II SA/Rz 833/13

Uzasadnienie

Orzeczeniem z dnia [...] lipca 2013 r. Komendant Wojewódzki Policji, po rozpatrzeniu odwołania podkom. W. B., utrzymał w mocy orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w P. z dnia [...] czerwca 2013 r. Nr [...] o uznaniu winnym i orzeczeniu kary dyscyplinarnej nagany podkom. W. B. – zastępcy Naczelnika Wydziału Kryminalnego Komendy Powiatowej Policji w P., obwinionego o to, że:

w dniu [...] kwietnia 2013 r. pełniąc służbę na stanowisku Zastępcy Naczelnika Wydziału Kryminalnego KPP w P. w sposób nieprawidłowy sprawował funkcyjny nadzór służbowy nad prowadzonym przez mł.asp. M. C. – asystenta Zespołu Dochodzeniowo-Śledczego dochodzeniem [...], gdyż przesyłając akta tego dochodzenia do Prokuratury Rejonowej w P. nie sprawdził poprawności zrealizowania przez tego policjanta czynności okazania podejrzanych A. M. i R. B. pracownikowi Firmy [...] z R., ograniczając się tylko i wyłącznie do podpisania pisma przewodniego tj. o czyn z art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2011 r., Nr 287, poz. 1687 ze zm.).

W podstawie prawnej orzeczenia organ powołał art. 135n ust. 4 pkt 1 ustawy

o Policji.

Z uzasadnienia i akt sprawy wynika, że w dniu [...] maja 2013 r. wszczęte zostało postępowanie dyscyplinarne przeciwko podkom. W. B. w związku z podejrzeniem popełnienia przewinienia dyscyplinarnego polegającego na nieprawidłowym sprawowaniu nadzoru nad pracą dochodzeniowo-śledczą policjanta Zespołu Dochodzeniowo-Śledczego Wydziału Kryminalnego KPP

w P. – mł. asp. M. C.

Po jego przeprowadzeniu Komendant Powiatowy Policji w P. orzeczeniem dyscyplinarnym Nr [...] z dnia [...] czerwca 2013 r. uznał obwinionego podkom. W. B. winnym popełnienia zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego i wymierzył mu karę nagany.

Organ powołując się na dokonane ustalenia podał, że podkom. W. B. pełniąc w dniu [...] kwietnia 2013 r. służbę na stanowisku Zastępcy Naczelnika Wydziału Kryminalnego KPP w P. w sposób nieprawidłowy sprawował funkcyjny nadzór służbowy nad prowadzonym przez mł.asp. M. C. – asystenta Zespołu Dochodzeniowo-Śledczego, dochodzeniem [...], gdyż przesyłając akta tego dochodzenia do Prokuratury Rejonowej w P. nie sprawdził poprawności zrealizowania przez tego policjanta czynności okazania podejrzanych A. M. i R. B. pracownikowi Firmy [...] z R., ograniczając się tylko i wyłącznie do podpisania pisma przewodniego tj. o czyn z art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy o Policji.

Organ podał, że nie ulega wątpliwości że w tym dniu wyżej wymieniony obwiniony sprawował obowiązki Naczelnika Wydziału Kryminalnego KPP

w P. i wyłącznie on był zobowiązany przed przesłaniem akt ww. dochodzenia [...] do Prokuratury Rejonowej w P. sprawdzić poprawność realizacji przez mł. asp. M. C. poleceń prokuratora, a wcześniej w sposób właściwy je nadzorować. Organ zaznaczył, że podkom. W. B. w sposób zawiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu stanowiącego naruszenie dyscypliny służbowej w myśl art. 132 ust. 3 ustawy o Policji a jego czyn jest przewinieniem dyscyplinarnym. Powołując się na treść art. 134 h oraz art. 134 ustawy o Policji organ podał, że mając na względzie okoliczności przewinienia dyscyplinarnego, możliwości prawne sankcjonowania tego typu zachowań i dotychczasowy przebieg służby orzeczono o wymierzeniu kary nagany.

Odwołanie od ww. orzeczenia złożył podkom. W. B. wnosząc o jego uchylenie i uniewinnienie go od stawianego zarzutu. Zarzucił naruszenie art. 135j ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji poprzez brak właściwego uzasadnienia faktycznego. Jego zdaniem ustalony stan faktyczny oparto na niewłaściwych przesłankach

i okolicznościach. Zarzucił nadto niezrealizowanie przez rzecznika dyscyplinarnego szeregu czynności dowodowych, niewyjaśnienie na czym polegało zawinione nieprawidłowe sprawowanie funkcyjnego nadzoru służbowego przez obwinionego nad czynnościami dochodzeniowo-śledczymi w ramach prowadzonego postępowania. Składający odwołanie zarzucił także brak ustalenia:

- jaki zakres obowiązków, wynikających z karty opisu stanowiska pracy, posiadał od [...] lutego 2013 r. p.o. Naczelnika WK kom. A. D.,

- czy posiadał kartę opisu stanowiska pracy i wynikający z tego zakres obowiązków oraz czy aktualny był jego zakres obowiązków jako Naczelnika Wydziału Administracyjno-Gospodarczego KPP [...];

- kto formalnie od [...] lutego 2013 r. sprawował nadzór nad pracą dochodzeniowo-śledczą Wydziału Kryminalnego KPP [...];

- dlaczego ww. dokumentacja nie została dołączona do materiałów prowadzonego postepowania,

- czy obwiniony zapoznał się z kartą opisu stanowiska pracy p.o. Naczelnika WK kom. A. D.

Wskazał, że prowadzący postępowanie dyscyplinarne oparł się wyłącznie na karcie opisu stanowiska pracy obwinionego, która sporządzona została, gdy Naczelnikiem Wydziały był asp. D. S. (przebywający na szkoleniu). Powołując się na art. 135g ustawy o Policji podkreślił, że zarówno przełożony dyscyplinarny jak i rzecznik dyscyplinarny winni badać i uwzględnić okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego a wszelkie wątpliwości rozstrzygać na jego korzyść. Odwołujący poddał w wątpliwość, że do prowadzenia postępowania dyscyplinarnego został wyznaczony przez przełożonego dyscyplinarnego – podinsp. K. P. (pełniący od [...].02.2013 r. obowiązki Naczelnika Wydziału Administracyjno-Gospodarczego KPP [...], będący na etacie Eksperta Wydziału Kryminalnego KPP [...]). Zdaniem obwinionego powyższe narusza zasadę obiektywizmu.

Wskazanym na wstępie orzeczeniem nr [...] z dnia [...] lipca 2013 r. Komendant Wojewódzki Policji utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie dyscyplinarne organu I instancji.

W uzasadnieniu podał, że W. B. pełni służbę na stanowisku zastępcy Naczelnika Wydziału Kryminalnego KPP w P. od dnia [...] kwietnia 2011 r. Mianowanie na to stanowisko poprzedzone było czteromiesięcznym, czasowym pełnieniem obowiązków. Służba na stanowisku zastępcy Naczelnika Wydziału Kryminalnego została dookreślona w karcie opisu stanowiska. Z aktualną wersją wyżej wymieniony został zapoznany (podpis złożony w dniu [...] stycznia 2013 r. – karta nr 137 akt osobowych). W karcie tej zapisano, że celem tego stanowiska jest nadzór nad pracą operacyjną w KPP w P. oraz kierowanie Wydziałem Kryminalnym w czasie nieobecności naczelnika wydziału. W zakresie zadań wpisano również, że w czasie nieobecności w służbie naczelnika wydziału wyżej wymieniony przejmuje wszystkie jego uprawnienia i obowiązki.

Organ ustalił również, że w dniu [...] kwietnia 2013 r. Naczelnik Wydziału Kryminalnego – kom. A. D. był nieobecny (wpis na liście obecności przy nazwisku D. A. – "D" – delegacja). Kierowanie wydziałem w tym dniu i wykonywanie obowiązków naczelnika przejął podkom. W. B. W tym dniu ww. pełnił służbę jako naczelnik Wydziału Kryminalnego i podpisując skierowane do Prokuratury Rejonowej w P. pismo L.dz. [...], za którym przesłano akta postępowania [...] działał w ramach uprawnień i obowiązków. Obwiniony mimo możliwości nie sprawdził poprawności realizacji przez mł. asp. M. C. poleceń i wytycznych prokuratora oraz nie sprawdził poprawności przeprowadzenia przez mł. asp. M. C. czynności okazania wizerunków podejrzanych. Organ zaznaczył, że podkom. W. B. zastępując w dniu [...] kwietnia 2013 r. Naczelnika Wydziału Kryminalnego miał świadomość swoich uprawnień i obowiązków. Świadczy o tym podpis złożony na piśmie przewodnim skierowanym do prokuratury. Powyższe świadczy również o odpowiedzialności za zawartość przesłanych akt.

Za słuszne organ uznał ustalenia organu I instancji, że w dniu [...] kwietnia

2013 r. obwiniony sprawował funkcyjny nadzór służbowy w postępowaniu przygotowawczym (zgodnie z § 12 pkt 2, § 14 pkt 4 i § 15 pkt 9 zarządzenia Nr 109 Komendanta Głównego Policji z dnia 15 lutego 2012 r.). Zatem miał obowiązek dokonania analizy poziomu załatwiania spraw i prawidłowości realizacji zadań służbowych, w szczególności obowiązek bieżącego usuwania nieprawidłowości

w postępowaniu.

Odpowiadając na zarzuty podniesione w odwołaniu organ podał, że na podstawie zebranego materiału dowodowego, zachowaniu obwinionego można jednoznacznie przypisać zawinienie. Można uznać, że nastąpiło naruszenie dyscypliny służbowej, gdyż zgodnie z art. 132 ust. 2 ustawy o Policji jest to czyn polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych uprawnionych na podstawie tych przepisów. W okolicznościach sprawy podkom. W. B. nieprawidłowo zrealizował przepisy zarządzenia Komendanta Głównego Policji, ze świadomością podejmowanego działania. Takie zachowanie organ ocenił jako przewinienie dyscyplinarne zawinione, gdyż w myśl art. 132a pkt 2 ustawy o Policji o zawinionym przewinieniu mowa jest wówczas, gdy policjant nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak wskutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką przewidywał albo mógł przewidzieć. Organ zaznaczył, że podkom. W. B. jako doświadczony przełożony i oficer Policji winien zdawać sobie sprawę jakie skutki niesie ze sobą jego działanie, zatem jego wina jest bezsprzeczna.

Końcowo Komendant Wojewódzki Policji wskazał, że zastosowana kara dyscyplinarna nagany jest najniższą z katalogu kar i została wymierzona z uwzględnieniem zapisów art. 134h ustawy o Policji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na wyżej opisane orzeczenie dyscyplinarne złożył W. B. – reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego E. P. i wniósł o jego uchylenie oraz poprzedzającego go orzeczenia organu I instancji. Zawnioskował również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych a także o wyrażenie oceny prawnej o braku podstaw do uznania winy skarżącego i wymierzenia kary dyscyplinarnej. Ponadto skarżący zwrócił się o wstrzymanie wykonania zaskarżonego orzeczenia i skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił wydanie go z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 135 ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji poprzez błędne przyjęcie, że wystąpiła przesłanka do utrzymania w mocy orzeczenia I instancji,

- art. 135n ust. 3 cyt. ustawy poprzez wydanie orzeczenia po upływie terminu przedawnienia kompetencji organu II instancji,

- art. 135f ust. 10 cyt. ustawy poprzez prowadzenie czynności dowodowych

i zapoznanie obwinionego z materiałem dowodowym bez zgody lekarza, gdy od [...] maja 2013 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim i został zwolniony od zajęć służbowych,

- art. 135c ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 135r pkt 3 ustawy o Policji poprzez oparcie się na materiale dowodowym zgromadzonym przez Rzecznika Dyscyplinarnego, który winien podlegać wyłączeniu od udziału w sprawie (bezpośredni podwładny służbowy obwinionego), a tym samym wydanie orzeczenia obarczonego wadą uzasadniającą wznowienie postępowania administracyjnego,

- § 9 pkt 28 i zał. Nr 28 do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych

i Administracji z dnia 18.11.2003 r. w sprawie szczegółowego trybu wykonywania czynności związanych z postępowaniem dyscyplinarnym w stosunku do policjantów (Dz.U. Nr 198, poz. 1933) poprzez błędne pouczenie strony o trybie wnoszenia skargi za pośrednictwem organu.

Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 132 ust. 2 i art. 132 ust. 3 pkt 2 ustawy o Policji poprzez błędne ustalenie, że doszło do naruszenia dyscypliny służbowej polegające na nieprawidłowej realizacji funkcyjnego nadzoru służbowego oraz naruszenie § 12 pkt 2 zarządzenia Nr 102 Komendanta Głównego Policji (Dz.Urz. KGP Nr 1, poz. 6) poprzez błędne przyjęcie, że do skarżącego należało sprawowanie w dniu [...] kwietnia 2013 r. funkcyjnego nadzoru służbowego (przewidzianego dla nieobecnego p.o. Naczelnika Wydziału Kryminalnego). Skarżący wskazał, że p.o. Naczelnika Wydziału Kryminalnego nie był nieobecny w służbie (przebywał na jednodniowym szkoleniu – delegacji), nie wydano mu karty opisu stanowiska służbowego, od której zależał zakres obowiązków osoby pełniącej potencjalne zastępstwo. Wskazał, że w dniu [...] kwietnia 2013 r. wykonywał jedynie czynności materialno-techniczne tzw. "podpisywanie poczty" a nie czynności nadzoru funkcyjnego postępowania przygotowawczego.

W obszernym uzasadnieniu skarżący rozwinął powyższe zarzuty. Końcowo wskazał, że jako funkcjonariusz o dziesięcioletnim stażu, nigdy dotychczas nie był karany dyscyplinarnie, uzyskiwał pozytywne oceny okresowe, opinie służbowe, nagrody i wyróżnienia. Orzeczona kara jest nielegalna i niezasadna z uwagi na jego dotychczasową postawę w służbie.

W odpowiedzi na skargę i Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie i skierowanie sprawy do rozpoznania jej na rozprawie przez Sąd. Organ nie uznał zarzutów skargi i podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Dodatkowo zwrócił uwagę, że zarzut naruszenia art. 135 ust. 4 ustawy o Policji nie znajduje zastosowania w spawie, gdyż dotyczy przedawnienia karalności deliktu dyscyplinarnego.

Postanowieniem z dnia 24 września 2013 r. sygn. akt II SA/Rz 833/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odmówił wstrzymania wykonania skarżonego orzeczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje;

Stosownie do treści art 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm./ sąd administracyjny kontroluje zaskarżone decyzje, postanowienia i akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa w zakresie ich legalności, rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, zaś na podstawie art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270/ nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga nie jest zasadna.

Przedmiotem kontroli Sądu jest orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji utrzymujące w mocy orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w P. uznaniu skarżącego winnym przewinienia dyscyplinarnego i wymierzenia mu kary dyscyplinarnej - nagany. Wymierzając zaskarżonym orzeczeniem skarżącemu karę nagany, orzekający w sprawie organ wskazał przepis art. 135 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz. U. z 2011 r., Nr 287, poz. 1687 ze zm./ pomieszczony w Rozdziale 10 tej ustawy - Odpowiedzialność dyscyplinarna i karna policjantów. Na wstępie, przystępując do oceny legalności zaskarżonego orzeczenia podnieść należy, że istotę postępowania dyscyplinarnego scharakteryzował Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 lutego 2001 r., sygn. akt K 22/00 /OTK ZU nr 3/2001 s. 266-268/ wskazując, że deontologia postępowania dyscyplinarnego jest inna niż postępowania karnego, łącząc się przede wszystkim ze szczególnym charakterem niektórych zawodów oraz z zasadami funkcjonowania konkretnych korporacji zawodowych. Ukształtowane w ich ramach reguły deontologiczne ukierunkowane są przede wszystkim na obronę honoru i dobra zawodu, a stąd odpowiedzialność dyscyplinarna związana może być również z czynami, które nie podlegają odpowiedzialności karnej. W wyroku z dnia 8 grudnia 1998 r. sygn. akt K 41/97 Trybunał Konstytucyjny przyjął, że nawiązanie szczególnego stosunku pracy właściwego tylko dla niektórych grup zawodowych spełniających ważne z punktu widzenia interesu publicznego role w państwie, powoduje konieczność określenia szczególnego trybu dyscyplinowania członków korporacji, w ramach której działają, gdy ich zachowanie uchybia obowiązkom lub godności wykonywanego zawodu /OTK ZU nr 7/1998 s. 117/. Z kolei w wyroku z dnia 8 października 2002 r., sygn. akt K 36/2000 Trybunał Konstytucyjny, powołując się na przepis art. 1 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym Policja jest uzbrojoną formacją służącą społeczeństwu, przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego uznał, że pełni ona szczególną rolę społeczną ze względu na charakter powierzonych jej zadań i posiadane kompetencje, a w związku z czym funkcjonariuszy winien cechować szczególny autorytet i zaufanie w społeczeństwie.

Mając na uwadze powyższe, w tym kontekście należy odkodowywać normy zawarte w Rozdziale 10 ustawy o Policji.

W rozpoznawanej sprawie nie jest sporne między stronami, że skarżący w dniu [...] kwietnia 2013 r. pełniąc służbę na stanowisku Zastępcy Naczelnika Wydziału Kryminalnego KPP w P. oraz zastępując nieobecnego zwierzchnika, przekazał do Prokuratury Rejonowej w P. akta dochodzenia [...] po wykonaniu zleconych przez ten organ czynności dowodowych. Bezspornym również jest, jak wynika z wystąpienia Prokuratora Rejonowego z dnia [...] kwietnia 2013 r., że wytyczne prokuratora zostały zrealizowane w sposób wadliwy - niezgodnie z art. 173 kpk oraz § 7 i § 12 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawie warunków technicznych przeprowadzania okazania /Dz. U. Nr 104, poz. 981/. W tym stanie faktycznym ponownie należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, w świetle którego "hierarchiczne podporządkowanie" wyraża jednostronną zależność organu niższego stopnia od organu stopnia wyższego lub, tak jak w rozpoznawanej sprawie, podmiotu podległego od podmiotu zwierzchniego. Na tę zależność składają się zarówno zależność osobowa jak i powiązana z nią zależność służbowa wyrażając się hierarchicznym podporządkowaniem /tak TK w wyroku z dnia 28 czerwca 2000 r. sygn. akt K 25/99, OTK ZU Nr 5/2000, s 778/. W tym stanie rzeczy, orzekający w sprawie organ był uprawniony do orzeczenia wobec skarżącego kary dyscyplinarnej wymienionej w art. 134 ustawy o Policji. Jak to bowiem wynika z treści art. 132 ust 1 przywołanej wyżej ustawy, policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Stosownie zaś do treści art. 132 ust. 2 w/w ustawy, naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn policjanta polegający na zawinionym przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń, zaś zgodnie z art. 132 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, naruszeniem dyscypliny służbowej jest również zaniechanie czynności służbowej albo wykonanie jej w sposób nieprawidłowy.

Mając na uwadze powyższe uwagi, tak sformułowane przytoczone wyżej przepisy, w świetle niespornego stanu faktycznego sprawy przesądzają o tym, że wymiar kary dyscyplinarnej w istocie obejmuje sferę uznaniową organu. Oznacza to więc przypisanie organowi przepisami prawa materialnego pewnego luzu decyzyjnego, polegającego na możliwości wyboru sposobu rozstrzygnięcia danej kwestii, które wymykają się spod kontroli sądowej / tak wyrok NSA z dnia 12 października 2011 r., I OSK 474/11 http://orzeczenia.nsa.gov.pl/. Zdaniem Sądu orzekającego w tej sprawie, organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego, szeroko i przekonywająco uzasadniając swoje stanowisko, a więc wydanie orzeczenie nie nosi cech dowolności. Zważyć również należy, że sądowa kontrola aktów wydawanych w ramach uznania administracyjnego jest kontrolą ograniczoną, nie obejmującą celowości wyboru przez organ takiego, a nie innego rozstrzygnięcia lecz ogranicza się jedynie do zbadania czy wybór ten nie nosi cechy dowolności a w rozpoznawanej sprawie Sąd takiej nie dopatrzył się. Nadto, należy wskazać, że wymierzona kara nagany jest najniższą z kar dyscyplinarnych, wymienionych w art. 134 ustawy o Policji, a której wysokość, jak wynika z akt sprawy i uzasadnienia skarżonego orzeczenia, skarżący zawdzięcza nieposzlakowanej opinii z dotychczasowego przebiegu służby w Policji.

Sąd, z przyczyn wyżej naprowadzonych, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie dopatrzył się naruszenie materialnoprawnych przepisów ustawy. W ocenie Sądu nie został również naruszony przepis art. 135 ust. 3 ustawy o Policji, a który w sprawie nie miał zastosowania. Nie doszło również, wbrew zarzutom skargi do naruszenia przepisu art. 135 f ust. 10 ustawy, gdyż skarżący, jak to wynika z akt sprawy, korzystał ze zwolnienia lekarskiego od dnia [...] maja 2013 r., podczas gdy zapoznanie z aktami postępowania dyscyplinarnego miało miejsce w dniu 27 maja 2013r. Z lektury akt nie wynika również aby w sprawie zachodziły okoliczności uzasadniające wyłączenie od udziału w postępowaniu dyscyplinarnym rzecznika dyscyplinarnego, o których mowa w art.135 c ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 135 r. pkt 3 ustawy o Policji. Wbrew zarzutom skarżącego orzekający w sprawie organ nie naruszył dyspozycji art. 135 ust. 4 ustawy o Policji, a który to przepis uniemożliwia wymierzenie kary dyscyplinarnej po upływie roku od dnia popełnienia przewinienia dyscyplinarnego.

Nie znajduje uzasadnienia zarzut wadliwego pouczenia skarżącego o sposobie i trybie do złożenia skargi do sądu administracyjnego. Pouczenie o sposobie i trybie wniesienia skarg do sądu administracyjnego, zawarte zostało w załączniku nr 28 do Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 listopada 2003 r. w sprawie szczegółowego trybu wykonywania czynności związanych z postępowaniem dyscyplinarnym w stosunku do policjantów /Dz. U. Nr 198, poz. 1933/, które weszło w życie z dniem 29 listopada 2003 r., a więc pod rządami ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm./. Z dniem 1 stycznia 2004 r. weszła w życie obecnie obowiązująca ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo postępowaniu przed sądami administracyjnymi, która w art. 54 § 1 stanowi, że skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Wyjątki od ustawowej zasady pośredniego wnoszenia skargi do sądu administracyjnego ustalać mogą jedynie odrębne ustawy. Ustawa o Policji nie konstruuje szczególnego uregulowania w tej kwestii w art. 138 stanowiąc, że od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne policjantowi przysługuje prawo wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Ustawowej regulacji nie może zmieniać załącznik do rozporządzenia, a więc prawidłowo w skarżonym orzeczeniu organ pouczył o sposobie i trybie do złożenia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Konkludując, skoro zaskarżone orzeczenie wydane zostało z zachowaniem przepisów proceduralnych oraz znajduje oparcie w materialnoprawnych przepisach, Sąd działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270/ orzekł jak w sentencji.