II SA/Łd 873/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza R. o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.

Jak wynika z akt sprawy decyzją z dnia [...] nr [...] Burmistrz R., po rozpatrzeniu wniosku Gminy R., określił środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na "budowie południowo-wschodniej obwodnicy R.".

Odwołanie od powyższej decyzji złożyło Stowarzyszenie A wnosząc o jej uchylenie. W uzasadnieniu odwołania wskazano, że zaskarżona decyzja w sposób rażący narusza zasadę praworządności wyrażoną w art. 7 k.p.a. oraz art. 107 k.p.a., gdyż z treści decyzji nie wynika komu decyzja została wydana, a także nie oznaczono w niej stron postępowania. Nie wiadomo też dla jakiej drogi decyzja została wydana ponieważ w treści podano jedynie, że planuje się: "(...) obwodnicę R. - drogę łączącą drogę krajową nr [...] od granicy gminy R. w miejscowości G. z drogą krajową nr [...] na wysokości ulicy B i C, a następnie w kierunku ulic D, E, F, G i włączenie się w drogę wojewódzką nr [...] w odległości ok. 80 m od magistrali wodociągowej dla miejscowości Ł.", a w charakterystyce przedsięwzięcia podano klasę techniczno-funkcjonalną drogi [...]. Ponadto, w decyzji i jej uzasadnieniu zamieszczono rozbieżne dane dotyczące przebiegu obwodnicy (miejsca włączenia) oraz klasy drogi. Odwołujący się zakwestionował właściwość Burmistrza R. do wydania zaskarżonej decyzji, bowiem zdaniem strony w tej sprawie powinien znaleźć zastosowanie przepis art. 25 § 1 k.p.a., gdyż powstaje sytuacja, w której burmistrz, jako zarządca drogi, występuje o wydanie decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych do właściwego organu, którym jest również burmistrz. Stowarzyszenie wskazało na właściwość organów administracji wynikającą z art. 11 lit. a ust. 1 ustawy o szczegółowych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. W ocenie Stowarzyszenia w rozpatrywanej sprawie doszło nadto do naruszenia zasady czynnego udziału stron w postępowaniu administracyjnym, bowiem jako strona postępowania nie było informowane o jego przebiegu. Każdorazowo Stowarzyszenie musiało składać oficjalne wnioski o udostępnienie dokumentacji. Zarzuciło także brak umieszczenia na stronie internetowej urzędu (BIP) ogłoszenia o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie, mimo że takie twierdzenie pojawiło się w uzasadnieniu decyzji. Do ogłoszenia opublikowanego na stronie internetowej urzędu (BIP) informującego o wydaniu przedmiotowej decyzji nie została załączona treść decyzji, tym samym decyzja nie została podana do publicznej wiadomości. Stowarzyszenie wskazało, że decyzja narusza zasadę prawdy obiektywnej, bowiem organ nie podejmował żadnych działań z urzędu, co do wyjaśnienia istoty sprawy, bezkrytycznie uwzględniając wszelkie informacje zawarte w Raporcie i Aneksie do Raportu. Ponadto, Stowarzyszenie zarzuciło, że organ nie ustosunkował się do uwag na temat przedłożonego Raportu wskazanych w piśmie z dnia 10 grudnia 2012 r. ani do uwag składanych w wielu pismach przez mieszkańców i przedsiębiorców R. W uzasadnieniu zaskarżanej decyzji brak jest także odniesienia do uwag oraz wniosków końcowych z rozprawy administracyjnej i sposobu ich załatwienia. Zdaniem strony zaskarżona decyzja jest niemal identyczna z postanowieniem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska tj. organu jedynie opiniującego, poza tym zachodzi olbrzymia dysproporcja między uwarunkowaniami, które mają na celu ochronę zwierząt i roślin w toku realizacji i eksploatacji przedsięwzięcia (49 punktów), a warunkami odnoszącymi się do ochrony warunków życia mieszkańców (2 punkty). Dodatkowo, zdaniem Stowarzyszenia, został naruszony art. 75 ust. 4 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, gdyż z uwagi na przebieg obwodnicy decyzja powinna być wydana w porozumieniu z zainteresowanymi wójtami, tymczasem z decyzji nie wynika czy informacja o prowadzonym postępowaniu została przesłana do Wójta Gminy K. Podkreślił przy tym, że Rada Gminy K. poparła pismem z dnia [...] wniosek Stowarzyszenia sprzeciwiający się budowie obwodnicy. Zdaniem strony w przedmiotowym postępowaniu podjęto wiele działań i czynności wprowadzających opinię publiczną oraz strony postępowania w błąd, czym naruszono art. 9 k.p.a.

Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ wyjaśnił, że planowane przedsięwzięcie wymienione jest w § 3 ust. 1 pkt 60 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397) - drogi o nawierzchni twardej o całkowitej długości przedsięwzięcia powyżej 1 km inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 31 i 32 oraz obiekty mostowe w ciągu drogi o nawierzchni twardej, z wyłączeniem przebudowy dróg oraz obiektów mostowych, służących do obsługi stacji elektroenergetycznych i zlokalizowanych poza obszarami objętymi formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-5, 8 i 9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. Planowana "budowa południowo-wschodniej obwodnicy R." należy zatem do przedsięwzięć mogących potencjalnie szkodliwie oddziaływać na środowisko, a tym samym wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację tego przedsięwzięcia. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Ł. postanowieniem dnia [...] wyraził opinię o konieczności przeprowadzenia procedury oceny oddziaływania na środowisko i jednocześnie określił zakres wymaganego raportu. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. w piśmie z dnia [...] również wyraził opinię o konieczności przeprowadzenia procedury oceny oddziaływania na środowisko i jednocześnie określił zakres wymaganego raportu. Postanowieniem z dnia [...] Burmistrz R. stwierdził obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko i określił zakres raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Podstawą rozstrzygnięcia w tym zakresie były dane zawarte w załączonej przez inwestora "Karcie informacyjnej przedsięwzięcia" oraz stanowisko Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Ł. i Państwowego Inspektora Sanitarnego w Ł. Złożony przez inwestora Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko został uzupełniony w zakresie żądanym przez organ uzgadniający. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Ł. postanowieniem z dnia [...] uzgodnił warunki realizacji przedsięwzięcia. Realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie południowo-wschodniej obwodnicy R. w zakresie wymagań higienicznych i zdrowotnych pozytywnie zaopiniował także Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. pismem z dnia [...] Organ wskazał, że z treści złożonego Raportu wynika, iż przedmiotem inwestycji jest budowa drogi łączącej drogę krajową nr [...] od granicy gminy R. w miejscowości G. z drogą krajową nr [...] na wysokości ulicy B i C, a następnie w kierunku ulic D, E, F, G i włączenie się w drogę wojewódzką nr [...] w odległości około 80 m od magistrali wodociągowej dla miejscowości Ł. Budowa obwodnicy będzie się wiązała z częściowym korzystaniem istniejącego układu drogowego, a w pozostałej części z budową drogi w nowym śladzie, a ponadto z budową nowej oraz przebudową istniejącej infrastruktury związanej z budowanym odcinkiem drogi. Przedsięwzięcie podzielone zostało na trzy zadania inwestycyjne: Zadanie (etap) I obejmuje: budowę drogi na odcinku od drogi powiatowej [...] do ulicy D wraz ze skrzyżowaniami dróg krzyżujących się z przedmiotową drogą; budowę węzła drogowego wraz z obiektem inżynierskim na przecięciu przedmiotowej drogi z drogą krajową nr [...] w R., w tym budowę jezdni zbierająco-rozprowadzającej, budowę pasów włączeń i wyłączeń na [...], łącznika jezdni z projektowaną obwodnicą oraz budowę skrzyżowania typu rondo; budowę konstrukcji oporowych na dojeździe do wiaduktu nad [...]; przebudowę ulicy H [...]; przebudowę ulicy I; przebudowę ulicy D; przebudowę ulicy C; przebudowę ulicy J, przebudowę ulicy C, przebudowę odcinka ulicy K; budowę odcinka drogi łączącego jezdnię do obsługi terenów handlowo usługowych z ul. K; budowę odcinka drogi wraz ze skrzyżowaniami łączącego ulicę K z projektowaną obwodnicą oraz budowę pochylni dla pieszych przed i za obiektem. Zadanie (etap) II obejmuje: budowę ronda w miejscowości G. na połączeniu projektowanej drogi z drogą krajową nr [...] (wariant 1 b) lub włączenie do dalszego odcinka projektowanej południowej obwodnicy P. (wariant 1 a); budowę odcinka obwodnicy do drogi powiatowej [...]; przebudowę odcinka drogi gminnej wraz z budową skrzyżowania. Zadanie (etap) III obejmuje: budowę drogi na odcinku od ulicy D do drogi wojewódzkiej nr [...] wraz ze skrzyżowaniami dróg krzyżujących się z przedmiotową drogą; przebudowę ulicy E, przebudowę ulicy F [...] oraz przebudowę ulicy G. Przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na poszczególne komponenty środowiska wykazała, że największa uciążliwość eksploatacji drogi związana jest z emisją hałasu. W raporcie analizowano podstawowe warianty inwestycyjne związane z lokalizacją drogi oraz rozwiązaniami technicznymi. Raport zawiera opis sposobów postępowania w celu określenia stopnia oddziaływania projektowanej drogi, przewiduje rozwiązania gospodarki wodami opadowymi, analizę rodzajów i ilości odpadów powstających na etapie budowy, eksploatacji i likwidacji drogi. Przeprowadzono także inwentaryzację oraz waloryzację przyrodniczą w zakresie szaty roślinnej i siedlisk przyrodniczych terenu bezpośredniego oddziaływania planowanej obwodnicy R. Na potrzeby opracowania dokonano spisu flory, ze szczególnym uwzględnieniem gatunków cennych, tj. ujętych w Załącznikach Dyrektywy Siedliskowej, rzadkich w skali kraju i regionu oraz objętych ochroną gatunkową. Teren przedsięwzięcia leży poza terenami podlegającymi ochronie na podstawie ustawy o ochronie przyrody, w tym poza obszarami Natura 2000 oraz poza terenami ochrony archeologicznej. Przedsięwzięcie zarówno w fazie realizacji, jak i eksploatacji nie będzie oddziaływało na tereny chronione na podstawie ustawy o ochronie przyrody, na podstawie przepisów o ochronie i opiece nad zabytkami oraz na dobra kultury. Organ wskazał, że wariant najkorzystniejszy dla środowiska obejmuje następujące rozwiązania: włączenie projektowanej obwodnicy południowo-wschodniej R. w projektowaną obwodnicę aglomeracyjną, wykonanie bezkolizyjnego skrzyżowania z drogą krajową nr [...] w postaci wiaduktu, zaprojektowanie ekranów akustycznych na odcinku 6, realizowanym jako zadanie 2 przy ulicy G. Organ dodał, że ryzyko wystąpienia emisji, innych uciążliwości czy też wystąpienia poważnej awarii przy zastosowaniu przedstawionych w raporcie rozwiązań technicznych i technologicznych będzie zminimalizowane. Kolegium uznało, że organ I instancji odniósł się szczegółowo do wyników przeprowadzonego postępowania. W ocenie Kolegium, informacje zawarte w Raporcie i jego uzupełnieniu są na tyle szczegółowe, że na ich podstawie można w pełni ocenić oddziaływanie przedsięwzięcia na środowisko. W raporcie wykazano, że planowane przedsięwzięcie, zarówno na etapie realizacji, jak i eksploatacji, zgodnie z przedstawionymi założeniami projektowymi nie spowoduje przekroczenia standardów emisyjnych oraz standardów jakości środowiska. Planowane przedsięwzięcie po zrealizowaniu zgodnie z zaproponowanymi w raporcie o oddziaływaniu na środowisko rozwiązaniami techniczno-technologicznymi i organizacyjnymi, nie będzie stwarzało zagrożenia dla środowiska i zdrowia ludzi.

Organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie nie zachodziła konieczność badania zgodności inwestycji z planem miejscowym z uwagi na art. 80 ust. 2, wedle którego w wypadku obowiązywania na danym obszarze miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie jest wymagane stwierdzenie przez organ właściwy zgodności przedsięwzięcia z tym planem przy decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wydawanej m.in. dla drogi publicznej. W rozpatrywanej sprawie - inwestycji polegającej na budowie planowanej drogi, która należy do przedsięwzięć mogących potencjalnie szkodliwie oddziaływać na środowisko, organem właściwym do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest Burmistrz R, bowiem to na obszarze jego właściwości będzie realizowane przedsięwzięcie. Zdaniem organu sytuacja, w której inwestorem jest Gmina R. nie stanowi przesłanki do wyłączenia Burmistrza R. od załatwienia tej sprawy. Zwrócił uwagę na fakt, że w obowiązującym do dnia 6 grudnia 1994 r. art. 27a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ustawodawca jednoznacznie stanowił o wyłączeniu organów gminy od załatwiania spraw, w których stroną jest gmina. W obecnym stanie prawnym norma ta jednak nie obowiązuje i brak jest podstawy do stakiego wyłączenia. Organ przyznał, że rację ma odwołujący wskazując, że zgodnie z treścią art. 11a ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, na wniosek właściwego zarządcy drogi, wydaje wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych, jednakże okoliczność ta pozostaje bez związku z rozpatrywaną sprawą. Nie może bowiem budzić wątpliwości, iż wniosek inwestora z dnia 1 sierpnia 2012 r. dotyczy wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla budowy południowo-wschodniej obwodnicy R., nie zaś decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydawanej w trybie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. Organ wskazał, że zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 3 października 2008 r. wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje przed uzyskaniem decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Zgodnie z treścią art. 75 ust. 4 ww ustawy, w przypadku przedsięwzięcia, dla którego organem właściwym rzeczowo jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, wykraczającego poza obszar jednej gminy, decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje wójt, burmistrz, prezydent miasta, na którego obszarze właściwości znajduje się największa część terenu, na którym ma być realizowane to przedsięwzięcie, w porozumieniu z zainteresowanymi wójtami, burmistrzami, prezydentami miast. Zdaniem organu, w rozpatrywanej sprawie, wbrew twierdzeniom odwołania, przepis ten nie znajduje zastosowania, bowiem planowana inwestycja w całości realizowana będzie na terenie gminy R. Wydanie zaskarżonej decyzji nie wymagało zatem prowadzenia jakiegokolwiek postępowania w celu uzyskania wspomnianego porozumienia, w tym również z Wójtem Gminy K. Organ nie podzielił zarzutu odwołania dotyczącego sprzeczności miedzy treścią rozstrzygnięcia decyzji, jej uzasadnienia i charakterystyką przedsięwzięcia w zakresie opisu planowanej inwestycji. Budowa obwodnicy będzie się wiązała z częściowym wykorzystaniem istniejącego układu drogowego, a w pozostałej części z budową drogi w nowym śladzie, a ponadto z budową nowej oraz przebudową istniejącej infrastruktury związanej z planowanym odcinkiem drogi. Przedmiotowa obwodnica od km 0+000 do km 3+450 oraz od km 4+750 do km 7+239,89 posiada klasę techniczno-funkcjonalną drogi - G, co wynika z treści charakterystyki stanowiącej załącznik do decyzji. Przytoczony natomiast w treści odwołania fragment uzasadnienia decyzji odnosi się do ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego województwa [...] dotyczących południowo-wschodniej obwodnicy aglomeracyjnej P. – R. - wschodnie dzielnice Ł. zaplanowanej jako droga regionalnego znaczenia o klasie technicznej G, GP. Planowana inwestycja "południowo-wschodnia obwodnica R." stanowi zaś część tej obwodnicy zlokalizowaną w granicach gminy R. W niniejszej sprawie organ I instancji przyjął, iż liczba stron postępowania przekracza 20 osób, a zatem znajduje zastosowanie art. 74 ust. 3 ustawy i 49 k.p.a. W aktach administracyjnych organu I instancji znajdują się dokumenty - obwieszczenia zarówno o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, jak również o wszystkich czynnościach organu podejmowanych w toku tego postępowania oraz o zakończeniu postępowania i wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Jak wynika z ustaleń dokonanych w toku postępowania liczbę stron postępowania ustalono na podstawie zasięgu oddziaływania przedsięwzięcia oraz informacji zawartych w ewidencji gruntów. Dane zawarte w ewidencji gruntów, w ocenie składu orzekającego, dają podstawę do zweryfikowania osób, którym przysługuje w tym postępowaniu przymiot strony. Organ dodał, że postanowieniem z dnia [...] Burmistrz R. dopuścił Stowarzyszenie A do udziału w prowadzonym postępowaniu na prawach strony. W ocenie Kolegium zarzut braku uwzględnienia wniosków Stowarzyszenia i mieszkańców nie może skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji, żaden bowiem przepis prawa nie nakłada na organ prowadzący postępowanie obowiązku uwzględnienia każdego wniosku, postulatu czy sugestii dotyczących realizacji inwestycji pochodzących od osób zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie. Z materiału zebranego w aktach sprawy wynika, że wymóg zapewnienia możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu został zachowany. Organ wyjaśnił, że Stowarzyszenie, jak każda strona (podmiot działających na prawach strony) informowane było o czynnościach organu w trybie art. 49 k.p.a. Skoro tryb ten prawidłowo znalazł zastosowanie w niniejszej sprawie, to brak było podstaw do traktowania jakiegokolwiek uczestnika postępowania na zasadach specjalnych, poprzez kierowanie do niego pism i bezpośrednie doręczenie (art. 42 k.p.a.). Organ I instancji w sposób systematyczny odniósł się do wszystkich zgłaszanych zarzutów (w tym do wcześniejszych uwag Stowarzyszenia zawartych w piśmie z dnia 10 grudnia 2012 r.), podając jednocześnie informacje o przyczynach ich nieuwzględnienia przy sporządzaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Kolegium podkreśliło, że art. 79 ust. 1 ustawy nakazuje właściwemu organowi jedynie wysłuchanie stanowiska mieszkańców i uwzględnienie go tylko w miarę możliwości. Przepis ten nie nakłada natomiast na organ obowiązku absolutnego uwzględnienia postulatów społeczności lokalnej, zwłaszcza gdy nie znajdują one szerszego oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Przepisy ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku (...) nie wskazują ponadto braku zgody społeczeństwa na realizację przedsięwzięcia jako negatywnej przesłanki do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. stwierdziło, iż decyzja Burmistrza R. wydana została po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, w ramach której organ wziął pod uwagę wyniki uzgodnień i opinii, o których mowa w art. 77 ust. 1 ustawy, ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko oraz wyniki postępowania z udziałem społeczeństwa. Organ I instancji zapewnił stronom czynny udział w postępowaniu, a także prawidłowo przeprowadził postępowanie z udziałem społeczeństwa. Organ ten prawidłowo zawiadomił strony postępowania o jego wszczęciu, a następnie o zakończeniu postępowania administracyjnego i wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Także w toku postępowania strony informowane były o czynnościach organu, w tym o uzyskaniu postanowień opiniujących. Ponadto, w ocenie Kolegium, zaskarżona decyzja zawiera wszystkie elementy, o których mowa w art. 82 ust. 1 i art. 85 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r.

Skargę na powyższą decyzję złożyła J. C.-S., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Burmistrza R., nadto o zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 9, 10 k.p.a., a ponadto art. 33 ust. 1 pkt. 2 ustawy o udostępnianiu informacji (...) poprzez niepodanie przez Burmistrza do publicznej wiadomości informacji o wszczęciu postępowania i art. 30 tej ustawy poprzez niepodanie przez Burmistrza do publicznej wiadomości informacji, iż Raport charakteryzował się brakami merytorycznymi i Burmistrz wielokrotnie był wzywany przez organy do ich uzupełnienia przez co udział lokalnego społeczeństwa w toczącym się postępowaniu został ograniczony. Skarżąca wskazała na naruszenie art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych poprzez planowanie przez Burmistrza przedsięwzięcia polegającego na budowie południowo-wschodniej obwodnicy R., podczas gdy Burmistrz R. nie jest organem uprawnionym do projektowania, przebudowywania dróg powiatowych znajdujących się na terenie Gminy R., jak również nie jest uprawniony do planowania budowy skrzyżowań dróg gminnych z drogą krajową nr [...] oraz drogą wojewódzką nr [...] bez zgody odpowiednio Zarządu Powiatu Ł.-W., Zarządu Województwa [...] oraz Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.

Ze skargą wystąpił również M. G., zarzucając naruszenie art. 7, 8, 9, 10, 11, 49, 77 § 1, 107 § 1 i 3 k.p.a. poprzez brak należytego i wyczerpującego informowania o okolicznościach faktycznych i prawnych, które miały wpływ na ustalenie praw i obowiązków strony, niezapewnienie stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania przed Burmistrzem R. oraz niewystarczające uzasadnienie decyzji w odniesieniu do zarzutów podnoszonych przez mieszkańców w toku postępowania. Zarzucił także naruszenie art. 30 i 33 ust. 1 pkt. 2 oraz 37 ustawy o udostępnianiu (...) poprzez niepodanie w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania informacji o organie właściwym do wydania decyzji oraz organach właściwych do wydania opinii i dokonania uzgodnień, możliwości składania uwag i wniosków, sposobie i miejscu składania uwag i wniosków ze wskazaniem terminu ich składania, organie właściwym do rozpatrzenia uwag i wniosków; niepowiadomienie mieszkańców o sporządzeniu Raportu i jego uzupełnieniu; niewystarczające odniesienie się do zarzutów stawianych przez mieszkańców w uzasadnieniu decyzji organu I instancji. Skarżący wskazał też na naruszenie art. 75 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o udostępnianiu informacji (...) poprzez wydanie decyzji przez organ niewłaściwy tj. Burmistrza R. zamiast Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Skargę na powyższą decyzję złożyło także Stowarzyszenie A, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego. W treści skargi Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie art. 3 pkt 10 i art. 44 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji (...) poprzez przyjęcie, iż Stowarzyszenie A nie jest organizacją ekologiczną. Ponadto, naruszenie art. 75 k.p.a. w zw. z art. 7 i 14 k.p.a. poprzez brak dołączenia do akt sprawy dokumentów stanowiących dowody w sprawie, świadczących o "wszystkich czynnościach organu podejmowanych w toku tego postępowania", jak również poprzez brak chronologicznego ułożenia, a przede wszystkim brak ponumerowania kart akt sprawy, jak również brak wskazania załączników, które stanowią integralną część akt sprawy oraz brak spisu treści, a także brak podpisów na dokumentach t.j. Raportu datowanego październik 2012 r., Aneksu do raportu datowanego styczeń 2013 r., Karty informacyjnej przedsięwzięcia datowanej czerwiec 2012 r., Inwentaryzacji przyrodniczej datowanej lipiec 2012 r., co skutkuje brakiem możliwości uznania, że akta zawierają kompletną dokumentację, jak również brakiem możliwości odniesienia się przez stronę do treści poszczególnych dokumentów, a w konsekwencji ograniczoną możliwością kontroli instancyjnej zarówno przez organ II instancji, jak i przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi. Stowarzyszenie zarzuciło także naruszenie art. 107 § 1 k.p.a. i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez utrzymanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzji organu pierwszej instancji w mocy pomimo, iż organ I instancji w wydanej decyzji nie oznaczył stron postępowania - adresatów tej decyzji, jak i przedmiotu decyzji w sposób czytelny i jednoznaczny. Ponadto naruszenie art. 49, art. 61 § 4, art. 78, art. 81 k.p.a. w zw. z art. 8, 9, i 10 k.p.a. w sytuacji, gdy obwieszczenia o poszczególnych czynnościach organu, w tym o wszczęciu postępowania nie zostały dokonane w sposób prawidłowy - w aktach sprawy nie zostały uwidocznione czynności natury technicznej organu I instancji związane z obwieszczeniami, tym samym nie wszystkie osoby mające status strony postępowania mogły wziąć w nim czynny udział, zgłaszać stosowne wnioski dowodowe, jak również wypowiedzieć się co do zebranego w sprawie materiału dowodowego. Strona wskazała również na naruszenie art. 80 k.p.a. i 75 k.p.a. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych poprzez przyjęcie przez organ II instancji, mimo braku w aktach przedmiotowej sprawy porozumień, o których mowa w art. 19 ust. 4 ustawy o udostępnianiu informacji (...), iż Burmistrz R. jest organem uprawnionym do planowania przedmiotowego przedsięwzięcia jak również, że jest organem uprawnionym do planowania budowy skrzyżowań dróg gminnych z drogą krajową nr [...] oraz drogą wojewódzką nr [...], bez zgody odpowiednio Zarządu Powiatu Ł.-W., Zarządu Województwa [...] oraz Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad. Nadto, naruszenie art. 106 § 2 k.p.a. poprzez niezawiadomienie stron toczącego się postępowania o zwróceniu się do RDOŚ i PPIS o uzgodnienie realizacji i warunków przedsięwzięcia. Organowi II instancji zarzucono naruszenie art. 107 § 1 k.p.a. w zw. z art. 6 k.p.a. poprzez nieopatrzenie zaskarżonej decyzji czytelnymi podpisami z podaniem imienia i nazwiska członków składu orzekającego Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł., który wydał przedmiotową decyzję, jak również nie wskazanie, który z członków w/w składu jest etatowym członkiem Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Wskazano na naruszenie art. 66 ust. 1 pkt. 5 ustawy o udostępnianiu (...) w zakresie opisu analizowanych wariantów, w tym wariantu proponowanego przez wnioskodawcę, jak również racjonalnego wariantu alternatywnego oraz wariantu najkorzystniejszego dla środowiska wraz z uzasadnieniem ich wyboru poprzez niedokonanie powyższych czynności w ramach wydanej decyzji, a tym samym brak spełnienia przesłanek niezbędnych do uznania, iż decyzja środowiskowa spełnia wszystkie wymogi przewidziane w/w ustawą, art. 66 ust. 1 pkt 8 ustawy w zakresie opisu metod prognozowania zastosowanych przez wnioskodawcę oraz opisu przewidywanych, znaczących oddziaływań planowanego przedsięwzięcia na środowisko, obejmujących bezpośrednie, pośrednie, wtórne, skumulowane, krótko-, średnio- i długoterminowe, stałe i chwilowe oddziaływania na środowisko, poprzez brak wskazania metod prognozowania oraz źródeł informacji będących przedmiotem prognozowania. Naruszenie art. 37 pkt 2 ustawy poprzez jego niezastosowanie, czego efektem jest pominięcie części uwag zgłoszonych przez stronę skarżącą w trakcie trwającego postępowania, art. 66 ust. 1 pkt 7 ustawy poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, iż w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach nie ma obowiązku określenia warunków geotechnicznych, w tym w zakresie poziomu wód gruntowych.

W odpowiedziach na skargi Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji. W ocenie Kolegium podnoszone w skargach okoliczności nie uzasadniają twierdzenia, że istnieje jakakolwiek trudność w odniesieniu się do dokumentów w tej sprawie. Zgromadzone dokumenty opatrzone są wieloma cechami, które umożliwiają ich identyfikację (data, znak, podpis osoby uprawnionej, treść). Brak numeracji kart, w postępowaniu odwoławczym, zdaniem organu nie stanowił utrudnienia, które musiałoby skutkować uchyleniem decyzji do ponownego rozpatrzenia. Ponadto, aneks do raportu pochodzi od autorów raportu. W ocenie Kolegium, nie jest konieczne aby autorzy raportu o oddziaływaniu na środowisku podpisywali ten dokument. Należy bowiem nadmienić, że od autorów raportów o oddziaływaniu na środowisko nie wymaga się posiadania specjalistycznych uprawnień. Odnosząc się natomiast do zarzutu nie uznania Stowarzyszenia za organizację ekologiczną wskazały, że wydanie przez organ I instancji postanowienia o dopuszczeniu tej organizacji do udziału w postępowaniu ma ten skutek, że Stowarzyszenie działało i działa w sprawie na prawach strony (nie zostały więc w żaden sposób ograniczone prawa Stowarzyszenia). Zdaniem Kolegium zarówno uzupełniony Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, jak też prawidłowo przeprowadzone postępowanie wyjaśniające oraz postępowanie z udziałem społeczeństwa dawały podstawę do określenia środowiskowych uwarunkowań dla planowanej południowo-wschodniej obwodnicy R. Kolegium wyjaśniło, że w zaskarżonej decyzji wskazano imiona, nazwiska oraz stanowiska służbowe osób, które uczestniczyły w podjęciu tej decyzję. Podpisy członków składu orzekającego są własnoręczne. W tym stanie rzeczy nie można mówić o jakiejkolwiek niemożności zidentyfikowania osób biorących udział w wydaniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargi nie zasługują na uwzględnienie.

Stosownie do regulacji art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż sąd bada legalność zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a – c p.p.s.a.). W razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Na wstępie należy wyjaśnić, że postępowanie prowadzące do wydania decyzji środowiskowej regulują przepisy ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.), powoływanej dalej jako ustawa lub w skrócie u.i.o.ś.

W ramach postępowania w przedmiocie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla realizacji planowanego przedsięwzięcia ustala się i ocenia bezpośredni i pośredni wpływ przedsięwzięcia na środowisko, zdrowie i warunki życia ludzi, dobra materialne, zabytki, wzajemne oddziaływania między tymi elementami, dostępność do złóż kopalni oraz możliwości i sposoby zapobiegania i ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko, a także wymagany zakres monitoringu (art. 62 u.i.o.ś). Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa więc wyłącznie wpływ planowanego przedsięwzięcia na środowisko i wymagania, jakie powinny być spełnione, by zminimalizować skutki negatywnego wpływu na środowisko czynników dla niego szkodliwych.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 8 u.i.o.ś., ilekroć w ustawie jest mowa o ocenie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko – rozumie się przez to postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko planowanego przedsięwzięcia, obejmujące w szczególności:

a. weryfikację raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko,

b. uzyskanie wymaganych ustawą opinii i uzgodnień,

c. zapewnienie możliwości udziału społeczeństwa w postępowaniu.

Przedmiotem kontroli legalności w niniejszym postępowaniu jest decyzja utrzymująca w mocy decyzję ustalającą środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie południowo-wschodniej obwodnicy R. Utrzymana w mocy decyzja w wystarczający zatem sposób określa jej przedmiot, charakteryzując dodatkowo przedsięwzięcie w pkt 1) rozstrzygnięcia jako drogę łączącą drogę krajową nr [...] od granicy gminy R. w miejscowości G. z drogą krajową nr [...] na wysokości ulicy B i C, a następnie w kierunku ulic D, E, F, G i włączenie się w drogę wojewódzką nr [...] w odległości ok. 80 m od magistrali wodociągowej dla miejscowości Ł. Co więcej, decyzja skierowana została do inwestora. Stwierdzić należy także, że wbrew zarzutom skargi decyzja organu II instancji została prawidłowo podpisana ze wskazaniem imion, nazwisk i stanowisk służbowych osób będących jej autorami. Mając powyższe na względzie, zarzut strony skarżącej co do naruszenia art. 107 § 1 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. ocenić należy jako niezasadny.

Organem właściwym do wydania decyzji I instancji jest Burmistrz R., a nie, jak twierdzi skarżący M. G., Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska. Zgodnie z art. 75 ustawy RDOŚ właściwy jest do wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć będących przedsięwzięciami mogącymi zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (art. 75 ust. 1 pkt 1a) oraz dla pozostałych inwestycji szczegółowo wymienionych w tym przepisie (art. 75 ust. 1 pkt 1 b – i). Przedmiotowa decyzja bezspornie dotyczy natomiast realizacji przedsięwzięcia wymienionego w § 3 ust. 1 pkt 60 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397) tzn. przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, które jednocześnie nie należy do przedsięwzięć wymienionych w art. 75 ust. 1 pkt 1 b – i. W sprawie znajduje zatem zastosowanie art. 75 ust. 1 pkt 4 ustawy, wedle którego w przypadku pozostałych przedsięwzięć właściwy jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Organ I instancji nie podlegał ponadto wyłączeniu z uwagi na to, że gmina jest inwestorem przedsięwzięcia. Nie zachodzą bowiem w sprawie przesłanki wyłączenia organu wskazane w art. 25 k.p.a., brak jest też obecnie odpowiednika uchylonego przepisu art. 27a k.p.a. czy też innego przepisu szczególnego, który wyłączałby organ od rozpoznania tego typu sprawy. Co więcej, art. 75 ust. 3 ustawy wyraźnie wskazuje, że w przypadku przedsięwzięcia realizowanego przez gminę decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje wójt, burmistrz, prezydent miasta, na którego obszarze właściwości przedsięwzięcie jest realizowane. Właściwość organów wynikająca z art. 19 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych odnosi się z kolei do następnych etapów procesu inwestycyjnego, a więc lokalizacji inwestycji celu publicznego i pozwolenia na budowę. Podobnie, jeśli chodzi o zezwolenie na realizację inwestycji drogowej, w myśl art. 11a ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Decyzja w tym przedmiocie wydawana jest przez wojewodę lub starostę na wniosek właściwego zarządcy drogi.

W sprawie nie doszło także do naruszenia art. 75 ust. 4 ustawy, wedle którego w przypadku przedsięwzięcia wykraczającego poza obszar jednej gminy, decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wydaje wójt, burmistrz lub prezydent miasta, na którego obszarze właściwości znajduje się największa część terenu, na którym ma być realizowane to przedsięwzięcie, w porozumieniu z zainteresowanymi wójtami, burmistrzami, prezydentami miast. Jak wynika z akt sprawy (dokumentów, map), na co słusznie zwrócił uwagę organ, przedmiotowa inwestycja w całości będzie realizowana na terenie gminy R., wobec czego zbędne było porozumienie z władzami innych gmin, w tym z Wójtem Gminy K.

Sąd nie podziela nadto wątpliwości skarżącego Stowarzyszenia co do rozbieżności danych zawartych w uzasadnieniu i decyzji dotyczących przebiegu obwodnicy (miejsca włączenia) oraz klasy drogi. Przedmiotowa obwodnica, jak wynika z charakterystyki planowanego przedsięwzięcia, załączonej do decyzji organu I instancji, od km 0+000 do km 3+450 oraz od km 4+750 do km 7+239,89 posiada klasę techniczno-funkcjonalną drogi – G. Natomiast wspominana przez organ w uzasadnieniu klasa techniczna G, GP odnosi się do południowo-wschodniej obwodnicy aglomeracyjnej P. – R. - wschodnie dzielnice Ł., zaplanowanej jako droga znaczenia regionalnego. Kwestia rozbieżności co do miejsca włączenia obwodnicy w lokalny układ drogowy wynika z kolei z wariantowości zaplanowanego przedsięwzięcia, opisanej w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Zgodnie z dyspozycją art. 66 ust. 1 pkt 5a ustawy przedstawiony został opis wariantu proponowanego przez wnioskodawcę (włączenie w obwodnicę aglomeracyjną – wariant 1a) oraz opis wariantu alternatywnego (włączenie w drogę krajową nr [...] – wariant 1b).

Niezasadny jest również zarzut naruszenia zasady czynnego udziału stron w postępowaniu. Jeżeli liczba stron postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przekracza 20, co miało miejsce w niniejszej sprawie, stosuje się przepis art. 49 Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 74 ust. 3). Zgodnie z powołanym przepisem strony mogą być zawiadamiane o decyzjach i innych czynnościach organów administracji publicznej przez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości sposób publicznego ogłaszania, jeżeli przepis szczególny tak stanowi; w tych przypadkach zawiadomienie bądź doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od dnia publicznego ogłoszenia. W przedmiotowej sprawie strony były zawiadamiane w trybie art. 49 k.p.a. o wszczęciu postępowania, o wydaniu postanowienia w przedmiocie konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, o uzyskanych opiniach, o terminie planowanej rozprawy administracyjnej, o zgromadzeniu materiału dowodowego pozwalającego na wydanie decyzji i o wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Co prawda, słusznie zauważa skarżące Stowarzyszenie, że od momentu dopuszczenia do udziału w sprawie (postanowieniem z dnia [...]), organ winien dokonywać stronie doręczeń, jednakże uchybienie to uznać należało za nie mające wpływu na wynik sprawy. Stowarzyszenie brało bowiem czynny udział w toku prowadzonego postępowania i nie wykazało, jakich czynności nie mogło podjąć wskutek zaniechania organu. Bez znaczenia dla sprawy jest przy tym stwierdzenie przez organ, że Stowarzyszenie nie jest organizacją ekologiczną. Istotne jest, że zostało dopuszczone do sprawy w charakterze strony, a jego udział w sprawie nie został ograniczony. Podkreślenia w tym miejscu wymaga także, że organ dokonując zawiadomienia w trybie art. 49 k.p.a. nie ma obowiązku podawania do wiadomości treści decyzji, zawiadamia jedynie o jej wydaniu i możliwości zapoznania się z jej treścią (art. 85 ust. 3 ustawy). Powyższe oznacza, że w toku prowadzonego postępowania zapewniono społeczeństwu możliwość udziału w postępowaniu, w ramach którego przeprowadzono ocenę oddziaływania na środowisko, zgodnie z wymogami art. 79 ust. 1 i art. 30 ustawy, podając do publicznej wiadomości wszystkie informacje objęte przepisem art. 33 ustawy.

Udział społeczeństwa w postępowaniu o wydanie decyzji środowiskowej organ zapewnia również poprzez umożliwienie składania uwag i wniosków. Nie są one wiążące dla organu, jednakże w świetle art. 85 ust. 2 pkt 1a w zw. z art. 37 ustawy, organ prowadzący postępowanie ma obowiązek ich rozpatrzenia i zamieszczenia w uzasadnieniu decyzji informacji, w jaki sposób uwagi i wnioski zostały wzięte pod uwagę i uwzględnione przez organ. W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że organ prowadzący postępowanie rozpatrywał wszystkie zgłoszone uwagi i wnioski, a w uzasadnieniu decyzji szczegółowo odniósł się do nich wskazując w jaki sposób zostały wzięte pod uwagę i w jakim zakresie uwzględnione. Wbrew zarzutom skargi, organ odniósł się zarówno do uwag z dnia 10 grudnia 2012 r., jak i tych z marca 2013 r.

Stosownie do art. 80 ust. 2 ustawy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jeżeli plan ten został uchwalony. Nie dotyczy to jednak decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wydawanej dla drogi publicznej. Organy administracji zwolnione były zatem z badania założeń planowanej inwestycji pod kątem zgodności z ustaleniami obowiązującego dla tego terenu planu.

W niniejszym postępowaniu wymagana była specjalistyczna wiedza z zakresu ochrony środowiska, zatem organ zobligowany był z mocy ustawy współdziałać z organem ochrony środowiska i uzgodnić warunki realizacji przedsięwzięcia. Tak też uczynił, dokonując przed wydaniem decyzji uzgodnienia z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska i uwzględniając te uzgodnienia, co znalazło odzwierciedlenie w treści decyzji środowiskowej. Podzielając stanowisko RDOŚ zawarte w postanowieniu uzgodnieniowym, organ zawarł w warunkach realizacji przedsięwzięcia klauzulę obligującą inwestora do przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko w ramach postępowania o pozwoleniu na budowę lub zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, określając najistotniejsze jej elementy. Uzasadniając swoje stanowisko, wskazał że obecnie posiadane dane nie pozwalają wystarczająco ocenić tego oddziaływania (art. 82 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 pkt 1 ustawy). Decyzja organu I instancji, na mocy art. 82 ust. 1 pkt 5 ustawy, nakłada również obowiązek przedstawienia analizy porealizacyjnej określając jej zakres (oddziaływanie akustyczne) i termin (1 rok na sporządzenie i 18 miesięcy na przedstawienie).

Organ zasięgnął także opinii PPIS w zakresie wymagań higienicznych i zdrowotnych. Inspektor sanitarny nie stwierdził przeciwwskazań do realizacji przedsięwzięcia, dodając że na etapie eksploatacji przedsięwzięcia istnieje możliwość ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko i zdrowie ludzi. Stwierdził, że realizacja inwestycji przyczyni się do ograniczenia ruchu tranzytowego przez centrum R., co w konsekwencji będzie prowadziło do poprawy klimatu akustycznego w otoczeniu dróg istniejących. Uznał za celowe zweryfikowanie otrzymanych wyników poziomów hałasu poprzez wykonanie pomiarów w środowisku po zrealizowaniu przedsięwzięcia.

W ramach postępowania w niniejszej sprawie przeprowadzono należycie ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko w oparciu o zapisy raportu, sporządzonego na potrzeby niniejszego postępowania. Zauważyć w tym miejscu należy, że raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko ma charakter dokumentu prywatnego inwestora będącego dowodem w postępowaniu administracyjnym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2009 r. sygn. akt II OSK 383/08, Lex nr 526577). Raport oceniany jest przez organ wydający decyzję określającą uwarunkowania środowiskowe, a uczestnicy postępowania mają możliwość zgłoszenia zastrzeżeń dotyczących tego dowodu. Przedłożony w sprawie raport został sporządzony zgodnie z wymogami art. 66 ustawy. Zawiera wszystkie wymienione tam elementy, w szczególności opis analizowanych wariantów (ust. 1 pkt 5), czy też opis metod prognozowania (ust. 1 pkt 8). Został też należycie oceniony jako w pełni przydatny dowód w sprawie, mogący stanowić podstawę wydanego rozstrzygnięcia. Organ odniósł się także do obowiązku określenia warunków geotechnicznych, prawidłowo uznając je za przedwczesne wobec braku szczegółowej lokalizacji tej inwestycji. Obecnie nie wiadomo przez jakie tereny będzie prowadzona owa droga.

Podkreślić również należy, iż decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest jedynie etapem wstępnym dla postępowania w sprawie wydania decyzji zezwalającej na realizację inwestycji i nie upoważnia do rozpoczęcia jakichkolwiek robót budowlanych (czy planowanej działalności). Określa jedynie warunki wykorzystania terenu pod inwestycję z uwagi na konieczność ochrony przyrody, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich. Jak już wspomniano, decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach sprowadza się do ustalenia, czy inwestycja w kształcie opisanym przez inwestora we wniosku zagraża środowisku oraz czy spełnia wymagania i parametry w zakresie ochrony środowiska. Organ nie jest zobowiązany uzgadniać swojego stanowiska z uczestnikami postępowania, a mimo to dla zapewnienia w jak najszerszym stopniu udziału społeczeństwa w postępowaniu i wyjaśnieniu spornych kwestii przeprowadził rozprawę administracyjną. To zaś, że nie wszyscy członkowie społeczności lokalnej są przekonani co do celowości realizacji planowanego przedsięwzięcia nie może stanowić przesłanki uniemożliwiającej organowi ocenę zgromadzonego materiału dowodowego. Decyzja o odmowie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia może być wydana jedynie w przypadkach określonych w ustawie. Przesłanki odmowy zgody polegać przy tym mogą wyłącznie na: niezgodności lokalizacji przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (art. 80 ust. 2 ustawy), odmowie uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia przez organ współdziałający (art. 80 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 77 ust. 1 ustawy), braku zgody wnioskodawcy na realizację przedsięwzięcia w innym wariancie proponowanym przez wnioskodawcę, w sytuacji gdy organ skorzysta z możliwości określonej w art. 81 ust. 1 ustawy, wykazania znaczącego negatywnego oddziaływania na obszar Natura 2000 przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (art. 81 ust. 2 ustawy), wykazania że przedsięwzięcie może spowodować nieosiągnięcie celów środowiskowych zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 38 lit. j ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne (art. 81 ust. 3 ustawy). O ile zatem żadna z wymienionych wyżej okoliczności nie zachodzi, organ jest obowiązany do określenia środowiskowych uwarunkowań. Sąd zaś zobligowany jest jedynie do kontroli sprawy pod kątem oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko, nie może brać natomiast pod uwagę aspektów ekonomiczno-społecznych, jakie może ono wywołać.

Ustosunkowując się z kolei do zarzutów dotyczących dokumentacji sprawy, wskazać należy, że co prawda karty akt administracyjnych faktycznie nie są ponumerowane, to zostały scalone i ułożone chronologicznie, co uzasadnia stwierdzenie ich kompletności. Ponadto, raport i inwentaryzacja przyrodnicza zostały opatrzone nazwiskami osób je sporządzających, z kolei informacje zawarte w karcie informacyjnej przedsięwzięcia powielono w raporcie i w niezbędnym zakresie recypowano do decyzji, a więc dane tam zawarte podlegały kontroli zarówno organów administracji jak i sądu. Wyjaśnić należy, iż przepis art. 66 ust. 1 pkt 19 ustawy wymaga jedynie, by raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko zawierał nazwisko osoby lub osób sporządzających raport. Zarzut braku możliwości skontrolowania załączonych dokumentów, z uwagi na brak ich podpisania, nie mógł zatem odnieść zamierzonego skutku.

Zdaniem sądu organy orzekające w sprawie słusznie uznały, że zaistniała podstawa do wydania pozytywnego rozstrzygnięcia dla inwestora. Wydana decyzja spełnia wymogi art. 82 u.i.o.ś. Organy obu instancji oceniając sporządzony raport pod względem zupełności i prawidłowości, słusznie przyjęły go jako pełnowartościowy dowód w sprawie, podzielając jego ustalenia w omawianym zakresie.

Sąd nie stwierdził zatem naruszenia prawa materialnego. Nie stwierdził nadto naruszenia przepisów procesowych, tak w zakresie podstawowych zasad postępowania zawartych w art. 7, 8, 9, 10, 11, 77 § 1, 107 § 3 K.p.a. jak i szczegółowych uregulowań dotyczących zawiadomienia stron w trybie art. 49 K.p.a. wobec zaistnienia przesłanki z art. 74 ust. 3 ustawy.

Z powyższych względów, Sąd orzekł jak w wyroku, na podstawie art. 151 p.p.s.a.

LP