III SA/Kr 646/13

Uzasadnienie

wyroku WSA w Krakowie z dnia 28 listopada 2013r.

W dniu 30 listopada 2012r. Rada Gminy U podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzenia ścieków na terenie gminy U. Uchwała została podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006r. nr 123, poz. 858 z późn. zm.). Zgodnie z § 1 ust. 1 tej uchwały, taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę zostały ustalone w wysokości 10,91 zł brutto za 1 m3 w przypadku I grupy odbiorców (indywidualne gospodarstwa domowe) i 11,32 zł brutto za 1 m3 w przypadku II grupy odbiorców (pozostali odbiorcy). Z kolei w § 2 ust. 1 tej uchwały zatwierdzono taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków w wysokości 9,24 zł brutto za 1 m3 w przypadku I grupy odbiorców i 9,64 zł brutto za 1 m3 w przypadku II grupy odbiorców.

Pismem z dnia 28 stycznia 2013r. Sanatorium Uzdrowiskowe "A" sp. z o.o. w W wezwało Radę Gminy U do usunięcia naruszenia prawa jakie nastąpiło poprzez podjęcie w/w uchwały z dnia 30 listopada 2012r. Nr [...] i jej uchylenie. Sanatorium "A" zarzuciło, iż w przypadku II grupy odbiorców przedmiotową uchwałą podwyższono cenę za dostarczenie wody aż o 75%, a cenę za odprowadzenie ścieków aż o 35% w stosunku do ceny obowiązującej dotychczas. Tymczasem w przypadku indywidualnych gospodarstw domowych podwyżka ta (po uwzględnieniu przewidzianych przez Radę Gminy dopłat do 1 m3 wody i do 1 m3 ścieków) wyniosła odpowiednio 41,97% i 29,22%. Zdaniem Sanatorium, przedmiotowa uchwała nie zawiera praktycznie żadnego racjonalnego i merytorycznego uzasadnienia tak drastycznych podwyżek, bo za takie nie można uznać kilku lakonicznych i ogólnikowych zdań uzasadniających przyjęcie tak wygórowanych cen. Sanatorium uważa, iż przyjęcie tak nadmiernych cen zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków powoduje, iż główny ciężar zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków został nałożony tylko na jedną grupę odbiorców (m.in. przedsiębiorców). Poza tym uchwalając dopłaty jedynie dla indywidualnych gospodarstw domowych Rada Gminy naruszyła zasadę równości wobec prawa poprzez rażące zróżnicowanie cen za przedmiotowe usługi, wykorzystując przy tym pozycję monopolisty. Zdaniem Sanatorium "A", wprowadzona podwyżka godzi nie tylko w interes społeczny i publiczny, ale również w interesy podmiotów prowadzących działalność leczniczą, gdyż zwiększa koszty ich działalności. Powoduje to, że podmioty te nie mogą konkurować z innymi tego typu podmiotami prowadzącymi działalność leczniczą na terenie innych gmin. Zdaniem Sanatorium, wprowadzona podwyżka stanowi naruszenie art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Sanatorium dodało, iż zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków jest działalnością użyteczności publicznej, która nie jest ekwiwalentna, tj. odbiorcy nie ponoszą pełnej odpowiedzialności za korzystanie z efektów tej działalności, a co wiąże się w związku z tym z koniecznością zasilenia finansowego ze środków publicznych. Ponadto Sanatorium "A" uważa, iż w podejmowaniu przedmiotowej uchwały naruszono art. 5a ustawy o samorządzie gminnym, gdyż nie przeprowadzono konsultacji z mieszkańcami gminy.

Pismem z dnia 3 kwietnia 2013r. Przewodniczący Rady Gminy U poinformował Sanatorium Uzdrowiskowe "A" sp. z o.o. w W, że Rada Gminy U nie uwzględniła jego wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Przewodniczący Rady stwierdził, iż w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa nie wykazano naruszenia trybu zatwierdzenia samych taryf, a kwestionując taryfy dla odbiorców innych niż indywidualne gospodarstwa domowe nie podano konkretnych zarzutów co do ich ustalenia, a jedynie powołano się na ich wysokość. Wobec powyższego Przewodniczący Rady Gminy stwierdził, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wysokości zatwierdzonych taryf bowiem podwyżka ta (znikoma w stosunku do taryf obowiązujących w roku ubiegłym) wynika z prawidłowo przeprowadzonej kalkulacji przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, a ponoszenie tych kosztów przez odbiorców usług jest celowe i konieczne. Poza tym Rada Gminy nie ustala taryf, a jedynie je zatwierdza.

Przewodniczący Rady Gminy wyjaśnił również, iż zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, rada gminy może podjąć uchwałę o dopłacie do jednej, wybranych lub wszystkich taryfowych grup odbiorców, z którego to uprawnienia nie musi jednak skorzystać. Zdaniem Przewodniczącego Rady, nie można zatem zarzucać Radzie Gminy bezczynności, czy też podjęcia czynności niezgodnej z prawem, skoro nie miała ona w ogóle obowiązku uchwalenia dopłat. Przewodniczący Rady dodał, iż uchwalenie dopłat dla jednej grupy odbiorców nie rodzi po stronie rady gminy obowiązku uchwalenia takich dopłat także dla pozostałych grup odbiorców.

Za całkowicie chybiony Przewodniczący Rady uznał zarzut naruszenia art. 5a ustawy o samorządzie gminnym. Zdaniem Przewodniczącego Rady, przepis ten przewiduje jedynie możliwość przeprowadzenia konsultacji z mieszkańcami gminy, a poza tym coroczne zatwierdzenie taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzenia ścieków nie jest kategorią spraw, która wymagałaby konsultacji społecznych.

Pismem z dnia 6 maja 2013r. Sanatorium Uzdrowiskowe "A" sp. z o.o. w W wniosło skargę na uchwałę Rady Gminy U z dnia 30 listopada 2012r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzenia ścieków na terenie gminy U, domagając się stwierdzenia jej nieważności bądź uznania, że została ona podjęta z naruszeniem prawa. Zaskarżonej uchwale Sanatorium "A" zarzuciło naruszenie art. 3 oraz art. 24 ust. 1 i ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków polegające na rażącym podniesieniu wysokości ceny za dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków (odpowiednio o 75% i 35%) w stosunku do roku poprzedniego, dla grupy II odbiorców, do której należy strona skarżąca. Sanatorium zarzuciło również naruszenie art. 20 ust. 1 w związku z ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków polegające na ustalaniu dopłat do wody i ścieków po zatwierdzeniu taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na terenie Gminy U. Ostatni podniesiony przez stronę skarżącą zarzut dotyczył naruszenia art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 3 ust. 1 oraz art. 24 ust. 1 i ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, poprzez nadużycie pozycji dominującej skarżonego organu w zakresie kształtowania cen za dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków oraz ustalenie, że dla grupy II odbiorców w/w usług, do której należy skarżąca, cena za dostarczenie wody wzrosła aż o 75% a cena za odprowadzenie ścieków wzrosła o 35% w stosunku do roku poprzedniego. Z ostrożności procesowej strona skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 5a ustawy o samorządzie gminnym, poprzez niedochowanie przy podejmowaniu zaskarżonej uchwały procedury przewidzianej przez w/w przepis, a dotyczącej konsultacji z przedstawicielami podmiotów objętych grupą II odbiorców usług związanych z zaskarżoną uchwałą w sprawie tak znacznego podwyższenia ceny za dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków. Strona skarżąca podała, iż zaskarżona uchwała narusza jej interes prawny, gdyż determinuje wysokość opłat za dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków, do których ponoszenia zobowiązany jest każdy odbiorca usług publicznych świadczonych przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne. Zaskarżona uchwała stanowi zatem podstawę do prowadzenia rozliczeń pomiędzy skarżącym a przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca powtórzyła zarzuty wyrażone w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Podnosiła, że zaskarżona uchwała nie zawiera praktycznie żadnego racjonalnego i merytorycznego uzasadnienia dla tak drastycznych podwyżek przedmiotowych cen. Zdaniem strony skarżącej, stanowi to naruszenie zasady państwa i prawa oraz praworządności, wyrażone odpowiednio w art. 2 i art. 7 Konstytucji RP. W ocenie strony skarżącej ukształtowanie cen zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków w sposób w jaki uczyniła to Rada Gminy U, a także ustanowienie dopłat jedynie dla indywidualnych gospodarstw domowych, powoduje, że główny ciężar zaopatrzenia w wodę i odprowadzenie ścieków został przeniesiony na II grupę odbiorców (m.in. na przedsiębiorców), co stanowi to naruszenie zasady równości wobec prawa. W skardze zarzucono także naruszenie art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, gdyż Gmina wykorzystała swoją pozycję monopolisty. Przyjęcie takiej wysokości cen dla przedsiębiorców powoduje zmniejszenie konkurencyjności przedsiębiorstwa skarżącej spółki w stosunku do instytucji świadczących podobne usługi w innych gminach. Strona skarżąca podkreśliła też, że zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków jest działalnością użyteczności publicznej, która nie jest ekwiwalentna, tj. odbiorcy nie ponoszą pełnej odpowiedzialności za korzystanie z efektów tej działalności, co wiąże się z koniecznością zasilenia finansowego ze środków publicznych. Strona skarżąca nie zgadza się ze stanowiskiem zawartym w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, albowiem w swoim wezwaniu kwestionowała wysokość ceny jaką została obciążona za dostarczenie wody i odprowadzenie ścieków, a nie jedynie wysokości taryf. Strona skarżąca nie kwestionowała również kompetencji Rady Gminy w zakresie zatwierdzenia taryf. Dla strony skarżącej ważny jest negatywny skutek podjęcia zaskarżonej uchwały, tj. wysoka cena jaką zobowiązana jest uiszczać na jej podstawie.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy U wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej. Zdaniem Wójta Gminy, skarżąca Spółka dopuszcza się manipulacji twierdząc, że nastąpiły kilkudziesięcioprocentowe podwyżki. Cena 1 m3 wody ustalona w zaskarżonej uchwale dla grupy II odbiorców jest bowiem wyższa od ceny z roku ubiegłego o 14 groszy, a cena 1 m3 ścieków o 8 groszy. O podobne kwoty wzrosły też ceny dla grupy I odbiorców (11 groszy woda i 8 groszy ścieki). Wójt Gminy U nie zgodził się również z zarzutem strony skarżącej, że doszło do naruszenia art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 3 ust. 1 i art. 24 ust. 1 i ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, skoro jak wyżej wykazano i co wynika bezpośrednio z treści zaskarżonej uchwały, podwyżki były groszowe, a dodatkowo, organ nie ustalał tych cen, lecz je tylko zatwierdził, uznając za uzasadnione. W ocenie Wójta Gminy, chybionym jest też zarzut, że nie przeprowadzono konsultacji przewidzianych art. 5a ustawy o samorządzie gminnym, albowiem sprawa zatwierdzania taryf nie należy do kategorii spraw, dla których przeprowadzanie konsultacji jest obligatoryjne, a coroczne zatwierdzania taryf oraz ustalanie ewentualnych dopłat dla poszczególnych grup taryfowych nie należy do spraw wymagających konsultacji społecznych.

W piśmie z dnia 25 czerwca 2013r. strona skarżąca odniosła się do twierdzeń Wójta Gminy U podniesionych w odpowiedzi na skargę. Skarżąca Spółka podkreśliła, iż podjęcie zaskarżonej uchwały spowodowało kilkudziesięcioprocentowe podwyższenie cen. Skarżąca wyjaśniła, iż dla niej istotna jest finalna cena jaką będzie musiała uiścić, a ta została zawyżona w sposób znaczny. Spółka zarzuciła również, iż organ nie odniósł się w ogóle do zarzutu naruszenia art. 21 i art. 24 ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Ponadto strona skarżąca podtrzymała swoje zarzuty zawarte w skardze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Przystępując do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd w pierwszej kolejności ocenił, że strona skarżąca była uprawniona do wniesienia niniejszej skargi na uchwałę Rady Gminy U z dnia 30 listopada 2012r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzenia ścieków na terenie gminy U, biorąc pod uwagę treść art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013r., poz. 594 z późn. zm., zwana dalej u.s.g.) w związku z art. 3 §2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 z późn. zm., zwana dalej p.p.s.a.). W ocenie Sądu zaskarżona uchwała dotycząca zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest aktem w sprawie z zakresu administracji publicznej podlegającym zaskarżeniu do sądu administracyjnego w myśl powołanych przepisów przez skarżące Sanatorium powołujące się w niniejszej sprawie na naruszenie jego interesu prawnego poprzez zawyżenie cen za wodę. Skarga została wniesiona z zachowaniem wymaganego ustawą trybu i terminu wniesienia skargi. Zachowany został wymóg poprzedzenia skargi bezskutecznym wezwaniem do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącej, przewidzianym w art. 101 ust. 1 u.s.g., bowiem pismem z dnia 28 stycznia 2013r. strona skarżąca zwróciła się do organu z wezwaniem o usunięcie naruszenia i okazało się ono bezskuteczne. Strona skarżąca dochowała także przewidzianego w obowiązujących przepisach terminu do wniesienia skargi. Złożona zatem w niniejszej sprawie skarga jest dopuszczalna i podlega rozpoznaniu przez Sąd.

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) oraz art. 1 i art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 cyt. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W ramach tej kognicji Sąd bada czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Na podstawie powyższych kryteriów należy stwierdzić, że wniesiona w niniejszej sprawie skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona uchwała Rady Gminy U jest zgodna z prawem.

Poza sporem jest, że zaskarżona uchwała dotycząca zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest aktem prawa miejscowego. Kompetencje gminy w zakresie stanowienia prawa miejscowego określają przepisy rozdziału 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym. Stosownie do treści art. 40 ust. 1 tej ustawy, gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego jedynie na podstawie upoważnień ustawowych. Zgodnie z art. 24 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006r., nr 123, poz. 858 ze zm.) rada gminy w drodze uchwały zatwierdza opracowane przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne taryfy, sprawdzone uprzednio przez wójta z punktu widzenia zgodności z prawem oraz celowości ponoszonych kosztów.

W ocenie Sądu w zaskarżonej uchwale prawidłowo zastosowano przytoczone powyżej przepisy ustawy z dnia 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, będące jej podstawą prawną. Nieuzasadnione w ocenie Sądu są zatem podniesione w skardze zarzuty, jakoby zaskarżona uchwała w sposób nieuprawniony różnicowała cenę wody i ustalała ją w sposób nadmiernie wygórowany bez należytego uzasadnienia. Wbrew zarzutom skargi, zatwierdzone zaskarżoną uchwałą stawki opłat za dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków zostały ustalone w sposób realizujący wymogi art. 20 ust. 2-4 w/w ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Stawki opłat zostały ustalone na podstawie wykazanych przez przedsiębiorstwo wodociągowe niezbędnych przychodów, po dokonaniu ich alokacji na poszczególne taryfowe grupy odbiorców usług i zostały zróżnicowane dla poszczególnych taryfowych grup odbiorców usług na podstawie udokumentowanych różnic kosztów zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, przy uwzględnieniu niezbędnych przychodów przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego, co zostało szczegółowo opisane w Uzasadnieniu taryfy za dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków w Gminie U w roku 2013 (k. 90-103). Zgodnie zatem z treścią art. 24 ust. 3 i 4 cytowanej ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków wysokość opłat za dostarczanie wody i odbiór ścieków dla poszczególnych grup odbiorców została w niniejszej sprawie ustalona na podstawie szczegółowej kalkulacji cen i stawek opłat, w oparciu o koszty ponoszone przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, zweryfikowane przez organ gminy pod względem celowości ich ponoszenia. Przytoczone powyżej przepisy upoważniały do wprowadzania zróżnicowanych stawek ceny wody dla poszczególnych grup taryfowych odbiorców. Wysokość przyjętych cen została należycie uzasadniona w uzasadnieniu do taryfy i przeanalizowana przez organ gminy, co potwierdza tocząca się dyskusja nad wysokością stawek na sesji Rady w dniu 30 listopada 2012r. Wbrew zatem zarzutom skargi, zaskarżona uchwała prawidłowo realizuje zarówno przytoczone powyżej przepisy ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy.

Zarzucane przez stronę skarżącą rażące podniesienie zaskarżoną uchwałą dotychczasowych opłat za wodę nie jest uzasadnione, albowiem w stosunku do cen ustalonych taryfą za poprzedni rok podwyżka jest nieznaczna. Z tych powodów nieuzasadnione są zarzuty naruszenia art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w związku z art. 3 ust. 1 i art. 24 ust. 1 i ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Znaczące podniesienie ceny wody dla strony skarżącej nie wynika z zaskarżonej uchwały, lecz z faktu, że strona skarżąca nie została objęta dopłatami do cen wody przewidzianymi w uchwale Rady Gminy U z dnia 30 listopada 2012r. Nr [...] w sprawie dopłaty do 1 m 3 wody i do 1 m3 ścieków. Zarzuty te pozostają jednak poza zakresem niniejszej sprawy.

Za nieuzasadnione uznać należy również podnoszone w skardze zarzuty naruszenia zaskarżoną uchwałą art. 3 ust. 1 i art. 24 ust. 1 i ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Art. 3 ust. 1 przewiduje, że zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy. Zaskarżona uchwała, zatwierdzająca taryfy dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków, realizując to zadanie własne, tego przepisu nie narusza. Nie został naruszony także art. 24 ust. 1 w/w ustawy przewidujący, że taryfy podlegają zatwierdzeniu w drodze uchwały rady gminy, z wyjątkiem taryf zmienionych w związku ze zmianą stawki podatku od towarów i usług. Zaskarżoną uchwałą Rada Gminy U ten przepis wykonała, stanowiąc o zatwierdzeniu taryf. W niniejszej sprawie nie może też wywołać oczekiwanego przez stronę skarżącą skutku zarzut naruszenia art. 24 ust. 6 w/w ustawy, który przewiduje, że rada gminy może podjąć uchwałę o dopłacie dla jednej, wybranych lub wszystkich taryfowych grup odbiorców usług. Kwestię dopłat Rada Gminy U uregulowała w odrębnej uchwale, o której była mowa powyżej. Wbrew zarzutom skargi, kwestia dopłat może stanowić przedmiot odrębnej uchwały rady gminy, do czego wyraźną podstawę prawną daje art. 24 ust. 6 w/w ustawy. Nieuzasadnione są też odnoszone do kwestii dopłat zarzuty naruszenia art. 20 ust. 1 w związku z ust. 6. Sąd nie podziela poglądu strony skarżącej, że późniejsze podjęcie uchwały w sprawie dopłat do wody narusza art. 20 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków prowadząc do zmiany taryfy, które w świetle tego przepisu są ustalane na rok i nie mogą być w trakcie tego roku zmieniane. Nie można uchwały w sprawie dopłat do wody utożsamiać z uchwałą w sprawie zmiany taryfy. Są to dwie różne regulacje prawne, oparte na różnych podstawach prawnych i różnych przesłankach. Uchwała w sprawie dopłat nie zmienia zatem taryf zaproponowanych przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne i zatwierdzonych przez radę gminy.

Nieuzasadniony jest również podniesiony w skardze zarzut naruszenia art. 5a ustawy o samorządzie gminnym poprzez brak przeprowadzania konsultacji z mieszkańcami. Zatwierdzanie taryf nie należy do spraw wymagających przeprowadzenia obligatoryjnych konsultacji społecznych z mieszkańcami, w tym zakresie zatem nie można czynić Radzie Gminy U zarzutu, że poprzez niepoprzedzenie podjęcia uchwały konsultacjami z mieszkańcami, uchwała jest dotknięta istotnym naruszeniem prawa.

Wbrew zatem twierdzeniom strony skarżącej, zaskarżona uchwała nie narusza prawa materialnego.

W ocenie Sądu zaskarżona uchwała nie narusza także prawa procesowego, zgromadzone w aktach sprawy dokumenty potwierdzają bowiem, że podjęta ona została zgodnie z wymogami proceduralnymi przewidzianymi w obowiązujących przepisach, w tym zwłaszcza w ustawie z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym oraz ustawie z dnia 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Wniosek o zatwierdzenie taryfy został złożony zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, w terminie 70 dni przed planowanym dniem wejścia w życie taryf (wniosek Zakładu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w W o zatwierdzenie taryf został złożony w dniu 19 października 2012r., a taryfa została zatwierdzona przez Radę Gminy w dniu 30 listopada 2012r. i weszła w życie z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 2013r.). Do wniosku dołączono szczegółową kalkulację cen i stawek opłat. Rada Gminy podjęła uchwałę w sprawie zatwierdzenia taryf zgodnie z art. 24 ust. 5 w/w ustawy, to jest w terminie 45 dni od dnia złożenia wniosku.

Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżona uchwała Rady Gminy U z dnia 30 listopada 2012r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia taryf dla zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzenia ścieków na terenie gminy U jest zgodna z prawem. Z tego powodu skarga została oddalona na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.