II SA/Wa 1558/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-11-22Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Ewa Pisula-Dąbrowska
Iwona Dąbrowska /przewodniczący/
Janusz Walawski /sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, Janusz Walawski (spraw.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2013 r. sprawy J. K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zamiaru podjęcia działalności gospodarczej przez aplikanta 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymany nią w mocy sprzeciw; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.
Uzasadnienie
J. K. w dniu [...] lutego skierował do Dyrektora Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury prośbę o wyrażenie zgody na podjęcie działalności publicystycznej polegającej na redagowaniu autorskiego, internetowego portalu (bloga) prawniczego pod adresem [...].
Dyrektor Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury w piśmie z dnia
[...] kwietnia 2013 r. poinformował ww., że nie zgłasza sprzeciwu na podjęcie powyżej określonej działalności publicystycznej.
W tym samym dniu, Dyrektor Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, działając na podstawie art. 47 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. z 2012 r., poz. 1230) wyraził sprzeciw wobec prowadzenia przez J. K. działalności gospodarczej, a w szczególności korzystania z oferowanej przez korporację [...] usługi reklamy kontekstowej [...].
W uzasadnieniu sprzeciwu podano m.in., że jak wynika z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej J. K. w dniu [...] stycznia 2013 r. rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej, przy czym jak określił, że działalność w przeważającej części odnosi się do portali internetowych (kod [...]), jak również do innej działalności określonej odpowiednimi kodami.
W art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.), została zamieszczona definicja działalności gospodarczej, przez którą należy rozumieć zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie
i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną
w sposób zorganizowany i ciągły, której celem jest osiągnięcie zysku. O zarobkowym charakterze działalności gospodarczej nie decyduje faktyczne osiągnięcie zysku, lecz zamiar jego osiągnięcia.
Zgodnie z art. 47 ust. 1 ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, aplikant co do zasady nie może podejmować zatrudnienia lub zajęcia. Wyjątkiem od tej zasady, jest zatrudnienie na stanowisku dydaktycznym, naukowo dydaktycznym lub naukowym oraz wykonywanie zajęcia o charakterze naukowym, dydaktycznym lub publicystycznym. Także wtakim przypadku podjęcie zatrudnienia lub zajęcia jest jednak uzależnione od spełnienia warunku, aby czynności te nie przeszkadzały w wykonywaniu obowiązków aplikanta.
Wskazane przez aplikanta rodzaje zajęć mają charakter działalności gospodarczej, bowiem posiadają cechę zarobkowości. Z mocy ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury aplikant nie może prowadzić działalności gospodarczej, a Dyrektor Szkoły nie posiada kompetencji, pozwalającej mu na udzielenie zgody w tym przedmiocie.
J. K., w przewidzianym prawem terminie, złożył do Dyrektora Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury odwołanie od sprzeciwu, w którym podniósł, że organ naruszył art. 47 ust. 1 przedmiotowej ustawy poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że z mocy ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury aplikant nie może prowadzić działalności gospodarczej.
Odwołujący się wniósł o uchylenie zaskarżonego sprzeciwu i wyrażenie zgody na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na redagowaniu autorskiego, internetowego portalu (bloga) prawniczego, zawierającego bezpłatne i powszechnie dostępne informacje prawne, pod adresem www. [...]
Minister Sprawiedliwości, działając jako organ odwoławczy, na podstawie art. 104 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) w związku z art. 47 ust. 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. z
2012 r., poz. 1230), w dniu [...] maja 2013 r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy "zaskarżoną decyzję".
Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji przytoczył treść uzasadnienia sprzeciwu i treść zarzutu podniesionego w odwołaniu.
Minister Sprawiedliwości podał w uzasadnieniu decyzji, że po ponownym merytorycznym rozpoznaniu sprawy oraz przeprowadzeniu kontroli prawidłowości postępowania administracyjnego organu pierwszej instancji i wydanej decyzji stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe i odpowiada wymogom prawa.
J. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] marca 2013 r. zarzucając organowi, że wydając zaskarżoną decyzję naruszył następujące przepisy:
1) art. 47 ust 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. z 2012 r., poz. 1230 z późn. zm.), poprzez jego błędna wykładnię i przyjęcie za organem pierwszej instancji, że z mocy samej ustawy aplikant nie może prowadzić działalności gospodarczej,
2) art. 47 ust. 1 powyżej powołanej ustawy, poprzez uczynienie podstawy rozstrzygnięcia nieadekwatnej normy prawnej – dotyczącej podejmowania przez aplikantów zatrudnienia – podczas gdy skarżący informował
o zamiarze wykonywania zajęcia, a nie podjęcia zatrudnienia, co uzasadnia zastosowanie innej, zamieszczonej w tym przepisie normy prawnej,
3) art.. 6, art. 7 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), poprzez utrzymanie w mocy niezgodnej z prawem decyzji organu pierwszej instancji.
Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jako naruszającej prawo.
Minister Sprawiedliwości w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie
i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawa zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności zaskarżonej decyzji z prawem obowiązującym w dacie jej wydania. Sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.
Skarga analizowana w aspekcie kognicji przysługującej sądowi administracyjnemu okazała się uzasadniona.
Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowi art. 47 ust. 1 ustawy
z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U.
z 2012 r., poz. 1230 z późn. zm.), zgodnie z którym:
1. aplikant nie może podejmować zatrudnienia lub zajęcia, z wyjątkiem zatrudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowo-dydaktycznym lub naukowym oraz zajęcia o charakterze naukowym, dydaktycznym lub publicystycznym, jeżeli wykonywanie tego zatrudnienia lub zajęcia nie przeszkadza w wykonywaniu obowiązków aplikanta;
2. aplikant jest obowiązany zawiadomić Dyrektora Krajowej Szkoły o zamiarze podjęcia zatrudnienia lub zajęcia, o których mowa w ust. 1.;
3. Dyrektor Krajowej Szkoły może wyrazić sprzeciw wobec zamiaru podjęcia przez aplikanta zatrudnienia lub zajęcia, jeżeli uzna, że będzie to przeszkadzało w wykonywaniu obowiązków aplikanta;
4. od sprzeciwu, o którym mowa w ust. 3, przysługuje odwołanie do Ministra Sprawiedliwości, w terminie 14 dni od dnia doręczenia sprzeciwu.
Z akt sprawy wynika, że skarżący wystąpił do Dyrektora Krajowej Szkoły
o wyrażenie zgody na podjęcie działalności publicystycznej w zakresie określonym w jego piśmie z dnia [...] lutego 2013 r.
Dyrektor Krajowej Szkoły w piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] poinformował skarżącego, że nie zgłasza sprzeciwu na podjęcie przez niego działalności publicystycznej polegającej na redagowaniu autorskiego, internetowego portalu (bloga) prawniczego pod adresem [...]. Natomiast w tym samym dniu, Dyrektor Krajowej Szkoły wyraził sprzeciw wobec prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej, a w szczególności korzystania z oferowanej przez korporację [...] usługi reklamy kontekstowej [...].
Należy podkreślić, że ustawodawca w art. 47 ust. 1 powołanej ustawy wprowadził zakaz podejmowania przez aplikantów zatrudnienia lub z zajęcia z wyłączeniem przypadków w nim wskazanych i o ile nie będzie to przeszkadzało w obowiązkach aplikanta.
Przez zatrudnienie należy rozumieć nie każde zajęcie zarobkowe, ale tylko odbywane w ramach stosunku pracy. Natomiast określenie "zajęcie" jest bardzo szerokie i obejmuje, m.in. prowadzenie działalności gospodarczej.
W ocenie Sądu, ustawodawca w art. 47 ust. 1 nie wprowadził zakazu prowadzenia przez aplikanta działalności gospodarczej, o ile działalność ta będzie odpowiadała warunkom określonym w tym przepisie.
Jeżeli intencją ustawodawcy byłoby zakazanie prowadzenia przez aplikantów działalności gospodarczej to zapewne zakaz ten wynikałby wprost z przepisu, tak jak to uczyniono, np. w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. Nr 106, poz. 679 z późn. zm.).
Zdaniem Sądu, organ dokonał błędnej interpretacji art. 47 ust. 1 przedmiotowej ustawy, jak również naruszył przepisy postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 1 i art. 138 § 1 pkt 1 Kpa.
Rozpoznając ponownie sprawę organ zobowiązany jest dokonać ponownej oceny materiału dowodowego, ze szczególnym uwzględnieniem okoliczności związanych z deklarowaną przez skarżącego działalnością gospodarczą w świetle dyspozycji zawartej w art. 47 ust. 1 przedmiotowej ustawy. Swoje stanowisko organ powinien uzasadnić w sposób określony w art. 107 § 3 Kpa. Ponadto należy zwrócić uwagę na nieprawidłowe zredagowanie sentencji sprzeciwu i zaskarżonej decyzji polegające na użyciu określenia "a w szczególności".
W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270) orzekł, jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Ewa Pisula-DąbrowskaIwona Dąbrowska /przewodniczący/
Janusz Walawski /sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska, Sędziowie WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, Janusz Walawski (spraw.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2013 r. sprawy J. K. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zamiaru podjęcia działalności gospodarczej przez aplikanta 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymany nią w mocy sprzeciw; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.
Uzasadnienie
J. K. w dniu [...] lutego skierował do Dyrektora Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury prośbę o wyrażenie zgody na podjęcie działalności publicystycznej polegającej na redagowaniu autorskiego, internetowego portalu (bloga) prawniczego pod adresem [...].
Dyrektor Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury w piśmie z dnia
[...] kwietnia 2013 r. poinformował ww., że nie zgłasza sprzeciwu na podjęcie powyżej określonej działalności publicystycznej.
W tym samym dniu, Dyrektor Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, działając na podstawie art. 47 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. z 2012 r., poz. 1230) wyraził sprzeciw wobec prowadzenia przez J. K. działalności gospodarczej, a w szczególności korzystania z oferowanej przez korporację [...] usługi reklamy kontekstowej [...].
W uzasadnieniu sprzeciwu podano m.in., że jak wynika z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej J. K. w dniu [...] stycznia 2013 r. rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej, przy czym jak określił, że działalność w przeważającej części odnosi się do portali internetowych (kod [...]), jak również do innej działalności określonej odpowiednimi kodami.
W art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.), została zamieszczona definicja działalności gospodarczej, przez którą należy rozumieć zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie
i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną
w sposób zorganizowany i ciągły, której celem jest osiągnięcie zysku. O zarobkowym charakterze działalności gospodarczej nie decyduje faktyczne osiągnięcie zysku, lecz zamiar jego osiągnięcia.
Zgodnie z art. 47 ust. 1 ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, aplikant co do zasady nie może podejmować zatrudnienia lub zajęcia. Wyjątkiem od tej zasady, jest zatrudnienie na stanowisku dydaktycznym, naukowo dydaktycznym lub naukowym oraz wykonywanie zajęcia o charakterze naukowym, dydaktycznym lub publicystycznym. Także wtakim przypadku podjęcie zatrudnienia lub zajęcia jest jednak uzależnione od spełnienia warunku, aby czynności te nie przeszkadzały w wykonywaniu obowiązków aplikanta.
Wskazane przez aplikanta rodzaje zajęć mają charakter działalności gospodarczej, bowiem posiadają cechę zarobkowości. Z mocy ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury aplikant nie może prowadzić działalności gospodarczej, a Dyrektor Szkoły nie posiada kompetencji, pozwalającej mu na udzielenie zgody w tym przedmiocie.
J. K., w przewidzianym prawem terminie, złożył do Dyrektora Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury odwołanie od sprzeciwu, w którym podniósł, że organ naruszył art. 47 ust. 1 przedmiotowej ustawy poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że z mocy ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury aplikant nie może prowadzić działalności gospodarczej.
Odwołujący się wniósł o uchylenie zaskarżonego sprzeciwu i wyrażenie zgody na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na redagowaniu autorskiego, internetowego portalu (bloga) prawniczego, zawierającego bezpłatne i powszechnie dostępne informacje prawne, pod adresem www. [...]
Minister Sprawiedliwości, działając jako organ odwoławczy, na podstawie art. 104 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267) w związku z art. 47 ust. 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. z
2012 r., poz. 1230), w dniu [...] maja 2013 r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy "zaskarżoną decyzję".
Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji przytoczył treść uzasadnienia sprzeciwu i treść zarzutu podniesionego w odwołaniu.
Minister Sprawiedliwości podał w uzasadnieniu decyzji, że po ponownym merytorycznym rozpoznaniu sprawy oraz przeprowadzeniu kontroli prawidłowości postępowania administracyjnego organu pierwszej instancji i wydanej decyzji stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe i odpowiada wymogom prawa.
J. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] marca 2013 r. zarzucając organowi, że wydając zaskarżoną decyzję naruszył następujące przepisy:
1) art. 47 ust 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U. z 2012 r., poz. 1230 z późn. zm.), poprzez jego błędna wykładnię i przyjęcie za organem pierwszej instancji, że z mocy samej ustawy aplikant nie może prowadzić działalności gospodarczej,
2) art. 47 ust. 1 powyżej powołanej ustawy, poprzez uczynienie podstawy rozstrzygnięcia nieadekwatnej normy prawnej – dotyczącej podejmowania przez aplikantów zatrudnienia – podczas gdy skarżący informował
o zamiarze wykonywania zajęcia, a nie podjęcia zatrudnienia, co uzasadnia zastosowanie innej, zamieszczonej w tym przepisie normy prawnej,
3) art.. 6, art. 7 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), poprzez utrzymanie w mocy niezgodnej z prawem decyzji organu pierwszej instancji.
Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jako naruszającej prawo.
Minister Sprawiedliwości w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie
i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawa zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności zaskarżonej decyzji z prawem obowiązującym w dacie jej wydania. Sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.
Skarga analizowana w aspekcie kognicji przysługującej sądowi administracyjnemu okazała się uzasadniona.
Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowi art. 47 ust. 1 ustawy
z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz. U.
z 2012 r., poz. 1230 z późn. zm.), zgodnie z którym:
1. aplikant nie może podejmować zatrudnienia lub zajęcia, z wyjątkiem zatrudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowo-dydaktycznym lub naukowym oraz zajęcia o charakterze naukowym, dydaktycznym lub publicystycznym, jeżeli wykonywanie tego zatrudnienia lub zajęcia nie przeszkadza w wykonywaniu obowiązków aplikanta;
2. aplikant jest obowiązany zawiadomić Dyrektora Krajowej Szkoły o zamiarze podjęcia zatrudnienia lub zajęcia, o których mowa w ust. 1.;
3. Dyrektor Krajowej Szkoły może wyrazić sprzeciw wobec zamiaru podjęcia przez aplikanta zatrudnienia lub zajęcia, jeżeli uzna, że będzie to przeszkadzało w wykonywaniu obowiązków aplikanta;
4. od sprzeciwu, o którym mowa w ust. 3, przysługuje odwołanie do Ministra Sprawiedliwości, w terminie 14 dni od dnia doręczenia sprzeciwu.
Z akt sprawy wynika, że skarżący wystąpił do Dyrektora Krajowej Szkoły
o wyrażenie zgody na podjęcie działalności publicystycznej w zakresie określonym w jego piśmie z dnia [...] lutego 2013 r.
Dyrektor Krajowej Szkoły w piśmie z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] poinformował skarżącego, że nie zgłasza sprzeciwu na podjęcie przez niego działalności publicystycznej polegającej na redagowaniu autorskiego, internetowego portalu (bloga) prawniczego pod adresem [...]. Natomiast w tym samym dniu, Dyrektor Krajowej Szkoły wyraził sprzeciw wobec prowadzenia przez skarżącego działalności gospodarczej, a w szczególności korzystania z oferowanej przez korporację [...] usługi reklamy kontekstowej [...].
Należy podkreślić, że ustawodawca w art. 47 ust. 1 powołanej ustawy wprowadził zakaz podejmowania przez aplikantów zatrudnienia lub z zajęcia z wyłączeniem przypadków w nim wskazanych i o ile nie będzie to przeszkadzało w obowiązkach aplikanta.
Przez zatrudnienie należy rozumieć nie każde zajęcie zarobkowe, ale tylko odbywane w ramach stosunku pracy. Natomiast określenie "zajęcie" jest bardzo szerokie i obejmuje, m.in. prowadzenie działalności gospodarczej.
W ocenie Sądu, ustawodawca w art. 47 ust. 1 nie wprowadził zakazu prowadzenia przez aplikanta działalności gospodarczej, o ile działalność ta będzie odpowiadała warunkom określonym w tym przepisie.
Jeżeli intencją ustawodawcy byłoby zakazanie prowadzenia przez aplikantów działalności gospodarczej to zapewne zakaz ten wynikałby wprost z przepisu, tak jak to uczyniono, np. w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. Nr 106, poz. 679 z późn. zm.).
Zdaniem Sądu, organ dokonał błędnej interpretacji art. 47 ust. 1 przedmiotowej ustawy, jak również naruszył przepisy postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 1 i art. 138 § 1 pkt 1 Kpa.
Rozpoznając ponownie sprawę organ zobowiązany jest dokonać ponownej oceny materiału dowodowego, ze szczególnym uwzględnieniem okoliczności związanych z deklarowaną przez skarżącego działalnością gospodarczą w świetle dyspozycji zawartej w art. 47 ust. 1 przedmiotowej ustawy. Swoje stanowisko organ powinien uzasadnić w sposób określony w art. 107 § 3 Kpa. Ponadto należy zwrócić uwagę na nieprawidłowe zredagowanie sentencji sprzeciwu i zaskarżonej decyzji polegające na użyciu określenia "a w szczególności".
W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270) orzekł, jak w sentencji.
