II SA/Go 378/14

Uzasadnienie

1. Wnioskiem z dnia [...] września 2013 r. I.K. zwróciła się do Burmistrza Miasta o przyznanie dodatku mieszkaniowego. W złożonej deklaracji podała, że jej gospodarstwo domowe składa się z trzech osób: poza wnioskodawczynią zamieszkuje w nim syn K.K. oraz córka K.K.. Powierzchnia lokalu przy ul. [...] wynosi 58,46 m², za który ponoszone są wydatki miesięczne w wysokości 448,42 zł. Deklarowany kwartalny dochód gospodarstwa domowego (za okres od czerwca do sierpnia 2013 r.) wyniósł ogółem 3.619,66 zł, tj. 1.206,55 zł na jedną osobę, co daje 402,18 zł miesięcznie na osobę.

W toku przeprowadzonego postępowania administracyjnego Burmistrz Miasta ustalił, że wnioskodawczyni oraz jej syn K.K. otrzymują zasiłki stałe w kwocie 529 zł miesięcznie, córka przebywa i pracuje we Francji, gdzie utrzymuje się z osiąganych tam dochodów. W okresie objętym deklaracją przesłała wnioskodawczyni kwotę 160 zł na pokrycie kosztów opłat za mieszkanie. Jedno z małoletnich dzieci córki wnioskodawczyni mieszka ze swoim ojcem, drugie przebywa w pogotowiu opiekuńczym. Jak wynika z pisemnych oświadczeń wnioskodawczyni oraz jej córki oraz z przesłuchania strony, stałym miejscem zamieszkania K.K. pozostaje mieszkanie przy ul. [...], we Francji przebywa ona tymczasowo, po zakończeniu pracy zarobkowej za granicą ma zamiar wrócić do tego miejsca, nadto jest ona osobą nieprzerwanie pozostającą we wspólnym gospodarstwie domowym z wnioskodawczynią oraz bratem. W wyniku przeprowadzonego w toku postępowania wywiadu środowiskowego ustalono, że część rzeczy osobistych K.K. znajduje się w wymienionym wyżej mieszkaniu. Obecnie w mieszkaniu tym zamieszkują dwie osoby i za taką ilość osób uiszczane są opłaty za lokal i media. Wnioskodawczyni nie jest w stanie udokumentować rzeczywistych dochodów osiąganych przez córkę z pracy za granicą.

2. Sprawa przyznania dodatku mieszkaniowego była już wcześniej przedmiotem rozstrzygnięcia Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. znak [...] uchyliło w całości decyzję Burmistrza z dnia [...] maja 2013 roku odmawiającą przyznania dodatku mieszkaniowego i przekazało temu organowi sprawę do ponownego rozpatrzenia. Kolegium wskazało wówczas w uzasadnieniu decyzji, że sam fakt przebywania za granicą jednego z członków gospodarstwa domowego osoby ubiegającej się o dodatek nie może przesądzać, że osoba ta nie wchodzi w skład gospodarstwa domowego. Jak stwierdziło w decyzji SKO, z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że K.K. przebywa za granicą czasowo w celach zarobkowych, po zakończeniu pracy zamierza wrócić do [...], nadto przekazała ona kwotę 50 Euro dla wnioskodawczyni tytułem opłat czynszowych za lokal. W związku takim ustaleniem rozstrzygnięcie Kolegium z dnia [...] stycznia 2014 r. budzi wątpliwości co do jego prawidłowości. Kwestia miejsca stałego pobytu danej osoby powinna być rozstrzygana indywidualnie w każdej sprawie, w oparciu o całokształt obiektywnych okoliczności, nie tylko na podstawie samych oświadczeń osoby zainteresowanej.

3. Po ponownym rozpoznaniu sprawy decyzją z dnia [...] listopada 2013 r., nr [...], Burmistrz Miasta, działając m.in. na podstawie art. 7 ust. 3 pkt 2, art. 3 ust. 3, art. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (tekst jedn. Dz.U z 2013r. poz. 966 ze zm.), odmówił przyznania I.K. wnioskowanego dodatku mieszkaniowego.

U podstaw takiego rozstrzygnięcia legło uznanie przez organ, że faktyczna liczba osób wspólnie stale zamieszkujących i gospodarujących z wnioskodawczynią jest mniejsza niż wykazana w deklaracji o dochodach. Zdaniem organu przyznanie opisywanego świadczenia uwarunkowane jest zarówno wysokością dochodu jak i wielkością zajmowanego mieszkania w stosunku do ilości osób będących członkami gospodarstwa domowego. W myśl art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych przez gospodarstwo domowe rozumie się gospodarstwo prowadzone przez osobę ubiegająca się o dodatek mieszkaniowy, samodzielnie zajmującą lokal albo gospodarstwo prowadzone przez tę osobę wspólnie z małżonkiem i innymi osobami stale z nią zamieszkującymi i gospodarującymi, które swoje prawa do zamieszkiwania w lokalu wywodzą z prawa tej osoby.

Po dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz na skutek analizy takich pojęć jak "gospodarstwo domowe" i "miejsce zamieszkania" danej osoby organ I instancji uznał, że K.K. nie jest osobą stale zamieszkującą i prowadzącą wspólne gospodarstwo domowe ze swoją matką oraz bratem. Córka wnioskodawczyni posiada wyższe dochody niż wykazane w deklaracji. Z dochodów tych utrzymuje się za granicą oraz przekazuje matce pieniądze na spłatę długów. Okoliczności te mogą świadczyć o pomocy finansowej dla matki oraz o tym, że jej centrum życiowe znajduje się poza granicami państwa. K.K. wspierała w ten sposób gospodarstwo domowe prowadzone przez matkę i brata. Nie można bowiem wspólnie prowadzić gospodarstwa domowego z matką w Polsce i jednocześnie przebywać za granicą, ponosząc tam koszty swego utrzymania. Fakt nie ponoszenia opłat za zamieszkiwanie córki w lokalu, niewykazanie w deklaracji jej rzeczywistych dochodów, jej nieobecność w czasie przeprowadzonego wywiadu środowiskowego oraz nieprowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego przesądziły o odmowie przyznania wnioskowanego dodatku mieszkaniowego.

4. Od powyższej decyzji I.K. wniosła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Podniosła, że córka ze względu na zły stan zdrowia zakończy dorywczą pracę sezonową za granicą i wróci do domu. Strona nie otrzymuje od córki pieniędzy na swoje potrzeby, z osiąganego dochodu córka pomaga bowiem w uiszczaniu czynszu, nadto płaci alimenty na syna i reguluje swoje zobowiązania finansowe.

5. Decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem organu odwoławczego Burmistrz Miasta poczynił prawidłowe ustalenia zmierzające do wykazania, ile osób wchodzi w skład gospodarstwa domowego I.K.. Ustalenia te stanowiły podstawę rozstrzygnięcia, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji tego organu. Kolegium w pełni podzieliło te ustalenia oraz wyprowadzone z nich wnioski. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził bowiem, że córka wnioskodawczyni pracując we Francji i ponosząc tam koszty swego utrzymania, nie prowadzi jednocześnie wspólnego gospodarstwa domowego z matką w [...]. Przekazanie kwoty 160 zł na opłatę czynszu świadczy jedynie o pomocy finansowej udzielanej rodzinie. Wpłaty te nie świadczą jednak o prowadzeniu gospodarstwa domowego z matką, podobnie jak pozostawienie przez córkę rzeczy w mieszkaniu matki.

6. Na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego I.K. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, kwestionując jej zasadność i zgodność z prawem. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

a) przepisów postępowania:

- art. 7, 8, 12, 77 § 1, 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 267, dalej k.p.a.) polegające na nie wyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy oraz pominięciu słusznego interesu obywatela,

- art. 8 k.p.a. przez uchybienie zasadzie działania i prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do władzy publicznej;

b) przepisów prawa materialnego:

- art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych przez błędną jego wykładnię,

- art. 7 ust. 3 pkt 2 ustawy o dodatkach mieszkaniowych poprzez uznanie, że faktyczna liczba wspólnie stale zamieszkujących i gospodarujących ze skarżącą osób jest mniejsza niż wykazana w deklaracji o dochodach gospodarstwa domowego za okres 3 miesięcy kalendarzowych poprzedzających dzień złożenia wniosku.

W oparciu o te zarzuty wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wydane w sprawie decyzje w żaden sposób nie odnoszą się do stanu faktycznego sprawy, nie analizują go ani nie odnoszą się do stopnia naruszenia jej interesu prawnego. Przepisy ustawy o dodatkach mieszkaniowych nie precyzują pojęcia "zamieszkiwania" czy "zajmowania" lokalu, użytych w art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych. Od wyjaśnienia pojęcia "zamieszkiwanie" zależeć będzie prawidłowe ustalenie czy córka skarżącej wchodzi w skład jej gospodarstwa domowego, co w konsekwencji znajdzie odzwierciedlenie w aspekcie uprawnień do przedmiotowego lokalu. Oceniając stan faktyczny i prawny sprawy należy odnieść się do poglądów wypracowanych na gruncie prawa cywilnego, w tym pojęcia miejsca zamieszkania wynikającego z treści art. 25 Kodeksu cywilnego.

Nadto z art. 7 i 8 ustawy o ewidencji ludności wynika, że pobyt trwający ponad 3 miesiące nie utracił charakteru pobytu czasowego, przy czym za tego typu okoliczności uważa się m.in. wykonywanie pracy poza miejscem pobytu stałego. Przerwa w faktycznym przebywaniu w miejscu stałego zamieszkiwania, nawet gdy wykazuje cechy długotrwałości, nie pozbawia danej osoby miejsca zamieszkania wynikającego z zamiaru stałego pobytu i nie wskazuje na zmianę miejsca zamieszkania. W niniejszej sprawie dokonano błędnej interpretacji wymienionych wcześniej przepisów materialnoprawnych poprzez przyjęcie, że w skład gospodarstwa domowego przy ustalaniu uprawnienia do dodatku mieszkaniowego nie uwzględnia się osoby czasowo przebywającej za granicą w celach zarobkowych.

W ocenie skarżącej orzeczenie Kolegium prowadzi również do naruszenia art. 75 Konstytucji RP, zapewniającego każdemu lokatorowi ochronę przed groźbą bezdomności oraz zapewnienie stabilności nabytego legalnie tytułu prawnego do zajmowanego mieszkania.

7. W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie pełnomocnik strony skarżącej podtrzymał wniesioną skargę wskazując, że organy nie brały pod uwagę treści art. 25 k.c. i nie ustaliły, czy córka skarżącej uczy się np. języka obcego aby zostać za granicą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

8. Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych dodatek mieszkaniowy przysługuje osobom, o których mowa w art. 2 ust. 1, jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie 3 miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego nie przekracza 175% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i 125% tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym, obowiązującej w dniu złożenia wniosku, z zastrzeżeniem art. 6 ust. 8.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 tej ustawy przy wydawaniu decyzji o przyznaniu dodatku mieszkaniowego uwzględnia się kwotę najniższej emerytury obowiązującą w dniu złożenia wniosku, ogłaszaną przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", na podstawie art. 94 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Za dochód uważa się wszelkie przychody po odliczeniu kosztów ich uzyskania oraz po odliczeniu składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, chyba że zostały już zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Do dochodu nie wlicza się świadczeń pomocy materialnej dla uczniów, dodatków dla sierot zupełnych, jednorazowych zapomóg z tytułu urodzenia się dziecka, dodatku z tytułu urodzenia dziecka, pomocy w zakresie dożywiania, zasiłków pielęgnacyjnych, zasiłków okresowych z pomocy społecznej, jednorazowych świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze z pomocy społecznej, dodatku mieszkaniowego, dodatku energetycznego oraz zapomogi pieniężnej, o której mowa w przepisach o zapomodze pieniężnej dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobierających świadczenie przedemerytalne albo zasiłek przedemerytalny w 2007 r. (art. 3 ust. 3).

W myśl art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych przez gospodarstwo domowe rozumie się gospodarstwo prowadzone przez osobę ubiegającą się o dodatek mieszkaniowy, samodzielnie zajmującą lokal albo gospodarstwo prowadzone przez tę osobę wspólnie z małżonkiem i innymi osobami stale z nią zamieszkującymi i gospodarującymi, które swoje prawa do zamieszkiwania w lokalu wywodzą z prawa tej osoby. Z kolei art. 5 ust. 1 ustawy określa normatywną powierzchnię użytkową lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego, w którym znajduje się tylko jeden lokal mieszkalny (dom jednorodzinny) w przeliczeniu na poszczególne liczby członków gospodarstwa domowego.

9. Rozstrzygnięcie rozpatrywanej sprawy zależy od odpowiedzi na pytanie, czy można zaliczyć do członków znajdującego się w Polsce wspólnego gospodarstwa domowego osobę przebywającą za granicą z powodu pracy zarobkowej. W orzecznictwie sądowym sformułowano pogląd, że definicja zawarta w 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych autonomicznie i w sposób zupełny definiuje pojęcie gospodarstwa domowego na potrzeby rozstrzygania wniosków osób ubiegających się o przyznanie pomocy finansowej na pokrycie wydatków na użytkowany lokal mieszkalny. Nie zachodzi zatem potrzeba korzystania z definicji gospodarstwa domowego zawartych w innych aktach prawnych (uchwała 5 sędziów NSA z 20 maja 2002 r., OPK 21/02, ONSA 2003/1/12).

Punkt wyjścia do interpretacji przepisu art. 4 stanowi istota i cel dodatku mieszkaniowego. Jakkolwiek obowiązująca obecnie ustawa nie definiuje instytucji dodatku mieszkaniowego, należy przyjąć, że jego prawny charakter można najogólniej określić jako szczególne świadczenie pieniężne wypłacane przez gminę na rzecz wskazanych w ustawie osób o niskich dochodach, znajdujących się w trudnej sytuacji, którym przysługuje tytuł prawny do lokalu, w celu umożliwienia im zapłaty czynszu oraz pokrycia innych obciążających je wydatków na zajmowany lokal (uchwała składu pięciu sędziów NSA z dnia 20 maja 1996 r. sygn. akt OPK 12/96, ONSA 1997, z. 1, poz. 10; wyrok NSA z dnia 21 czerwca 1996 r. sygn. akt SA/Wr 3118/95, niepubl.; A. Mączyński, A. Proksa: Nowe prawo lokalowe z komentarzem, Wyd. Centrum Prawne, Kraków 1994, s. 61; A. Gola, J. Suchocki: Ustawa o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych – komentarz, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1996, s. 88). Głównym zadaniem instytucji dodatku mieszkaniowego jest zrekompensowanie osobom uzyskującym niskie dochody, które nie są w stanie ponieść pełnych kosztów utrzymania mieszkania, skutków większego obciążenia ich budżetów domowych, wynikających ze zwiększonych wydatków na mieszkanie i podwyżki czynszów regulowanych. Zwrócił na to uwagę Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 lutego 1997 r. sygn. akt P. 4/96 (OTK 1997, nr 1, poz. 3). Stanowisko to znalazło odzwierciedlenie także w orzecznictwie sądowym (por. wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2002 r. sygn. akt SA/Rz 898/00, niepubl.).

10. Podstawowym kryterium, od którego ustawa uzależnia przyznanie dodatku, jest poziom dochodu przypadającego na jedną osobę w gospodarstwie domowym, liczonego według zasad przyjętych w art. 3 ust. 3 i 4 ustawy. Drugą przesłankę stanowi kryterium powierzchni użytkowej lokalu w przeliczeniu na liczbę członków gospodarstwa domowego (art. 5 ust. 1-4). Zatem dla rozstrzygnięcia wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego liczba osób pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym z wnioskodawcą stanowi zagadnienie kluczowe i wymaga prawidłowych ustaleń.

Dla oceny, czy w danym przypadku mamy do czynienia z prowadzeniem przez konkretne osoby wspólnego gospodarstwa domowego, pomocne mogą być przepisy kodeksu cywilnego o miejscu zamieszkania, a w szczególności art. 25 k.c., stanowiący, że miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu oraz art. 28 k.c., według którego można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania. O miejscu pobytu osoby fizycznej, a w konsekwencji o jej pozostawaniu w konkretnym gospodarstwie domowym, decyduje faktyczne jej tam przebywanie oraz zamiar stałego pobytu. Miejsce stałego pobytu to miejsce, w którym koncentruje się główna aktywność życiowa danej osoby, gdzie znajduje się centrum jej interesów majątkowych, gdzie spędza ona wolny czas, nocuje, spożywa posiłki itp.

W świetle tych przesłanek i ustalonego przez organy w sposób wyczerpujący stanu faktycznego lokal przy ul. [...], w okresie objętym postępowaniem administracyjnym, nie był dla K.K. tym miejscem, bowiem w analizowanym okresie centrum jej aktywności zawodowej znajdowało się poza granicami kraju. Tam też K.K. przebywała i ponosiła całokształt kosztów swego utrzymania, pojawiając się w [...] sporadycznie, w okresie świąt czy rocznic urodzin dzieci. Przesądza to o tym, że w okresie objętym postępowaniem administracyjnym nie prowadziła ona wraz z matką i bratem wspólnego gospodarstwa domowego w rozumieniu art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych. O miejscu stałego pobytu K.K. w lokalu przy ul. [...] nie świadczy również fakt posiadania przez nią małoletnich dzieci, tym bardziej że przebywają one na stałe w zupełnie innych miejscach, zaś córka skarżącej nie sprawuje nad nimi stałej pieczy.

11. Odnosząc się do zawartej w skardze argumentacji odwołującej się do przepisów ustawy i ewidencji ludności i dowodach osobistych należy zwrócić uwagę, że miejsce zameldowania danej osoby nie zawsze stanowi dowód, że osoba ta prowadzi gospodarstwo domowe w tym lokalu, w którym jest zameldowana (podobnie NSA w wyroku z 27 lutego 2008 r., I OSK 280/07, LEX nr 454015). Nie można okoliczności zamieszkiwania utożsamiać z zameldowaniem na pobyt stały. Sam fakt zameldowania w lokalu nie jest równoznaczny ze stałym zamieszkiwaniem i gospodarowaniem, jest bowiem tylko czynnością rejestracyjną, która może stanowić jeden z elementów oceny stanu faktycznego. Inne są przy tym przesłanki zameldowania i przyznawania dodatku, który nie służy formalnym celom ewidencyjnym, lecz realnej pomocy faktycznie funkcjonujących gospodarstw domowych o niskich dochodach.

Wniosek, że miejscem stałego pobytu K.K. nie jest lokal przy ul. [...], a co za tym idzie córka skarżącej nie jest osobą prowadzącą wspólne z matką gospodarstwo domowe, uzasadniony jest również tym, że opłaty eksploatacyjne za lokal uiszczane były za dwie osoby, tzn. skarżącą i jej syna. Przeczy to zdecydowanie stanowisku skarżącej, że córka jest osobą stale z nią zamieszkującą i prowadzącą wspólne gospodarstwo domowe. Nadto składane w toku postępowania administracyjnego oświadczenia skarżącej o powrocie córki z pracy za granicą nie zostały skonkretyzowane.

Odnosząc się do zawartych w końcowym fragmencie skargi porównań sytuacji córki skarżącej z sytuacją osób studiujących poza miejscem zamieszkania czy osadzonych w zakładach karnych, co do których uznaje się, że nie opuszczają one dotychczasowych miejsc swego stałego pobytu, należy uznać je za nietrafne. Jeżeli chodzi o studenta, to z reguły nie tworzy on poza swym domem rodzinnym odrębnego gospodarstwa domowego, a obowiązek zaspokajania jego potrzeb mieszkaniowych (najczęściej akademik lub stancja) i bytowych (wyżywienie) obciąża jego rodziców ze względu na obowiązek alimentacyjny, zatem związane z tym wydatki objęte są wspólnym budżetem rodzinnym. Natomiast osoba osadzona w zakładzie karnym nie przebywa tam z własnej woli, w tym przypadku brak jest zatem elementu dobrowolnie powziętej decyzji o założeniu ośrodka swoich spraw życiowych i odrębnego gospodarstwa domowego poza domem rodzinnym. Sytuacja wskazanych wyżej osób różni się zatem w sposób istotny od sytuacji osób z własnej woli podejmujących decyzję o wyjeździe do pracy poza miejsce swego dotychczasowego zamieszkania i zmianie centrum swojej aktywności życiowej.

Wskazać również należy, że nawet w przypadku gdyby uznać, że K.K. nadal prowadzi wspólne gospodarstwo domowe ze skarżącą i bratem, to osiągane przez nią dochody powinny zostać wzięte pod uwagę przy obliczaniu poziomu dochodu na jedną osobę w tym gospodarstwie domowym. Nie było to jednak możliwe, gdyż dochody K.K. nie zostały wykazane w deklaracji załączonej do wniosku, co uniemożliwiło organom orzekającym w sprawie ocenę wypełnienia przesłanek z art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych oraz ewentualne uwzględnienie wniosku strony. Również ta okoliczność przemawia za uznaniem prawidłowości wydanej decyzji.

12. Jeżeli chodzi o podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, należy stwierdzić, że organy poczyniły w sprawie prawidłowe i pełne ustalenia faktyczne, wywiodły z nich prawidłowe wnioski, przytoczyły przepisy prawa znajdujące zastosowanie do ustalonego stanu faktycznego i omówiły ich treść. W toku przeprowadzonego przez organy postępowania administracyjnego Sąd nie dopatrzył się również naruszeń procedury, które miałyby jakikolwiek wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. W szczególności nie ma podstaw do przyjęcia, aby organy gromadziły i rozpatrywały materiał dowodowy w sposób stronniczy, przekroczyły granice swobodnej oceny dowodów, bądź prowadziły postępowanie mając na celu wydanie orzeczenia o ustalonej z góry treści.

W sprawie zostały zastosowane prawidłowe przepisy prawa materialnego, zaś uzasadnienia wydanych decyzji administracyjnych spełniają wymogi wynikające z art. 107 k.p.a. Czyni to również niezasadnym zarzuty naruszenia art. 7, 8 oraz 12 k.p.a., brak jest również podstaw do uznania, aby organ I instancji lub Kolegium naruszyło zasady postępowania dowodowego wynikające z art. 7, 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a.

Z uwagi na brak po stronie orzekających w sprawie organów administracyjnych naruszeń prawa materialnego lub przepisów postępowania, skutkujących koniecznością wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego, skargę, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), należało oddalić. Jednak uznanie, że w okresie objętym ustaleniami organów K.K. nie prowadziła wraz ze skarżącą wspólnego gospodarstwa domowego nie wyklucza, że w przyszłości sytuacja ta ulegnie zmianie.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie przyznanego pełnomocnikowi skarżącej wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną na zasadzie prawa pomocy znajduje oparcie w treści art. 250 p.p.s.a. w związku z § 18 ust. 1 pkt 1 lit.c i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).