II SA/Rz 1052/13

Uzasadnienie

W dniu 9 lipca 2013 r. Rada Miasta Rzeszowa, działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm. – zwana dalej u.s.g.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy

z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U.

z 2012 r. poz. 647 - zwana dalej u.p.z.p.), po stwierdzeniu, że plan miejscowy nie narusza ustaleń Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Rzeszowa (uchwalonego uchwałą Nr XXXVII/113/2000 Rady Miasta Rzeszowa z dnia 4 lipca 2000 r.), podjęła uchwałę Nr LVI/1050/2013 w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Nr 213/25/2010 na osiedlu Staroniwa w Rzeszowie.

W uzasadnieniu do tej uchwały wskazano, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Nr 213/25/2010 na osiedlu Staroniwa

w Rzeszowie opracowany został na podstawie uchwały nr III/46/11/2010 Rady Miasta Rzeszowa z dnia 28 grudnia 2010 r. Opracowaniem objęto obszar

o powierzchni ok. 2,15ha położony pomiędzy potokiem Mikośka a ul. Staroniwską.

W planie przeznaczono tereny pod odcinek drogi publicznej w ciągu projektowanej drogi lokalnej, która będzie stanowiła element układu komunikacyjnego zachodniej części miasta, wiążącego osiedla Przybyszówka, Staroniwa i Zwięczyca. Część drogi objęta planem stanowi kontynuację przebiegu drogi zaprojektowanej w obowiązującym MPZP Nr 140/11/2006-I Staroniwa Północ, po północnej stronie potoku Mikośka oraz w projekcie MPZP Nr 125/33/2005 Staroniwa Południe, po południowej stronie ul. Staroniwskiej. Nadto projekt planu przeznacza tereny pod: fragment drogi publicznej zbiorczej w ciągu ul. Staroniwskiej, wody powierzchniowe śródlądowe i zieleń naturalną, stanowiącą otulinę potoku Mikośka, tereny zieleni urządzonej oraz zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Dla terenu zabudowy mieszkaniowej, obejmującej jedną działkę budowlaną, ustalono parametry zagospodarowania i zabudowy w zakresie zapewniającym zachowanie ładu przestrzennego, w dostosowaniu do istniejących uwarunkowań i mając na względzie ustalenia wydanej na ten teren decyzji o warunkach zabudowy. Ustalono również strefę ochrony konserwatorskiej dla obszaru prawdopodobnego występowania zasobów archeologicznych.

W dalszej części uzasadnienia do uchwały wskazano, że ustalenia projektu planu nie naruszają ustaleń Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Rzeszowa, uchwalonym uchwałą Nr XXXVII/113/2000 z dnia 4.07.2000 r., w którym teren objęty planem stanowi część obszaru przeznaczonego pod realizację osiedla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Przyjęte w projekcie planu ustalenia uwzględniają występujące uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego terenu oraz powiązania funkcjonalno-przestrzenne z terenami sąsiednimi.

Projekt planu wraz z niezbędnymi dokumentami planistycznymi, w tym prognozą oddziaływania na środowisko oraz prognozą skutków finansowych opracowany został zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003 r.

w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1587). Przeprowadzono również strategiczną ocenę oddziaływania na środowisko z zapewnieniem udziału społeczeństwa zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji

o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 ze zm.).

W dalszej części wskazano na procedurę opracowania planu,

z uwzględnieniem informacji dotyczącej udziału społeczeństwa w procedurze sporządzania planu. W dniu 1 lutego 2011 r. Prezydent Miasta Rzeszowa ogłosił

o przystąpieniu do sporządzenia mpzp, w wyznaczonym w ogłoszeniu terminie wpłynęły w wnioski do projektu planu, które nie zostały uwzględnione. Następnie sporządzono prognozę oddziaływania ustaleń planu na środowisko, wystąpiono

o zaopiniowanie i uzgodnienie do właściwych organów i instytucji. Po uzyskaniu pozytywnych uzgodnień projekt planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko został wyłożony do publicznego wglądu. Następnie w dniu 5 września 2012 r. odbyła się publiczna dyskusja. Wskazano, że w terminie wyznaczonym do składania uwag, tj. do 28 września 2012 r. wpłynęły uwagi, które Zarządzeniem Prezydenta Miasta Rzeszowa z dnia [...].10.2012 r. Nr [...] zostały rozpatrzone. Uwaga złożona przez B. G. została uwzględniona w części dotyczącej terenów zieleni urządzonej ZP.2 i terenów wód powierzchniowych śródlądowych i zieleni naturalnej WS.Z.2.

W wyniku uwzględnienia części uwag wprowadzono korekty do projektu i ponowiono procedurę uchwalenia planu. Projekt ponownie przedstawiono do zaopiniowania i uzgodnienia. Po uzyskaniu niezbędnych opinii i uzgodnień wyłożono do publicznego wglądu i przeprowadzono publiczną dyskusję. Ponownie złożone zostały uwagi, które rozpatrzono Zarządzeniem Prezydenta Miasta Rzeszowa z dnia [...] czerwca 2013 r. Uwagi te nie zostały uwzględnione.

Od powyższej uchwały wezwanie do usunięcia naruszenia prawa pismem z dnia 23 lipca 2013 r. (data wpływu) złożyła B. G. – reprezentowana przez pełnomocnika adw. W. U. Wyżej wymieniona zawnioskowała

o wyeliminowanie z obrotu prawnego wszelkich zapisów zakwestionowanej uchwały ustanawiających obszary oznaczone symbolami MN, ZP.2 oraz WS.Z.2 w zakresie

w jakim ingerują w sposób zagospodarowania i prawo własności działki nr [...], której jest właścicielem. W szczególności poprzez usunięcie zapisów dotyczących przeznaczenia tej działki pod umiejscowienie terenów zielonych z obiektami małej architektury, jak również ścieżki rowerowej oraz zapisów ograniczających zabudowę działki nr [...], na skutek wyznaczenia obszaru oznaczonego symbolem MN pod zabudowę jednorodzinną tylko na części tej działki i wyznaczenia nieprzekraczalnej linii zabudowy. Składająca wezwanie podała, że zapisy uchwały w sposób rażący ingerują w jej prawo własności, są nadużyciem władztwa planistycznego Gminy. Zarzuciła także naruszenie zasad uchwalania planu miejscowego wyrażonych

w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Podała, że lokalizacja proponowanej drogi KDL jako drogi lokalnej jest niezgodna z ustaleniami studium i narusza art. 9 ust. 4, art. 28 ust. 1u.p.z.p.

Wobec nieudzielenia przez organ odpowiedzi na to wezwanie B. G. – reprezentowana przez pełnomocnika adw. W. U. pismem z dnia 20 września 2013 r. (data wpływu do organu) skierowała za pośrednictwem Rady Miasta Rzeszowa skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na opisaną na wstępie uchwałę Rady Miasta Rzeszowa Nr LVI/1050/2013 z dnia 9 lipca 2013 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Nr 213/25/2010 na osiedlu Staroniwa w Rzeszowie. Skarżąca zaskarżyła uchwałę w części ustanawiającej obszary oznaczone symbolami MN, ZP.2 oraz WS.Z.2 w zakresie w jakim ingerują w sposób zagospodarowania i prawo własności działki nr [...], tj. co do § 3 ust. 1 pkt 1, 2 i 3, § 11, § 12, § 13, § 14 ust. 1 oraz załącznika nr 1 do ww. uchwały w zakresie w jakim obrazuje zapisy wskazanych paragrafów uchwały.

Zaskarżonej uchwale zarzuciła:

- naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 u.p.z.p. poprzez nadużycie władztwa planistycznego Gminy tj. nieuwzględnienie prawa własności skarżącej

i ograniczenie sposobu korzystania z działki nr [...], na skutek ustalenia ograniczeń

w możliwości zabudowy tej działki, wyznaczenie nieprzekraczalnej linii zabudowy oraz przeznaczając część tej działki na cele niestanowiące celu publicznego

w rozumieniu art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami;

- naruszenie art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez przeznaczenie części działki nr [...] będącej własnością skarżącej pod tereny zielone wokół potoku Mikośka oraz

z przeznaczeniem pod tereny zielone urządzone z możliwością wznoszenia obiektów małej architektury, ciągów pieszych, ścieżek rowerowych, placów zabaw dla dzieci, urządzeń sportu i rekreacji, konstrukcji oporowych, słupów i tablic ogłoszeniowych, ustalenie nieprzekraczalnej linii zabudowy, co w istotny sposób ogranicza prawo własności, z naruszeniem zasady proporcjonalności i równości w stosunku do właścicieli sąsiednich nieruchomości.

Z powyższych przyczyn B. G. zawnioskowała o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części ustanawiającej obszary oznaczone symbolami MN, ZP.2, WS.Z.2 w zakresie w jakim ingerują i ograniczają sposób korzystania i prawo własności działki nr [...] tj. co najmniej § 3 ust. 1 pkt -3, § 11, § 12, § 13, § 14 ust. 2 oraz załącznika nr 1 do ww. uchwały w zakresie w jakim obrazuje zapisy przytoczonych paragrafów uchwały. Skarżąca zawnioskowała również o zasądzenie kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych oraz na podstawie art. 106 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi o przeprowadzenie uzupełniających dowodów z dokumentów wskazanych w uzasadnieniu skargi i do niej dołączonych, w tym decyzji z dnia [...] czerwca 2008 r. ustalającej warunki zabudowy terenu dla działki nr [...].

W rozwinięciu powyższych zarzutów skarżąca zakwestionowała ustalenia planu w zakresie opisanym powyżej raz jeszcze eksponując, że zaskarżona uchwała negatywnie wpływa na sferę jej praw, uniemożliwiając jej ich realizację. W jej ocenie warunkiem przeznaczenia terenu jej działki na cele publiczne było wykazanie przez Radę Miasta Rzeszowa, że zamierzenia zawarte w planie odpowiadają normie art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, bądź stanowią cele publiczne określone

w odrębnych ustawach. Żadne z zamierzeń ujawnionych w planie, obejmujące działkę nr [...], takiego celu nie stanowi. Rada nie wykazała prymatu interesów społeczności lokalnej wymagającego ograniczenia prywatnej własności. Końcowo wskazano na nieaktualność mapy stanowiącej załącznik nr 1 do zaskarżonej uchwały, bowiem na działce nr [...] usytuowany jest budynek mieszkalny, wybudowany zgodnie z prawem. Budynek ten znajduje się w przebiegu planowanej drogi KDL.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Rzeszowa wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów skargi stwierdził niezasadność zarzutu o naruszeniu interesu prawnego skarżącej postanowieniami § 14 ust. 2 uchwały. Wskazał, że zawarte tam ustalenia odnoszą się do terenu przeznaczonego pod drogę publiczną lokalną (oznaczony symbolem KDL), który nie ma związku z nieruchomością skarżącej. Niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 u.p.z.p. Wyjaśniono, że prawo własności jest jednym z wielu czynników, które winny być brane pod uwagę przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania. Przepisy u.p.z.p. nie upoważniają do przyjęcia zasady prymatu prawa własności

w zagospodarowaniu przestrzennym. Właściciel musi liczyć się z tym, że jego prawo do swobodnego dysponowania nieruchomością może być ograniczone przez ustalenia m.p.z.p. w szczególności poprzez przeznaczenie określonej nieruchomości na dany cel lub poprzez określenie zasad zagospodarowania terenu, na którym ta nieruchomość się znajduje. Organ podał, że przy określaniu przeznaczenia poszczególnych terenów w MPZP Nr 213/25/2010 kierowano się z jednej strony prawem własności gruntów położonych na obszarze objętym granicami tego planu,

z drugiej pozostałymi okolicznościami określonymi w art. 1 ust. 2 u.p.z.p. Wzięto również pod uwagę wymagania ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury, wynikające z kierunków zagospodarowania terenu, które określone zostały

w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Rzeszowa. Uwzględniono również przeznaczenie terenu, które ustalone było

w planie obowiązującym do 31 grudnia 2003 r. (Nr XXXV/33/92).

W dalszej części organ szczegółowo wskazał na przesłanki jakimi kierował się przy sporządzaniu planu a dotyczących uwzględnienia walorów architektonicznych

i krajobrazowych, tj. na opracowanie ekofizjograficzne i prognozę oddziaływania na środowisko). Wskazano w nich m.in. że teren całej doliny potoku Mikośka winien być wyłączony spod zabudowy kubaturowej w celu zachowania jej walorów mających istotny wpływ na kształtowanie klimatu i "przewietrzanie" tej części miasta. Ustalenia dotyczące terenu zieleni naturalnej oraz terenu zieleni urządzonej uwzględniają uwarunkowania wynikające z konieczności zachowania ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych. Ich uzupełnieniem są wskazania wynikające z wymagań ochrony środowiska przyrodniczego, zdrowia, bezpieczeństwa ludzi i mienia oraz realizacji interesu publicznego. Wyrażają się w konieczności zapewnienia mieszkańcom osiedla mieszkaniowego Staroniwa niezabudowanej, zielonej przestrzeni do wypoczynku oraz konieczności zachowania naturalnie ukształtowanego terenu niezbędnego dla bezpiecznego odprowadzania wód opadowych z sąsiednich terenów fragmentów wierzchowiny lessowej Pogórza Rzeszowskiego. Przy określaniu ustaleń dotyczących terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej kierowano się czynnikiem prawa własności w pierwszej kolejności, ale także zachowaniem ładu przestrzennego, wymagań urbanistyki i architektury oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych.

Organ podkreślił, że zgodnie z intencją skarżącej przeznaczono – z punktu widzenia powyższych wskazań – maksymalną część działki nr [...] pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Przeznaczenie pozostałej części działki na inne cele wynika zasadniczo z uwarunkowań środowiskowych. Jednocześnie wskazano, że

w decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...] czerwca 2008 r. ([...]) nie określono parametrów zabudowy i zagospodarowania działki takich jak: linia zabudowy, wielkość powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu. Ustalenia Studium nie stanowią podstawy do wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Nieustalenie tych parametrów nie zwalnia jednak organów gminy

z obowiązku wynikającego z art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. tj. obowiązku określenia

w m.p.z.p. zasad m.in. kształtowania zabudowy, wskaźników zagospodarowania terenu itp. Wbrew twierdzeniom skarżącej ustalenia planu nie mają charakteru dowolnego i nie naruszają granic przyznanego gminie przepisami u.p.z.p. władztwa planistycznego, zasady proporcjonalności oraz zasady równości. Ustalenia planu w zakresie działki nr [...] stanowią wyraz kompromisu pomiędzy kolizją interesu prywatnego i publicznego.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi dotyczących naruszenia przepisów Kodeksu cywilnego i Konstytucji RP, organ uznał je za nieuzasadnione. Wskazano na przyznane organom władztwo planistyczne, pod warunkiem wykonywania go w granicach i na podstawie prawa. Zwrócono również uwagę, że materiały planistyczne (w tym mapa) zostały sporządzone zgodnie

z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003 r. Projekt rysunku MPZP Nr 213/25/2010 został sporządzony na urzędowej kopii mapy zasadniczej w skali 1:1000, która była aktualna, zarówno na dzień przystąpienia do tego planu, jak

i przekazania go do opiniowania i uzgodnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje;

Skarga B. G. nie jest uzasadniona.

Skarga ta została wniesiona na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Stosownie do tego przepisu każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia – zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przeciwieństwie więc do legitymacji w postępowaniu administracyjnym poddanym regułom K.p.a. i w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie (art. 28 K.p.a.), uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone.

Materia skarżonej uchwały (plan zagospodarowania przestrzennego) mieści się w pojęciu sprawy z zakresu administracji publicznej (zob. wyrok NSA z dnia 10 sierpnia 1992 r., IV SA 3723/92, Samorząd Terytorialny 1994 r., s. 120; wyrok SN z dnia 3 czerwca 1993 r., III ARN 28/93, ONSCP 1994/2/44). Nadto skarga poprzedzona została wezwaniem Rady Miasta Rzeszowa do usunięcia naruszenia (pismo z dnia 23 lipca 2013 r.), a odpowiedź na to wezwanie nie została skarżącej udzielona.

Przesądziwszy zatem o dopuszczalności skargi (wniesionej w terminie określonym w art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) sąd zobowiązany był dokonać oceny, czy będąca przedmiotem skargi uchwała narusza interes prawny (uprawnienie) skarżącej, o którym mowa w cyt. wyżej art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Obowiązek bowiem uwzględnienia skargi powstaje dopiero wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego (lub uprawnienia) skarżącej jest związane jednocześnie z naruszeniem przepisów prawa, tj. obowiązującej w dacie uchwalania planu normy prawa materialnego. Naruszenie interesu prawnego, o jakim mowa w tym przepisie łączyć musi naruszenie subiektywnie pojmowanego interesu skarżącego (interes prawny powinien wynikać z przepisów prawa materialnego) z obiektywnym nieprzestrzeganiem norm prawnych powszechnie obowiązujących przez organ gminy podejmujący uchwałę (zob. wyrok NSA z dnia 9 czerwca 1995 r., IV SA 346/93, ONSA 1996/3/125). Trzeba również podkreślić, że nie jest wykluczone, iż naruszenie nie doprowadzi do uwzględnienia skargi. Będzie to miało miejsce wówczas, w przypadku skargi na uchwałę w przedmiocie planu zagospodarowania przestrzennego, gdy naruszenie przepisów mieści się w granicach tzw. władztwa planistycznego gminy, a które przysługuje jej w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r., poz. 647). Władztwo to obejmuje samodzielne ustalenie przez gminę przeznaczenia terenów, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy. Podjęcie zatem uchwały w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego nawet z naruszeniem interesów podmiotu skarżącego ale w granicach tego władztwa, nie doprowadzi do uwzględnienia skargi (zob. Z. Niewiadomski: "Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz", C.H. Beck, W – wa, s. 197 – 198).

W sprawie niniejszej, gdzie kwestionowane są przez skarżącą rozwiązania planistyczne odnoszące się do zagospodarowana (przeznaczenia) nieruchomości stanowiącej jej własność, niewątpliwie został naruszony zaskarżoną uchwałą interes prawny skarżącej B. G. (polegający na ograniczeniu uprawnień właścicielskich w zakresie zagospodarowania działki nr [...] – odebraniu jej możliwości planowanej zabudowy całej tej działki).

Stosownie do przepisu art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części.

Badając legalność zaskarżonej chwały z dnia 9 lipca 2013 r. Rady Miasta Rzeszowa Nr LVI/1050/2013 w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Nr 213/25/2010 na osiedlu Staroniwa w Rzeszowie należało stwierdzić, że w toku procedury planistycznej nie doszło do naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego, również zachowana została właściwość organów w tym zakresie. Nadesłana wraz z odpowiedzią na skargę dokumentacja planistyczna wykazuje jednoznacznie, że organ prowadzący procedurę planistyczną dopełnił czynności przewidzianych przepisami art. 14 – 20 u.p.z.p.

Pod pojęciem trybu rozumieć należy także formalne stwierdzenie zgodności rozwiązań planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, natomiast w pojęciu zasad sporządzenia planu mieści się także merytoryczna zgodność planu z treścią tego studium.

W myśl art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium. Wskazać należy, że wymóg ten zostanie spełniony, gdy zostanie podjęta odrębna uchwała w tym względzie, jak i gdy uchwała o zgodności projektu planu z ustaleniami studium podjęta będzie w części wstępnej uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W rozpoznawanej sprawie taki wymóg został spełniony, co nastąpiło w części wstępnej zaskarżonej uchwały.

Równocześnie badając zaskarżoną uchwałę Sąd uznał, że przy uchwalaniu planu miejscowego Nr 213/25/2010 na osiedlu Staroniwa w Rzeszowie nie doszło do naruszenia zasad sporządzania planu. W szczególności Sąd nie znajduje żadnych podstaw do uznania, jakoby plan ten był sprzeczny ze Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Rzeszowa, uchwalonym przez Radę Miasta Rzeszowa uchwałą Nr XXXVII/113/2000 z dnia 4 lipca 2000 r. z późn. zm.

To właśnie postanowieniami wspomnianej uchwały w sprawie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Rzeszowa związana była Rada Miasta Rzeszowa, ustalając przeznaczenie terenu i przyjmując konkretne w nim rozwiązania planistyczne. Podkreślić przy tym należy, że ustalenia planu miejscowego, będące konsekwencją zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie mogą być więc skutecznie podważane dopóki nie zostanie stwierdzona niezgodność z prawem ustaleń studium (zob. wyrok NSA z dnia 28.09.2007 r., II OSK 813/2007, Lex Polonica 2118346).

Zdaniem Sądu, przedstawiona przez organ argumentacja w odpowiedzi na skargę (znajdując wsparcie w dokumentacji planistycznej), w sposób dostatecznie klarowny wskazuje, że kwestionowane przez skarżącą rozwiązanie planistyczne (przewidziane na nieruchomości stanowiącej jej własność "ustanawiając obszary oznaczone symbolami MN, ZP.2, WS.Z.2") wprowadzono do planu w granicach władztwa planistycznego gminy (Miast Rzeszów), które stanowi uprawnienie organu do legalnej ingerencji w sferę wykonywania prawa własności. Celowość natomiast tego przeznaczenia (rozwiązania) i ocena, czy jest ono optymalne pozostaje poza zakresem kognicji Sądu, który stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270) kontroluje zaskarżony akt prawa miejscowego pod względem zgodności z prawem.

Nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony w skardze zarzut naruszenia art. 140 Kodeksu cywilnego oraz przepisów konstytucji RP, tj. art. 31 ust. 1, art. 32 ust. 1 i 2 i art. 64 ust. 3, jak również jego rozwinięcie w uzasadnieniu skargi. Wskazać bowiem należy, że prawo własności, o którym jest mowa w art. 140 Kodeksu cywilnego i którego ochronę zapewniają art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji, nie jest prawem bezwzględnym i doznaje określonych ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja, stanowiąc w art. 64 ust. 3, iż własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Stosownie zaś do treści art. 31 ust. 3 Konstytucji ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób oraz wtedy, gdy nie naruszają istoty wolności i praw. Ingerencja jednakże w sferę prawa własności pozostawać musi w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do podanych wyżej celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia. Ograniczenia wykonywania prawa własności wynikają m.in. z przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organom gminy przysługuje prawo do ingerencji w prawo własności innych podmiotów w celu przeznaczenia terenu pod określone funkcje, nawet wbrew woli właścicieli gruntów objętych planem.

Nadto wypada zauważyć, że w orzecznictwie sądowoadminsitracyjnym i literaturze wskazuje się, że plan miejscowy wraz z innymi przepisami kształtuje sposób wykonywania prawa własności, nie rozstrzyga o samym prawie własności, a tylko o sposobie jego wykonywania. Uchwalając plan miejscowy, rada gminy może określone tereny przeznaczyć na cele publiczne niezależnie od tytułów prawnych poszczególnych podmiotów do tych terenów. Brak zgodności zamierzeń takiego podmiotu, co do sposobu wykorzystania terenu z treścią projektu planu nie oznacza, że zapisy planu i podjęta uchwała są niezgodne z prawem. W szczególności nie oznacza to, że przyjęte w projekcie planu rozwiązania są sprzeczne z Konstytucją, która choć chroni własność indywidualną to dozwala nawet na wywłaszczenie nieruchomości na cel publiczny za słusznym wynagrodzeniem (zob. wyroki NSA sygn. akt IV SA 514/03, IV SA 237/01, Z. Niewiadomski, Planowanie przestrzenne. Zarys systemu, W – wa 2003 r., s. 90). Sąd w składzie orzekającym w sprawie niniejszej in extenso podziela przedstawiony wyżej pogląd.

W świetle powyższego kwestionowane w skardze rozwiązanie planistyczne (znajdujące odzwierciedlenie w wymienionych w skardze zapisach § 3 ust. 1, § 11, 12, 13, 14 ust. 2) nie daje się sklasyfikować jako nieproporcjonalna ingerencja w prawa skarżącej, naruszająca przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a przez to nielegalna. Zaznaczyć też w tym miejscu należy, że wniesione przez skarżącą uwagi do projektu planu na etapie jego wyłożenia do publicznego wglądu w dniach od 6 sierpnia do 7 września 2012 r., dotyczące terenu oznaczonego symbolem ZP.2 i WS.Z.2 zostały uwzględnione i znaczna część działki nr [...], zgodnie z intencją skarżącej, została przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową (ustalając jednocześnie parametry zabudowy wymagane przepisami u.p.z.p. i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r., umożliwiające lokalizację budynku mieszkalnego jednorodzinnego określonego w decyzji o warunkach zabudowy z dnia [...] czerwca 2008 r.).

Nie ma także racji skarżąca, co trafnie zauważono w odpowiedzi na skargę, zarzucając naruszenie interesu prawnego postanowieniami § 14 ust. 2 skarżonej uchwały. Z załącznika Nr 1 (rysunek planu w skali 1:1000) do tej uchwały wynika bowiem jednoznacznie, że teren oznaczony symbolem KDL (teren drogi publicznej lokalnej) nie odnosi się do nieruchomości skarżącej.

Jak wynika z lektury dokumentacji planistycznej, nadesłanej wraz z odpowiedzią na skargę, Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego Nr 213/25/2010 na osiedlu Staroniwa został opracowany na podstawie uchwały Nr III/46/2010 Rady Miasta Rzeszowa z dnia 28 grudnia 2010 r. w sprawie przystąpienia do jego sporządzenia (art. 14 ust. 1 u.p.z.p.), jego ustalenia – co wcześniej już wyjaśniono – nie naruszają ustaleń Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Rzeszowa (uchwała Nr XXXVII/13/2000). Nadto wykorzystano wykonane dla terenu objętego planem opracowanie ekofizjograficzne podstawowe, sporządzono prognozę oddziaływania na środowisko ustaleń planu oraz prognozę skutków finansowych jego uchwalenia. Potwierdzenie w tej dokumentacji znajdują działania organu planistycznego w zakresie zagadnień określonych obowiązkowo w planie miejscowym, co również opisano w odpowiedzi na skargę.

Reasumując, stwierdzić należy, że zaskarżona uchwała nie narusza prawa, a tym samym obiektywnie rozumianego interesu prawnego skarżącej, co w rezultacie wyklucza uwzględnienie skargi.

Dlatego na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270) skarga została oddalona.