VI SA/Wa 1847/13

Uzasadnienie

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej też Urząd Patentowy RP) decyzją nr Sp. [...] z dnia [...] grudnia 2012 r., działając w oparciu o art. 132 ust. 2 pkt 2 oraz art. 246 i art. 247 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.) – dalej p.w.p. oraz art. 100 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p., unieważnił w części dotyczącej butów prawo ochronne udzielone na znak towarowy [...] o numerze [...], udzielone na rzecz spółki A. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej jako uprawniona, strona skarżąca).

Przedmiotowa decyzja Urzędu Patentowego RP została wydana

w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] listopada 2010 r. spółka [...] z siedzibą w [...] (dalej spółka wnosząca sprzeciw) złożyła do Urzędu Patentowego RP sprzeciw, w części dotyczącej klasy 25 wobec udzielenia w dniu [...] września 2009 r. prawa ochronnego na znak towarowy [...] pod numerem [...] na rzecz A. Sp. z o.o. z siedzibą w [...], przeznaczonego do oznaczania towarów z klas 01, 02, 14, 19, 21, 22, 24, 25, 27, 28, 29, 30, 32, 36, 37, 40, 42 klasyfikacji nicejskiej.

Podstawą prawną sprzeciwu był art. 246 w związku z art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Spółka wnosząca sprzeciw wskazała na przysługujące jej prawo wyłączne do znaku towarowego chronionego w trybie unijnym [...] o numerze [...]zgłoszonego do ochrony w dniu [...] września 1996 r. Znak ten jest przeznaczony do sygnowania towarów w klasie 9, tj. butów i obuwia dla celów bezpieczeństwa ochrony i zapobiegania wypadkom, a także klasie 25, tj. butów i obuwia. Wnosząca sprzeciw spółka odnosząc się do porównywanych towarów (w zakresie klasy 25) oraz porównywanych znaków towarowych uznała, że istnieje niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców, bowiem towary w postaci butów, ujęte w wykazie towarów i usług znaku spornego są identyczne w odniesieniu do wskazanych w wykazie towarów i usług znaku przeciwstawionego, w klasie 25, tj. butów i obuwia. W pozostałym zakresie towary ujęte w klasie 25 znaku spornego są podobne do butów i obuwia wskazanych w wykazie towarów i usług znaku przeciwstawionego w klasie 25. Spółka wnosząca sprzeciw podniosła, iż "towary takie jak obuwie, odzież, czy też nakrycia głowy mogą pełnić poza ich funkcją podstawową powszechnie uznaną funkcję estetyczną, przyczyniając się jako całość do stworzenia zewnętrznego wizerunku danego konsumenta. Zanegowała również możliwość zastosowania w niniejsze sprawie art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. oraz art. 134 p.w.p.

W odpowiedzi, uprawniona spółka stanęła na stanowisku, że towary spółki wnoszącej sprzeciw, nie znajdują się w ofercie na rynku polskim, zatem trudno uznać, by mogło dojść do jakiegokolwiek niebezpieczeństwa wprowadzenia odbiorców w błąd. Podniosła, że obecność znaku towarowego [...] (zarejestrowanego na jej rzecz) w systemie prawnym jest istotna, gdyż "znak ten obejmował wykazem towarów i usług całą klasę 25, a fakt jego wygaszenia jest związany z dokonaną przez uprawnioną konsolidacją znaków towarowych zgłoszonych w różnym czasie z różnym zakresem ochrony".

Decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., Urząd Patentowy RP unieważnił sporne prawo ochronne [...] o numerze [...]w części dotyczącej butów (klasa 25), natomiast w pozostałym zakresie sprzeciw został oddalony (odnośnie do bielizny osobistej, legginsów, nakryć głowy, rajstop, skarpet, ubrań, a także wyrobów pończoszniczych z klasy 25).

Urząd Patentowy RP wyjaśnił, że zgodnie z treścią przepisu art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego zarejestrowanego lub zgłoszonego do rejestracji (o ile znak taki zostanie zarejestrowany) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym. Powyższy przepis ma zatem zastosowanie w danym stanie faktycznym wówczas, gdy kumulatywnie spełnione zostały trzy następujące przesłanki: po pierwsze - podobieństwa lub identyczności oznaczeń, po drugie - podobieństwa lub identyczności towarów lub usług do oznaczania których przeznaczone są dane znaki towarowe oraz po trzecie, istnienia ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym. W wykazie towarów i usług znaku towarowego spornego o numerze [...] w klasie 25 występują buty, bielizna osobista, legginsy, nakrycia głowy, rajstopy, skarpety, ubrania, a także wyroby pończosznicze. Z kolei znak towarowy przeciwstawiony o numerze [...] jest przeznaczony do sygnowania towarów w klasie 9, tj. butów i obuwia dla celów bezpieczeństwa ochrony i zapobiegania wypadkom, a także klasie 25, tj. butów i obuwia. Odnośnie do ujętych w klasie 25 butów organ stwierdził, że pojęcie to pojawia się w wykazach towarów i usług obu znaków towarowych. A zatem w tym przypadku należało stwierdzić ich identyczność. Powołując się na orzecznictwo polskich sądów administracyjnych oraz orzecznictwo wspólnotowe i art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., Urząd Patentowy RP dokonał we wszystkich płaszczyznach – fonetycznej, wizualnej i znaczeniowej - analizy porównawczej spornego znaku towarowego [...] i znaku o numerze [...], stwierdzając – w odniesieniu do płaszczyzny wizualnej – że oba znaki (sporny i przeciwstawiony) mają postać słowną. Sporny znak towarowy o numerze [...]i przeciwstawiony mu znak towarowy o numerze [...] składają się z tego samego słowa "[...]". Są to zatem identyczne wyrazy składające się z tej samej liczby liter, samogłosek, spółgłosek i sylab. Tym samym organ uznał porównywane znaki za identyczne w sferze wizualnej. Dokonując oceny na płaszczyźnie fonetycznej Urząd Patentowy RP miał na względzie, że przedmiotem oceny jest to samo słowo "[...]". Tym samym stwierdził identyczność także na tej płaszczyźnie - oba znaki zostaną bowiem wymówione identycznie. Odnośnie do płaszczyzny znaczeniowej, organ stwierdził aluzyjny charakter porównywanych oznaczeń (tj. słowa "[...]"). Słowo "[...]" ma bowiem wiele znaczeń, [...]. Właśnie to ostatnie znaczenie może sugerować, że przedmiotowe towary (np. buty, bielizna osobista i legginsy) mają zastosowanie [...]. Znak pośrednio może informować o tym konsumentów. Wobec powyższego, badane znaki towarowe o identycznej treści "[...]" są identyczne także na płaszczyźnie znaczeniowej. W odniesieniu do ostatniej przesłanki wskazanej w art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. – ryzyku wprowadzenia odbiorców w błąd (w szczególności ryzyku skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym), Urząd Patentowy RP wskazał, że ocena ryzyka jest uwarunkowana szeregiem współzależności występujących pomiędzy wszystkimi elementami poddanymi analizie w danej sprawie. W związku z tym, w niniejszej sprawie należało porównać trzy kategorie towarów porównywanych do butów i obuwia (wykaz towarów i usług znaku przeciwstawionego) - butów (stosunek identyczności), ubrań (stosunek podobieństwa) oraz bielizny osobistej, legginsów, nakryć głowy, rajstop, skarpet, a także wyrobów pończoszniczych (brak identyczności/podobieństwa). Zdaniem organu jedynie w pierwszym przypadku wobec spełnienia identyczności porównywanych towarów oraz identyczności porównywanych oznaczeń zachodzi także trzecia z przesłanek wskazanych w art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.- ryzyko wprowadzenia w błąd. Odnośnie do ubrań oraz butów (obuwia) nie było podstaw do uznania, że wystąpi takie ryzyko. Organ uznał, że pomimo iż oznaczenia są identyczne, a porównywane towary są podobne, to jednak konsumenci będą w stanie odróżnić towary sygnowane znakiem o treści "[...]". Analogicznie w trzecim przypadku nie zostanie spełniona przesłanka ryzyka wprowadzenia w błąd z art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Istotna będzie tu okoliczność, że powyrównywane towary nie są do siebie podobne.

Pismem z dnia [...] maja 2013 r. skarżąca spółka wniosła na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, żądając stwierdzenia jej nieważności, zarzuciła:

1. przyjęcie za podstawę zaskarżonej decyzji art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

i całkowite pominięcie w rozstrzygnięciu sprawy przesłanek określonych w art. 132. ust 1 pkt 3,

2. niewłaściwie przyjętą wykładnię art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. w stosunku do zaistniałego stanu faktycznego i uznanie, iż występuje ryzyko wprowadzenia

w błąd potencjalnych nabywców towarów oznaczanych znakiem – obuwia,

3. naruszenie art. 7 k.p.a. poprzez niezastosowanie art. 165 ust 1 pkt 1 p.w.p.

w sytuacji, gdy organ zobowiązany był podjąć wszelkie kroki dla dokładnego

i rzetelnego wyjaśnienia okoliczności sprawy,

4. art. 7, 77 oraz 107 ust. 3 k.p.a. poprzez niepełne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, niewłaściwą i niepełną ocenę zebranego materiału dowodowego, co skutkowało wydaniem obarczonej istotnymi usterkami prawnymi zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu, strona skarżąca rozwinęła powyższe zarzuty, podnosząc m.in., że wskutek całkowitego pominięcia niezaprzeczalnego faktu istnienia uprzednio przyznanych skarżącej spółce praw wyłącznych i nie odniesienia tego faktu do stanu faktycznego postępowania spornego, w szczególności do konsolidacyjnego charakteru [...], doszło do wydania wadliwej decyzji, bowiem sporny znak został zgłoszony [...] października 2008 r. z wykazem towarów

i usług obejmującym klasy towarowe i usługowe 01 02 14 19 21 22 24 25 27 28 29 30 32 36 37 40 42 stanowiącym konsolidację wykazów towarów i usług praw ochronnych, w tym znaku towarowego [...]obejmującego między innymi klasę 25. Prawo to czynne było od 2001 r. i wygasło [...] stycznia 2011 r., więc już po dokonaniu zgłoszenia spornego znaku [...], wskutek decyzji skarżącej spółki o konsolidacji posiadanych praw, nie jest już ona zmuszona monitorować kilkunastu praw ochronnych, nie musi także powielać kosztów przedłużania ochrony dla znaków które zawierają te same klasy towarowe.

W odpowiedzi, Urząd Patentowy RP wniósł oddalenie skargi jako bezzasadnej, wskazując iż zaskarżona decyzja zawiera szczegółowe uzasadnienie prawne i faktyczne, zaś organ dokonując jej ponownej analizy pod kątem zarzutów sformułowanych w skardze nie dopatrzył się zarzucanych uchybień.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. - dalej także p.p.s.a.).

W ocenie Sądu, analizując pod tym kątem skargę A. Sp. z o.o. z siedzibą

w [...], należy przyjąć, że nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP nie narusza zarówno przepisów prawa materialnego, w tym przede wszystkim art. 132 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 132 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, jak również przepisów postępowania administracyjnego, w tym w szczególności art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W skardze zostały podniesione przede wszystkim zarzuty naruszenie prawa materialnego przez m.in. błędną wykładnię i zastosowanie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. w stosunku do zaistniałego stanu faktycznego sprawy i uznanie, że występuje ryzyko wprowadzenia w błąd potencjalnych nabywców towarów oznaczonych spornym znakiem - obuwia.

W myśl art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., mającego zastosowanie w niniejszej sprawie, nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawo ochronne lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym. Tak więc, aby rejestracja znaku była niedopuszczalna, muszą wystąpić następujące przesłanki:

* rejestracja znaku dla towarów tego samego rodzaju;

* podobieństwo do znaku zarejestrowanego na rzecz innego przedsiębiorstwa;

* podobieństwo znaków musi być kwalifikowane to znaczy takie, że może odbiorcę wprowadzić w błąd, co do pochodzenia towarów w szczególności poprzez ryzyko skojarzenia między znakami.

Niedopuszczalna jest zatem rejestracja znaków towarowych, gdyby w jej wyniku powstało prawo, którego zakres pokrywałby się chociaż częściowo

z zakresem prawa z rejestracji z wcześniejszym pierwszeństwem. Czy obydwa znaki towarowe są podobne, rozstrzyga się na podstawie kryterium niebezpieczeństwa wprowadzania w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów.

Zdaniem Sądu, organ prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, należycie ocenił zgromadzony materiał dowodowy, dokonał jego analizy i unieważnił prawo ochronne na znak towarowy [...] w części dotyczącej butów.

W świetle przytoczonego wyżej art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., niedopuszczalna jest rejestracja znaku towarowego, gdyby w jej wyniku powstało prawo, którego zakres pokrywałby się chociaż częściowo z zakresem prawa z rejestracji z wcześniejszym pierwszeństwem. O tym, czy w konkretnym przypadku mogłoby dojść do kolizji praw z rejestracji, rozstrzyga się na podstawie kryterium niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów. Przy czym, co należy wyraźnie podkreślić, ryzyko skojarzenia ze znakiem wcześniejszym jest kategorią błędu a nie samodzielną przeszkodą w rejestracji oderwaną od funkcji oznaczenia pochodzenia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2007 r., sygn. akt II GSK 113/07). Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd zakłada jednoczesne istnienie identyczności lub podobieństwa pomiędzy znakiem zgłaszanym a znakiem wcześniejszym oraz identyczność lub podobieństwo pomiędzy towarami i usługami, dla których dokonuje się zgłoszenia, a tymi, dla których zarejestrowany został wcześniejszy znak towarowy. Przesłanki te powinny być spełnione kumulatywnie (tak m.in. (w:)wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 października 2004 r. w sprawie C-106/03 P, Vedial vs. OHIM, Rec. s. I-9573, pkt 51). Tak więc w przypadku braku jednej z przesłanek niezbędnych do zastosowania art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. nie może występować prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Innymi słowy, we wszystkich sprawach, w których powstaje problem podobieństwa przeciwstawionych znaków towarowych, jest on wypadkową dwóch - ściśle ze sobą powiązanych - elementów: po pierwsze - podobieństwa oznaczeń, a po drugie - podobieństwa (jednorodzajowości) towarów/usług, dla których znaki są zgłaszane, zarejestrowane lub używane. Oba te czynniki wyznaczają zakres ochrony znaku towarowego (tak m.in. M. Kępiński (w:) Niebezpieczeństwo wprowadzania w błąd odbiorców co do źródła pochodzenia towarów w prawie znaków towarowych, ZNUJ PWOWI zeszyt nr 28 z 1982 r., s. 10).

W tej sytuacji, na gruncie rozpatrywanej sprawy, Urząd Patentowy RP zobowiązany był ocenić w toku postępowania nie tylko kwestię podobieństwa przeciwstawionych oznaczeń, ale również rozważyć problem podobieństwa towarów. Ponadto powinien zbadać, czy nie występują inne okoliczności, wpływające na zmniejszenie lub też zwiększenie ryzyka kontuzji. Przy czym przeprowadzając porównanie znaku zgłoszonego ze znakiem przeciwstawionym, w pierwszej kolejności ocenie powinno zostać poddane podobieństwo lub identyczność usług/towarów, do oznaczania których służą te znaki. Dopiero bowiem przesądzenie o jednorodzajowości usług implikowało konieczność dokonania porównania oznaczeń. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że przystępując do porównania znaków towarowych należy najpierw ocenić podobieństwo lub identyczność towarów do oznaczania których służą oba znaki. Dopiero przesądzenie o jednorodzajowości towarów implikuje konieczność dokonania porównania oznaczeń. Z kolei ustalenie ryzyka błędu, co do źródła pochodzenia towarów i/lub usług będzie polegało na określeniu wypadkowej identyczności (podobieństwa) towarów i/lub usług oznaczanych przeciwstawionymi znakami towarowymi oraz identyczności (podobieństwa) samych oznaczeń (wyrok WSA w Warszawie z dnia 16 stycznia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 1671/08, LEX nr 510739).

Zdaniem Sądu, Urząd Patentowy RP prawidłowo przesądził

o jednorodzajowości towarów spornego znaku [...]w klasie 25, w części dotyczącej butów i znaku przeciwstawionego [...]w klasie 25 tj. butów i obuwia. Towary są bowiem identyczne.

W niniejszej sprawie identyczność towarów została prawidłowo przesadzona przez organ, w związku z czym należy przejść do oceny podobieństwa oznaczeń. Ocenę podobieństwa oznaczeń przeprowadza się z punktu widzenia przeciętnego odbiorcy, który jest osobą uważną, dobrze zorientowaną, która postrzega jednak znak jako całość. Przede wszystkim, warto w tym miejscu powołać się na stanowisko wyrażone przez prof. M. Kępińskiego, który przy dokonywaniu analizy dwóch znaków sugeruje uwzględniać "(...) ogólne wrażenie, jakie oba porównywane oznaczenia wywierają na odbiorcy. Zasada ta opiera się na spostrzeżeniu, że dla nabywcy decydujące znaczenie mają zbieżne elementy obu oznaczeń. Jest to usprawiedliwione z psychologicznego punktu widzenia, gdyż nabywca zachowuje w pamięci jedynie ogólny zarys oznaczenia, którego poszukuje. Kieruje się więc przy wyborze jedynie pewnymi przewodnimi elementami oznaczenia, z pominięciem odrębnych rozbieżności (...)" (M. Kępiński: Niebezpieczeństwo wprowadzania w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów w prawie znaków towarowych, ZNUJ PWOWI nr 28, str. 48). Powyższy pogląd podziela prof. R. Skubisz, wskazując na pierwszym miejscu wśród zasad, którymi winien kierować się nie tylko Urząd Patentowy RP, ale także sądy przy porównywaniu znaków, iż "(...) po pierwsze, należy uwzględniać ogólne wrażenie, jakie oba porównywane oznaczenia wywierają na odbiorcę. Zasada ta opiera się na spostrzeżeniu, że dla nabywcy decydujące znaczenie mają zbieżne elementy obu oznaczeń". (R. Skubisz "Prawo znaków towarowych" Komentarz Warszawa 1997, s. 90-91). Analogiczne stanowisko wyrażają również komentatorzy na gruncie ustawy - Prawo własności przemysłowej, w szczególności na przypomnienie zasługuje myśl wyrażona przez U. Promińską: "Jedna z powszechnie przyjętych reguł stanowi, że podobieństwo znaków ocenia się według cech wspólnych, a nie według występujących w nich różnic. Zatem różnice nie wykluczają podobieństwa znaków. Gdy różnice są dominujące - ryzyko pomyłki jest mało prawdopodobne, a zatem podobieństwo w rozumieniu ustawy nie zachodzi. Gdy dominują cechy wspólne, to choć różnice istnieją, kupujący może być wprowadzony w błąd, a zatem można mówić o podobieństwie uzasadniającym postawienie zarzutu naruszenia prawa do znaku oryginalnego" ("Prawo własności przemysłowej" pod red. U. Romińskiej, Warszawa 2004, s. 261). Zasada, iż dla odbiorców priorytetowe znaczenie mają zbieżne cechy oznaczeń, a nie występujące pomiędzy nimi różnice znalazła potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (vide: wyrok NSA

z dnia 28 marca 2002 r. w sprawie znaku towarowego KRÓLEWSKA PARA, sygn. akt II SA 2778/01). Podkreślenia wymaga również, że do stwierdzenia podobieństwa oznaczeń nie jest konieczne rzeczywiste pomylenie znaku przez odbiorców.

Przy ocenie podobieństwa oznaczeń (znaków) stosuje się m.in. następujące zasady:

1. Porównania należy dokonywać w trzech płaszczyznach:

- fonetycznej,

- wizualnej,

- znaczeniowej.

Podobieństwo w jednej płaszczyźnie może być wystarczające dla uznania porównywanych znaków za podobne.

2. Należy uwzględniać ogólne wrażenie, jakie wywierają porównywane oznaczenia na odbiorcach towarów. Dla odbiorcy decydujące znaczenie mają zbieżne elementy. Nabywca zachowuje w pamięci ogólny zarys oznaczenia.

3. Im bardziej podobne są towary w porównywanym znakach, tym większa możliwość uznania znaków za podobne.

4. Dla oceny podobieństwa nie jest wymagane rzeczywiste pomylenie znaków, wystarczy istnienie takiej możliwości.

Dla oceny podobieństwa fonetycznego ma znaczenie liczba sylab, ich brzmienie oraz akcent. Podobieństwo wizualne ocenia się z punktu widzenia liczby słów bądź liter w ogóle, liczby słów bądź liter takich samych, ich kształtu, układu jak

i koloru. Znaki graficzne oceniane są przede wszystkim na płaszczyźnie wizualnej. Znak taki wypełnia funkcję odróżniającą przez określony układ wielu elementów. Dlatego należy ustalić, który z elementów ma znaczenie istotnie odróżniające.

W konsekwencji znak zawierający zmieniony element istotnie odróżniający, nawet przy podobieństwie innych szczegółów nie będzie znakiem podobnym. W przypadku, gdy żaden element nie może być uznany za charakterystyczny, należy brać pod uwagę formę prezentacji jako całość. Ewentualne podobieństwo dwóch porównywanych znaków będzie wówczas wynikiem przeważającej sumy elementów podobnych (Praca zbiorowa pod red. Tadeusza Szymanka. Naruszenia praw na dobrach niematerialnych. Polska Izba Rzeczników Patentowych 2001, str. 96-97).

Porównując znaki we wszystkich płaszczyznach Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielił ocenę organu, że badane znaki są identyczne we wszystkich płaszczyznach. Oba znaki mają postać słowną, identycznie pisaną

i wymawianą. Aluzyjność słowa "[...]" dowodzi, że uprawnionym jest stanowisko organu o identyczności także na płaszczyźnie znaczeniowej. Skład orzekający doszedł do wniosku, że znak towarowy [...]niczym się nie różni od znaku towarowego [...].

Ponieważ podobieństwo oznaczeń jest identyczne, podobnie jak identyczne są towary nimi oznaczone tj. buty i obuwie w klasie 25 należy uznać, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia ryzyka konfuzji, zwłaszcza, że towary opatrzone porównywanymi znakami skierowane są do tej samej grupy odbiorców.

Drugi z zarzutów skargi dotyczył przyjęcia za podstawę zaskarżonej decyzji art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. i całkowite pominięcie w rozstrzygnięciu sprawy przesłanek określonych w art. 132 ust. 1 pkt 3 ustawy p.w.p.

Ten zarzut także nie jest zasadny. Zgodnie z art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. Urząd Patentowy RP nie udziela prawa ochronnego na znak towarowy dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli znak ten jest identyczny lub podobny do wcześniej zarejestrowanego w Rzeczypospolitej Polskiej znaku towarowego, którego ochrona wygasła, jeżeli od daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy do dnia zgłoszenia podobnego znaku przez inną osobę upłynął okres 2 lat. Wyjątek od zasady przewidzianej w art. 132 ust. 1 pkt 3 przewiduje art. 133 ustawy, zgodnie

z którym przepisu art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. nie stosuje się, jeżeli ochrona wygasła na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy (nieużywanie zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych rejestracją znaku w ciągu nieprzerwanego okresu 5 lat, chyba że istnieją ważne powody jego nieużywania) lub uprawniony z wcześniejszego praw podmiot wyrazi zgodę na udzielenie prawa ochronnego na późniejszy znak towarowy. Ustawa zatem określa sytuacje, w których może zostać udzielone prawo ochronne na znak towarowy dla towarów identycznych lub podobnych. Przepis art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. dotyczy jednakże postępowania rejestrowego, a nie postępowania spornego przed Urzędem Patentowym RP. Przedmiotowe postępowanie toczyło się na skutek sprzeciwu, a więc

w postępowaniu spornym. Dotyczyło ono znaku towarowego nr [...], na które zostało udzielone prawo ochronne [...] września 2009 r. nie zaś znaku [...], czy [...]tj. znaków, które odnoszą się do innych praw objętych tymi znakami. Prawo do znaku [...] nie obejmowało klasy 25. Natomiast prawo do znaku [...], obejmującego klasę 25 wygasło [...] stycznia 2011 r., a więc już po dokonaniu zgłoszenia spornego znaku [...] Przepis art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p dotyczy ochrony znaku przeciwstawionego, w przedmiotowej sprawie byłby to znak [...],a nie znaku spornego. Znak [...] to inny znak. Sprzeciw dotyczył tego właśnie znaku. Ochrona przewidziana w art. 132 ust. 1 pkt 3 p.w.p. nie rozciąga się na poprzednio posiadane prawa innych znaków. Wprawdzie udzielenie przedsiębiorcy prawa ochronnego na znak towarowy dla określonych towarów nie wyklucza udzielenia mu prawa na taki sam znak również dla towarów identycznych lub podobnych, a także udzielenia mu prawa ochronnego na podobny znak towarowy dla towarów identycznych lub podobnych, stosownie do art. 134 p.w.p., ale jednocześnie nie jest wyłączona możliwość sprzeciwu odnośnie tak zarejestrowanego znaku. Podstawę sprzeciwu stanowią bowiem okoliczności, które uzasadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji – 246 ust. 2 p.w.p. Zgodnie z art. 164 p.w p. prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione, w całości lub części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny (przy sprzeciwie sprzeciw musi być umotywowany-art. 246 ust. 1), jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagana do uzyskania tego prawa. Zatem nie ma przeszkód prawnych do złożenia sprzeciwu odnośnie prawa do znaku udzielonego w warunkach art. 134 p.w.p. W konsekwencji, "konsolidując swoje prawa" skarżąca winna mieć na uwadze regulację prawną zawartą w ustawie Prawo własności przemysłowej. Każde udzielone prawo ochronne jest bowiem samodzielnym prawem ze wszystkimi konsekwencjami dla niego wynikającymi z ustawy ustawie Prawo własności przemysłowej. Zatem,

w okolicznościach sprawy niniejszej, także przepis art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. nie ma zastosowania.do przedmiotowego znaku. Zdaniem Sądu, wcześniejsze znaki towarowe o nr [...] oraz [...] nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia

w sprawie niniejsze i trafnie nie były brane pod uwagę przez urząd Patentowy przy dokonywaniu ocen wystąpienia przesłanek wskazanych w art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. w odniesieniu do znaku [...].

Także zarzut naruszenia przepisów postępowania nie jest trafny. W ocenie Sądu, przy wydaniu zaskarżonych decyzji organ uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania zgłoszeniowego, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Organ ocenił zebrany w postępowaniu zgłoszeniowym materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), ustosunkował się do wszystkich twierdzeń strony, a także uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie zgodnie

z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.

Biorąc powyższe pod rozwagę na zasadzie art. 151 p.p.s.a. orzeczono jak

w sentencji.