1.
Osoba, która przed dniem wejścia w życie ustawy nabyła obywatelstwo polskie na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. z 2000 r. poz. 353 oraz z 2006 r. poz. 708, 711 i 1043), może być uznana za repatrianta, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1)
złoży w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wniosek o uznanie za repatrianta do wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
2)
była w dniu uzyskania zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich lub jednego z państw powstałych po jego rozpadzie;
3)
jest polskiego pochodzenia.
2.
Za repatrianta może być również uznana osoba spełniająca łącznie następujące warunki:
1)
złoży w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wniosek o uznanie za repatrianta do wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
2)
jest polskiego pochodzenia;
3)
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na osiedlenie się;
4)
do 1991 r. zamieszkiwała na stałe, przez co najmniej 5 lat, na terytorium, o którym mowa w art. 9 warunki wydania wizy krajowej w celu repatriacji;
5)
nie zachodzą co do niej okoliczności, o których mowa w art. 8 uchylony ustawy.
3.
Do nabycia obywatelstwa polskiego przez małoletniego pozostającego pod władzą rodzicielską osoby uznanej za repatrianta na podstawie ust. 2, stosuje się przepisy art. 7 nabycie obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji przez małoletniego.
4.
Przepisy art. 16 przesłanki uznania za repatrianta ust. 2-4 stosuje się odpowiednio.
