II SAB/Łd 129/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-12-11Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Anna Stępień /przewodniczący/
Grzegorz Szkudlarek
Renata Kubot-Szustowska /sprawozdawca/Sentencja
Dnia 11 grudnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.) Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek Protokolant sekretarz sądowy Magdalena Rząsa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 roku sprawy ze skargi K. W. na bezczynność Prezydenta Miasta Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 16 września 2013 roku; 2. stwierdza, że bezczynność nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa; 3. zasądza od Prezydenta Miasta Ł. na rzecz skarżącego K. W. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS
Uzasadnienie
K. W. w dniu 1 października 2013r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na bezczynność Prezydenta Miasta Ł. w przedmiocie udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji publicznej, dotyczącej treści raportu z prac i wyjaśnień w sprawie opóźnień w realizacji remontów dróg. Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.u. nr 112, poz.1198 ze zm.)
W uzasadnieniu wskazał, iż dniu [...], za pomocą systemu ePUAP, złożył w Urzędzie Miasta Ł. wniosek o udostępnienie w/w informacji publicznej, tj. udostępnienia treści raportu z prac i wyjaśnień w sprawie opóźnień w realizacji remontów dróg, który, według informacji prasowych, powstał na żądanie Prezydent Miasta Ł.. Wniosek ów wpłynął został zarejestrowany w wewnętrznym systemie pod numerem kancelaryjnym [...], jednakże do dnia wniesienia skargi nie został rozpoznany w żaden sposób.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Ł. wniósł o jej oddalenie.
W uzasadnieniu organ wyjaśnił, iż w dniu [...] skarżący skierował za pośrednictwem platformy ePUAP wniosek o udostępnienie informacji publicznej w przedmiocie treści raportu o opóźnieniach w realizacji remontów dróg, który według właściwości, został przekazany do jednostki organizacyjnej Miasta Ł. - Zarządu Dróg i Transportu, gdzie został zarejestrowany w dniu [...]. Następnie Zarząd Dróg i Transportu niezwłocznie po zgromadzeniu niezbędnych danych przygotował odpowiedź na wskazany wyżej wniosek, a w dniu 1 października 2013r. przekazał ją do Wydziału Organizacyjno - Prawnego Urzędu Miasta Ł., celem przesłania do wnioskodawcy, w żądanej przez niego formie. Powyższą odpowiedź skarżący otrzymał w dniu 3 października 2013r.
Wobec powyższego, w ocenie organu, powyższa skarga jest bezprzedmiotowa, gdyż nie można zarzucić organowi bezczynności w przedmiotowym postępowaniu, skoro Dyrektor Zarządu Dróg i Transportu udzielił skarżącemu żądanej przez niego informacji publicznej.
W piśmie z dnia 9 grudnia 2013r. skarżący przyznał, iż w dniu 3 października 2013r. została mu udzielona informacja, jednakże nastąpiło to po upływie ustawowego terminu. W dacie wniesienia skargi była ona natomiast zasadna. Ponadto, żądany raport nie został skarżącemu doręczony, wobec wskazania, iż wykonawca złożył jedynie ustne wyjaśnienia na temat przyczyn opóźnienia robót. W tym kontekście do uznania Sądu pozostawił ocenę, czy faktycznie odpowiedź na wniosek została udzielona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. W myśl zaś § 2 art. 1 tej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z kolei z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; powoływanej dalej jako p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organów w przypadkach określonych w pkt 1- 4a.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych wskazać należy, że stosownie do treści art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W przypadku skargi na bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie jest jednak konieczne uprzednie wzywanie do usunięcia naruszenia prawa. (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2011r., sygn.akt I OSK 1991/12 i z dnia 24 maja 2006r., sygn.akt I OSK 601/05 oraz postanowienie z dnia 23 kwietnia 2010r., sygn.akt I OSK 646/10 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://oreczenia.nsa.gov.pkl) Wobec powyższego skarga jest dopuszczalna i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.
Tytułem wstępu wskazać należy, że z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji mamy do czynienia w sytuacji, gdy organ milczy wobec wniosku o udzielenie takiej informacji. Dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów wniosek nie został załatwiony, a w szczególności, czy bezczynność spowodowana została zawinioną czy też niezawinioną opieszałością organu. Nakazanie organowi określonego działania jest możliwe jedynie wówczas, gdy w ustalonym w przepisach prawa terminie organ administracji, będąc do tego właściwym, nie załatwił toczącej się przed nim sprawy, natomiast celem skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu jest doprowadzenie do podjęcia przez organ określonego w przepisach działania.
Przedmiotem niniejszego postępowania jest bezczynność Prezydenta Miasta Ł. w sprawie udostępnienia informacji publicznej, o której udostępnienie skarżący wniósł w dniu [...]. Określony w art. 13 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji publicznej 14 – dniowy termin do jej udostępnienia upłynął z dniem 30 września 2013r. Poczynając zatem od dnia 1 października 2013r. organ pozostawał w bezczynności, co czyniło skargę zasadną w dacie jej wniesienia. Finalnie jednak, w dniu 3 października 2013r. organ udzielił żądanej we wniosku informacji, przy czym jej prawdziwość nie podlega ocenie w niniejszym postępowaniu. Oznacza to, że na dzień wyrokowania Prezydent Miasta Ł. nie pozostawał już w bezczynności. Brak było więc podstaw, by zgodnie z treścią art. 149 § 1 p.p.s.a. zobowiązywać organ do załatwienia w określonym terminie sprawy poprzez załatwienie wniosku skarżącego z dnia [...]. Działając zatem na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., umorzono postępowanie w tym zakresie jako bezprzedmiotowe.
W dalszej kolejności wyjaśnić należy, że podjecie czynności materialno - technicznej po wniesieniu skargi nie zwalnia sądu w zakresie orzekania, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszenie prawa oraz czy uzasadnione jest wymierzenie grzywny. O uwzględnieniu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można mówić nie tylko wówczas gdy sąd zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu. Przepis art. 149 p.p.s.a. w aktualnym brzmieniu zawiera normę, według której uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania polega nie tylko na zobowiązaniu organu do wydania aktu w określonym terminie, ale także na rozstrzygnięciu o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy też nie miały charakteru rażącego. Użycie w zdaniu drugim art. 149 § 1 p.p.s.a. wyrazu "jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Z analizy tego przepisu w kontekście art. 417¹ § 3 Kodeksu cywilnego wynika, że uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać także na stwierdzeniu, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa lub też że bezczynność organu wystąpiła, lecz nie miała charakteru rażącego (por. wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 17/13 dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
Przechodząc zatem do oceny, czy zaistniała bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wskazać należy, że stosownie do treści art. 13 § 1 ustawy o udostępnieniu informacji publicznej, udostępnienie informacji publicznej następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Oceniając, czy naruszenie prawa miało charakter rażący, należy odnieść tę ocenę do okoliczności sprawy niniejszej wskazując, iż organ udzielił wnioskowanej informacji, nieznacznie jedynie uchybiając terminowi, uzasadniając to wewnętrznym obiegiem dokumentów. Wspomniane okoliczności nie pozwalają na zakwalifikowanie stwierdzonej bezczynności jako rażącego naruszenia prawa, a tym samym do wymierzenia organowi grzywny.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. (zdanie drugie) orzekł jak w pkt I wyroku, a na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. orzekł jak w pkt II wyroku. O kosztach postępowania (pkt III wyroku) orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z 205 § 2 p.p.s.a.
a.bł.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Anna Stępień /przewodniczący/Grzegorz Szkudlarek
Renata Kubot-Szustowska /sprawozdawca/
Sentencja
Dnia 11 grudnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.) Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek Protokolant sekretarz sądowy Magdalena Rząsa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 roku sprawy ze skargi K. W. na bezczynność Prezydenta Miasta Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 16 września 2013 roku; 2. stwierdza, że bezczynność nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa; 3. zasądza od Prezydenta Miasta Ł. na rzecz skarżącego K. W. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. LS
Uzasadnienie
K. W. w dniu 1 października 2013r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na bezczynność Prezydenta Miasta Ł. w przedmiocie udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji publicznej, dotyczącej treści raportu z prac i wyjaśnień w sprawie opóźnień w realizacji remontów dróg. Skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.u. nr 112, poz.1198 ze zm.)
W uzasadnieniu wskazał, iż dniu [...], za pomocą systemu ePUAP, złożył w Urzędzie Miasta Ł. wniosek o udostępnienie w/w informacji publicznej, tj. udostępnienia treści raportu z prac i wyjaśnień w sprawie opóźnień w realizacji remontów dróg, który, według informacji prasowych, powstał na żądanie Prezydent Miasta Ł.. Wniosek ów wpłynął został zarejestrowany w wewnętrznym systemie pod numerem kancelaryjnym [...], jednakże do dnia wniesienia skargi nie został rozpoznany w żaden sposób.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta Ł. wniósł o jej oddalenie.
W uzasadnieniu organ wyjaśnił, iż w dniu [...] skarżący skierował za pośrednictwem platformy ePUAP wniosek o udostępnienie informacji publicznej w przedmiocie treści raportu o opóźnieniach w realizacji remontów dróg, który według właściwości, został przekazany do jednostki organizacyjnej Miasta Ł. - Zarządu Dróg i Transportu, gdzie został zarejestrowany w dniu [...]. Następnie Zarząd Dróg i Transportu niezwłocznie po zgromadzeniu niezbędnych danych przygotował odpowiedź na wskazany wyżej wniosek, a w dniu 1 października 2013r. przekazał ją do Wydziału Organizacyjno - Prawnego Urzędu Miasta Ł., celem przesłania do wnioskodawcy, w żądanej przez niego formie. Powyższą odpowiedź skarżący otrzymał w dniu 3 października 2013r.
Wobec powyższego, w ocenie organu, powyższa skarga jest bezprzedmiotowa, gdyż nie można zarzucić organowi bezczynności w przedmiotowym postępowaniu, skoro Dyrektor Zarządu Dróg i Transportu udzielił skarżącemu żądanej przez niego informacji publicznej.
W piśmie z dnia 9 grudnia 2013r. skarżący przyznał, iż w dniu 3 października 2013r. została mu udzielona informacja, jednakże nastąpiło to po upływie ustawowego terminu. W dacie wniesienia skargi była ona natomiast zasadna. Ponadto, żądany raport nie został skarżącemu doręczony, wobec wskazania, iż wykonawca złożył jedynie ustne wyjaśnienia na temat przyczyn opóźnienia robót. W tym kontekście do uznania Sądu pozostawił ocenę, czy faktycznie odpowiedź na wniosek została udzielona.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. W myśl zaś § 2 art. 1 tej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z kolei z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; powoływanej dalej jako p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania organów w przypadkach określonych w pkt 1- 4a.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych wskazać należy, że stosownie do treści art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W przypadku skargi na bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej nie jest jednak konieczne uprzednie wzywanie do usunięcia naruszenia prawa. (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2011r., sygn.akt I OSK 1991/12 i z dnia 24 maja 2006r., sygn.akt I OSK 601/05 oraz postanowienie z dnia 23 kwietnia 2010r., sygn.akt I OSK 646/10 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej http://oreczenia.nsa.gov.pkl) Wobec powyższego skarga jest dopuszczalna i podlega merytorycznemu rozpoznaniu.
Tytułem wstępu wskazać należy, że z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji mamy do czynienia w sytuacji, gdy organ milczy wobec wniosku o udzielenie takiej informacji. Dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów wniosek nie został załatwiony, a w szczególności, czy bezczynność spowodowana została zawinioną czy też niezawinioną opieszałością organu. Nakazanie organowi określonego działania jest możliwe jedynie wówczas, gdy w ustalonym w przepisach prawa terminie organ administracji, będąc do tego właściwym, nie załatwił toczącej się przed nim sprawy, natomiast celem skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu jest doprowadzenie do podjęcia przez organ określonego w przepisach działania.
Przedmiotem niniejszego postępowania jest bezczynność Prezydenta Miasta Ł. w sprawie udostępnienia informacji publicznej, o której udostępnienie skarżący wniósł w dniu [...]. Określony w art. 13 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji publicznej 14 – dniowy termin do jej udostępnienia upłynął z dniem 30 września 2013r. Poczynając zatem od dnia 1 października 2013r. organ pozostawał w bezczynności, co czyniło skargę zasadną w dacie jej wniesienia. Finalnie jednak, w dniu 3 października 2013r. organ udzielił żądanej we wniosku informacji, przy czym jej prawdziwość nie podlega ocenie w niniejszym postępowaniu. Oznacza to, że na dzień wyrokowania Prezydent Miasta Ł. nie pozostawał już w bezczynności. Brak było więc podstaw, by zgodnie z treścią art. 149 § 1 p.p.s.a. zobowiązywać organ do załatwienia w określonym terminie sprawy poprzez załatwienie wniosku skarżącego z dnia [...]. Działając zatem na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a., umorzono postępowanie w tym zakresie jako bezprzedmiotowe.
W dalszej kolejności wyjaśnić należy, że podjecie czynności materialno - technicznej po wniesieniu skargi nie zwalnia sądu w zakresie orzekania, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszenie prawa oraz czy uzasadnione jest wymierzenie grzywny. O uwzględnieniu skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można mówić nie tylko wówczas gdy sąd zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu. Przepis art. 149 p.p.s.a. w aktualnym brzmieniu zawiera normę, według której uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania polega nie tylko na zobowiązaniu organu do wydania aktu w określonym terminie, ale także na rozstrzygnięciu o tym, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce, czy miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, czy też nie miały charakteru rażącego. Użycie w zdaniu drugim art. 149 § 1 p.p.s.a. wyrazu "jednocześnie" nie oznacza, że ta część przepisu ma zastosowanie tylko wówczas, gdy sąd zobowiązuje organ do wydania aktu w określonym terminie. Z analizy tego przepisu w kontekście art. 417¹ § 3 Kodeksu cywilnego wynika, że uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania administracyjnego może polegać także na stwierdzeniu, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa lub też że bezczynność organu wystąpiła, lecz nie miała charakteru rażącego (por. wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 17/13 dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
Przechodząc zatem do oceny, czy zaistniała bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wskazać należy, że stosownie do treści art. 13 § 1 ustawy o udostępnieniu informacji publicznej, udostępnienie informacji publicznej następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Oceniając, czy naruszenie prawa miało charakter rażący, należy odnieść tę ocenę do okoliczności sprawy niniejszej wskazując, iż organ udzielił wnioskowanej informacji, nieznacznie jedynie uchybiając terminowi, uzasadniając to wewnętrznym obiegiem dokumentów. Wspomniane okoliczności nie pozwalają na zakwalifikowanie stwierdzonej bezczynności jako rażącego naruszenia prawa, a tym samym do wymierzenia organowi grzywny.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. (zdanie drugie) orzekł jak w pkt I wyroku, a na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. orzekł jak w pkt II wyroku. O kosztach postępowania (pkt III wyroku) orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z 205 § 2 p.p.s.a.
a.bł.
