IV SA/Wa 836/13

Uzasadnienie

Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej decyzją z dnia [...] lutego 2013r. (nr [...]) - zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez M.G. i L.G. - po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez te osoby od decyzji Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...] z dnia [...] października 2012r., którą odmówiono udzielenia zwolnienia z zakazu określonego w art. 88l ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001r. Prawo wodne (Dz. U. z 2012r, poz. 145) dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego z lokalem usługowym przy ul. [...] w T., na działce nr [...], obręb [...].

Stan faktyczny sprawy jest następujący:

Pełnomocnik skarżących pismem z dnia [...] września 2012r. wystąpił do Dyrektora RZGW o wydanie decyzji zwalniającej z zakazów określonych art. 88l ust. 1 i 3 ustawy Prawo wodne. Wystąpienie to podyktowane było wydaniem przez Prezydenta Miasta T. postanowienia wzywającego skarżących do złożenia decyzji Dyrektora RZGW w [...] zwalniającej z zakazów określonych w art. 88l ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo wodne.

Dyrektor RZGW w [...] decyzją z dnia [...] października 2012r. nr [...] odmówił udzielenia zwolnienia z zakazu określonego w art. 88l ust. 1 ustawy Prawo wodne dla opisanej wyżej inwestycji.

W uzasadnieniu wskazano, że działka inwestycyjna znajduje się w całości na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią od wód rzeki [...] , gdzie obowiązują zakazy określone w art. 88 i 40 prawa wodnego. Ponadto południowa część kompleksu [...]zagrożona jest wodami cofkowymi rzeki [...]. Działka ta objęta jest obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla [...] z 2001r. zatwierdzonym uchwałą nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] września 2001r. Według planu miejscowego działka nr [...] znajduje się w granicach oznaczonych symbolem C6 MJ o przeznaczeniu podstawowym – zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna oraz o przeznaczeniu dopuszczalnym – działalność gospodarcza i społeczna. Ustalenia planu nie wprowadzają zakazu zabudowy, a ograniczenia w postaci posadowienia poziomu posadzki parteru budynku nad poziom posadzki parteru budynku nad poziom ulicy na poziomie rzędnej minimum 42,80m n.p.m. bez podpiwniczenia są niewystarczające. Budowa osiedla na tym terenie wiąże się ze zmianą ukształtowania terenu poprzez podnoszenie terenu bezpośrednio pod projektowanym budynkiem i takie rozwiązanie może spowodować zmiany w przepływie wód powodziowych na lewym brzegu [...].

Informacja o zagrożeniu powodziowym na omawianym terenie pochodzi z opracowania pod nazwą: "Wyznaczanie granic bezpośredniego zagrożenia powodzią w celu uzasadnionego odtworzenia terenów zalewowych" z 2004/2005 wykonanego przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej na zlecenie Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w [...]. Opracowanie to stanowi element studium ochrony przeciwpowodziowej i zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. o zmianie ustawy Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 32, poz. 159) studium takie zachowuje ważność do dnia sporządzenia mapy zagrożenia powodziowego. Obszary bezpośredniego zagrożenia powodzią wyznaczone w ramach studium uznaje się za obszary szczególnego zagrożenia powodzią.

Zdaniem organu tereny ul. [...] zalewane są podczas każdej powodzi, rzędne terenu tej ulicy znajdują się poniżej rzędnej wód powodziowych , co oznacza, że w trakcie powodzi nie będzie drogi ewakuacji. Wystąpienie powodzi na obszarze osiedla [...] powoduje poważne zagrożenie dla ludzi i mienia, co miało miejsce podczas powodzi w 2006r. i 2010r.

Zdaniem organu ochrona ludzi i mienia przed powodzią polega także na prewencji i temu mają służyć zakazy określone w art. 88l ustawy Prawo wodne. Zakazy te mają zapobiegać niewłaściwemu zagospodarowaniu utrudniającemu odpływ wód powodziowych.

W kwestii odstępstwa od tego zakazu organ stwierdził, że każda zmiana ukształtowania terenu przez podniesienie terenu położonego poniżej rzędnej wód powodziowych zawsze wpływa na warunki przepływu wód powodziowych – zmniejszać się będzie powierzchnia zalewowa i w ten sposób retencja powodziowa. Zmniejszenie retencji spowoduje, że wody powodziowe, które do tej pory znajdowały się w obszarze zalewowym będą musiały zalać inne dotąd niezagrożone działki. Działka nr [...] nie jest chroniona ani wałem przeciwpowodziowym, ani wysokim brzegiem, w który wbudowano trasę wału przeciwpowodziowego.

Wskutek odwołania wniesionego przez M.G. i L.G. Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej decyzją z dnia [...] lutego 2013r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Organ powtórzył w ślad za Dyrektorem Regionalnym, że sporna działka znajduje się na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią, dla którego przewidziane są zakazy. Przy czym stosownie do art. 88l ust. 2 ustawy dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej może, w drodze decyzji, na obszarach szczególnego zagrożenia zwolnić z tych zakazów, jeżeli nie utrudni to ochrony przed powodzią. Organ dalej powtórzył, że sporna działka nr [...] położona przy ul. [...] w T. znajduje się w zasięgu wody o prawdopodobieństwie wystąpienia Q1%, dla której rzędna zgodnie z załącznikiem graficznym do opracowania stanowiącego element studium wynosi ok. 42,53 m n.p.m. Ponadto analizowana działka znajduje się w zasięgu wody o wysokim prawdopodobieństwie wystąpienia powodzi Q10%, dla której rzędna kształtuje się na wysokości ok. 41,25 m n.p.m. Poziom gruntu analizowanej działki wynosi ok. 40,0 m n.p.m. Oznacza to, że w czasie przepływu wody stuletniej należy liczyć się z niebezpieczeństwem zalewu przedmiotowego obszaru warstwą wody o głębokości ok. 1,63cm. Taka głębokość zalewu spowodować może znaczne trudności w prowadzeniu akcji ratunkowej. Nie należy dopuszczać do lokalizacji nowych budynków, co może spowodować dodatkowe niebezpieczeństwo dla zdrowia i mienia nie tylko inwestora ale i mieszkańców okolicznych terenów. Działka znajduje się na terenie, który nie jest chroniony i nie jest przewidziane jego zabezpieczenie przed powodzią. Ponadto podsypanie terenu drogi nie zabezpieczy obiektu przed powodzią gdyż działka zlokalizowana jest pomiędzy rzeką, a drogą, a nie za drogą. Lokalizacja budynków na trasie przepływu wód powodziowych wpływa na podpiętrzenie wód oraz zwiększenie naporu wody na obiekty napotykane na swej drodze.

Organ dalej stwierdził, że tereny ul. [...] zalewane są podczas każdej powodzi, a to, że dotychczas nie wystąpiła na tym terenie – na co zwrócono uwagę w odwołaniu – nie oznacza, że nie wystąpi ona w przyszłości. Ponadto wszelkie zmiany w ukształtowaniu terenu, w tym wynoszenie go nad rzędne wód powodziowych, mogą spowodować zmniejszenie możliwości retencyjnych wód powodziowych i przeformowanie przebiegu przepływu wód powodziowych.

Skargę na powyższą decyzję do sądu administracyjnego wnieśli inwestorzy – M.G. i L.G. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Skarga zarzuca naruszenie art. 7, 77 § 1 oraz 80 K.p.a poprzez błędne rozpatrzenie zebranego materiału dowodowego polegające na uznaniu, że nieruchomość inwestycyjna:

- jest terenem zalewowym, zamiast zagrożonym powodzią stuletnią,

- jest terenem, na którym wcześniej dochodziło do zalania i ewakuacji osiedla,

- jest nieruchomością znajdującą się na lewym brzegu [...],

- nie znajduje się w tej samej linii zabudowy i poziomicy już istniejących i nowo powstałych budynków.

Dalej naruszenie art. 88a ust. 3 i art. 88l ustawy Prawo wodne przez ich błędną interpretację i przyjęcie, że przy wydaniu decyzji odnośnie ochrony przed powodzią nie trzeba uwzględniać map zagrożenia powodziowego oraz przyjęcie, że zachodzi tożsamość obszarów szczególnego zagrożenia powodzią, a obszarem zagrożenia wielką wodą stuletnią.

Następnie naruszenie prawa miejscowego tj. obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego miasta T. w zakresie wymogów, jakie muszą spełniać obiekty budowlane położone na obszarze wielkiej wody powodziowej stuletniej oraz zakazu zabudowy wskazanego terenu.

Zarzucono także wydanie decyzji w oparciu o prywatne i niekompletne opracowania tj. Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej sprzed 10 lat odnośnie granic terenów zalewowych i wywodzenie z tego tytułu pojęć - obszar szczególnego zagrożenia powodzią zamiast obszar znajdujący się w obrębie wody powodziowej stuletniej.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że organ błędnie przyjął, że nieruchomość inwestycyjna była systematycznie zalewana.

Wskazano, że nieruchomość skarżących nie jest objęta zakazem określonym w art. 88l ustawy albowiem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z terenem zagrożonym wodą stuletnią, co nie jest tożsame z obszarem szczególnego zagrożenia powodzią tym bardziej, że organ wydając decyzję nie oparł się na mapach ryzyka powodziowego lecz na starym opracowaniu IMiGW. Ponadto organ pominął nie uchylone do dnia dzisiejszego zapisy planu miejscowego, gdzie nie ma żadnych zakazów zabudowy. Organ nie oparł się na dokumentach, którymi winien się posiłkować w tego rodzaju sprawach.

Na zakończenie podniesiono, że skarżący zakupili sporną działkę od miasta T. i działali w zaufaniu do władz.

Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz. 1269, ze zm.) stanowi, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd może wzruszyć zaskarżony akt administracyjny jedynie wówczas, gdy stwierdzi, że narusza on przepisy prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, narusza prawo w sposób dający podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub narusza inne przepisy postępowania, jeżeli naruszenie to mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.). Według art. 134 p.p.s.a. kontroli legalności zaskarżonego aktu (czynności) Sąd dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną przez skarżącego podstawą prawną.

Skarga nie jest uzasadniona. Istota sprawy sprowadza się do precyzyjnego określenia przedmiotu sprawy administracyjnej. Mianowicie – jak wynika z akt administracyjnych - pełnomocnik skarżących wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji zwalniającej z zakazów określonych w art. 88l ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy prawo wodne. Przepis art. 88l ust. 1 ustawy brzmi następująco: "Na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią zabrania się wykonywania robót oraz czynności utrudniających ochronę przed powodzią lub zwiększających zagrożenie powodziowe, w tym:

1) wykonywania urządzeń wodnych oraz budowy innych obiektów budowlanych;

2) sadzenia drzew lub krzewów, z wyjątkiem plantacji wiklinowych na potrzeby regulacji wód oraz roślinności stanowiącej element zabudowy biologicznej dolin rzecznych lub służącej do wzmacniania brzegów, obwałowań lub odsypisk;

3) zmiany ukształtowania terenu, składowania materiałów oraz wykonywania innych robót, z wyjątkiem robót związanych z regulacją lub utrzymywaniem wód oraz brzegu morskiego, a także utrzymywaniem, odbudową, rozbudową lub przebudową wałów przeciwpowodziowych wraz z obiektami związanymi z nimi funkcjonalnie."

Taka treść wniosku oznacza, że wnioskodawcy określili swoje żądanie w ten sposób, że wbrew temu co obecnie wywodzą, przyznają, że na obszarze ich działki obowiązują określone zakazy (w tym wznoszenia budynków) i poprzez obecnie prowadzone postępowanie administracyjne chcą uzyskać odstępstwo od tych zakazów. Normatywne uzasadnienie tego wniosku znajduje się w art. 88l ust. 2 ustawy. Przepis ten stanowi, że jeżeli nie utrudni to ochrony przed powodzią, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej może, w drodze decyzji, na obszarach szczególnego zagrożenia powodzią, zwolnić od zakazów określonych w ust. 1 tego przepisu. W niniejszym zatem postępowaniu organ bada jedynie, czy zwolnienie z zakazu statuowanego z mocy samej ustawy jest możliwe z punktu widzenia ochrony przed powodzią. Sam zakaz bowiem wynika z woli ustawodawcy i obowiązuje w stosunku do terenu stanowiącego obszar szczególnego zagrożenia powodzią. Skarżący zatem występując o zwolnienie z zakazów wymienionych w art. 88l ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy zaakceptować musieli jednocześnie okoliczność, że obowiązują ich określone tam zakazy. W innym wypadku ich działanie pozbawione byłoby racjonalnego uzasadnienia. Wstępnym bowiem i zasadniczym warunkiem ubiegania się o uzyskanie zwolnienia od zakazów jest stwierdzenie, że obszar inwestycyjny podlega takim zakazom. Jak natomiast wynika z art. 88l ust. 1 znajduje on zastosowanie jedynie do obszarów szczególnego zagrożenia powodzią.

W skardze skarżący kwestionują okoliczność, że działka ich położona jest na terenie szczególnego zagrożenia powodzią. Twierdzą, że położona jest na terenie zagrożonym wielką wodą stuletnią, co nie jest tożsame z obszarem szczególnego zagrożenia powodzią. Należy stwierdzić, że skarżący nie mają racji w tych twierdzeniach, bowiem stosownie do art. 17 pkt 2 ustawy z dnia z dnia 5 stycznia 2011r. o zmianie ustawy Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 32, poz. 159) obszary bezpośredniego zagrożenia powodzią określone przez właściwego dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej na podstawie przepisów dotychczasowych uznaje się za obszary szczególnego zagrożenia powodzią w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 6c ustawy prawo wodne w brzmieniu nadanym ustawą z 2011r. Jakie są to zaś przepisy dotychczasowe - wynika to z ustawy prawo wodne przed istotną nowelizacją dokonaną przywołaną ustawą z 2011r. Mianowicie zgodnie z poprzednio obowiązującym art. 79 ust. 2 pkt 2 prawa wodnego dla potrzeb planowania ochrony przed powodzią dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej sporządzał studium ochrony przeciwpowodziowej ustalające granice zasięgu wód powodziowych o określonym prawdopodobieństwie występowania oraz kierunki ochrony przed powodzią, w którym dokonuje się podziału obszaru m. in. na obszary służące przepuszczeniu wód powodziowych, zwane dalej "obszarami bezpośredniego zagrożenia powodzią". Stosownie do art. 14 ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. studium ochrony przeciwpowodziowej sporządzone przez właściwego dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej zachowuje ważność do dnia sporządzenia mapy zagrożenia powodziowej. Z kolei Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej przygotuje mapy zagrożenia powodziowego oraz mapy ryzyka powodziowego w terminie do dnia 22 grudnia 2013r. (art. 11 ust. 1 pkt 1b) ustawy z dnia 5 stycznia 2011r.). Zestawienie tych przepisów prowadzi do wniosku, że do chwili sporządzenia mapy zagrożenia powodziowego dokumentem określającym obszary zasięgu wód powodziowych jest studium ochrony przeciwpowodziowej, na który to dokument powołały się orzekające organy. Studium zatem decyduje nadal, który obszar należy traktować jako obszar obecnie szczególnego zagrożenia powodzią. Jak się wydaje skarżący powinni zaakceptować fakt, że studium obejmuje także obszar ich działki jako teren szczególnego zagrożenia powodzią, bowiem w innym wypadku nie występowaliby z wnioskiem o zwolnienie z zakazów obowiązujących na takim obszarze.

Nie mniej jednak należy wyjaśnić, iż wbrew twierdzeniom skarżących źródłem informacji dla organu co do charakteru terenu w dacie wydania zaskarżonej decyzji było studium ochrony przeciwpowodziowej, nie zaś mapa zagrożenia przeciwpowodziowego. Jak wyjaśniono i brak jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania tej okoliczności - na zlecenie dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej zostało sporządzone przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej opracowanie pod nazwą: "Wyznaczanie granic bezpośredniego zagrożenia powodzią w celu uzasadnionego odtworzenia terenów zalewowych" i stanowi ono element studium ochrony przeciwpowodziowej. Skarżący nie przedstawili w toku postępowania administracyjnego jakichkolwiek argumentów, które polegałyby na zakwestionowaniu tego opracowania jako dokumentu wadliwego, zawierającego merytoryczne błędy i który nie może być traktowany jako element studium ochrony przeciwpowodziowej. Zgłaszanie zatem obecnie tego rodzaju zarzutów – nadal nie popartych kontrdowodami Sąd uznaje za spóźnione i nie mogące odnieść skutku.

Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. sporządzone poprzednio studium zachowuje ważność do dnia sporządzenia mapy zagrożenia powodziowego. Z dokumentu tego wynika, że teren osiedla [...] zobrazowany dołączonymi szkicami (obejmujący działkę inwestorów) stanowił obszar bezpośredniego zagrożenia powodzią, czyli obecnie obszar szczególnego zagrożenia powodzią. Organ scharakteryzował ten teren jako obszar znajdujący się w zasięgu wody o prawdopodobieństwie wystąpienia powodzi raz na 100 lat (Q1%), jak również raz na 10 lat (Q10%) – str. 3 zaskarżonej decyzji. Oznacza to w świetle definicji zawartej w art. 9 ust. 1 pkt 6c) ppkt a) i b) ustawy prawo wodne, że działka skarżących znajduje się na obszarze szczególnego zagrożenia powodzią, gdzie obowiązują zakazy, o których uchylenie wystąpili w niniejszym postępowaniu skarżący.

W ocenie Sądu nie ma znaczenia dla wyniku sprawy fakt, że działka skarżących nie była w ostatnich latach jednostkowo zalewana. Ustalając bowiem obszar szczególnego zagrożenia powodzią organy mają na uwadze aspekt szerszy, związany z całym rejonem, nie zaś poszczególnymi nieruchomościami. Jeżeli zatem cały obszar może być narażony na powódź, ochroną i zakazami obejmuje się cały ten obszar, bez wyjątku - mając na uwadze charakter zjawiska powodzi jako powszechnej i globalnej oraz związanej z wyniesieniem terenu nad poziom morza. Tymczasem – tego nie zakwestionowali skarżący i co zostało udokumentowane, na osiedlu [...] występowały dwie fale powodzi w 2006 i 2010r. Poza tym fakt, że organ błędnie ustalił fakt zalania działki skarżących nie wpływa na dokonaną kwalifikację tego terenu w studium ochrony przeciwpowodziowej. Nie mają także znaczenia błędy w ustaleniu stanu faktycznego polegające na przyjęciu przez organ, że teren znajduje się na lewym brzegu Wisły, gdyż - co wynika z map i choćby planu miejscowego - znajduje się on na prawym brzegu [...] i niewątpliwie na terenie osiedla [...] przy ul. [...]. Omyłki tego rodzaju nie wpływają na poczynione ustalenia z tego względu, że identyfikacja obszaru następuje poprzez umiejscowienie przy ul. [...] w obrębie osiedla [...]. Obszar ten zaś jest kwalifikowany jako obszar szczególnego zagrożenia i to stanowi punkt wyjścia do wydania zaskarżonej decyzji. W przeciwnym wypadku prowadzenie postępowania na zasadzie art. 88l ust. 2 prawa wodnego byłoby bezprzedmiotowe.

Przechodząc zatem do istoty sprawy należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja ma charakter rozstrzygnięcia szczególnego i uznaniowego. Przede wszystkim zastosowany przepis daje podstawę prawną do zastosowania wyjątku od generalnego zakazu ustawowego lokalizowania na obszarach szczególnego zagrożenia inwestycji w postaci budynku mieszkalnego. Jak wszystkie zatem wyjątki przepis ten powinien być stosowany ściśle i rozważnie, co oznacza konieczność rozważenia wszystkich okoliczności sprawy i odniesienia się do nich w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Przywołana norma przewiduje jedno kryterium, którego spełnienie daje możliwość uzyskania odstępstwa od ustanowionego ustawowo zakazu. Mianowicie jeżeli nie utrudni taka lokalizacja ochrony przed powodzią.

W rozpoznawanej sprawie w ocenie Sądu organ wyjaśnił wyczerpująco poprzez analizę stanu faktycznego i uwarunkowań terenu, na którym znajduje się działka skarżących, że nie należy dopuszczać do lokalizacji nowych inwestycji ze względu nie tylko na niebezpieczeństwo inwestora, lecz także okolicznych mieszkańców. Analizując ewentualną głębokość zalewu doszedł do wniosku, że warstwa wody może powodować trudności w prowadzeniu akcji ratunkowej i z tego względu nie należy dopuszczać do lokalizacji nowych budynków. Ustalono także, że teren działki nie jest chroniony i nie jest przewidziane jego zabezpieczenie przed powodzią choćby poprzez budowę obwałowań, zbiorników retencyjnych czy polderów. Ponadto zauważono, że podsypanie terenu ul. [...] nie zabezpieczy przed powodzią gdyż działka inwestorów zlokalizowana jest pomiędzy [...] a drogą, nie zaś za drogą. Nadto działka znajduje się na trasie przepływu wód powodziowych i lokalizacja budynków na takiej trasie wpływa na podpiętrzenie wód i zwiększenie naporu wody na obiekty napotykane na swojej drodze. Przedstawiona argumentacja wskazuje, że w istocie lokalizacja jeszcze jednego budynku na tym terenie bardzo ryzykownym, jeśli chodzi o powodzie, przyczyni się utrudnień zwłaszcza na etapie ewentualnego wystąpienia powodzi. Analiza tego konkretnego stanu faktycznego nie pozwoliła zatem organowi na zastosowanie możliwego odstępstwa, co Sąd akceptuje nie dopatrując się w rozumowaniu organu naruszeń prawa.

Analizując sytuację skarżących Sąd przyznaje, że mogą czuć rozżalenie związane z działaniem Urzędu Miasta, od którego nabyli przedmiotową działkę. Nie mniej jednak oczekiwania te nie mogą skutkować naruszeniem prawa i przyznaniem im możliwości budowania budynku. Odnosząc się do zarzutu skargi, że zapisy planu nadal obowiązujące nie zawierają zakazu lokalizacji budynków na tym terenie należy podnieść, że plan był uchwalany przed wejściem w życie nowelizacji ustawy prawo wodne. Ponadto przepis prawa miejscowego jakim jest plan miejscowy nie może uchylić przepisu prawa powszechnie obowiązującego jakim jest ustawa. Z tego względu zasadnie organy zastosowały normy powszechnie obowiązujące i rozstrzygnięcie oparły na nich.

Mając na uwadze powyższe Sąd na zasadzie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak na wstępie.