II SA/Po 765/13

Uzasadnienie

Rozkazem personalnym nr (...) z dnia (...) marca 2013 r. Komendant Miejski Policji w P., na podstawie art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 06 kwietnia 1990 roku o Policji (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 43 poz. 277 ze zm.) oraz § 1 ust. 1 i 1a pkt 4, § 9 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 06 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadniczego policjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposażenia zasadniczego (Dz. U. z 2001, Nr 15, poz. 1732 ze zm.), mianował z dniem (...) kwietnia 2013 r. podinsp. R. J. specjalistą (A06M) Zespołu Organizacji Służby Wydziału Prewencji Komendy Miejskiej Policji w P. w szóstej grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,75 oraz dodatkiem służbowym w dotychczasowej wysokości oraz zwolnił go z dniem (...) marca 2013 r. z pełnienie powierzonych obowiązków na stanowisku specjalisty Wydziału Kontroli Komendy Miejskiej Policji w P. powierzonych mu rozkazem personalnym nr (...).

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia wskazano, że rozkazem personalnym nr (...) Komendanta Miejskiego Policji w P. z dnia (...) września 2012 r. podinsp. R. J. został odwołany z dniem (...) września 2012 r., ze stanowiska Zastępcy Komendanta Komisariatu Policji P. i przeniesiony do dyspozycji Komendanta Miejskiego Policji. Ponadto rozkazem personalnym Komendanta Miejskiego Policji z dnia (...) września 2012 r. powierzono mu pełnienie obowiązków służbowych specjalisty Wydziału Kontroli Komendy Miejskiej Policji z dniem (...) września 2012 r. Komendant Miejski Policji przytoczył następnie treść art. 6e ust. 3 ustawy z dnia 06 kwietnia 1990 r., zgodnie z którym policjanta odwołanego ze stanowiska przenosi się do dyspozycji przełożonego policjanta uprawnionego do odwołania ze stanowiska, przy czym policjant ten przez okres 6 miesięcy ma prawo do uposażenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem. Z uwagi na upływ sześciomiesięcznego terminu do zachowania składników uposażenia przysługujących przed odwołaniem i koniecznością ustalenia na nowo stosunku służbowego i nowych składników uposażenia wymienionemu, Komendant Miejski Policji zobligowany był do ustalenia policjantowi nowego stanowiska służbowego w strukturach komendy oraz prawa do uposażenia pobieranego na nowym stanowisku służbowym. Równocześnie wyjaśniono, że ponieważ R. J. przed powołaniem na stanowisko Zastępcy Komendanta Komisariatu Policji P. zajmował stanowisko specjalisty zaszeregowane w 6 grupie uposażenie, zasadnym było jego mianowania na wskazane stanowisko. Rozkazowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na konieczność uregulowania stosunku służbowego policjanta oraz zapewnienie właściwego gospodarowania środkami finansowymi.

Odwołanie od powyższe decyzji wniósł R. J. zarzucając jej naruszenie przepisu prawa materialnego poprzez błędne przywołanie art. 32 ust. 1 i 2 i art. 45 ust. 3 ustawy o Policji; nieuwzględnienie w rozkazie art. 38 ust. 2 ustawy o Policji jako faktycznej podstawy prawnej zwolnienia ze stanowiska i mianowania na niższe stanowisko służbowe nieuwzględnienie treści art. 10 K.p.a. polegające na braku zapewnienie mu udziału w postępowaniu; naruszenie przepisów art. 107 § 1 – 3 K.p.a. w zakresie podstaw prawnych i faktycznych przesłanek uzasadniających podjęcie decyzji o mianowaniu na niższe stanowisko służbowe.

Komendant Wojewódzki Policji decyzją nr (...) z dnia (...) kwietnia 2013 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 kpa utrzymał w mocy zaskarżony rozkaz personalny Komendanta Miejskiego Policji.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia organ powtórzył dotychczasowy przebieg postępowania, wyjaśniając dodatkowo, że raportem z dnia (...) września 2012 r. podinsp. R. J. zwrócił się do Komendanta Miejskiego Policji o skierowanie na komisję lekarską w związku z pogarszającym się stanem zdrowia. Prawomocnym orzeczeniem nr (...) z dnia (...) lutego 2013 r. Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW w P. orzeczono, że jest on całkowicie niezdolnym do służby w Policji oraz zaliczono go do trzeciej grupy inwalidów. Inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą. W dniu (...) marca 2013 r. pracownik Wydziału Kadr i Szkolenia Komendy Miejskiej Policji skontaktował się telefonicznie z R. J. informując go o treści orzeczenia z dnia (...) lutego 2013 r. W dalszej części rozmowy wskazano na upływ 6 miesięcznego okresu zachowania uposażenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem, co zostało zawarte w rozkazie personalnym z dnia (...) września 2012 r. oraz o konieczności mianowania go na stanowisko specjalisty zaszeregowane w 6 grupie uposażenia zasadniczego. R. J. w dniu (...) marca 2013 r. zgłosił się w Wydziale Kadr i Szkolenia Komendy Miejskiej informując o swoich dalszych planach związanych ze służbą w Policji. Tego też dnia pouczono go, że z dniem (...) marca 2013 r. minie sześciomiesięczny okres zachowania uposażenia, które przysługiwało mu przed odwołanie oraz wyjaśniono, że w przypadku złożenia raportu o zwolnienie ze służby do końca marca, na podstawie orzeczenia trwałej niezdolności do służby przez komisję lekarską, zachowa on prawo do wysokości uposażenia, które otrzymywał przez ostatnich sześć miesięcy. R. J. zgłosił się ponownie w dniu (...) marca 2013 r. w Wydziale Kadr i Szkolenia Komendy Miejskiej informując, iż aktualnie przebywa na zwolnieniu lekarskim, a kwestię złożenia raportu rozważy w przypadku podwyższenia dodatku służbowego za długoletnią służbę. Mając powyższe na względzie Komendant Miejski Policji Rozkazem Personalnym Nr (...) z dnia (...) marca 2013 r. zwolnił R. J. – pozostającego wówczas w dyspozycji Komendanta Miejskiego Policji, od zajęć służbowych od dnia wydania rozkazu na okres do dnia zwolnienia ze służby w Policji.

W dalszej części uzasadnienia przytoczono treść przepisów ustawy o Policji regulujących problematykę powoływania i odwoływania komendantów komisariatu wskazując, że ustawa nie określa precyzyjnie warunków, jakim powinno odpowiadać stanowisko służbowe na które jest mianowany odwołany komendant, a więc czy to ma być to samo stanowisko służbowe, jakie zajmował funkcjonariusz przed powołaniem czy też wyższe, równorzędne bądź niższe. Jak podkreślono, obowiązująca przez okres 6 miesięcy od daty odwołania ochrona wartości uposażenia jest zasadniczym, przewidzianym w ustawie przywilejem przysługującym osobom odwołanym z funkcji, w tym przypadku, zastępcy komendanta komisariatu Policji. Podkreślono, że brzmienie przepisu art. 6e ust. 1 ustawy o Policji wskazuje, że odwołanie policjanta ze stanowiska zajmowanego na podstawie powołania cechuje się uznaniowością organu i nie ma przy tym wymogu, aby istniały ku temu jakieś szczególne przesłanki czy powody do odwołania. Stosunek służbowy policjanta z powołania ma charakter organizacyjny i nie korzysta ze szczególnej ochrony prawnej, charakterystycznej dla mianowania, którego rozwiązanie możliwe jest tylko w przypadkach określonych w ustawie. Brak tej ochrony wynika z istoty samego powołania. Powołanie następuje w celu realizacji określonych zadań i wiąże się zwykle ze sprawowaniem odpowiedzialnych funkcji kierowniczych, a gwarancją realizacji tych funkcji jest pełna przydatność określonej osoby na konkretnym stanowisku służbowym. Powyższy stosunek jest nadto oparty na zaufaniu. Stąd policjant obejmujący stanowisko na podstawie powołania nie ma gwarancji, że po odwołaniu z niego obejmie stanowisko równorzędne stanowisku zajmowanemu z powołania, jednakże odwołany funkcjonariusz nie traci gwarancji mianowania na stanowisko równorzędne wobec zajmowanego przed powołaniem. Przy mianowaniu wcześniej odwołanego funkcjonariusza na nowe stanowisko organ winien uwzględniać parametry stanowiska służbowego, jakie ten zajmował w służbie przed objęciem stanowiska z powołania.

W ocenie Komendanta Wojewódzkiego, w przedmiotowej sprawie mianowanie podinsp. R. J. na stanowisko specjalisty w Wydziale Prewencji w P. było adekwatne do stanowiska, jakie zajmował on przed powołaniem. Tym samym zastosowanie art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o Policji było w pełni uzasadnione. Za nietrafne uznano również zarzuty podniesione w odwołaniu, w tym zarzuty naruszenia art. 10 K.p.a.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu R. J. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Komendanta Miejskiego Policji. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie: art. 32 ust. 1 i 2 i art. 45 ust. 3 ustawy o Policji; nieuwzględnienie w rozkazie art. 38 ust. 2 ustawy o Policji jako faktycznej podstawy prawnej zwolnienia ze stanowiska i mianowania na niższe stanowisko służbowe nieuwzględnienie treści art. 10 K.p.a. polegające na braku zapewnienie mu udziału w postępowaniu; naruszenie przepisów art. 107 § 1 – 3 K.p.a. w zakresie podstaw prawnych i faktycznych przesłanek uzasadniających podjęcie decyzji o mianowaniu na niższe stanowisko służbowe; naruszeniu art. 108 § 1 K.p.a. poprzez nadanie rozkazowi z dnia (...) marca 2013 r. rygoru natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że w toku postępowania nie zapewniono skarżącemu czynnego udziału w sprawie oraz wskazał, że mógłby on zostać przeniesiony w oparciu o art. 38 ust. 2 pkt. 5 ustawy o Policji na niższe stanowisko służbowe jedynie w przypadku wyrażenia na to zgody, lub niemożności przeniesienia na inne równorzędne stanowisko. Do okoliczności powyższej nie odniesiono się jednak w toku prowadzonego postępowania. Zakwestionowano fakt nadania rozkazowi personalnemu rygoru natychmiastowej wykonalność oraz zarzucono decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji lakoniczność i nienależyte rozpoznania złożonego odwołania. Podniesiono, że sam przepis art. 32 nie może stanowić podstawy prawnej wydanej decyzji, gdyż jest to przepis kompetencyjny oraz wyjaśniono, że skarżący nigdy nie był informowany o konieczności mianowania go na stanowisko specjalisty. Wskazano wreszcie na przepis art. 121 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym w razie choroby, urlopu, zwolnienia od zajęć służbowych oraz w okresie pozostawania bez przydziału służbowego policjant otrzymuje uposażenie zasadnicze, dodatki do uposażenia o charakterze stałym i inne należności pieniężne należne na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym – z uwzględnieniem powstałych w tym okresie zmian, mających wpływ na prawo do uposażenia i innych należności pieniężnych lub na ich wysokość, podnosząc, że z uwagi na orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej z dnia (...) lutego 2013 r. o zaliczeniu go do trzeciej grupy inwalidów nie mógł on zostać przeniesiony na inne stanowisko służbowe.

Komendant Wojewódzki Policji w odpowiedzi na skargę podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi w art. 1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) oraz w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia(...) kwietnia 2013 r., utrzymująca w mocy rozkaz personalny Komendanta Miejskiego Policji o mianowaniu z dniem (...) kwietnia 2013 r. podinsp. R. J. specjalistą (A06M) Zespołu Organizacji Służby Wydziału Prewencji KMP w szóstej grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,75 oraz dodatkiem służbowym w dotychczasowej wysokości.

W pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga, iż podstawą mianowania skarżącego specjalistą Zespołu Organizacji Służby Wydziału Prewencji KMP był przepis art. 6e ust. 3 ustawy o Policji, zgodnie z którym policjanta odwołanego ze stanowiska przenosi się do dyspozycji przełożonego policjanta uprawnionego do odwołania ze stanowiska, z zastrzeżeniem, że policjanta odwołanego ze stanowiska komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego Policji przenosi się do dyspozycji Komendanta Głównego Policji. Policjant przez okres 6 miesięcy ma prawo do uposażenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem. Jak wynika z akt sprawy rozkazem personalnym z dnia (...) września 2012 r. podinsp. R. J. został odwołany z dniem (...) września 2012 r., ze stanowiska Zastępcy Komendanta Komisariatu Policji P. i przeniesiony do dyspozycji Komendanta Miejskiego Policji. Następnie rozkazem personalnym z dnia (...) września 2012 r. powierzono mu pełnienie obowiązków służbowych specjalisty Wydziału Kontroli Komendy Miejskiej Policji z dniem (...) września 2012 r. Stąd też, z uwagi na upływ sześciomiesięcznego terminu do zachowania składników uposażenia przysługujących przed odwołaniem i koniecznością ustalenia na nowo stosunku służbowego i nowych składników uposażenia wymienionemu, Komendant Miejski Policji był zobowiązany do ustalenia nowego stanowiska służbowego w strukturach komendy oraz tym samym prawa do uposażenia pobieranego na nowym stanowisku służbowym.

Zdaniem skarżącego podstawą wydania rozkazu personalnego z dnia (...) marca 2013 r. nie był przepis art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o Policji, lecz w istocie przepis art. 38 ust. 2 pkt. 5 powołanej powyżej ustawy. Stąd też niemożliwym było przeniesienie skarżącego na niższe stanowisko służbowe niż stanowisko odpowiadające zastępcy komisariatu Policji.

W tym miejscu podkreślić należy, że przepis art. 32 ustawy o Policji, wskazuje, że do mianowania policjanta na stanowisko służbowe, przenoszenia oraz zwalniania z tych stanowisk, właściwi są przełożeni: Komendant Główny Policji, komendanci wojewódzcy i powiatowi (miejscy) Policji oraz komendanci szkół policyjnych. Niewątpliwie przepis ten ma charakter kompetencyjny, gdyż określono w nim wyłącznie organy uprawnione do podejmowania decyzji w sprawach w nim wymienionych. Nie wskazano w nim natomiast kryteriów i merytorycznych przesłanek uzasadniających podejmowanie decyzji w tych sprawach. W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi przy tym wątpliwości, że na podstawie tego przepisu zwolnienie funkcjonariusza z zajmowanego stanowiska służbowego połączone z równoczesnym mianowaniem na inne stanowisko służbowe może nastąpić wyłącznie na stanowisko równorzędne ze stanowiskiem poprzednio zajmowanym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2002 r., sygn. akt II SA 3768/01; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2008 r., sygn. akt II SA/Wa 322/09, Baza NSA). Wniosek powyższy płynie z treści art. 38 ust. 1 i 2 omawianej ustawy o Policji, w którym wymieniono w sposób wyczerpujący obligatoryjne i fakultatywne przesłanki uzasadniające przeniesienie policjanta na niższe stanowisko służbowe. Przepis ten przewiduje, w ust. 1, obligatoryjne przeniesienie policjanta na niższe stanowisko służbowe w przypadku wymierzenia kary dyscyplinarnej wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe. Natomiast w ustępie 2 i 3 wskazuje na możliwość przeniesienia na niższe stanowisko służbowe w przypadkach wyraźnie w nich określonych. Policjanta można również przenieść na niższe stanowisko służbowe na jego prośbę (art. 38 ust. 3 ustawy o Policji), przy czym stosownie do ust. 4 powołanego powyżej przepisu policjant, który nie wyraził zgody na przeniesienie na niższe stanowisko z przyczyn określonych w ust. 2 (a więc z uwagi na zaistnienie jednej, z enumeratywnych przesłanek fakultatywnego przeniesienia na niższe stanowisko służbowe), może być zwolniony ze służby.

Sam stosunek służbowy z powołania ma charakter organizacyjny i nie korzysta ze szczególnej ochrony prawnej, charakterystycznej dla mianowania, którego rozwiązanie możliwe jest tylko w przypadkach określonych w ustawie. Brak tej ochrony wynika z istoty samego powołania, które następuje w celu realizacji określonych zadań i wiąże się zwykle ze sprawowaniem odpowiedzialnych funkcji kierowniczych, a gwarancją realizacji tych funkcji jest pełna przydatność określonej osoby na konkretnym stanowisku służbowym. W związku z tym, do procedury odwołania policjanta w trybie art. 6e ustawy o Policji (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie) nie mają zastosowania zasady określone w art. 38 ustawy o Policji. Oznacza to, że powołanego policjanta nie dotyczy zasada wynikająca z art. 32 ustawy o Policji gwarantująca mu, po odwołaniu, stanowisko równorzędne stanowisku zajmowanemu z powołania. Odwołany funkcjonariusz nie traci jednak gwarancji mianowania na stanowisko równorzędne wobec stanowiska zajmowanego przed powołaniem. Mianowanie odwołanego policjanta na stanowisko niższe wobec stanowiska zajmowanego przed powołaniem wyklucza przepis art. 32 ustawy o Policji, na podstawie którego dokonuje się dalszego jego usytuowania w służbie. Wobec tego przy mianowaniu wcześniej odwołanego funkcjonariusza na stanowisko organ winien uwzględniać parametry stanowiska służbowego, jakie ten zajmował w służbie przed objęciem stanowiska z powołania.

W powyższym świetle bezzasadny jest zarzut skarżącego, jakoby podstawą jego rozkazu personalnego z dnia (...) marca 2013 r. był w istocie przepis art. 38 ustawy o Policji, a w konsekwencji, aby korzystał on z ochrony przewidzianej w powyższym przepisie. Równocześnie wskazać należy, że organy rozstrzygając przedmiotową sprawę prawidłowo uznały, że skarżący powinien zostać mianowany na stanowisko służbowe, które pełnił przed powołaniem. W ocenie Sądu okoliczność powyższa nie zmienia jednak faktu, że skarżący nie mógł zostać mianowany na nowe stanowisko służbowe z powodu ochrony przysługującej mu z tytułu orzeczonej niezdolności do służby.

Prawomocnym orzeczeniem nr (...) z dnia (...) lutego 2013 r. Wojewódzka Komisja Lekarskiej MSW orzekła, że skarżący jest całkowicie niezdolnym do służby w Policji oraz zaliczyła go do trzeciej grupy inwalidów, wyjaśniając równocześnie, że inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą. Tym samym, w przypadku skarżącego doszło do zbiegu dwóch przepisów ochronnych uregulowanych w ustawie o Policji – art. 6e ust. 3 ustawy, zgodnie z którym policjant odwołany ze stanowiska zachowuje przez okres 6 miesięcy prawo do uposażenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem oraz art. 121 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym w razie choroby, urlopu, zwolnienia od zajęć służbowych oraz w okresie pozostawania bez przydziału służbowego policjant otrzymuje uposażenie zasadnicze, dodatki do uposażenia o charakterze stałym i inne należności pieniężne należne na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym – z uwzględnieniem powstałych w tym okresie zmian, mających wpływ na prawo do uposażenia i innych należności pieniężnych lub na ich wysokość. Jak wyjaśnia się w orzecznictwie zawarte w treści art. 121 ust. 1 ustawy o Policji sformułowanie "z uwzględnieniem powstałych w tym okresie zmian, mających wpływ na prawo do uposażenia i innych należności pieniężnych lub na ich wysokość" odnosi się do wszelkich zmian prawnych, a nie faktycznych (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2012 r., sygn. akt I OSK 751/12, Baza NSA). Oznacza to konieczność uwzględniania w stosunku do policjanta nieobecnego w służbie z powodu choroby, wprowadzanych w tym okresie nowych regulacji prawnych, w tym płacowych.

Zdaniem Sądu upływ okresu, o jakim mowa w art. 6e ust. 3 ustawy o Policji oraz związana z tym konieczność mianowania skarżącego na nowe stanowisko służbowe, stanowi okoliczność faktyczną, a nie prawną, a tym samym nie wyłącza ona gwarancji, określonej w art. 121 ust. 1 ustawy o Policji. Za przyjęciem powyższego twierdzenia przemawia w pierwszej kolejności wykładnia językowa powołanego powyżej przepisu. Ustawodawca wskazał bowiem wprost, że zakresem przedmiotowym ochrony objęci są policjanci, którzy pozostają bez przydziału służbowego, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Otóż rozkazem personalnym z dnia (...) września 2012 r. podinsp. R. J. został odwołany z dniem (...) września 2012 r., ze stanowiska Zastępcy Komendanta Komisariatu Policji P. i przeniesiony do dyspozycji Komendanta Miejskiego Policji w Poznaniu, a kolejnym rozkazem personalnym datowanym na dzień (...) września 2012 r. powierzono mu pełnienie obowiązków służbowych specjalisty Wydziału Kontroli Komendy Miejskiej Policji w Poznaniu. Tym samym w momencie stwierdzenia niezdolności do służby pozostawał on bez przydziału służbowego, co zresztą stanowiło podstawę wydania kwestionowanego rozkazu personalnego z dnia (...) marca 2013 r.

Ponadto, za objęciem skarżącego ochroną, o jakiej mowa w art. 121 ust. 1 ustawy o Policji przemawia gwarancyjny omawianego przepisu, jak i konsekwencje, jakie ustawodawca wiąże z faktem uzyskania orzeczenia o niezdolności do służby. Należy bowiem zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o Policji służbę w Policji może pełnić obywatel polski o nieposzlakowanej opinii, nie karany, korzystający z pełni praw publicznych, posiadający co najmniej średnie wykształcenie oraz zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować. A contrario, osoba całkowicie do służby niezdolna nie może stosownie do art. 25 ust. 1 powołanej powyżej ustawy zostać policjantem. W sytuacji, gdy niezdolność powstanie w trakcie pełnienia służby, istnieją w ustawie o Policji szczególne uregulowania, chroniące takich policjantów. Mianowicie policjanta trwale niezdolnego do służby zwalnia się ze służby (art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy najwcześniej Policji) ale najwcześniej z chwilą upływu 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby (art. 43 ust. 1 powołanej powyżej ustawy). Równocześnie, zgodnie z § 23 rozporządzenia Ministra Sprawa Wewnętrznych i Administracji z dnia 02 września 2002 w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów (Dz. U. z 2002 r. Nr 151, poz. 1261), które obowiązywało w dacie orzeczenia o niezdolności do służby przez skarżącego, osobę niezdolną do służby niezwłocznie zwalnia się od zajęć służbowych na okres do dnia zwolnienia ze służby (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie rozkazem personalnym z dnia (...) marca 2012 r., nr (...)). Innymi słowy, policjant, w stosunku do którego orzeczono trwałą niezdolności do służby jest zwalniany od zajęć służbowych, przy czym może on zostać zwolniony ze służby dopiero po upływie 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby. W ocenie Sądu, w takim przypadku niewątpliwie znajduje zastosowanie art. 121 ustawy o Policji, co powoduje, że w stosunku do policjantów, legitymujących się orzeczeniem o trwałej niezdolności do służby niedopuszczalne jest mianowanie na jakiekolwiek stanowisko. Tego rodzaju rozkaz personalny jest swoistą fikcją – nie można bowiem dokonać prawidłowych ustaleń co do tego, czy skarżący kwalifikuje się do pełnienia służby na stanowisku, na które został mianowany skoro w ogóle nie jest on zdolny do służby na jakimkolwiek stanowisku w Policji i jest zwolniony od zajęć służbowych do dnia zwolnienia ze służby (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 12 października 2007 r., sygn. akt II SA/Ke 496/07, Baza NSA). Brak jest przy tym jakichkolwiek racjonalnych powodów do wyłączenia w stosunku do skarżącego ochrony przewidzianej art. 121 powołanej powyżej ustawy. Nie do zaakceptowania jest bowiem stanowisko, że upływ terminu, o jakim mowa w art. 6e ust. 3 ustawy o Policji stanowił zmianę, o jakiej mowa w art. 121 ust. 1 in fine, pozwalającą za zmniejszenie skarżącemu uposażenia. Taka wykładnia przepisów zupełnie niweczy sens i cel zawartego w tym przepisie uregulowania, w stosunku do Policjantów odwołanych z pełnionego stanowisko. Skoro, jak powyżej wskazano, policjant odwołany ze stanowiska na które został powołany nie korzysta z ochrony wynikającej z art. 38 ustawy o Policji, wyłączenie zastosowania przepisu art. 121 ust. 1 ustawy o Policji prowadziłoby do sytuacji, w której policjant odwołany, z powodów często od niego niezależnych, w czasie niezdolności do pracy wynikającej z choroby mógłby, poprzez wydanie rozkazu mianującego go na niższe stanowisko, zostać pozbawiony wynagrodzenia. W konsekwencji sytuacja prawna funkcjonariusza odwołanego ze stanowiska byłaby gorsza od sytuacji prawnej funkcjonariusza mianowanego, gdyż nie mógłby on liczyć na ochronę wynikającą z art. 121 ust. 1 ustawy o Policji.

Podsumowując dotychczasowe rozważania wskazać należy, że wobec orzeczenia, że skarżący jest całkowicie niezdolnym do służby w Policji, z uwagi na treść art. 121 ust. 1 ustawy o Policji niedopuszczalne było mianowanie go z dniem (...) kwietnia 2013 r. specjalistą (A06M) Zespołu Organizacji Służby Wydziału Prewencji Komendy Miejskiej Policji w szóstej grupie uposażenia zasadniczego z mnożnikiem 1,75 oraz dodatkiem służbowym w dotychczasowej wysokości oraz zwolnienia go z dniem (...) marca 2013 r. z pełnienie powierzonych obowiązków na stanowisku specjalisty Wydziału Kontroli Komendy Miejskiej Policji.

Mając powyższe na względzie Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzający ją rozkaz personalny Komendanta Miejskiego Policji z dnia (...) marca 2013 r.

O wykonalności orzeczono na podstawie art. 152 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.