1.
Polski dokument podróży dla cudzoziemca wydaje się również cudzoziemcowi, który posiada obywatelstwo określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 2, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:
1)
cudzoziemiec utracił swój dokument podróży albo jego dokument podróży uległ zniszczeniu bądź utracił ważność albo nie posiadał on dotąd dokumentu podróży;
2)
cudzoziemcowi udzielono:
a) zezwolenia na pobyt stały lub
b) zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, lub
c) zezwolenia na pobyt czasowy, lub
d) ochrony uzupełniającej, lub
e) zgody na pobyt ze względów humanitarnych;
a) zezwolenia na pobyt stały lub
b) zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, lub
c) zezwolenia na pobyt czasowy, lub
d) ochrony uzupełniającej, lub
e) zgody na pobyt ze względów humanitarnych;
3)
wniosek o wydanie polskiego dokumentu podróży dla cudzoziemca został złożony przez cudzoziemca w okresie określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 2.
2.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych może określić, w drodze rozporządzenia:
1)
obywatelstwa, których posiadanie uprawnia cudzoziemca do ubiegania się o wydanie polskiego dokumentu podróży dla cudzoziemca w warunkach określonych w ust. 1;
2)
okres, w którym cudzoziemcy mogą składać wnioski o wydanie polskiego dokumentu podróży dla cudzoziemca w przypadku, o którym mowa w ust. 1.
3.
Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw wewnętrznych uwzględni:
1)
potrzeby polskiej polityki migracyjnej;
2)
sytuację prawną i faktyczną cudzoziemców, którzy nie mogą zwrócić się do organów władzy publicznej państwa, którego są obywatelami, w celu uzyskania dokumentów podróży;
3)
znaczenie dla interesu Rzeczypospolitej Polskiej możliwości wydawania cudzoziemcom posiadającym określone obywatelstwa polskiego dokumentu podróży dla cudzoziemca w warunkach określonych w ust. 1;
4)
konieczność zapewnienia sprawności postępowania w sprawie wydania polskiego dokumentu podróży dla cudzoziemca.
