1.
Małżonkowi repatrianta, który nie złożył wniosku o wydanie wizy krajowej w celu repatriacji na podstawie art. 9 warunki wydania wizy krajowej w celu repatriacji ust. 3, a zamierza osiedlić się wspólnie z repatriantem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, udziela się zezwolenia na pobyt stały.
2.
W przypadku braku zgody, o której mowa w art. 7 nabycie obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji przez małoletniego ust. 1, zezwolenia na pobyt stały udziela się również małoletniemu dziecku pozostającemu pod władzą rodzicielską repatrianta oraz małoletniemu dziecku współmałżonka pozostającemu pod jego władzą rodzicielską.
3.
Wniosek o udzielenie zezwolenia na pobyt stały małżonka, o którym mowa w ust. 1, oraz małoletniego dziecka, o którym mowa w ust. 2, dołącza się do wniosku o wydanie wizy krajowej w celu repatriacji.
4.
Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców, zwany dalej „Szefem Urzędu”, udziela lub odmawia udzielenia zezwolenia na pobyt stały osobom, o których mowa w ust. 1 i 2.
5.
Organem właściwym do wydania lub wymiany karty pobytu osobom, o których mowa w ust. 1 i 2, jest wojewoda właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
6.
Do udzielania zezwolenia na pobyt stały oraz do kart pobytu stosuje się przepisy działu VI oraz VII ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2021 r. poz. 2354 oraz z 2022 r. poz. 91, 583, 830 i 835).
