II SA/Gd 638/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną w niniejszej sprawie uchwałą nr [...] z dnia 25 lutego 2013 roku Rada Gminy (zwana dalej w skrócie "Radą") uchyliła swoją uchwałę nr [...] z dnia 12 listopada 2010 roku.

W uchwale z dnia 12 listopada 2010 roku, podjętej na podstawie przepisów art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.) – dalej w skrócie zwanej "u.s.g.", oraz art. 13 ust. 1 i art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., nr 102, poz. 651 ze zm.) – dalej w skrócie "u.g.n.", Rada wyraziła zgodę na zbycie w trybie bezprzetargowym części działki nr [...] o powierzchni ok. 10m2, położonej w obrębie C., niezbędnej do poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, tj. działki nr [...], położonej w C., stanowiącej własność E. i H. S., ponieważ nie może być zagospodarowana jako odrębna nieruchomość.

Jak podstawę prawną zaskarżonej uchwały nr [...] z dnia 25 lutego 2013 roku, Rada również wskazała przepisy art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. oraz

art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n.

W uzasadnieniu ww. uchwały z 25 lutego 2013 roku Rada wyjaśniła, że mając na uwadze wezwanie E. W. - właścicielki działki nr [...] obręb C., z dnia 29 stycznia 2013 r. do usunięcia naruszeń prawa, dokonane ustalenia oraz stanowisko radcy prawnego Urzędu Gminy z dnia 7 lutego 2013 r., uznała, iż uchwała z 12 listopada 2010 roku zawiera wady prawne w postaci naruszenia art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n. polegającego na wyrażeniu zgody na zbycie w trybie bezprzetargowym nieruchomości gminy, która służy obsłudze komunikacyjnej innych nieruchomości. Stwierdziła również, że wykonanie ww. uchwały, bez zastosowania alternatywnego sposobu zapewnienia dojazdu odpowiedniej szerokości, nie pozwoli na swobodne poruszanie się samochodami osobowymi i dostawczymi, a szczególnie pojazdami służb specjalnych (policji, straży pożarnej, pogotowiu ratunkowemu), czym naruszone zostaną także przepisy § 13 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.

H. S. - w skardze na ww. uchwałę Rady z dnia 25 lutego 2013 r., wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g., zażądał stwierdzenia jej nieważności.

Zaskarżonej uchwale zarzucił naruszenie art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n. poprzez pozbawienie skarżącego prawa do bezprzetargowego nabycia części działki nr [...], niezbędnej do poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, tj. stanowiącej jego własność działki nr [...].

W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że zaskarżona uchwała narusza jego interes prawny poprzez pozbawienie go możliwości bezprzetargowego nabycia części nieruchomości nr [...]. Skarżący podkreślił, że w chwili podejmowania uchwały z dnia 12 listopada 2010 r. - wyrażającej zgodę na bezprzetargową sprzedaż na rzecz E. i H. S. części działki nr [...], przedmiotowa nieruchomość nie służyła obsłudze komunikacyjnej innych nieruchomości, gdyż dostęp działki sąsiedniej o nr [...] do drogi zapewniała działka nr [...], która stanowiła własność jednej i tej samej osoby. Dopiero po podjęciu uchwały, na skutek zmiany okoliczności, tj. sprzedaży działki nr [...] innej osobie, powstał problem, na który wskazał w uzasadnieniu organ, co jednak nie może stanowić podstawy do uchylenia uchwały, gdyż w chwili jej podjęcia była ona prawidłowa. Skarżący podniósł również, że nawet w przypadku braku zgody na sprzedaż przedmiotowej części nieruchomości i tak nie zapewnia ona swobodnego poruszania się samochodami osobowymi, dostawczymi i służb specjalnych, gdyż na spornej części działki posadowiony jest budynek, który zwęża szerokość działki nr [...]. Z tej to właśnie przyczyny, tj. przekroczenia granic działki nr [...] przez budynek gospodarczy skarżącego, zasadne było wyrażenie przez gminę zgody na odsprzedaż zajętej części nieruchomości, zgodnie z uregulowaniem art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n. Podjęcie zaskarżonej uchwały pozbawiło skarżącego możliwości nabycia spornego gruntu w drodze bezprzetargowej, mimo że spełniał on przesłanki ustawowe, a co za tym idzie, uniemożliwiło prawne uregulowanie kwestii przekroczenia granic nieruchomości nr [...]. Natomiast w żaden sposób nie zapewniło odpowiedniego dostępu do innych działek, gdyż faktycznie na spornej części gruntu istnieje przeszkoda budowlana zwężająca szerokość działki.

W odpowiedzi na skargę reprezentujący Radę Wójt Gminy wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu wyjaśnił, że uchwała z dnia 12 listopada 2010 roku, z uwagi na wielokrotne protesty właścicieli nieruchomości przyległych do działki drogowej, nie została wykonana do dnia podjęcia zaskarżonej uchwały z dnia 25 lutego 2013 r. Stwierdził również, że w dniu 29 stycznia 2013 roku do Rady wpłynęło wezwanie E. W. - właścicielki działki nr [...], stycznej do działki drogowej nr [...] - do uchylenia uchwały Rady z dnia 12 listopada 2010 r. W wezwaniu tym stwierdzono, że przedmiotowa uchwała narusza art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n., art. 5 Kodeksu cywilnego, § 13 ust. 1 rozporządzenia MSWiA z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych oraz postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obrębu C. (uchwała Rady Gminy nr [...] z dnia 25 maja 2006 r.). W następstwie tego wezwania oraz analizy podstaw prawnych podjętej w dniu 12 listopada 2010 r. uchwały, ze szczególnym uwzględnieniem stanowiska radcy prawnego Urzędu Gminy, Rada – zaskarżoną uchwałą z dnia 25 lutego 2013 roku - postanowiła o uchyleniu ww. uchwały. Wójt wskazał również na stanowisko Rady zajęte w uchwale nr [...] z dnia 27 maja 2013 r., którą Rada uznała za niezasadne wezwanie H. S. do usunięcia naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą, podkreślając, że przyczyny podjętego stanowiska organu stanowiącego gminy zostały wyczerpująco przedstawione w uzasadnieniu do uchwały.

Rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. nr 153, poz. 1269).

Oceniając zgodność z prawem zaskarżonej uchwały Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.) rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 roku, nr 142, poz. 1591 ze zm.) - dalej w skrócie "u.s.g.", uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Granicą nieważności jest ustalenie, że uchwała została podjęta z istotnym naruszeniem prawa. Przepisy ustawy o samorządzie gminnym nie określają rodzaju naruszeń prawa, które należy zakwalifikować do istotnego naruszenia prawa. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że chodzi o tego rodzaju nieprawidłowości jak na przykład: naruszenie przepisów wyznaczających kompetencje do podejmowania tych aktów, naruszenie podstawy prawnej ich podjęcia, naruszenie przepisów prawa ustrojowego i prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię oraz przepisów dotyczących procedury podejmowania tych aktów (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 marca 2007 roku, sygn. II SA/Wr 521/06, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zaskarżoną w niniejszej sprawie uchwałą Rada uchyliła uchwałę własną o wyrażeniu zgody na zbycie w drodze bezprzetargowej części działki nr [...] o powierzchni ok. 10m2, położonej w obrębie C., niezbędnej do poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, tj. działki nr [...], położonej w C., stanowiącej własność E. i H. S., ponieważ nie może być zagospodarowana jako odrębna nieruchomość. Jako podstawę prawną zaskarżonej uchwały Rada wskazała przepisy art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. oraz art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 roku, nr 102, poz. 651 ze zm.) - dalej w skrócie "u.g.n."

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że skarżący H. S. wraz z E. S. są współwłaścicielami działki nr [...], położonej w C., która przylega do działki nr [...].

Zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g., do wyłącznej właściwości rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego zarządu, dotyczących zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub wynajmowania na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub na czas nieoznaczony, o ile ustawy szczególne nie stanowią inaczej; uchwała rady gminy jest wymagana również w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość; do czasu określenia zasad wójt może dokonywać tych czynności wyłącznie za zgodą rady gminy.

Szczegółowe regulacje dotyczące zasad nabywania i zbywania nieruchomości gminnych zawiera ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (w skrócie "u.g.n."). Co za tym idzie, w sprawach uregulowanych w tej ustawie nie ma zastosowania przepis art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego

oz. w Rzeszowie z dnia 27 lutego 1996 roku, sygn. SA/Rz 1075/94, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z art. 37 ust. 1 u.g.n. wynika, że z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Przepis art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n. stanowi zaś, że nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli przedmiotem zbycia jest nieruchomość lub jej części, jeśli mogą poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej części nabyć, jeżeli nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości.

W wyroku z dnia 27 marca 2013 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt

I OSK 2614/12 (Baza Orzeczeń LEX nr 1369001) Naczelny Sąd Administracyjny zasadnie wyjaśnił, że "W przypadku braku określenia zasad nabycia, zbycia i obciążania nieruchomości gruntowych, rada gminy ma jedynie kompetencje w przedmiocie wyrażania zgody na wymienione w tym przepisie czynności obrotu nieruchomościami, natomiast nie posiada kompetencji do wskazywania, z kim dana umowa i na jakich zasadach ma zostać zawarta. W tym zakresie uprawnienia posiada wyłącznie organ wykonawczy gminy." Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 6 lipca 2012 roku (sygn. II SA/Kr 716/12, Baza Orzeczeń LEX nr 1228982) zwrócił uwagę, że: "O ile rada gminy nie określiła w drodze uchwały zasad nabywania, zbywania i obciążania nieruchomości oraz ich wydzierżawiania lub najmu na okres dłuższy niż trzy lata do czasu określenia zasad wójt może dokonywać powyższych czynności z zakresu gospodarowanie mieniem komunalnym wyłącznie za zgodą rady gminy. Także w tym przypadku zgoda adresowana jest do wójta gminy, dotyczy określonej albo określonych nieruchomości gruntowych, jednakże bez możliwości kształtowania uchwałą materii określonych w ustawach, bez uszczegółowiania postanowień przewidzianych do konkretyzacji w treści czynności prawnej dokonywanej przez gminę reprezentowaną przez jej organ wykonawczy, a także bez wskazania konkretnych adresatów czynności prawnej. Taka uchwała stanowi bowiem zgodę na dokonanie czynności objętej hipotezą art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. (nabycie, zbycie i obciążenia nieruchomości gruntowych oraz ich wydzierżawiania lub najmu na okres dłuższy niż trzy lata), nie zaś akt kształtujących konkretną czynność prawną." W wyroku z 15 października 2008 roku (sygn. akt II SA/Wr 306/08, Baza Orzeczeń LEX nr 519126) Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zasadnie podkreślił również, że: "Uchwała rady gminy wydana na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. nie powinna określać trybu czy formy zbycia nieruchomości i osoby nabywcy." (podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 stycznia 2010 roku, sygn. I OSK 1161/09, Baza Orzeczeń LEX nr 594937, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w postanowieniu z 12 kwietnia 2012 roku, sygn. II SA/Bk 272/12, Baza Orzeczeń LEX nr 1143475, a także w wyroku z dnia 20 marca 2012 roku, sygn. II SA/Bk 901/11, Baza Orzeczeń LEX nr 1138377; Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 8 marca 2011 roku, sygn. II SA/Lu 74/11, Baza Orzeczeń LEX nr 1127609, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 11 października 2007 roku, sygn. akt II SA/Wr 35/07, Baza Orzeczeń LEX nr 398981).

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, że w niniejszej sprawie, wbrew stanowisku skarżącego, Rada - uchwałą z dnia 12 listopada 2010 roku, wyraziła zgodę na zbycie w trybie bezprzetargowym części działki nr [...] o powierzchni ok. 10m2, położonej w obrębie C., niezbędnej do poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, tj. działki skarżącego nr [...], położonej w C., ponieważ nie może być zagospodarowana jako odrębna nieruchomość, jednak w uchwale tej nie wskazała jako nabywców części działki nr [...] E. i H. S. Gdyby tak uczyniła, ww. uchwała zostałaby podjęta z istotnym naruszeniem wskazanych powyżej przepisów art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. w zw. z art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n., a zatem zaskarżona uchwała Rady – eliminująca ją z obrotu – byłaby już tylko z tej przyczyny w pełni zasadna.

Uznanie natomiast, że uchylona zaskarżoną uchwałą z dnia 25 lutego 2013 roku uchwała Rady z 12 listopada 2010 roku zezwalała jedynie na zbycie w trybie bezprzetargowym części działki nr [...] o powierzchni ok. 10m2, położonej w obrębie C., bez wskazywania nabywcy, czyni wątpliwą legitymacją skarżącego do jej zaskarżenia.

Skarga H. S. została bowiem oparta na treści art. 101 ust. 1 u.s.g., zgodnie z którym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Przesłankami skutecznego wniesienia skargi i podważenia uchwały organu gminy w drodze zaskarżenia jej do sądu administracyjnego są zatem: uprzednie wezwanie organu do usunięcia naruszenia oraz wykazanie przez skarżącego, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienie.

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa i wniesiona w terminie przewidzianym przepisami

art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Wnosząc skargę w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. skarżący musi wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a zaskarżaną przezeń uchwałą, polegający na tym, że uchwała ta narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) jego interes prawny lub uprawnienie. Uprawnienie do kwestionowania uchwały organu gminy w tym trybie przysługuje zatem jedynie temu, kto wykaże, że zaskarżonym rozstrzygnięciem został naruszony jego interes prawny lub uprawnienie. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjmuje się, że mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to samo, co ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 1984 roku, sygn. akt I SA 1748/83, nie publ.). Przy czym, w przypadku przesłanki wskazanej w art. 101 ust. 1 u.s.g., interes prawny skarżącego musi zostać dodatkowo naruszony w postaci ograniczenia lub pozbawienia konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków i naruszenie to musi występować w momencie zaskarżenia uchwały, a nie dopiero w przyszłości (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 września 2001 roku, sygn. akt II SA 1410/01, Baza Orzeczeń LEX nr 53376; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 marca 2002 roku, sygn. akt II SA 2503/01 Baza Orzeczeń LEX nr 81964).

Kwestionując uchwałę w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. trzeba zatem wykazać, że zaskarżona uchwała, naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na sferę prawno-materialną skarżącego, czyli np. pozbawia go pewnych, prawem gwarantowanych, uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Szczególną cechą tak rozumianego interesu prawnego jest przede wszystkim bezpośredniość związku pomiędzy sytuacją danego podmiotu, a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny.

Zaskarżona w niniejszej sprawie uchwała uchyla uchwałę podjętą w przedmiocie wyrażenia zgody na zbycie nieruchomości w trybie bezprzetargowym. Regulację prawną w tym zakresie zawiera cytowany powyżej art. 37 u.g.n. Stosownie do przytaczanego już powyżej przepisu art. 37 ust. 2 pkt 6 tej ustawy, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli przedmiotem zbycia jest nieruchomość lub jej części, jeśli mogą poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej części nabyć, jeżeli nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości.

Należy przy tym zgodzić się z Naczelnym Sądem Administracyjnym, który w wyroku z dnia 9 stycznia 1996 roku (sygn. akt I SA 1289/95, Wspólnota 1996/26/18) podkreślił, że: "Uchwała rady gminy, wydana na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (...), o wyrażeniu zgody na sprzedaż lub oddanie w użytkowanie wieczyste w trybie bezprzetargowym konkretnie oznaczonej nieruchomości nie zawiera przepisów powszechnie obowiązujących i nie ma charakteru normatywnego. Uchwała taka dotyczy sprawy majątkowej gminy, która w granicach przysługujących jej uprawnień właścicielskich wyraża zgodę na zadysponowanie konkretną nieruchomością w drodze czynności cywilnoprawnej." Trudno zatem przyjąć aby zarówno taka uchwała, jaki i uchwała ją uchylająca, naruszała czyjś indywidualny interes prawny. Co za tym idzie, należało w niniejszej sprawie uznać, że skarżący nie wykazał naruszenia jego interesu prawnego lub uprawnienia polegającego na istnieniu związku między zaskarżoną uchwałą, a jego własną, indywidualną sytuacją prawną. Sąd miał przy tym na uwadze, iż taki związek musi istnieć w chwili podejmowania uchwały, a nie w przyszłości i powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia konkretnych uprawnień albo nałożenia obowiązków. Przy korzystaniu z art. 101 ust. 1 u.s.g. należy bowiem wykazać już dokonane uchwałą organu gminy, a nie tylko ewentualnie zagrażające, naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę. Zdarzenia przyszłe i niepewne nie mogą bowiem przesądzać o przyznaniu skarżącemu legitymacji do wniesienia skargi (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 września 2001 roku, sygn. II SA 1410/01, Baza Orzeczeń LEX nr 53376; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 1995 roku, II SA 1933/95, ONSA z 1996 roku, nr 4, poz. 170; zob. także wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych - w Białymstoku z dnia 4 maja 2006 roku, sygn. II SA/Bk 763/05, Baza Orzeczeń LEX nr 182866, oraz w Warszawie z dnia 1 czerwca 2005 roku, sygn. akt II SA/Wa 2375/04, Baza Orzeczeń LEX nr 171696, i z dnia 4 lutego 2005 roku, sygn. akt OSK 1563/04, Baza Orzeczeń LEX 171196).

Z podanych przez skarżącego okoliczności nie wynika naruszenie jego interesu prawnego lub uprawnienia ustaleniami zaskarżonej uchwały. Skarżący nie wykazał bowiem, iż zaskarżona uchwała wpłynęła na jego własną, indywidualną sytuację prawną. Nie wykazał również aby uchwała ta doprowadziła do ograniczenia lub pozbawienia skarżącego konkretnych uprawnień albo spowodowała nałożenie na niego pewnych obowiązków. W ocenie Sądu, nie mogły odnieść skutku w tym zakresie twierdzenia skarżącego dotyczące pozbawienia go możliwości nabycia spornego gruntu w drodze bezprzetargowej, a co za tym idzie, prawnego uregulowania kwestii samowolnego przekroczenia przez niego granic nieruchomości – działki nr [...]. W sprawie jest bowiem bezsporne, że skarżącemu nie przysługują żadne prawa do nieruchomości stanowiącej przedmiot zaskarżonej uchwały. Natomiast fakt samowolnego (bez tytułu prawnego) zajęcia przez skarżącego, poprzez budowę budynku gospodarczego, części działki nr [...], nie może stanowić podstawy do wysuwania przez skarżącego jakichkolwiek żądań. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w pełni podziela, wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 października 2007 roku (sygn. akt I OSK 1338/07, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl), pogląd, zgodnie z którym w aktualnym stanie prawnym jedynie od woli gminy, wyrażonej w stosownej formie zależy, czy i na czyją rzecz nastąpi zbycie należącej do niej nieruchomości. Ewentualny zamiar skarżącego dokonania wykupu od Gminy przedmiotowej nieruchomości nie może zatem stanowić podstawy do ustalenia, że zaskarżona uchwała naruszyła jego interes prawny. Potencjalność nabycia nieruchomości nie stanowi bowiem uprawnienia chronionego prawem materialnym. Sam fakt ewentualnego ubiegania się o nabycie przez skarżącego nieruchomości objętej zaskarżoną uchwałą nie stanowi jakiegokolwiek uprawnienia prawno-rzeczowego chronionego prawem materialnym, na które to uprawnienie mogłaby w jakikolwiek sposób oddziaływać zaskarżona uchwała. Zamiarowi polepszenia warunków gospodarowania nieruchomością poprzez nabycie stanowiącej własność Gminy działki ustawodawca nie przypisał nawet charakteru roszczenia o nabycie przez skarżącego nieruchomości Gminy, dlatego też zamiar ten ocenić należy jako interes faktyczny skarżącego, nie znajdujący ochrony prawno-materialnej i w konsekwencji nielegitymujący go do skorzystania z uprawnienia żądania oceny zaskarżonej uchwały przez sąd administracyjny w trybie art. 101 ust.1 u.s.g. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2011 roku, sygn. akt I OSK 2110/10, Baza Orzeczeń LEX nr 852036). Samo zainteresowanie mieniem jednostki samorządu terytorialnego nie stwarza bowiem jeszcze roszczenia o bezprzetargowe nabycie mienia gminnego, a tym samym nie gwarantuje bezwzględnej ochrony przewidzianej w art. 101 ust. 1 u.s.g. Co za tym idzie, skarżący nie wykazał, aby w wyniku podjętej uchwały pozbawiono go konkretnego uprawnienia wynikającego z konkretnego przepisu prawa, a zatem nie wykazał legitymacji skargowej opartej na treści ww. przepisu. Skoro bowiem uchwała podjęta na podstawie przepisu art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n. przesądza tylko, czy określona nieruchomość ma pozostać w zasobie gminy, czy można ją zbyć osobie trzeciej, a zatem stanowi wykonywanie publicznoprawnych zadań gminy i poprzedza rozporządzenie nieruchomością w formie czynności cywilnoprawnej, natomiast nie decyduje o osobie nabywcy, zatem nie ma podstaw prawnych do konstruowania na podstawie wymienionego przepisu roszczenia właściciela sąsiedniej nieruchomości o nabycie nieruchomości zwolnionej od zbycia przetargowego, a jeśli tak, nie ma podstaw do twierdzenia, że jego interes prawny został naruszony uchwałą uchylającą uchwałę podjętą w tym przedmiocie. Uchylona uchwała nie stworzyła bowiem dla skarżącego roszczenia o nabycie przedmiotowej nieruchomości (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 marca 2012 roku, sygn. II SA/Bk 901/11, Baza Orzeczeń LEX nr 1138377, a także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lutego 2011 r., sygn. akt I OSK 1729/10, Baza Orzeczeń LEX nr 1070782, w którym podkreślono, że "przepis art. 37 u.g.n. nie nakłada na publicznego właściciela gruntu jaki jest Gmina obowiązku zbycia jakiejkolwiek nieruchomości ani też nie rodzi u nikogo uprawnienia do wystąpienia z żądaniem, aby nieruchomość została mu sprzedana.").

Rozpoznając niniejszą sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał również, że nawet gdyby przyjąć, że zaskarżona uchwała narusza interes prawny skarżącego, ponieważ pozbawia go hipotetycznej możliwości nabycia w drodze bezprzetargowej części działki nr [...], to i tak należałoby skargę oddalić, ponieważ zaskarżona uchwała eliminuje z obrotu prawnego uchwałę podjętą z naruszeniem art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n., a zatem jest zgodna z wskazanymi w jej podstawie prawnej art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. oraz art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n.

Przede wszystkim wskazać należy, że chwała podjęta na podstawie przepisów art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a u.s.g. w zw. z art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n. przesądza o tym czy określona nieruchomość ma pozostać w zasobie gminy, czy można ją zbyć osobie trzeciej w trybie bezprzetargowym. Oczywistym zatem pozostaje, że powinna dotyczyć wyraźnie oznaczonej nieruchomości. Tymczasem w uchwale z dnia 12 listopada 2010 roku Rada wyraziła zgodę "na zbycie w trybie bezprzetargowym części działki nr [...] o powierzchni ok. 10m2, położonej w obrębie C., niezbędnej do poprawienia warunków zagospodarowania nieruchomości przyległej, tj. działki nr [...], położonej w C.", przy czym w żaden sposób nie oznaczyła jaka cześć ww. działki nr [...] stanowi przedmiot uchwały. Uchwała z dnia 12 listopada 2010 roku nie zawiera bowiem ani uzasadnienia, ani żadnego graficznego załącznika, który mógłby nieruchomość będącą jej przedmiotem definiować. W istocie zatem jest ona niewykonalna, nie sposób bowiem ustalić jakiej części działki nr [...] dotyczy.

Ponadto z zapisów przywołanej w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa i w odpowiedzi na skargę uchwały Rady Gminy nr [...] z dnia 25 maja 2006 roku w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obrębu C. (Dz. Urz. Woj. Pomorskiego z 2006 r., nr 90, poz. 1870) wynika, że cała działka nr [...] stanowi teren oznaczony symbolem [...]: teren komunikacyjny o szczególnym przeznaczeniu, ciąg pieszo – jezdny. Zapisy ww. uchwały dla tego terenu stanowią również: "Parametry techniczne drogi: szerokość drogi w liniach rozgraniczających jak w stanie istniejącym; zagospodarowanie pasa drogowego, przekrój drogi; ruch pieszy i ruch kołowy odbywają się na jednej wspólnej płaszczyźnie; warunki powiązania i dostępności w stosunku do dróg i terenów przyległych, do drogi gminnej; sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów - jak w stanie istniejącym do czasu przebudowy." Z zapisów tych wynika zatem, że przedmiotowa działka gminna została przeznaczona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (obowiązującym zarówno w dniu podjęcia zaskarżonej uchwały, jaki i w dniu podjęcia uchylonej nią uchwały Rady z dnia 12 listopada 2010 roku) na teren komunikacyjny, który – jak to podkreśla Rada – służyć ma obsłudze komunikacyjnej innych nieruchomości i nie musi spełniać parametrów drogi pożarowej określonych w § 13 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. nr 124, poz. 1030), w tym mieć minimalnej szerokości 4 m.

W niniejszej sprawie jest przy tym bezsporne, że do gminnej działki nr [...], której część stanowi przedmiot zaskarżonej uchwały, oprócz działki skarżącego nr [...], przylegają również inne nieruchomości, w tym działki nr [...] i nr [...], których obsługę komunikacyjną, zgodnie z wolą Gminy, działka ta ma również zapewnić. Należy także podkreślić, że to zapisy omawianego powyżej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przesądzają o tym w jaki sposób przedmiotowa nieruchomość winna być zagospodarowana. Bez znaczenia zatem – zdaniem Sądu - pozostaje, że w chwili podejmowania uchwały z dnia 12 listopada 2010 r. dostęp działki sąsiedniej o nr [...] do drogi zapewniała działka nr [...], która stanowiła własność jednej i tej samej osoby. Fakt ten nie wpływa bowiem na przeznaczenie działki nr [...] określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Jest również oczywiste, że zagospodarowanie działki nr [...] ustalone

w ww. miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego było prawnie możliwe w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały, jak również uchwały z dnia 12 listopada 2010 roku. Na przeszkodzie temu nie stało bowiem, wbrew stanowisku skarżącego, samowolne zajęcie części przedmiotowej działki przez skarżącego. Samowolne usytuowanie części budynku gospodarczego na ciągu pieszo-jezdnym stanowiło bowiem jedynie faktyczną (do tego przejściową), a nie prawną przeszkodę, bowiem oczywistym pozostaje, że budynek gospodarczy, posadowiony na terenie, do którego inwestor nie posiada tytułu prawnego do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, podlega rozbiórce, czy to na podstawie art. 48 ust. 1, czy też art. 49b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409). Co za tym idzie, podejmując zaskarżoną uchwałę Rada działała w zgodzie z przepisem

art. 37 ust. 2 pkt 6 u.g.n., ponieważ wyeliminowała z obrotu prawnego uchwałę podjętą z naruszeniem tego przepisu. Uchwała z dnia 12 listopada 2010 roku dotyczyła bowiem nieruchomości, która mogła zostać zagospodarowana jako ciąg pieszo-jezdny, nie powinna zatem zostać przeznaczona do zbycia w trybie bezprzetargowym.

Jedynie na marginesie powyższych rozważań należy zauważyć nadto, że opisane powyżej przeznaczenie działki nr [...] i jej możliwe zagospodarowanie - zgodne z tym przeznaczeniem uwzględnia decyzja Wójta Gminy nr [...] z dnia 11 stycznia 2012 roku, wydana na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy o z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r., nr 19, poz. 115 ze zm.), którą organ zezwala E. W. na lokalizację zjazdu w działce nr [...] – ul. J., celem połączenia działki nr [...] z drogą publiczną, i stwierdza, że połączenie działki nr [...] z działką nr [...] należy wykonać poprzez działkę nr [...] - stanowiącą drogę dojazdową, której właścicielem jest Gmina.

Z tych też przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę H. S. za niezasadną, ponieważ zaskarżona uchwała jest zgodna z prawem, i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.) ją oddalił.