VII SA/Wa 1772/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] Główny Inspektor Sanitarny (dalej: GIS), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, dalej: kpa) w związku z art. 103 ust. 1 pkt 4 oraz art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2010 r. Nr 136, poz. 914 ze zm.), po zapoznaniu się z odwołaniem M. C. prowadzącej firmę pn. M. C. Restauracja "S." D. P. s.c. – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję L. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia [...] marca 2013 r., znak: [...] wymierzającą karę pieniężną w wysokości 4000 zł w związku z prowadzeniem działalności w zakresie produkcji żywności na prywatnej posesji w S. [...],[...] M., bez złożenia wniosku o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów w trybie i na zasadach określonych w art. 6 rozporządzenia (WE) Nr 852/2004 oraz art. 63 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ omówił stan faktyczny sprawy i wskazał, że do organu sanitarnego wpłynęła anonimowa wiadomość dotycząca produkcji żywności na prywatnej posesji w garażu w miejscowości S. [...] w gminie M. i wprowadzaniu jej do obrotu w Restauracji "S." w Ś. przy ul. K. [...], H. T. w Ł. oraz w P. w M. przy ul. P.

Wobec powyższego organ powiatowy przeprowadził kilka kontroli interwencyjnych w dniach: 26 października 2012 r. i 30 października 2012 r., zarówno na ww. posesji w garażu w miejscowości S. [...] w gminie M., jak i w restauracjach, których współwłaścicielem jest M. C., tj. B. G. "S." w Łęcznej przy ul. B. [...] oraz w S. P. Wyroby Garmażeryjne "S." w M. przy ul. P. [...]. W wyniku przeprowadzonych kontroli organ ustalił, że na prywatnej posesji w garażu w miejscowości S. [...] w gminie M. - w dniu przeprowadzenia kontroli interwencyjnej prowadzona była pełna produkcja gastronomiczna od surowca do gotowej potrawy przy jednoczesnym braku zapewnienia właściwych warunków higieniczno-sanitarnych oraz bez złożenia wniosku o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów podlegających urzędowej kontroli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Główny Inspektor Sanitarny powołując się na przepisy art. 61 - 64 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia oraz art. 31 ust. 2 lit. c rozporządzenia (WE) Nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzonych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz. Urz. L 191 z 30.04.2004, str. 1; Dz. Urz. UE - Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 200, ze zm.) - wskazał, że każdy zakład produkcji żywności lub wprowadzający żywność do obrotu podlega obowiązkowi rejestracji w rejestrze prowadzonym przez właściwy organ urzędowej kontroli żywności. Większość zakładów objęta jest również obowiązkiem zatwierdzenia, jeżeli produkuje lub wprowadza do obrotu żywność pochodzenia niezwierzęcego oraz jeżeli wprowadza do obrotu produkty pochodzenia zwierzęcego, nieobjęte urzędową kontrolą organów Inspekcji Weterynaryjnej. Zatwierdzenie dokonywane jest w drodze decyzji wydawanej przez właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.

Rozpoczęcie prowadzenia omawianej działalności jest zatem możliwe dopiero po uzyskaniu zgody właściwego terenowo państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.

Ponadto, zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. rozporządzenia (WE) Nr 852/2004, przedsiębiorcy sektora spożywczego powiadamiają właściwy organ o każdym przedsiębiorstwie pod jego kontrolą, które uczestniczy w jakimkolwiek z etapów produkcji lub dystrybucji żywności oraz zapewnia aktualne informacje na temat zakładów, w tym poprzez powiadamianie o każdej istotnej zmianie w prowadzonej działalności.

W ocenie Głównego Inspektora Sanitarnego, M. C. zasadnie została ukarana karą pieniężną, wymierzoną w drodze decyzji z dnia [...] marca 2013 r. znak: [...] przez L. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w L., zgodnie z obowiązującym stanem prawnym w chwili stwierdzenia niezgodności, tj. w dniu przeprowadzenia interwencyjnej kontroli sanitarnej.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ podzielił argumentację organu pierwszej instancji i stwierdził, że organ ten szczegółowo uzasadnił przyczyny nieuwzględnienia wyjaśnień M. C., a dotyczących tego, że produkcja gastronomiczna na prywatnej posesji w S. [...] w M. była prowadzona tylko i wyłącznie na własne potrzeby. Kontrole sanitarne przeprowadzone przez upoważnionych przedstawicieli Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. w dniu 26 października wykazały, iż na prywatnej posesji należącej do M. C. w S. [...] prowadzono na szeroką skalę pełną produkcję gastronomiczną. Natomiast kontrole w dwóch punktach obrotu, tj. P. i B., których M. C. jest współwłaścicielem wykazały, iż asortyment żywności wprowadzanych w nich do obrotu - pokrywa się z tym co zostało wyprodukowane w S. [...] w M. Ponadto stwierdzono brak możliwości identyfikacji surowców używanych do produkcji żywności. Zarówno w barze, jak i pierogarni nie było dokumentacji umożliwiającej identyfikację wprowadzanych do obrotu środków spożywczych.

Wobec zgromadzonego w przedmiotowej sprawie obszernego materiału dowodowego organ jednoznacznie stwierdził, iż strona prowadziła działalność w zakresie produkcji żywności bez złożenia wniosku o zatwierdzenie i wpis do rejestru zakładów podlegających urzędowej kontroli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Natomiast brak w ewidencji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarny w Ł. wymienionego zakładu spowodował, iż obiekt ten nie był pod nadzorem sanitarnym, a działalność była prowadzona przy braku spełnienia podstawowych wymagań higieniczno-sanitarnych mogących stanowić bezpośrednie zagrożenia dla zdrowia i życia konsumentów korzystających z usług P., czy też B. A zatem prowadzona przez M. C. w omawianym zakresie działalność jest bezprawna.

Ponadto Główny Inspektor Sanitarny podkreślił, iż M. C. prowadzi działalności w sektorze spożywczym w zakresie produkcji i obrotu żywnością od wielu lat, dlatego też należy ją uznać za doświadczonego przedsiębiorę działającego na rynku spożywczym.

Jedną z podstawowych zasad prawa żywnościowego jest zasadna odpowiedzialności podmiotów działających na rynku spożywczym, za spełnienie wymagań wynikających z tego prawa zgodnie z art. 17 ust. 1 i art. 17 ust 2 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, odpowiedzialne są podmioty działające na rynku spożywczym i pasz zapewniające, na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji w przedsiębiorstwach będących pod ich kontrolą, zgodność tej żywności lub pasz z wymogami prawa żywnościowego właściwymi dla ich działalności i kontrolowanie przestrzegania tych wymogów. Ponadto w przypadku naruszenia prawa żywnościowego i paszowego ustanowione są środki i kary, które powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Ze względu na okoliczności, związane z bezpieczeństwem żywności oraz ochroną zdrowia konsumentów, ustawodawca przewidział w art. 103 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, odpowiedzialność podmiotów działających na rynku spożywczym w postaci kary pieniężnej, która może być wymierzona w wysokości do 5 000 zł, nie mniej niż 1 000 zł.

W ocenie Głównego Inspektora Sanitarnego kara pieniężna w wysokości 4 000 zł jest karą adekwatną ze względu na stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia i zakres naruszenia przepisów prawa żywnościowego.

Wobec powyższego stopień społecznej szkodliwości działalności prowadzonej poza nadzorem sanitarnym, ocenianej z punktu widzenia ochrony konsumentów dań produkowanych w takich warunkach, musi być uznany za wyjątkowo wysoki. Wysoki był również stopień zawinienia strony. Należało w szczególności wziąć pod uwagę, że strona działała przy pełnej świadomości naruszenia wymagań prawa żywnościowego. Świadczy to o nieprzykładaniu przez stronę należytej wagi do przestrzegania wymagań prawa żywnościowego, a tym samym wymaga adekwatnej reakcji karno-administracyjnej.

W ocenie Głównego Inspektora Sanitarnego, L. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w L., wymierzając karę w kwocie 4 000 zł trafnie uznał, iż jest ona adekwatna do okoliczności przedmiotowej sprawy i w sposób prawidłowy uwzględnia przesłanki wymiaru kary, określone w art. 104 ust. 2 ww. ustawy.

Powyższa decyzja GIS z dnia [...] czerwca 2013 r., znak: [...] została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez M. C.

Skarżąca podniosła, że nie zgadza się z decyzją zarówno L. Inspektora Sanitarnego, jak i decyzją Głównego Inspektora Sanitarnego w W. Rozstrzygnięcie jest oparte jedynie na przypuszczeniach i nie znajduje oparcia w dowodach. Fakt przygotowania posiłków na prywatnej posesji stanowiącej własność M. C., w obecności teściowej i pracownicy likwidowanego obiektu handlowego nie przesądza o prowadzeniu tam produkcji żywności w celach wprowadzenia do obrotu, zwłaszcza, że w okresie od października prowadzone były prace polowe, a skarżąca zatrudniała pracowników do zbioru ziemniaków z posiadanego pola uprawnego.

Ubocznie zauważyła, iż ilości produktów spożywczych ujawnionych w trakcie kontroli nie były znaczne.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że asortyment żywności ujawniony na posesji w S. odpowiadał ujawnionemu w tzw. "P." i barze "S.", ale również był tożsamy z produktami wytwarzanymi w restauracji "S.". W czasie kontroli ujawniono także asortyment produktów, który nie został ujawniony w czasie czynności kontrolnych w "P." i barze "S.", a pracownicy tych obiektów nie potwierdzili, aby były sprzedawane. Natomiast powiązanie ujawnionych produktów żywnościowych z ich przetwarzaniem w celu wprowadzenia do obrotu znajdujących się na prywatnej posesji opiera się jedynie na domysłach. Żadne dowody, tj. świadkowie przesłuchani w sprawie, nie potwierdziły w sposób pewny aby przygotowane potrawy miały być wprowadzane do sprzedaży. Również dostrzec należy, iż organy I i II instancji nie odniosły się rzetelnie do przedstawionych dowodów dostawy produktów żywnościowych z restauracji "S." do kontrolowanych obiektów handlowych oraz przedstawionych faktur zakupowych.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Sanitarny podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji oraz wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, badając prawidłowość zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafność ich wykładni. Podkreślenia przy tym wymaga, że zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 (dalej: ppsa) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Analizując skargę przy zastosowaniu powyższych kryteriów uznał, że skarga podlega oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

W niniejszym postępowaniu Sąd kontrolował decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] czerwca 2013 r., którą organ utrzymał mocy decyzję nakładającą na skarżącą karę w wysokości 4000 złotych za prowadzenie działalności w zakresie produkcji żywności na prywatnej posesji w S. [...], [...] M., bez złożenia wniosku o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów.

Obowiązek zatwierdzenia zakładu, wynika z przepisów art. 61-64 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia oraz art. 31 ust. 2 lit. c rozporządzenia (WE) Nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzonych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz. Urz. L 191 z 30.04.2004, str. 1; Dz. Urz. UE - Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 200, z późn. zm.). Zgodnie z art. 61 i 63 ww. ustawy zakłady, które produkują lub wprowadzają do obrotu żywność pochodzenia niezwierzęcego oraz zakłady, które wprowadzają do obrotu produkty pochodzenia zwierzęcego, nieobjęte urzędową kontrolą organów Inspekcji Weterynaryjnej, muszą dokonać rejestracji i uzyskać zatwierdzenie w drodze decyzji wydawanej przez właściwego państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.

Zgodnie z art. 64 ww. ustawy wniosek o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestrów zakładów, podmiot działający na rynku spożywczym powinien złożyć w terminie co najmniej 14 dni przed dniem rozpoczęcia planowanej działalności, w formie pisemnej, według wzorów określonych odpowiednio na podstawie art. 67 ust. 3 pkt 2 i 3 ww. ustawy.

Zatwierdzenie dokonywane jest na wniosek podmiotu oraz na podstawie kontroli zakładu przeprowadzonej przez pracowników terenowo właściwej stacji sanitarno epidemiologicznej, w trakcie której sprawdzane jest spełnienie przez zakład wymagań higienicznych i technicznych. Wymagania higieniczne i techniczne dla zakładów produkcji i obrotu żywnością zostały określone w załączniku nr II do rozporządzenia (WE) Nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych.

Rozpoczęcie prowadzenia działalności jest możliwe dopiero po uzyskaniu zgody właściwego terenowo państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.

Ponadto, zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. rozporządzenia (WE) Nr 852/2004, przedsiębiorcy sektora spożywczego powiadamiają właściwy organ o każdym przedsiębiorstwie pod jego kontrolą, które uczestniczy w jakimkolwiek z etapów produkcji lub dystrybucji żywności oraz zapewnia aktualne informacje na temat zakładów, w tym poprzez powiadamianie o każdej istotnej zmianie w prowadzonej działalności.

Kolejno wskazać trzeba, że prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji i obrotu żywnością bez złożenia wniosku o zatwierdzenie i wpis do rejestr zakładów, a tym samym bez uzyskania decyzji zatwierdzającej wydanej przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. jest bezprawne. Ze względu na okoliczności, związane z bezpieczeństwem żywności oraz ochroną zdrowia konsumentów, ustawodawca przewidział w art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, odpowiedzialność podmiotów działających na rynku spożywczym w postaci kary pieniężnej.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, cyt. "kto prowadzi działalność w zakresie produkcji lub obrotu żywnością bez złożenia wniosku o wpis do rejestru zakładów lub o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów w trybie i na zasadach określonych w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 oraz art. 63, podlega karze pieniężnej". Zgodnie z ust. 2 tego przepisu kara pieniężna może być wymierzona w wysokości do 5 000 zł, nie mniej niż 1 000 zł.

W ocenie Sądu M. C. zasadnie została ukarana karą pieniężną w wysokości 4000 złotych, wymierzoną w drodze decyzji znak: [...] z dnia [...] marca 2013 r. przez L. Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w L., zgodnie z obowiązującym stanem prawnym w chwili stwierdzenia niezgodności, tj. w dniu 26 października 2012 r. - dniu przeprowadzenia interwencyjnej kontroli sanitarnej. Podczas kontroli ustalono bowiem, że w pomieszczeniu garażu i tzw. "kuchni letniej" na prywatnej posesji Państwa C. w pomieszczeniach garażu w S. [...] w M., a następnie prowadzona jest sprzedaż tych wyrobów m.in. w Barze "S." w Ł. ul. B. [...] oraz w Sklepie P. W. G. "S." w M. przy ul. P. [...].

Wobec zgromadzonego w przedmiotowej sprawie obszernego materiału dowodowego bezspornie należy stwierdzić, iż strona prowadziła działalność w zakresie produkcji żywności bez złożenia wniosku o zatwierdzenie i wpis do rejestru zakładów podlegających urzędowej kontroli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

Natomiast brak w ewidencji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarny w Ł. wymienionego zakładu spowodował, iż obiekt ten nie był pod nadzorem sanitarnym, a działalność była prowadzona przy braku spełnienia podstawowych wymagań higieniczno-sanitarnych mogących stanowić bezpośrednie zagrożenia dla zdrowia i życia konsumentów korzystających z usług Pierogarni, czy też Baru.

W świetle przepisów prawa żywnościowego niedopełnienie obowiązku uzyskania zatwierdzenia zakładu jest poważnym uchybieniem przedsiębiorcy, a zatem jest działaniem bezprawnym.

W niniejszej sprawie M. C. zarzuciła organom, iż nie wyjaśniono wszystkich okoliczności mających wpływ na rozstrzygnięcie poprzez przyjęcie, iż podczas kontroli w dniu 26 października 2012 r. stwierdzono surowce i wyroby garmażeryjne przeznaczonych do dalszej odsprzedaży w Pierogarni w M. oraz Barze "S." w Ł. Jak również, że nie uwzględniono wyjaśnień dotyczących żywności znajdującej się na posesji, która była przeznaczona do potrzeb własnych .

Powyższy zarzut strony nie zasługuje na uwzględnienie, organy szczegółowo uzasadniły swoje decyzje. Kontrole sanitarne przeprowadzone przez upoważnionych przedstawicieli Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. w dniu 26 października 2012 r. wykazały, iż prowadzono na szeroką skalę pełną produkcję gastronomiczną. Natomiast kontrole w dwóch punktach obrotu tj. Pierogami i Barze, których M. C. jest współwłaścicielem wykazały, iż asortyment żywności wprowadzanych w nich do obrotu - pokrywa się z tym co zostało wyprodukowane w S. [...] w M. Ponadto stwierdzono brak możliwości identyfikacji surowców używanych do produkcji żywności. Zarówno bowiem w Barze, jak i Pierogami nie było dokumentacji umożliwiającej identyfikację wprowadzanych do obrotu środków spożywczych.

Bezspornie również M. C. prowadzi działalności w sektorze spożywczym w zakresie produkcji i obrotu żywnością od wielu lat, dlatego też słusznie organy uznały ją za doświadczonego przedsiębiorę działającego na rynku spożywczym. To z kolei oznacza, że M. C. jako doświadczony przedsiębiorca powinna znać i przestrzegać przepisy prawa żywnościowego, co jest obowiązkiem każdego podmiotu działającego w sektorze spożywczym. Jedną z podstawowych zasad prawa żywnościowego jest zasadna odpowiedzialności podmiotów działających na rynku spożywczym, za spełnienie wymagań wynikających z tego prawa zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, stanowiąc, iż podmioty działające na rynku spożywczym i pasz zapewniają, na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji w przedsiębiorstwach będących pod ich kontrolą, zgodność tej żywności lub pasz z wymogami prawa żywnościowego właściwymi dla ich działalności i kontrolowanie przestrzegania tych wymogów.

Zgodzić się należy z organem, iż orzecznictwo sądowe w tej kwestii jest również jednoznaczne m.in. w wyroku z dnia 30 sierpnia 2012 r. (sygn. akt. VII SA/Wa 863/12, publ: www.cbois.nsa.gov.pl) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, iż cyt. "art. 103 ust. 1 pkt 4 ma obligatoryjne zastosowanie w sytuacji, o której mowa w tym przepisie. Organ właściwy do wymierzenia kary pieniężnej - jeśli stwierdzi, iż przedsiębiorca dopuścił się naruszeń wskazanych w tej regulacji prawnej - nie może odstąpić od jej wymierzenia. Ustawodawca w art. 104 ust 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia przewidział jedynie możliwość miarkowania kary, w oparciu o dodatkowe okoliczności, w tym dotyczące stopnia zawinienia. Wskazał przy tym górną i dolną granicę tej kary, co organ musi mieć na względzie. Zatem, w przypadku zaistnienia opisanej sytuacji w art. 103 ust. 1 pkt 4, organ ma obowiązek wymierzyć karę w wysokości co najmniej 1000 zł, ustawodawca nie pozostawił bowiem organowi w tym zakresie żadnej swobody, natomiast ustalając jej wysokość, może wziąć pod uwagę dodatkowe okoliczności".

L. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w L., zgodnie z art. 104 ust. 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, uwzględnił okoliczności istotne dla sprawy, takie jak: stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasową działalność podmiotu na rynku spożywczym. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji rozważył i wyjaśnił przesłanki, którymi kierował się przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej. Główny Inspektor Sanitarny podziela w pełni ocenę dokonaną przez organ I instancji podczas ustalania wysokości kary. W ocenie Głównego Inspektora Sanitarnego kara pieniężna w wysokości 4 000 zł jest karą adekwatną ze względu na stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia i zakres naruszenia przepisów prawa żywnościowego.

Na prywatnej posesji w pomieszczeniach: garażu i tzw. "kuchni letniej" w S. [...] w M. stwierdzono prowadzenie działalności w zakresie pełnej produkcji dań gastronomicznych na szeroką skalę przy braku zapewnienia jakichkolwiek warunków higieniczno - sanitarnych m.in. brudne, zawilgocone, z czarnym nalotem powierzchnie ścian, brak wentylacji, brak zapewnienia warunków do higienicznego chłodzenia potraw po obróbce cieplnej, brak zabezpieczenia gotowych potraw przed przedostawaniem się zanieczyszczeń z zewnątrz, brak segregacji żywności w urządzeniach chłodniczych (biały ser przechowywanym wraz z mrożonym - surowym mięsem wieprzowym, drobiem i rybami). Brak identyfikacji surowców używanych do produkcji dań gastronomicznych, brak dokumentacji lekarskiej do celów sanitarno-epidemiologicznych osób pracujących przy produkcji żywności. Krzyżowanie się dróg czystych i brudnych. W pomieszczeniach produkcyjnych w przypadkowych miejscach przechowywano nieużywany sprzęt gastronomiczny oraz rzeczy nie związane z produkcją żywności tj. rowerki, wózki, akcesoria samochodowe, glazura itp.

Wobec powyższego stopień społecznej szkodliwości działalności prowadzonej poza nadzorem sanitarnym, ocenianej z punktu widzenia ochrony konsumentów dań produkowanych w takich warunkach, musi być uznany za wyjątkowo wysoki.

Również, za organem, stopień zawinienia strony należało uznać za wysoki. Należało w szczególności wziąć pod uwagę, że jako doświadczony przedsiębiorca w tej branży M. C. działała przy pełnej świadomości naruszenia wymagań prawa żywnościowego. Świadczy to o nieprzykładaniu przez stronę należytej wagi do przestrzegania wymagań prawa żywnościowego, a tym samym wymaga adekwatnej reakcji karno-administracyjnej.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, "Państwa Członkowskie ustanawiają również zasady dotyczące środków i kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia prawa żywnościowego i paszowego. Ustanowione środki i kary powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające".

Wskazać należy, że organy urzędowej kontroli żywności, ustalając wysokość kary pieniężnej, muszą brać pod uwagę wszystkie ww. przesłanki. Zapewnienie skuteczności i odstraszającego charakteru kar pieniężnych nakładanych na podstawie ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia jest zaś szczególnie istotne z tego względu, że kary te służą zapewnieniu przestrzegania wymagań prawa żywnościowego, a tym samym stoją na straży bezpieczeństwa żywności oraz zdrowia konsumentów. Organ urzędowej kontroli żywności wymierzając karę uwzględnia nie tylko gwarancje przysługujące przedsiębiorcy, który naruszył wymagania prawa żywnościowego, ale również interesy konsumentów żywności.

W ocenie Sądu, Główny Inspektor Sanitarnego oraz L. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w L., wymierzając karę w kwocie 4 000 zł trafnie uznały, iż jest ona adekwatna do okoliczności przedmiotowej sprawy i w sposób prawidłowy uwzględnia przesłanki wymiaru kary, określone w art. 104 ust. 2 ww. ustawy.

Należy mieć również na względzie, że w całym procesie produkcji żywności nie interes przedsiębiorcy, a życie i zdrowie konsumentów winno być stawiane na pierwszym miejscu.

Odnosząc się do zarzutów skarżącej wskazać trzeba, że są one bezzasadne. Organy wyjaśniły wszystkie okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie. Słusznie organy uznały, że na dzień przeprowadzenia kontroli interwencyjnej, tj. 26 października 2012 r. wszystkie dowody wskazały na prowadzenie działalności na prywatnej posesji w S. [...] w M. w pomieszczeniach: garażu i tzw. "kuchni letniej", oraz że była to działalność podlegająca rejestracji i nadzorowi sanitarnemu, których to obowiązków skarżąca nie dopełniła oraz, że jako doświadczonemu przedsiębiorcy można w tej sytuacji zarzucić działanie z dużym stopniem społecznej szkodliwości oraz z dużym stopniem zawinienia. Zasadnie zatem organy wymierzyły z tego tytułu skarżącej karę w wysokości 4000 złotych w związku z prowadzeniem działalności w zakresie produkcji żywności na prywatnej posesji w S. [...],[...] M., bez złożenia wniosku o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów.

Z tych przyczyn, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ppsa orzekł, jak w sentencji wyroku.