I SA/Bd 649/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]. Prezydent Miasta T. ustalił M. K., M. W. i S.W. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2010r. w wysokości [...] zł. W uzasadnieniu organ podał, że podatek od nieruchomości położonej w T. przy ul. F., której współwłaścicielami są ww. podatnicy, ustalono w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 95, poz. 613 ze zm., dalej "u.p.o.l".), z zastosowaniem stawek podatku uchwalonych przez Radę Miasta Torunia w uchwale nr 696/09 z dnia 10 grudnia 2009 r. Organ wskazał sposób wyliczenia należności,

tj. powierzchnię działki [...] m2 i stawkę podatku przewidzianą dla gruntów pozostałych.

Od powyższej decyzji podatnicy złożyli odwołania (tożsame w treści) wnosząc o jej uchylenie i umorzenie postępowania. Zarzucili naruszenie przepisów:

1) art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. poprzez pominięcie okoliczności, że działka będąca przedmiotem opodatkowania jest drogą publiczną, a zatem jest zwolniona od opodatkowania,

3) art. 181 w zw. z art. 187 § 1 O.p. mające wpływ na treść rozstrzygnięcia polegające na :

- pominięciu w ocenie materiału dowodowego faktów znanych organowi podatkowemu z urzędu, tj. dowodów z: wypisu z rejestru gruntów prowadzonego dla działki nr [...] położonej w T. oraz uchwały o nadaniu nazwy ulicy, z których wynika, że stanowi ona drogę zaliczoną przez Prezydenta Miasta T. w poczet ulic o charakterze miejskim (ul. F.) oraz uchwały nr 407/12 Rady Miasta Torunia z dnia 25 października 2012r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w rejonie ulic: F., M. i rzeki D. w T.;

- zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z oględzin nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] (ul. F.) w T. celem ustalenia faktycznego przeznaczenia działki numer [...] pod kątem wyjaśnienia czy jest ona gruntem zajętym pod pas drogowy drogi publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.

o drogach publicznych (t.j. Dz. U z 2007 r. Nr 19, poz. 115), dalej u.d.p., tzn. czy stanowi wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu.

Zdaniem odwołujących powyższe naruszenia doprowadziły do błędnych ustaleń faktycznych i bezkrytycznego przyjęcia przez organ podatkowy, że działka nr [...] położona w T. podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Jednocześnie na podstawie art. 237 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm. dalej jako "O.p") podatnicy zaskarżyli

w całości postanowienie Prezydenta Miasta T. z dnia [...].

o wszczęciu z wniosku strony postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2007-2012, zarzucając mu mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, naruszenie art. 165 § 1 i 2 w związku z art. 133 § 1 O.p. Naruszenie to polega na wszczęciu postępowania podatkowego w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego rzekomo na wniosek strony, podczas gdy intencją wnioskodawców było nie wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, a jedynie żądanie ustalenia, że działka nr [...] oznaczona jako ulica F. jest zwolniona od opodatkowania.

W przypadku nieuwzględnienia wniosku o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie, podatnicy wnieśli o:

- uchylenie w całości decyzji Prezydenta Miasta T. z dnia [...] r.

i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji,

- uchylenie w całości postanowienia Prezydenta Miasta T. z dnia [...]., o wszczęciu z wniosku strony postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2007-2012, od nieruchomości położonej w T. przy ul. F. (dz. nr [...]), albowiem strona takiego wniosku nie składała i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

Decyzją z dnia [...]. Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w T. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ podał, że M. K. oraz S. W. i M. W. są współwłaścicielami nieruchomości położonej w T., oznaczonej w ewidencji gruntów nr [...] o powierzchni [...] m2, zapisanej w księdze wieczystej KW [...]. Wyjaśnił, że ten stan faktyczny powoduje powstanie obowiązku podatkowego, który ciąży na właścicielach stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l.

Kolegium podniosło, że przedmiot opodatkowania ustalono w oparciu o deklarację złożoną przez M. K. (w dniu [...] r.) oraz S. W. i M. W. (w dniu [...].). Organ podkreślił, że jak wynika z akt sprawy, współwłaściciele nieruchomości nie wywiązywali się z ciążącego na nich obowiązku wynikającego z art. 6 ust. 6 u.p.o.l., stąd też wszczęto postępowanie podatkowe

(z urzędu, a nie z wniosku strony), a wobec braku realizacji obowiązku podatkowego postępowanie to jako wszczęte w 2012 r. objęło lata 2007-2012.

Kolegium zaznaczyło, że prawo własności przedmiotowej nieruchomości ustalono

w oparciu o treść księgi wieczystej, nie jest też ono kwestionowane przez podatników, którzy w swoich pismach podkreślają to prawo, a zatem podniesiona w odwołaniu okoliczność dotycząca utraty prawa własności w trybie art. 98 ust. 1 ustawy

z dnia 19 maja 2010r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 201, poz. 651 ze zm., dalej "u.g.n."), nie mogła zostać uwzględniona.

Organ powołując się na art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz. U z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 ze zm., dalej też jako "u.p.g.k."), wyjaśnił, że jak wynika z zapisu w ewidencji gruntów i budynków, działka

nr 28/2 sklasyfikowana jest jako droga, lecz ustalenie to nie oznacza automatycznie, iż jest to droga publiczna korzystająca ze zwolnienia, o jakim mowa w art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. Kolegium wyjaśniło, że zaliczenie danej drogi do jednej z kategorii dróg publicznych (drogi krajowej, wojewódzkiej, powiatowej lub gminnej) w świetle u.d.p. jest elementem konstytutywnym definicji drogi publicznej. Organ podkreślił, że

w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, że nie każda droga spełniająca funkcję ciągu komunikacyjnego może być uznana za drogę publiczną.

W celu uzyskania takiego statusu, musi zostać zaliczona w trybie przewidzianym ustawą o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg wymienionych w tej ustawie i jednocześnie spełniać warunek możliwości powszechnego korzystania z niej. Kolegium zauważyło, że przeprowadzone postępowanie pozwoliło na ustalenie, iż wprawdzie ulica F. w T. jest drogą publiczną (gminną), lecz działka nie leży w ciągu tej ulicy, gdyż zaliczenie to obejmuje obszar do granicy działki nr [...] i nie jest wykorzystywana na cele publiczne, nie jest we władaniu Miejskiego Zarządu Dróg w T. i nie podlega przejęciu w trybie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną.

Organ zwrócił uwagę, że podatek od nieruchomości należy do grupy podatków majątkowych, co oznacza, iż opodatkowanie wynika już z samego faktu posiadania nieruchomości niezależnie od tego czy władanie nieruchomością wiąże się

z korzystaniem z niej czy z uzyskiwaniem dochodu. Dodał, że stosownie do art. 21 § 5 O.p., jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, iż dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym. Zdaniem SKO, organ podatkowy I instancji, po przeprowadzeniu postępowania, nie kwestionując danych zawartych w deklaracjach złożonych przez podatników, ustalił wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości z zastosowaniem prawidłowej stawki podatku jak dla gruntów pozostałych.

Na powyższą decyzję skargę do Sądu złożyli M. i S. W., wnosząc o jej uchylenie w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucili:

1) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że:

a) działka [...] nie leży "w ciągu....ulicy" F.,

b) działka [...] nie jest wykorzystywana na cele publiczne;

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) niewłaściwe zastosowanie art. 77 § 1 i art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej "k.p.a."), przez niezebranie oraz nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całokształtu materiału dowodowego,

b) niewłaściwe zastosowanie art. 107 § 1 k.p.a. przez niekompletne powołanie podstawy prawnej decyzji,

c) niewłaściwe zastosowanie art. 107 § 3 k.p.a. przez niewyjaśnienie przyczyn, z powodu których dowodom świadczącym na korzyść skarżących i uczestniczki odmówiono mocy dowodowej oraz przez nienależyte wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności zaś:

- art. 21 ust. 1 u.p.g.k. przez jego niewłaściwe zastosowanie, w tym poprzez błędne zinterpretowanie danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków,

- art. 2 ust. 2 w zw. z art. 4 pkt 3 u.d.p. przez ich wadliwą wykładnię, poprzez nieuzasadnione ograniczenie się wyłącznie do formalnego kryterium przyporządkowania działki [...] (zasady z art. 2 ust. 1), przy jednoczesnym pominięciu kryterium funkcjonalnego (wyjątku, o którym w art. 2 ust. 2),

- art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. przez wadliwą wykładnię ustawy podatkowej, tj. poprzez złamanie zasady in dubio pro tributario.

W uzasadnieniu skarżący podnieśli, że razem z uczestniczką postępowania – M.K. - są współwłaścicielami działki [...] i jest to okoliczność bezsporna. Jak wynika z informacji z ewidencji gruntów i budynków przedmiotowa działka jest sklasyfikowana jako droga. Skarżący podkreślili, że działka ta jest ogólnodostępna, tj. może z niej korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem. Wskazali, że działki [...] i [...], na których zlokalizowana jest ul. F., sklasyfikowane jako droga gminna są obecnie własnością Gminy Miasta T. - Miejskiego Zarządu Dróg w T. i jest to również okoliczność bezsporna.

Strony zaznaczyły, że działka [...] posadowiona jest "na terenie zabudowy lub przeznaczonym do zabudowy", zgodnie z obowiązującym "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta T.". Wobec czego, przedmiotowa działka jest częścią ulicy w rozumieniu art. 4 pkt 3 u.d.p. Ponadto, działka ta znajduje się "w ciągu drogi" gminnej, będącej we władaniu Miejskiego Zarządu Dróg w T.

Z uwagi na powyższe, w ocenie skarżących, na podstawie art. 2 ust. 2 w zw. z art. 4 pkt 3 u.d.p., należy uznać całą ulicę F., również w części "własnościowo prywatnej", za należącą do tej samej kategorii co w/w droga gminna.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

I. Sąd administracyjny został wyposażony w funkcje kontrolne działalności administracji publicznej, co oznacza, że w przypadku zaskarżenia decyzji, sąd bada jej zgodność z przepisami prawa - art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 i art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: "p.p.s.a".) Podstawowym celem i efektem kontroli sądowej jest więc eliminowanie z obrotu aktów i czynności organów administracji publicznych niezgodnych z prawem i przywrócenie stanu zgodnego

z prawem poprzez wydanie orzeczenia odpowiedniej treści.

W rozpatrywanej sprawie Sąd nie dopatrzył się wskazanych naruszeń prawa przez organy podatkowe, dających podstawę do uchylenia, czy stwierdzenia nieważności w całości lub w części zaskarżonej decyzji.

Należy podkreślić, że Sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego, a jedynie wskazuje, które ustalenia organu zostały przez niego przyjęte, a które nie (wyrok NSA z 6 lutego 2008r. sygn. akt II FSK 1665/06, opubl. w: LEX nr 471526). Zatem oceniając stan faktyczny ustalony przez organ, Sąd przyjął za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne poczynione przez organ administracji publicznej (organy podatkowe), bowiem został on ustalony z zachowaniem reguł procedury administracyjnej.

Innymi słowy - ustalony w postępowaniu administracyjnym stan faktyczny stał się stanem faktycznym przyjętym przez Sąd.

II. Spór w sprawie sprowadza się do zagadnienia opodatkowania działki nr [...] położonej w T. przy ul. F., której współwłaścicielami są S. W., M. W. i M. K. Zdaniem organu, działka ta nie stanowi drogi publicznej w związku z tym podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości bowiem w sprawie nie ma zastosowania art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. W ocenie natomiast skarżących niezgodne z prawem jest ustalenie podatku od nieruchomości, ponieważ działka ta jest sklasyfikowana jako droga, przy tym jest ogólnodostępna, stanowi część ulicy w rozumieniu art. 4 pkt 3 ustawy o drogach publicznych.

Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych, ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, ustawy z 21 marca 1985r. o drogach publicznych, ani przepisów prawa procesowego tj. ustawy Ordynacja podatkowa, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podać należy, że z wypisu z ewidencji gruntów wynika, że wskazana działka nr [...] oznaczona została symbolem "dr". Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454 ze zm.) symbol "dr" oznacza drogi. Na podstawie art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę wymiaru podatków.

Spór wymaga rozstrzygnięcia na gruncie art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l., który stanowi, że wyłączone z opodatkowania podatkiem od nieruchomości są (...) grunty zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane w nich budowle – z wyjątkiem związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż eksploatacja autostrad płatnych.

Zgodnie z art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych przez pojęcie drogi należy rozumieć budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Natomiast, stosownie do definicji ustawowej zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy z 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 dalej jako "p.r.d."), droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Sąd podkreśla, że nie wszystkie wskazane powyżej elementy definicji drogi publicznej mają jednakowe znaczenie. Podstawowymi wyróżnikami drogi publicznej są dwa elementy:

1/ nieograniczona podmiotowo możliwość korzystania z drogi oraz

2/ zaliczenie drogi do określonej ustawowo kategorii.

Nieograniczony dostęp do drogi stanowi element definicji drogi publicznej o charakterze materialnym, natomiast zaliczenie drogi do jednej z kategorii dróg publicznych stanowi wyróżnik formalny (por. R.A. Stefański, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, Warszawa 2008, s. 43).

Zaliczenie danej drogi do jednej z kategorii dróg publicznych (drogi krajowej, wojewódzkiej, powiatowej lub gminnej) jest elementem konstytutywnym definicji drogi publicznej. Tut. Sąd podziela pogląd wyrażony w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, między innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 383/08 oraz w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 13 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gd 908/12, zgodnie z którymi nie każda droga spełniająca funkcję ciągu komunikacyjnego może być uznana za drogę publiczną. By zyskała taki status, musi zostać zaliczona w trybie przewidzianym ustawą o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg wymienionych w tej ustawie i jednocześnie spełniać warunek możliwości powszechnego korzystania z niej.

Podobnie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 31 marca 2008 r. (sygn. akt II SA/Kr 1285/07, LEX nr 485816) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że decydujące o tym, czy dana droga jest drogą publiczną, jest jej zaliczenie do jednej z kategorii dróg publicznych. WSA podkreślił, że należy przyjąć, iż zaliczenie w odpowiedniej formie drogi do jednej z kategorii dróg publicznych decyduje o statusie tej drogi jako drogi publicznej tylko wtedy, gdy droga ta spełnia wymogi określone w ustawie o drogach publicznych.

W orzecznictwie podkreśla się konsekwentnie, że każda z kategorii dróg publicznych powinna spełniać określone parametry techniczne oraz warunki formalne, prawne, tzn. zaliczenie do danej kategorii dróg winno nastąpić w formie przewidzianej prawem. O tym więc, czy dana droga jest drogą publiczną, stanowią względy techniczne i prawne. Brak jednego z tych elementów powoduje zaliczenie drogi do dróg wewnętrznych, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na podstawie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Formy zaliczenia dróg do jednej z kategorii dróg publicznych zostały określone

w postaci katalogu zamkniętego w ustawie o drogach publicznych i obejmują zarówno rozporządzenie, jak i akty prawa miejscowego. Zaliczenie drogi do kategorii dróg krajowych odbywa się w formie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu, wydawanego w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw administracji publicznej, spraw wewnętrznych oraz Ministrem Obrony Narodowej, po zasięgnięciu opinii właściwych sejmików województw, a w miastach na prawach powiatu - opinii rad miast (art. 5 ust. 2 u.d.p.).

Zaliczenie do kategorii pozostałych dróg publicznych następuje w drodze uchwały, wydawanej w przypadku zaliczenia do drogi wojewódzkiej - przez sejmik województwa, działający w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw transportu oraz obrony narodowej (por. art. 6 ust. 2 u.d.p.), do drogi powiatowej - przez radę powiatu, działającą w porozumieniu z zarządem województwa, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) gmin, na obszarze których przebiega droga, oraz zarządów sąsiednich powiatów, a w miastach na prawach powiatu - opinii prezydentów miast (por. art. 6a ust. 2 u.d.p.), do drogi gminnej - przez radę gminy, po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu (por. art. 7 ust. 2 u.d.p.).

Ograniczenia i wyjątki dotyczące korzystania z drogi publicznej wynikają z przepisów ustawy o drogach publicznych lub innych przepisów szczególnych i można je podzielić na następujące rodzaje ograniczeń: 1) związane z odpłatnością za korzystanie z drogi; 2) mające na celu przeciwdziałanie degradacji dróg i podniesienia bezpieczeństwa ruchu na drogach publicznych; 3) dotyczące wyłącznie określonej kategorii pojazdów; 4) o charakterze czasowym. Istotne znaczenie dla problematyki dostępności i ograniczeń w korzystaniu z drogi publicznej ma, wprowadzony przepisem art. 3 u.d.p., podział dróg publicznych na ogólnodostępne i drogi o ograniczonej dostępności, w tym w szczególności autostrady i drogi ekspresowe.

Ponadto podnieść należy, że nieruchomość przeznaczona pod drogę publiczną może stanowić tylko własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (art. 2a ustawy o drogach publicznych).

Własność drogi publicznej może być przenoszona wyłącznie pomiędzy tymi podmiotami i tym samym droga publiczna nie może być przedmiotem obrotu powszechnego; posiadanie samoistne takiej nieruchomości przez inny podmiot nie może prowadzić do nabycia jej przez zasiedzenie; nieruchomość drogowa nie może również być obciążona prawami rzeczowymi na rzecz osób fizycznych (por. postanowienie SN z 24 czerwca 2010 r., IV CSK 40/10, OSNC 2011, nr 2, s. 17, opubl. w: LEX nr 602303 oraz wyrok WSA w Warszawie z 7 lutego 2008 r., I SA/Wa 1646/07, opubl. w: LEX nr 459767).

Reasumując należy stwierdzić, że nie każda droga spełniająca funkcję ciągu komunikacyjnego może być uznana za drogę publiczną; aby bowiem uzyskała status drogi publicznej, musi zostać zaliczona w trybie przewidzianym ustawą o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg wymienionych w tej ustawie i jednocześnie spełniać warunek możliwości powszechnego korzystania z niej.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy podać należy, że działka oznaczona numerem [...] nie została zaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych (tj. do krajowych, wojewódzkich, powiatowych czy gminnych). Brak jest stosownego aktu prawnego, na mocy którego drodze tej nadano taki status. Podnieść też należy, że z wypisu księgi wieczystej oraz wypisu z rejestru gruntów, a co nie jest kwestionowane przez skarżących wynika, iż wymieniona nieruchomość pozostaje we współwłasności osób fizycznych, tj. S. W., M. W. i M.K., a nie Skarbu Państwa czy jednostki samorządu terytorialnego.

Warto w tym miejscu przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2009r. sygn. akt I OSK 148/09, w którym Sąd ten stwierdził, że droga, która nie jest własnością gminy nie może być drogą gminną i z tego powodu nie może być też zaliczona do dróg gminnych.

Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 maja 2009r. sygn. akt II SA/GL 156/09 stwierdzono, że już przed podjęciem uchwały o zaliczeniu ulicy do kategorii dróg gminnych działki, przez które droga gminna ma przebiegać muszą stanowić własność gminy.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 marca 2008r. sygn. akt II SA/Po 619/07 wskazano, że należy rozróżnić kompetencję Gminy do ustalenia w planie przebiegu dróg publicznych od skorzystania przez radę gminy czy radę powiatu z uprawnień do zaliczenia istniejącej już drogi do danej kategorii dróg w trybie art. 6a, art. 7 u.d.p.

Sąd w tutejszym składzie ww. poglądy w pełni podziela.

Podnieść również należy, że dla oceny charakteru drogi nie mają znaczenia zapisy w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, czy też w planie zagospodarowania przestrzennego. Stanowisko to ma także oparcie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. I tak: w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2006r. sygn. akt I SA/Wa 2210/05 stwierdzono, że planowanie przebiegu drogi publicznej (gminnej, powiatowej, wojewódzkiej, krajowej) w ramach sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego nie ma bezpośredniego związku z procedurą zaliczania istniejących dróg do odpowiedniej kategorii dróg publicznych wynikającą z przepisów ustawy o drogach publicznych. Ponadto, zaliczenie nowego odcinka drogi do odpowiedniej kategorii drogi w rozumieniu ustawy o drogach publicznych następuje po jego wybudowaniu z chwilą włączenia go do eksploatacji. Regulacja ta nie stoi na przeszkodzie wcześniejszemu uwzględnieniu projektowanego przebiegu drogi w planie zagospodarowania przestrzennego.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 7 maja 2009r. sygn. akt II SA/Bk 778/08 stwierdzono, że błędne jest przekonanie, iżby warunek podjęcia uchwał, w sprawie zaliczenia danej ulicy do kategorii dróg publicznych został spełniony przez podjęcie przez radę gminy uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Uznanie zatem, że droga jest lub nie jest drogą publiczną bądź drogą wewnętrzną nie może następować w drodze decyzji w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości (por.: wyrok WSA w Olsztynie z 23 lipca 2009r. sygn. akt I SA/Ol 413/09).

Z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie działka stanowi własność osób fizycznych i nie została zaliczona do żadnego rodzaju dróg publicznych, to tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Ponadto zauważyć należy, że w aktach administracyjnych znajduje się też pismo Miejskiego Zarządu Dróg w T. z dnia [...]., z którego wynika, iż wymieniona działka:

- nie jest wykorzystywana na cele publiczne;

- ul. F. zaliczona jest do dróg publicznych gminnych, jednakże do granicy przedmiotowej nieruchomości;

- nie ma przesłanek do nabycia powyższej działki na rzecz gminy;

- nie jest we władaniu Miejskiego Zarządu Dróg w T. i nie podlega przejęciu na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną;

- nie podlega przejęciu przez Miejski Zarząd Dróg w T. na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną;

- nie podlega przejęciu z mocy prawa na podstawie zezwolenia na realizację inwestycji drogowej.

Ponadto w piśmie tym poinformowano, że przedmiotowa nieruchomość nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla Kaszczorek.

Reasumując brak jest podstaw, aby sporną działkę [...] traktować jako drogę publiczną niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

III. Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut dotyczący naruszenia w sposób istotny przepisów prawa postępowania podatkowego z tej przyczyny, że w postanowieniu z dnia [...] r. o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za lata 2007-2012 użyto zwrotu, iż zostaje ono wszczęte "na wniosek Strony". Niewątpliwie powinno być zawarte wyraźne sformułowanie o wszczęciu postępowania podatkowego z "urzędu", jednakże błędne sformułowanie nie przesądza, że w sprawie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, postępowanie podatkowe zostało wszczęte na wniosek podatnika. Podkreślić należy, że postępowanie to zawsze jest wszczynane z urzędu bez względu na precyzyjność sformułowań w wydanym postanowieniu. Jest to zatem wadliwość, jednakże nie mająca wpływu na wynik sprawy. Istotne dla sprawy jest, że postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego zostało wydane, podano przedmiot tego postanowienia i doręczono je podatnikom.

V. Zdaniem tut. Sądu nie doszło w sprawie do naruszenia pozostałych przepisów postępowania. Dokonana przez Sąd analiza akt postępowania nie daje podstaw dla stwierdzenia, że organy podatkowe zaniechały niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego lub nie dopuściły dowodu, który mógł przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Wręcz przeciwnie - należy stwierdzić, że organy podatkowe rzetelnie zebrały i oceniły dowody, na podstawie których ustaliły okoliczności faktyczne sprawy, co znalazło swój wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Podkreślić przy tym należy, że dokonana ocena mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, a postępowanie podatkowe było prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi określone w art. 210 § 4 O.p., w szczególności w zakresie oceny dowodów. Przedstawiono w nim stan faktyczny sprawy oraz mające zastosowanie w sprawie przepisy prawne, dokonano ich wykładni oraz przytoczono bogate orzecznictwo sądowe. Odniesiono się również do podnoszonych w odwołaniu zarzutów, dokonując ich analizy i przedstawiając stanowisko organu wraz z argumentacją, a zawarta przez organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji ocena okoliczności sprawy została dokonana na podstawie całokształtu materiału dowodowego sprawy, nadto jest prawidłowa, logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym, zaś wywody – konsekwentne, jasne i zrozumiałe, co z kolei wyklucza naruszenie art. 191 O.p.

Nie znajdując podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja ostateczna niezgodna jest z prawem, a także nie znajdując przesłanek do uznania, iż decyzja ta wydana została z mającym co najmniej istotny wpływ na wynik sprawy naruszeniem przepisów postępowania podatkowego, stosownie do przepisu art. 151 p.p.s.a., Sąd oddalił skargę.

H. Adamczewska-Wasilewicz M. Łent U. Wiśniewska