1.
Weteran-funkcjonariusz, który ukończył 65 lat życia, lub weteran poszkodowany-funkcjonariusz, którzy znajdują się w trudnej sytuacji materialnej, mogą ubiegać się o przyznanie zapomogi:
1)
na zaspokojenie potrzeb bytowych i ochronę zdrowia w przypadku choroby powodującej wzrost kosztów utrzymania, w tym zakup leków, środków opatrunkowych oraz koszty dojazdów do podmiotów leczniczych na zabiegi medyczne i rehabilitacyjne oraz usługi pielęgnacyjne niezbędne ze względu na wiek lub stan zdrowia;
2)
w przypadku zaistnienia zdarzeń losowych mających wpływ na pogorszenie w istotny sposób sytuacji materialnej weterana-funkcjonariusza lub weterana poszkodowanego-funkcjonariusza.
2.
Warunkiem przyznania zapomogi, o której mowa w ust. 1, jest konieczność poniesienia wydatków pieniężnych z tytułu pokrycia kosztów lub zaistnienia zdarzenia określonego w ust. 1. Przy przyznawaniu zapomogi uwzględnia się okoliczności mające wpływ na sytuację materialną weterana–funkcjonariusza lub weterana poszkodowanego–funkcjonariusza, w tym otrzymywanie z innego źródła pomocy finansowej z przeznaczeniem na pokrycie wydatków, o których mowa w ust. 1.
3.
Podstawą przyznania zapomogi są dokumenty potwierdzające konieczność poniesienia wydatków lub zaistnienia zdarzenia wymienionego w ust. 1.
4.
Tworzy się fundusz na zapomogi dla weteranów-funkcjonariuszy i weteranów poszkodowanych-funkcjonariuszy, którego dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.
5.
Fundusz na zapomogi tworzy się z uwzględnieniem liczby weteranów–funkcjonariuszy i weteranów poszkodowanych–funkcjonariuszy w ramach środków budżetowych z części budżetu państwa, której dysponentem jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.
6.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, tryb przyznawania zapomóg, o których mowa w ust. 1, dokumenty stanowiące podstawę ich przyznania oraz sposób przekazywania przyznanych zapomóg. W rozporządzeniu uwzględnia się konieczność zapewnienia równego dostępu do tego świadczenia wszystkim uprawnionym.
