Ustawa o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych

Art. 1. Zakres regulacji ustawy

1.

Ustawa określa zasady i warunki ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych, w tym:

1)

zasady:
a) wykonywania procedur i przeprowadzania doświadczeń,
b) prowadzenia działalności przez hodowców, dostawców i użytkowników,
c) przeprowadzania kontroli hodowców, dostawców i użytkowników;

2)

warunki utrzymywania zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych oraz sposób postępowania z tymi zwierzętami;

3)

zadania i kompetencje komisji etycznych do spraw doświadczeń na zwierzętach.

2.

Ustawy nie stosuje się do:

1)

usług weterynaryjnych w rozumieniu ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. z 2019 r. poz. 24), a także czynności rolniczych, w tym chowu lub hodowli zwierząt prowadzonych zgodnie z przepisami o ochronie zwierząt, niemających na celu wykonywania procedur;

2)

klinicznych badań weterynaryjnych prowadzonych zgodnie z art 37ah–37ak ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 2301);

3)

czynności wykonywanych w celu identyfikacji zwierząt;

4)

chwytania zwierząt dzikich w celu wykonania pomiarów biometrycznych oraz określenia ich przynależności systematycznej;

5)

czynności, które zgodnie ze sztuką lekarsko-weterynaryjną nie powodują u zwierzęcia bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia organizmu, w stopniu równym ukłuciu igłą lub intensywniejszym.

Art. 2. Objaśnienie pojęć ustawowych

1.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1)

zwierzęta – żywe zwierzęta kręgowe, w tym formy larwalne zdolne do samodzielnego odżywiania i formy embrionalne ssaków w ostatniej jednej trzeciej życia płodowego albo znajdujące się we wcześniejszym stadium rozwoju, gdy w wyniku wykonanych procedur, po osiągnięciu ostatniej jednej trzeciej życia płodowego, mogą one odczuwać ból, cierpienie, dystres lub wystąpi u nich trwałe uszkodzenie organizmu, oraz żywe głowonogi;

2)

zwierzęta laboratoryjne:
a) zwierzęta należące do następujących gatunków: mysz domowa (Mus musculus), szczur wędrowny (Rattus norvegicus), kawia domowa (Cavia porcellus), chomik syryjski (Mesocricetus auratus), chomik chiński (Critetulus griseus), myszoskoczek mongolski (Meriones unguiculatus), królik europejski (Oryctolagus cuniculus), pies domowy (Canis familiaris), kot domowy (Felis catus), żaba trawna (Rana temporaria), żaba lamparcia (Rana pipiens), platana szponiasta (Xenopus laevis), platana tropikalna (Xenopus tropicalis), danio pręgowany (Danio rerio),
b) zwierzęta z rzędu naczelnych stanowiące potomstwo zwierząt z rzędu naczelnych hodowanych w niewoli albo pozyskiwane z kolonii samowystarczalnych
c) (uchylona)
- które są hodowane wyłącznie do celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych lub których tkanki lub narządy są przeznaczone do wykorzystania w takich celach;

3)

zwierzęta dzikie – zwierzęta wolno żyjące (dzikie) w rozumieniu art. 4 katalog pojęć ustawowych pkt 21 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2022 r. poz. 572 i 2375);

4)

zwierzęta gospodarskie – zwierzęta gospodarskie w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 10 grudnia 2020 r. o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz. U. z 2021 r. poz. 36);

5)

siedlisko przyrodnicze – siedlisko przyrodnicze w rozumieniu art. 5 objaśnienie pojęć ustawowych pkt 17 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2022 r. poz. 916, 1726, 2185 i 2375);

6)

procedura – każdą formę wykorzystania zwierząt do celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych, która może spowodować u zwierzęcia ból, cierpienie, dystres lub trwałe uszkodzenie organizmu, w stopniu równym ukłuciu igłą lub intensywniejszym, a także czynności mające na celu lub mogące spowodować urodzenie się lub wylęg zwierzęcia albo powstanie i utrzymanie genetycznie zmodyfikowanej linii zwierząt w warunkach bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia organizmu, w stopniu równym ukłuciu igłą lub intensywniejszym; nie jest procedurą uśmiercenie zwierzęcia wyłącznie po to, aby wykorzystać jego narządy lub tkanki do celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych;

7)

doświadczenie – program badawczy obejmujący procedurę lub procedury, mający określony cel naukowy lub edukacyjny;

8)

ośrodek – budynek, tymczasowy obiekt budowlany lub miejsce, w którym są utrzymywane zwierzęta przeznaczone do wykorzystywania lub wykorzystywane w procedurze lub których tkanki lub narządy mają zostać wykorzystane do celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych;

9)

hodowca − osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która hoduje zwierzęta laboratoryjne w celu wykorzystania ich w procedurach lub aby wykorzystać ich narządy lub tkanki do celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych lub która hoduje inne zwierzęta głównie w tych celach;

10)

dostawca – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, niebędącą hodowcą, która dostarcza zwierzęta w celu wykorzystania ich w procedurach lub aby wykorzystać tkanki lub narządy tych zwierząt do celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych;

11)

użytkownik – osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, która wykorzystuje zwierzęta w procedurach lub uśmierca zwierzęta, aby wykorzystać ich narządy lub tkanki do celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych;

12)

kolonia samowystarczalna – kolonię, w której zwierzęta z rzędu naczelnych są hodowane wyłącznie w ramach kolonii lub są pozyskiwane z innych kolonii, ale nie są zwierzętami dzikimi, oraz w której zwierzęta są utrzymywane w sposób zapewniający ich przyzwyczajenie do ludzi.

2.

Ilekroć w ustawie jest mowa o państwach członkowskich Unii Europejskiej, należy przez to rozumieć również państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

3.

(uchylony)

Art. 3. Cel procedur wykonawczych

Procedury wykonuje się wyłącznie w celu:

1)

prowadzenia badań:
a) podstawowych w rozumieniu art. 4 zakres działalności naukowej ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. z 2022 r. poz. 574, z późn. zm.),
b) aplikacyjnych w rozumieniu art. 4 zakres działalności naukowej ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, w tym badań translacyjnych polegających na przeniesieniu wyników badań przeprowadzonych na zwierzętach do praktyki klinicznej, jeżeli ich celem jest:
– zapobieganie chorobom, diagnozowanie lub leczenie chorób lub dysfunkcji u ludzi, zwierząt lub roślin,
– ocena, wykrywanie, regulacja lub zmiana stanów fizjologicznych ludzi, zwierząt lub roślin,
c) mających na celu zachowanie gatunku,
d) z zakresu medycyny sądowej;

2)

zapewnienia dobrostanu zwierząt lub poprawy warunków chowu lub hodowli zwierząt gospodarskich;

3)

opracowania i produkcji produktów leczniczych, środków spożywczych w rozumieniu ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2022 r. poz. 2132), pasz lub innych substancji lub produktów, lub badań ich jakości, skuteczności lub bezpieczeństwa stosowania, przeprowadzanych w celach, o których mowa w pkt 1 lit. b i pkt 2;

4)

ochrony środowiska naturalnego w interesie zdrowia lub dobrostanu ludzi i zwierząt;

5)

kształcenia na poziomie szkolnictwa wyższego lub szkolenia w celu nabycia lub doskonalenia kompetencji zawodowych.

Art. 3a. Obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika

Hodowca, dostawca i użytkownik zapewniają:

1)

stosowanie − zawsze, gdy jest to możliwe, zamiast danej procedury − metody lub strategii badawczej, która jest zadowalająca pod względem naukowym i nie obejmuje wykorzystywania zwierząt (zasada zastąpienia);

2)

zredukowanie do minimum liczby zwierząt wykorzystywanych w procedurach, bez uszczerbku dla celów tych procedur (zasada ograniczenia);

3)

udoskonalenie hodowli zwierząt, ich utrzymywania, opieki nad nimi i metod stosowanych w procedurach tak, aby u zwierząt zostały wyeliminowane lub ograniczone do minimum potencjalne: ból, cierpienie, dystres lub trwałe uszkodzenie ich organizmu (zasada udoskonalenia).

Art. 3b. Konieczność uśmiercenia zwierzęcia

1.

W przypadku konieczności uśmiercenia zwierzęcia przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika zwierzę uśmierca osoba spełniająca wymagania określone w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku ust. 2, wyłącznie z zastosowaniem metod określonych w załączniku nr IV do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych (Dz. Urz. UE L 276 z 20.10.2010, str. 33, z późn. zm.).

2.

Zwierzę uśmierca się w ośrodku. Zwierzę może zostać uśmiercone poza ośrodkiem jedynie wtedy, gdy procedura jest wykonywana poza ośrodkiem.

3.

Zwierzę uśmierca się w sposób ograniczający do minimum jego ból, cierpienie i dystres.

4.

Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w przypadku nagłej konieczności uśmiercenia zwierzęcia ze względu na jego dobrostan lub zagrożenie dla zdrowia ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego.

5.

Krajowa Komisja Etyczna do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach może ustanawiać odstępstwa od wymagania uśmiercania zwierząt wyłącznie z zastosowaniem metod określonych w załączniku nr IV do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych i dopuścić stosowanie innej metody, jeżeli na podstawie dowodów naukowych uzna, że ta metoda jest co najmniej równie humanitarna.

Art. 4. Odesłanie do przepisów ustawy o ochronie zwierząt

W zakresie nieuregulowanym ustawą do ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych stosuje się ustawę z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt.

Art. 5. Zasady wykonywania procedur

1.

Procedury są wykonywane zgodnie z zasadami zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia.

2.

Niedopuszczalne jest wykonanie procedury jeżeli wiąże się ona z dotkliwym bólem, cierpieniem lub dystresem, który może mieć długotrwały charakter i nie można go załagodzić.

2a.

Niedopuszczalne jest wykonanie procedury, jeżeli na mocy prawodawstwa Unii Europejskiej, w szczególności w zakresie pasz, produktów biobójczych, produktów leczniczych, substancji chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych lub żywności, jest uznawana inna metoda lub strategia testowania, która pozwala na uzyskanie odpowiednich wyników bez wykorzystywania zwierząt.

3.

Niedopuszczalne jest wykonanie procedury w celu otrzymania danych, które zostały uzyskane w innych niż Rzeczpospolita Polska państwach członkowskich Unii Europejskiej w wyniku wykonania procedur uznawanych przez prawodawstwo Unii Europejskiej, w szczególności w zakresie pasz, produktów biobójczych, produktów leczniczych, substancji chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych lub żywności, chyba że potwierdzenie tych danych jest niezbędne, aby wykorzystać je do badań mających na celu ochronę zdrowia publicznego, bezpieczeństwa lub środowiska naturalnego.

4.

W przypadku gdy istnieje możliwość wyboru między procedurami, dokonuje się go, biorąc pod uwagę, aby wybrana procedura:

1)

zakładała wykorzystanie:
a) najmniejszej liczby zwierząt,
b) zwierząt z najniższą zdolnością odczuwania bólu, cierpienia, dystresu lub skutków trwałego uszkodzenia organizmu;

2)

powodowała jak najmniej bólu, cierpienia lub dystresu lub w najmniejszym stopniu stwarzała ryzyko trwałego uszkodzenia organizmu zwierząt;

3)

dawała największe prawdopodobieństwo osiągnięcia planowanego wyniku procedury.

Art. 6. Zasada wczesnego i humanitarnego zakończenia procedur

1.

Procedury planuje się i wykonuje tak, aby w największym możliwym zakresie unikać w ich wyniku śmierci zwierząt i zastępować ją wczesnym i humanitarnym zakończeniem tych procedur polegającym na jak najwcześniejszym uśmiercaniu zwierząt w przypadkach występowania objawów bólu, cierpienia lub dystresu, których nie można złagodzić, a których trwanie nie jest uzasadnione z naukowego i etycznego punktu widzenia.

2.

W przypadku gdy uniknięcie śmierci zwierząt w wyniku procedury jest niemożliwe – procedurę planuje się i wykonuje tak, aby prowadziła do śmierci jak najmniejszej liczby wykorzystywanych zwierząt i skraca się do minimum okres oraz intensywność cierpienia tych zwierząt.

3.

(uchylony)

Art. 7. Zgoda na wykorzystanie w procedurze zwierząt

Lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach może, na podstawie uzasadnienia naukowego przedstawionego przez użytkownika, udzielić zgody na wykorzystanie w procedurze zwierząt:

1)

z gatunków, o których mowa w art. 2 objaśnienie pojęć ustawowych ust. 1 pkt 2 – w przypadku gdy celów procedury, określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych, nie można osiągnąć z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych;

2)

z rzędu naczelnych wymienionych w załączniku A do rozporządzenia Rady (WE) nr 338/97 z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi (Dz. Urz. WE L 61 z 03.03.1997, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 3, str. 136, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 338/97”, które nie są objęte zakresem stosowania art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia – wyłącznie w przypadku procedur mających na celu przeprowadzenie badań, o których mowa w art. 3 cel procedur wykonawczych:
a) pkt 1 lit. b tiret pierwsze lub pkt 3, służących przeciwdziałaniu, diagnozowaniu lub leczeniu niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej, lub chorób zagrażających życiu ludzi,
b) pkt 1 lit. c
– gdy celu procedury nie można osiągnąć z wykorzystaniem niewymienionego w tym załączniku gatunku zwierząt i gatunku nienależącego do zwierząt z rzędu naczelnych;

3)

z rzędu naczelnych innych niż wymienione w pkt 2 – wyłącznie w przypadku procedur mających na celu przeprowadzenie badań, o których mowa w art. 3 cel procedur wykonawczych:
a) pkt 1 lit. a lub c,
b) pkt 1 lit. b tiret pierwsze lub pkt 3, służących przeciwdziałaniu, diagnozowaniu lub leczeniu niepełnosprawności fizycznej lub psychicznej, lub chorób zagrażających życiu ludzi
– gdy celu procedury nie można osiągnąć z wykorzystaniem innego gatunku zwierząt niż gatunek z rzędu naczelnych;

4)

z gatunków zagrożonych, z wyłączeniem zwierząt z rzędu naczelnych, wymienionych w załączniku A do rozporządzenia nr 338/97, które nie są objęte zakresem stosowania art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia – wyłącznie w przypadku procedur mających na celu przeprowadzenie badań, o których mowa w art. 3 cel procedur wykonawczych pkt 1 lit. b tiret pierwsze i lit. c oraz pkt 3 – gdy celu procedury nie można osiągnąć z wykorzystaniem niewymienionego w tym załączniku gatunku zwierząt.

Art. 8. Zwierzęta wyłączone z wykorzystywania w procedurach

1.

Nie wykonuje się procedur z wykorzystaniem:

1)

małp człekokształtnych;

2)

zwierząt dzikich;

3)

zwierząt bezdomnych w rozumieniu art. 4 katalog pojęć ustawowych pkt 16 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, z wyłączeniem zwierząt gospodarskich.

2.

Lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach, na podstawie uzasadnienia naukowego przedstawionego przez użytkownika, może:

1)

udzielić zgody na wykorzystanie w procedurze zwierząt, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli celów określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych nie można osiągnąć z wykorzystaniem zwierząt laboratoryjnych;

2)

udzielić, w wyjątkowych przypadkach, zgody na wykorzystanie w procedurze zwierząt, o których mowa w ust. 1 pkt 3, jeżeli celem procedury jest zbadanie zdrowia i dobrostanu tych zwierząt lub zapobieżenie poważnemu zagrożeniu powodowanemu przez te zwierzęta dla zdrowia ludzi lub zwierząt lub dla środowiska i cel ten można osiągnąć wyłącznie z wykorzystaniem tych zwierząt.

3.

Pozyskiwania zwierząt, o których mowa w ust. 1 pkt 2, dokonują osoby posiadające doświadczenie w zakresie pozyskiwania zwierząt dzikich z gatunków zaplanowanych do wykorzystania w procedurze za pomocą metod niepowodujących u zwierząt możliwych do uniknięcia: bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia ich organizmu.

4.

Zwierzęta, o których mowa w ust. 1 pkt 2, u których w trakcie pozyskiwania lub po jego zakończeniu stwierdzono zranienie lub zły stan zdrowia, są poddawane badaniu przez lekarza weterynarii lub przez inną osobę posiadającą kwalifikacje w zakresie znajomości anatomii, fizjologii i zachowań właściwych dla gatunków tych zwierząt, a następnie czynnościom minimalizującym u zwierząt ból, cierpienie, dystres lub trwałe uszkodzenie ich organizmu. Lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach może, na podstawie uzasadnienia naukowego przedstawionego przez użytkownika, udzielić zgody na niepodejmowanie tych czynności.

Art. 9. Miejsce wykonywania procedur

1.

Procedury wykonuje się wyłącznie:

1)

w ramach doświadczenia;

2)

w ośrodku użytkownika, który został wpisany do rejestru prowadzonego przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

2.

Lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach może, na podstawie uzasadnienia naukowego przedstawionego przez użytkownika, udzielić zgody na wykonanie procedury w:

1)

miejscu innym niż określone w ust. 1 pkt 2, jeżeli celu procedury nie da się osiągnąć, gdy wykonuje się ją w ośrodku użytkownika;

2)

środowisku życia zwierzęcia dzikiego, jeżeli cel procedury może zostać osiągnięty przez jej wykonanie w tym środowisku i zmniejsza to stres zwierzęcia związany z jej wykonaniem.

3.

(uchylony)

Art. 10. Kategorie procedur

1.

Procedury, ze względu na ich dotkliwość przejawiającą się w intensywności bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia organizmu, na które może być narażone zwierzę podczas ich wykonywania, kwalifikuje się do następujących kategorii:

1)

terminalna, bez odzyskania przytomności;

2)

łagodna;

3)

umiarkowana;

4)

dotkliwa.

2.

Procedury kwalifikuje się do kategorii wymienionych w ust. 1 zgodnie z załącznikiem nr VIII do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych.

Art. 11. Rozpoczęcie i zakończenie procedury

1.

Procedurę:

1)

rozpoczyna się od przygotowania zwierzęcia do obserwacji;

2)

kończy się, gdy zaprzestaje się obserwacji zwierzęcia, a w przypadku genetycznie zmodyfikowanej linii zwierząt – gdy nie przewiduje się, że u potomstwa tych zwierząt wystąpi trwałe uszkodzenie organizmu lub że będzie ono odczuwać ból, cierpienie lub dystres.

2.

Po zakończeniu procedury lekarz weterynarii podejmuje decyzję o:

1)

pozostawieniu wykorzystanego zwierzęcia przy życiu albo

2)

uśmierceniu wykorzystanego zwierzęcia – w przypadku gdy istnieje uzasadnione przypuszczenie, że po zakończeniu doświadczenia u tego zwierzęcia wystąpi trwałe uszkodzenie organizmu lub będzie ono odczuwać nadal dotkliwy lub umiarkowany ból, cierpienie i dystres.

3.

W przypadku wykorzystywania w procedurze zwierząt innych niż laboratoryjne lub gospodarskie, decyzję, o której mowa w ust. 2, może podjąć osoba posiadająca kwalifikacje w zakresie znajomości anatomii, fizjologii i zachowań tych gatunków zwierząt.

Art. 12. Ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze

1.

Ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze, w celu uniknięcia wykorzystania innego zwierzęcia dotychczas niepoddanego procedurze, jest dopuszczalne pod warunkiem, że lekarz weterynarii po zbadaniu tego zwierzęcia, uwzględnieniu jego doświadczeń życiowych i stwierdzeniu, że u zwierzęcia doszło do pełnego powrotu ogólnego stanu zdrowia i dobrostanu, wyraził na to zgodę.

2.

Zwierzę, które było wykorzystane:

1)

w procedurze łagodnej lub umiarkowanej – może być ponownie wykorzystane w procedurze zakwalifikowanej do kategorii terminalna, bez odzyskania przytomności, łagodna albo umiarkowana;

2)

raz w procedurze dotkliwej – może być w wyjątkowych przypadkach, po uzyskaniu zgody lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na zwierzętach, ponownie wykorzystane w procedurze zakwalifikowanej do kategorii terminalna, bez odzyskania przytomności, łagodna albo umiarkowana, na podstawie przedstawionego przez użytkownika uzasadnienia dla ponownego wykorzystania tego zwierzęcia.

Art. 13. Obowiązek stosowania znieczulenia lub produktów przeciwbólowych

1.

Procedury, które powodują poważne uszkodzenia organizmu wykorzystywanych zwierząt i dotkliwy ból, przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym oraz po zastosowaniu produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym.

2.

Procedury inne niż określone w ust. 1 przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym oraz po zastosowaniu:

1)

produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym, lub

2)

innych metod, w szczególności środków uspokajających, zapewniających zmniejszenie do minimum bólu, cierpienia i dystresu wykorzystywanych zwierząt.

3.

W przypadku, o którym mowa w ust. 2, procedura może być wykonywana bez zastosowania znieczuleń, produktów lub metod, o których mowa w tym przepisie, jedynie wtedy, gdy ich zastosowanie:

1)

powodowałoby u zwierzęcia większy ból, cierpienie lub dystres niż sama procedura lub

2)

jest nie do pogodzenia z celem procedury
− po uzyskaniu zgody lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na zwierzętach, na podstawie przedstawionego przez użytkownika uzasadnienia naukowego dla odstąpienia od zastosowania takiego znieczulenia, takiego produktu lub takiej metody.

4.

Jeżeli po ustaniu działania znieczulenia ogólnego lub miejscowego albo po zakończeniu procedury wykonanej w sposób określony w ust. 3 zwierzę może odczuwać ból, stosuje się produkty lecznicze lub produkty lecznicze weterynaryjne o działaniu przeciwbólowym lub inne metody, w szczególności środki uspokajające, zapewniające zmniejszenie bólu do minimum.

Art. 14. Stosowanie produktów uniemożliwiających lub utrudniających okazywanie bólu

1.

Podanie zwierzęciu podczas wykorzystywania w procedurze produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych, które uniemożliwiają lub utrudniają okazywanie bólu, jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy:

1)

jednocześnie zastosuje się u tego zwierzęcia właściwy poziom znieczulenia ogólnego, znieczulenie miejscowe, produkty lecznicze lub produkty lecznicze weterynaryjne o działaniu przeciwbólowym;

2)

uzyska się zgodę lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na zwierzętach – na podstawie przedstawionego przez użytkownika uzasadnienia naukowego, do którego zostały dołączone dane dotyczące schematu zastosowania znieczulenia ogólnego lub miejscowego lub produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym.

2.

Zabrania się stosowania zabiegów uniemożliwiających zwierzętom poddawanym procedurom wydawanie głosu.

Art. 15. Ochrona zwierzęcia żyjącego po zakończeniu procedury

1.

Zwierzęciu pozostawionemu przy życiu po zakończeniu procedury zapewnia się:

1)

opiekę, a w przypadku gdy jest to konieczne – także opiekę lekarsko-weterynaryjną;

2)

warunki utrzymania odpowiednie do jego stanu zdrowia i gatunku.

2.

Hodowca, dostawca lub użytkownik może przywrócić zwierzę wykorzystane lub przeznaczone do wykorzystania w procedurze do właściwego dla gatunku tego zwierzęcia siedliska przyrodniczego albo miejsca chowu lub hodowli albo znaleźć dla niego nowego opiekuna jedynie wtedy, gdy:

1)

pozwala na to stan zdrowia tego zwierzęcia;

2)

nie istnieje zagrożenie zdrowia ludzi lub zwierząt lub środowiska naturalnego;

3)

zwierzę to będzie miało zapewnione warunki utrzymania odpowiednie do jego stanu zdrowia i gatunku.

Art. 16. Uchylony

Art. 16a. Zgoda na zastosowanie innej metody uśmiercenia zwierzęcia

Lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach może, na podstawie uzasadnienia naukowego przedstawionego przez użytkownika, udzielić zgody na zastosowanie innej metody uśmiercenia zwierzęcia wykorzystywanego w procedurze niż metody:

1)

określone w załączniku nr IV do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych,

2)

dopuszczone do stosowania zgodnie z art. 3b konieczność uśmiercenia zwierzęcia ust. 5
– jeżeli cel procedury nie może zostać osiągnięty przez zastosowanie metod, o których mowa w pkt 1 i 2.

Art. 17. Obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych

1.

Hodowca, dostawca i użytkownik jest obowiązany utrzymywać takie zwierzęta w ośrodku:

1)

w którym zostały zapewnione odpowiednie dla danego gatunku zwierząt warunki środowiskowe, w tym możliwość zaspokajania potrzeb fizjologicznych i etologicznych utrzymywanych zwierząt;

2)

który został wyposażony w urządzenia i sprzęt dostosowane do potrzeb i cech gatunków zwierząt w nim utrzymywanych.

2.

Podmiot, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany zapewnić zwierzętom utrzymywanym w ośrodku:

1)

opiekę gwarantującą dobrostan i utrzymanie prawidłowego stanu zdrowia, w tym:
a) codzienną kontrolę warunków środowiskowych,
b) niezwłoczne usuwanie nieprawidłowości stwierdzonych w zakresie warunków środowiskowych, dobrostanu i stanu zdrowia;

2)

transport w warunkach odpowiednich dla danego gatunku, zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach o ochronie zwierząt i o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

Art. 18. Wymogi wobec ośrodków prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych

Użytkownik może prowadzić działalność w ośrodku, który oprócz spełniania wymagań określonych w art. 17 obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, jest:

1)

dostosowany do rodzaju i liczby wykonywanych procedur;

2)

zaprojektowany i wyposażony tak, aby:
a) zapewnić uzyskiwanie wiarygodnych wyników procedur z wykorzystaniem jak najmniejszej liczby zwierząt,
b) przy wykonywaniu procedur ograniczyć do minimum ból, cierpienie, dystres lub możliwość trwałego uszkodzenia organizmu wykorzystywanych zwierząt.

Art. 19. Rozporządzenie w sprawie ośrodka prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych

Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, minimalne wymagania:

1)

jakie musi spełniać ośrodek,

2)

w zakresie opieki nad zwierzętami utrzymywanymi w ośrodku, w tym pozyskanymi zwierzętami dzikimi,

3)

w zakresie transportu zwierząt dzikich
− biorąc pod uwagę potrzeby fizjologiczne i etologiczne gatunków zwierząt pozyskiwanych lub utrzymywanych w ośrodku oraz konieczność zapewnienia utrzymywanym w nim zwierzętom dobrostanu i prawidłowego stanu zdrowia, a także właściwych warunków opieki.

Art. 20. Wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku

1.

Hodowca, dostawca i użytkownik wyznacza do sprawowania opieki nad zwierzętami utrzymywanymi w ośrodku osobę, która:

1)

ma wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe, zasadnicze branżowe, średnie lub średnie branżowe;

2)

odbyła szkolenie w zakresie opieki nad zwierzętami przeznaczonymi do wykorzystania lub wykorzystywanymi w procedurach;

3)

odbyła 3-miesięczną praktykę w zakresie opieki nad zwierzętami przeznaczonymi do wykorzystania lub wykorzystywanymi w procedurach, pod nadzorem lekarza weterynarii lub osoby wskazanej przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika.

2.

Hodowca, dostawca i użytkownik wyznaczają do uśmiercania zwierząt osobę, która:

1)

ma wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe, zasadnicze branżowe, średnie lub średnie branżowe;

2)

odbyła szkolenie w zakresie metod uśmiercania zwierząt wykorzystywanych lub przeznaczonych do wykorzystania do celów naukowych lub edukacyjnych;

3)

odbyła 3-miesięczną praktykę w zakresie wykonywania czynności związanych z uśmiercaniem zwierząt wykorzystywanych lub przeznaczonych do wykorzystania do celów naukowych lub edukacyjnych, pod nadzorem lekarza weterynarii lub osoby, która uśmierca te zwierzęta.

Art. 21. Osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń

1.

Użytkownik wyznacza osobę odpowiedzialną za planowanie procedur i doświadczeń oraz za ich przeprowadzanie, która ma wiedzę na temat gatunków zwierząt wykorzystywanych w tych procedurach i posiada co najmniej stopień naukowy doktora w zakresie nauk:

1)

biologicznych, nauk farmaceutycznych, nauk medycznych, rolnictwa i ogrodnictwa, technologii żywności i żywienia, weterynarii lub zootechniki i rybactwa, ukończone szkolenie w zakresie przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach oraz co najmniej 3-letni staż pracy umożliwiający uzyskanie praktycznych umiejętności w tym zakresie albo

2)

innych niż wymienione w pkt 1 albo dyplom ukończenia studiów na kierunku w zakresie nauk wymienionych w pkt 1, ukończone studia podyplomowe lub szkolenie w zakresie przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach oraz co najmniej 4-letni staż pracy umożliwiający uzyskanie praktycznych umiejętności w tym zakresie.

2.

Użytkownik wyznacza do wykonywania procedur osobę, która posiada:

1)

dyplom ukończenia studiów na kierunku w zakresie nauk wymienionych w ust. 1 pkt 1 i ukończone szkolenie w zakresie przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach oraz która co najmniej przez rok uczestniczyła w wykonywaniu procedur pod nadzorem osoby wyznaczonej przez użytkownika i uzyskała praktyczne umiejętności w tym zakresie albo

2)

dyplom ukończenia studiów na kierunku w zakresie innym niż wymieniony w pkt 1 i ukończone studia podyplomowe lub szkolenie w zakresie przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach oraz która co najmniej przez 2 lata uczestniczyła w wykonywaniu procedur pod nadzorem osoby wyznaczonej przez użytkownika i uzyskała praktyczne umiejętności w tym zakresie, albo

3)

wykształcenie średnie lub średnie branżowe, przygotowanie zawodowe zgodne z zakresem wykonywanych procedur, ukończone szkolenie w zakresie przeprowadzania doświadczeń na zwierzętach oraz która co najmniej przez 2 lata uczestniczyła w wykonywaniu procedur pod nadzorem osoby wyznaczonej przez użytkownika i uzyskała praktyczne umiejętności w tym zakresie.

3.

Użytkownik wyznacza do uczestniczenia w wykonywaniu procedur osobę, która:

1)

jest studentem albo doktorantem lub

2)

wykonuje czynności techniczne związane z obsługą zwierząt
– i odbyła szkolenie w zakresie postępowania ze zwierzętami przeznaczonymi do wykorzystania lub wykorzystywanymi w procedurach.

Art. 21a. Szkolenia w państwie innym niż RP

1.

Szkolenia, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2, art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń oraz art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2 pkt 2, można odbyć w państwie innym niż Rzeczpospolita Polska.

2.

Zgodność programu szkolenia odbytego w państwie innym niż Rzeczpospolita Polska z zakresem programu szkolenia określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 22 rozporządzenie w sprawie szkoleń, praktyk i staży i zakres, w jakim jest konieczne uzupełnienie odbytego szkolenia, ustala hodowca, dostawca lub użytkownik.

3.

W przypadku konieczności uzupełnienia szkolenia odbytego w państwie innym niż Rzeczpospolita Polska osoba, która odbyła to szkolenie, jest obowiązana do jego uzupełnienia w zakresie ustalonym zgodnie z ust. 2.

4.

Hodowca, dostawca lub użytkownik potwierdza zgodność programu szkolenia odbytego w państwie innym niż Rzeczpospolita Polska z zakresem programu szkolenia określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 22 rozporządzenie w sprawie szkoleń, praktyk i staży, a także uzupełnienie szkolenia w przypadku, o którym mowa w ust. 3. Potwierdzenie może dotyczyć więcej niż jednego szkolenia.

Art. 21b. Nadzór nad osobami odpowiedzialnymi za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń

1.

Hodowca, dostawca i użytkownik wyznaczają co najmniej jedną osobę odpowiedzialną za nadzór nad osobami, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 2 i 3, podczas wykonywania przez nie czynności, o których mowa w tych przepisach.

2.

Do wykonywania nadzoru, o którym mowa w ust. 1, wyznacza się osobę, która spełnia wymagania określone w art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 1 lub art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2.

3.

Nadzór, o którym mowa w ust. 1, jest wykonywany do czasu, aż osoba odpowiedzialna za nadzór stwierdzi, że osoba nadzorowana wykazuje się wymaganymi umiejętnościami praktycznymi niezbędnymi do prawidłowego wykonywania czynności, o których mowa odpowiednio w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 2 i 3.

4.

Osoba odpowiedzialna za nadzór, o którym mowa w ust. 1, potwierdza pisemnie, że osoba nadzorowana wykazuje się umiejętnościami praktycznymi niezbędnymi do prawidłowego wykonywania czynności, o których mowa odpowiednio w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 2 i 3, oraz przekazuje to potwierdzenie osobie nadzorowanej oraz hodowcy, dostawcy lub użytkownikowi.

Art. 22. Rozporządzenie w sprawie szkoleń, praktyk i staży

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia:

1)

zakres programów szkoleń i praktyk oraz zakres staży pracy, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku ust. 1 pkt 2 i 3 oraz ust. 2 pkt 2 i 3, art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń oraz art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2 pkt 2 i 3,

2)

wzory dokumentów potwierdzających ukończenie szkolenia i praktyki oraz posiadany staż pracy, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku ust. 1 pkt 2 i 3 oraz ust. 2 pkt 2 i 3, art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń oraz art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2 pkt 2 i 3,

3)

wzór dokumentu potwierdzającego zgodność programu szkolenia odbytego w państwie innym niż Rzeczpospolita Polska z zakresem, o którym mowa w pkt 1, a także uzupełnienie szkolenia w przypadku, o którym mowa w art. 21a szkolenia w państwie innym niż RP ust. 3
– mając na względzie potrzebę zapewnienia osobom, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku, art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń i art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2, możliwości uzyskania wiedzy i umiejętności praktycznych niezbędnych do prawidłowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, zadań, o których mowa w art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 1, a także potrzebę zapewnienia jednolitego dokumentowania ukończonych szkoleń i praktyk oraz posiadanego stażu pracy.

Art. 23. Umowa o świadczenie usług weterynaryjnych

Hodowca, dostawca i użytkownik zawierają z lekarzem weterynarii umowę o świadczenie usług weterynaryjnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt lub, jeżeli jest to uzasadnione specyfiką działalności hodowcy, dostawcy lub użytkownika, w szczególności polegającą na przeprowadzaniu doświadczeń na zwierzętach dzikich, umowę o świadczenie usług doradczych w zakresie dobrostanu i leczenia zwierząt utrzymywanych lub wykorzystywanych w ramach działalności hodowcy, dostawcy lub użytkownika z ekspertem posiadającym doświadczenie niezbędne do świadczenia takich usług w odniesieniu do gatunków tych zwierząt.

Art. 24. Osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku

1.

Hodowca, dostawca i użytkownik wyznaczają osobę odpowiedzialną za:

1)

nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku i opieką nad tymi zwierzętami;

2)

zapewnienie osobom, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, dostępu do informacji dotyczących gatunków zwierząt utrzymywanych w ośrodku lub wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych;

3)

organizację szkoleń dla osób, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń;

4)

zapewnienie, aby osoby, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, posiadały wykształcenie, praktykę i staż pracy oraz odbyły szkolenia, zgodne z wymaganiami określonymi w tych przepisach oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 22 rozporządzenie w sprawie szkoleń, praktyk i staży pkt 1, a także posiadały oraz stale doskonaliły wiedzę i umiejętności praktyczne niezbędne do prawidłowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń.

2.

Do wykonywania zadań, o których mowa w ust. 1, wyznacza się osobę, która:

1)

posiada:
a) wykształcenie wyższe albo
b) co najmniej wykształcenie średnie lub średnie branżowe oraz tytuł zawodowy technika lub dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe albo dyplom zawodowy − w zawodach związanych z chowem lub hodowlą zwierząt;

2)

odbyła szkolenie w zakresie niezbędnym do sprawowania nadzoru nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku i opieką nad tymi zwierzętami;

3)

ma co najmniej 2-letni staż pracy na stanowisku związanym ze sprawowaniem opieki nad zwierzętami.

Art. 24a. Programy opracowywane przez hodowcę, dostawce i użytkownika

Hodowca, dostawca i użytkownik, w zakresie uzasadnionym rodzajem prowadzonej przez siebie działalności w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, opracowują programy:

1)

znajdowania nowego opiekuna dla zwierząt, w tym przeprowadzenia przez hodowcę, dostawcę i użytkownika socjalizacji tych zwierząt w sposób odpowiedni dla ich gatunku;

2)

prowadzenia rehabilitacji zwierząt dzikich przed przywróceniem ich do siedliska przyrodniczego.

Art. 25. Zespół do spraw dobrostanu zwierząt

1.

Hodowca, dostawca i użytkownik ustanawiają zespół do spraw dobrostanu zwierząt, w którego skład wchodzą co najmniej osoba spełniająca albo osoby spełniające wymagania określone w art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2, a w przypadku użytkownika − ponadto pracownik naukowy spełniający wymagania określone w art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 1.

2.

Do zadań zespołu do spraw dobrostanu zwierząt należy:

1)

udzielanie porad:
a) w sprawach:
– związanych z zapewnieniem dobrostanu zwierząt,
– znalezienia nowego opiekuna dla zwierząt, w tym ich właściwej socjalizacji,
– prowadzenia rehabilitacji zwierząt dzikich przed przywróceniem ich do siedliska przyrodniczego,
– związanych z organizowanymi szkoleniami,
b) dotyczących stosowania zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia, a także przekazywanie na bieżąco informacji o osiągnięciach technicznych i naukowych związanych ze stosowaniem tych zasad;

2)

opracowywanie i dokonywanie przeglądu wewnętrznych zasad postępowania ze zwierzętami utrzymywanymi w ośrodku;

3)

monitorowanie przypadków uśmiercania zwierząt w celu pozyskania narządów lub tkanek oraz ułatwianie wzajemnego udostępniania pozyskanych narządów lub tkanek między hodowcami, dostawcami i użytkownikami;

4)

monitorowanie dobrostanu zwierząt utrzymywanych w ośrodku lub wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych;

5)

zgłaszanie hodowcy, dostawcy lub użytkownikowi przypadków naruszenia dobrostanu zwierząt i określanie czynności, które należy podjąć w celu przywrócenia tego dobrostanu;

6)

kontrola przeprowadzania doświadczeń i ich wyników, z uwzględnieniem wpływu tych doświadczeń na wykorzystywane w nich zwierzęta, oraz ocena zgodności przeprowadzanych doświadczeń z treścią uchwały o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia oraz z zasadami zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia;

7)

opiniowanie lub zatwierdzanie wniosków o wyrażenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia przed ich złożeniem do lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na zwierzętach.

3.

Hodowca, dostawca i użytkownik, ustanawiając zespół do spraw dobrostanu zwierząt:

1)

wyznaczają osobę albo osoby do składu tego zespołu lub

2)

zawierają z osobami wchodzącymi w skład tego zespołu umowę o wykonywanie zadań, o których mowa w ust. 2, w ramach tego zespołu.

4.

Umowę, o której mowa w ust. 3 pkt 2, z tą samą osobą albo z tymi samymi osobami może zawrzeć nie więcej niż pięciu hodowców, dostawców lub użytkowników, którzy utrzymują zwierzęta w pomieszczeniach do ich utrzymywania o powierzchni nieprzekraczającej łącznie 100 midx2.

5.

Zespół do spraw dobrostanu zwierząt przy wykonywaniu zadań określonych w ust. 2 współpracuje z lekarzem weterynarii i ekspertem, o których mowa w art. 23 umowa o świadczenie usług weterynaryjnych.

6.

Lekarz weterynarii i ekspert, o których mowa w art. 23 umowa o świadczenie usług weterynaryjnych, przekazują zespołowi do spraw dobrostanu zwierząt informacje dotyczące dobrostanu zwierząt utrzymywanych w ośrodku lub wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych.

7.

Zespół do spraw dobrostanu zwierząt sporządza dokumentację z realizacji zadań, o których mowa w ust. 2, obejmującą w szczególności wskazanie działań podjętych w celu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, i przekazuje ją hodowcy, dostawcy lub użytkownikowi.

8.

Hodowca, dostawca i użytkownik:

1)

przechowują dokumentację, o której mowa w ust. 7, przez 3 lata od dnia dokonania w niej ostatniego wpisu;

2)

przekazują Krajowej Komisji Etycznej do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach corocznie, w terminie do dnia 31 marca, informacje dotyczące wykonywania zadań, o których mowa w ust. 2.

Art. 26. Obowiązek wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników

Prowadzenie działalności polegającej na hodowli, dostarczaniu zwierząt lub wykonywaniu procedur wymaga uzyskania wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników, zwanego dalej „rejestrem”.

Art. 27. Wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań do prowadzenia działalności

1.

Podmiot zamierzający prowadzić działalność, o której mowa w art. 26 obowiązek wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników, przed uzyskaniem wpisu do rejestru składa do powiatowego lekarza weterynarii wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań niezbędnych do prowadzenia tej działalności.

2.

Powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji administracyjnej, stwierdza:

1)

spełnienie wymagań niezbędnych do prowadzenia działalności, o której mowa w art. 26 obowiązek wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników, jeżeli są spełnione wymagania określone w art. 17 obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 18 wymogi wobec ośrodków prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku, art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, art. 21b nadzór nad osobami odpowiedzialnymi za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 1 i 2, art 23–24a, art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 1 i 3 oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 19 rozporządzenie w sprawie ośrodka prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

2)

niespełnienie wymagań niezbędnych do prowadzenia działalności, o której mowa w art. 26 obowiązek wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników, jeżeli nie są spełnione wymagania określone w art. 17 obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 18 wymogi wobec ośrodków prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku, art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, art. 21b nadzór nad osobami odpowiedzialnymi za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 1 i 2, art 23–24a, art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 1 lub 3 lub w przepisach wydanych na podstawie art. 19 rozporządzenie w sprawie ośrodka prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych.

3.

Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1)

imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę wnioskodawcy, z tym że w przypadku gdy wnioskodawcą jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;

2)

określenie rodzaju planowanej działalności;

3)

imię i nazwisko lekarza weterynarii lub eksperta, o których mowa w art. 23 umowa o świadczenie usług weterynaryjnych;

4)

imię i nazwisko osoby, o której mowa w art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 1, oraz imię i nazwisko osoby albo imiona i nazwiska osób, o których mowa w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 1;

5)

wykaz gatunków zwierząt, które będą hodowane, dostarczane lub wykorzystywane w procedurach lub których tkanki lub narządy będą przeznaczone do wykorzystania w celach określonych w art. 3 cel procedur wykonawczych.

4.

Podmiot zamierzający prowadzić działalność polegającą na wykonywaniu procedur do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza informację o spełnieniu wymagań określonych w art. 18 wymogi wobec ośrodków prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych.

5.

Podmiot zamierzający prowadzić działalność polegającą na hodowli zwierząt z rzędu naczelnych we wniosku, o którym mowa w ust. 1, określa sposoby zwiększania odsetka zwierząt będących potomstwem zwierząt z rzędu naczelnych, które były hodowane w niewoli.

6.

Ostateczną decyzję, o której mowa w ust. 2 pkt 1, oraz wniosek, o którym mowa w ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii przekazuje niezwłocznie ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

Art. 28. Właściwość organu w sprawach wpisów do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników

1.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki:

1)

dokonuje wpisu hodowcy, dostawcy lub użytkownika do rejestru, w terminie 14 dni od dnia otrzymania od powiatowego lekarza weterynarii ostatecznej decyzji, o której mowa w art. 27 wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań do prowadzenia działalności ust. 2 pkt 1;

2)

wykreśla hodowcę, dostawcę lub użytkownika z rejestru:
a) na wniosek powiatowego lekarza weterynarii w terminie 14 dni od dnia otrzymania ostatecznej decyzji stwierdzającej:
– niespełnianie wymagań do prowadzenia działalności objętej wpisem, wraz z wnioskiem o wykreślenie, o których mowa w art. 59 decyzja stwierdzająca niespełnianie wymagań ust. 2,
– rażące naruszenie wymagań określonych dla wykonywania danego rodzaju działalności objętej wpisem, wraz z wnioskiem o wykreślenie, o których mowa w art. 60a stwierdzenie rażącego naruszenia wymagań dla określonych dla danej działalności ust. 2,
b) na wniosek hodowcy, dostawcy lub użytkownika – w przypadku zaprzestania wykonywania działalności objętej wpisem,
c) z urzędu w przypadku:
– uzyskania informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, Krajowego Rejestru Sądowego albo rejestru instytutów naukowych Polskiej Akademii Nauk o wykreśleniu z nich podmiotu, który był hodowcą, dostawcą lub użytkownikiem,
– uzyskania od powiatowego lekarza weterynarii informacji o stwierdzeniu zaprzestania wykonywania działalności objętej wpisem w przypadku innym niż zawieszenie wykonywania tej działalności,
– prawomocnego orzeczenia przez sąd zakazu na podstawie art. 35 odpowiedzialność karna za zabijanie, uśmiercanie lub dokonywanie uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów ustawy albo znęcanie się nad zwierzęciem ust. 4 lub 4a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt,
– prawomocnego orzeczenia przez sąd zakazu:
– – zajmowania stanowiska,
– – wykonywania zawodu,
– – prowadzenia działalności gospodarczej
– które są związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddziaływaniem na nie.

2.

(uchylony)

Art. 28a. Warunki ponownego wpisu do rejestru wykreślonego hodowcy, dostawcy lub użytkownika

Hodowca, dostawca lub użytkownik, który został wykreślony z rejestru na podstawie art. 28 właściwość organu w sprawach wpisów do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników ust. 1 pkt 2 lit. a tiret drugie, może uzyskać ponowny wpis do rejestru nie wcześniej niż po upływie roku od dnia, w którym decyzja, o której mowa w art. 60a stwierdzenie rażącego naruszenia wymagań dla określonych dla danej działalności ust. 1, stała się ostateczna i prawomocna.

Art. 29. Rejestr hodowców, dostawców i użytkowników

1.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki prowadzi rejestr w postaci elektronicznej.

2.

W rejestrze umieszcza się:

1)

imię i nazwisko albo nazwę hodowcy, dostawcy lub użytkownika;

2)

adres i miejsce wykonywania działalności przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika;

3)

dane, o których mowa w art. 27 wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań do prowadzenia działalności ust. 3 pkt 2–5.

3.

Hodowca, dostawca lub użytkownik wpisany do rejestru informuje na piśmie ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki o zmianie danych, o których mowa w art. 27 wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań do prowadzenia działalności ust. 3 pkt 1 i 3−5, w terminie 7 dni od dnia wystąpienia tej zmiany.

4.

Do zmiany w zakresie miejsca wykonywania działalności, rodzaju wykonywanej działalności lub gatunków zwierząt hodowanych, dostarczanych lub wykorzystywanych w procedurach w ośrodku, stosuje się odpowiednio przepisy art. 27 wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań do prowadzenia działalności.

5.

Dane zawarte w rejestrze, z wyłączeniem danych, o których mowa w art. 27 wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań do prowadzenia działalności ust. 3 pkt 3 i 4, są udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

6.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki udostępnia w formie dokumentu elektronicznego za pomocą elektronicznej platformy usług administracji publicznej dane zawarte w rejestrze, o których mowa w art. 27 wniosek o stwierdzenie spełniania wymagań do prowadzenia działalności ust. 3 pkt 3 i 4, powiatowemu lekarzowi weterynarii na jego wniosek w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia przez niego kontroli hodowcy, dostawcy lub użytkownika.

Art. 30. Ewidencja zwierząt

1.

W zakresie objętym prowadzoną działalnością hodowca, dostawca lub użytkownik prowadzi ewidencję zwierząt, do której wpisuje:

1)

informacje o liczbie i gatunkach zwierząt utrzymywanych, hodowanych, nabywanych, dostarczanych, wykorzystywanych w procedurach, przywróconych do siedliska przyrodniczego albo którym znaleziono nowego opiekuna;

2)

informacje o pochodzeniu zwierząt, ze wskazaniem, czy były one hodowane w celu wykorzystania w procedurach;

3)

datę nabycia, dostarczenia, przywrócenia zwierzęcia do siedliska przyrodniczego albo znalezienia zwierzęciu nowego opiekuna;

4)

imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę podmiotu, od którego zwierzęta zostały nabyte, z tym że w przypadku gdy podmiotem tym jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;

5)

imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę podmiotu będącego odbiorcą zwierząt, z tym że w przypadku gdy podmiotem tym jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;

6)

informacje o liczbie i gatunkach zwierząt, które padły albo zostały uśmiercone, z wyodrębnieniem zwierząt uśmiercanych wyłącznie w celu pozyskania narządów lub tkanek, a w przypadku zwierząt padłych − także o przyczynie śmierci, chyba że nie jest znana;

7)

imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę podmiotu będącego nowym opiekunem zwierzęcia, o którym mowa w art. 15 ochrona zwierzęcia żyjącego po zakończeniu procedury ust. 2, z tym że w przypadku gdy podmiotem tym jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;

8)

informacje o liczbie i rodzaju przeprowadzonych doświadczeń – w przypadku użytkowników;

9)

informacje dotyczące psa, kota i zwierzęcia z rzędu naczelnych – niezwłocznie po ich urodzeniu albo w dniu ich pozyskania, w tym:
a) datę i miejsce urodzenia psa, kota i zwierzęcia z rzędu naczelnych, jeżeli są znane,
b) dane umieszczone w trwałym indywidualnym znaku identyfikacyjnym, którym znakuje się psa, kota i zwierzę z rzędu naczelnych,
c) o hodowli, z której pochodzą pies, kot i zwierzę z rzędu naczelnych,
d) o wyhodowaniu w celu wykorzystania w procedurach,
e) o urodzeniu ze zwierząt wyhodowanych w niewoli – w przypadku zwierzęcia z rzędu naczelnych,
f) reprodukcyjne i weterynaryjne oraz dotyczące zachowania danego psa, kota lub zwierzęcia z rzędu naczelnych wobec ludzi i zwierząt,
g) o liczbie i rodzaju doświadczeń, w których dany pies, kot lub zwierzę z rzędu naczelnych było wykorzystane.

2.

W zakresie objętym prowadzoną działalnością, hodowca, dostawca lub użytkownik przechowuje dane zawarte w ewidencji zwierząt przez:

1)

5 lat od dnia dokonania ostatniego wpisu – w przypadku danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1–8;

2)

3 lata od śmierci zwierzęcia albo przywrócenia go do siedliska przyrodniczego właściwego dla danego gatunku albo znalezienia dla niego nowego opiekuna – w przypadku danych, o których mowa w ust. 1 pkt 9.

3.

Informacje, o których mowa w ust. 1 pkt 9 lit. f, przekazuje się nowemu opiekunowi zwierzęcia.

4.

Użytkownik, na podstawie danych zawartych w ewidencji, przekazuje ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki corocznie, w terminie do dnia 31 marca, informacje dotyczące:

1)

zwierząt wykorzystywanych w procedurach, w szczególności celów i kategorii procedur oraz przepisów, z których wynika obowiązek przeprowadzenia tych procedur;

2)

zwierząt uśmiercanych wyłącznie w celu pobrania narządów lub tkanek.

5.

Hodowca i dostawca przekazują ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki corocznie, w terminie do dnia 31 marca, informacje dotyczące zwierząt przeznaczonych do wykorzystania w procedurach.

Art. 31. Znakowanie zwierząt

1.

Hodowca, dostawca lub użytkownik jest obowiązany oznakować psa, kota lub zwierzę z rzędu naczelnych trwałym indywidualnym znakiem identyfikacyjnym w sposób najmniej bolesny, nie później niż w dniu odstawienia od matki.

2.

W przypadku gdy pies, kot lub zwierzę z rzędu naczelnych są przenoszone do innego hodowcy, dostawcy lub użytkownika przed odstawieniem od matki, a nie jest możliwe oznakowanie ich przed przeniesieniem, hodowca, dostawca lub użytkownik przyjmujący zwierzę:

1)

umieszcza dane umożliwiające identyfikację takiego zwierzęcia i jego matki w ewidencji, o której mowa w art. 30 ewidencja zwierząt ust. 1;

2)

niezwłocznie dokonuje oznakowania takiego zwierzęcia trwałym indywidualnym znakiem identyfikacyjnym.

3.

Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, sposób znakowania psów, kotów i zwierząt z rzędu naczelnych oraz dane umieszczane w trwałym indywidualnym znaku identyfikacyjnym, biorąc pod uwagę specyfikę znakowanych zwierząt oraz konieczność zapewnienia ich identyfikacji na podstawie danych umieszczonych w tym znaku.

Art. 32. Właściwość organów w sprawach zgód na przeprowadzanie doświadczeń

1.

Krajowa Komisja Etyczna do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach, zwana dalej „Komisją”, i lokalne komisje etyczne do spraw doświadczeń na zwierzętach, zwane dalej „lokalnymi komisjami”, są organami właściwymi w sprawach zgód na przeprowadzanie doświadczeń.

2.

Lokalne komisje tworzy się w liczbie nie większej niż 18.

3.

Komisja wskazuje ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki podmioty, o których mowa w art. 7 system szkolnictwa wyższego i nauki ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce, które będą zapewniały obsługę lokalnych komisji. Podmioty te są administratorami danych osobowych przetwarzanych przez lokalne komisje w związku z realizacją zadań.

Art. 33. Krajowa Komisja Etyczna do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach

1.

Do zadań Komisji należy:

1)

formułowanie i przedstawianie:
a) hodowcom, dostawcom i użytkownikom opinii i wniosków w sprawach ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych,
b) użytkownikom opinii w sprawach współpracy w zakresie wzajemnego udostępniania narządów i tkanek pobranych od zwierząt,
c) hodowcom wytycznych dotyczących zwiększania odsetka zwierząt będących potomstwem zwierząt z rzędu naczelnych, które były hodowane w niewoli;

2)

opracowywanie i udostępnianie użytkownikom dobrych praktyk, w szczególności w zakresie planowania i wykonywania procedur, stosowania zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia oraz stosowanych metod alternatywnych;

3)

przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki oraz ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa wniosków wynikających z rocznego sprawozdania podsumowującego wyniki kontroli hodowców, dostawców i użytkowników;

3a)

przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki opinii w zakresie, o którym mowa w art. 70 wysokość kar pieniężnych ust. 2 pkt 2;

4)

powoływanie i odwoływanie członków lokalnych komisji;

5)

współpraca z Komisją Europejską przy:
a) opracowywaniu i zatwierdzaniu metod badawczych zapewniających uzyskanie bez wykorzystania zwierząt lub przy wykorzystaniu mniejszej ich liczby, lub w sposób powodujący mniejszy ból u wykorzystywanych zwierząt takiego samego lub szerszego zakresu informacji, jaki zostałby uzyskany przy wykonywaniu procedur z wykorzystaniem zwierząt (metody alternatywne),
b) wyznaczaniu laboratoriów wykonujących badania mające na celu zatwierdzenie metod alternatywnych na potrzeby unijnego laboratorium referencyjnego, będącego europejskim ośrodkiem walidacji metod alternatywnych;

6)

udostępnianie informacji o metodach alternatywnych i ich propagowanie;

7)

przedstawianie organom administracji publicznej oraz osobie albo osobom, o których mowa w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 1, opinii w sprawach związanych z pozyskiwaniem, hodowlą, utrzymywaniem i wykorzystywaniem w procedurach zwierząt oraz opieką nad tymi zwierzętami, a także zapewnianie wzajemnego udostępniania między tymi podmiotami dobrych praktyk w tym zakresie;

8)

wymiana informacji z właściwymi organami innych państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie zadań należących do Komisji i lokalnych komisji oraz w zakresie dotyczącym wykonywania zadań określonych w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 2, a także udostępniania dobrych praktyk w tym zakresie;

9)

ustanawianie odstępstw, o których mowa w art. 3b konieczność uśmiercenia zwierzęcia ust. 5.

1a.

W przypadku spraw, o których mowa w ust. 1 pkt 7, Komisja przedstawia lokalnej komisji opinie wyłącznie w tych sprawach, w których nie jest w stosunku do niej organem wyższego stopnia w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2022 r. poz. 2000 i 2185), zwanej dalej „Kodeksem postępowania administracyjnego”.

2.

Komisja przekazuje ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki corocznie, w terminie do dnia 30 czerwca, informacje o realizacji zadań lokalnych komisji, o których mowa w art. 36 lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach ust. 1.

3.

Komisja jest organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego w stosunku do lokalnych komisji.

4.

Na uchwałę Komisji przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

5.

Komisja działa na podstawie regulaminu zatwierdzanego przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

6.

Dobre praktyki, o których mowa w ust. 1 pkt 2, informacje o metodach alternatywnych, sprawozdanie z przeprowadzonych kontroli, o którym mowa w art. 62 roczne sprawozdania z kontroli, oraz uchwały ustanawiające odstępstwa, o których mowa w art. 3b konieczność uśmiercenia zwierzęcia ust. 5, są udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

Art. 34. Skład, kadencja i posiedzenia Komisji

1.

W skład Komisji wchodzi 15 członków powoływanych i odwoływanych przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, w tym:

1)

9 osób posiadających co najmniej stopień naukowy doktora w zakresie nauk medycznych, nauk farmaceutycznych, nauk o zdrowiu, inżynierii biomedycznej, rolnictwa i ogrodnictwa, technologii żywności i żywienia, weterynarii, zootechniki i rybactwa, nauk biologicznych, nauk chemicznych, nauk fizycznych lub nauk o Ziemi i środowisku oraz wiedzę lub doświadczenie w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

2)

3 osoby posiadające co najmniej tytuł zawodowy magistra i dorobek naukowy lub zawodowy z zakresu filozofii, etyki lub prawa, w szczególności związany z etycznymi lub prawnymi aspektami wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

3)

3 przedstawicieli organizacji społecznych, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.

2.

Członkiem Komisji nie może być osoba:

1)

skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;

2)

ukarana prawomocnym orzeczeniem komisji dyscyplinarnej lub sądu orzekającego w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.

2a.

Zgłoszenie kandydata na członka Komisji, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, składa kandydat albo podmiot systemu szkolnictwa wyższego i nauki, o którym mowa w art. 7 system szkolnictwa wyższego i nauki ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce.

2b.

Zgłoszenie kandydata na członka Komisji, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, składa organizacja społeczna, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.

2c.

Zgłoszenie kandydata na członka Komisji obejmuje:

1)

imię i nazwisko oraz datę urodzenia kandydata;

2)

adres do korespondencji kandydata;

3)

adres poczty elektronicznej lub numer telefonu kandydata;

4)

stopień naukowy, tytuł profesora lub tytuł zawodowy kandydata;

5)

opis wiedzy, doświadczenia, dorobku naukowego lub zawodowego kandydata lub opis działalności w zakresie ochrony zwierząt;

6)

podpis kandydata;

7)

dane zgłaszającej organizacji społecznej lub zgłaszającego podmiotu wraz z podpisem osoby uprawnionej do ich reprezentacji – w przypadku, gdy zgłoszenia dokonuje ta organizacja lub ten podmiot.

2d.

Do zgłoszenia kandydata na członka Komisji dołącza się oświadczenie kandydata na członka Komisji o:

1)

wyrażeniu zgody na kandydowanie;

2)

braku okoliczności, o których mowa w ust. 2.

2e.

Organizacja społeczna, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, do zgłoszenia kandydata na członka Komisji dołącza statut i aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego.

3.

Kadencja Komisji trwa 4 lata.

4.

Członkiem Komisji można być nie dłużej niż przez dwie kolejne kadencje.

5.

W posiedzeniach Komisji bierze udział przedstawiciel ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

6.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki wyznacza przewodniczącego Komisji spośród jej członków oraz udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej informację o powołanych członkach Komisji, podając ich imiona i nazwiska.

7.

Komisja wybiera wiceprzewodniczącego Komisji spośród swoich członków.

Art. 35. Odwołanie członka Komisji lub wygaśnięcie jego kadencji

1.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki odwołuje członka Komisji w przypadku zaistnienia którejkolwiek z okoliczności, o których mowa w art. 34 skład, kadencja i posiedzenia Komisji ust. 2.

2.

O zaistnieniu okoliczności, o których mowa w art. 34 skład, kadencja i posiedzenia Komisji ust. 2, członek Komisji niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

3.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki może odwołać członka Komisji w przypadku nieobecności na 4 kolejnych posiedzeniach Komisji.

4.

Kadencja członka Komisji wygasa w przypadku:

1)

śmierci;

2)

odwołania;

3)

zrzeczenia się członkostwa w Komisji.

5.

W przypadku konieczności uzupełnienia składu Komisji minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki powołuje nowego członka Komisji na okres do końca danej kadencji, z zachowaniem zasad, o których mowa w art. 34 skład, kadencja i posiedzenia Komisji ust. 1. Niepełnej kadencji nie wlicza się do okresu, o którym mowa w art. 34 skład, kadencja i posiedzenia Komisji ust. 4.

Art. 35a. Obsługa Krajowej Komisji Etycznej do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach

1.

Obsługę Komisji zapewnia urząd obsługujący ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

2.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki jest administratorem danych osobowych przetwarzanych przez Komisję w związku z realizacją ustawowych zadań.

Art. 36. Lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach

1.

Do zadań lokalnej komisji należy:

1)

udzielanie zgody na:
a) przeprowadzanie doświadczenia, w tym na:
– ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze – w przypadku, o którym mowa w art. 12 ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze ust. 2 pkt 2,
− wykonanie procedury bez zastosowania znieczulenia ogólnego lub miejscowego, produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym lub innych metod, w szczególności środków uspokajających, zapewniających zmniejszenie do minimum bólu, cierpienia lub dystresu − w przypadku, o którym mowa w art. 13 obowiązek stosowania znieczulenia lub produktów przeciwbólowych ust. 3,
– podanie zwierzęciu produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych, które uniemożliwiają lub utrudniają okazywanie bólu – w przypadku, o którym mowa w art. 14 stosowanie produktów uniemożliwiających lub utrudniających okazywanie bólu ust. 1 pkt 2,
– wykorzystanie w procedurze zwierząt, o których mowa w art. 7 zgoda na wykorzystanie w procedurze zwierząt oraz art. 8 zwierzęta wyłączone z wykorzystywania w procedurach ust. 1 pkt 2 i 3,
– wykonanie procedury w miejscu innym niż ośrodek użytkownika – w przypadku, o którym mowa w art. 9 miejsce wykonywania procedur ust. 2 pkt 1,
– wykonanie procedury w środowisku życia zwierzęcia dzikiego – w przypadku, o którym mowa w art. 9 miejsce wykonywania procedur ust. 2 pkt 2,
– zastosowanie innej metody uśmiercenia zwierzęcia wykorzystywanego w procedurze niż metody określone w załączniku nr IV do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych – w przypadku, o którym mowa w art. 16a zgoda na zastosowanie innej metody uśmiercenia zwierzęcia,
– niepodejmowanie czynności minimalizujących u zwierząt ból, cierpienie, dystres lub trwałe uszkodzenie ich organizmu – w przypadku, o którym mowa w art. 8 zwierzęta wyłączone z wykorzystywania w procedurach ust. 4,
b) zmianę doświadczenia – w przypadku, o którym mowa w art. 51 zmiana w doświadczeniu ust. 1;

2)

cofanie udzielonej zgody na przeprowadzenie doświadczenia;

3)

sprawdzanie doświadczenia według kryteriów określonych w art. 53 ocena retrospektywna doświadczeń ust. 2, zwane dalej „oceną retrospektywną”, oraz przechowywanie wyników oceny retrospektywnej;

4)

przekazywanie, na wniosek powiatowego lekarza weterynarii przeprowadzającego kontrolę użytkownika w zakresie doświadczeń, informacji niezbędnych do prawidłowego przeprowadzenia tej kontroli;

5)

przedkładanie Komisji Europejskiej nietechnicznych streszczeń doświadczeń i ich aktualizacji.

2.

Lokalna komisja, corocznie w terminie do dnia 31 marca, przekazuje:

1)

Komisji informacje o realizacji zadań lokalnej komisji, o których mowa w ust. 1;

2)

ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki informacje dotyczące przeprowadzonych ocen retrospektywnych i udostępnionych nietechnicznych streszczeń doświadczeń.

2a.

Lokalna komisja przedkłada Komisji Europejskiej nietechniczne streszczenia doświadczeń i ich aktualizacje zgodnie z art. 43 wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 2–4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych oraz art. 53 ocena retrospektywna doświadczeń ust. 4 pkt 2.

3.

Lokalna komisja działa na podstawie regulaminu zatwierdzanego przez Komisję.

4.

Do udostępniania nietechnicznych streszczeń doświadczeń i ich aktualizacji stosuje się przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2509) i ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2021 r. poz. 324 oraz z 2022 r. poz. 2185).

Art. 37. Skład lokalnej komisji etycznej do spraw doświadczeń na zwierzętach

1.

Lokalna komisja składa się z 12 członków powoływanych i odwoływanych przez Komisję, w tym:

1)

6 osób posiadających co najmniej stopień naukowy doktora w zakresie nauk wymienionych w art. 34 skład, kadencja i posiedzenia Komisji ust. 1 pkt 1 lub tytuł zawodowy lekarza weterynarii oraz wiedzę lub doświadczenie w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

2)

3 osób posiadających co najmniej tytuł zawodowy magistra i dorobek naukowy lub zawodowy z zakresu filozofii, etyki lub prawa, w szczególności związany z etycznymi lub prawnymi aspektami wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

3)

3 przedstawicieli organizacji społecznych, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.

2.

Do członków lokalnej komisji stosuje się odpowiednio przepisy art. 34 skład, kadencja i posiedzenia Komisji ust. 2–4 i 7 oraz art. 35 odwołanie członka Komisji lub wygaśnięcie jego kadencji.

3.

Kadencja członka lokalnej komisji wygasa również w przypadku powołania go do Komisji, z dniem rozpoczęcia jego kadencji.

4.

Komisja wyznacza przewodniczących lokalnych komisji spośród ich członków oraz udostępnia w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki informację o powołanych członkach lokalnych komisji, podając ich imiona i nazwiska.

Art. 38. Członkostwo w Komisji i lokalnych komisjach

1.

Członkowie Komisji i lokalnych komisji w wykonywaniu swoich obowiązków są niezależni od organów administracji publicznej, hodowców, dostawców i użytkowników oraz organizacji, których statutowym celem jest ochrona zwierząt.

2.

Poza przypadkami określonymi w Kodeksie postępowania administracyjnego członek Komisji lub lokalnej komisji podlega wyłączeniu od udziału w postępowaniu w sprawach, o których mowa w art. 36 lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach ust. 1 pkt 1–3, jeżeli jest osobą, która:

1)

zaplanowała i jest lub była odpowiedzialna za przeprowadzenie doświadczenia objętego postępowaniem w tych sprawach;

2)

wykonuje lub wykonywała doświadczenie objęte postępowaniem w tych sprawach albo uczestniczy lub uczestniczyła w przeprowadzaniu takiego doświadczenia.

3.

Do wyłączenia członka Komisji lub lokalnej komisji, o którym mowa w ust. 2, przepis art. 24 wyłączenie pracownika organu od udziału w postępowaniu § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

4.

Członkowie Komisji i lokalnych komisji są obowiązani do nieujawniania informacji, które uzyskali w związku z wykonywaniem zadań określonych w art. 33 Krajowa Komisja Etyczna do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach ust. 1 i art. 36 lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach ust. 1 pkt 1 i 3. Obowiązek ten trwa także po ustaniu członkostwa w Komisji lub lokalnej komisji.

Art. 38a. Status wniosków składanych do lokalnych komisji

Wnioski składane do lokalnych komisji w sprawach, o których mowa w art. 36 lokalna komisja etyczna do spraw doświadczeń na zwierzętach ust. 1 pkt 1, oraz protokoły z posiedzeń Komisji i lokalnych komisji nie stanowią informacji publicznej.

Art. 39. Finansowanie działalności Komisji i lokalnych komisji

1.

Działalność Komisji i lokalnych komisji jest finansowana z części budżetu państwa będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

2.

Członkom Komisji i lokalnych komisji przysługuje:

1)

wynagrodzenie za udział w posiedzeniu tych komisji;

2)

zwrot kosztów podróży związanych z realizacją zadań tych komisji na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 77⁵ należności z tytułu podróży służbowej § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 1510, 1700 i 2140).

3.

Finansowanie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje koszty związane z realizacją zadań Komisji i lokalnych komisji, w tym koszty wynagrodzeń i podróży, o których mowa w ust. 2, oraz koszty obsługi Komisji i lokalnych komisji.

Art. 40. Odesłanie do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego

W zakresie nieuregulowanym niniejszą ustawą do postępowań administracyjnych prowadzonych przez Komisję i przez lokalne komisje w sprawach, o których mowa w art. 36 obowiązek zawiadomienia o przyczynie zwłoki w załatwieniu sprawy ust. 1 pkt 1 i 2, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 40a. Podpisywanie uchwał Krajowej Komisji Etycznej do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach i lokalnej komisji

Uchwały podjęte przez:

1)

Komisję – podpisuje przewodniczący Komisji, a w przypadku jego nieobecności – wiceprzewodniczący Komisji;

2)

lokalną komisję – podpisuje przewodniczący lokalnej komisji, a w przypadku jego nieobecności – wiceprzewodniczący lokalnej komisji.

Art. 41. Rozporządzenie w sprawie Komisji i lokalnych komisji

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia:

1)

liczbę lokalnych komisji, ich siedziby i właściwość miejscową, mając na uwadze potrzebę zapewnienia sprawnej realizacji zadań tych komisji, liczbę i lokalizację użytkowników, a także liczbę przeprowadzanych przez nich doświadczeń;

2)

tryb zgłaszania kandydatów na członków Komisji i lokalnych komisji oraz powoływania ich członków, mając na uwadze wymagania określone dla kandydatów na członków tych komisji;

3)

wzór zgłoszenia kandydata na członka Komisji i lokalnej komisji, mając na uwadze potrzebę ujednolicenia informacji zawartych w tym zgłoszeniu;

4)

tryb funkcjonowania Komisji i lokalnych komisji, mając na uwadze zakres zadań tych komisji oraz potrzebę zapewnienia warunków do sprawnego wykonywania tych zadań;

5)

sposób finansowania działalności Komisji i lokalnych komisji, mając na uwadze potrzebę zapewnienia ich sprawnego działania;

6)

wysokość wynagrodzenia członków Komisji i lokalnych komisji oraz sposób jego wypłacania, mając na uwadze funkcje pełnione przez członków tych komisji oraz potrzebę zapewnienia sprawnej wypłaty wynagrodzeń.

Art. 42. Obowiązek uzyskania zgody na przeprowadzenie doświadczenia

Doświadczenia przeprowadza się po uzyskaniu zgody lokalnej komisji wydawanej na wniosek użytkownika.

Art. 43. Wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia

1.

Użytkownik składa wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia do lokalnej komisji właściwej ze względu na lokalizację ośrodka, w którym ma być przeprowadzone doświadczenie.

2.

W przypadku doświadczenia przeprowadzanego w więcej niż jednym ośrodku lub poza ośrodkiem użytkownik składa wniosek do lokalnej komisji właściwej ze względu na lokalizację siedziby lub miejsca zamieszkania użytkownika, zatrudniającego osobę, która zaplanowała doświadczenie i jest odpowiedzialna za jego przeprowadzenie.

3.

Wzór wniosku, opracowany przez Komisję, jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

Art. 44. Elementy wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia

1.

Wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia zawiera:

1)

imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę użytkownika, z tym że w przypadku gdy użytkownikiem jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;

2)

wskazanie ośrodka, w którym doświadczenie będzie przeprowadzane, a w przypadku gdy doświadczenie będzie przeprowadzane poza ośrodkiem – miejsca jego przeprowadzania, wraz z uzasadnieniem dla przeprowadzenia doświadczenia poza ośrodkiem;

3)

opis doświadczenia ze wskazaniem celu naukowego lub edukacyjnego, jaki planuje się osiągnąć w wyniku jego przeprowadzenia;

4)

uzasadnienie wykorzystania zwierząt do przeprowadzenia doświadczenia, ze wskazaniem miejsca ich pochodzenia, liczby, gatunków, wieku lub stadiów rozwoju;

5)

opis warunków, w jakich będą utrzymywane zwierzęta wykorzystywane w doświadczeniu;

6)

opis planowanych procedur objętych doświadczeniem, uzasadnienie dla ich wykonania oraz proponowaną kategorię dotkliwości;

7)

imię i nazwisko osoby, która zaplanowała i jest odpowiedzialna za przeprowadzenie doświadczenia, oraz jej kwalifikacje;

8)

imiona i nazwiska osób przeprowadzających doświadczenie i uczestniczących w doświadczeniu oraz ich kwalifikacje;

9)

opis sposobu uwzględnienia w doświadczeniu zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia;

10)

wskazanie planowanych do zastosowania u zwierząt wykorzystywanych w doświadczeniu:
a) rodzajów znieczulenia,
b) produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym lub innych metod, w szczególności środków uspokajających, zapewniających zmniejszenie do minimum bólu, cierpienia lub dystresu;

11)

uzasadnienie naukowe dla odstąpienia od zastosowania znieczulenia ogólnego lub miejscowego, produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych o działaniu przeciwbólowym lub innych metod, w szczególności środków uspokajających, zapewniających zmniejszenie do minimum bólu, cierpienia lub dystresu − w przypadku, o którym mowa w art. 13 obowiązek stosowania znieczulenia lub produktów przeciwbólowych ust. 3;

12)

uzasadnienie dla podania zwierzęciu podczas wykorzystywania w procedurze produktów leczniczych lub produktów leczniczych weterynaryjnych, które uniemożliwiają lub utrudniają okazywanie bólu – w przypadku, o którym mowa w art. 14 stosowanie produktów uniemożliwiających lub utrudniających okazywanie bólu ust. 1;

13)

wskazanie, czy będzie zastosowane wczesne i humanitarne zakończenie procedury – w przypadku, o którym mowa w art. 6 zasada wczesnego i humanitarnego zakończenia procedur ust. 1;

14)

wskazanie planowanych metod uśmiercenia zwierząt;

14a)

uzasadnienie naukowe wyboru metody uśmiercenia – w przypadku, o którym mowa w art. 16a zgoda na zastosowanie innej metody uśmiercenia zwierzęcia;

15)

uzasadnienie planowanego ponownego wykorzystania zwierzęcia w procedurze – w przypadku określonym w art. 12 ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze ust. 2 pkt 2;

16)

uzasadnienie konieczności ponownego wykonania procedury objętej doświadczeniem – w przypadku, o którym mowa w art. 5 zasady wykonywania procedur ust. 3;

17)

uzasadnienie wykorzystania zwierząt, o których mowa w art. 7 zgoda na wykorzystanie w procedurze zwierząt oraz art. 8 zwierzęta wyłączone z wykorzystywania w procedurach ust. 1 pkt 2 i 3;

18)

planowaną datę rozpoczęcia i zakończenia doświadczenia.

2.

W przypadku gdy:

1)

w planowanym doświadczeniu mają być wykorzystane zwierzęta dzikie:
a) we wniosku podaje się imię i nazwisko oraz opis doświadczenia osoby, która pozyska te zwierzęta, oraz metody ich pozyskania,
b) objęte ochroną gatunkową – do wniosku dołącza się oświadczenie o uzyskaniu zezwolenia, o którym mowa w art. 56 zezwolenia na pozyskiwanie roślin, zwierząt i grzybów w lasach ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody,
c) do wniosku dołącza się uzasadnienie naukowe dla niepodejmowania czynności minimalizujących u zwierząt ból, cierpienie, dystres lub trwałe uszkodzenie ich organizmu – w przypadku, o którym mowa w art. 8 zwierzęta wyłączone z wykorzystywania w procedurach ust. 4;

2)

planowane doświadczenie ma być przeprowadzone z wykorzystaniem zwierzęcia w sposób określony w art. 12 ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze, do wniosku dołącza się zgodę lekarza weterynarii na ponowne wykorzystanie tego zwierzęcia.

Art. 45. Streszczenie doświadczenia

1.

Do wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia dołącza się nietechniczne streszczenie doświadczenia, które zawiera:

1)

określenie:
a) naukowych lub edukacyjnych celów doświadczenia, w tym przewidywanych szkód, jakie może ono spowodować u wykorzystywanych zwierząt, i korzyści, jakie przyniesie ono dla rozwoju nauki i dydaktyki, w zakresie określonym w art. 3 cel procedur wykonawczych,
b) liczby i gatunków zwierząt, które mają być wykorzystane w tym doświadczeniu;

2)

opis sposobu uwzględnienia w doświadczeniu zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia.

1a.

Nietechniczne streszczenie doświadczenia i jego aktualizację sporządza się:

1)

w sposób zrozumiały dla osoby nieposiadającej wiedzy i doświadczenia w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

2)

zgodnie ze wzorem określonym przez Komisję Europejską w przepisach wydanych na podstawie art. 43 wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych.

2.

Wzór nietechnicznego streszczenia doświadczenia i jego aktualizacji, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, jest udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

Art. 46. Uproszczony wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia

1.

W przypadku gdy doświadczenie obejmuje procedury, które spełniają łącznie następujące warunki:

1)

zostały zakwalifikowane do kategorii terminalne, bez odzyskania przytomności, łagodne lub umiarkowane;

2)

nie wykorzystuje się w nich zwierząt z rzędu naczelnych;

3)

obowiązek ich przeprowadzenia wynika z przepisów, w szczególności dotyczących pasz, produktów biobójczych, produktów leczniczych, substancji chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych lub żywności, lub wykorzystuje się w nich zwierzęta do celów produkcyjnych lub diagnostycznych za pomocą ustalonych metod
– użytkownik może złożyć uproszczony wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia.

2.

Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera:

1)

imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę użytkownika, z tym że w przypadku gdy wnioskodawcą jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;

2)

wskazanie ośrodka, w którym będzie przeprowadzane doświadczenie, a w przypadku gdy doświadczenie będzie przeprowadzane poza ośrodkiem – miejsce jego przeprowadzenia wraz z uzasadnieniem dla przeprowadzenia doświadczenia poza ośrodkiem;

3)

opis doświadczenia ze wskazaniem celu naukowego lub edukacyjnego, jaki planuje się osiągnąć w wyniku jego przeprowadzenia;

4)

imię i nazwisko osoby, która zaplanowała i jest odpowiedzialna za przeprowadzenie doświadczenia, oraz jej kwalifikacje;

5)

wskazanie przepisów, z których wynika obowiązek przeprowadzenia doświadczenia, lub celów produkcyjnych lub diagnostycznych uzasadniających jego przeprowadzenie;

6)

informację o pochodzeniu, liczbie, gatunkach, wieku i stadiach rozwoju zwierząt planowanych do wykorzystania w doświadczeniu;

7)

opis planowanych procedur objętych doświadczeniem oraz proponowaną kategorię ich dotkliwości;

8)

planowaną datę rozpoczęcia i zakończenia doświadczenia;

9)

informacje, o których mowa w art. 44 elementy wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 1 pkt 5 i 8−17.

Art. 46a. Potwierdzenie złożenia przez użytkownika wniosku o zgodę na przeprowadzenie doświadczenia

1.

Lokalna komisja niezwłocznie potwierdza użytkownikowi złożenie wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia.

2.

Potwierdzenie złożenia wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia zawiera wskazanie:

1)

daty wpływu wniosku;

2)

numeru wniosku;

3)

terminu rozpatrzenia wniosku, z zastrzeżeniem że termin ten może ulec przedłużeniu w przypadku stwierdzenia, że złożony wniosek zawiera braki formalne.

Art. 47. Ocena doświadczenia

1.

Przed udzieleniem zgody na przeprowadzenie doświadczenia lokalna komisja ocenia, czy:

1)

cel naukowy lub edukacyjny uzasadnia przeprowadzenie tego doświadczenia lub obowiązek jego przeprowadzenia wynika z przepisów, w szczególności dotyczących pasz, produktów biobójczych, produktów leczniczych, substancji chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych lub żywności;

2)

doświadczenie będzie przeprowadzone zgodnie z zasadami zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia, w szczególności czy planowane wyniki przeprowadzenia tego doświadczenia uzasadniają wykorzystanie w nim zwierząt;

3)

procedury objęte doświadczeniem zostały prawidłowo zakwalifikowane do kategorii wymienionych w art. 10 kategorie procedur ust. 1;

4)

informacje, o których mowa w art. 44 elementy wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 1 pkt 2, 11, 12 i 15–17, stanowią podstawę do udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia w miejscu lub w sposób określony we wniosku;

5)

stosunek szkodliwości doświadczenia do ostatecznych korzyści z niego płynących dla ludzi, zwierząt lub środowiska jest uzasadniony, uwzględniając, czy cierpienie, ból i dystres u zwierząt są uzasadnione oczekiwanym wynikiem doświadczenia oraz biorąc pod uwagę względy etyczne;

6)

doświadczenie powinno być poddane ocenie retrospektywnej i w jakim terminie;

7)

doświadczenie jest zaplanowane tak, aby umożliwić wykonywanie procedur w sposób możliwie najbardziej humanitarny i przyjazny dla środowiska;

8)

informacje zawarte w nietechnicznym streszczeniu doświadczenia są zgodne z informacjami zawartymi we wniosku o wyrażenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia oraz czy nietechniczne streszczenie doświadczenia zostało sporządzone zgodnie z art. 45 streszczenie doświadczenia ust. 1a.

2.

Lokalna komisja, przeprowadzając ocenę doświadczenia, kieruje się wiedzą specjalistyczną, w szczególności dotyczącą:

1)

dziedzin nauki, w ramach których jest planowane przeprowadzenie doświadczenia, w tym stosowania zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia w tych dziedzinach;

2)

planowania doświadczeń, z uwzględnieniem analizy statystycznej – w przypadku gdy jest to uzasadnione;

3)

praktyki lekarsko-weterynaryjnej w zakresie zwierząt wykorzystywanych w doświadczeniu;

4)

hodowli zwierząt wykorzystywanych w doświadczeniu i opieki nad nimi.

3.

(uchylony)

Art. 48. Uchwała w sprawie udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia

1.

Lokalna komisja, po dokonaniu oceny doświadczenia zgodnie z art. 47 ocena doświadczenia ust. 1 i 2, podejmuje uchwałę o:

1)

udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia;

2)

odmowie udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia.

2.

Lokalna komisja przekazuje wnioskodawcy uchwałę o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia albo uchwałę o odmowie udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia w terminie 40 dni roboczych od dnia otrzymania wniosku spełniającego wymagania określone w art. 44 elementy wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 1 albo art. 46 uproszczony wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 2.

3.

Jeżeli jest to uzasadnione złożonością lub wielodyscyplinarnym charakterem doświadczenia, lokalna komisja może raz przedłużyć termin, o którym mowa w ust. 2, nie więcej jednak niż o 15 dni roboczych, zawiadamiając o tym wnioskodawcę przed upływem tego terminu i wskazując przyczyny uzasadniające to przedłużenie.

4.

Przepisu ust. 3 nie stosuje się do rozpatrywania wniosku, o którym mowa w art. 46 uproszczony wniosek o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 1.

5.

Lokalna komisja podejmuje uchwałę o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby członków.

6.

Jeżeli uchwała o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia nie uzyskała wymaganej większości głosów, lokalna komisja odmawia udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia.

Art. 49. Elementy uchwały o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia

1.

Uchwała o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia zawiera:

1)

imię i nazwisko oraz adres i miejsce zamieszkania albo nazwę oraz adres i siedzibę użytkownika, który przeprowadzi to doświadczenie, z tym że w przypadku gdy użytkownikiem jest osoba fizyczna wykonująca działalność gospodarczą, zamiast adresu i miejsca zamieszkania tej osoby – adres i miejsce wykonywania działalności, jeżeli są inne niż adres i miejsce zamieszkania tej osoby;

2)

imię i nazwisko osoby, która zaplanowała i jest odpowiedzialna za przeprowadzenie doświadczenia;

3)

określenie warunków przeprowadzenia doświadczenia – zgodnie z opisem tego doświadczenia zawartym we wniosku o udzielenie zgody na jego przeprowadzenie;

4)

wskazanie ośrodka, w którym będzie przeprowadzane doświadczenie, a w przypadku gdy doświadczenie będzie przeprowadzane poza ośrodkiem – miejsca jego przeprowadzenia;

5)

określenie terminu, w jakim doświadczenie zostanie poddane ocenie retrospektywnej – w przypadku gdy doświadczenie będzie poddane takiej ocenie.

2.

W przypadku gdy w doświadczeniu mają być wykorzystane zwierzęta dzikie, w uchwale o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia podaje się imię i nazwisko osoby, która pozyska te zwierzęta, oraz sposób ich pozyskania.

3.

Zgoda na przeprowadzenie doświadczenia jest udzielana na czas określony, nie dłuższy niż 5 lat.

Art. 50. Uchwała o udzieleniu zgody na przeprowadzenie kilku doświadczeń

W przypadku gdy obowiązek przeprowadzenia doświadczenia wynika z przepisów, w szczególności dotyczących pasz, produktów biobójczych, produktów leczniczych, substancji chemicznych, środków ochrony roślin, wyrobów medycznych lub żywności, lub gdy w doświadczeniu zwierzęta są wykorzystywane do celów produkcyjnych lub diagnostycznych za pomocą ustalonych metod, uchwała o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia może obejmować więcej niż jedno takie doświadczenie przeprowadzane przez tego samego użytkownika.

Art. 51. Zmiana w doświadczeniu

1.

Wprowadzenie w doświadczeniu zmiany, która może mieć negatywny wpływ na dobrostan wykorzystywanych zwierząt, wymaga uzyskania zgody lokalnej komisji, udzielanej na wniosek użytkownika zamierzającego ją wprowadzić, złożony do lokalnej komisji, która udzieliła zgody na przeprowadzenie tego doświadczenia.

2.

Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera uzasadnienie dla dokonania zmiany określonej w ust. 1. Do wniosku dołącza się nietechniczne streszczenie doświadczenia uwzględniające zmiany planowane w doświadczeniu.

3.

Lokalna komisja dokonuje ponownej oceny doświadczenia zgodnie z art. 47 ocena doświadczenia ust. 1 i 2, z uwzględnieniem wpływu zmiany, o której mowa w ust. 1, na dobrostan zwierząt. Do przechowywania wyników ponownej oceny doświadczenia stosuje się przepis art. 52a przechowywanie dokumentacji spraw rozpatrywanych przez lokalną komisję.

4.

W przypadku gdy lokalna komisja odmówi udzielenia zgody na wprowadzenie w doświadczeniu zmiany określonej w ust. 1, doświadczenie może być przeprowadzone zgodnie z wcześniej udzieloną zgodą.

Art. 51a. Zdanie odrębne członka lokalnej komisji przy podejmowaniu uchwały

1.

Członek lokalnej komisji, który przy podejmowaniu uchwały w sprawie zgody na przeprowadzenie albo zmianę doświadczenia zgłaszał zastrzeżenia i nie zgodził się z większością, może zgłosić zawierające te zastrzeżenia pisemne zdanie odrębne i, w terminie 3 dni roboczych od dnia podjęcia uchwały, dołączyć jego pisemne uzasadnienie. Zdanie odrębne może być zgłoszone wspólnie przez członków lokalnej komisji.

2.

Uzasadnienie zdania odrębnego obejmuje wskazanie przyczyn jego zgłoszenia i przepisów, które w ocenie zgłaszającego zdanie odrębne zostały naruszone przez podjęcie uchwały w sprawie zgody na przeprowadzenie albo zmianę doświadczenia.

Art. 51b. Cofnięcie udzielonej zgody na przeprowadzenie doświadczenia

1.

Lokalna komisja, na wniosek powiatowego lekarza weterynarii, o którym mowa w art. 60 wniosek o cofnięcie zgody na przeprowadzenie doświadczenia, podejmuje uchwałę o cofnięciu udzielonej zgody na przeprowadzenie doświadczenia.

2.

W przypadku cofnięcia udzielonej zgody na przeprowadzenie doświadczenia do zwierząt wykorzystywanych lub przeznaczonych do wykorzystania w tym doświadczeniu stosuje się przepisy art. 3b konieczność uśmiercenia zwierzęcia, art. 11 rozpoczęcie i zakończenie procedury ust. 2 i 3, art. 12 ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze i art. 15 ochrona zwierzęcia żyjącego po zakończeniu procedury.

3.

Zwierzęta, o których mowa w ust. 2, mogą być przeznaczone do wykorzystania w innych doświadczeniach.

Art. 52. Dokumentacja dotycząca doświadczenia

1.

Użytkownik prowadzi dokumentację dotyczącą doświadczenia, w tym:

1)

wniosek o udzielenie zgody na jego przeprowadzenie, wniosek, o którym mowa w art. 51 zmiana w doświadczeniu ust. 1, uchwałę o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia, uchwałę o udzieleniu zgody na zmianę doświadczenia oraz uchwałę o odmowie udzielenia zgody na zmianę doświadczenia − i przechowuje tę dokumentację przez 3 lata od dnia wygaśnięcia zgody na przeprowadzenie doświadczenia, a w przypadku dokumentacji dotyczącej przeprowadzenia doświadczenia, które podlega ocenie retrospektywnej – do czasu zakończenia tej oceny, nie krócej jednak niż przez 3 lata od dnia wygaśnięcia zgody na jego przeprowadzenie;

2)

uchwałę o cofnięciu zgody na przeprowadzenie doświadczenia i uchwałę o odmowie udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia − i przechowuje je przez 3 lata od dnia ich wydania.

2.

Po zakończeniu doświadczenia, które podlega ocenie retrospektywnej, użytkownik niezwłocznie przekazuje lokalnej komisji dokumentację, o której mowa w ust. 1.

Art. 52a. Przechowywanie dokumentacji spraw rozpatrywanych przez lokalną komisję

Lokalna komisja przechowuje dokumentację rozpatrywanych spraw, w tym wyniki oceny, o której mowa w art. 47 ocena doświadczenia, uchwały o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia, uchwały o udzieleniu zgody na zmianę doświadczenia, uchwały o odmowie udzielenia zgody na zmianę doświadczenia i uchwały o cofnięciu zgody na przeprowadzenie doświadczenia, przez 3 lata od dnia wygaśnięcia zgody na przeprowadzenie doświadczenia, a w przypadku niewydania zgody na przeprowadzenie doświadczenia – od dnia zakończenia postępowania w sprawie jej udzielenia.

Art. 53. Ocena retrospektywna doświadczeń

1.

Lokalna komisja, na podstawie dokumentacji przekazanej przez użytkownika, przeprowadza ocenę retrospektywną w przypadku doświadczeń:

1)

w których są wykorzystywane zwierzęta z rzędu naczelnych;

2)

obejmujących procedurę zakwalifikowaną do kategorii dotkliwa.

2.

W ramach oceny retrospektywnej lokalna komisja ocenia:

1)

czy zostały zrealizowane cele naukowe lub edukacyjne doświadczenia;

2)

szkody wyrządzone wykorzystanym zwierzętom, uwzględniając liczby i gatunki tych zwierząt oraz dotkliwość procedur;

3)

czy wnioski wynikające z przeprowadzonego doświadczenia mogą przyczynić się do dalszego wdrażania zasad zastąpienia, ograniczenia i udoskonalenia.

2a.

Lokalna komisja może wystąpić do użytkownika o przedstawienie wyjaśnień dotyczących przekazanej dokumentacji, o której mowa w art. 52 dokumentacja dotycząca doświadczenia ust. 1, w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia oceny retrospektywnej.

3.

Lokalna komisja może przeprowadzić ocenę retrospektywną także w przypadkach innych niż określone w ust. 1, gdy wynika to z oceny wniosku o udzielenie zgody na przeprowadzenie doświadczenia, w tym planowanych procedur objętych doświadczeniem, proponowanej kategorii ich dotkliwości, celu naukowego lub edukacyjnego, jaki planuje się osiągnąć w wyniku przeprowadzenia doświadczenia, a także liczby, gatunków, wieku i stadiów rozwoju zwierząt, które planuje się wykorzystać w doświadczeniu.

4.

Lokalna komisja:

1)

niezwłocznie po przeprowadzeniu oceny retrospektywnej:
a) przekazuje użytkownikowi wyniki tej oceny,
b) zwraca użytkownikowi dokumentację, o której mowa w ust. 1;

2)

przedkłada Komisji Europejskiej aktualizację nietechnicznego streszczenia ocenionego doświadczenia nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia przeprowadzenia oceny retrospektywnej.

5.

Lokalna komisja przechowuje wyniki oceny retrospektywnej przez 3 lata od dnia zakończenia tej oceny.

Art. 54. Kontrola przeprowadzana przez powiatowego lekarza weterynarii

1.

Powiatowy lekarz weterynarii właściwy ze względu na lokalizację ośrodka przeprowadza kontrolę hodowców, dostawców i użytkowników w zakresie prowadzonej przez nich działalności objętej wpisem do rejestru.

1a.

W przypadku gdy hodowca, dostawca ani użytkownik nie posiadają ośrodka, ich kontrolę przeprowadza powiatowy lekarz weterynarii właściwy ze względu na siedzibę albo miejsce zamieszkania hodowcy, dostawcy lub użytkownika.

2.

W przypadku gdy doświadczenie jest przeprowadzane poza ośrodkiem, kontrolę użytkownika przeprowadza powiatowy lekarz weterynarii właściwy dla miejsca, w którym jest ono przeprowadzane.

3.

Przeprowadzenie kontroli, o której mowa w ust. 1–2, ma na celu sprawdzenie, czy działalność prowadzona przez hodowcę, dostawcę i użytkownika jest zgodna z zasadami określonymi w rozdziale 2 i wymaganiami określonymi w rozdziałach 3, 4 i 6.

4.

Częstotliwość kontroli ustala się na podstawie analizy ryzyka, z tym że:

1)

hodowców, dostawców i użytkowników zwierząt z rzędu naczelnych poddaje się kontroli co najmniej raz w roku;

2)

co roku:
a) co najmniej jedną trzecią kontroli przeprowadza się bez uprzedzenia,
b) poddaje się kontroli co najmniej jedną trzecią użytkowników.

5.

Analizę ryzyka, o której mowa w ust. 4, przeprowadza się z uwzględnieniem:

1)

liczby i gatunków zwierząt utrzymywanych w ośrodkach;

2)

dotychczasowego przestrzegania przez hodowców, dostawców i użytkowników przepisów ustawy, w tym informacji o ich nieprzestrzeganiu;

3)

liczby i rodzajów przeprowadzanych doświadczeń – w przypadku użytkowników.

Art. 55. Kontrola użytkownika w zakresie doświadczeń

1.

Kontrolę użytkownika w zakresie doświadczeń powiatowy lekarz weterynarii może przeprowadzić z udziałem eksperta wybranego z listy ekspertów, o której mowa w ust. 6, posiadającego wykształcenie i wiedzę lub doświadczenie w zakresie ochrony zwierząt, psychologii zwierząt, dobrostanu zwierząt lub wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, które pozwolą na efektywne i prawidłowe przeprowadzenie kontroli. Do udziału eksperta w kontroli stosuje się przepisy art. 19 zasady i tryb prowadzenia kontroli ust. 3 pkt 4 i 5 oraz ust. 4 i 5 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2022 r. poz. 2629 i 2727).

2.

Ekspertem, o którym mowa w ust. 1, może być osoba, która posiada co najmniej stopień naukowy doktora.

3.

Ekspertem, o którym mowa w ust. 1, nie może być osoba:

1)

skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;

2)

ukarana prawomocnym orzeczeniem komisji dyscyplinarnej lub sądu orzekającego w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.

4.

Kandydat na eksperta, o którym mowa w ust. 1, składa ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki zgłoszenie zgodne ze wzorem określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 11 pkt 4 i dołącza do niego oświadczenie o braku okoliczności, o których mowa w ust. 3.

5.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki wpisuje na listę ekspertów biorących udział w kontrolach osobę, która spełnia wymagania określone w ust. 1–3 oraz złoży zgłoszenie zgodnie z ust. 4.

6.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki prowadzi listę ekspertów biorących udział w kontrolach, zawierającą następujące dane eksperta:

1)

imię i nazwisko;

2)

określenie wykształcenia i wiedzy lub doświadczenia w zakresie ochrony zwierząt, psychologii zwierząt, dobrostanu zwierząt lub wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

3)

adres poczty elektronicznej lub numer telefonu.

7.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki udostępnia listę, o której mowa w ust. 6, w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej, z wyłączeniem danych eksperta, o których mowa w ust. 6 pkt 3. Dane eksperta, o których mowa w ust. 6 pkt 3, minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki udostępnia wyłącznie powiatowemu lekarzowi weterynarii, na jego wniosek, w celu przeprowadzenia kontroli użytkownika.

8.

Ekspert wpisany na listę, o której mowa w ust. 6, niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki o zaistnieniu którejkolwiek z okoliczności, o których mowa w ust. 3, oraz o zmianie danych, o których mowa w ust. 6.

9.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki wykreśla eksperta z listy, o której mowa w ust. 6, na jego wniosek albo w przypadku uzyskania informacji o zaistnieniu którejkolwiek z okoliczności, o których mowa w ust. 3, lub o jego śmierci.

10.

Ekspertowi za udział w kontroli przysługuje wynagrodzenie oraz zwrot kosztów podróży na zasadach określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 11 oraz art. 77⁵ należności z tytułu podróży służbowej § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Koszty związane z udziałem eksperta w kontroli są finansowane z budżetu państwa z części będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

11.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia:

1)

sposób prowadzenia listy, o której mowa w ust. 6, mając na uwadze potrzebę zapewnienia jej aktualności;

2)

wysokość wynagrodzenia ekspertów, o których mowa w ust. 1, mając na uwadze potrzebę uwzględnienia ich kwalifikacji i nakładu pracy;

3)

sposób finansowania kosztów związanych z udziałem eksperta w kontroli, mając na uwadze potrzebę właściwego udokumentowania tych kosztów i przejrzystości ich finansowania;

4)

wzór zgłoszenia kandydata na eksperta, o którym mowa w ust. 1, mając na uwadze potrzebę zapewnienia prawidłowości i kompletności informacji zamieszczanych w zgłoszeniu.

Art. 55a. Wniosek o przeprowadzenie kontroli przez powiatowego lekarza weterynarii

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki lub Komisja może wystąpić do powiatowego lekarza weterynarii z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 54 kontrola przeprowadzana przez powiatowego lekarza weterynarii ust. 1.

Art. 56. Współpraca organów w zakresie wykonywanej kontroli

1.

Powiatowy lekarz weterynarii w zakresie wykonywanych zadań, o których mowa w art. 54 kontrola przeprowadzana przez powiatowego lekarza weterynarii, współpracuje z lokalną komisją, a w szczególności przed przeprowadzeniem kontroli, o której mowa w art. 55 kontrola użytkownika w zakresie doświadczeń ust. 1, może on wystąpić do lokalnej komisji z wnioskiem o przekazanie informacji niezbędnych do prawidłowego przeprowadzenia kontroli.

2.

Lokalna komisja może wystąpić do powiatowego lekarza weterynarii z wnioskiem o przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art. 54 kontrola przeprowadzana przez powiatowego lekarza weterynarii ust. 1.

Art. 57. Wstrzymanie przeprowadzania doświadczenia

1.

Powiatowy lekarz weterynarii nakazuje, w drodze decyzji administracyjnej, wstrzymanie przeprowadzania doświadczenia w przypadku stwierdzenia w toku kontroli, że procedura, w której są wykorzystywane zwierzęta, nie jest objęta doświadczeniem, na którego przeprowadzenie została udzielona zgoda.

2.

W przypadku gdy użytkownik wykonuje procedury objęte doświadczeniem niezgodnie z warunkami określonymi w zgodzie na jego przeprowadzenie lub nie uzyskał zgody, o której mowa w art. 51 zmiana w doświadczeniu ust. 1, powiatowy lekarz weterynarii:

1)

wyznacza termin na usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości;

2)

nakazuje, w drodze decyzji administracyjnej, wstrzymanie wykonywania procedury albo przeprowadzania doświadczenia do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, jeżeli mogą one narażać zwierzęta na niepotrzebny ból, cierpienie lub dystres.

3.

Decyzje, o których mowa w ust. 1 i ust. 2 pkt 2, podlegają natychmiastowemu wykonaniu.

Art. 58. Wyznaczenie terminu do usunięcia nieprawidłowości w prowadzeniu działalności

W przypadku gdy hodowca, dostawca lub użytkownik prowadzi działalność niezgodnie z wymaganiami określonymi w art. 17 obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 18 wymogi wobec ośrodków prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku, art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, art. 21b nadzór nad osobami odpowiedzialnymi za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, art 23–25 lub w przepisach wydanych na podstawie art. 19 rozporządzenie w sprawie ośrodka prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, powiatowy lekarz weterynarii wyznacza termin na usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości.

Art. 59. Decyzja stwierdzająca niespełnianie wymagań

1.

W przypadku nieusunięcia przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika w wyznaczonym terminie stwierdzonych nieprawidłowości, o których mowa w art. 58 wyznaczenie terminu do usunięcia nieprawidłowości w prowadzeniu działalności , powiatowy lekarz weterynarii wydaje decyzję administracyjną stwierdzającą niespełnianie wymagań do prowadzenia działalności, o której mowa w art. 26 obowiązek wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników.

2.

Powiatowy lekarz weterynarii niezwłocznie przekazuje ostateczną decyzję, o której mowa w ust. 1, ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki wraz z wnioskiem o wykreślenie hodowcy, dostawcy lub użytkownika z rejestru.

Art. 60. Wniosek o cofnięcie zgody na przeprowadzenie doświadczenia

W przypadku nieusunięcia przez użytkownika w wyznaczonym terminie stwierdzonych nieprawidłowości, o których mowa w art. 57 wstrzymanie przeprowadzania doświadczenia ust. 2 pkt 1, powiatowy lekarz weterynarii występuje do lokalnej komisji z wnioskiem o cofnięcie zgody, o której mowa w art. 48 uchwała w sprawie udzielenia zgody na przeprowadzenie doświadczenia ust. 1 pkt 1.

Art. 60a. Stwierdzenie rażącego naruszenia wymagań dla określonych dla danej działalności

1.

Powiatowy lekarz weterynarii, w drodze decyzji administracyjnej, stwierdza rażące naruszenie wymagań określonych dla wykonywania danego rodzaju działalności objętej wpisem do rejestru, jeżeli w wyniku kontroli ustali:

1)

trzy naruszenia wymagań określonych w art. 17 obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 18 wymogi wobec ośrodków prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych lub w przepisach wydanych na podstawie art. 19 rozporządzenie w sprawie ośrodka prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych stwierdzone w czasie jednej kontroli albo w czasie co najmniej dwóch kontroli, mające znaczący negatywny wpływ na dobrostan zwierząt, lub

2)

niespełnianie wymagania określonego w art. 23 umowa o świadczenie usług weterynaryjnych przez co najmniej trzy miesiące w okresie objętym kontrolą, lub

3)

przeprowadzenie doświadczenia bez uzyskania zgody na jego przeprowadzenie.

2.

Powiatowy lekarz weterynarii niezwłocznie przekazuje ostateczną i prawomocną decyzję, o której mowa w ust. 1, ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki wraz z wnioskiem o wykreślenie hodowcy, dostawcy lub użytkownika z rejestru.

Art. 60b. Przekazanie przez powiatowego lekarza weterynarii informacji o zaprzestaniu działalności przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika

Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki informację o zaprzestaniu wykonywania działalności przez hodowcę, dostawcę lub użytkownika w przypadku innym niż zawieszenie wykonywania tej działalności.

Art. 61. Informacja powiatowego lekarza weterynarii o stwierdzonych naruszeniach

Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki i Komisji informację o stwierdzonych naruszeniach będących podstawą do wymierzenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 69 kary pieniężne za naruszenie przepisów ustawy ust. 1 i 4, wraz z protokołem kontroli.

Art. 62. Roczne sprawozdania z kontroli

Główny Lekarz Weterynarii, na podstawie informacji przekazanych przez powiatowych lekarzy weterynarii, corocznie składa ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki oraz Komisji sprawozdanie z przeprowadzonych kontroli, nie później niż do dnia 30 czerwca.

Art. 63. Odesłanie do przepisów ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej

W sprawach nieuregulowanych w ustawie do przeprowadzania kontroli stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej.

Art. 64. Krajowy punkt kontaktowy w zakresie ochrony zwierząt doświadczalnych

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki pełni rolę krajowego punktu kontaktowego i współpracuje z Komisją Europejską oraz organami innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej w zakresie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych.

Art. 65. Informacje przekazywane Komisji Europejskiej

1.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, na podstawie informacji przekazanych przez Komisję, lokalne komisje, hodowców, dostawców, użytkowników i Głównego Lekarza Weterynarii, przekazuje Komisji Europejskiej informacje, o których mowa w art. 54 ust. 1−3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych, zgodnie z tymi przepisami i przepisami wydanymi na podstawie art. 54 ust. 4 tej dyrektywy.

2.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki corocznie, w terminie do dnia 31 sierpnia, po zasięgnięciu opinii Komisji, zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej informacje dotyczące:

1)

liczby, gatunków i pochodzenia zwierząt wykorzystywanych w procedurach;

2)

celów i rodzajów doświadczeń, w których były wykorzystywane zwierzęta;

3)

przypadków ponownego wykorzystania zwierząt w procedurach;

4)

kategorii procedur i liczby zmian w zakresie ich kwalifikacji z podaniem przyczyny tych zmian.

3.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki corocznie określa oraz zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej na swojej stronie podmiotowej:

1)

nie później niż przed rozpoczęciem okresu sprawozdawczego – szczegółowy zakres informacji, o których mowa w ust. 1,

2)

nie później niż przed zakończeniem okresu sprawozdawczego – tryb przekazywania informacji, o których mowa w ust. 1, i wzory formularzy, na których te informacje będą przekazywane
– mając na uwadze potrzebę zapewnienia prawidłowości i kompletności informacji przekazywanych Komisji Europejskiej, a także przepisy wydane na podstawie art. 54 kontrola przeprowadzana przez powiatowego lekarza weterynarii ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/63/UE z dnia 22 września 2010 r. w sprawie ochrony zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych.

Art. 66. Odpowiedzialność karna za wykorzystywanie zwierząt doświadczalnych z naruszeniem przepisów ustawy

1.

Kto w związku z prowadzoną działalnością w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych:

1)

naraża zwierzęta na niepotrzebny ból, cierpienie, dystres lub trwałe uszkodzenie organizmu,

2)

wykorzystuje zwierzęta w procedurach objętych doświadczeniem bez uzyskania zgody na ich wykorzystanie
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

2.

Kto w przypadkach, o których mowa w ust. 1, powoduje śmierć zwierzęcia
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 67. Odpowiedzialność karna za naruszenie przepisów ustawy dotyczących kontroli

1.

Kto uniemożliwia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli na podstawie przepisów ustawy
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

2.

Tej samej karze podlega, kto wykorzystuje informacje uzyskane w związku z kontrolą do celów innych niż ochrona zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych.

Art. 68. Uprawnienie do wykonywania praw pokrzywdzonego

W sprawach o przestępstwa określone w art. 66 odpowiedzialność karna za wykorzystywanie zwierząt doświadczalnych z naruszeniem przepisów ustawy ust. 1 pkt 1, prawa pokrzywdzonego może wykonywać organizacja społeczna, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.

Art. 69. Kary pieniężne za naruszenie przepisów ustawy

1.

Karze pieniężnej podlega hodowca, dostawca lub użytkownik, który:

1)

prowadzi działalność bez uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 26 obowiązek wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników;

2)

nie zapewnia zwierzętom utrzymywanym w ośrodku warunków określonych w art. 17 obowiązki hodowcy, dostawcy i użytkownika w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, art. 18 wymogi wobec ośrodków prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych lub w przepisach wydanych na podstawie art. 19 rozporządzenie w sprawie ośrodka prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych;

3)

nie wyznacza osób, o których mowa w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, lub wyznacza osoby niespełniające wymagań określonych w art. 20 wymogi wobec osoby sprawującej opiekę nad zwierzętami w ośrodku i art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń, lub nie wyznacza osoby, o której mowa w art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 1, lub wyznacza osobę niespełniającą wymagań określonych w art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2;

4)

wbrew obowiązkowi określonemu w art. 23 umowa o świadczenie usług weterynaryjnych nie zawiera z lekarzem weterynarii umowy o świadczenie usług weterynaryjnych lub z ekspertem posiadającym doświadczenie niezbędne do świadczenia usług doradczych w zakresie dobrostanu i leczenia zwierząt utrzymywanych lub wykorzystywanych w ramach działalności hodowcy, dostawcy lub użytkownika umowy o świadczenie takich usług w odniesieniu do gatunków tych zwierząt;

5)

wbrew obowiązkowi określonemu w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 1 nie ustanawia zespołu do spraw dobrostanu zwierząt albo wyznacza do tego zespołu osobę niespełniającą albo osoby niespełniające wymagań określonych w art. 21 osoba odpowiedzialna za planowanie i przeprowadzenie procedur i doświadczeń ust. 1 lub art. 24 osoba odpowiedzialna za nadzór nad dobrostanem zwierząt utrzymywanych w ośrodku ust. 2, albo z takimi osobami zawiera umowę o wykonywanie zadań w ramach zespołu;

6)

nie zapewnia sporządzenia lub przekazania dokumentacji, o której mowa w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 7;

7)

nie przechowuje dokumentacji, o której mowa w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 7, przez okres wskazany w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 8 pkt 1;

8)

nie prowadzi ewidencji zwierząt, o której mowa w art. 30 ewidencja zwierząt ust. 1, prowadzi tę ewidencję niezgodnie z wymaganiami określonymi w tym przepisie lub nie przechowuje danych zawartych w tej ewidencji zgodnie z art. 30 ewidencja zwierząt ust. 2;

9)

nie dokonuje oznakowania psa, kota lub zwierzęcia z rzędu naczelnych lub dokonuje tego oznakowania niezgodnie z wymaganiami określonymi w art. 31 znakowanie zwierząt ust. 1 i 2;

10)

wbrew obowiązkowi określonemu w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 8 pkt 2 nie przekazuje Komisji informacji dotyczących wykonywania zadań określonych w art. 25 zespół do spraw dobrostanu zwierząt ust. 2;

11)

wbrew obowiązkom określonym w art. 30 ewidencja zwierząt ust. 4 albo 5 nie przekazuje ministrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego i nauki informacji, o których mowa w tych przepisach;

12)

uśmierca zwierzę niezgodnie z wymaganiami określonymi w art. 3b konieczność uśmiercenia zwierzęcia albo zgodą lokalnej komisji, o której mowa w art. 16a zgoda na zastosowanie innej metody uśmiercenia zwierzęcia.

2.

(uchylony)

3.

(uchylony)

4.

Karze pieniężnej podlega użytkownik, który:

1)

przeprowadza doświadczenie bez uzyskania zgody na jego przeprowadzenie lub niezgodnie z warunkami określonymi w uchwale o udzieleniu zgody na przeprowadzenie doświadczenia;

2)

nie prowadzi lub nie przechowuje dokumentacji dotyczącej przeprowadzania doświadczenia, o której mowa w art. 52 dokumentacja dotycząca doświadczenia ust. 1, lub nie przekazuje tej dokumentacji lokalnej komisji w przypadku, o którym mowa w art. 52 dokumentacja dotycząca doświadczenia ust. 2.

Art. 70. Wysokość kar pieniężnych

1.

Karę pieniężną za naruszenia, o których mowa w art. 69 kary pieniężne za naruszenie przepisów ustawy, nakłada się w wysokości od 1000 zł do 50 000 zł.

2.

Przy ustalaniu wysokości kary uwzględnia się:

1)

rodzaj i okoliczności naruszenia;

2)

wpływ naruszenia na powstanie u zwierząt niepotrzebnego bólu, cierpienia, dystresu lub trwałego uszkodzenia organizmu;

3)

okres trwania naruszenia;

4)

dotychczasową działalność hodowcy, dostawcy i użytkownika.

3.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki przy ustalaniu wysokości kary może zasięgnąć opinii Komisji w zakresie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2.

Art. 71. Wymierzanie i egzekucja kar pieniężnych

1.

Kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji administracyjnej, minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki.

2.

Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa i są uiszczane na rachunek bankowy ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego i nauki, w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o nałożeniu kary stała się ostateczna.

3.

Egzekucja wymierzonej kary pieniężnej wraz z odsetkami za zwłokę następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

4.

W zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 i 2707).

Art. 72. Niedopuszczalność nałożenia kary pieniężnej

Nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli od dnia popełnienia czynu, o którym mowa w art. 69 kary pieniężne za naruszenie przepisów ustawy ust. 1 i 4, upłynęło 5 lat.

Art. 73. Zmiana ustawy o ochronie zwierząt

W ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2013 r. poz. 856 oraz z 2014 r. poz. 1794) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięto).

Art. 74. Zmiana ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej

W ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2010 r. poz. 744, z 2011 r. Nr 54, poz. 278 oraz z 2014 r. poz. 29) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięto).

Art. 75. Zmiana ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt

W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2014 r. poz. 1539) : (zmiany pominięto).

Art. 76. Zmiana ustawy o swobodzie działalności gospodarczej

W ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany: (zmiany pominięto).

Art. 77. Przepis przejściowy

1.

Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wpisane do wykazów, o których mowa w art. 22 wykazy jednostek doświadczalnych, jednostek hodowlanych i dostawców ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach:

1)

jednostki hodowlane w rozumieniu art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 9 ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach stają się hodowcami w rozumieniu niniejszej ustawy;

2)

jednostki doświadczalne w rozumieniu art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 10 ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach stają się użytkownikami w rozumieniu niniejszej ustawy;

3)

dostawcy w rozumieniu art. 2 katalog pojęć ustawowych pkt 11 ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach stają się dostawcami w rozumieniu niniejszej ustawy.

2.

Minister właściwy do spraw nauki z urzędu wpisuje jednostki hodowlane, jednostki doświadczalne i dostawców, o których mowa w ust. 1, do rejestru, o którym mowa w art. 26 obowiązek wpisu do rejestru hodowców, dostawców i użytkowników.

Art. 78. Przepis przejściowy

1.

Doświadczenia, na których przeprowadzenie została wyrażona zgoda przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przeprowadza się na podstawie dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 1 stycznia 2018 r.

2.

Dokumentację dotyczącą zwierząt, o których mowa w art. 11 znakowanie zwierząt doświadczalnych ust. 3 ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach, hodowca, dostawca lub użytkownik przechowuje przez 3 lata od dnia oznakowania tych zwierząt.

3.

Ewidencję zwierząt doświadczalnych prowadzoną na podstawie art. 19 ewidencja zwierząt doświadczalnych, sprawozdania jednostki doświadczalnej ust. 1 ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach użytkownik przechowuje przez 3 lata od dnia dokonania w niej ostatniego wpisu.

4.

Dokumentację dotyczącą doświadczeń, prowadzoną na podstawie art. 21 przechowywanie dokumentacji doświadczenia ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach, użytkownik przechowuje przez 3 lata od dnia zakończenia przeprowadzania doświadczenia.

Art. 79. Przepis przejściowy

1.

Do postępowań w sprawie wydania zgody na przeprowadzenie doświadczenia, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.

2.

Doświadczenia, na których przeprowadzenie została wyrażona zgoda w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, przeprowadza się na podstawie dotychczasowych przepisów, nie dłużej jednak niż do dnia 1 stycznia 2018 r.

Art. 80. Przepis przejściowy

1.

Krajowa Komisja Etyczna i lokalne komisje etyczne powołane na podstawie przepisów ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach, wykonują zadania Komisji i lokalnych komisji do czasu powołania członków tych komisji na podstawie przepisów niniejszej ustawy.

2.

Minister właściwy do spraw nauki powoła członków Komisji w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

3.

Komisja powoła członków lokalnych komisji w terminie 6 miesięcy od dnia powołania przez ministra właściwego do spraw nauki członków tej Komisji.

4.

Do okresu, o którym mowa w art. 34 skład, kadencja i posiedzenia Komisji ust. 4, nie wlicza się kadencji rozpoczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

5.

Lokalne komisje etyczne powołane na podstawie przepisów ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach przekażą dokumentację:

1)

dotyczącą wyrażenia zgody na przeprowadzenie doświadczeń,

2)

związaną z nadzorem sprawowanym nad przeprowadzaniem doświadczeń
– wskazanym przez Komisję powołaną na podstawie przepisów niniejszej ustawy lokalnym komisjom powołanym na podstawie przepisów niniejszej ustawy, w terminie miesiąca od dnia powołania tych lokalnych komisji.

Art. 81. Przepis przejściowy

1.

Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki przekaże Komisji Europejskiej po raz pierwszy dane, o których mowa w art. 65 informacje przekazywane Komisji Europejskiej ust. 1:

1)

pkt 1 – do dnia 10 listopada 2015 r.;

2)

pkt 2 – do dnia 10 listopada 2018 r.

2.

Użytkownik przekaże ministrowi właściwemu do spraw nauki po raz pierwszy informacje, o których mowa w art. 30 ewidencja zwierząt ust. 4, do dnia 30 września 2015 r.

Art. 82. Przepis przejściowy

1.

Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 11 znakowanie zwierząt doświadczalnych ust. 7, art. 16 jednostki doświadczalne ust. 5 i art. 31 członkostwo w Krajowej Komisji Etycznej i lokalnych komisjach etycznych ust. 5 ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 rozporządzenie w sprawie szkoleń, praktyk i staży, art. 31 znakowanie zwierząt ust. 3 i art. 41 rozporządzenie w sprawie Komisji i lokalnych komisji, jednak nie dłużej niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

2.

Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 10 utrzymywanie zwierząt doświadczalnych ust. 5 pkt 1 ustawy uchylanej w art. 83 utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 19 rozporządzenie w sprawie ośrodka prowadzących działalność w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub edukacyjnych, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2016 r.

Art. 83. Utrata mocy ustawy o doświadczeniach na zwierzętach

Traci moc ustawa z dnia 21 stycznia 2005 r. o doświadczeniach na zwierzętach (Dz. U. poz. 289, z późn. zm.).

Art. 84. Wejście ustawy w życie

Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.

----------
[Ustawa została ogłoszona 26.02.2015 r. - Dz.U. z 2015 r. poz. 266]

Ustawa o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych

Dz.U.2023.0.465 t.j. - Ustawa z dnia 15 stycznia 2015 r. o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych