IPPB2/415-647/09-2/AS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13.10.2009 r. (data wpływu 21.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty pieniężnej nienależnie wypłaconej pracownikowi – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21.10.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty pieniężnej nienależnie wypłaconej pracownikowi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, Spółka Jawna zatrudnia 14 osób fizycznych na podstawie stosunku umowy o pracę. Jedna z tych osób fizycznych (zwana w dalszej części „Pracownikiem”) zgodnie z listą płac w miesiącu lutym 2009 r. miała naliczone wynagrodzenie do wypłaty w należnej wysokości. Wnioskodawca będący zakładem pracy, jako płatnik pobrał i przekazał na rachunek właściwego urzędu skarbowego i Oddziału ZUS zaliczkę na podatek dochody od osób fizycznych i składkę na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Kwota do wypłaty została ustalona przez Wnioskodawcę po dokonaniu uprzednich potrąceń z tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Wnioskodawca omyłkowo przekazał na rachunek bankowy Pracownika kwotę większą od kwoty ustalonej zgodnie z listą płac za luty 2009 r. (większą o 32,13 zł). Wnioskodawca stwierdził wystąpienie pomyłki dopiero w lipcu b.r. Pracownik oświadczył na piśmie, iż kwota 32,13 złotych została uzyskana przez niego bez podstawy prawnej i wobec powyższego zobowiązał się do jej zwrotu na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako zakład pracy, w stosunku do nienależnie wypłaconej (bez podstawy prawnej) Pracownikowi kwoty pieniężnej, powinien na podstawie art. 31 ustawy PIT pobrać zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy: Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści powyższego zapisu wynika m.in., iż zakłady pracy zobowiązane są do pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób zatrudnionych m.in. na podstawie umowy o pracę i uzyskujących z tego tytułu przychody. Obowiązek wynikający z art. 31 ustawy PIT obciąża zakład pracy, o ile wypłacane świadczenia mogą być uznane za przychód ze stosunku pracy.

Definicja przychodu ze stosunku pracy określona jest w art. 12 ustawy PIT. Zgodnie z jego treścią za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródła finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 4 ustawy PIT, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. Na podstawie powyższego zapisu przychód ze stosunku pracy obejmuje wszelkie świadczenia, które pracownik otrzymuje w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, które to pokrywane są ze środków pracodawcy. Wysokość i rodzaj poszczególnych świadczeń przekazanych pracownikowi musi wynikać albo z treści umowy o pracę zawartej pomiędzy zakładem pracy a pracownikiem albo też bezpośrednio z treści postanowień ustawy.

Przychodem ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia, które otrzymuje pracownik w związku z pozostawianiem w stosunku pracy, a mające źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy. W przypadku, gdy Pracownik uzyska od zakładu pracy nienależne świadczenie (nie znajdujące właściwej podstawy prawnej zarówno w umowie o pracę jak i w ustawie) to takie świadczenie nie może być uznane za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy PIT. Cechą uznania danego świadczenia za przychód ze stosunku pracy jest konieczność istnienia związku pomiędzy wypłaconym świadczeniem na rzecz Pracownika a istniejącym stosunkiem pracy (np. umowa o pracę) zawartym pomiędzy Pracownikiem a zakładem pracy.

W zaistniałym stanie faktycznym, nie wystąpił ten związek pomiędzy uzyskanym świadczeniem przez Pracownika a istniejącym stosunkiem pracy (umowę o pracę) zawartym pomiędzy Wnioskodawcą a Pracownikiem. Co więcej Pracownik złożył Wnioskodawcy, oświadczenie pisemne, w którym to oświadczył, iż kwota 32,13 złotych została uzyskana bez podstawy prawnej i zobowiązuje się do jej zwrotu na rzecz Wnioskodawcy. Z powyższego wynika, iż uzyskane przez Pracownika świadczenie w wysokości 32,13 złotych nie ma charakteru definitywnego (będzie zwrócone na rzecz Wnioskodawcy). Tym samym jeśli uzyskane przysporzenie nie ma waloru definitywności, nie może być uznane za przychód podlegający opodatkowaniu.

Reasumując, w związku z tym, iż wypłacona, przez Wnioskodawcę na rzecz Pracownika, kwota 32,13 złotych, jest nienależna (brak podstawy prawnej do wypłaty takiego świadczenia), to takie świadczenie nie może być uznane za przychód ze stosunku pracy Pracownika (art. 12 ustawa PIT).

Tak więc, o ile takie świadczenie nie jest uznane za przychód ze stosunku pracy, to przez analogię, na Wnioskodawcy w stosunku do tej kwoty (32,13 zł) nie ciąży obowiązek płatnika wynikający z art. 31 ustawy PIT i tym samym Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania w stosunku do takiego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,

2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 32 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3 zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez zakład pracy ze środków podatnika.

Zatem zgodnie z art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obliczenie i pobranie zaliczek na podatek dochodowy powinno mieć miejsce w każdym z miesięcy, w którym faktycznie jest dokonywana wypłata wynagrodzenia. Pobrane zaliczki na podatek dochodowy należy przekazać w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek właściwego urzędu skarbowego (zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Powyższe zasady obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń ze stosunku pracy wypłacanych przez płatników mają zastosowanie niezależnie od tego, czy na kwotę wypłaconego wynagrodzenia poza wynagrodzeniem za wykonaną pracę składają się inne świadczenia uzyskane od pracodawcy.

Obowiązki płatnika, o których mowa powyżej stanowią bowiem konsekwencję powstania dochodu po stronie podatnika – a więc konsekwencję dokonania pracownikowi wypłaty lub postawienia do jego dyspozycji wynagrodzenia, a nie powstania z tego tytułu należności czy też stosownego zaewidencjonowania tej należności.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca omyłkowo przekazał na rachunek bankowy Pracownika kwotę większą od kwoty ustalonej zgodnie z listą płac za luty 2009 r. (większą o 32,13 zł). Wnioskodawca stwierdził wystąpienie pomyłki dopiero w lipcu b.r. Pracownik oświadczył na piśmie, iż kwota 32,13 złotych została uzyskana przez niego bez podstawy prawnej i wobec powyższego zobowiązał się do jej zwrotu na rzecz Wnioskodawcy.

Z treści wskazanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż ustawodawca określił przypadki i zdarzenia, w wyniku których powstaje przychód ze stosunku pracy. Wobec powyższego, do sytuacji skutkujących powstaniem przychodu ze stosunku pracy, należy zaliczyć wypłacenie (postawienia do dyspozycji) wynagrodzenia w kwocie wyższej od należnej.

W związku z powyższym, Wnioskodawca, jako zakład pracy, w stosunku do nienależnie wypłaconej (bez podstawy prawnej) Pracownikowi kwoty pieniężnej, będącej w efekcie składnikiem wypłaconego wynagrodzenia, powinien pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ze stanu faktycznego również wynika, że Pracownik uzyskaną przez niego kwotę wynagrodzenia bez podstawy prawnej, zobowiązał się zwrócić na rzecz Wnioskodawcy.

Należy wskazać, iż ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadził procedurę określającą sposób zachowania się płatnika, w przypadku dokonania przez pracownika, zwrotu nienależnie pobranego świadczenia.

W sytuacji, gdy zwrotu nienależnie pobranego świadczenia dokona Pracownik na rzecz Wnioskodawcy w roku podatkowym, w którym nienależne świadczenie zostało Pracownikowi wypłacone, płatnik, rozliczy dokonany zwrot stosownie do art. 41b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem jeżeli podatnik dokonał zwrotu nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu, przy ustalaniu wysokości podatku (zaliczki) płatnicy, o których mowa w art. 31, 33, 35 i 41, odejmują od dochodu kwotę dokonanych zwrotów, łącznie z pobranym podatkiem (zaliczką).

W sytuacji, gdy zwrotu nienależnie pobranego świadczenia dokona Pracownik po upływie roku podatkowego, w którym nienależne świadczenie otrzymał, płatnik nie rozliczy podatnikowi ww. zwrotu. W tym wypadku uprawnienie do rozliczenia świadczenia przysługuje samemu podatnikowi (na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy), który dokona tego poprzez odliczenie świadczenia od dochodu w zeznaniu rocznym, składanym za rok podatkowy, w którym dokonał zwrotu nienależnie pobranego wynagrodzenia, na podstawie dowodu potwierdzającego wpłatę (przelew, przekaz), ewentualnie na podstawie wystawionego przez byłego pracodawcę zaświadczenia. Jak wynika z art. 26 ust. 1 pkt 5 podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot dokonanych w roku podatkowym zwrotów nienależnie pobranych świadczeń, które uprzednio zwiększyły dochód podlegający opodatkowaniu, w kwotach uwzględniających pobrany podatek dochodowy, jeżeli zwroty te nie zostały potrącone przez płatnika.

Reasumując, należy stwierdzić, iż wartość nienależnie wypłaconej (bez podstawy prawnej) Pracownikowi kwoty pieniężnej, stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy. W związku z powyższym Wnioskodawca jako płatnik, ma obowiązek doliczyć kwotę świadczenia do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja Nr 10, 09-402 Płock.