1.
Główny Lekarz Weterynarii opracowuje programy bioasekuracji mające na celu zapobieganie szerzeniu się chorób zakaźnych zwierząt podlegających obowiązkowi zwalczania, biorąc pod uwagę sytuację epizootyczną w odniesieniu do danej choroby zakaźnej zwierząt.
2.
Program bioasekuracji zawiera w szczególności:
1)
określenie chorób zakaźnych zwierząt, których szerzeniu się ma zapobiec realizacja tego programu;
2)
określenie gatunków zwierząt objętych tym programem;
3)
określenie obszaru, na którym będzie obowiązywał ten program, ze wskazaniem ewentualnych nakazów i zakazów, jakie mogą zostać wydane w celu realizacji tego programu, oraz określenie obszaru, na którym może być wydana decyzja, o której mowa w ust. 4;
4)
analizę poziomu bioasekuracji na obszarze, o którym mowa w pkt 3, w zakresie środków bioasekuracji mających na celu zapobieżenie szerzeniu się chorób, o których mowa w pkt 1;
5)
prawdopodobny czas trwania tego programu oraz określenie celu, który ma zostać osiągnięty do dnia jego zakończenia;
6)
określenie wymagań dotyczących bioasekuracji, które mają spełnić gospodarstwa objęte tym programem;
7)
określenie kwoty przeznaczonej na wypłatę odszkodowań, o których mowa w art. 57f odszkodowanie za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi, w każdym roku realizacji tego programu;
8)
określenie szczegółowego sposobu i trybu realizacji tego programu, w tym określenie terminu na:
a) złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 5 pkt 1 lit. a,
b) spełnienie wymagań określonych w tym programie,
c) złożenie wniosku, o którym mowa w art. 57g rekompensata za nieutrzymywanie w gospodarstwie zwierząt ust. 7.
a) złożenie oświadczenia, o którym mowa w ust. 5 pkt 1 lit. a,
b) spełnienie wymagań określonych w tym programie,
c) złożenie wniosku, o którym mowa w art. 57g rekompensata za nieutrzymywanie w gospodarstwie zwierząt ust. 7.
3.
Realizacja programu bioasekuracji, z wyłączeniem kosztów nadzoru sprawowanego przez organy Inspekcji Weterynaryjnej, jest finansowana przez posiadaczy zwierząt.
4.
W przypadkach określonych w programie bioasekuracji powiatowy lekarz weterynarii wydaje decyzję:
1)
nakazującą zabicie utrzymywanych w gospodarstwie zwierząt z gatunków wrażliwych lub poddanie tych zwierząt ubojowi oraz
2)
zakazującą wprowadzania do gospodarstwa i utrzymywania w nim zwierząt, o których mowa w pkt 1, przez okres wskazany w tym programie.
5.
Decyzję, o której mowa w ust. 4, wydaje się:
1)
po przeprowadzeniu przez powiatowego lekarza weterynarii kontroli w gospodarstwie, wyłącznie gdy posiadacz zwierząt:
a) złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenie, że gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta, nie spełni wymagań określonych w tym programie albo
b) nie złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenia, o którym mowa w lit. a, i gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta, nie spełnia wymagań określonych w tym programie po upływie terminu na ich spełnienie;
a) złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenie, że gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta, nie spełni wymagań określonych w tym programie albo
b) nie złożył w terminie określonym w programie bioasekuracji oświadczenia, o którym mowa w lit. a, i gospodarstwo, w którym przebywają te zwierzęta, nie spełnia wymagań określonych w tym programie po upływie terminu na ich spełnienie;
2)
po uzyskaniu od właściwego miejscowo wojewody informacji, że wydanie tej decyzji nie spowoduje przekroczenia kwoty przeznaczonej na wypłatę odszkodowań w danym roku, o której mowa w ust. 2 pkt 7.
6.
Kontrola, o której mowa w ust. 5 pkt 1, ma na celu stwierdzenie w szczególności:
1)
niespełniania przez gospodarstwo wymagań określonych w programie bioasekuracji;
2)
liczby zwierząt z gatunków wrażliwych z podziałem na gatunki zwierząt.
7.
Informacja, o której mowa w ust. 5 pkt 2, jest sporządzana na podstawie informacji przekazywanych wojewodzie przez ministra właściwego do spraw rolnictwa oraz posiadanych przez wojewodę danych dotyczących decyzji, o których mowa w ust. 4, i decyzji w sprawie odszkodowania, o którym mowa w art. 57f odszkodowanie za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi, wydawanych na obszarze województwa.
8.
Decyzji, o której mowa w ust. 4, nie wydaje się, jeżeli w gospodarstwie, o którym mowa w ust. 4:
1)
podejrzewa się wystąpienie lub wystąpiła choroba zakaźna zwierząt podlegająca obowiązkowi zwalczania lub
2)
stosuje się środki określone w art. 44 uprawnienia powiatowego lekarza weterynarii w zakresie zwalczania chorób zakaźnych zwierząt.
9.
Wojewódzki lekarz weterynarii zbiera i analizuje dane dotyczące wydawanych decyzji, o których mowa w ust. 4, i decyzji w sprawie odszkodowania, o którym mowa w art. 57f odszkodowanie za zwierzęta zabite lub poddane ubojowi, oraz przekazuje właściwemu miejscowo wojewodzie informacje w tym zakresie.
10.
Minister właściwy do spraw rolnictwa może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, program bioasekuracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub jego części, mając na względzie zmniejszenie zagrożenia szerzenia się chorób zakaźnych zwierząt z gatunków wrażliwych przebywających w gospodarstwie oraz umożliwienie podmiotom utrzymującym takie zwierzęta osiągnięcie poziomu bioasekuracji określonego w tym programie.
