1.
Wierzyciel może przekazać do biura informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika niebędącego konsumentem wyłącznie wówczas, gdy są spełnione łącznie następujące warunki:
1)
zobowiązanie powstało w związku z określonym stosunkiem prawnym, w szczególności z tytułu umowy związanej z wykonywaniem działalności gospodarczej;
2)
łączna kwota wymagalnych zobowiązań dłużnika niebędącego konsumentem wobec wierzyciela wynosi co najmniej 500 złotych oraz są one wymagalne od co najmniej 30 dni;
3)
upłynął co najmniej miesiąc od wysłania przez wierzyciela listem poleconym albo doręczenia dłużnikowi niebędącemu konsumentem do rąk własnych, na adres do doręczeń wskazany przez dłużnika niebędącego konsumentem, a jeżeli nie wskazał takiego adresu - na adres siedziby dłużnika lub miejsca wykonywania działalności gospodarczej albo na adres do doręczeń elektronicznych wpisany do bazy adresów elektronicznych, wezwania do zapłaty, zawierającego ostrzeżenie o zamiarze przekazania danych do biura, z podaniem firmy i adresu siedziby tego biura.
1a.
Jeżeli umowa między wierzycielem a dłużnikiem niebędącym konsumentem, z której wynika zobowiązanie dłużnika, przewiduje możliwość wysłania dłużnikowi wezwania do zapłaty w formie elektronicznej na wskazany w umowie adres poczty elektronicznej dłużnika, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uważa się za spełniony, jeśli upłynął co najmniej miesiąc od wysłania wezwania do zapłaty zgodnie z postanowieniami umowy.
2.
W przypadku określonym w ust. 1 wierzyciel może przekazać do biura wyłącznie informacje gospodarcze dotyczące:
1)
siebie - określone w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 1 albo 3;
2)
dłużnika niebędącego konsumentem - określone w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 1 albo 3;
3)
wspólników dłużnika będącego spółką osobową - określone w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 1, 2 lub 3;
4)
akcjonariusza lub wspólnika dłużnika będącego jednoosobową spółką akcyjną lub spółką z ograniczoną odpowiedzialnością - określone w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 1 albo 3;
5)
zobowiązania - określone w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 4.
3.
Jeżeli przekazane informacje gospodarcze o zobowiązaniu dłużnika niebędącego konsumentem dotyczące:
1)
wierzyciela - nie zawierają co najmniej danych określonych w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d albo pkt 3 lit. d-f,
2)
dłużnika niebędącego konsumentem - nie zawierają co najmniej danych określonych w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 1 lit. a, b i d albo pkt 3 lit. d-f,
3)
zobowiązania – nie zawierają co najmniej danych określonych w art. 2 pojęcie informacji gospodarczych ust. 1 pkt 4 lit. a, c, d, f, g oraz j
- biuro zwraca je przekazującemu wierzycielowi w celu uzupełnienia.
- biuro zwraca je przekazującemu wierzycielowi w celu uzupełnienia.
4.
Biuro nie przyjmuje informacji gospodarczej o zobowiązaniu dłużnika niebędącego konsumentem:
1)
przekazanej niezgodnie z ust. 1 lub
2)
przekraczającej zakres określony w ust. 2.
5.
W przypadku zobowiązań wyrażonych w walucie obcej, spełnienie warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, ocenia się na podstawie średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania informacji gospodarczej do biura.
