II SA/Kr 1203/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 7 września 2012 r., znak [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w N. odmówił J. S. nakazania Gminie z siedzibą w M. rozbiórki wybudowanych 20-tu miejsc parkingowych (4 zespoły parkingowe po 5 stanowisk każdy) zlokalizowanych na działkach nr ewid. [...], [...], [...], [...] w obrębie placu do zgromadzeń w miejscowości M. - z uwagi na nie naruszenie przez inwestora przepisów Prawa budowlanego. Urząd Gminy z/s w M. reprezentowany przez Wójta Gminy dokonał w Starostwie Powiatowym w N. w roku 2005 dwu zgłoszeń robót budowlanych nie wymagających pozwolenia na budowę w myśl art. 29 w związku z art. 30 Prawa budowlanego. Zgłoszenia te zostały przyjęte bez sprzeciwu, na co inwestor uzyskał pisemne potwierdzenia:

- znak: [...] z dnia 28.07.2005 r. dotyczące zamiaru przystąpienia do wykonania przebudowy placu do zgromadzeń na plac rekreacyjny z elementami małej architektury w miejscowości M. na dz. ew. nr [...], [...], [...] oraz

- znak: [...] z dnia 28.09.2005 r. dotyczące zamiaru wykonania przyłącza wodociągowego i kanalizacji deszczowej dla projektowanej przebudowy placu do zgromadzeń na plac rekreacyjny z elementami małej architektury w miejscowości M. na dz. ew. nr [...], [...], [...].

Z inicjatywy J. S. (pisma z dnia 29.05.2006 r. i 20.06.2006 r.) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w N. przeprowadził postępowanie administracyjne w sprawie legalności dokonanej przebudowy placu, które zakończone zostało zakończone decyzją znak z dnia 19 maja 2008 r. umarzającą postępowanie jako bezprzedmiotowe z uwagi na realizacje inwestycji zgodnie z przepisami Prawa budowlanego i dokonanymi zgłoszeniami. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. znak: [...] z dnia 6.04.2009r. Stanowisko I i II instancji zostało podtrzymane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 3.08.2009 r. sygn. akt: II SA/Kr 965/09.

W trakcie trwającego postępowania pismem z dnia 16.01.2008 r. J. S. zwrócił się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. z wnioskiem o wydanie Gminie nakazu rozbiórki wybudowanych 20-tu miejsc parkingowych wybudowanych w ramach realizacji placu do zgromadzeń w miejscowości M. uzasadniając wniosek tym, że wykonanie tychże miejsc parkingowych wymagało pozwolenia na budowę, równocześnie poddając w wątpliwość zgodność inwestycji z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego rejonu.

PINB w N. wszczął pod sygn. akt: [...] postępowanie administracyjne dotyczące budowy miejsc parkingowych na placu zgromadzeń w M., w wyniku którego w dniu 22.04.2008 r. na podstawie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego wydał decyzję odmawiającą nakazania Gminie wykonania rozbiórki miejsc parkingowych wybudowanych na działkach nr ewid. [...], [...], [...], [...]. J. S. złożył odwołanie od decyzji, skutkiem czego WINB w K. decyzją znak: [...] z dnia 27.01.2009 r. uchylił skarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę PINB w N. pozyskał pełną dokumentację stanowiącą załączniki do dokonanych zgłoszeń z roku 2005, z których wynika, że zamiar wykonania miejsc parkingowych w łącznej ilości 20 sztuk (4 zespoły parkingowe po 5 stanowisk każdy) łącznie na kilku różnych działkach ewidencyjnych, był objęty zgłoszeniem znak: [...] przyjętym bez sprzeciwu w dniu 28.07.2005 r. Informacje dotyczące budowy miejsc parkingowych zawarte zostały w projekcie zagospodarowania terenu sporządzonym na mapie do celów projektowych, rysunkach technicznych i w opisie technicznym.

Organ wskazał, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 10 a nawet 11 roboty takie jak budowa miejsc postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie jak również zatok parkingowych na drogach wojewódzkich, powiatowych i gminnych nie wymagają od inwestora uzyskania pozwolenia na budowę, a jedynie zgłoszenia (art. 30 ust. 12 pkt 1). Zauważono, że lokalizacja zaprojektowanych i zrealizowanych miejsc parkingowych (postojowych), nie znajduje się na jednej, lecz na kilku działkach ewidencyjnych. Dwa zespoły o łącznej liczbie 10 miejsc zlokalizowane są na działce ew. nr [...], ale już dwa pozostałe zespoły (łącznie 10 miejsc postojowych) położone są na działkach ew. nr [...], [...], [...], [...] i tylko fragmentarycznie na dz. ew. nr [...]. Żadne miejsce postojowe z tych dwu pozostałych zespołów nie leży w całości na działce ew. nr [...], stąd warunek "do 10 stanowisk włącznie" na jednej działce ewidencyjnej (interpretując cytowany przepis w taki właśnie sposób) jest spełniony, aby wystarczyło roboty zrealizować na podstawie zgłoszenia bez konieczności uzyskiwania decyzji o pozwoleniu na budowę. W sytuacji realizacji budowy nie wymagającej pozwolenia na budowę z jednoczesnym obowiązkiem zgłoszenia właściwemu organowi, a bez dokonania takiego zgłoszenia, zastosowanie miałby przepis art. 49b Prawa budowlanego (a nie art. 48 który został błędnie przywołany w decyzji PINB w N. z dnia 22.04.2008 r.).

W omawianym przypadku inwestor uczynił zadość art. 30 ustawy Prawo budowlane, dokonując skutecznie zgłoszenia w 2005 roku. Ponadto, oględziny terenu objętego zgłoszeniem przeprowadzone w dniu 31.08.2006 r. wykazały, że roboty budowlane inwestor zrealizował zgodnie z projektem stanowiącym załącznik do zgłoszenia i zgodnie z zakresem robót objętych zgłoszeniem. Zatem roboty budowlane polegające na budowie miejsc parkingowych (postojowych) w obrębie przebudowanego placu wykonane zostały legalnie. Inwestor nie naruszył przepisów Prawa budowlanego i nie ma tu zastosowania nakaz rozbiórki wynikający z przepisu art. 49b Prawa budowlanego.

Inwestor realizując miejsca postojowe nie naruszył też obowiązujących warunków technicznych, do zastosowania których był wręcz zobligowany, bowiem zgodnie z § 18 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, póz. 690 z późn. zm.)

1. Zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne.

2. Liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne.

Lokalizacja miejsc postojowych nie narusza również przepisów § 19. dotyczącego minimalnych odległości od sąsiadujących obiektów budowlanych.

W trakcie postępowania przeanalizowana została również kwestia zgodności inwestycji z zapisami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy dla obszaru zrealizowanych robót budowlanych. W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że organ administracji budowlano-architektonicznej ma obowiązek sprawdzenia zgodności inwestycji m.in. z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie wniesienie sprzeciwu do zgłoszenia oznacza, iż organ ten uznał, że zamierzona inwestycja nie koliduje z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Stanowisko to zostało podtrzymane w piśmie Starostwa Powiatowego w N. znak: [...] z dnia 20.06.2012 r.

W piśmie z dnia 3.04.2012 r. PINB w N. skierował do Wójta Gminy, jako organu właściwego w kwestii wyjaśnienia zapisów obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy, prośbę o ustosunkowanie się do zapisu miejscowego planu o następującej treści: "Istniejący plac do zgromadzeń publicznych w centrum M.. Nie dopuszcza się zagospodarowania jako trwałego parkingu. Wskazana zmiana nawierzchni asfaltowej na brukową. Możliwe częściowe zagospodarowanie zielenią niską z elementami małej architektury o wysokich walorach estetycznych". Wójt T. W. w piśmie znak: [...] z dnia 11.04.2012 r. wyjaśnił, że "nie dopuszcza się zagospodarowania całego placu jako parkingu ponieważ przed przebudową, plac był cały utwardzony i pokryty nawierzchnią asfaltową, który można było przeznaczyć na parking. W trakcie przebudowy wymieniono nawierzchnię asfaltową na brukową częściowo przeznaczając je na 4 miejsca postojowe po 5 stanowisk dla osób korzystających z placu oraz wykonano elementy malej architektury w zielem urządzonej, co jest zgodne z ustaleniami mpz. Ponadto miejsca postojowe (parkingowe) od strony zachodniej zlokalizowane zostały w liniach rozgraniczających pas drogi gminnej oznaczonej symbolem 6.2.KDgL."

Reasumując powyższe organ I instancji stwierdził, że przed przebudową cała powierzchnia placu była pokryta nawierzchnią asfaltową, która mogła pomieścić kilkadziesiąt samochodów osobowych jednocześnie (wielokrotność obecnych 20-tu miejsc). Przebudowa placu spowodowała ograniczenie możliwości parkowania samochodów osobowych do 20 sztuk, co zmniejsza ewentualną uciążliwość dla terenów sąsiednich wynikającą z faktu parkowania samochodów. Uciążliwości pochodzące od użytkowników placu wynikające ze sposobu użytkowania tego terenu, przy jednoczesnym braku naruszenia przepisów budowlanych ze strony inwestora, nie mogą stanowić podstawy nakazania rozbiórki obiektów budowlanych wzniesionych legalnie.

Odnośnie pisma skarżącego J. S. z dnia 17.07.2012 r. dotyczącego przyłącza energetycznego do zasilania placu organ I instancji wyjaśnił, że budowę przyłącza energetycznego inwestor zrealizował w myśl art. 29a ustawy Prawo budowlane. Działając na wniosek z dnia 21.06.2006 r. Zakład Energetyczny - Rejon Dystrybucji N. - wydał warunki techniczne przyłączenia w dniu 27.06.2006 r. Po wykonaniu przyłącza dokonano jego odbioru w dniu 22.09.2006 r.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 11 lipca 2013 r., znak: [...] - po rozpatrzeniu odwołania J. S. wniesionego od powyższej decyzji uchylił zaskarżoną decyzję w całości i orzekł: "Na podstawie art. 49b ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane Nie stwierdza się podstaw do wydania Gminie nakazu rozbiórki wybudowanych 20 miejsc parkingowych (4 zespoły parkingowe po stanowisk każdy) zlokalizowanych na działkach nr ewid. [...], [...], [...] w obrębie placu do zgromadzeń w miejscowości M..

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że PINB właściwie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy i prawidłowo orzekł o zgodności z prawem przeprowadzonej przez Urząd Gminy w C. z siedzibą w M. inwestycji, dokonanej na podstawie zgłoszenia robót budowlanych.

Z materiału dowodowego wynika, że zgłoszeniem z dnia 21 lipca 2005 r. Urząd Gminy z siedzibą w M. wyraził zamiar przeprowadzenia robót budowlanych polegających na przebudowie placu do zgromadzeń publicznych na plac rekreacyjny z elementami małej architektury. W zakresie tych robót mieściło się: wykonanie fontanny, wykonanie oświetlenia placu, wykonanie czterech zespołów parkingowych po 5 stanowisk każdy oraz wykonanie nowej nawierzchni placu z kostki brukowej. Pismem z dnia 28 lipca 2005 r. Inwestor został poinformowany, że zgłoszenie to zostało przyjęte bez sprzeciwu. Inwestycja została zrealizowana na działkach nr ewid. [...], [...], [...], [...] i [...]..

WINB zgodził się z zaprezentowaną przez organ I instancji interpretacją, że z art. 29 ust. 1 pkt 10 ustawy Prawo budowlane pozwolenia na budowę nie wymaga budowa miejsc postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie. Z kolei zgodnie z art. 30 ust. 1 ustawy, budowa taka wymaga zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno- budowlanej, przy czym przyjął za organem pierwszej instancji, że liczba 10 stanowisk dotyczy poszczególnych działek ewidencyjnych a nie terenu inwestycji jako całości.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy powyższa okoliczność ma jednak zdaniem organu znaczenie drugorzędne z uwagi na fakt, iż zamiar wykonania miejsc parkingowych w łącznej ilości 20 sztuk (4 zespoły parkingowe po 5 stanowisk każdy) na kilku różnych działkach ewidencyjnych był objęty zgłoszeniem znak [...], które zostało przyjęte bez sprzeciwu w dniu 28 lipca 2005 r. Ustalenia dokonane przez organ I instancji w trakcie postępowania bezspornie dowodzą, że przeprowadzone roboty są zgodne ze wspomnianym zgłoszeniem, w szczególności z projektem zagospodarowania terenu sporządzonym na mapie dla celów projektowych, z rysunkami technicznymi oraz opisem technicznym. Podkreślił, że brak wniesienia sprzeciwu jest potwierdzeniem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami.

Wprawdzie art. 50 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane nakłada na organ nadzoru budowlanego obowiązek kontroli, czy roboty budowlane są wykonywane na podstawie zgłoszenia z naruszeniem art. 30 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, nie oznacza to jednak, że kontrola ta ma polegać na ponownym, powtarzającym czynności organu administracji architektoniczno - budowlanej, weryfikowaniu zgłoszenia. Podkreślenia bowiem wymaga, że zadania nadzoru budowlanego w zakresie przestrzegania przepisów ustawy Prawo budowlane wiążą się w głównej mierze z kontrolą spełniania wymogów bezpieczeństwa, tak podczas wykonywania robót budowlanych, jak i później w okresie użytkowania wybudowanego obiektu (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 kwietnia 2009 r., sygn. akt II SA/Wr 11/2009).

WINB wskazał dalej, że dokonywana przez organy nadzoru budowlanego kontrola przestrzegania i stosowania przepisów prawa budowlanego odbywać się może tylko w granicach ich właściwości, co oznacza, że organy te w przypadku stwierdzenia, że roboty budowlane wykonywane są zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym i warunkami decyzji o pozwoleniu na budowę lub zgodnie ze zgłoszeniem - nie mają podstaw do ingerencji. Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, jak bowiem wynika z niekwestionowanych ustaleń organu I instancji, wykonywanie spornych robót budowlanych nie miało miejsca w warunkach określonych w art. 50 ustawy Prawo budowlane, a więc w sposób istotnie odbiegający od zgłoszenia.

Organ II instancji dokonał reformacji skarżonej decyzji w zakresie doprecyzowania jej sentencji z uwagi na fakt, iż postępowanie to winno toczyć się z urzędu. Zgodnie z art. 81 ustawy Prawo budowlane podstawowym obowiązkiem organów nadzoru budowlanego jest nadzór i kontrola nad przestrzeganiem ustawy oraz wydawanie decyzji administracyjnych w sprawach określonych ustawą, zatem należy przyjąć należy, że wszczęcie postępowania przed organami nadzoru budowlanego, w zakresie usuwania naruszeń prawa budowlanego następuje z urzędu.

W skardze na powyższą decyzję J. S. wniósł o jej uchylenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Zdaniem skarżącego przedmiotowa inwestycja wymagała pozwolenia na budowę, a nie zgłoszenia - jak przyjęły to organy nadzoru budowlanego, prowadząc postępowanie w trybie art. 49b ustawy Prawo budowlane. Skarżący uważa, że niedopuszczalna interpretacja zapisów prawa budowlanego (art. 29 ust. 1 pkt 10) polega na założeniu, iż obiekty budowlane (miejsca postojowe) zrealizowane przez jednego inwestora w ramach jednego zgłoszenia na kilku geodezyjnie wydzielonych działkach stanowią obiekty sąsiednie i nie stanowią całości funkcjonalno-użytkowej, a działki geodezyjne są działkami sąsiednimi.

Przebudowa placu realizowana była na 7 działkach ewidencyjnych, tak więc aby nie przekroczył warunku "do 10 stanowisk włącznie" w oparciu o zgłoszenie można było na podstawie interpretacji PIN hipotetycznie zrealizować 70 stanowisk postojowych. Dodatkowo wywód PINB "dwa zespoły o łącznej liczbie 10 miejsc zlokalizowane są na działce ew nr [...], ale pozostałe zespoły (łącznie 10 miejsc postojowych) położone są na działkach ew. nr [...], [...], [...] i tylko fragmentarycznie na dz. ew. nr [...]. " jest nieadekwatny do rzeczywistego stanu w terenie. Po dokonaniu pomiarów okazuje się, iż na działce [...] powstało powierzchniowo 11,5 miejsca postojowego (jeden zespół pięciu miejsc postojowych posiada wymiary 13,5 m x 5,2 m = 70,2 m 2, na jedno miejsce przypada więc ok. 14 m2. Fragmentaryczność zajęcia działki [...] przez "trzeci" zespół wynos 21 m2, co odpowiada 1,5 miejscu postojowemu. Powierzchnia 21 m2 stanowi w terenie trójkąt prostokątny o wymiarach h=10,5m i a=4,0m). Powyższa interpretacja powstała na potrzeby niniejszej decyzji i zmierza do zaniechania obowiązku wynikającego z przepisów prawa budowlanego (art. 48 ust. 1).

Niedopuszczalna manipulacja zebranym materiałem dowodowym polega na utożsamianiu przyjęcia zgłoszenia robót budowlanych bez sprzeciwu przez Wydział Administracji Budowlano-Architektonicznej Starostwa Powiatowego w N. z ich zgodnością z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy.

Zdaniem skarżącego Wydział Administracji Budowlano-Architektonicznej Starostwa Powiatowego w N. nie sprawdził zgodności inwestycji z zapisami obowiązującego miejscowego zagospodarowania przestrzennego Gminy. Świadczy o tym brak (nie przedstawienie przez inwestora) w zgłoszeniach i załącznikach do zgłoszeń wypisu i wyrysu z MPZP Gminy (na początku postępowania PINB utożsamiał projekt zagospodarowania terenu przedstawiony przez inwestora do zgłoszenia - część projektu budowlanego, jako miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego liny ). Podkreślił, że wójt nie jest organem właściwym w kwestii wyjaśniania zapisów uchwalonego MPZP w "stosunku do potrzeb". Wójt swoim piśmie znak: [...] z dnia 11.04.2012 r. wyjaśnił, że "nie dopuszcza się gospodarowania całego placu jako parkingu ponieważ przed przebudową plac był cały utwardzony okryty nawierzchnią asfaltową, który można było przeznaczyć na parking. "

Wskazał, że w dniu 17.07.2012 r. zapoznał się szczegółowo z całością akt postępowania w siedzibie PINB i nie stwierdził w zgłoszeniach i załącznikach do nich (projekcie budowlanym sporządzonym przez osoby posiadające kwalifikacje do wykonywania samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie) jakiejkolwiek wzmianki o ustaleniach obowiązującego MPZP dla przebudowywanego placu, nie wspominając o wyrysie i wypisie (istniejący w aktach sprawy wypis i wyrys z MPZP dołączone zostały przy moim wniosku z dnia 16.01.2008 r.). Zdaniem skarżącego celowo sporządzono projekt zagospodarowania terenu (część projektu budowlanego) aby odwrócić uwagę od zapisów MPZP.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie i w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 ustawy). Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji w granicach określonych powyżej stwierdzić należy, że narusza ona prawo w stopniu, który mógł mieć wpływ na wynik sprawy.

Wskazać najpierw należy, że w niniejszej sprawie Sąd dokonuje oceny wyłącznie kwestii związanych z budową miejsc parkingowych, jako że przebudowa samego placu była przedmiotem osobnego postępowania, gdzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wydał w dniu 3 sierpnia 2009r. wyrok o sygn. IISA/Kr 965/09.

Oceniając zaskarżona decyzję, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że nie jest możliwa do zaakceptowania interpretacja organu I instancji, przyjęta w całości i bez zastrzeżeń przez organ II Instancji, dotycząca sposobu obliczania miejsc i stanowisk postojowych podlegających tylko zgłoszeniu. Zgodnie z poglądami wyrażonymi w decyzjach organów obu instancji, zgłoszeniu zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt. 10 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 nr 243 poz. 1623 ze zm.), pozwolenia na budowę nie wymaga budowa miejsc postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie. Natomiast budowa taka wymaga dokonania zgłoszenia właściwemu organowi, po myśli art. 30 ust. 1 pkt. 1. Do tego momentu interpretacja przepisów nie budzi wątpliwości. Niemniej dalsze wywody dotyczące tego, że warunek zwalniający z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę spełniony jest wówczas, gdy "do 10 stanowisk włącznie" znajduje się na jednej działce ewidencyjnej – jest niczym nieuzasadniony. Jest wręcz przeciwnie niż twierdzą organy. Art. 3 pkt. 10 ustawy prawo budowlanego definiując teren budowy, stwierdza, że jest to przestrzeń, w której prowadzone są roboty budowlane wraz z przestrzenią zajmowaną przez urządzenia zaplecza budowy. Tym samym w żadnym wypadku teren budowy czy też często wymiennie używane pojęcie "teren inwestycji" nie wiąże się z geodezyjnie wyznaczonymi działkami ewidencyjnymi. Teren budowy czy inwestycji może zamykać się w jednej działce ewidencyjnej ale również obejmować może takich działek kilka lub kilkanaście. W tym zakresie rację ma skarżący, przedstawiając w wywodach skargi absurdalne wyniki do których prowadziłoby rozumowanie organu. Ponadto prawo budowlane posługuje się pojęciem "zagospodarowania terenu lub działki" (np. art. 30 ust. 3 i 4; art. 6; art. 9 ust. 3 pkt. 1, art. 33 ust. 1) i nie ulega żadnej wątpliwości, że nie są to sformułowania przypadkowe, ale ustawodawca celowo i świadomie przyjął, że różnego rodzaju inwestycje mogą obejmować różną ilość działek ewidencyjnych.

Zatem wskazać należy, że ustalenia organów dotyczące tego, ile stanowisk postojowych w ramach jednego miejsca parkingowego znajduje się na poszczególnych działkach ewidencyjnych nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia czy budowa miejsc postojowych była czy też nie była zwolniona z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę.

Już tylko z wyżej opisanego powodu zaskarżona decyzja nie mogła się ostać jako że nadzwyczaj błędnie interpretuje przepisy prawa materialnego tj. art. 29 ust. 1 pkt. 10 ustawy prawa budowlanego, w sposób który mógł mieć wpływ na wynik sprawy.

W dalszej kolejności należy wskazać, że w niniejszej sprawie, z rysunków i map zgromadzonych w aktach sprawy organu I Instancji (karty nienumerowane) wysnuć można wniosek, że z punktu widzenia przestrzennego i urbanistycznego poszczególne "miejsca postojowe" (dwa) usytuowane są po każdej ze stron placu, niezależnie do tego, że w zgłoszeniu określone zostały jako "cztery zespoły parkingowe". Z rysunków tych wynika, że miejsca postojowe po każdej z dwóch stron placu podzielone zostały przejściem dla pieszych o szerokości równej mniej więcej jednego stanowiska postojowego. Tym samym organ przyjął, że ten podział utworzył po każdej z dwóch stron placu po dwa miejsca parkingowe (nazwane "czterema zespołami parkingowymi"). Zdaniem Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, w rzeczywistości są to dwa miejsca parkingowe - każde znajdujące się na jednej z pierzei placu. Jest to okoliczność o tyle istotna, że miejsce parkingowe aby nie wymagało pozwolenia na budowę a jedynie zgłoszenia nie może przekraczać 10 stanowisk postojowych. Z dalszych wywodów wynika, że okoliczność ta nie jest bezsporna.

Z akt administracyjnych rzeczywiście wynika, że samo pismo zawierające zgłoszenie z dnia 21 lipca 2005r. dotyczy wykonania -między innymi- "czterech zespołów parkingowych po 5 stanowisk" natomiast dokument ten jest niespójny z innymi dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy. I tak mapa znajdując się na k. 9 akt organu I Instancji dotycząca zgłoszenia budowy fontanny na placu rekreacyjnym wskazuje na 10 miejsc z każdej strony placu. Ale już mapa (na nienumerowanej karcie, będąca prawdopodobnie załącznikiem do projektu budowlanego autorstwa inż. R. C.) na której kolorem niebieski zaznaczono nawierzchnie parkingów a kolorem pomarańczowym nawierzchnie placów i chodników) obrazuje już 11 miejsc parkingowych od strony południowej placu oraz 12 miejsc od strony zachodniej placu. Podobnie część opisowa tegoż projektu (również nienumerowane karty) przewiduje lokalizację 23 miejsc postojowych wokół placu. Taka sam ilość miejsc parkingowych znajduje się na wizualizacji dla obiektu "fontanna na placu rekreacyjnym" (również karta nienumerowana) oraz innych mapach znajdujących się w aktach sprawy (wszystkie karty nienumerowane). Jak twierdzi organ jest to dokumentacja, która stanowiła załączniki do dokonanych zgłoszeń – przyjętych bez sprzeciwu i z której bezspornie ma wynikać, że zgłoszenie zostało dokonane prawidłowo. Otóż z dokumentacji opisanej jak wyżej nic nie wynika bezspornie – wręcz przeciwnie budzi ona wątpliwości, co do tego co rzeczywiście zostało zgłoszone.

W pierwszej kolejności ponownie rozpoznając sprawę organ będzie obowiązany wątpliwości te wyjaśnić i rzetelnie ustalić stan faktyczny, w sposób nienaruszający art. 7 i 77 KPA. Dopiero w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy możliwa będzie ocena czy rzeczywiście nie doszło do naruszenia przepisów prawa budowlanego w zakresie obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Sąd wskazuje przy tym, że okoliczności tej w żaden sposób nie przesądza, gdyż byłoby to przedwczesne w sytuacji niespójnego materiału dowodowego opisanego powyżej.

Odnosząc się natomiast do zarzutu Skarżącego dotyczącego niezgodności inwestycji z treścią miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to wskazać należy, że w tym zakresie nie ma on racji. Zgodnie z wypisem z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy znajdującym się w katach sprawy (k. 51) teren placu 6.7.Kp 2 opisany został jako "istniejący plac do zgromadzeń publicznych w centrum M.. Nie dopuszcza się zagospodarowania jako trwałego parkingu. Wskazana zmiana nawierzchni asfaltowej na brukową. Możliwe częściowe zagospodarowanie zielenią niską z elementami architektury o wysokich walorach estetycznych." Zrealizowana przebudowa placu wraz z miejscami postojowymi na jego dwóch pierzejach ustaleń tych nie narusza. Nie można bowiem uznać, że dwa miejsca parkingowe, z ograniczoną liczba stanowisk postojowych dla samochodów powodują, że plac jako taki zamienił się w trwały parking. We współczesnych realiach cywilizacyjnych miejsca postojowe w otoczeniu miejsc publicznych są konieczne choćby po to aby centra miejscowości oprócz walorów estetycznych miały również choćby w minimalnym zakresie walory użytkowe, gdyż służyć mają one ogółowi mieszkańców.

Niemniej jednak ze względu na naruszenie zaskarżoną decyzją przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania, decyzja podlega uchyleniu na zasadzie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i lit. c ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a.