VII SA/Wa 315/13

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzja z dnia [...] września 2012 r. znak : [...] działając na podstawie art. 158 § 1, art. 157 § 1 Kpa w związku z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), po wszczęciu postępowania na wniosek K. W., E. W., J. O. i T. O. (uzupełnionego w dniu [...].05.2012 r.) w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...].09.2009 r. Nr [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej, zlokalizowanych na działce nr [...] w U. przy ul. Ź., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...].09.2009 r.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ wskazał, że podstawowy zarzut zawarty we wniosku o wszczęcie postępowania nieważnościowego dotyczył przesłaniania i zacieniania pomieszczeń w budynku nr [...] i nr [...] przy ul. Ź. w U. przez wybudowany na sąsiedniej działce nr [...] budynek szeregowy (cztery budynki jednorodzinne). Zatem o wszczętym postępowaniu nieważnościowym należało zawiadomić wszystkich współwłaścicieli mieszkań w w/w budynkach, by zapewnić im udział w postępowaniu. Z tego samego powodu o wszczęciu postępowania zawiadomiono współwłaścicieli działki nr [...] przy ul. Ź. w U.. Żadna z zawiadomionych osób - właścicieli działek sąsiednich - nie wniosła żądań, uwag, zastrzeżeń lub wyjaśnień do sprawy. Nie zgłosiła również zastrzeżeń dotyczących np. zacienienia, przesłaniania pomieszczeń w budynku.

Dokonując analizy akt sprawy organ stwierdził, że każdy z zatwierdzonych decyzją czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej ma trzy kondygnacje nadziemne (trzecia w formie poddasza użytkowego) i jedną kondygnację podziemną, a zatem zaprojektowany obiekt spełnia wymagania miejscowego planu w zakresie ilości kondygnacji. Projekt budowlany jest także zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Ustroń pod względem ustalonej dla tych terenów w miejscowym planie powierzchni zabudowy działki oraz powierzchni biologicznie czynnej.

Organ dodał, że zaprojektowany na działce nr [...] segment A budynku szeregowego usytuowany został w odległości 4,10 m od granicy z działką nr [...] i w odległości około 17m od budynku nr [...] przy ul. Ź. (mieszkania osób Skarżących). Wysokość budynku szeregowego (według projektu budowlanego) wynosi 13, 4 m do kalenicy i 8,02 m do okapu i jest mniejsza niż odległość pomiędzy tymi budynkami. Natomiast segment D budynku szeregowego oddalony jest o około 22 m od budynku nr 153 usytuowanego na działce nr [...] (mieszkanie osób Skarżących) i o około 10 m od budynku nr [...] usytuowanego na działce nr [...].

Wysokość wszystkich budynków szeregowych jest jednakowa i liczona jest od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku (§ 6 warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki...).. Organ stwierdził, że budynki szeregowe usytuowane są na południowym stoku poniżej budynków nr [...] i [...] oraz równolegle do budynku nr [...] i nie powodują zacienienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w tych budynkach (przepis § 13 warunków technicznych dotyczący naturalnego oświetlenia). Ze względu na odległości i położenie (nie powodują również ograniczenia w nasłonecznieniu pokoi mieszkalnych w budynkach na działkach sąsiednich w zakresie określonym w § 60 warunków technicznych. Projekt zagospodarowania działki nr [...] jest zgodny z przepisami w tym techniczno-budowlanymi (art. 35 ust. 1 pkt. 2 ustawy-Prawo budowlane.

Organ zaznaczył, że w projekcie zagospodarowania działki nr [...] (mapa) brak jest opracowania ukształtowania terenu (skarpy - podcięcia, wyrównania) oraz naniesienia rzędnych i w tym zakresie decyzja zatwierdzająca projekt budowlany wydana została z uchybieniem przepisów ustawy-Prawo budowlane (naruszenie prawa), lecz popełnione uchybienie nie nosi znamion uchybień rażących, skutkujących stwierdzeniem nieważności decyzji. Zdaniem organu, wykazane naruszenie prawa nie powoduje skutków niemożliwych do zaakceptowania.

Organ dokonał także analizy badanej decyzji pod względem zaistnienia pozostałych przesłanek z art. 156 § 1 Kpa i stwierdził, że nie została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości lub bez podstawy prawnej. Nie dotyczy ona sprawy rozstrzygniętej wcześniej inna decyzją ostateczna, jak również nie skierowano jej do osoby niebędącęj stroną sprawie. Weryfikowana decyzja nie była niewykonalna w dniu jej wydania, zaś jej wykonanie nie wywołuje czynu zagrożonego karą. Ponadto, nie jest ona dotknięta wadą powodująca nieważność rozstrzygnięcia z mocy prawa.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. znak : [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa. po rozpatrzeniu odwołania K. W., E. W., J. O. i T. O. od ww. decyzji, uchylił zaskarżoną decyzję w całości oraz umorzył postępowanie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ wskazał, że skarżący – K.W., E. W., J. O. i T. O. swój interes prawny do udziału w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r., Nr [...], wywodzą z tytułu przysługujących im praw odrębnej własności lokali mieszkalnych (odpowiednio lokal nr [...], lokal nr [...] oraz lokal nr [...]), znajdujących się w budynkach nr ewid. [...] i [...], usytuowanych w Ustroniu przy ul. Ź. (na działce nr ewid. [...]) oraz udziału w częściach wspólnych budynku i nieruchomości gruntowej. Powyższe wynika z treści Ksiąg Wieczystych Nr [...],[...] oraz [...]. Organ zaznaczył, że właściciele poszczególnych lokali znajdujących się w budynkach [...] i [...] tworzą Wspólnotę Mieszkaniową, która to wspólnota obejmuje więcej niż siedem lokali.

Organ wyjaśnił, że w sytuacji, gdy postępowanie dotyczy części nieruchomości wspólnej podmiotem uprawnionym do występowania w charakterze strony w postępowaniu administracyjnym jest wspólnota mieszkaniowa, reprezentowana przez zarząd. Prawo konkretnego członka wspólnoty realizuje się więc poprzez jego członkowstwo we wspólnocie, nie zaś poprzez czynności podejmowane samodzielnie.

Organ stwierdził, że warunkiem uznania podmiotu, uprawnionego do nieruchomości wspólnej z tytułu posiadania prawa odrębnej własności danego lokalu, za stronę postępowania jest wykazanie, że planowana inwestycja będzie wpływać na ten konkretny lokal oraz że będzie godzić w uprawnienia dotyczące korzystania z niego. Podmiot musi więc wykazać posiadanie swego indywidualnego interesu prawnego, którego nie wywodzi się jednak z samego faktu bycia współwłaścicielem nieruchomości wspólnej, lecz z faktu, iż jego lokal znajduje się w obszarze oddziaływania projektowanej inwestycji (art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego).

W ocenie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, obszar oddziaływania spornej inwestycji nie obejmuje swym zakresem lokali mieszkalnych znajdujących się w budynkach nr [...] i [...], usytuowanych na działce nr ewid. [...]. Położenie powyższych budynków, a tym samym lokali mieszkalnych należących do skarżących oraz zakres zamierzonego przedsięwzięcia wyklucza uznanie, że sporna inwestycja niesie ze sobą jakiekolwiek uciążliwości lub ograniczenia w możliwości korzystania z lokalu mieszkalnych należących do skarżących, które to uciążliwości lub ograniczenia wynikałyby z obowiązujących przepisów prawa. Organ podkreślił, że sporne budynki mieszkalne jednorodzinne, nie będą przesłaniały budynków nr [...] i [...] oraz znajdujących się w nich lokali mieszkalnych, ich usytuowanie nie spowoduje ograniczeń w zakresie dostępu do światła słonecznego, bądź też możliwości korzystania z szeroko rozumianych mediów (woda, ciepło, prąd, telekomunikacja). Sporna inwestycja nie wpłynie ponadto na warunki ochrony przeciwpożarowej lokali należących do skarżących, jak również nie niesie ze sobą ponadnormatywnych uciążliwości w zakresie emisji zanieczyszczeń, czy też pól elekromagnetycznych. Z powyższych względów organ stwierdził, że lokale stanowiące odrębną własność skarżących nie znajdują się w obszarze oddziaływania projektowanego przedsięwzięcia, wyznaczonym zwłaszcza w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm.), oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r. Nr 192, poz. 1883).

W ocenie organu, skarżący nie wykazali interesu prawnego w kwestionowaniu decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r., gdyż z całą pewnością interesu takiego nie można wywodzić z prawa współwłasności nieruchomości wspólnej.

Reasumując, organ stwierdził, że skarżącym nie przysługuje przymiot strony, w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. W rezultacie zaistniała przeszkoda prawna do prowadzenia - z wniosku K. W., E. W., J. Or. i T. O. - postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r., ze względu na brak elementu podmiotowego tego postępowania. Organ dodał, że z uwagi na formalny charakter niniejszego rozstrzygnięcia, merytoryczne zarzuty odwołania, dotyczące prawidłowości Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r. nie mogły zostać poddane ocenie.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnieśli K. W., E.W., T. O., J. O. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Ponadto, skarżący wnieśli o uznanie ich za stronę postępowania oraz uznanie decyzji z dnia [...].09.2009 r. Starosty [...] dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę za wydaną z naruszeniem przepisów prawa i w związku z tym uznanie jej za nieważną.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, że nie zgadzają się z interpretacją GINB dot. definicji strony, interesu prawnego oraz obszaru oddziaływania, gdyż pod pojęciem obszaru oddziaływania, oprócz uciążliwości związanych z ewentualnym wpływem w zakresie dostępu do światła słonecznego, utrudnień związanych z dostępem do mediów, bądź też uciążliwości w zakresie emisji zanieczyszczeń, należy rozumieć także kwestię widoku. Zasadniczą różnicę stanowi bowiem widok na góry przez budynki w zabudowie szeregowej, (których budowę dopuszczał plan zagospodarowania) w stosunku do ściany 4-piętrowego bloku, który powstał przed oknami skarżących i zasłania jakikolwiek widok na góry. Podnieśli, że wybudowanie za wysokiego budynku skutkuje zacienieniem do połowy kondygnacji parteru lokalu K. W., a ten aspekt sprawy nie został przez organy rozpatrujące sprawę zupełnie wzięty pod uwagę.

Skarżący nie zgadzają się ze stanowiskiem GINB, iż prawo strony przysługuje jedynie wspólnocie mieszkaniowej, a nie poszczególnym jej członkom. Zdaniem skarżących, trudno pozbawić chociażby jednej osoby prawa do dochodzenia swoich słusznych roszczeń w przypadku, gdyby pozostali członkowie wspólnoty nie byliby tym niezainteresowani lub nie mieli świadomości prawnej w zakresie swoich uprawnień i trybu postępowania. Skarżący podnieśli, że argumentując umorzenie sprawy brakiem przymiotu strony przez skarżących stworzono niebezpieczny precedens, pozbawiający obywatela możliwości zawiadomienia właściwych organów o łamaniu przepisów prawa, uzasadniając to brakiem przymiotu strony. Sytuacja powyższa jest naruszeniem przepisów art. 6 ,7 i 8 KPA.

W ocenie skarżących, zaniechano wszechstronnego zbadania sprawy pod kątem ich interesu prawnego oraz obszaru oddziaływania, a skupiono się jedynie na wyrywkowych przykładach oddziaływania na nieruchomości sąsiednie. Skarżący zarzucili organowi także naruszenie przepisów prawa poprzez wydanie decyzji zatwierdzającej projekt i udzielającej pozwolenia na budowę niezgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zdaniem skarżących, to nie inwestor realizuje budynek z naruszeniem warunków pozwolenia na budowę, lecz organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę naruszył przepisy dopuszczając do wydania decyzji niezgodnej z zapisami planu miejscowego. W ten sposób wybudowano budynek o 1 kondygnację nadziemną za wysoki w stosunku do ustaleń planu. Najniższą kondygnację, która w świetle definicji określonej w par 3 pkt 18 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12.04.2002 w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75 poz 690 z 15.06.2002) jest ewidentnie kondygnacją nadziemną, uznano w zatwierdzonym projekcie za kondygnacje podziemną.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje :

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. Nr 270, zwana dalej p.p.s.a.).

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły, wobec czego skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił w całości decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2012 r., którą odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej M. P., E. H., M. P., M. P., M. K., A. Kl., U. S., A. S., M. S., zwanych dalej Grupą Inwestorów pozwolenia na budowę czterech budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie szeregowej, na działce nr ew. [...], położonej przy ul. Ź. w U. oraz umorzył postępowanie organu I instancji.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a stosownie do którego organ odwoławczy uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji w całości albo w części. Jakkolwiek przepis art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. nie precyzuje wyraźnie przyczyn umorzenia w postępowaniu odwoławczym postępowania organu pierwszej instancji to oczywistym jest, że - umarzając to postępowanie - organ odwoławczy kieruje się przesłankami określonymi w art. 105 § 1 k.p.a., czyli spowodowaną jakimikolwiek przyczynami - bezprzedmiotowością postępowania.

Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego to brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2003 r., III SA 2225/01, Biul. Skarb. 2003, nr 6, s. 25). Bezprzedmiotowość może wynikać z przyczyn podmiotowych lub przedmiotowych, ale zawsze oznacza brak przedmiotu postępowania. Podkreślić należy, że decyzja o umorzeniu postępowania nie rozstrzyga o materialnoprawnych uprawnieniach i obowiązkach strony, wywiera bowiem inny skutek, polegający na przerwaniu stosunku procesowego pomiędzy stroną a organem.

Podstawą rozstrzygnięcia organu było ustalenie braku u skarżących przymiotu strony w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę.

Wskazać należy, iż w postępowaniu w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę strony postępowania należy ustalać uwzględniając treść art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010, Nr 243, poz. 1623 ze zm.) będącego przepisem szczególnym w stosunku do ww. art. 28 k.p.a. Zgodnie z jego brzmieniem stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przez obszar oddziaływania obiektu należy z kolei rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu (art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego). Zastosowanie znajdują tu zatem przepisy określające warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, przepisy z zakresu ochrony środowiska, ochrony zabytków, ochrony przyrody, prawa wodnego, zagospodarowania przestrzennego, jak też regulacje statuujące o konieczności poszanowania występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich. Wyznacznikiem bowiem dla określenia kręgu stron w postępowaniu dotyczącym pozwolenia na budowę jest także art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego w powiązaniu z art. 5 ust. 1 pkt 9 tej ustawy nakazującym poszanowanie występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich przy projektowaniu oraz budowie obiektu budowlanego.

W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji stroną jest nie tylko strona postępowania zwykłego zakończonego wydaniem kwestionowanej decyzji, lecz także każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczyć mogą skutki stwierdzenia nieważności tej decyzji.

Z akt sprawy wynika, że skarżący swój interes prawny do udziału w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] wywodzą z tytułu przysługujących im praw odrębnej własności lokali mieszkalnych (odpowiednio lokal nr [...], lokal nr [...] oraz lokal nr [...]), znajdujących się w budynkach nr ewid. [...] i [...], usytuowanych w U. przy ul. Ź. (na działce nr ewid. [...]) oraz z tytułu udziału w częściach wspólnych budynku i nieruchomości gruntowej.

Zdaniem Sądu, decydujące znaczenie dla sprawy ma fakt, że właściciele poszczególnych lokali znajdujących się w budynkach nr [...] i nr [...] tworzą Wspólnotę Mieszkaniową, która to wspólnota obejmuje więcej niż siedem lokali.

W związku z powyższym wskazać trzeba, że zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Z mocy powołanego przepisu każdy właściciel mieszkania w budynku składającym się z wielu mieszkań należy do wspólnoty mieszkaniowej (por. wyrok NSA z dnia 16 listopada 2009 r., II OSK 1785/08, LEX nr 589042).

Decydujące dla powstania wspólnoty mieszkaniowej jest wyodrębnienie i przeniesienie własności pierwszego samodzielnego lokalu w konkretnej nieruchomości. Powstanie wspólnoty mieszkaniowej nie wiąże się zatem ze szczególnymi regulacjami czy czynnościami prawnymi, poza tymi, które związane są bezpośrednio z ustanowieniem i przeniesieniem odrębnej własności lokalu. Powstaje ona z mocy prawa w chwili, gdy w nieruchomości pojawia się lokal stanowiący odrębną własność osoby innej niż dotychczasowy właściciel całej nieruchomości, albo w chwili, gdy jednocześnie pojawia się większa liczba właścicieli różnych lokali. Tak powstała wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy, sprawami wspólnoty mieszkaniowej kieruje zarząd i reprezentuje ją na zewnątrz oraz w stosunkach między wspólnotą, a poszczególnymi właścicielami lokali.

Z treści powołanych przepisów wynika zatem wprost, że w sprawach dotyczących nieruchomości wspólnej, przymiot strony przysługuje wspólnocie mieszkaniowej, w imieniu której występuje zarząd. Wybrany zarząd kieruje zatem sprawami wspólnoty związanymi z zarządzaniem nieruchomością wspólną, podejmując czynności prawne, procesowe i faktyczne, w tym załatwianie spraw przed urzędami, jak i sądami (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 stycznia 2011r., VII SA/Wa 2096/10, LEX nr 954423).

Zaznaczyć należy, że każdy właściciel lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość, może mieć swój własny interes prawny, podlegający ochronie w oparciu o przepisy prawa cywilnego, jak i na podstawie materialnoprawnych regulacji z zakresu prawa administracyjnego. Nie można, więc wywodzić generalnego wniosku, iż we wszystkich sytuacjach i za wszystkich członków wspólnoty mieszkaniowej działa wyłącznie wspólnota, a błędem byłoby automatyczne utożsamianie interesu prawnego wspólnoty mieszkaniowej z interesem prawnym poszczególnych właścicieli lokali mieszkalnych (patrz: wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2010r. II OSK 729/09).

Zatem w szczególnych wypadkach osoba legitymująca się własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego może zostać dopuszczona do udziału w postępowaniu w charakterze strony, a mianowicie wtedy, gdy realizacja inwestycji spowoduje naruszenie warunków korzystania z tego lokalu mieszkalnego, które są chronione przepisami prawa materialnego, a więc gdy zostanie naruszony własny, zindywidualizowany i skonkretyzowany interes strony.

W ocenie Sądu, prawidłowo organ odwoławczy stwierdził, że taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi, gdyż skarżący nie wskazali żadnego ograniczenia w swobodnym korzystaniu i zagospodarowaniu swych lokali.

Z dokumentacji projektowej znajdującej się w aktach sprawy wynika, że zaprojektowane cztery budynki mieszkalne jednorodzinne są usytuowane na wprost działki nr ewid. [...], na której znajdują się budynki skarżących, w odległości ok. 17 m od budynku mieszkalnego nr [...], oraz w odległości ok. 21 m od budynku mieszkalnego nr [...].

Z akt sprawy wynika, że budynki mieszkalne jednorodzinne, nie będą przesłaniały budynków nr [...] i nr [...] oraz znajdujących się w nich lokali mieszkalnych, ich usytuowanie nie spowoduje ograniczeń w zakresie dostępu do światła słonecznego, bądź też możliwości korzystania z szeroko rozumianych mediów (woda, ciepło, prąd, telekomunikacja). Sporna inwestycja nie wpłynie ponadto na warunki ochrony przeciwpożarowej lokali należących do skarżących, jak również nie niesie ze sobą ponadnormatywnych uciążliwości w zakresie emisji zanieczyszczeń, czy też pól elekromagnetycznych.

Mając zatem na uwadze usytuowanie spornej inwestycji, jak również wysokość zaprojektowanych budynków mieszkalnych (wynosząca 13,44 m), trafnie organ stwierdził, że lokale mieszkalne stanowiące odrębną własność skarżących – K.W., E. W., J. O. i T. O. nie znajdują się w obszarze oddziaływania projektowanego przedsięwzięcia, w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego.

W każdym przypadku obszar oddziaływania obiektu musi być określony w oparciu o powszechnie obowiązujące przepisy prawa. Tylko takie ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości, które są związane z konkretnym przepisem prawa wprowadzającym je, dają właścicielowi, zarządcy lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości prawo do uczestnictwa w charakterze strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym pozwolenia na budowę (por. wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 07 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Go 708/07).

W niniejszej sprawie położenie powyższych budynków, a tym samym lokali mieszkalnych należących do skarżących oraz zakres zamierzonego przedsięwzięcia wyklucza uznanie, że sporna inwestycja niesie ze sobą jakiekolwiek uciążliwości lub ograniczenia w możliwości korzystania z lokali mieszkalnych należących do skarżących, które to uciążliwości lub ograniczenia wynikałyby z obowiązujących przepisów prawa. Okolicznością taką z pewnością nie jest także, co podnoszą skarżący w skardze zasłonięcie widoku na góry, skoro przewidziane przepisami prawa odległości czterech budynków mieszkalnych od budynków w których znajdują się lokale skarżących zostały zachowane.

Prawidłowo zatem organ stwierdził, że lokale stanowiące odrębną własność skarżących nie znajdują się w obszarze oddziaływania projektowanego przedsięwzięcia, wyznaczonym zwłaszcza w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75,. 690 z późn. zm.), oraz rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r, w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r. Nr 192, poz. 1883).

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 października 2010 r., sygn. akt II OSK 1572/09, to na podmiocie żądającym wszczęcia postępowania nieważnościowego spoczywa ciężar wykazania, że ma on legitymację materialno-prawną. Z całą pewnością interesu takiego nie można wywodzić z przysługującego prawa współwłasności nieruchomości wspólnej, czy udziału w częściach wspólnych budynku i nieruchomości gruntowej w sytuacji, gdy istnieje zarząd upoważniony do reprezentowania członków wspólnoty mieszkaniowej.

W przedmiotowych budynkach mieszkalnych istnieje bowiem wspólnota mieszkaniowa, a zatem przymiot strony postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r. przysługuje wspólnocie mieszkaniowej, a nie członkom wspólnoty. Prawidłowo zatem organ stwierdził, że skarżący nie wykazali interesu prawnego w kwestionowaniu decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r.

Skoro w niniejszej sprawie organ odwoławczy w toku przeprowadzonego postępowania stwierdził, iż skarżący nie są legitymowani do skutecznego kwestionowania decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r., gdyż należące do nich lokale mieszkalne, położone w budynkach nr [...] i nr [...] przy ul. Ź. nie znajdują się w obszarze oddziaływania spornej inwestycji, a tym samym nie przysługuje im przymiot strony w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, to właściwym było uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania, ze względu na jego bezprzedmiotowość.

Stosownie bowiem do art. 105 kpa. organ administracji wydaje decyzję o umorzeniu postępowanie, gdy stało się ono bezprzedmiotowe w tym z powodu braku interesu prawnego podmiotu wnoszącego żądanie w sprawie stwierdzenia nieważności, który wyklucza prowadzenie tego postępowania.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że organ odwoławczy słusznie uznał, że skarżącym nie przysługuje przymiot strony, w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego. Wobec stwierdzenia, że Skarżący nie są stroną postępowania, a zatem zaistniała przeszkoda prawna do prowadzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] września 2009 r., prawidłowo Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił decyzję organu I instancji i na podstawie art. 138 §1 pkt 2 k.p.a umorzył postępowanie, właściwie interpretując normę art. 105 § 1 k.p.a.

Nie zasługują także na uwzględnienie pozostałe zarzuty skargi, w tym zarzut naruszenia art. 6,7 i 8 Kpa. Organ odwoławczy rozpoznając sprawę przeprowadziły postępowanie wyjaśniające w sposób wyczerpujący zarówno pod kątem istnienia interesu prawnego po stronie skarżących jak i sprawdzenia zakresu oddziaływania inwestycji, w szczególności oddziaływanie na lokale skarżących. W ocenie Sądu, postępowanie zostało przeprowadzone przez organ z zachowaniem wymogów określonych przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Ustalony stan faktyczny nie budzi wątpliwości, organ wyjaśnił wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, zaś uzasadnienie wydanego rozstrzygnięcia jest spójne, jasne, logiczne.

Odnosząc się do zarzutu skarżących dotyczącego niezgodności pozwolenia na budowę z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wskazać należy, iż kwestia ta nie podlegała ocenie Sądu w niniejszy postępowaniu. Nie mniej, na marginesie należy wskazać, iż z pobieżnej analizy projektu budowlanego wynika, że ilość kondygnacji każdego z czterech wybudowanych budynków mieszkalnych jednorodzinnych oraz ich zakwalifikowanie przez organ I instancji jako trzy kondygnacje nadziemne i jedna podziemna budzi uzasadnione wątpliwości. Z przedstawionego projektu budowlanego można wnioskować, że kondygnacja podziemna (garaże) w rzeczywistości może nie spełniać wymogów takiej kondygnacji ustalonych w przepisach techniczno-budowlanych. W tym zakresie stanowisko organu I instancji nie zawiera przekonywującego uzasadnienia.

Podkreślić należy, że kwestia ta jednak nie ma wpływu na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia organu odwoławczego.

Z powyższych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa i działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) skargę oddalił.