1.
Numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności, zwany w niniejszej ustawie „numerem PESEL”, jest to 11-cyfrowy, stały symbol numeryczny, jednoznacznie identyfikujący osobę fizyczną, w którym sześć pierwszych cyfr oznacza datę urodzenia (rok, miesiąc, dzień), kolejne cztery – liczbę porządkową i płeć osoby, a ostatnia jest cyfrą kontrolną służącą do komputerowej kontroli poprawności nadanego numeru ewidencyjnego.
2.
Numer PESEL nadaje minister właściwy do spraw wewnętrznych w formie czynności materialno-technicznej.
3.
Numer PESEL nadaje się:
1)
obywatelom polskim zameldowanym na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 3 miesiące, a także osobom ubiegającym się o wydanie dowodu osobistego;
2)
cudzoziemcom zameldowanym na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 3 miesiące na podstawie art. 26 tryb meldunkowy cudzoziemca, ustawy;
3)
obywatelom polskim i cudzoziemcom, którzy podlegają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ubezpieczeniom społecznym lub ubezpieczeniu zdrowotnemu,
z wyłączeniem osób, którym nadano ten numer na podstawie pkt 1 i 2;
z wyłączeniem osób, którym nadano ten numer na podstawie pkt 1 i 2;
4)
obywatelom polskim zamieszkałym za granicą, ubiegającym się o wydanie paszportu.
4.
Nadanie numeru PESEL następuje, w przypadku osób:
1)
o których mowa w ust. 3 pkt 1 i 2 – na wniosek właściwego organu gminy;
2)
o których mowa w ust. 3 pkt 3 – na wniosek płatnika składek ubezpieczeniowych;
3)
o których mowa w ust. 3 pkt 4 – na wniosek polskiego konsula.
