II SA/Wa 1674/13

Uzasadnienie

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla W. [...] Wydział Karny z dnia [...] maja 2012 r. sygn. akt [...] orzeczono, iż skarżący [...] G. P. w dniu [...] kwietnia 2005 roku w W. w związku z pełnieniem funkcji publicznej – funkcjonariusza Policji Wydziału Ruchu Drogowego Komendy [...] Policji i wykonywaniem czynności służbowych na miejscu kolizji drogowej samochodów [...] nr rej. [...], [...] nr rej. [...] oraz [...] nr rej. [...] przy [...] w W. przyjął od R. S. i G. K. korzyść majątkową w postaci butelki alkoholu [...] o wartości [...] ([...]) zł, co stanowiło wypadek mniejszej wagi z art. 228 § 2 k.k. i wobec powyższego na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzono postępowanie karne skarżącego na okres próby wynoszący 2 lata, a powyższy wyrok został utrzymany w mocy orzeczeniem Sądu Okręgowego w W. [...] Wydział Karny Odwoławczy z dnia [...] stycznia 2013 roku sygn. akt [...].

W tej sytuacji Naczelnik Wydziału Ruchu Drogowego Komendy [...] Policji wystąpił z wnioskiem personalnym do Komendanta [...] Policji o zwolnienie skarżącego ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji.

Wobec powyższego Komendant [...] Policji pismem z dnia [...] marca 2013 r. zwrócił się do Przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów Komendy [...] Policji o wyrażenie opinii w formie uchwały w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego ze skarżącym na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma, lecz powyższa opinia nie wpłynęła do organu.

W tym stanie rzeczy Komendant [...] Policji rozkazem personalnym z dnia [...] maja 2013 r. nr [...], działając na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 w zw. z art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. z 2011 r. Dz. U. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), z dniem [...] maja 2013 r. zwolnił skarżącego [...] G. P. ze służby w Policji, nadając decyzji, na podstawie art. 108 § 1 k.p.a., rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – przywołał podstawę prawną rozstrzygnięcia konstatując, że fakt popełnienia przez skarżącego przestępstwa i jego oczywistość wynika wprost z treści wyroku, natomiast brak możliwości pozostawienia go w służbie wynika z troski o autorytet Policji, bowiem przyjmując korzyść majątkową, utracił on nieposzlakowaną opinię, co pozostaje w sprzeczności z art. 25 ust. 1 ustawy. Ponadto w sprawie nie uzyskano opinii organizacji związkowej, lecz przepis prawa obliguje organ jedynie do zwrócenia się o jej otrzymanie i sama opinia, jako taka, nie wiąże organu, zaś nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności uzasadnione jest naruszeniem interesu służby, tożsamym z ważnym interesem społecznym wyrażającym się tym, że bezpieczeństwo i porządek publiczny winny być realizowane przez osoby o niebudzącej żadnej wątpliwości, pozytywnej opinii.

W odwołaniu z dnia [...] maja 2013 r. do Komendanta Głównego Policji, skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu, iż spełnione zostały przewidziane w art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji przesłanki, zezwalające na zwolnienie go ze służby w Policji, mimo niewykazania, iż czyn, o który był oskarżony w postępowaniu karnym, uniemożliwia jego pozostawienie w służbie. Ponadto zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie art. 43 ust. 3 ustawy o Policji poprzez wydanie go bez uzyskania opinii w formie uchwały Wojewódzkiego Niezależnego Samorządu Związku Zawodowego Policjantów Komendy [...] Policji. Wobec powyższego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy Komendantowi [...] Policji do ponownego rozpatrzenia.

Komendant Główny Policji rozkazem personalnym z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...], mając za podstawę art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżony rozkaz personalny z dnia [...] maja 2013 r. W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny oraz na brzmienie przepisu stanowiącego materialnoprawną podstawę zwolnienia ze służby w Policji – podał, że art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy nie ustanawia katalogu przestępstw, których popełnienie uniemożliwia pozostawienie policjanta w służbie. Dlatego też w każdej sprawie obowiązkiem organu jest ustalenie i rozważenie, czy okoliczności przestępstwa, wysokość spowodowanej lub grożącej szkody majątkowej, także szkody innego rodzaju oraz pobudki działania sprawcy usprawiedliwiają wniosek, że dalsze jego pozostawanie w służbie jest niedopuszczalne. Przesłanka "oczywistości popełnienia przestępstwa" musi być oceniana w każdej indywidualnej sprawie dotyczącej danego policjanta poprzez ustalenie okoliczności faktycznych, składających się na taką ocenę danej sprawy oraz wykazanych w uzasadnieniu decyzji o zwolnieniu. Oczywistość popełnienia przestępstwa może być stwierdzona na podstawie oceny konkretnego zdarzenia, które nie pozostawia wątpliwości, że przestępstwo zostało popełnione, a oczywistość dotyczy bezsporności (obiektywności) faktu, a więc samego zaistnienia czynu kwalifikowanego przez prawo jako przestępstwo, bez względu na to, czy przestępstwo to będzie następnie ścigane i sprawca skazany. Przestępstwo jest zatem oczywiste, jeżeli nienasuwający wątpliwości stan faktyczny pozwala na pewne stwierdzenie, iż osoba dopuściła się czynu przestępczego zagrożonego sankcją karną przez ustawę. Ponadto osoby sprawujące funkcje publiczne poddane są surowszej ocenie, niż zwykli obywatele. Policjantów obowiązują szczególnie rygorystyczne wymagania w zakresie przestrzegania prawa i w świetle podstawowych zasad, na których opiera się działanie Policji, sam fakt naruszenia obowiązującego porządku prawnego, bez względu na to, jaki charakter ma owo naruszenie, stanowi sprzeniewierzenie się obowiązkom i zasadom etyki zawodowej policjanta. Policja jako formacja służąca społeczeństwu i przeznaczona do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego jest jedną z instytucji, która dysponuje bardzo dolegliwymi dla obywateli środkami realizacji władztwa państwowego. Szczególna rola tej formacji i jej zhierarchizowana struktura wymaga dla skutecznego i prawidłowego działania, przestrzegania także innych, poza normami prawa karnego, przepisów i zasad. Nałożenie na policjantów szczególnych obowiązków uzasadnia przede wszystkim społeczna rola tej formacji, charakter powierzonych jej zadań i kompetencji oraz związane z działalnością Policji zaufanie społeczne. Służyć ma ona również przeciwdziałaniu takim zachowaniom, które mogłyby pozbawić ją wiarygodności w oczach opinii publicznej, zwłaszcza, że wiele uprawnień przyznanych Policji pozwala na ingerencję w sferę wolności i praw obywatelskich. Dlatego też nie do pogodzenia z funkcją i rolą, jaką wypełnia Policja, jest realizowanie zadań służbowych przez policjanta, który popełnił przestępstwo. Z zawodem policjanta wiąże się szczególny stopień społecznego zaufania i w związku z tym od policjantów wymaga się, aby przestrzegali szczególnych reguł godnego i zgodnego ze społecznym zaufaniem zachowania się. Odnosi się to zarówno do sfery służby, jak i postawy osobistej. Zachowanie natomiast skarżącego w sposób istotny ujemnie wpłynęło na jego prestiż oraz dobre imię Policji i świadczy o lekceważącym stosunku funkcjonariusza do przepisów prawa, zwłaszcza, gdy z racji pełnionej funkcji powinien on stać na straży praworządności. Ponadto funkcjonowanie Policji, jako formacji służącej społeczeństwu, jest możliwe wyłącznie wtedy, gdy jej przedstawiciele będą darzeni społecznym zaufaniem. Zaufaniem zaś nie mogą być obdarzeni policjanci, których postawa i zachowanie w służbie, jak i poza nią, nie znajdują akceptacji społecznej. Zatem w kontekście powyższego, przedstawiony stan faktyczny sprawy uniemożliwia pozostawanie [...]G. P. w służbie, bowiem zgodnie z art. 25 ustawy, służbę w Policji może pełnić obywatel polski o nieposzlakowanej opinii, który nie był skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, korzystający z pełni praw publicznych, posiadający co najmniej średnie wykształcenie oraz zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować, a także dający rękojmię zachowania tajemnicy stosownie do wymogów określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych. Policjant więc jako osoba powołana do egzekwowania przepisów prawa, sam musi przestrzegać tego prawa w najwyższym stopniu. Wszelkie niepraworządne działania policjanta, jak również uzasadnione podejrzenie o takie działanie, rodzić muszą zdecydowane kroki zmierzające do odsunięcia od wykonywania czynności służbowych, a w konsekwencji do wykluczenia z szeregów Policji. Co zaś się tyczy braku opinii organizacji związkowej, to podkreślono, że opinia ta nie jest dla organu wiążąca i nie stanowi ona także dowodu w sprawie. Skarżący zatem nie może skutecznie powoływać się na treść opinii w odwołaniu, bowiem nie może z niej wywodzić skutków prawnych. Zauważono, że cytowany przepis zawiera zwrot "może nastąpić", który jednoznacznie wskazuje, że zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji może, lecz nie musi być poprzedzone opinią organizacji zakładowej związku zawodowego policjanta, zaś organ zwrócił się o wydanie takiej opinii i odstąpienie przez tę organizację od zaopiniowania zwolnienia funkcjonariusza, nie może być utożsamiane z niedopełnieniem przez organ I instancji ustawowego wymogu w tym zakresie. Dalej stwierdzono, że organ pierwszej instancji nadając zaskarżonemu rozstrzygnięciu rygor natychmiastowej wykonalności miał na uwadze ważny interes społeczny przejawiający się szczególnym statusem i zadaniami Policji, która jako formacja służąca społeczeństwu i przeznaczona do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego jest jedną z instytucji, której szczególna rola i zhierarchizowana struktura wymaga skutecznego i prawidłowego działania. Roli tej nie może wypełniać w sytuacji, gdy w jej szeregach znajdują się funkcjonariusze nieprzestrzegający prawa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący G. P. wniósł o uchylenie zaskarżonego i poprzedzającego go rozkazu personalnego zarzucając obrazę;

1) art. 7 k.p.a. mające wpływ na rozstrzygnięcie, co objawiło się nie wszechstronnym lecz fragmentarycznym zbadaniem okoliczności faktyczno – prawnych sprawy, w tym pominięciu okoliczności związanych z przebiegiem jego służby, ustalonych przez sąd okoliczności towarzyszących wręczeniu butelki alkoholu;

2) art. 41 ust. 2 pkt. 8 ustawy o Policji przez ustalenie, iż jego zachowanie wyczerpało dyspozycję tego przepisu, tj. było oczywiste i uniemożliwienie jego pozostania w służbie;

3) art. 43 ust. 3 ustawy o Policji przez wydanie rozkazu personalnego bez uzyskania opinii w formie uchwały od Przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Niezależnego Samorządu Związku Zawodowego Policjantów K.[...].P. w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego;

4) naruszenie przez Komendanta [...] Policji i Komendanta Głównego Policji przepisów art. 35 i 36 k.p.a. przez zaniechanie powiadomienia strony o przedłużeniu postępowania i przyczynach zwłoki.

W uzasadnieniu natomiast wskazał, że orzeczenie Sądu nie jest jednoznaczne, bowiem umarzając postępowanie odstąpiono od wskazania jego winy. Zatem wątpliwe jest, że popełnił czyn o znamionach przestępstwa. Dalej dodał, że nie zbadano, czy przyjęcie butelki alkoholu, jest czynem uniemożliwiającym pozostawanie w służbie. W dalszej części podniósł, że rozkaz wydano bez opinii organizacji związkowej i to, że nie wydano jej w terminie, umożliwiało przedłużenie postępowania administracyjnego, a ponadto organ drugiej instancji po upływie miesiąca wydał rozkaz personalny i nie powiadomiono go o tym w trybie art. 36 k.p.a., podobnie jak przy procedowaniu przez organ pierwszej instancji, który po wszczęciu postępowania, wydał decyzję po upływie miesiąca czasu.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod tym kątem podlega oddaleniu, bowiem zaskarżony rozkaz personalny został wydany zgodnie z prawem. Stosownie do treści art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. z 2011 r. Dz. U. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), który stanowił materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji, policjanta można zwolnić ze służby w przypadku popełnienia czynu o znamionach przestępstwa albo przestępstwa skarbowego, jeżeli popełnienie czynu jest oczywiste i uniemożliwia go pozostawienie w służbie.

W rozpoznawanej natomiast sprawie bezspornym jest, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla W. [...] Wydział Karny z dnia [...] maja 2012 r. sygn. akt [...] utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w W. [...] Wydział Karny Odwoławczy z dnia [...] stycznia 2013 roku sygn. akt [...], warunkowo umorzono wobec skarżącego G. P. postępowanie karne na okres próby wynoszący 2 lata za to, że w dniu [...] kwietnia 2005 roku w W. w związku z pełnieniem funkcji publicznej – funkcjonariusza Policji Wydziału Ruchu Drogowego Komendy [...] Policji i wykonywaniem czynności służbowych na miejscu kolizji drogowej samochodów [...] nr rej. [...], [...] nr rej. [...] oraz [...] nr rej. [...] przy [...] w W. przyjął od R. S. i G. K. korzyść majątkową w postaci butelki alkoholu [...] o wartości [...] ([...]) zł, co stanowiło wypadek mniejszej wagi z art. 228 § 2 k.k.

Stąd też skarżący dopuścił się czynu o znamionach przestępstwa i jego oczywistość została w sposób jednoznaczny potwierdzona wyrokiem Sądu. Stosownie bowiem do treści art. 66 § 1 Kodeksu karnego, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Stąd też warunkowe umorzenie postępowania jest środkiem probacyjnym, który opiera się na zaniechaniu skazania i wymierzenia kary sprawcy przestępstwa winnego popełnienia przestępstwa. Stanowisko takie jest od dawna utrwalone już w poglądach doktryny i w judykaturze, bowiem jak stwierdził np. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 stycznia 2002 r. sygn. akt III KKN 303/00: "Nie można bowiem w sposób racjonalny twierdzić, że rozstrzygnięcie w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania nie zawiera ustalenia winy oskarżonego, a tym samym narusza ono przepis art. 66 § 1 k.k. Wręcz przeciwnie, właśnie analiza dyspozycji zawartej w powołanym przepisie prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż zupełnie podstawowymi przesłankami zastosowania dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania są m.in.: brak wątpliwości co do okoliczności popełnienia czynu, oraz ustalenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Właśnie dlatego warunkowe umorzenie postępowania jest immanentnie związane ze stwierdzeniem winy. Jest bowiem oczywiste, że dokonanie oceny czy wina jest znaczna, czy też nie jest znaczna wymaga pierwotnego uznania, że sprawca czynu zabronionego w ogóle ponosi winę. Tak też przedmiotowe zagadnienie było traktowane przez ustawodawcę, który orzekanie w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania przekazał do wyłącznych uprawnień sądu podkreślając, że jest ono "związane z wymaganiem niewątpliwego ustalenia winy oskarżonego" (uzasadnienie rządowego projektu nowego k.p.k., s. 426)" (LEX nr 75033). Zatem stanowisko skarżącego sprowadzające się do tezy, że orzeczenie Sądu nie jest jednoznaczne, bowiem warunkowo umarzając postępowanie odstąpiono od wskazania jego winy, nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie można się również zgodzić ze skarżącym, że bezwzględnym warunkiem zwolnienia policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8, jest dysponowanie przez organ opinią organizacji związkowej. W myśl bowiem art. 43 ust. 3 ustawy, zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 i 8 może nastąpić po zasięgnięciu opinii organizacji zakładowej związku zawodowego policjantów.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że Komendant [...] Policji pismem z dnia [...] marca 2013 r. zwrócił się do Przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów Komendy [...] Policji o wyrażenie opinii w formie uchwały w przedmiocie rozwiązania stosunku służbowego ze skarżącym na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma. Jednakże organizacja związkowa nie odpowiedziała na powyższe pismo i w konsekwencji nie wyraziła swojej opinii. Jednakże należy mieć na względzie, że cytowany już wyżej przepis art. 43 ust. 3 zawiera zwrot "może nastąpić", który wskazuje, że zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 może, lecz nie musi być poprzedzone opinią organizacji zakładowej związku zawodowego policjanta. Nietrudno sobie również wyobrazić fakt, że pasywność organizacji związkowej w tej kwestii, mogłaby – przy przyjęciu odmiennej interpretacji – skutecznie uniemożliwić organowi zwolnienie policjanta ze służby, co kłóciłoby się również z wykładnią celowościową wspomnianego przepisu. Wobec powyższego, odpowiadając na zarzut skarżącego, brak opinii organizacji związkowej, do której organ zwrócił się o jej wydanie, nie stanowi przeszkody do zwolnienia funkcjonariusza ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że brzmienie przepisu art. 41 ust. 2 pkt 8 ("Policjanta można zwolnić ze służby") wskazuje na uznaniowy charakter decyzji w tym przedmiocie. Jednocześnie godzi się podkreślić, że uznanie administracyjne nie oznacza dowolności w trakcie podejmowania rozstrzygnięcia i wymaga przede wszystkim szczególnie starannego i rzetelnego oraz szczegółowego wykazania przesłanek warunkujących zastosowanie tego przepisu oraz – co należy zaakcentować – przedstawienia w taki sam sposób, że przesłanki te nie zostały spełnione przez stronę. Innymi słowy mówiąc, decyzja uznaniowa w żadnej mierze nie może się opierać na gołosłowności i w konsekwencji nieść znamiona dowolności. Stąd też organ Policji podejmując takie rozstrzygnięcie jest związany regułami postępowania administracyjnego, które określają jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania. Musi więc m.in. przestrzegać zasady dochodzenia do prawdy obiektywnej, a więc podejmować wszelkie niezbędne kroki zmierzające do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy (art. 7 k.p.a.), jak również jest on zobowiązany do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw oraz obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.) i musi wreszcie w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzyć oraz ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie zgodnie z wymaganiami art. 107 § 3 k.p.a.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie – w ocenie Sądu – zarówno z akt sprawy, jak i z uzasadnienia rozkazu personalnego wynika, że Komendant Główny Policji zadośćuczynił powyższym powinnościom i zbadał wyczerpująco wszystkie okoliczności faktyczne oraz dokonał obiektywnej i wnikliwej ich oceny przed zwolnieniem skarżącego ze służby w Policji. Mianowicie analizując zaskarżony rozkaz personalny, organ – w ocenie Sądu – w sposób obszerny, a przede wszystkim szczegółowo i rzetelnie wyjaśnił motywy rozstrzygnięcia oraz w sposób przekonywający wskazał, dlaczego postawa zaprezentowana przez skarżącego uniemożliwia jego pozostanie w służbie. W tym miejscu wskazać należy na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 września 2008 r. sygn. akt K 35/06 (Dz. U. Nr 163, poz. 1026), w którym stwierdzono, że art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji jest zgodny z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia wskazano m.in., że z analizy art. 25 ust. 1 i art. 41 ustawy o Policji wynika, iż poszczególne zwolnienia funkcjonariuszy ze służby ustawodawca wiąże z kryteriami niekaralności i nieposzlakowanej opinii, jakie muszą spełniać kandydaci ubiegający się o pracę w Policji. Fakultatywna decyzja o zwolnieniu policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o Policji związana jest właśnie z utratą przez policjanta kwalifikacji w postaci nieposzlakowanej opinii na skutek popełnienia przestępstwa albo przestępstwa skarbowego. Trybunał Konstytucyjny powtórzył także wielokrotnie już prezentowane stanowisko, że sprawowanie służby publicznej nie może być ujmowane w kategoriach tylko przywilejów, lecz należy je ujmować raczej w kategoriach służby, posłannictwa i roztropnej troski o dobro wspólne, która zakłada kwalifikowane wymagania i odpowiedzialność. Szczególny charakter służby publicznej służb mundurowych umożliwia odmienne i bardziej rygorystyczne, niż w przypadku innych zawodów i funkcji, ukształtowanie statusu służbowego, w tym zakresu jego utraty. Stąd też uprawnione jest twierdzenie, że osoba, która warunków pełnienia służby nie spełnia, nie może sobie rościć pretensji do powołania jej na określone stanowisko lub pozostawania na nim. Zatem w niniejszej sprawie, jeśli się zważy na potwierdzoną wyrokiem sądu karnego winę w popełnieniu przez skarżącego przestępstwa i to w związku z wykonywaniem czynności służbowych, to fakt ten wyłącza wymienionego z kręgu osób spełniających warunki, o których mowa w art. 25 ust. 1 ustawy o Policji i w kontekście powyższego, kłóci się to z tezą skarżącego, o jego nienagannej opinii.

Na koniec zaś dodać należy skarżącemu, że wprawdzie organy w sposób nieznaczny przekroczyły terminy wydania rozkazów personalnych, jednak – zdaniem Sądu – nie miało to istotnego wpływu na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), należało orzec jak w sentencji wyroku.