II SA/Gl 1089/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
2014-09-15Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Bonifacy Bronkowski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Bonifacy Bronkowski po rozpoznaniu w dniu 15 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym w kwestii wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: umorzyć postępowanie z wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. z dnia [...]r., nr [...], mocą której nałożono na J. K. karę pieniężną w wysokości 8000 zł, w związku z naruszeniem przepisów ustawy o transporcie drogowym. W podstawie prawnej tej decyzji wskazano m. in. art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r. poz. 1414 ze zm.).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach J. K. reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że egzekucja kary administracyjnej spowoduje zachwianie płynności finansowej prowadzonego przez skarżącą przedsiębiorstwa, co z kolei spowoduje niemożliwość wywiązania się ze zobowiązań tego przedsiębiorstwa, w szczególności zobowiązań pracowniczych. Ponadto skarżąca nie dysponuje wolnymi środkami w gotówce w kwocie odpowiadającej zadłużeniu, zatem skuteczna egzekucja prowadzona będzie mogła być wyłącznie z majątku przedsiębiorstwa przeznaczonego do wykonywania działalności gospodarczej. Ewentualny zwrot wyegzekwowanego świadczenia nie przywróci stanu poprzedniego, w szczególności nie spowoduje powrotu utraconych kontrahentów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 P.p.s.a., sąd na wniosek skarżącego, może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Z powyższej regulacji prawnej wynika, że przesłankami wstrzymania wykonania decyzji są wyrządzenie znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków, przy czym to na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania istnienie takich okoliczności.
W rozpoznawanej sprawie wniosek skarżącej dotyczy decyzji wydanej m.in. w oparciu o regulację art. 92 a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Tymczasem, zgodnie z treścią art. 93 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, decyzja ostateczna, mocą której nałożona została kara pieniężna, o której mowa w art. 92 a ust. 1 tej ustawy, staje się wykonalna po upływie 30 dni od jej doręczenia, jeżeli strona nie wniosła skargi na decyzję do właściwego sądu administracyjnego. W przypadku jednak wniesienia skargi decyzja taka staje się wykonalna z chwilą: odrzucenia skargi, cofnięcia skargi lub wydania przez sąd prawomocnego orzeczenia o oddaleniu skargi.
W związku z powyższym złożenie przez skarżącą skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r., utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji o nałożeniu kary pieniężnej, oznacza, że decyzja ta nie podlega wykonaniu z mocy samego prawa. Tym samym przywołane okoliczności czynią bezcelowym merytoryczne rozpatrywanie wniosku skarżącej przez Sąd.
Wobec powyższego Sąd, działając na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. w zw. z art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Bonifacy Bronkowski /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Bonifacy Bronkowski po rozpoznaniu w dniu 15 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym w kwestii wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: umorzyć postępowanie z wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. z dnia [...]r., nr [...], mocą której nałożono na J. K. karę pieniężną w wysokości 8000 zł, w związku z naruszeniem przepisów ustawy o transporcie drogowym. W podstawie prawnej tej decyzji wskazano m. in. art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r. poz. 1414 ze zm.).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach J. K. reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że egzekucja kary administracyjnej spowoduje zachwianie płynności finansowej prowadzonego przez skarżącą przedsiębiorstwa, co z kolei spowoduje niemożliwość wywiązania się ze zobowiązań tego przedsiębiorstwa, w szczególności zobowiązań pracowniczych. Ponadto skarżąca nie dysponuje wolnymi środkami w gotówce w kwocie odpowiadającej zadłużeniu, zatem skuteczna egzekucja prowadzona będzie mogła być wyłącznie z majątku przedsiębiorstwa przeznaczonego do wykonywania działalności gospodarczej. Ewentualny zwrot wyegzekwowanego świadczenia nie przywróci stanu poprzedniego, w szczególności nie spowoduje powrotu utraconych kontrahentów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 P.p.s.a., sąd na wniosek skarżącego, może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Z powyższej regulacji prawnej wynika, że przesłankami wstrzymania wykonania decyzji są wyrządzenie znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków, przy czym to na skarżącym spoczywa obowiązek wykazania istnienie takich okoliczności.
W rozpoznawanej sprawie wniosek skarżącej dotyczy decyzji wydanej m.in. w oparciu o regulację art. 92 a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Tymczasem, zgodnie z treścią art. 93 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, decyzja ostateczna, mocą której nałożona została kara pieniężna, o której mowa w art. 92 a ust. 1 tej ustawy, staje się wykonalna po upływie 30 dni od jej doręczenia, jeżeli strona nie wniosła skargi na decyzję do właściwego sądu administracyjnego. W przypadku jednak wniesienia skargi decyzja taka staje się wykonalna z chwilą: odrzucenia skargi, cofnięcia skargi lub wydania przez sąd prawomocnego orzeczenia o oddaleniu skargi.
W związku z powyższym złożenie przez skarżącą skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r., utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji o nałożeniu kary pieniężnej, oznacza, że decyzja ta nie podlega wykonaniu z mocy samego prawa. Tym samym przywołane okoliczności czynią bezcelowym merytoryczne rozpatrywanie wniosku skarżącej przez Sąd.
Wobec powyższego Sąd, działając na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. w zw. z art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.
