1.
Dług celny, o którym mowa w art. 77 dopuszczenie do obrotu i odprawa czasowa, 78 i 81 powstaje w miejscu, w którym składa się zgłoszenie celne lub zgłoszenie do powrotnego wywozu.
We wszystkich pozostałych przypadkach miejscem powstania długu celnego jest miejsce zaistnienia zdarzeń, z których dług ten wynika.
Jeżeli nie można określić tego miejsca, dług celny powstaje w miejscu, w którym organy celne stwierdzą, że towary znajdują się w sytuacji powodującej powstanie długu celnego.
We wszystkich pozostałych przypadkach miejscem powstania długu celnego jest miejsce zaistnienia zdarzeń, z których dług ten wynika.
Jeżeli nie można określić tego miejsca, dług celny powstaje w miejscu, w którym organy celne stwierdzą, że towary znajdują się w sytuacji powodującej powstanie długu celnego.
2.
Jeżeli towary zostały objęte procedurą celną, która nie jest zamknięta lub czasowe składowanie nie zostało odpowiednio zakończone, a miejsca powstania długu celnego nie można określić zgodnie z ust. 1 akapit drugi lub trzeci w określonym terminie, dług celny powstaje albo w miejscu, w którym towary zostały objęte daną procedurą, albo w miejscu, gdzie zostały wprowadzone na obszar celny Unii w ramach tej procedury, albo w miejscu, w którym były czasowo składowane.
3.
Jeżeli informacje, którymi dysponują organy celne, pozwalają im na stwierdzenie, że dług celny mógł powstać w kilku miejscach, uznaje się, że dług celny powstał w miejscu, w którym powstał on po raz pierwszy.
4.
Jeżeli organy celne stwierdzą, że dług celny powstał na mocy art. 79 dług celny powstały w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków lub art. 82 dług celny powstały w wyniku niewypełnienia warunków lub obowiązków w innym państwie członkowskim, a kwota należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadająca temu długowi jest niższa niż 10.000 EUR, dług celny uważa się za powstały w państwie członkowskim, w którym stwierdzono jego powstanie.
