IPPB5/423-762/09-2/AS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30.11.2009 r. (data wpływu 25.11.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków ponoszonych na wypłatę ekwiwalentów pieniężnych z tytułu taryfy pracowniczej z tytułu korzystania z energii elektrycznej dla byłych pracowników Spółki: emerytów, rencistów oraz spadkobierców: wdów/wdowców, sierot - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 30.11.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków ponoszonych na wypłatę ekwiwalentów pieniężnych z tytułu taryfy pracowniczej z tytułu korzystania z energii elektrycznej dla byłych pracowników Spółki: emerytów, rencistów oraz spadkobierców: wdów/wdowców, sierot.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. Pracownicy Spółki, na podstawie układu zbiorowego pracy, mają zagwarantowane prawo do taryfy pracowniczej z tytułu korzystania z energii elektrycznej (z ograniczeniem do rocznego zużycia w wysokości 3.000 kWh).

Natomiast byli pracownicy Spółki (emeryt, rencista, wdowa/wdowiec, sierota) są uprawnieni do otrzymywania dwa razy w roku ekwiwalentu pieniężnego związanego z przywilejem do korzystania z taryfy pracowniczej z ograniczeniem rocznego zużycia jak wyżej.

Spółka zalicza wydatki ponoszone na wypłatę ekwiwalentów pieniężnych dla byłych pracowników i ich rodzin do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo postępuje zaliczając wydatki ponoszone na wypłatę ekwiwalentów pieniężnych z tytułu taryfy pracowniczej dla byłych pracowników i spadkobierców do kosztów uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy.

Analizowane ekwiwalenty nie znalazły się w negatywnym katalogu kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Obowiązek ich wypłaty wynika z układu zbiorowego pracy, który stanowi źródło prawa dla Spółki i do przestrzegania którego Spółka jest zobowiązana.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy Spółka powinna mieć prawo do zaliczania wypłaconych ekwiwalentów do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w niektórych interpretacjach organów podatkowych

* np.:

* interpretacja Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego z dnia 11 lipca 2007 (sygn. ŁUS-ll-2-423/159/07/AG),

* interpretacja Lubelskiego Urzędu Skarbowego z dnia 15 grudnia 2006 (sygn. PD.423-51/06),

* interpretacja Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 27 września 2006 (sygn. PUS.I/423/60/06),

decyzje:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 grudnia 2006 r. (sygn. 1401/PD-006-207/06/KO),

* z dnia 27 lipca 2006 r. (sygn. 1461/DCi-l/423-1/U/06/AO)

* z dnia 10 lipca 2006 r. (sygn. 1461/DCi-l/423/Z/1/06/AO).

Biorąc pod uwagę zasady demokratycznego państwa prawa, w tym równości, oraz zasady zapewnienia jednolitości interpretacji prawa podatkowego Rozdziału 1a Ordynacji podatkowej, prosimy o uznanie uprawnień dla Spółki w takim samym stopniu, w jakim inne podmioty takie uprawnienia nabyły w drodze obowiązujących interpretacji indywidualnych. Ponieważ takie interpretacje odwołane nie zostały, nie do pogodzenia z ww. zasadami podstawowymi byłaby sytuacja, gdyby omawiane uprawnienia nie zostały Spółce potwierdzone.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m. in. tzw. koszty pracownicze.

Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci ekwiwalentów pieniężnych z tytułu taryfy pracowniczej.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji energii elektrycznej. Pracownicy Spółki, na podstawie układu zbiorowego pracy, mają zagwarantowane prawo do taryfy pracowniczej z tytułu korzystania z energii elektrycznej (z ograniczeniem do rocznego zużycia w wysokości 3.000 kWh). Natomiast byli pracownicy Spółki (emeryt, rencista, wdowa/wdowiec, sierota) są uprawnieni do otrzymywania dwa razy w roku ekwiwalentu pieniężnego związanego z przywilejem do korzystania z taryfy pracowniczej z ograniczeniem rocznego zużycia jak wyżej.

Należy wskazać, że w myśl art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

W oparciu o powyższe należy zatem stwierdzić, że Spółka zobligowana jest do stosowania postanowień przyjętego układu zbiorowego pracy, ponieważ stanowi on źródło prawa pracy.

Z uwagi na fakt, że także byli pracownicy Spółki (emeryci, renciści, wdowy/wdowcy, sieroty) zostali uprawnieni do otrzymywania dwa razy w roku ekwiwalentu pieniężnego związanego z przywilejem do korzystania z taryfy pracowniczej z tytułu korzystania z energii elektrycznej (z ograniczeniem do rocznego zużycia w wysokości 3.000 kWh) wypłaty tego typu należy potraktować jako zabezpieczenie socjalne osób, z którymi łączył Spółkę stosunek pracy albo innego rodzaju stosunek prawny stanowiący na podstawie postanowień zbiorowego układu pracy tytuł do wypłaty przedmiotowego świadczenia.

Jak wskazano powyżej, przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pozwala na zaliczenie do kosztów podatkowych racjonalnie i gospodarczo uzasadnionych wydatków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Nie ulega wątpliwości, iż wydatki wynikające z realizacji układu zbiorowego pracy w postaci ekwiwalentu pieniężnego z tytułu ulgowej odpłatności za energię elektryczną dla byłych pracowników Spółki: emerytów, rencistów oraz spadkobierców: wdów/wdowców, sierot, nie są wymienione w katalogu wydatków nie zaliczanych do kosztów podatkowych.

Podkreślenia w przedmiotowej sprawie wymaga fakt, iż dystrybucja energii elektrycznej jest przedmiotem działalności Spółki.

W konsekwencji, skoro Wnioskodawca został zobowiązany na mocy zbiorowego układu pracy do wypłaty na rzecz byłych pracowników Spółki: emerytów, rencistów, oraz spadkobierców: wdów/wdowców, sierot ekwiwalentu pieniężnego związanego z przywilejem do korzystania z taryfy pracowniczej z tytułu korzystania z energii elektrycznej (z ograniczeniem do rocznego zużycia w wysokości 3.000 kWh), a dostarczanie energii elektrycznej jest przedmiotem działalności Spółki, to koszty związane z takim świadczeniem stanowią koszty podatkowe w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem powyższe wydatki Wnioskodawcy powinny zostać zakwalifikowane jako szeroko pojęte „wydatki pracownicze” stanowiące koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami Spółki.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca prawidłowo postępuje zaliczając wydatki ponoszone na wypłatę ekwiwalentów pieniężnych z tytułu taryfy pracowniczej dla byłych pracowników i spadkobierców do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków ponoszonych na wypłatę ekwiwalentów pieniężnych z tytułu taryfy pracowniczej z tytułu korzystania z energii elektrycznej dla byłych pracowników Spółki: emerytów, rencistów, oraz spadkobierców: wdów/wdowców, sierot należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, iż powołane przez Wnioskodawcę:

* interpretacja Naczelnika Łódzkiego Urzędu Skarbowego z dnia 11 lipca 2007 r. (sygn. ŁUS-ll-2-423/159/07/AG),

* interpretacja Lubelskiego Urzędu Skarbowego z dnia 15 grudnia 2006 r. (sygn. PD.423-51/06),

* interpretacja Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 27 września 2006 r. (sygn. PUS.I/423/60/06),

* decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 grudnia 2006 r. (sygn. 1401/PD-006-207/06/KO),

* decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 lipca 2006 r. (sygn. 1461/DCi-l/423-1/U/06/AO)

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 lipca 2006 r. (sygn. 1461/DCi-l/423/Z/1/06/AO)wydane zostały w indywidualnych sprawach, zatem nie mogą służyć za przykład dla uniwersalnego rozstrzygnięcia i nie są źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołane orzeczenia nie są wiążące jako uniwersalne rozstrzygnięcia dla tut. Organu.

Powyższe nie narusza przywołanej przez Wnioskodawcę zasady demokratycznego państwa prawa. Należy bowiem wskazać, iż ustanowiona w art. 2 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej zasada demokratycznego prawa to podstawowa zasada ustroju politycznego. W demokratycznym państwie prawnym mają być zabezpieczone nie tylko prawa większości, ale także winien być uznawany głos i wola mniejszości społeczeństwa. Ma to być wszak demokratyczne państwo prawne urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej. Konsekwencje jej przyjęcia są ważne dla zagwarantowania zasady pluralizmu politycznego (wolność tworzenia partii politycznych), systemu reprezentacji (demokratyczny wybór przedstawicieli społeczeństwa), form demokracji bezpośredniej (różne postaci referendum) i roli różnorodnych form samorządu społecznego z samorządem terytorialnym włącznie.

Natomiast art. 32 Konstytucji RP nakazuje, aby prawo traktowało w podobny sposób osoby znajdujące się w podobnej sytuacji. Konstytucja RP zakazuje w szczególności naruszania równości (dyskryminowania lub uprzywilejowania) ze względu na płeć, urodzenie, wykształcenie, zawód, narodowość, rasę, wyznanie i pochodzenie społeczne.

Oznacza to prawo do równego traktowania przez władze publiczne, której to zasady władze muszą przestrzegać.

Konkretyzując powyższe do niniejszej sytuacji należy wskazać, że zasada równości podatników wobec prawa polega na tym, że wszystkie podmioty prawa jako adresaci norm prawnych, charakteryzujące się daną cechą istotną w równym stopniu mają być traktowani równo, a więc bez żadnych zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących.

Należy jednak zauważyć, że ustawodawca na mocy art. 217 Konstytucji RP ma prawo kreować określone sytuacje prawne i do jego wyłącznej kompetencji należy określenie wszystkich elementów stosunku daniowego, w tym określenie warunków mających na celu zapobieżenie uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania lub nadużycia prawa, a także tworzenia preferencji podatkowych w postaci ulg i zwolnień.

Okoliczność, że tut. Organ podatkowy nie potwierdziłby uprawnień Spółki w opisanym we wniosku stanie faktycznym nie może stanowić naruszenia zasady demokratycznego państwa prawa z art. 2 Konstytucji RP, ani zasady równości wobec prawa, wyrażonej w art. 32 Konstytucji RP.

Należy bowiem zaznaczyć, że w myśl znowelizowanego od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), ujętym w Rozdziale 1a – „Interpretacje przepisów prawa podatkowego”, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Na mocy art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej ustalono, iż interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Należy przy tym podkreślić, iż Organ podatkowy wydając interpretację przepisów prawa podatkowego nie ustanawia żadnej normy indywidualnej, lecz jego rola sprowadza się do przedstawienia poglądu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej sprawy indywidualnej. Interpretacja indywidualna nie jest aktem rozstrzygającym o prawach lub obowiązkach podmiotu w konkretnej sprawie podatkowej.

Wykładnia prawa stanowi zespół czynności zmierzających do ustalenia znaczenia i zakresu wyrażeń języka prawnego i powinna odtworzyć te wyobrażenia i pojęcia, które łączy z daną normą ustawodawca.

Zatem interpretacjami są wszelkie wyjaśnienia treści obowiązującego prawa podatkowego, kierowane do organów podatkowych i organów kontroli skarbowej, dotyczące problemów prawa podatkowego, indywidualnych spraw podatników, płatników czy inkasentów.

Celem wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest przedstawienie poglądu dotyczącego rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do konkretnej sprawy opisanej we wniosku, co uczynił zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa tut. Organ podatkowy w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. Marii Curie-Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.