II OSK 1559/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 22 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 61/12 oddalił skargę [...] Sp. j. w O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia [...] sierpnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że decyzją z dnia [...] marca 2011 r. Wójt Gminy B. ustalił Przedsiębiorstwu [...] w B. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie bocznicy kolejowej na działkach oznaczonych w ewidencji gruntów numerami: [...],[...],[...],[...],[...] i [...] w obrębie geodezyjnym wsi L., gmina B..

Od powyższej decyzji odwołanie wniosła [...] Spółka jawna w O. podnosząc naruszenie przepisów art. 7, 8 i 77 § 1 k.p.a. poprzez wydanie decyzji z pominięciem słusznego interesu obywateli – właścicieli nieruchomości sąsiednich oraz przyjęciu niezgodnie z istniejącym stanem faktycznym i prawnym, że wydanie decyzji w przedmiocie warunków zabudowy dla planowanej przez Przedsiębiorstwo inwestycji jest dopuszczalne. Zarzucono też naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1, 3 i 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej: u.p.z.p.), art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p., art. 53 ust. 4 pkt 6 w zw. z art. 60 ust. 1 u.p.z.p. a także art. 60 ust. 4 u.p.z.p.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białymstoku decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu podkreślono, że projekt decyzji został sporządzony przez osobę uprawnioną, na podstawie analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu. Projekt ten został też uzgodniony ze Starostwem Powiatowym w zakresie ochrony gruntów rolnych oraz z Marszałkiem Województwa w zakresie melioracji wodnych. Ponadto planowana inwestycja, w liniach rozgraniczających wskazanych przez inwestora, nie obejmuje swym zasięgiem terenów leśnych, a w związku z tym nie wystąpiła konieczność uzgodnienia projektu tej decyzji z organami właściwymi w sprawie ochrony lasów.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się [...] Spółka jawna w O. i w wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skardze ponowiła zarzuty zawarte w odwołaniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uznał, że skargę należy oddalić, albowiem kontrolowane rozstrzygnięcie nie jest dotknięte wadami podniesionymi w skardze, jak również innymi, które sąd administracyjny jest obowiązany uwzględniać z urzędu, jako niezwiązany wnioskami i zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W ocenie Sądu, podjęte w sprawie decyzje oparte zostały na racjonalnych przesłankach wynikających z analizy faktycznych okoliczności sprawy oraz stanu prawnego odnoszącego się do terenu, na którym projektowana jest inwestycja. Przedstawiona zaś w tej mierze argumentacja znajduje swoje odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym. Organ I instancji stosownie do § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588) wyznaczył wokół wnioskowanego terenu obszar analizowany i przeprowadził na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 3 – 5 u.p.z.p. Przy czym, jak zaznaczył Sąd, zasadniczo wyznacznikiem rozstrzygnięcia merytorycznego tego rodzaju decyzji jest zgodność projektowanej inwestycji z przepisami prawa powszechnie obowiązującego, a konkretnie z treścią art. 61 ust. 1 - 5 u.p.z.p., określającym pozytywne przesłanki jej wydania. Z ust. 3 art. 61 u.p.z.p wynika jednak, że przepisów ust. 1 pkt 1 i 2 tego artykułu nie stosuje się do linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej.

Jak wskazał Sąd, ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie definiuje, czym jest linia kolejowa, obiekt liniowy czy urządzenie infrastruktury technicznej. Definicje niektórych z tych pojęć można jednak odnaleźć w innych regulacjach prawnych. I tak definicję linii kolejowej znaleźć można w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94 ze zm.), natomiast definicję obiektu liniowego zawiera ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.). Żadna ustawa nie definiuje natomiast, czym jest urządzenie infrastruktury technicznej. Z przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami wywodzi się jednak, że za urządzenia takie należy traktować m.in. drogi, przewody, urządzenia wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze, elektryczne, gazowe i telekomunikacyjne.

W związku z tym, że ustawodawca nie wprowadził do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym definicji wskazanych pojęć, a zakresy przytoczonych definicji częściowo się pokrywają, Sąd uznał za konieczne dokonanie wykładni tego przepisu, w tym zaś zbadanie, jaki cel przyświecał ustawodawcy, wprowadzającemu zapis pozwalający organom wydającym decyzje w sprawie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, na odstąpienie od analizy przesłanek wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.z.p., czyli przede wszystkim badania tzw. dobrego sąsiedztwa i kontynuacji funkcji.

Wspólna analiza przytoczonych wyżej definicji – w ocenie Sądu - prowadzi do wniosku, że ustawodawca uznał za zasadne wprowadzenie takiej regulacji, która pozwoli na odstąpienie od badania przesłanek wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.z.p. w odniesieniu do takich urządzeń, obiektów, budowli, instalacji, których charakter i znaczenie sprawiają, że badanie spełniania przesłanek dobrego sąsiedztwa, kontynuacji funkcji czy dostępu terenu do drogi publicznej jest nieracjonalne. Wspólną cechą linii kolejowych, obiektów liniowych oraz urządzeń infrastruktury technicznej jest to, że pojęcia te wiążą się z obiektami o charakterze liniowym (kolej, wodociągi, kanały, gazociągi, drogi, przewody itp.) a także infrastrukturą konieczną do tego, aby obiekty te mogły funkcjonować i spełniać swoją rolę. Zatem, zdaniem Sądu, zamiarem ustawodawcy było objęcie "wyłączeniem" obiektów o charakterze liniowym oraz infrastruktury niezbędnej do funkcjonowania tych obiektów.

Przedmiotowa decyzja ustalająca warunki zabudowy dotyczy zamierzenia budowlanego w postaci bocznicy kolejowej. Kwestią sporną było to, czy przepis art. 61 ust. 3 odnosi się również do obiektu, jakim jest bocznica kolejowa. Uwzględniając definicję bocznicy kolejowej zawartej w ustawie o transporcie kolejowym, Sąd uznał, że inwestycja ta mieści się w zakresie normy art. 61 ust. 3 u.p.z.p.

Rozważając powyższy problem na gruncie orzecznictwa Sąd wskazał, że niewątpliwie porównanie definicji linii kolejowej i bocznicy kolejowej na gruncie obowiązującej aktualnie ustawy o transporcie drogowym wskazuje, że bocznica kolejowa jest czym innym, niż linia kolejowa. Wskazuje też na to orzecznictwo sądowe, z którego wynika, że bocznica kolejowa nie jest linią kolejową (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2008r., V CSK 121/08). Powołane orzeczenie zapadło jednak w zupełnie innym stanie faktycznym, szczególne znaczenie miało zaś to, że rozważania Sądu były prowadzone na gruncie wyłącznie przepisów o transporcie kolejowym. W sprawie niniejszej Sąd badał zapisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, posiłkując się przy tym definicjami zawartymi w ustawie o transporcie kolejowym, która była zmieniana. Wykładnia tych przepisów doprowadziła jednak Sąd do odmiennych wniosków. I tak Sąd podkreślił, że obie powołane ustawy były opracowywane jednocześnie, a prace nad nimi toczyły się równolegle. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest datowana na 27 marca 2003 r., ustawa o transporcie kolejowym zaś na 28 marca 2003 r. W tekście pierwotnym tej drugiej ustawy (Dz. U. z 2003 r. Nr 86, poz. 789) bocznica kolejowa była przez ustawodawcę definiowana jako linia kolejowa służąca do załadunku i wyładunku wagonów oraz ich włączania do ruchu kolejowego. Po zmianie, która obowiązywała od 9 lutego 2006 r., bocznicę określono jako "infrastrukturę kolejową", zaś w roku 2007 wprowadzono kolejną zmianę, określając bocznicę kolejową jako drogę kolejową połączoną z linią kolejową. Dokonanie takiej zmiany uzasadniano potrzebą uściślenia pojęć na gruncie ustawy o transporcie kolejowym, m.in. w związku z regulacją odnoszącą się do zwolnienia infrastruktury kolejowej z opłat z tytułu użytkowania wieczystego (Uzasadnienie projektu ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw). Zmieniając przepisy ustawy o transporcie kolejowym ustawodawca nie dostosował jej do zapisów zawartych w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. To jednak nie może stać na przeszkodzie dokonaniu prawidłowej wykładni przepisu art. 61 ust. 3 u.p.z.p.

W ocenie zatem Sądu, bocznica kolejowa, będąc, zgodnie z powołaną definicją, obiektem służącym do wykonywania załadunku i wyładunku wagonów lub wykonywania czynności utrzymaniowych pojazdów kolejowych lub postoju pojazdów kolejowych oraz przemieszczania i włączania pojazdów kolejowych do ruchu w postaci sieci kolejowej, w skład którego wchodzą również urządzenia sterowania ruchem kolejowym oraz inne urządzenia związane z bezpieczeństwem ruchu kolejowego, które są na niej usytuowane – jest obiektem mającym charakter złożony. Zawiera bowiem elementy o charakterze liniowym, jednocześnie zaś infrastrukturę niezbędną do funkcjonowania tych obiektów. Stąd niewątpliwie bocznica kolejowa mieści się w zakresie normy wyrażonej w art. 61 ust. 3 u.p.z.p. W związku z powyższym Sąd uznał za prawidłowe przyjęcie przez organ, że w odniesieniu do bocznicy kolejowej nie zachodziła potrzeba badania elementów wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.z.p.

Przechodząc do dalszych rozważań Sąd wskazał, że organ zbadał też, czy uzbrojenie tego terenu jest wystarczające dla zamierzonej inwestycji, wskazując w tym zakresie, że nieruchomość objęta wnioskiem posiada dostęp do drogi publicznej, zaś z uwagi na charakter planowanej inwestycji nie wymaga ona uzbrojenia w urządzenia infrastrukturalne. Organ dokonał również stosownych uzgodnień z Marszałkiem Województwa Podlaskiego w zakresie melioracji wodnych, ze Starostwem Powiatowym w zakresie ochrony gruntów rolnych. Ustalono też, że planowana inwestycja nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze oraz potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Ponadto nie będzie realizowana na obszarach Natura 2000, w związku z czym nie wymagała uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w trybie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.).

Skoro zatem ustalono, że przedmiotowa inwestycja spełnia łącznie wszystkie wymogi, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 3 – 5 u.p.z.p., a mianowicie: istnieje możliwość zapewnienia wystarczającej infrastruktury technicznej, a ponadto, jak ustaliły organy, teren inwestycji nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne oraz nie zachodzi sprzeczność z przepisami odrębnymi, to organy obu instancji nie miały podstaw prawnych do odmowy ustalenia warunków zabudowy dla omawianej inwestycji.

Uznając za niezasadne zarzuty podnoszone w skardze Sąd wskazał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że grunty, na których jest planowana inwestycja, nie mają charakteru leśnego, lecz zostały zakwalifikowane jako przemysłowe (k. 5, 9 i 16 akt administracyjnych), w związku z czym brak było obowiązku uzyskiwania zgody na przeznaczenie tych gruntów na cele nieleśne na podstawie przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Odnosząc się następnie do zarzutu naruszenia art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. Sąd wskazał, że w sprawie niniejszej organy dokonały analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy, a wyniki tej analizy stanowią załącznik do decyzji (k. 47 akt administracyjnych). Badanie dotyczyło także zgodności decyzji z przepisami odrębnymi. Sąd nie dopatrzył się również naruszenia art. 60 ust. 4 u.p.z.p. Wskazał zatem, że projekt decyzji sporządził mgr inż. Arch. J. T. z Okręgowej Izby Urbanistów w Warszawie, posiadający uprawnienia nr [...]. Informacja o tym znajduje się na znajdującym się w aktach sprawy administracyjnej projekcie (k. 23). Brak jest zatem podstaw, aby kwestionować jego uprawnienia, również skarżąca Spółka nie wskazuje, skąd wyciąga wniosek o braku uprawnień tej osoby.

Sąd nie stwierdził również naruszenia przepisów postępowania, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Uznał zatem, wbrew twierdzeniom skarżących, że wydanie kwestionowanej decyzji poprzedziło wyczerpujące zebranie materiału dowodowego (art. 77 § 1 k.p.a.) oraz dokładne wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności, mających znaczenie dla podejmowanego w sprawie rozstrzygnięcia. Decyzja organu II instancji, choć niewątpliwie zbyt enigmatyczna w jej uzasadnieniu, to zawiera wszystkie elementy wymagane przepisami art. 107 §1 i 3 k.p.a. Istotnie organ nie odniósł się do części zarzutów wymienionych w odwołaniu, jednak wydane rozstrzygnięcie jest prawidłowe i naruszenie to nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Skarżący wskazuje bowiem na brak odniesienia się do zarzutów naruszenia art. 7, 8 i 77 kpa, jednakże wskazane zarzuty naruszenia tych przepisów sprowadzały się w rezultacie do polemiki z treścią rozstrzygnięcia.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku [...] Spółka jawna w O., reprezentowana przez radcę prawnego, podniosła zarzuty naruszenia następujących przepisów prawa materialnego:

1. art. 61 ust. 3 u.p.z.p. w zw. z art. 4 pkt 1, pkt 2, pkt 10 ustawy o transporcie kolejowym w zw. z art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że bocznica kolejowa jest obiektem o charakterze złożonym zawierającym elementy obiektu liniowego i infrastruktury technicznej, w związku z czym mieści się w zakresie normy wyrażonej w art. 61 ust. 3 u.p.z.p. podczas gdy bocznica ta nie stanowi obiektu, o którym stanowi ww. przepis, nie jest bowiem linią kolejową, obiektem liniowym czy urządzeniem infrastruktury technicznej;

2. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na:

a) zastosowaniu przepisu art. 61 ust. 3 u.p.z.p. skutkujące uznaniem, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy bocznicy kolejowej jest dopuszczalne w przypadku niespełnienia warunku określonego w art. 61 ust. 1 pkt 1-2 u.p.z.p., tj. braku co najmniej jednej działki sąsiedniej, dostępnej z tej samej drogi publicznej zabudowanej w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu, jak również braku dostępu do drogi publicznej,

b) niezastosowaniu przepisu art. 61 ust. 1 pkt 1-2 u.p.z.p. skutkujące przyjęciem, iż wydanie decyzji o warunkach zabudowy bocznicy kolejowej było prawidłowe mimo, iż żadna z działek sąsiednich dostępna z tej samej drogi publicznej nie jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu oraz braku dostępu do drogi publicznej.

Podnosząc powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi w trybie art. 188 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oraz zasądzenie na rzecz skarżącej Spółki zwrotu kosztów postępowania przed Sądami w obu instancjach, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, która w niniejszej sprawie nie zachodzi (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, t.jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skarga kasacyjna nie posiada uzasadnionych podstaw, a tym samym nie mogła zostać uwzględniona.

Powołany w podstawach skargi kasacyjnej przepis art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej: u.p.z.p.) stanowi o ograniczeniach w zagospodarowaniu terenów nieobjętych planem miejscowym. W świetle ust. 1 art. 61 warunki zabudowy można ustalić tylko dla inwestycji zgodnej z przepisami odrębnymi, a ponadto spełniającej łącznie następujące wymogi: kontynuowana będzie istniejąca już zabudowa w zakresie jej funkcji oraz cech architektonicznych i urbanistycznych (pkt 1), zapewniony będzie dostęp do drogi publicznej (pkt 2) oraz zapewnione będzie wystarczające uzbrojenie terenu (pkt 3). Zgodnie z ust. 3 art. 61 przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do linii kolejowych, obiektów liniowych i urządzeń infrastruktury technicznej. Podkreśla się, że wprowadzony w tym przepisie wyjątek wynika z istoty wymienionych tam inwestycji, których sąsiedztwo jest tak rozbudowane, że nie można mówić o zastosowaniu cech zabudowy powstającej do cech zabudowy istniejącej (inwestycje liniowe), bądź pełniących funkcje służebne wobec innych obiektów (infrastruktura techniczna).

Kluczową w niniejszej sprawie kwestią jest ustalenie, czy inwestycja polegająca na budowie bocznicy kolejowej stanowi przedsięwzięcie, o którym mowa w art. 61 ust. 3 u.p.z.p., a co za tym idzie, czy ustalenie warunków i zasad zagospodarowania terenu dla takiej inwestycji podlega wymienionym w ust. 1 obostrzeniom.

Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 2 ustawy o transporcie kolejowym, linią kolejową jest droga kolejowa mająca początek i koniec wraz z przyległym pasem gruntu, na którą składają się odcinki linii, a także budynki, budowle i urządzenia przeznaczone do prowadzenia ruchu kolejowego wraz z zajętymi pod nie gruntami. Definicję obiektu liniowego zawiera z kolei art. 3a ustawy Prawo budowlane, w świetle którego obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa naziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego poszczególne elementy definicji linii kolejowej, jak i obiektu liniowego zawiera będące przedmiotem niniejszej sprawy przedsięwzięcie p.n. bocznica kolejowa. Z charakteru zaś tej inwestycji wynika, że stanowi ona również urządzenie infrastruktury technicznej. Podkreślić należy, że ustawa o transporcie kolejowym definiując termin "bocznica kolejowa" wskazuje, iż jest to droga kolejowa połączona z linią kolejową i służąca do wykonywania załadunku i wyładunku wagonów lub wykonywania czynności utrzymaniowych pojazdów kolejowych lub postoju pojazdów kolejowych oraz przemieszczania i włączania pojazdów kolejowych do ruchu po sieci kolejowej (art. 4 pkt 10 ustawy). Nadto w przepisie tym wskazano, że w skład bocznicy kolejowej wchodzą również urządzenia sterowania ruchem kolejowym oraz inne urządzenia związane z bezpieczeństwem ruchu kolejowego, które są na niej usytuowane. Powyższa definicja pozwala na takie rozumienie inwestycji polegającej na budowie bocznicy kolejowej, która mieścić się będzie w sformułowaniu, jakim posługuje się art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym określając wyjątek, do którego nie będą miały zastosowania ograniczenia w wydawaniu decyzji o warunkach zabudowy.

Konkludując, należy uznać za prawidłowe stanowisko przyjęte przez Sąd I instancji, że przedsięwzięcie polegające na budowie bocznicy kolejowej jest inwestycją, o jakiej mowa w art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a co za tym idzie nie wymaga badania elementów wymienionych w art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.