IV SA/Po 996/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] maja 2013 r. nr 269/2013 (znak [...]) Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Miasta [...] (zwany dalej: PINB), na podstawie art. 104 i 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013, poz. 267, t.j.- zwanej dalej: Kpa) umorzył z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego na nieruchomości przy ul. [...] [...] w [...] , wszczęte na skutek pisma M. R. (zwanego dalej: skarżącym) z dnia [...] maja 2012 r., który w toku postępowania składał kolejne pisma.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że w wyniku zapowiedzianej kontroli ww. nieruchomości przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2012 r. przez pracowników PINB na przedmiotowej nieruchomości nie stwierdzono zmiany sposobu użytkowania rzeczonego budynku. Zmiany tej nie wykazała również kolejna kontrola nieruchomości (w dniu [...] października 2012 r.), tym razem niezapowiedziana, podczas której nie stwierdzono wykonywania działalności gospodarczej w budynku gospodarczym, stwierdzono natomiast przechowywanie przedmiotów gospodarstwa domowego oraz innych urządzeń. W dniu [...] grudnia 2012 r. Z. S. - współwłaściciel nieruchomości przy ul. [...] [...] w [...] , na wezwanie organu, złożył wyjaśnienia do sprawy. Złożył je ponownie na skutek wezwania organu z dnia [...] lutego 2013 r. Organ skonstatował, że podczas przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego nie stwierdził faktów potwierdzających zmianę sposobu użytkowania przedmiotowego budynku gospodarczego w rozumieniu art. 71 ustawy Prawo budowlane. W konsekwencji organ uznał, że dalsze postępowanie w powyższej sprawie jest bezprzedmiotowe i umorzył postępowanie, na podstawie art. 105 Kpa.

Na skutek odwołania skarżącego z dnia [...] maja 2013 r. uzupełnionego pismem z dnia [...] lipca 2013 r., od powyższej decyzji, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (zwany dalej: WWINB) decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 oraz art. 104 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję w całości i na podstawie art. 105 § 1 Kpa umorzył postępowanie administracyjne w sprawie zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego na nieruchomości przy ul. [...] [...] w [...] , w całości.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ przytoczył stan faktyczny w sprawie i wskazał, co następuje. Na działce przy ul. [...] [...] w [...] istnieje "tymczasowy dwukondygnacyjny budynek gospodarczy i również tymczasowy garaż samochodowy" zrealizowane na podstawie decyzji Architekta Dzielnicowego z dnia [...] grudnia 1988 r. (znak [...]). Z treści decyzji wynika, że "w wypadku realizacji planowanych zadań inwestycyjnych, budynek gospodarczy oraz garaż trzeba będzie rozebrać bez prawa do odszkodowania i do lokalizacji zastępczej. Odległy termin (po roku [...]) budowy przedłużenia ul. [...]umożliwia czasowe lepsze wykorzystanie terenu działki nr [...] przy ul. [...] [...]". Organ podkreślił, że decyzja ta nadal pozostaje w obrocie, zaś kwestia legalności ww. tymczasowych obiektów, pozostaje poza właściwością rzeczową organów nadzoru budowlanego. Ponadto wskazano, że projekt budowlany zatwierdzony decyzją o pozwoleniu na budowę przewidywał pomieszczenia magazynowe.

Organ przytoczył treść art. 71 Prawa budowlanego i wskazał, że podczas czynności kontrolnych, w tym też niezapowiedzianych upoważnieni pracownicy PINB nie potwierdzili zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego na pomieszczenia warsztatu ślusarskiego. Prowadzenia prac ślusarskich nie potwierdziły również ustalenia interweniujących na posesji funkcjonariuszy Straży Miejskiej Miasta [...] Wydział [...]-Referat [...], ani Komisariatu Policji [...] [...]. Podsumowując organ wywiódł, że skoro podczas prowadzonego postępowania nie stwierdzono zmiany sposobu użytkowania budynku gospodarczego, dalsze postępowanie jest bezprzedmiotowe. Jednocześnie organ podniósł, że z uwagi na fakt, iż postępowanie winno być umorzone "w całości", jednak organ I instancji nie uwzględnił zmiany brzmienia art. 105 § Kpa, wprowadzonej ustawą z dnia 03 grudnia 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2011 r. Nr 6, poz. 18), orzeczono jak w sentencji.

Skargę na powyższą decyzję wniósł skarżący, który podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, przedstawione w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Skarżący wskazał, że pomieszczenia, będące przedmiotem postępowania, od początku powstania pełniły uciążliwe funkcje magazynowe (duży hałas składowania ciężkich maszyn, przedmiotów budowlanych jak np. betoniarki). W późniejszym czasie zostały przekształcone w warsztat ślusarski (praca cięcia metalu przy pomocy szlifierek ręcznych, prostowanie blach, cięcie i spawanie kształtowników, kucie młotkiem spoin itp.). Skarżący zgłosił zastrzeżenia w stosunku do działań pracowników PINB wykonujących kontrole oraz wniosków nich wyciągniętych przez organ I instancji. Zarzucał przeprowadzanie kontroli o niewłaściwych porach oraz pomijanie różnych okoliczności i brak wnikliwości. Opisywał również szeroko uciążliwości wynikające z sąsiadowania z nieruchomością będącą przedmiotem postępowania, będących, w ocenie skarżącego, konsekwencją działań sąsiada.

Zdaniem skarżącego nie została dostatecznie wyjaśniona kwestia jednoznacznego określenia właściwości prawnych wybudowanego tymczasowego dwukondygnacyjnego budynku gospodarczego i tymczasowego garażu samochodowego, tj. określenie, czy jest to tymczasowe pomieszczenie gospodarcze i tymczasowy garaż, czy jest to magazyn. Skarżący wskazał jednocześnie, że obiekt nie spełnia wymagań stawianych pomieszczeniom magazynowym. Skarżący zarzucił organom nieprawidłowości w prowadzeniu postępowania dowodowego oraz wyrywkową analizę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi, jako bezzasadnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż w myśl art. 105 § 1 Kpa, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjnyw Lublinie w wyroku z dnia 18 października 2012 r. sygn. akt II SA/Lu 695/12 (LEX nr 1234365) sprawa administracyjna jest bezprzedmiotowa w rozumieniu art. 105 Kpa wtedy, gdy nie ma materialnoprawnych podstaw do władczej, w formie decyzji administracyjnej, ingerencji organu administracyjnego. Wówczas jakiekolwiek rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy staje się prawnie niedopuszczalne (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lutego 2006 r., sygn. akt I OSK 967/05, LEX nr 201507). Bezprzedmiotowym może być zatem m.in. postępowanie z powodu braku podstawy prawnej do wydania decyzji w zakresie żądania wnioskodawcy (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 stycznia 2006 r., sygn. akt II SA 428/01, LEX nr 137801). W konsekwencji, gdy sprawa indywidualna nie podlegała i nie podlega merytorycznemu załatwieniu w drodze decyzji administracyjnej lub postanowienia, postępowanie można zakwalifikować jako bezprzedmiotowe.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż brak jest w tej sprawie przedmiotu postępowania, który naruszałby obowiązujące w rozpatrywanym w sprawie zakresie przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2013 r. poz. 1409, zwanej dalej – Prawo budowlane). Kontrola sądowa zaskarżonej decyzji, przeprowadzona nie tylko w odniesieniu do zarzutów skargi, ale i w zakresie wynikającym z przepisu art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm. - dalej jako Ppsa) i sprawowana pod kątem legalności nie wykazała by badany akt jak i akt go poprzedzający wydane zostały z takim naruszeniem prawa czy to materialnego, czy procesowego, które miałoby wpływ na wynik sprawy administracyjnej tj. w stopniu kwalifikującym je do usunięcia z obrotu prawnego (art. 145 § 1 pkt 1-3 Ppsa).

Postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte na skutek pisma M. R. z dnia [...] maja 2012 r. W piśmie tym skarżący wskazał, że jego sąsiad Z. S. wybudował pomieszczenia gospodarcze przylegające do budynku będącego własnością skarżącego. W ocenie skarżącego pomieszczenia te są wybudowane niezgodnie z przepisami prawa budowlanego. Skarżący twierdził ponadto, że Z. S. przekształcił to pomieszczenie gospodarcze w warsztat ślusarski, czego skutkiem są immisje w postaci hałasu o wysokim natężeniu skierowane na nieruchomość skarżącego. W odwołaniu od decyzji organu I instancji, jak również w składanych licznie pismach w toku postępowania oraz w skardze skarżący zarzucał dodatkowo brak po stronie Z. S. pozwolenia na budowę pomieszczenia magazynowego. Odwołując się do decyzji PINB wskazywał bowiem, że organ ten uznał pobudowane obiekty za obiekty magazynowe. W tym kontekście skarżący zarzucał, że nie została dokonana formalna zmiana sposobu użytkowania obiektów z tymczasowych pomieszczeń gospodarczego i garażowego (na co wskazywało pozwolenie na budowę) na magazynowe. Jednocześnie skarżący zarzucił, że wybudowanie magazynu wymaga uzyskania szeregu pozwoleń, których nie uzyskał sąsiad. Zdaniem skarżącego, który w sposób dobitny wyraził to w skardze, pomieszczenia te od początku powstania pełniły uciążliwe funkcje magazynowe, a w późniejszym czasie zostały przekształcone w warsztat ślusarski.

Na tle powyższego wyłaniają się cztery zasadnicze kwestie, które wymagały rozważenia, tj.: kwestia legalności budowy obiektów przez Z. S. na działce znajdującej się w Poznaniu, przy ul. [...] [...], kwestia zmiany sposobu użytkowania tych obiektów na warsztat ślusarski oraz na pomieszczenia magazynowe, wreszcie kwestia negatywnych skutków odczuwalnych na gruncie należącym do skarżącego, będących konsekwencją działania Z. S. na własnym gruncie.

I.

Należy stwierdzić, iż dnia [...] grudnia 1988 r. została wydana decyzja Architekta Dzielnicowego (znak [...]), na mocy której udzielono pozwolenia na budowę tymczasowego, dwukondygnacyjnego budynku gospodarczego i również tymczasowego garażu samochodowego. Z treści decyzji wynika, że tymczasowość owych obiektów podyktowana była planami budowy przedłużenia ul. [...]po roku 1995. Odległy termin realizacji tego zamierzenia umożliwiał czasowe wykorzystanie rzeczonych terenów, z tym jednak założeniem, że w wypadku jego realizacji budynek gospodarczy oraz garaż będą rozebrane. Decyzja zastrzegała w tej sytuacji brak uprawnienia do otrzymania odszkodowania oraz lokalizacji zastępczej przez właściciela gruntu.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że - jak słusznie wskazał organ II instancji - obiekty będące przedmiotem niniejszego postępowania zostały pobudowane na podstawie ww. pozwolenia na budowę, a decyzja ta pozostaje nadal w obrocie prawnym. Rzeczone budynki zostały zatem wybudowane legalnie.

II.

Kwestią sporną w mniejszej sprawie jest okoliczność, czy doszło do zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego w rozumieniu art. 71 Prawa budowlanego. Przepis ten w ust. 1 pkt 3 stanowi, że przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części należy w szczególności rozumieć podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki: bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń. Planowana zmiana wymaga (art. 71 ust. 2 Prawa budowlanego) uprzedniego zgłoszenia właściwemu organowi. Dokonanie zmiany sposobu użytkowania bez wymaganego zgłoszenia skutkuje natomiast wszczęciem postępowania, o którym mowa w art. 71a Prawa budowlanego. A zatem jedynie kategoryczne stwierdzenie w toku postępowania administracyjnego zaistnienia zmiany sposobu użytkowania obiektu w rozumieniu art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego skutkuje wydaniem postanowienia, o którym mowa w art. 71 a ust. 1 tej ustawy. Ustalenie zaś, czy miała miejsce zmiana sposobu użytkowania obiektu możliwa jest poprzez skonfrontowanie pierwotnego przeznaczenia obiektu z jego obecnym sposobem wykorzystywania. W sytuacji stwierdzenia rozbieżności w tym zakresie, konieczne jest odniesienie ustalonego stanu faktycznego sprawy do hipotezy normy prawnej zawartej w art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. W orzecznictwie podkreśla się, iż ocena tych wszystkich elementów, w kontekście treści art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego stanowi zasadniczy element oceny, czy w sprawie doszło do zmiany sposobu użytkowania. Ustalenie, iż nastąpiła zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części sprowadza się zatem do wyjaśnienia, czy i w jakim zakresie podjęcie lub zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności związanej z jego użytkowaniem wpływa na zmianę wymagań stawianych obiektowi, związanych głównie z bezpieczeństwem jego dalszego, zmienionego użytkowania (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 15 marca 2012 r. sygn. akt II SA/Go 57/12, orzeczenia.nsa.gov.pl; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 8 sierpnia 2013 r. sygn. akt II SA/Go 439/13, orzeczenia.nsa.gov.pl). Należy bowiem mieć na względzie, że nie każda zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części jest prawnie relewantna, ale tylko taka, która wpływa na zmianę wymagań stawianych obiektowi (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 września 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 1335/10, LEX nr 759952; Z. Niewiadomski, (w:) Prawo budowlane. Komentarz, art. 71, Nb 2 Warszawa 2006). W postępowaniu, którego przedmiotem jest samowolna zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego, obowiązkiem organu jest zatem ustalenie, czy taka zmiana sposobu użytkowania faktycznie nastąpiła i miała charakter samowolny.

Wymagania, o których mowa powyżej, zostały określone w art. 5 Prawa budowlanego i uwzględniają, wymienione w ust. 1 art. 71 tej ustawy warunki w zakresie bezpieczeństwa: pożarowego, powodziowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne, ochrony środowiska bądź wielkość lub układ obciążeń. Warunki te wskazują na niezbędny zakres działań, które powinny być prowadzone w związku ze zmianą sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części. Zgodnie z art. 5 ust. 1 Prawa budowlnego obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając spełnienie wymagań podstawowych dotyczących: bezpieczeństwa konstrukcji, bezpieczeństwa pożarowego, bezpieczeństwa użytkowania, a także odpowiednich warunków higienicznych i zdrowotnych oraz ochrony środowiska, ochrony przed hałasem i drganiami i odpowiedniej charakterystyki energetycznej budynku oraz racjonalizacji użytkowania energii. Stosownie zaś do treści art. 5 ust. 2 obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7.

Podkreślenia wymaga, iż oceny czy doszło do zmiany sposobu użytkowania w rozumieniu przepisu art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego należy dokonywać w porównaniu do sposobu użytkowania danego obiektu określonego w decyzji o pozwoleniu na budowę ewentualnie w porównaniu do sposobu użytkowania wskazanego w późniejszych decyzjach np. w pozwoleniu na użytkowanie. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w przytoczonym przez organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji orzecznictwie sądowym, m.in. w wyrokach NSA z 29 stycznia 1997 r., SA/Kr 337/96 (Prawo Gospodarcze 1997 Nr 2, poz. 39, LEX nr 29642) oraz z 26 marca 1999 r., SA 532/97, LEX nr 46771).

Kontrolując legalność zaskarżonej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz poprzedzającej ją decyzji PINB w kontekście wskazanych wyżej przepisów oraz w zakresie wynikającym z przepisu art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) Sąd uznał, że akty te nie naruszają prawa w stopniu skutkującym koniecznością wyeliminowania ich z obrotu prawnego. Za oparte na prawidłowych ustaleniach faktycznych i przekonująco uzasadnione należy uznać stanowisko organów, iż w okolicznościach rozpatrywanej sprawy nie doszło do zmiany sposobu użytkowania przedmiotowych obiektów. Analiza akt sprawy nie wskazuje, aby w tych obiektach prowadzona był warsztat ślusarski, ani że w jakikolwiek inny sposób doszło do zmiany sposobu użytkowania obiektu w rozumieniu art. 71 ust. 1 Prawa budowlanego.

W niniejszej sprawie, jak wskazano na wstępie, pozostaje w obrocie decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia [...] grudnia 1988 r. Nawet sam skarżący wskazuje w toku postępowania, że nie została wydana decyzja o zmianie sposobu użytkowania obiektów będących przedmiotem niniejszego postępowania. Z akt przedmiotowej sprawy wynika jednoznacznie, że decyzją tą zostało udzielone pozwolenie na budowę tymczasowego dwukondygnacyjnego budynku gospodarczego i również tymczasowego garażu samochodowego.

Na nieruchomości przy ul. [...] [...] (działka nr [...]) dwukrotnie prowadzano kontrole, w tym również niezapowiedzianą. I tak, w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2012 r. na rzeczone nieruchomości ustalono, że znajduje się tam budynek mieszkalny oraz od strony działki przy ul. [...] 19 znajduje się budynek gospodarczy oraz garaż. Podczas kontroli nie stwierdzono wykonywania w tych pomieszczeniach robót ślusarskich. Ponadto wykonano dokumentację fotograficzną ww. pomieszczeń i na zewnątrz. Kontrola nie wykazała zmiany gabarytów przedmiotowych obiektów w stosunku do zatwierdzonego projektu. Wykonano także dokumentację fotograficzną decyzji pozwolenia na budowę oraz fragmentów projektu planu zagospodarowania. W dniu [...] października 2012 r. pracownicy PINB przeprowadzili niezapowiedzianą kontrolę, podczas której stwierdzono, że w budynku znajdują się różne narzędzia związane z gospodarstwem domowym, rowery, łódź, drabina oraz inne urządzenia. Podczas kontroli nie stwierdzono wykonywania działalności gospodarczej w budynku. W toku postępowania wielokrotnie przesłuchiwano Z. S.. Podczas kontroli przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2012 r. przyjęto oświadczenie Z. S., iż budowa została zakończona w 1989 r. i już nie wznowiono innych robót budowlanych. W toku kontroli przeprowadzonej w dniu [...] października 2012 r. przyjęto oświadczenie Z. S., iż prowadzi on działalność gospodarczą w [...] przy ul. [...] [...] i w pomieszczeniu gospodarczym przy ul. [...] [...] czasowo przechowuje maszyny związane z działalnością gospodarczą. W dniu [...] grudnia 2012r. Z. S. złożył wyjaśnienia na wezwanie organu. Uczynił to ponownie w dniu [...] marca 2013 r. Na podstawie tych oświadczeń organ doszedł do wniosku, iż nie nastąpiła zmiana sposobu użytkowania obiektów.

Należy zgodzić się z organem, że fakt wykonywania jakichś robót sporadycznie np. ciecia blachy, nie oznacza samo przez się, że nastąpiła zmiana sposobu użytkowania obiektu, tym bardziej, jeśli cięcie odbywa się na zewnątrz pomieszczenia.

Należy ponadto podkreślić, że z akt sprawy wynika, że wykonywania przez Z. S. prac ślusarskich nie potwierdziły również ustalenia interweniujących na posesji funkcjonariuszy Straży Miejskiej Miasta [...] Wydział [...]-Referat [...] ani też Komisariatu Policji [...] [...].

III.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, organy obu instancji nie stwierdziły, iż nastąpiła zmiana sposobu użytkowania obiektów będących przedmiotem niniejszego postępowania tj. tymczasowego dwukondygnacyjnego budynku gospodarczego i również tymczasowego garażu samochodowego na pomieszczenia magazynowe. Po pierwsze należy wskazać, że organy wskazywały jedynie, iż projekt budowlany zatwierdzony decyzją o pozwoleniu na budowę przewidywał pomieszczenia magazynowe, co nie zmienia faktu, że decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia [...] grudnia 2012 r. przewiduje jednoznacznie budowę tymczasowego dwukondygnacyjnego budynku gospodarczego i tymczasowego garażu samochodowego, a decyzja ta pozostaje nadal w obrocie. Po drugie zaś organy w toku postępowania, w szczególności zaś przeprowadzonych kontroli, nie stwierdziły zmiany sposobu użytkowania kontrolowanych obiektów. Wreszcie należy podkreślić, o czym była szerzej mowa wcześniej, że nie każda zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części jest prawnie relewantna, ale tylko taka, która wpływa na zmianę wymagań stawianych obiektowi (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 września 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 1335/10, LEX nr 759952; Z. Niewiadomski, (w:) Prawo budowlane. Komentarz, art. 71, Nb 2 Warszawa 2006). Również i w tym kontekście zarzut skarżącego byłby chybiony.

IV.

Odnosząc się do ostatniej kwestii należy stwierdzić, że zagadnienie przywoływanych przez skarżącego immisji na grunt należący do niego, a pochodzących z nieruchomości sąsiedniej mogą być przedmiotem odrębnego postępowania prowadzonego w trybie przepisów prawa cywilnego, nie należy natomiast do właściwości sadów administracyjnych.

Reasumując należy stwierdzić, że z dokonanych w toku postępowania ustaleń organów wynika, że obecnie kontrolowane obiekty użytkowane są zgodnie z pozwoleniem na budowę. Uwzględniając powyższe - w ocenie Sądu - słusznie rozstrzygające w sprawie organy uznały, że nie doszło do zmiany sposobu tymczasowego dwukondygnacyjnego budynku gospodarczego i tymczasowego garażu samochodowego na warsztat ślusarki. Takie określenie funkcji przewidziane bowiem było przywołanym pozwoleniem na budowę i tak też jest obecnie użytkowane. Tym samym nieuzasadnione są twierdzenia strony skarżącej, że w sprawie doszło do zmiany określonych w art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego warunków.

Skarga nie mogła zatem odnieść skutku, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Skoro organ nie stwierdził faktycznej zmiany sposobu użytkowania owych pomieszczeń, słusznie uznał postępowanie za bezprzedmiotowe. Z uwagi na brak po stronie orzekających w sprawie organów administracyjnych naruszeń prawa materialnego lub przepisów postępowania skutkujących koniecznością wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego, skargę na podstawie art. 151 Ppsa należało oddalić.