II SA/Kr 776/14

Uzasadnienie

Uzasadnienie:

W dniu 20 września 2013 r. do Starosty L. wpłynął wniosek [....] Sp. z o. o. w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [....] Sp. z o. o. "[....] " składającej się z: wieży strunobetonowej H-50 m (53,1m ze sztycą odgromową) wraz z systemem anten, urządzeniami sterującymi, ogrodzeniem i wewnętrzną linią zasilającą na dz. ew. nr [....] w miejscowości K. , gm. [....] .

Postanowieniem z dnia 21 października 2013 roku (.....) na podstawie art. 35 ust. 3 w zw. z art. 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz na podstawie art. 123 kpa Starosta L. nałożył na Inwestora obowiązek: 1) dostosowania strony tytułowej projektu budowlanego do zakresu wniosku poprzez umieszczenie na stronie tytułowej nazwy całego zamierzenia budowlanego wskazanego we wniosku; 2) przedłożenia oświadczenia właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki ew. nr [....] z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych, bowiem przedłożone do wniosku oświadczenie Zarządu Dróg Wojewódzkich w K. , Rejon Dróg Wojewódzkich w M. z dnia 26 sierpnia 2013 r. dotyczące potwierdzenia dostępu dz. ew. nr [....] do drogi wojewódzkiej nr [....] poprzez istniejący zjazd z drogi wojewódzkiej następuje za pośrednictwem drogi wewnętrznej dz. nr [....] , które jest własnością osób fizycznych, zatem Inwestor zobowiązany jest uzyskać zgodę na korzystanie z tej działki od wszystkich współwłaścicieli; 3) wykonania projektu budowlanego zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 roku (Dz. U. z 2012 r., poz. 462) w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, bowiem w przedłożonym projekcie zagospodarowania terenu w części opisowej i rysunkowej nie ma opisu istniejących obiektów budowlanych, a w części graficznej projektu zagospodarowania nie ma wskazania rodzaju i zasięgu uciążliwości, zakresu opracowania; 4) wykonania projektu budowlanego zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 roku (Dz. U. z 2012 r., poz. 462) w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego poprzez uzupełnienie projektu budowlanego o podpisy projektantów oraz osób sprawdzających projekt budowlany - w części opisowej projektu budowlanego brak podpisów projektantów oraz osób sprawdzających oraz podpisu projektanta opracowującego projekt zagospodarowania terenu oraz projektanta i sprawdzającego branży elektrycznej.

Wskazał organ, że nieuzupełnienie ww. braków do dnia 12 listopada 2013 r. spowoduje wydanie decyzji odmownej w przedmiotowej sprawie.

Pismem z dnia 12 listopada 201 3r. (data wpływu 13 listopada 2013 r.) podał inwestor, że dostęp do planowanej inwestycji odbywać się będzie wg oświadczenia Zarządu Dróg Wojewódzkich w K. z dnia 26 sierpnia 2013 r.; Zgodnie z umową dzierżawy z dnia 29 października 2012 r., kserokopia której została dołączona do wniosku [....] Sp. z o.o. posiada prawo do korzystania z działki [....] (droga wewnętrzna) jako dostępu do drogi publicznej. Działka ta nie ma statusu drogi gminnej, gdyż jest własnością osób fizycznych.

Decyzją z dnia 20 listopada 2013 r. (.....) na podstawie art. 35 ust. 3, w związku z art. 82 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 z zm.) oraz na podstawie art. 104 kpa Starosta L. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę stacji bazowej telefonii komórkowe j [....] Sp. z o.o. "[....] " składającej się z wieży strunobetonowej H-50 m (53, 1 m ze sztycą odgromową).

Organ administracji podał co następuje:

Inwestor spełnił nałożony na niego postanowieniem z dnia 21 października 2013 .r. obowiązek jedynie w zakresie wskazanym w pkt 1, 3 i 4 tego postanowienia, nie został natomiast spełniony obowiązek wskazany w pkt. 2 postanowienia. Umowa dzierżawy udziału we współwłasności/współwładaniu nieruchomości wspólnej (dz. Nr.......) w ocenie Inwestora wykazać ma prawo do użytkowania nieruchomości wspólnej na potrzeby dojazdu do miejsca inwestycji. W świetle stanowiska zawartego w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2000 r. ICKN 729/99 umowa dzierżawy udziału w rzeczy wspólnej może dotyczyć jedynie prawa do korzystania z pożytku rzeczy wspólnej bez prawa użytkowania rzeczy wspólnej przez dzierżawcę udziału. W tej sytuacji do korzystania przez dzierżawcę na potrzeby zamierzonej inwestycji z drogi wewnętrznej – dz. ew. nr [....] (stanowiącej współwłasność) wymagana jest zgoda wszystkich współwłaścicieli/samoistnych posiadaczy tej nieruchomości.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza: zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko; zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b ww ustawy, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7; wykonanie i sprawdzenie projektu przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W razie stwierdzenia naruszeń, w ww. zakresie właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę.

W przedmiotowej sprawie Inwestor nie uzupełnił wszystkich braków wskazanych w postanowieniu z dnia 21 października 2013 r., dlatego na podstawie art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, należało wydać decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę wskazanej we wniosku inwestycji.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył Inwestor, wnosząc o jej uchylenie i zatwierdzenie projektu budowlanego oraz wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę.

Podniósł, że oświadczenie właściwego zarządcy drogi było składane wraz z wnioskiem, zaś podmiot posiadający dostęp do drogi wewnętrznej nie musi posiadać dodatkowego tytułu prawnego uprawniającego go do korzystania z tej drogi. Nadto wystarczający do przyjęcia, iż działka ma dostęp do drogi publicznej jest sam fakt położenia nieruchomości przy drodze wewnętrznej.

Wedle odwołującego się, w konsekwencji wydania decyzji z dnia 30 listopada 2013 r. Starosta L. po raz kolejny uniemożliwił realizację inwestycji, co spowoduje zwiększenie nakładów na przygotowanie inwestycji oraz wydłużanie się realizacji obiektu.

Decyzją z dnia 24 marca 2014 r. (.....) na podstawie art. 35 ust. 3 i 1 oraz art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 2, art. 82 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz.. 1409) oraz na podstawie art. 138 §1 pkt 1 kpa Wojewoda [....] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy podał co następuje:

Z treści pisma inwestora z dnia 12 listopada 2013 r. wynika, że projekt budowlany został uzupełniony i dostosowany do wymogów określonych w postanowieniu. W zakresie dostępu działki inwestycyjnej do drogi publicznej, inwestor wyjaśnił, że dostęp do planowanej inwestycji będzie się odbywał według oświadczenia Zarządu Dróg Wojewódzkich w K. z 26 sierpnia 2013 r. Zgodnie zaś z umową dzierżawy z 29 października 2012 r. (której kserokopia została dołączona do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę) [....] Sp. z o.o. posiada prawo do korzystania z działki nr [....] (droga wewnętrzna) jako dostępu do drogi publicznej. Działka ta nie posiada statusu drogi gminnej, gdyż jest własnością osób fizycznych. Działka ta stanowi współwłasność w częściach ułamkowych, która umożliwia współwłaścicielom większą swobodę dysponowania rzeczą wspólną (nieruchomością) np.: każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli - na przykład może go sprzedać, oddać w użytkowanie itp. zgodnie z art. 198 Kodeksu Cywilnego.

Obowiązek nałożony w pkt 2 postanowieniem nie został jednak zrealizowany. Inwestor nie uzyskał bowiem zgody wszystkich współwłaścicieli/współwładających działki nr [....] , stanowiącej drogę wewnętrzną na korzystanie z tej działki. Wbrew twierdzeniom inwestora, umowa dzierżawy udziału we współwłasności/współwładaniu nieruchomości wspólnej, nie daje prawa do użytkowania nieruchomości wspólnej na potrzeby dojazdu do miejsca inwestycji. Za takim stanowiskiem przemawia wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2000 r. (sygn. akt ICKN 729/99).

Zgodnie z art. 34 ust. 3 pkt. 3b ustawy Prawo budowlane projekt budowlany powinien zawierać oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych. Załączone do wniosku o pozwolenie na budowę pismo Zarządu Dróg Wojewódzkich w K. z 26 sierpnia 2013 r. stanowi wymagane tym przepisem oświadczenie. Jednak z uwagi na fakt, że zgodnie z tym oświadczeniem dostęp do drogi publicznej odbywa się za pośrednictwem drogi wewnętrznej, to zgodnie z cytowanym powyżej orzeczeniem Sądu Najwyższego do używania/korzystania przez inwestora z tej działki - drogi wewnętrznej, na potrzeby zamierzonej inwestycji wymagana jest zgoda wszystkich współwłaścicieli tej nieruchomości.

Natomiast wskazany w odwołaniu od decyzji organu I instancji wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 października 2008 r. sygn. akt: II OSK 1 163/07, dotyczy kwestii dostępu do drogi publicznej za pośrednictwem drogi wewnętrznej, w sytuacji gdy dojazd do drogi publicznej odbywa się przez działki będące we władaniu inwestora. Zatem okoliczności sprawy będącej przedmiotem orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 października 2008 r., nie odpowiadają okolicznościom sprawy stanowiącej przedmiot prowadzonego postępowania, stąd nie podlegają uwzględnieniu.

Na powyższe rozstrzygnięcie [....] Spółka Akcyjna złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i zarzucając jej naruszenie art. 6 kpa poprzez zobowiązanie inwestora do dokonania czynności bez podstawny prawnej; błędna interpretację art. 34 ust. 3 pkt 3 b prawa budowlanego poprzez nieuznanie oświadczenia zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną zgodnie z przepisami ustawy o drogach publicznych za wystarczające do wydania pozwolenia na budowę i zobowiązanie inwestora do przedłożenia zgód na korzystanie z działki ewid. nr [....] od wszystkich jej współwłaścicieli.

Podniósł skarżący, że żaden przepis prawa w tym art. 34 ust. 3 pkt 3 b prawa budowlanego nie nakłada na inwestora obowiązku przedłożenia organowi wskazanych w postanowieniu oświadczeń woli. Tym samym organ administracji w niniejszej sprawie naruszyły art. 6 kpa stanowiący zasadę praworządności i legalności, zgodnie z którą organy administracji działają na podstawie i w granicach prawa.

Wskazał, że inwestor zawarł umowę dzierżawy dotyczącą części działki nr [....] o powierzchni ok. 100 m2 wraz z drogą dojazdową. Strona wydzierżawiająca jest właścicielem działki nr [....] i współwłaścicielem działki nr [....] będącej drogą dojazdową do drogi wojewódzkiej nr [....] tj. do działki nr [....] . Tym samym, inwestor nabył prawo do korzystania z działki nr [....] w ramach udziału strony wydzierżawiającej w prawie własności tej nieruchomości. Mając na uwadze, że działka nr [....] faktycznie wykorzystywana jest jako droga oraz, że takie ma przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, to prawo do korzystania w tym przypadku jest rozumiane jako prawo przejazdu i przechodu. Pełnomocnik Inwestora złożył osobiście przed Organem wyjaśnienia w tej kwestii oraz przedłożył kopię umowę dzierżawy. Inwestor wykazał więc tytuł prawny do nieruchomości, składając oświadczenie o którym mowa w § 32 ust. 4 pkt. 2 prawa budowlanego co do działki podlegającej zabudowie oraz wykazując prawo do korzystania drogi dojazdowej. Jednakże pomimo złożenia przez Inwestora wszystkich wymaganych przez prawo budowlane dokumentów, a w tym dokumentów określonych w § 32, 33, 34 prawa budowlanego odmówiono zatwierdzenia projektu i wydania decyzji pozwolenia na budowę.

Wedle strony skarżącej powołany przez organy administracji wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2000 r. (ICKN 729/99) potwierdza prawidłowość działania Inwestor, zaś Wojewoda [....] utożsamił współwłaścicieli nieruchomości, których zgodę na korzystanie z drogi inwestor miałby w jego ocenie uzyskać z posiadaczami samoistnymi tej nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Strona skarżąca zarzuca naruszenie przepisu art. 34 ust. 3 pkt 3b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, zgodnie z którym projekt budowlany powinien zawierać, stosownie do potrzeb, oświadczenie właściwego zarządcy drogi o możliwości połączenia działki z drogą publiczną zgodnie z przepisami o drogach publicznych. Twierdzi strona skarżąca, że takie, przedłożone przez nią oświadczenie, jest wystarczające, a domaganie się przez organ także innych dokumentów (oświadczeń współwłaścicieli drogi wewnętrznej) potwierdzających prawa do drogi łączącej teren inwestycji z drogą publiczną, nie wynika ani z cytowanego, ani z innego przepisu prawa.

Oświadczenie zarządcy drogi, o którym mowa, nie ma nic wspólnego z powodem, dla którego odmówiono w rozpatrywanej sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego. Oświadczenie takie ma potwierdzać możliwość połączenia działki z drogą publiczną, ale tylko z punktu widzenia podmiotu zajmującego się gospodarowaniem drogą publiczną, a nie w nawiązaniu do uprawnienia do korzystania z drogi wewnętrznej łączącej teren inwestycji z drogą publiczną. Zarządca drogi może składać oświadczenia tylko i wyłącznie w ramach własnych kompetencji.

Zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Sąd rozpoznający sprawę niniejszą stoi na stanowisku, że prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane obejmuje także prawo do korzystania z dojść i dojazdów łączących teren inwestycji z drogą publiczną. Zgodnie z art. 3 pkt 11 ustawy Prawo budowlane przez prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane należy rozumieć tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienia do wykonywania robót budowlanych. Zdaniem Sądu nie można mówić o uprawnieniach do wykonywania robót budowlanych na działce, która nie ma prawnie zagwarantowanego dostępu do drogi publicznej. Udzielenie pozwolenia na budowę w takiej sytuacji prowadziłoby wprost do naruszenia praw osób trzecich.

W § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie sformułowano obowiązek zapewnienia dojścia i dojazdu do działki budowlanej i budynku od drogi publicznej. Za naruszające interesy osób trzecich uznać należy zaprojektowanie dostępu do drogi publicznej przez nieruchomość stanowiącą własność osób trzecich bez ich zgody. Organ administracji nie może, w ramach decyzji zatwierdzającej projekt budowlany (w tym projekt zagospodarowania terenu) akceptować stanu, w którym inwestor wskazuje taki sposób połączenia z drogą publiczną, którego realizacja będzie polegać na nieuprawnionym korzystaniu z cudzej własności. Ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę rodzi dla inwestora prawo do rozpoczęcia robót budowlanych, a oczywiste jest, że roboty te nie mogą być faktycznie wykonywane bez dostępu do drogi publicznej. Organ aprobujący projekt dojazdu po cudzym gruncie nie może nie dostrzegać oczywiście przewidywalnych tego skutków, polegających na bezpośredniej i niemającej prawnej podstawy ingerencji inwestora w prawa osób trzecich. Nie może zakładać, że to właśnie osoby, których interesy ma obowiązek chronić, chcąc zachować swe prawa, będą zmuszone do podejmowania stosownych środków. Decydując o pozwoleniu na budowę organ jednocześnie udziela publicznego zapewnienia, że realizacja inwestycji zgodna z zatwierdzonym projektem, będzie również zgodna z prawem. Za niedopuszczalną uznać należy sprzeczność wynikającą z uznania samego projektu za zgodny z prawem i jednoczesnego uznania za niezgodną z prawem realizację tegoż projektu. Obie te fazy procesu inwestycyjnego (projektowanie i realizacja) muszą znajdować się w kręgu zainteresowania organu, a ocena ich zgodności z prawem musi być spójna. To właśnie inwestor ma obowiązek wykazać, że jest uprawniony do wprowadzenia w życie zaproponowanego rozwiązania.

Konieczność dysponowania przez inwestora tytułem prawnym do dostępu do drogi publicznej nie jest kwestionowana w orzecznictwie sądów administracyjnych. Za oczywistą uznać należy tezę, że warunkiem uznania nieruchomości za nieruchomość zdatną na cele budowlane oprócz jej położenia w terenach budowlanych jest zapewnienie dla takiej nieruchomości dojścia i dostępu do drogi publicznej, przy czym nie wystarcza faktycznie istniejący dostęp, ale musi to być dostęp prawnie zagwarantowany (por. wyroki NSA : z dnia 9 stycznia 2014 II OSK 1865/12, z dnia 16 kwietnia 2013 r. II OSK 2465/11- baza orzeczeń NSA)

Nie może być akceptowany pogląd, że organ administracji pozbawiony jest możliwości weryfikowania złożonego oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zdefiniowanego przepisem art. 3 pkt 11 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Sąd rozpoznający sprawę niniejszą podziela te, przeważające w orzecznictwie poglądy, wedle których oświadczenie, o jakim mowa korzysta jedynie z domniemania prawdziwości, które może być obalone (por. np. wyrok NSA z 9 listopada 2005 r. II OSK 179/05 – ONSAiWSA 2006/3/88, wyroki WSA z dnia 15 marca 2006 r. VII SA/Wa 1602/05, wyrok z 7 października 2004 r. IV SA 589/03). Zgodnie z wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP i art. 6 kpa zasadą, organy administracji publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. W sprawach, w których rozstrzygnięcie dotyka, lub może dotykać sprzecznych ze sobą interesów, wątpliwości co do deklarowanych przez inwestora uprawnień muszą być wyjaśnione i zweryfikowane.

W rozpoznawanej sprawie inwestor, pomimo stosownego wezwania organu, nie wykazał prawa do korzystania z drogi wewnętrznej łączącej teren inwestycji z drogą publiczną. Przedłożył jedynie umowę dzierżawy części działki, na której ma powstać obiekt (działki nr.....), "wraz z dojazdem" (istniejącym na działce nr....).

W aktach sprawy nie ma dokumentu potwierdzającego tytuł własności wydzierżawiającego do przedmiotu dzierżawy, w tym także do drogi. Z wypisów z ewidencji gruntów wynika jedynie, że wydzierżawiający ( [....] - spółka jawna) wpisany jest w ewidencji jako właściciel działki nr [....] , oraz jako współwładający - wraz z innymi, liczny mi podmiotami - działką nr [....] stanowiącą drogę. Jest jednak okolicznością niekwestionowaną, że wydzierżawiający jest właścicielem działki nr [....] i współwłaścicielem działki nr [....] .

Zgodnie z art. 693 § 1 kc przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Przedmiotem dzierżawy zatem mogą być zatem rzecz ruchoma, nieruchomość, prawo majątkowe o ile wskazane przedmioty dzierżawy posiadają właściwości umożliwiające obiektywnie korzystanie z nich i czerpanie korzyści. Co do zasady nie może być przedmiotem dzierżawy udział we współwłasności, bo ten rzeczy nie stanowi. Zawarta więc przez stronę skarżącą umowa dzierżawy może być uznana za tytuł prawny do wykorzystania działki nr [....] na cele budowlane, nie stanowi natomiast tytułu prawnego do korzystania z działki nr [....] . Wydzierżawiającemu, jako współwłaścicielowi nieruchomości, przysługuje prawo do korzystania z rzeczy. Prawo to ma charakter bezwzględny i jest skuteczne erga omnes. Stosunek dzierżawy ma charakter względny, skuteczny inter pares. Przekazanie przez współwłaściciela nieruchomości innej osobie, w ramach takiego stosunku, "prawa do używania rzeczy", nie jest skuteczne wobec osób trzecich, a więc i pozostałych współwłaścicieli. To zaś oznacza, że przekazanie przez współwłaściciela swych uprawnień do współkorzystania z nieruchomości w ramach stosunku obligacyjnego, nie stwarza po stronie adresata tego przekazania prawa skutecznego wobec osób trzecich.

Wobec powyższego uznać należy, że strona skarżąca w niniejszej sprawie nie wykazała się prawem do działki nr [....] , a to uzasadniało odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Z tych powodów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało skargę oddalić.