniczący Rady i członek Komisji mogą uczestniczyć, bez prawa głosowania, w posiedzeniach Rady Prezesów EBC.
Przewodniczący Rady może przedłożyć wniosek do rozważenia przez Radę Prezesów EBC.
2.
Prezes EBC jest zapraszany do uczestniczenia w posiedzeniach Rady, kiedy dyskutuje ona o sprawach dotyczących celów i zadań ESBC.
3.
EBC kieruje sprawozdanie roczne z działalności ESBC i w sprawie polityki pieniężnej za rok ubiegły i rok bieżący do Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, jak również do Rady Europejskiej. Prezes EBC przedstawia to sprawozdanie Radzie i Parlamentowi Europejskiemu, który może odbyć debatę generalną na tej podstawie.
Prezes EBC i inni członkowie Zarządu mogą, na żądanie Parlamentu Europejskiego lub z inicjatywy własnej, być przesłuchani przez właściwe komisje Parlamentu Europejskiego.
1.
W celu wspierania koordynacji polityk Państw Członkowskich w pełnym zakresie niezbędnym do funkcjonowania rynku wewnętrznego, ustanawia się Komitet Walutowy o charakterze doradczym.
Zadania Komitetu to:
— śledzenie sytuacji pieniężnej i finansowej Państw Członkowskich i Wspólnoty, jak również ogólnego systemu płatności Państw Członkowskich oraz regularne składanie Radzie i Komisji sprawozdań na ten temat,
— wydawanie opinii na żądanie Rady lub Komisji bądź z inicjatywy własnej dla tych instytucji,
— bez uszczerbku dla art. 207 Komitet i Sekretariat Generalny, przyczynianie się do przygotowania prac Rady określonych w art. 59 środki ochronne, i art. 60 środki w odniesieniu do przepływu kapitału i płatności, art. 99 wspólne polityki gospodarcze, ustępy 2, 3, 4 i 5, art. 100 środki odpowiednie do sytuacji gospodarczej, art. 102 zakaz środków nieopartych, art. 103 brak odpowiedzialności Wspólnoty, art. 104 nadzór nad długiem publicznym Państw Członkowskich, art. 116 II etap urzeczywistniania unii gospodarczej i walutowej, ustęp 2, art. 117 Europejski Instytut Walutowy, ustęp 6, art. 119 przyznanie wzajemnej pomocy, i art. 120 niezbędne środki ochronne, art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, ustęp 2 i w art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, ustęp 1,
— badanie, przynajmniej raz w roku, sytuacji w dziedzinie przepływów kapitału i swobody płatności wynikających ze stosowania niniejszego Traktatu i środków przyjętych przez Radę; badanie to dotyczy wszystkich środków odnoszących się do przepływów kapitału i płatności; Komitet składa sprawozdanie Komisji i Radzie w sprawie wyników tego badania.
Państwa Członkowskie i Komisja, każde w swoim zakresie, mianują po dwóch członków Komitetu Walutowego.
2.
Na początku trzeciego etapu ustanawia się Komitet Ekonomiczno-Finansowy. Komitet Walutowy przewidziany w ustępie 1 zostaje rozwiązany.
Zadaniem Komitetu Ekonomiczno-Finansowego jest:
— wydawanie opinii na żądanie Rady lub Komisji bądź z inicjatywy własnej dla tych instytucji,
— śledzenie sytuacji gospodarczej i finansowej Państw Członkowskich i Wspólnoty oraz regularne składanie Radzie i Komisji sprawozdań na ten temat, zwłaszcza w sprawie stosunków finansowych z państwami trzecimi i z instytucjami międzynarodowymi,
— bez uszczerbku dla art. 207 Komitet i Sekretariat Generalny, przyczynianie się do przygotowania prac Rady określonych w art. 59 środki ochronne, i art. 60 środki w odniesieniu do przepływu kapitału i płatności, art. 99 wspólne polityki gospodarcze, ustępy 2, 3, 4 i 5, art. 100 środki odpowiednie do sytuacji gospodarczej, , art. 102 zakaz środków nieopartych, , art. 103 brak odpowiedzialności Wspólnoty, art. 104 nadzór nad długiem publicznym Państw Członkowskich, art. 105 utrzymywanie stabilności cen i zadania ESBC, ustęp 6, art. 106 emisja banknotów we Wspólnocie, ustęp 2, art. 107 skład i statut ESBC, ustępy 5 i 6, art. 111 dążenie do utrzymywania stabilności cen, i art. 119 przyznanie wzajemnej pomocy, art. 120 niezbędne środki ochronne, ustępy 2 i 3, art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, ustęp 2 i w art. 123 rozpoczęcie III etapu, ustępy 4 i 5 oraz wykonywanie innych zadań doradczych i przygotowawczych, które są mu powierzane przez Radę,
— badanie, przynajmniej raz w roku, sytuacji w dziedzinie przepływów kapitału i swobody płatności wynikających ze stosowania niniejszego Traktatu i środków przyjętych przez Radę; badanie to dotyczy wszystkich środków odnoszących się do przepływów kapitału i płatności; Komitet składa sprawozdanie Komisji i Radzie w sprawie wyników tego badania.
Państwa Członkowskie, Komisja i EBC mianują nie więcej niż po dwóch członków Komitetu.
3.
Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji i po konsultacji z EBC oraz z Komitetem określonym w niniejszym artykule, uchwala przepisy dotyczące składu Komitetu Ekonomiczno-Finansowego. Przewodniczący Rady informuje Parlament Europejski o podjętej decyzji.
4.
Oprócz zadań określonych w ustępie 2, jeśli i tak długo jak istnieją Państwa Członkowskie objęte derogacją na mocy art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, i art. 123 rozpoczęcie III etapu, Komitet śledzi sytuację pieniężną i finansową oraz ogólny system płatności tych Państw Członkowskich i regularnie składa Radzie i Komisji sprawozdania na ten temat.
W sprawach objętych zakresem zastosowania art. 99 wspólne polityki gospodarcze, ustęp 4, art. 104 nadzór nad długiem publicznym Państw Członkowskich, z wyjątkiem ustępu 14, art. 111 dążenie do utrzymywania stabilności cen, art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, , art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, i art. 123 rozpoczęcie III etapu, ustępy 4 i 5, Rada lub Państwo Członkowskie może żądać od Komisji sformułowania, w zależności od przypadku, zalecenia lub propozycji. Komisja bezzwłocznie rozpatruje to żądanie i przedstawia konkluzje Radzie.

ROZDZIAŁ 4. POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE

1.
Drugi etap urzeczywistniania unii gospodarczej i walutowej rozpoczyna się 1 stycznia 1994 roku.
2.
Przed tą datą:
a) każde Państwo Członkowskie:
— przyjmuje, w miarę potrzeby, właściwe środki w celu dostosowania się do zakazów przewidzianych w art. 56 zakaz ograniczeń w przepływie kapitału, art. 101 zakaz pożyczki na pokrycie deficytu, i w art. 102 zakaz środków nieopartych, ustęp 1,
— uchwala, jeśli jest to niezbędne, w celu umożliwienia oceny przewidzianej w punkcie b), wieloletnie programy zmierzające do zapewnienia trwałej konwergencji potrzebnej do urzeczywistnienia unii gospodarczej i walutowej, w szczególności w zakresie stabilności cen i zdrowej sytuacji finansów publicznych;
b) Rada, na podstawie sprawozdania Komisji, ocenia postęp osiągnięty w sferze konwergencji gospodarczej i pieniężnej, zwłaszcza w zakresie stabilności cen i zdrowej sytuacji finansów publicznych, jak również postęp dokonany we wprowadzaniu w życie prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego rynku wewnętrznego.
3.
Postanowienia art. 101 zakaz pożyczki na pokrycie deficytu, art. 102 zakaz środków nieopartych, ustęp 1, art. 103 brak odpowiedzialności Wspólnoty, ustęp 1 i art. 104 nadzór nad długiem publicznym Państw Członkowskich, z wyjątkiem ustępów 1, 9, 11, 14 stosują się od początku drugiego etapu.
Postanowienia art. 100 środki odpowiednie do sytuacji gospodarczej, ustęp 2, art. 104 nadzór nad długiem publicznym Państw Członkowskich, ustępy 1, 9 i 11, art. 105 utrzymywanie stabilności cen i zadania ESBC, art. 106 emisja banknotów we Wspólnocie, art. 108 nie stosowanie się do instrukcji przez ESBC i EBC, art. 111 dążenie do utrzymywania stabilności cen, art. 112 skład Rady Prezesów EBC , i art. 113 uczestnictwo w posiedzeniach Rady Prezesów EBC, oraz art. 114 zadania Komitetu Walutowego i Komitetu Ekonomiczno-Finansowego, ustępy 2 i 4 stosują się od początku trzeciego etapu.
4.
W trakcie drugiego etapu Państwa Członkowskie czynią wysiłki w celu uniknięcia nadmiernych deficytów budżetowych.
5.
W trakcie drugiego etapu każde Państwo Członkowskie rozpoczyna, w stosownym przypadku, proces prowadzący do niezależności swojego banku centralnego, zgodnie z art. 109 zgodność ustawodawstwa z Traktatem i Statutem ESBC,
1.
Od początku drugiego etapu ustanowiony zostaje i podejmuje swoje obowiązki Europejski Instytut Walutowy, zwany dalej EIW; ma on osobowość prawną oraz jest kierowany i zarządzany przez Radę, składającą się z jej prezesa i prezesów krajowych banków centralnych, z których jeden będzie jej wiceprezesem.
Prezes jest mianowany za wspólnym porozumieniem przez rządy Państw Członkowskich na szczeblu szefów państw lub rządów na zalecenie Rady EIW oraz po konsultacji z Parlamentem Europejskim i Radą. Prezes jest wybierany spośród osób o uznanym autorytecie i doświadczeniu zawodowym w dziedzinie pieniądza lub bankowości. Prezes EIW musi być obywatelem Państwa Członkowskiego. Rada EIW mianuje wiceprezesa.
Statut EIW jest ustanowiony w Protokole dołączonym do niniejszego Traktatu.
2.
EIW:
— umacnia współpracę między krajowymi bankami centralnymi,
— umacnia koordynację polityk pieniężnych Państw Członkowskich, dążąc do zapewnienia stabilności cen,
— nadzoruje funkcjonowanie europejskiego systemu walutowego,
— udziela konsultacji w kwestiach, które podlegają kompetencji krajowych banków centralnych i wpływają na stabilność instytucji i rynków finansowych,
— przejmuje funkcje wykonywane dotąd przez Europejski Fundusz Współpracy Walutowej, który zostaje rozwiązany; procedury likwidacyjne są określone w Statucie EIW,
— ułatwia korzystanie z ECU i nadzoruje jego rozwój, w tym sprawne funkcjonowanie systemu kompensacyjnego w ECU.
3.
W celu przygotowania trzeciego etapu EIW:
— przygotowuje dokumenty i procedury niezbędne do prowadzenia jednolitej polityki pieniężnej w trakcie trzeciego etapu,
— zachęca do harmonizacji, jeśli istnieje potrzeba, reguł i praktyk rządzących gromadzeniem, tworzeniem i upowszechnianiem statystyk w dziedzinie podlegającej jego kompetencji,
— opracowuje reguły operacji, które będą przeprowadzane przez krajowe banki centralne w ramach ESBC,
— wspiera skuteczność płatności transgranicznych,
— nadzoruje techniczne przygotowanie banknotów ECU.
Najpóźniej do 31 grudnia 1996 roku EIW sprecyzuje ramy regulacyjne, organizacyjne i logistyczne, które są potrzebne ESBC do wykonywania zadań podczas trzeciego etapu. Ramy te są przedkładane do decyzji EBC z dniem jego ustanowienia.
4.
EIW, stanowiąc większością dwóch trzecich członków jego Rady, może:
— wydawać opinie lub zalecenia w sprawie ogólnego kierunku polityki pieniężnej i polityki walutowej, jak również w sprawie związanych z nimi środków podjętych w każdym Państwie Członkowskim,
— przedkładać opinie lub zalecenia rządom i Radzie w sprawie polityk, które mogą wpłynąć na wewnętrzną lub zewnętrzną sytuację pieniężną we Wspólnocie, a zwłaszcza na funkcjonowanie europejskiego systemu walutowego,
— kierować zalecenia do władz monetarnych Państw Członkowskich w sprawie prowadzenia przez nie polityki pieniężnej.
5.
EIW może jednomyślnie zadecydować o podaniu swoich opinii i zaleceń do wiadomości publicznej.
6.
EIW jest konsultowany przez Radę w sprawie każdego projektowanego aktu wspólnotowego w dziedzinie podlegającej jego kompetencji.
W granicach i na warunkach określonych przez Radę, stanowiącą większością kwalifikowaną na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim oraz EIW, EIW jest konsultowany przez władze Państw Członkowskich w sprawie każdego projektu przepisów prawnych w dziedzinie podlegającej jego kompetencji.
7.
Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji i po konsultacji z Parlamentem Europejskim oraz EIW, może powierzyć EIW inne zadania do przygotowania trzeciego etapu.
8.
W przypadku gdy niniejszy Traktat przyznaje EBC rolę doradczą, wzmianki dotyczące EBC należy, przed jego ustanowieniem, rozumieć jako odnoszące się do EIW.
9.
W trakcie drugiego etapu termin „EBC” stosowany w art. 230 kontrola legalności aktów, art. 232 skarga na zaniechanie działania, art. 233 zapewnienie wykonania wyroku Trybunału Sprawiedliwości, art. 234 tryb prejudycjalny orzekania, art. 237 ograniczony zakres orzekania Trybunału Sprawiedliwości, i art. 288 odpowiedzialność umowna Wspólnoty, jest rozumiany jako odnoszący się do EIW.
Skład walut koszyka ECU pozostaje niezmieniony.
Od początku trzeciego etapu wartość ECU jest określona nieodwołalnie, zgodnie z art. 123 rozpoczęcie III etapu, ustęp 4.
1.
W przypadku trudności lub poważnego zagrożenia trudnościami w bilansie płatniczym Państwa Członkowskiego wynikających bądź z ogólnego zachwiania bilansu płatniczego, bądź z charakteru walut, jakimi dysponuje, zwłaszcza gdy trudności te mogą narazić na niebezpieczeństwo funkcjonowanie wspólnego rynku lub stopniową realizację wspólnej polityki handlowej, Komisja niezwłocznie bada sytuację tego Państwa, jak również działanie, jakie państwo to podjęło lub może podjąć zgodnie z postanowieniami niniejszego Traktatu, odwołując się do wszelkich dostępnych środków. Komisja wskazuje środki, których przyjęcie zaleca danemu państwu.
Jeśli działanie podjęte przez Państwo Członkowskie i środki sugerowane przez Komisję nie okazują się wystarczające do przezwyciężenia trudności lub zagrożeń trudnościami, Komisja zaleca Radzie, po konsultacji z Komitetem określonym w art. 114 zadania Komitetu Walutowego i Komitetu Ekonomiczno-Finansowego, przyznanie wzajemnej pomocy i właściwe jej metody.
Komisja regularnie informuje Radę o sytuacji i jej rozwoju.
2.
Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, przyznaje taką wzajemną pomoc; uchwala dyrektywy lub decyzje określające jej warunki i szczegóły. Wzajemna pomoc może przyjąć zwłaszcza formę:
a) uzgodnionego działania w ramach innych organizacji międzynarodowych, do których Państwa Członkowskie mogą się zwrócić;
b) środków niezbędnych do uniknięcia zakłóceń w handlu, gdy państwo znajdujące się w trudnej sytuacji utrzymuje lub przywraca ograniczenia ilościowe w stosunku do państw trzecich;
c) udzielenia ograniczonych kredytów przez inne Państwa Członkowskie, z zastrzeżeniem ich zgody.
3.
Jeśli wzajemna pomoc zalecona przez Komisję nie została przyznana przez Radę lub jeśli przyznana wzajemna pomoc i przyjęte środki są niewystarczające, Komisja upoważnia Państwo mające trudności do podjęcia środków ochronnych, których warunki i szczegóły określa Komisja.
Takie upoważnienie może zostać odwołane, a powyższe warunki i szczegóły zmienione przez Radę, stanowiącą większością kwalifikowaną.
4.
Z zastrzeżeniem art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, ustęp 6, niniejszego artykułu nie stosuje się od początku trzeciego etapu.
1.
W przypadku nagłego kryzysu w bilansie płatniczym i jeśli decyzja w rozumieniu art. 119 przyznanie wzajemnej pomocy, ustęp 2 nie zostaje niezwłocznie wydana, zainteresowane Państwo Członkowskie może podjąć, w charakterze środków zapobiegawczych, niezbędne środki ochronne. Środki te powinny powodować jak najmniejsze zakłócenia w funkcjonowaniu wspólnego rynku i nie mogą wykraczać poza to, co jest ściśle konieczne do pokonania powstałych nagle trudności.
2.
Komisja i pozostałe Państwa Członkowskie są informowane o takich środkach ochronnych najpóźniej w chwili ich wejścia w życie. Komisja może zalecić Radzie udzielenie wzajemnej pomocy zgodnie z art. 119 przyznanie wzajemnej pomocy,
3.
Po wydaniu opinii przez Komisję i po konsultacji z Komitetem określonym w art. 114 zadania Komitetu Walutowego i Komitetu Ekonomiczno-Finansowego, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może zdecydować, że zainteresowane Państwo Członkowskie zmienia, zawiesza lub znosi powyższe środki ochronne.
4.
Z zastrzeżeniem art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, ustęp 6, niniejszego artykułu nie stosuje się od początku trzeciego etapu.
1.
Komisja i EIW składają Radzie sprawozdania w sprawie postępów dokonanych przez Państwa Członkowskie w wypełnianiu ich zobowiązań w zakresie urzeczywistnienia unii gospodarczej i walutowej. Sprawozdania te określają, czy ustawodawstwo krajowe każdego Państwa Członkowskiego, w tym statuty jego krajowego banku centralnego, jest zgodne z art. 108 nie stosowanie się do instrukcji przez ESBC i EBC, i art. 109 zgodność ustawodawstwa z Traktatem i Statutem ESBC, niniejszego Traktatu i ze Statutem ESBC. Sprawozdania określają również, czy osiągnięty został wysoki poziom trwałej konwergencji, analizując, w jakim stopniu każde Państwo Członkowskie spełniło następujące kryteria:
— osiągnięcie wysokiego stopnia stabilności cen; będzie to wynikało ze stopy inflacji zbliżonej do istniejącej w co najwyżej trzech Państwach Członkowskich, które mają najlepsze rezultaty w dziedzinie stabilności cen,
— stabilna sytuacja finansów publicznych; będzie to wynikało z sytuacji budżetowej, która nie wykazuje nadmiernego deficytu budżetowego w rozumieniu art. 104 nadzór nad długiem publicznym Państw Członkowskich, ustęp 6,
— poszanowanie zwykłych marginesów wahań kursów przewidzianych mechanizmem wymiany walut europejskiego systemu walutowego przez co najmniej dwa lata, bez dewaluacji w stosunku do waluty innego Państwa Członkowskiego,
— trwały charakter konwergencji osiągniętej przez Państwo Członkowskie i jego udziału w mechanizmie wymiany walut europejskiego systemu walutowego, co odzwierciedla się w poziomach długoterminowych stóp procentowych.
Cztery kryteria określone w niniejszym ustępie i odpowiednie okresy, podczas których każde ma być przestrzegane, są sprecyzowane w Protokole załączonym do niniejszego Traktatu. Sprawozdania Komisji i EIW biorą również pod uwagę stan rozwoju ECU, wyniki integracji rynków, sytuację i rozwój równowagi płatności bieżących oraz ocenę rozwoju jednostkowych kosztów pracy i innych wskaźników cen.
2.
Na podstawie tych sprawozdań Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na zalecenie Komisji, ocenia:
— w stosunku do każdego Państwa Członkowskiego, czy spełnia ono warunki niezbędne do przyjęcia jednej waluty,
— czy większość Państw Członkowskich spełnia warunki konieczne do przyjęcia jednej waluty,
i przesyła swoje wnioski w formie zaleceń Radzie zebranej w składzie szefów państw lub rządów. Parlament Europejski jest konsultowany i przesyła swoją opinię Radzie zebranej w składzie szefów państw lub rządów.
3.
Uwzględniając należycie sprawozdania określone w ustępie 1 oraz opinię Parlamentu Europejskiego określoną w ustępie 2, Rada zebrana w składzie szefów państw lub rządów, stanowiąc większością kwalifikowaną, najpóźniej do 31 grudnia 1996 roku:
— decyduje, na podstawie zaleceń Rady określonych w ustępie 2, czy większość Państw Członkowskich spełnia warunki niezbędne do przyjęcia jednej waluty,
— decyduje, czy właściwe jest wejście przez Wspólnotę w trzeci etap,
a jeżeli tak, to:
— określa datę rozpoczęcia trzeciego etapu.
4.
Jeśli do końca 1997 roku data rozpoczęcia trzeciego etapu nie zostanie określona, trzeci etap rozpocznie się 1 stycznia 1999 roku. Przed 1 lipca 1998 roku, Rada zebrana w składzie szefów państw lub rządów, po powtórzeniu procedury przewidzianej w ustępach 1 i 2, z wyjątkiem drugiego tiret w ustępie 2, biorąc pod uwagę sprawozdania określone w ustępie 1 i opinię Parlamentu Europejskiego, potwierdza większością kwalifikowaną i na podstawie zaleceń Rady określonych w ustępie 2, które Państwa Członkowskie spełniają warunki konieczne do przyjęcia jednej waluty.
1.
Jeśli zgodnie z art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, ustęp 3 została podjęta decyzja ustalająca datę, Rada, na podstawie swych zaleceń określonych w art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, ustęp 2, stanowiąc większością kwalifikowaną na zalecenie Komisji, zdecyduje, czy, a jeśli tak, to które Państwa Członkowskie są objęte derogacją, tak jak jest ona zdefiniowana w ustępie 3 niniejszego artykułu. Te Państwa Członkowskie zwane są dalej „Państwami Członkowskimi objętymi derogacją”.
Jeśli Rada potwierdziła, na podstawie art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, ustęp 4, które Państwa Członkowskie spełniają warunki niezbędne do przyjęcia jednej waluty, Państwa Członkowskie, które nie spełniają tych warunków są objęte derogacją, tak jak jest ona zdefiniowana w ustępie 3 niniejszego artykułu. Te Państwa Członkowskie zwane są dalej „Państwami Członkowskimi objętymi derogacją”.
2.
Przynajmniej co dwa lata lub na żądanie Państwa Członkowskiego objętego derogacją Komisja i EBC składają sprawozdanie Radzie, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, ustęp 1. Po konsultacji z Parlamentem Europejskim i dyskusji w ramach Rady zebranej w składzie szefów państw lub rządów, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, decyduje, które Państwa Członkowskie objęte derogacją spełniają niezbędne warunki, na podstawie kryteriów określonych w art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, ustęp 1, i uchyla derogacje w stosunku do danych Państw Członkowskich.
3.
Derogacja w rozumieniu ustępu 1 powoduje, że następujące artykuły nie mają zastosowania do danego Państwa Członkowskiego: art. 104 nadzór nad długiem publicznym Państw Członkowskich, ustępy 9 i 11, art. 105 utrzymywanie stabilności cen i zadania ESBC, ustępy 1, 2, 3 i 5, art. 106 emisja banknotów we Wspólnocie, art. 110 uchwały i decyzje ESBC, i art. 111 dążenie do utrzymywania stabilności cen, oraz art. 112 skład Rady Prezesów EBC , ustęp 2 lit. b). Wyłączenie tego Państwa Członkowskiego i jego krajowego banku centralnego z zakresu praw i obowiązków w ramach ESBC jest przewidziane w rozdziale IX Statutu ESBC.
4.
W artykule 105, ustępy 1, 2 i 3, w art. 106 emisja banknotów we Wspólnocie, 110, i art. 111 dążenie do utrzymywania stabilności cen, oraz w art. 112 skład Rady Prezesów EBC , ustęp 2 lit. b) przez „Państwa Członkowskie” rozumie się „Państwa Członkowskie nieobjęte derogacją”.
5.
Prawa głosu Państw Członkowskich objętych derogacją są zawieszone co do decyzji Rady określonych w artykułach niniejszego Traktatu wymienionych w ustępie 3. W tym przypadku, na zasadzie odstępstwa od art. 205 większość kwalifikowana przy uchwałach Rady, i art. 250 jednomyślne przyjęcie aktu przez Radę, ustęp 1, większość kwalifikowana jest określona jako dwie trzecie głosów przedstawicieli Państw Członkowskich nieobjętych derogacją, ważonych zgodnie z art. 205 większość kwalifikowana przy uchwałach Rady, ustęp 2, a jednomyślność tych Państw Członkowskich wymagana jest w odniesieniu do każdego aktu wymagającego jednomyślności.
6.
Art. 119 przyznanie wzajemnej pomocy, i art. 120 niezbędne środki ochronne, stosują się nadal do Państwa Członkowskiego objętego derogacją.
1.
Natychmiast po podjęciu, zgodnie z art. 121 sprawozdania Państw Członkowskich, ustęp 3, decyzji określającej datę rozpoczęcia trzeciego etapu lub, w odpowiednim przypadku, natychmiast po 1 lipca 1998 roku:
— Rada przyjmuje przepisy określone w art. 107 skład i statut ESBC, ustęp 6,
— rządy Państw Członkowskich nieobjętych derogacją mianują, zgodnie z procedurą określoną w art. 50 wymiana banknotów w walutach Państw Członkowskich, Statutu ESBC, prezesa, wiceprezesa i pozostałych członków Zarządu EBC. Jeśli istnieją Państwa Członkowskie objęte derogacją, liczba członków wchodzących w skład Zarządu może być mniejsza od przewidzianej w art. 11 Zarząd, ust. 1 Statutu ESBC, ale w żadnym wypadku nie może być mniejsza od czterech.
Natychmiast po mianowaniu Zarządu ustanawiane są ESBC i EBC, które przygotowują się do pełnego funkcjonowania, tak jak to określono w niniejszym Traktacie i Statucie ESBC. Rozpoczynają one w pełni wykonywanie swych uprawnień od pierwszego dnia trzeciego etapu.
2.
Z chwilą ustanowienia EBC, przejmuje on, w miarę potrzeby, zadania EIW. EIW ulega likwidacji wraz z ustanowieniem EBC; procedury likwidacyjne są przewidziane w Statucie EIW.
3.
Jeśli i tak długo jak istnieją Państwa Członkowskie objęte derogacją oraz bez uszczerbku dla art. 107 skład i statut ESBC, ustęp 3 niniejszego Traktatu, Rada Ogólna EBC określona w art. 45 funkcjonowanie Rady Ogólnej , Statutu ESBC jest ukonstytuowana jako trzeci organ decyzyjny EBC.
4.
Z dniem rozpoczęcia trzeciego etapu, Rada, stanowiąc jednomyślnie głosami Państw Członkowskich nieobjętych derogacją, na wniosek Komisji i po konsultacji z EBC, uchwala kursy wymiany, zgodnie z którymi ich waluty są nieodwołalnie powiązane oraz zgodnie z którymi ustalony zostaje nieodwołalnie kurs, po jakim ECU zastępuje te waluty, a ECU staje się samodzielną walutą. Środek ten nie zmienia wartości zewnętrznej ECU. Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów wymienionych Państw Członkowskich, na wniosek Komisji i po konsultacji z EBC, podejmuje inne środki niezbędne do szybkiego wprowadzenia ECU jako jednej waluty w tych Państwach Członkowskich. Zdanie drugie art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, ustęp 5 stosuje się.
5.
Jeśli decyduje się, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 122 objęcie Państwa Członkowskiego derogacją, ustęp 2, o uchyleniu derogacji, Rada, stanowiąc jednomyślnie głosami Państw Członkowskich nieobjętych derogacją oraz danego Państwa Członkowskiego na wniosek Komisji i po konsultacji z EBC, określa kurs, po jakim ECU zastępuje walutę danego Państwa Członkowskiego, oraz decyduje o innych środkach niezbędnych do wprowadzenia ECU jako jednej waluty w danym Państwie Członkowskim.
1.
Aż do rozpoczęcia trzeciego etapu każde Państwo Członkowskie traktuje swoją politykę kursową jako przedmiot wspólnego zainteresowania. Czyniąc to, Państwa Członkowskie uwzględniają doświadczenia zdobyte dzięki współpracy w ramach europejskiego systemu walutowego (ESW) i dzięki rozwojowi ECU, w poszanowaniu istniejących w tej dziedzinie kompetencji.
2.
Od początku trzeciego etapu i tak długo jak Państwo Członkowskie jest objęte derogacją, ustęp 1 stosuje się analogicznie do polityki kursowej tego Państwa Członkowskiego.
Szukaj: Filtry
Ładowanie ...