1.
Materiały używane do ochrony powierzchniowej betonu powinny, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4:
1)
być dostosowane do stanu podłoża, jego zawilgocenia i szczelności,
2)
stanowić opór dla dyfuzji dwutlenku węgla (CO2), z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 1,
3)
nie stanowić oporu dla dyfuzji pary wodnej, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 2.
2.
Opór dyfuzji, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, powinien wynosić:
1)
dla dwutlenku węgla (CO2) - nie mniej niż 50 m oporu dyfuzji słupa powietrza,
2)
dla pary wodnej - nie więcej niż 4 m oporu dyfuzji słupa powietrza.
3.
Ochrona powierzchniowa betonu powinna:
1)
zapewnić zamknięcie rys, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 1, zależnie od ich wielkości w przedziale temperatur dodatnich i ujemnych, określonych w Polskiej Normie jako wartości ekstremalne zmian temperatury wywołujące siły wewnętrzne w konstrukcji,
2)
spełniać wymagania wytrzymałości na oderwanie od podłoża określone w tabeli:
| Wytrzymałość na odrywanie | ||
| Rodzaj powłoki | średnia nie mniejsza niż (MPa) | minimalna (MPa) |
| Powłoki bez zdolności pokrywania zarysowań | 0,8 | 0,5 |
| Powłoki z minimalną zdolnością pokrywania zarysowań | 1,0 | 0,6 |
| Powłoki z podwyższoną zdolnością pokrywania zarysowań: | ||
| a) na powierzchniach nie obciążonych ruchem | 1,3 | 0,8 |
| b) na powierzchniach obciążonych ruchem | 1,5 | 1,0 |
4.
Nie dopuszcza się zastosowania ochrony powierzchniowej, która:
1)
zamyka rysy - na powierzchniach elementów znajdujących się od spodu elementu konstrukcji,
2)
uniemożliwia zaobserwowanie ewentualnego pojawienia się zarysowań oraz obserwacji propagacji rys istniejących.
5.
Dopuszcza się zastosowanie ochrony powierzchniowej, która:
1)
nie stanowi oporu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 - na powierzchniach nie zarysowanych bądź nie ulegających zarysowaniu,
2)
stanowi opór, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 - na powierzchniach zarysowanych bądź ulegających zarysowaniu, pod warunkiem zapewnienia możliwości odprowadzenia pary wodnej z betonu, tj. w szczególności poprzez niewykonanie powłoki ze wszystkich stron elementu.
