V SA/Wa 1393/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2013 r. Nr [...] Minister Rozwoju Regionalnego utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy (dalej: WUP) w R. z [...] stycznia 2013 r. Nr [...], wydaną w stosunku do Przedsiębiorstwa E. Sp. z o.o. w R. (dalej: skarżąca), zobowiązującą do zwrotu kwoty 88.538 zł wraz z odsetkami, z tytułu zwrotu środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich, wykorzystanych z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009r. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.).

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

W dniu 18 listopada 2009r. zawarta została umowa nr [...] o dofinansowanie projektu: "[...]" w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, pomiędzy Województwem [...] - Wojewódzkim Urzędem Pracy w R., a Przedsiębiorstwem E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w R. Projekt "[...]" realizowany był w ramach Działania 6.1 Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki – Poprawa dostępu do zatrudnienia oraz wspieranie aktywności zawodowej w regionie w ramach Priorytetu VI Rynek pracy otwarty dla wszystkich . Okres realizacji projektu obejmował 22 miesiące w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 31 października 2011 r. Celem głównym projektu było podniesienie kwalifikacji zawodowych poprzez udział w szkoleniach 138 osób (w tym 73 kobiet i 65 mężczyzn) pozostających bez zatrudnienia, zamieszkujących na terenie województwa [...]. Instytucja Pośrednicząca przyznała Beneficjentowi na realizację przedmiotowego projektu dofinansowanie w łącznej kwocie 2.067.264 zł.

W dniach 12 sierpnia 2010 r.,13 sierpnia 2010 r., 16 sierpnia 2010 r. i 19 sierpnia 2010 r. przeprowadzona została kontrola planowa i wizyta monitoringowa projektu.

W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono nieprawidłowości w zakresie:

1. wydatków związanych z wynagrodzeniem za wsparcie psychologiczne osoby

nieposiadającej stosownych uprawnień,

2. rozliczania umów cywilnoprawnych z wykładowcami, w których zastosowano 50% stawkę kosztów uzyskania przychodu,

3. stosowania przez beneficjenta zasady konkurencyjności przy leasingu samochodu ciężarowego M. i najmu pomieszczeń na cele projektu.

Odwołujący nie zgodził się z oceną organu i składał wyjaśnienia do Informacji pokontrolnej nr [...] z dnia [...] października 2010 r., informacji pokontrolnej nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. oraz zaleceń pokontrolnych nr [...] z dnia [...] grudnia 2010r.

Pismem nr [...] z dnia [...] czerwca 2011r. Beneficjent został wezwany do zwrotu wydatków niekwalifikowalnych w łącznej wysokości 132.129,40 zł wraz z odsetkami liczonymi jak dla zaległości podatkowych, w terminie 14 dni od otrzymania wezwania, a decyzją z dnia [...] października 2011r. wydaną na podstawie art. 207 ust.1 pkt 2 oraz ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009r. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) dalej: "UFP" w związku z art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz 1071 z późn. zm.) dalej: k.p.a. oraz Porozumienia w sprawie realizacji komponentu regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki Nr KL/PK/2007/1 z dnia 22 czerwca 2007r. zmienionego aneksami 1 – 6. do jej zwrotu. Jako uzasadnienie decyzji organ pierwszej instancji wskazał na niekwalifikowalność wydatków ponoszonych w ramach projektu na podstawie:

1. umowy o dzieło na wsparcie psychologiczne nr [...] z dnia [...] stycznia 2010 r. (8 160,00 zł),

2. umów o dzieło dydaktyczne z przeniesieniem autorskich praw majątkowych nr: [...] z dnia [...] lutego 2010 r., [...] z dnia [...] stycznia 2010r., [...] z dnia [...] stycznia 2010r. i [...] z dnia [...] stycznia 2010 r. (31 280,00 zł),

3. umowy leasingu nr [...] z dnia [...] stycznia 2010 r. (38 996,40 zł),

4. umowy najmu pomieszczeń na potrzeby projektu z dnia [...] grudnia 2009 r. (53 693,00 zł).

Od tej decyzji Dyrektora WUP w R. Przedsiębiorstwo E. Sp. z o.o. w R. wniosła odwołanie, w którym zarzuciła organowi I instancji wydanie jej z naruszeniem art. 207 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 9 UFP poprzez zastosowanie tych przepisów, mimo iż Spółka nie dopuściła się wykorzystania środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 UFP i wniosła o jej uchylenie.

Decyzją z [...] grudnia 2011r. Minister Rozwoju Regionalnego ( pełniący rolę Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Kapitał Ludzki dalej: IZ PO KL) częściowo uchylił decyzję Zarządu Województwa [...], a w części utrzymał w mocy orzekając zwrot wydatków niespełniających warunków kwalifikalności z tytułu umowy leasingu samochodu ciężarowego oraz wydatków związanych z umową najmu pomieszczeń na cele projektu, poniesionych z naruszeniem zasady konkurencyjnosci. Na powyższą decyzję Beneficjent wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 lipca 2012 r. sygn. akt V SA/Wa 616/12 oddalił skargę Beneficjenta, stwierdzając iż: w zakresie leasingu samochodu koszty w wysokości stanowiącej nadwyżkę ponad wysokość równych rat leasingowych dla całego okresu leasingu są wydatkami niekwalifikowalnymi, zaś w zakresie najmu pomieszczeń nie jest zrealizowaniem zasady konkurencyjności sytuacja w której jeden z oferentów ma możliwość uzyskania szerszych, pełniejszych informacji o preferowanych warunkach zamówienia niż inni stający do konkursu ofert.

Do czasu rozstrzygnięcia przez organ II instancji odwołania Beneficjenta od decyzji Zarządu Wojewódzkiego [...], Instytucja Pośrednicząca wstrzymała weryfikację kolejnych wniosków o płatność. Po rozpoznaniu odwołania Beneficjenta i wydaniu decyzji przez Ministra Rozwoju Regionalnego, Instytucja Pośrednicząca przystąpiła do weryfikacji wniosków, uwzględniając kwoty uznane przez Instytucję Zarządzającą za kwalifikowalne, a kwestionując wydatki dotyczące umowy leasingu oraz umowy najmu.

W wyniku przeprowadzonej weryfikacji wniosków o płatność:

[...],

[...],

[...],

[...],

[...],

[...]

i [...], uznano za niekwalifikowane wydatki dotyczące leasingu samochodu ciężarowego, stanowiące nadwyżkę ponad wysokość równych rat leasingowych dla całego okresu leasingu oraz wydatki związane z umową najmu pomieszczeń na cele projektu.

Łączna kwota wydatków niekwalifikowanych ujętych w powyższych wnioskach wyniosła 148.227,78 zł. z czego:

- z tytułu leasingu: 28.849,98 zł

- z tytułu najmu pomieszczeń: 119.377,80 zł.

Beneficjent wezwany został do zwrotu w/w kwot, odrębnie dla każdego wniosku o płatność (pisma nr [...] z dnia [...] stycznia 2012 r.).

Następnie wskazując, iż od 2012 r. w Zasadach finansowania POKL wprowadzony został wymóg nakładania korekt finansowych na beneficjentów w przypadku naruszenia zasady konkurencyjności Instytucja Pośrednicząca również zastosowała korektę finansową w odniesieniu do wydatków poniesionych z naruszeniem zasady konkurencyjności, po wcześniejszym uzyskaniu pozytywnej opinii Ministra Rozwoju Regionalnego.

Zgodnie z opinią Ministra Rozwoju Regionalnego, w stosunku do naruszenia, na podstawie którego stwierdzono już wydatki niekwalifikowane bez zastosowania taryfikatora, wymierzanie korekt finansowych winno odbywać się z korzyścią dla beneficjenta.

Zatem w sytuacji stwierdzenia niekwalifikowalności 100 % wydatków poniesionych na podstawie zamówienia dokonanego z naruszeniem zasady konkurencyjności, wykazanych w dotychczasowych wnioskach o płatność w stosunku do tychże wydatków rozliczanych w kolejnych wnioskach o płatność , należało zastosować taryfikator korekt finansowych od momentu wprowadzenia go w życie, tj. od dnia 1 stycznia 2012 r.

Wobec powyższego na podstawie Wytycznych dotyczących określania korekt finansowych za naruszenie zasady konkurencyjności dla wydatków współfinansowanych ze środków EFS, IP zastosowała korektę finansową w wysokości 50% w stosunku do wydatków z tytułu naruszenia zasady konkurencyjności ujętych w n/w wnioskach o płatność, określając wysokość wydatków niekwalifikowanych w tym zakresie na łączną kwotę 59.688,93 zł., będącą składową poszczególnych kwot z wniosków o płatność:

- wniosek nr [...] –ujęta kwota 13.365,29 zł x 50% = 6.682,65 zł

- wniosek nr [...] –ujęta kwota 13.516,43 zł x 50% = 6.758,22 zł

- wniosek nr [...] –ujęta kwota 26.901,39 zł x 50% = 13.450,70 zł

- wniosek nr [...] –ujęta kwota 21.558,83 zł x 50% = 10.779,42 zł

- wniosek nr [...] –ujęta kwota 24.777,14 zł x 50% = 12.388,57 zł

- wniosek nr [...] –ujęta kwota 10.139,35 zł x 50% = 5.069,68 zł

- wniosek nr [...] –ujęta kwota 9.119,37 zł x 50% = 4.559,69 zł

Beneficjent został poinformowany o wysokości ostatecznej kwoty do zwrotu w piśmie nr [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r.

Z uwagi na to, iż termin zapłaty kwoty wydatków niekwalifikowanych upłynął w dniu 30 kwietnia 2012 r. zostało wobec Beneficjenta wszczęte postępowanie administracyjne pismem nr [...] z dnia [...] maja 2012 r., a następnie pismem z dnia [...] czerwca 2012 r. Beneficjent został skutecznie zawiadomiony o możliwości zapoznania się z aktami sprawy.

W dniu 11 czerwca 2012 r. Beneficjent skorzystał z przysługującego mu prawa do zapoznania się z aktami po czym pismem z dnia 15 czerwca 2012 r. zgłosił wnioski dotyczące zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wnioskował m.in. o zawieszenie postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania toczącego się przed WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia [...] grudnia 2011 r., a także o uzupełnienie materiału dowodowego, w tym min. o wezwanie i przesłuchanie w charakterze świadka M. Z. i przesłuchanie w charakterze strony R. P. i J. G.

Instytucja pośrednicząca odmówiła zawieszenia postępowania, uwzględniając wnioski o przesłuchanie świadków i strony.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 roku wydaną na podstawie art. 207 ust 1 pkt 2 oraz ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) w związku z art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz Porozumienia w sprawie realizacji komponentu regionalnego w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki nr KL/PK/2007/1 z dnia 22 czerwca 2007 r. zmienionego aneksem nr 1 zawartym w dniu 21 grudnia 2007 r., aneksem nr 2 zawartym w dniu 4 lutego 2009 r., aneksem nr 3 zawartym w dniu 14 lipca 2009 r., aneksem nr 4 zawartym w dniu 18 stycznia 2010 r., aneksem nr 5 zawartym w dniu 6 października 2010 r. aneksem nr 6 zawartym w dniu 12 września 2011 r. i aneksem nr 7 zawartym w dniu 29 lutego 2012 r., Samorząd Województwa [...] reprezentowany przez K. F. – p.o. Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w R., działającego na podstawie upoważnienia udzielonego Uchwałą nr [...] Zarządu Województwa [...] w R. z dnia [...] października 2006 r. w sprawie wskazania Wojewódzkiego Urzędu Pracy w R. do pełnienia funkcji Instytucji Pośredniczącej w ramach komponentu regionalnego Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki oraz udzielenia upoważnienia Dyrektorowi Wojewódzkiego Urzędu Pracy w R., zmienioną Uchwałami: nr [...] z dnia [...] kwietnia 2008 r., nr [...] z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...] z dnia [...] marca 2011 r., nr [...] z dnia [...] maja 2011 r. i nr [...] z dnia [...] lipca 2012 r. WUP w R. zobowiązał Skarżącą do zwrotu środków przeznaczonych na realizację programów finansowych z udziałem środków europejskich, wykorzystanych z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. nr 157, poz. 1240 z późn. zm.), w kwocie 88.538,91 zł. wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków.

Od tej decyzji Dyrektora WUP w R. Przedsiębiorstwo E. Sp. z o.o. w R. wniosła odwołanie, w którym zarzuciła organowi I instancji wydanie jej z naruszeniem art. 207 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 9 UFP poprzez zastosowanie tych przepisów, mimo iż Spółka nie dopuściła się wykorzystania środków przeznaczonych na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 UFP i wniosła o jej uchylenie.

Decyzją z [...] marca 2013 r. Minister Rozwoju Regionalnego ( pełniący rolę Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Kapitał Ludzki dalej: IZ PO KL) utrzymał w mocy w całości decyzję organu I instancji.

Minister Rozwoju Regionalnego wskazał, iż: w ramach Zadania 2 projektu "Kierowca zawodowy kat. C" odwołujący przewidział na potrzeby szkolenia nabycie odpowiedniego pojazdu. Zgodnie z uzasadnieniem dla powyższej pozycji budżetowej wskazał też, że "planuje się zakup w formie leasingu operacyjnego 22 raty pokryte ze środków projektu, pozostałe raty ze środków wnioskodawcy. Do realizacji tego zadania tańszą formą będzie leasing od modernizacji lub wypożyczenia samochodu", natomiast w pkt 3.3 "Działania" odwołujący wskazał, że "planuje się zakup samochodu ciężarowego w ramach leasingu operacyjnego opiewającego na 30 rat z czego w budżecie projektu zaplanowano 22 rat. Pozostałe wnioskodawca będzie opłacał z własnej działalności po zakończeniu projektu". Zgodnie ze szczegółowym budżetem projektu, na realizację przedmiotowego zamówienia przewidziano 143 000,00 zł brutto przy miesięcznej racie w wysokości 6 500,00 zł brutto. Dnia [...] stycznia 2010 r. została zawarta umowa leasingu nr [...], której przedmiotem był samochód ciężarowy M. [...], rok produkcji [...], o wartości 113 000,00 zł netto.

Odwołujący jako podmiot niezobowiązany do stosowania ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759, z późn. zm.), na podstawie § 20 umowy o dofinansowanie projektu, zobowiązany był w przypadku realizacji zamówień przekraczających wyrażoną w złotych równowartość kwoty 14 000,00 euro netto stosować zasadę konkurencyjności, uregulowaną w tymże paragrafie. Zdaniem organu odwoławczego, odwołujący udokumentował zastosowanie zasady konkurencyjności, tj. potwierdził spełnienie formalnych warunków określonych w § 20 umowy o dofinansowanie projektu, jednakże nie oznacza to, że wydatki w zakresie umowy leasingu można uznać za kwalifikowane. Po wyborze wykonawcy przedmiotu zamówienia – B. sp. z o.o. i podpisaniu umowy leasingu nr [...] sporządzono stanowiący integralną część umowy harmonogram spłat, przewidujący przez pierwsze 22 miesiące raty w wysokości 6 499,40 zł brutto, natomiast przez pozostałe 14 miesięcy wysokość rat została określona na kwotę 866,59 zł brutto. Przez okres realizacji projektu miały być ponoszone w ramach projektu raty w wysokości 6 499,40 zł brutto (w budżecie projektu założono 6 500,00 zł brutto), natomiast natychmiast po zakończeniu jego realizacji odwołujący miał ponosić raty w wysokości 866,59 zł brutto. W przedmiotowym przypadku, w ocenie IZ PO KL, odwołujący rażąco naruszył warunek kwalifikowalności wydatków, którym jest racjonalność i efektywność, wynikający z Wytycznych w zakresie kwalifikowania wydatków w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki z dnia 28 grudnia 2009 r. (aktualnych na dzień przeprowadzenia przedmiotowego zamówienia), uwzględniając w projekcie (do sfinansowania ze środków publicznych) ponad 7-krotnie wyższe raty niż po okresie realizacji projektu (do sfinansowania ze środków własnych beneficjenta). Mając na uwadze powyższe ustalenia, z których wynika brak uzasadnienia dla zróżnicowania przez odwołującego wysokości rat leasingu w ramach projektu oraz poza projektem, IZ PO KL uznał jako wydatki nieracjonalne i nieefektywne koszty w wysokości stanowiącej nadwyżkę ponad wysokość równych rat leasingu dla całego okresu leasingu. Kwota wydatków niekwalifikowanych wyniosła w tym zakresie 28 849,98 zł brutto.

W zakresie umowy najmu pomieszczeń Minister Rozwoju Regionalnego wskazał przede wszystkim, iż w wyniku zapytania ofertowego dotyczącego zamówienia na wynajem pomieszczeń z przeznaczeniem na biuro, sale wykładowe i salę komputerową najkorzystniejszą ofertą, która nie została odrzucona była oferta [...] R. P. ( pełniącego zarazem funkcję Prezesa Zarządu skarżącej Spółki). Zaoferowane przez wybranego wykonawcę [...] kwoty za wynajem pomieszczeń wysokością odpowiadały kwotom przewidzianym w budżecie projektu, zawartym we wniosku o dofinansowanie projektu. Organ odwoławczy podkreślił, że celem zasady konkurencyjności jest zapewnienie zachowania uczciwej konkurencji, wolnego dostępu do zamówień finansowanych ze środków publicznych oraz równego traktowania wykonawców przez zamawiającego, tj. podmiot realizujący projekt w ramach PO KL. Oznacza to, że wybór wykonawcy w ramach projektów PO KL powinien zostać dokonany w sposób umożliwiający swobodne wolne konkurowanie podmiotów na rynku. Odwołujący naruszył zasadę konkurencyjności w znaczący sposób jeśli chodzi o jej cel, tj. zapewnienie konkurencyjnego uczestnictwa podmiotów w zamówieniu współfinansowanym ze środków publicznych. Minister Rozwoju Regionalnego zwrócił uwagę, iż R.P. Prezes Zarządu Przedsiębiorstwa E. Sp. z o.o. (prowadzący również jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą [...]) miał wiedzę na temat projektu oraz jego budżetu, co wynika chociażby z tego, że zatwierdził wniosek o dofinansowanie projektu "[...]", który następnie został zgłoszony w konkursie PO KL. Ponadto organ odwoławczy wskazał, iż nieruchomości wynajęte przez wykonawcę w wyniku przeprowadzonej procedury zamówienia należały do niego samego. Na podstawie Uchwały nr 1 Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników skarżącej Spółki z dnia [...] lipca 2009 r. wyrażono zgodę na zawarcie umowy dzierżawy nieruchomości Spółki położonych przy ul. [...] w R. z Prezesem Zarządu R. P. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą [...] R. P. Dnia [...] grudnia 2009 r. zawarta została umowa najmu pomiędzy skarżącym a - [...] R. P., przedmiotem której były pomieszczenia znajdujące się przy ul. [...] w R. Zdaniem IZ PO KL, w procesie oceny prawidłowości zastosowania zasady konkurencyjności należy brać pod uwagę nie tylko literalne brzmienie tej zasady, lecz również jej cel i charakter oraz funkcję. Tym samym IZ PO KL podzielił stanowisko organu I instancji w zakresie uznania całości wydatków objętych przedmiotowym zamówieniem za niekwalifikowalne.

Od tej decyzji Przedsiębiorstwo E. Sp. z o.o. w R. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której zaskarżyła ją w całości i wniosła o uchylenie decyzji w tej części oraz o zwrot kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj:

1. art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego przez dokonanie wykładni celowościowej normy prawnej na podstawie wątpliwych i niejasnych przesłanek, z pominięciem wykładni literalnej;

2. art. 7 i 77 § 1 k.p.a, poprzez wydanie decyzji bez uprzedniego zebrania pełnego materiału dowodowego, mimo wniosków strony, tj.:

nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego na okoliczność jaka będzie wartość leasingowanego samochodu ciężarowego wykorzystanego przez Skarżącą na potrzeby realizacji projektu po 5 latach od jego zakończenia, oraz czy do realizacji zadania 2 "Kierowca zawodowy kat. C" tańszą formą od wypożyczenia samochodu byłby jego leasing;

3. art. 8 k.p.a., przez prowadzenie postępowania w sposób niepogłębiający zaufania obywateli do organów Państwa i zinterpretowanie przepisów bez uwzględnienia słusznego interesu skarżącej;

4. art. 107 § 1 k.p.a. przez wydanie wewnętrznie sprzecznej decyzji.

Ponadto, na podstawie art. 145 § 1 pkt I lit. a) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, powyższej decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy tj.:

1. art. 207 ust. 1pkt 2 oraz ust. 9 oraz art. 184 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157. poz. 1240 ze zm.), poprzez ich błędną wykładnię prowadzącą do ich bezprawnego zastosowania;

2. art. 5 pkt 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 84 poz. 712) poprzez błędną wykładnię definicji kwalifikowalności wydatków;

3. art. 26 ust 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. w związku z błędnym zastosowaniem niektórych zapisów Wytycznych w zakresie kwalifikowania wydatków w Programie Operacyjnym Kapitał Ludzki z dnia 28 grudnia 2009 r.. Podrozdział 3.1 pkt 8 wydanych na podstawie wskazanego przepisu, w związku z § 20 ust. 1 umowy nr [...] o dofinansowanie Projektu: "[...]" zawartej w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego, pomiędzy Województwem [...] Wojewódzkim Urzędem Pracy w R., a Przedsiębiorstwem E. Sp. z o.o., poprzez uznanie, że wydatki w kwocie 53 693,00 zł. poniesione przez Beneficjenta na podstawie umowy najmu pomieszczeń na potrzeby projektu z dnia [...] grudnia 2009 r. zostały poniesione z naruszeniem zasady konkurencyjności i przyjęcie, że w tym zakresie Beneficjent naruszył zasadę konkurencyjności;

4. art. 26 ust 1 pkt 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. w związku z błędnym zastosowaniem niektórych zapisów Wytycznych w zakresie kwalifikowania wydatków w Programie Operacyjnym Kapitał Ludzki z dnia 28.12.2009 r., Podrozdział 3.1 pkt 1 lit. b wydanych na podstawie wskazanego przepisu, poprzez uznanie, że Beneficjent uwzględniając różną wysokość rat w okresie trwania umowy leasingu nr [...], naruszył warunek racjonalności i efektywności wydatków, a tym samym uznanie, że wydatki w kwocie 13 143,24 zł poniesione przez Beneficjenta na podstawie umowy leasingu nr [...] są wydatkami niekwalifikowanymi;

5. art. 20 i 21 Konstytucji RP poprzez uznanie, że ochrona własności Skarbu Państwa ma pierwszeństwo przed ochroną własności prywatnej a zabezpieczenie środków prywatnych nie może odbyć się kosztem środków publicznych.

W uzasadnieniu skargi spółka podniosła, iż nie zgadza się z decyzją organu II instancji uwzględniającą zaliczenie do kosztów kwalifikowanych rat leasingowych w wysokości obliczonej wg zasady stosowania równych rat leasingowych w całym okresie trwania umowy leasingu.

Wskazała, iż z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że przy założeniu braku możliwości sprzedaży bądź komercyjnego wykorzystania samochodu ciężarowego M. przez 5 lat od daty zakończenia realizacji projektu, nie tylko że nie uzyska jakiejkolwiek korzyści majątkowej z tytułu posiadania pojazdu ciężarowego, ale wręcz zmuszona jest ponieść z tego tytułu dodatkowe koszty z własnych, niepublicznych środków;

- kształtowanie rat leasingowych w sposób kwestionowany przez organ nie przynosi Skarżącej żadnego zysku, a

- wybór umowy leasingu a nie np. zakupu samochodu ciężarowego lub jego najmu, był najkorzystniejszą formą nabycia pojazdu na cele realizacji projektu z punktu widzenia budżetu projektu

Podniosła, iż zakładała, że po zakończeniu realizacji projektu przez co najmniej 5 lat nie osiągnie jakiegokolwiek przychodu z tytułu posiadania nabytego samochodu ciężarowego a będzie musiała ponosić koszty jego utrzymania - ubezpieczenia, amortyzacji. Z zapisów wytycznych (podrozdział 4.5.1) wynika, że Beneficjent zmuszony jest ponieść koszty rat leasingowych od momentu zakończenia realizacji projektu. Z obliczeń dokonanych na podstawie uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że poza ratami leasingu wynikającymi z umowy leasingu i kwestionowanego harmonogramu, Beneficjent winien jeszcze z własnych środków dodatkowo ponieść koszt leasingu w wysokości 48 191,88 zł (22 rat x 2 190,54 zł). Do powyższej sumy należy dodać kwotę, jaką Beneficjent zmuszony był ponieść w związku z opłatą wstępną w wysokości 13 560,00 zł.

Wskazała, iż zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowalności wydatków, wszystkie wydatki w ramach PO KL są kwalifikowalne o ile m.in. :

- są racjonalne i efektywne tj. nie są zawyżone w stosunku do cen i stawek rynkowych oraz spełniają wymogi efektywnego zarządzania finansami (relacja nakład/rezultat). Można je opisać jako poniesione przy zachowaniu zasady osiągnięcia najlepszego efektu przy określonych kosztach. Samą efektywność poniesionego wydatku można ocenić w szczególności poprzez porównanie cen wykonanych prac/usług/dostaw z cenami rynkowymi.

- zostały przewidziane w zatwierdzonym budżecie projektu

W ramach projektu Beneficjent przedstawia we wniosku koszty projektu. Taki wniosek jest podstawą do oceny kwalifikowalności wydatków projektu. Ocena kwalifikowalności wydatków na etapie rozliczania projektu jest dokonywana w oparciu o zatwierdzony budżet projektu oraz wytyczne.

Koszty leasingu zostały przewidziane w zatwierdzonym budżecie projektu - zatwierdzonym przez Instytucję Pośredniczącą, która, obecnie zatwierdzoną przez siebie kwotę traktuje jako zawyżoną.

Mając powyższe na uwadze wskazała, iż należy uznać, że wbrew twierdzeniom organu II Instancji, w 2009 r. istniało realne uzasadnienie dla zróżnicowania przez Skarżącą wysokości rat leasingu w ramach projektu oraz poza projektem.

Także Organ II instancji w zakresie wywodów dot. obowiązku ponoszenia wydatków związanych z umową leasingu po zakończeniu realizacji projektu odniósł się do nich jedynie w ten sposób, że są one "niezrozumiałe", gdyż "skoro Odwołujący nie chciał ponosić części w/w wydatków z własnych środków, nie powinien był zakładać takiego rozwiązania". Powyższe świadczy o braku dokładnego przeanalizowania przez organ II instancji treści odwołania, bowiem Skarżąca nigdy nie kwestionowała obowiązku ponoszenia z własnych środków części kosztów związanych z umową leasingu po zakończeniu projektu; lecz kwestionuje stanowisko organów uznające za niekwalifikowane wydatki ponoszone zgodnie z zawartą umową oraz budżetem projektu.

Podniosła, iż żaden z obowiązujących przepisów prawa nie nakłada na Beneficjenta obowiązku finansowania projektu z własnych środków w sytuacji, gdy środki te przewidziane są w budżecie projektu i nie różnicuje własności Skarbu Państwa (środki publiczne) od własności prywatnej, których zakres ochrony jest identyczny, co wynika wprost z fundamentalnych zasad konstytucyjnych. Organ wydając zaskarżoną decyzję w ogóle nie odniósł się do powyższych twierdzeń strony, co zdaniem Skarżącej stanowi rażące naruszenie art. 107 § 3 k.p.a.

Wskazała też, iż Organ w żaden sposób nie uzasadnił swojego twierdzenia, że środki publiczne w tym konkretnym przypadku podlegają szczególnej ochronie w zakresie wydatkowania a w szczególności nie wskazał przepisu, który uzasadnił by takie twierdzenie.

Dodała, iż w zakresie stwierdzenia braku zachowania zasady konkurencyjności przy wyborze oferty najmu decyzja Ministra Rozwoju Regionalnego jest wewnętrznie sprzeczna i narusza art. 107 k.p.a. Organ wskazując, że skierowanie zapytania ofertowego do R. P. i podpisanie z nim umowy stanowi zaprzeczenie zasady konkurencyjności, pomija jednocześnie, że do tej pory ( w chwili zawarcia umowy z R. P.) brak było uregulowań prawnych w tej kwestii. Dopiero w dniu 14 października 2011r. na stronie internetowej www.efs.gov.pl zamieszczone zostały Wytyczne w fazie konsultacji. Pojawił się w nich zapis, że beneficjent nie może udzielać zamówienia podmiotom powiązanym z nim osobowo i kapitałowo oraz co należy rozumieć przez takie powiązania. Powyższe wytyczne zostały opracowanie w wersji ostatecznej dopiero w dniu 15 grudnia 2011r. Zatem strona podpisując umowę wynajmu pomieszczeń z R. P. działała legalnie, który to fakt organ ignoruje.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył , co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów lub czynności wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako p.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a - c p.p.s.a.), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.). Wyjaśnić również należy, iż stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Badając skargę z tego punktu widzenia należy stwierdzić, że nie jest ona zasadna.

Prawidłowo organ ustalił, iż skarżąca Spółka otrzymała dofinansowanie projektu "[...] " w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzi współfinansowego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Dofinansowanie otrzymała w ramach i na warunkach zawartej umowy cywilnoprawnej z dnia [...] listopada 2009 r. oraz w ramach i na warunkach poprzedzającego ją konkursu. Konkurs i zawarcie umowy odbyły się m.in. w oparciu o regulacje prawne z ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju z dnia 6 grudnia 2006 r. (Dz. U. Nr 84 z 2009 r. poz. 712 ze zm.) dalej– u.z.p.p.r. oraz w oparciu o przepisy wewnętrzne wydane na podstawie tej ustawy przez podmioty tam wskazane, w tym Wytyczne w zakresie kwalifikowania wydatków w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 28 grudnia 2009 r. – wersja obowiązująca w dacie realizacji zamówienia.

Zwrócić również należy uwagę, że ustawa o zasadach prowadzenia polityki rozwoju nie reguluje zasad i trybu postępowania w sprawie zwrotu uzyskanego przez beneficjenta dofinansowania, wskazując jedynie w art. 26 ust. 1 pkt 15 i 15a, że do zadań instytucji zarządzającej należy m. in. odzyskiwanie kwot podlegających zwrotowi, w tym wydawanie decyzji o zwrocie środków przekazanych na realizację programów, projektów lub zadań, o której mowa w przepisach o finansach publicznych oraz ustalanie i nakładanie korekt finansowych, o których mowa w art. 98 rozporządzenia nr 1083/2006. Zgodnie natomiast z art. 207 ust. 1 pkt 2 UFP, w przypadku gdy środki przeznaczone na realizację programów finansowanych z udziałem środków europejskich są wykorzystane z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184, podlegają zwrotowi przez beneficjenta wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków, w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, o której mowa w ust. 9. W przypadku stwierdzenia okoliczności, o których mowa w ust. 1,

instytucja, która podpisała umowę z beneficjentem, wzywa go do zwrotu środków lub do wyrażenia zgody na pomniejszenie kolejnych płatności, o którym mowa w ust. 2, w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania (ust. 8 art. 207). Po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w ust. 8, organ pełniący funkcję instytucji zarządzającej lub instytucji pośredniczącej wydaje decyzję określającą kwotę przypadającą do zwrotu i termin, od którego nalicza się odsetki, oraz sposób zwrotu środków, z uwzględnieniem ust. 2 (ust. 9 art. 207).

Treść Wytycznych oraz treść umowy cywilnoprawnej stanowi regulację określającą jak otrzymane środki mają być wydatkowane, zatem zapisy te stanowiąc o sposobie wydatkowania pieniędzy są rodzajem procedury wiążącej strony umowy dotyczącej wykorzystania środków. Bez wątpienia powyższe regulacje są tymi "innymi procedurami obowiązującymi przy wykorzystaniu środków" finansowych, o których jest mowa w art. 184 ust. 1 UFP.

Zgodnie z Podrozdziałem 3.1 pkt 1 lit. b ww. Wytycznych w zakresie kwalifikowania wydatków w ramach Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki jednym z podstawowych warunków kwalifikowalności wydatków w ramach PO KL jest racjonalność i efektywność, co oznacza, że wydatki nie są zawyżone w stosunku do cen i stawek rynkowych oraz spełniają wymogi zarządzania finansami ( relacja nakład/rezultat).

Z kolei zgodnie z Podrozdziałem 3.1 pkt 8 Wytycznych z dnia 28 grudnia 2009 r. "wydatki w ramach projektu powinny być ponoszone zgodnie z zasadą konkurencyjności, określoną w umowie o dofinansowanie projektu". Umowa cywilnoprawna z dnia [...] listopada 2009 r. zawarta między stronami wprost odwołuje się do zasady konkurencyjności, a w § 20 wskazuje na konieczność zastosowania procedury w niej opisanej.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy podnieść co następuje:

W odniesieniu do umowy leasingu samochodu ciężarowego M., należy wskazać, iż w postępowaniu administracyjnym wskazano, że wybór oferty z najniższą ceną był zgodny z zasadami wydatkowania środków publicznych, słusznie jednak podniesiono, iż harmonogram rat leasingowych zakładający, że przez okres realizacji projektu będą ponoszone raty w kwocie 6 499,40 zł ( odpowiadające wysokości rat założonej w projekcie), a po okresie projektu – tylko 866,59 zł brutto już tych zasad nie spełnia. Ocena racjonalności i efektywności ponoszenia wydatków w ramach programu operacyjnego musi być odniesiona do wydatkowania środków publicznych, a nie prywatnych, jak chciałby skarżący. Zatem konkluzja organu drugiej instancji, iż wymóg efektywnego zarządzania finansami ( relacja nakład/ rezultat) został rażąco naruszony przez skarżącego poprzez uwzględnienie, w toku realizacji projektu – do sfinansowania ze środków publicznych – ponad 7- krotnie wyższych raty niż po okresie realizacji projektu – do sfinansowania z własnych środków, jest słuszna. Nie jest bez znaczenia dla tej oceny fakt, iż taki sposób ukształtowania płatności rat nie został zawarty we wniosku i poddany weryfikacji na etapie kwalifikowania wniosków do dofinansowania. Brak było również wyspecyfikowania takiego zróżnicowania wysokości rat przy sformułowaniu zapytania ofertowego. Także w ofercie firmy, która została wybrana i z którą beneficjent zawarł umowę leasingu pojazdu nie zamieszczono harmonogramu spłaty rat - w przeciwieństwie do ofert dwóch pozostałych firm. Ukształtowanie harmonogramu odbyło się zatem miedzy beneficjentem, a leasingodawcą już na etapie samego zawierania umowy i sąd podziela wnioski zawarte w zaskarżonej decyzji, że tym działaniem skarżąca Spółka naruszyła zasady racjonalności i efektywności w wydatkowaniu środków publicznych zawartych w cyt. Wytycznych jak również postąpiła niezgodnie z zapisami własnego wniosku o dofinansowanie, w którym deklarowała korzystne dla projektu rozwiązania. To działanie w efekcie przysporzyło stronie nieuzasadnioną korzyść finansową.

Nie można podzielić argumentów skarżącej, w których wskazuje ona na konieczność takiego właśnie ukształtowania harmonogramu spłaty rat ze względu na słuszną ochronę własnych interesów i która jedynie zmniejsza ponoszone z własnych środków koszty związane z realizacją projektu. Zgodnie z tą argumentacją obciążenia Spółki po okresie realizacji projektu związane z koniecznością dalszego spłacania rat i ponoszenia innych kosztów utrzymania nabytego pojazdu, a jednocześnie niemożnością sprzedania samochodu przed upływem 5 lat po zakończeniu projektu będą znaczne, zwłaszcza, że w tym czasie skarżąca nie osiągnie jakiegokolwiek przychodu z tytułu posiadania nabytego samochodu. Słusznie w tym zakresie podnosi organ, iż środki publiczne nie służą zabezpieczaniu niczyich interesów, a podlegają szczególnej ochronie w zakresie wydatkowania. Jeśli chodzi zaś o zapisy Wytycznych oraz rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenia (WE) nr 1260/1999, dotyczące zapewnienia trwałości projektu (trwałości operacji), to wynika z nich, że faktycznie skarżąca nie może sprzedać ani wynająć odpłatnie samochodu, ale może i powinna wykorzystywać go zgodnie z celem, w jakim go nabyła, czyli realizacji projektu w zakresie organizowania kursów dla kierowców zawodowych. Te zasady skarżąca przyjęła zgłaszając się do konkursu i akceptując jego warunki, w tym właśnie konieczność zapewnienia trwałości projektu przez określony czas.

Nie mają żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji wywody skargi dotyczące wartości leasingowanego samochodu po zakończeniu okresu trwałości projektu czy możliwości najmu lub dzierżawy takiego pojazdu, które to rozwiązanie było poza tym niewykonalne (brak rynku wynajmu samochodów ciężarowych przystosowanych do nauki jazdy, spełniających specyficzne wymagania określone szczegółowo w § 43 ust. 4 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia). Skarżąca we wniosku o dofinansowanie zawarła bowiem leasing samochodu ciężarowego dla realizacji zadania związanego z aktywizacją zawodową bezrobotnych z województwa [...], a nie jego wynajem lub dzierżawę.

Wreszcie nie można uznać argumentacji Spółki, iż uznanie przez organ części poniesionych kosztów rat leasingowych za niekwalifikowane było błędne, gdyż właśnie taka wysokość była zapisana we wniosku, który został zaakceptowany, a budżet projektu nie został przekroczony. Słusznie podniósł MRR w odpowiedzi na skargę, że istotą wydatkowania środków publicznych w ramach projektu jest realizacja jego celów. Fakt, że w budżecie wpisano określoną kwotę na daną pozycję oznacza, że jest to stawka maksymalna i nie musi zostać wykorzystana w całości. Dodać można, że kontrola, czy środki przeznaczone na dofinansowanie projektów są wydatkowane zgodnie z zasadami ich kwalifikowalności odbywa się nie tylko na etapie wyboru wniosków do dofinansowanie lecz także i w procesie realizacji projektów. Zatem mimo zaakceptowanego planu wykorzystania przyznanych środków, ich późniejsze rzeczywiste wydatkowanie musi być również zgodne z ww. zasadami.

Reasumując to co powiedziano w zakresie umowy leasingu samochodu ciężarowego M. - Minister Rozwoju Regionalnego prawidłowo uznał, że koszty w wysokości stanowiącej nadwyżkę ponad wysokość równych rat leasingowych dla całego okresu leasingu są wydatkami nieracjonalnymi i nieefektywnymi z punktu widzenia projektu, tym samym są wydatkami niekwalifikowanymi. Nie są zasadne w tym zakresie, z przyczyn omówionych wyżej, zarzuty skargi naruszenia prawa materialnego tzn. art. 207 ust. 1pkt 2 oraz ust. 9 oraz art. 184 UFP, art. 5 pkt 6,art. 26 ust.1 pkt 6 u.z.p.p.r. Nie są również zasadne zarzuty dotyczące naruszenia przepisów procesowych, zwłaszcza w zakresie uchybień co do ustalenia stanu faktycznego, który według sądu został ustalony prawidłowo i wyczerpująco w zakresie koniecznym dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia okoliczności, które zdaniem skarżącej Spółki miałyby zostać ustalone poprzez przeprowadzenie dowodów wymienionych w pkt 2 a oraz 3 a) - e) skargi (przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność jaka będzie wartość leasingowanego samochodu, pominięcie wskazanego materiału dowodowego), bowiem okoliczności te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sytuacji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego i zastosowanych przepisów.

W odniesieniu do najmu pomieszczeń na potrzeby projektu należy wskazać, iż na podstawie umowy o dofinansowanie z [...] listopada 2009 r. skarżąca zobowiązała się stosować zasadę konkurencyjności do realizacji zamówień przekraczających wyrażoną w złotych równowartość kwoty 14 tys. euro netto. Sama zasada konkurencyjności nie została wprost zdefiniowana w przepisie prawa (brak jej definicji legalnej), niemniej jednak orzecznictwo sądowe i doktryna wskazują jaką treścią należy ją wypełnić. Należy zgodzić się z organem, że niewątpliwie celem wprowadzenia zasady konkurencyjności i nałożenia obowiązku jej przestrzegania jest zagwarantowanie jak najszerszego dostępu do zamówień poprzez uczciwą konkurencję i równe traktowanie wszystkich podmiotów. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 października 2006 r., (sygn. III SK 15/06) "Pod pojęciem konkurencji należy rozumieć proces rywalizacji niezależnych przedsiębiorców, którzy dążą do uzyskania przewagi ekonomicznej nad innym przedsiębiorcą. Celem wspomnianej rywalizacji jest pozyskanie względów klientów."

Niewątpliwie nie jest zrealizowaniem zasady konkurencyjności sytuacja w której jeden z oferentów ma możliwość uzyskania szerszych, pełniejszych informacji o preferowanych warunkach zamówienia niż inni stający do konkursu ofert. W niniejszej sprawie skarżąca Spółka wysłała zapytania ofertowe do trzech podmiotów, w tym do prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą [...] – własnego Prezesa zarządu - R. P. Złożył on ofertę, która okazała się najkorzystniejsza, a przedstawione propozycje cenowe dokładnie odpowiadały kwotom przewidzianym w budżecie projektu na realizację przedmiotowych wydatków w zakresie wynajmu poszczególnych pomieszczeń.

Nie można uznać za dowolne stwierdzeń i wniosków organów wydających decyzję, że skarżąca naruszyła zasadę konkurencyjności w znaczący sposób w zakresie jej celu tj. zapewnienia konkurencyjnego uczestnictwa niezależnych podmiotów w zamówieniu współfinansowanym ze środków publicznych. Powyższe stwierdzenie wynikało z ustaleń stanu faktycznego, które, co trzeba przypomnieć, opierały się na tym, iż: - oferent, z którym podpisano umowę najmu pomieszczeń jest Prezesem Zarządu udzielającego zamówienia, - jest on jednocześnie wspólnikiem posiadającym 20% udziałów w skarżącej Spółce, - podpisał on wniosek o dofinansowanie projektu, deklarując, że "informacje zawarte w niniejszym wniosku są zgodne z prawdą" wreszcie – pomieszczenia które wynajął na potrzeby projektu są własnością skarżącej Spółki, od której wydzierżawił je w lipcu 2009 r. W rezultacie stwierdzić trzeba, że przebieg postępowania w przedmiocie wynajmu pomieszczeń na potrzeby projektu przeprowadzony został w sposób nieprawidłowy i dlatego nie wiadomo, jaka oferta zwyciężyłaby, gdyby zapytania ofertowe wysłano do trzech niezależnych od skarżącej podmiotów.

W § 20 umowy sprecyzowano na czym ma polegać procedura zmierzająca do realizowania zasady konkurencyjności w toku wykonywania projektów. Jednak nie można przyjąć, jak chciałaby skarżąca, iż wystarczające jest samo formalne dopełnienie tej procedury, aby zasada konkurencyjności została zrealizowana. Procedura zapisana w § 20 umowy, jest jedynie warunkiem koniecznym aby uznano zasadę konkurencyjności za spełnioną, jednak nie wystarczającym. Procedura, nie jest bowiem samą zasadą. Zasada konkurencyjności, co wyżej wskazano ma swoją treść (szerszą niż procedura, która jest konieczna do przeprowadzenia) i cel. Dlatego organ nie naruszył art. 6 k.p.a. powołując się na celowościową wykładnię zasady konkurencyjności. W świetle tego co wyżej powiedziano nie ma też znaczenia, iż na dzień zawarcia umowy wynajmu pomieszczeń z R. P. brak było jednoznacznych uregulowań prawnych w kwestii powiązań kapitałowo - osobowych, zapis, iż "Beneficjent nie może udzielać zamówienia podmiotom powiązanym z nim osobowo i kapitałowo (...)" pojawił się dopiero w wersji Wytycznych z 22 listopada 2010r. Jak wynika z uzasadnienia do zestawienia zmian w Wytycznych cytowanego w skardze, w znowelizowanej wersji tego dokumentu w związku z powtarzającymi się przypadkami zlecania zadań podmiotom powiązanym z beneficjentem wprowadzono jednoznaczny zapis z którego wynika zakaz takich praktyk. Nie oznacza to jednak, że ocena działania skarżącej Spółki może być odmienna w związku z brakiem tego zapisu. Jak wielokrotnie wskazano w toku realizacji projektu Spółka zobowiązana była stosować się do zasady konkurencyjności, której zakres, cel i treść nie uległy zmianie w związku z wprowadzeniem zmian do Wytycznych. Również zarzut naruszenia art. 5 pkt 6 u.z.p.p.r. jest niezasadny. W przepisie tym Ustawodawca wskazał, że kwalifikowalność wydatków to spełnienie przez wydatki poniesione w ramach programów operacyjnych kryteriów:

a) spójności z postanowieniami przyjętego programu operacyjnego,

b) określonych szczegółowo przez instytucję zarządzającą zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6.

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 i w zw. z art. 35 ust. 3 pkt 4a u.z.p.p.r. Minister Rozwoju Regionalnego jako Instytucja Zarządzająca wydał przedmiotowe Wytyczne.

Podsumowując, w postępowaniu administracyjnym - również w tym punkcie nie naruszono zarzucanych w skardze przepisów prawa materialnego ani procesowego – w stopniu, który mógłby mieć wpływ na wynik sprawy, gdyż tylko takie naruszenie, zgodnie z art.145 § 1 pkt c p.p.s.a. mogłoby prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Także odnośnie tego naruszenia zasad wydatkowania środków publicznych organ prawidłowo ustalił stan faktyczny i wbrew twierdzeniom skargi przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z treścią art.7 i 77 k.p.a. Ocena dowodów przeprowadzona w postępowaniu administracyjnym nie była dowolna i nie przekroczyła zasady swobodnej oceny dowodów.

Brak jest też podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 20 i 21 Konstytucji RP.

Z tych wszystkich przyczyn, uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, w stopniu uzasadniającym jej uchylenie, na podstawie art. 151 p.p.s.a. sąd orzekł jak w sentencji.