II SA/Łd 964/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza R. o odmowie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie punktu zbierania i odzysku odpadów.

Jak wynika z akt sprawy decyzją z dnia [...] nr [...] Burmistrz R., po rozpatrzeniu wniosku R. T. (właściciela firmy A R. T.), odmówił ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie punktu zbierania i odzysku odpadów(skup złomu oraz surowców wtórnych) wraz z niezbędną infrastrukturą na działce ewid. nr 67 w miejscowości K. [...], gmina R. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że zgodnie z uchwałą Rady Gminy R. z dnia [...] nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zachodnia część działki nr 67 położona jest w jednostce planistycznej KMR z przeznaczeniem podstawowym pod zabudowę zagrodową i mieszkaniową jednorodzinną oraz przeznaczeniem dopuszczalnym pod zabudowę usługową i produkcyjną nie wykraczającą poza granice działki, pozostała część działki leży w jednostce planistycznej KR z przeznaczeniem zachowania i ochrony upraw polowych i ogrodniczych z możliwością dolesień gruntów rolnych klas V i VI. Dodał, że zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 81 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. (Dz. U. Nr 213, poz. 1397) "punkty do zbierania lub przeładunku odpadów, w tym złomu" są zaliczone do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko oraz mogących wymagać sporządzenia raportu. W toku prowadzonego postępowania wystąpiono zatem do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Ł. oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o wydanie opinii co do obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia i jej zakresu. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w piśmie z dnia 27 maja 2011 r. nie stwierdził potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Postanowieniem z dnia [...] Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska odmówił wydania opinii w sprawie potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. W związku z nie uzyskaniem opinii od Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Ł. organ wystąpił o wydanie opinii pozwalającej na rozstrzygnięcie przedmiotu sprawy do Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w W., która odniosła się do kwestii lokalizacji inwestycji ze względu na sprzeczność lokalizacji przedsięwzięcia z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Organ wskazał, że decyzją z dnia [...] odmówił określenia środowiskowych uwarunkowań dla w/w przedsięwzięcia, ze względu na brak opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w sprawie potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Na skutek odwołania inwestora Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Po przedłożeniu przez inwestora raportu o oddziaływaniu na środowisko planowanego przedsięwzięcia, Burmistrz R. przesłał raport do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Ł. oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego celem zaopiniowania warunków realizacji przedsięwzięcia. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny wydał opinię sanitarną określającą warunki realizacji przedsięwzięcia w zakresie wymagań higienicznych i zdrowotnych, a Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska odmówił uzgodnienia warunków realizacji dla przedsięwzięcia. W postanowieniu RDOŚ w Ł. uznał, że punkt zbierania i odzysku odpadów jest niezgodny z ustaleniami planu, gdyż jednostki o symbolach KMR i KR, w których zlokalizowana jest inwestycja, nie dopuszczają realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Do takiej zaś kategorii przedsięwzięć należy planowana inwestycja.

W odwołaniu od powyższej decyzji R. T. zarzucił niewłaściwe przeprowadzenie postępowania administracyjnego poprzez wydanie decyzji odmownej w sytuacji gdy Inspektor Sanitarny wydał opinię pozytywną i brakiem stanowiska RDOŚ w Ł.. Podniósł, że zaistniała sytuacja naraziła go na poważne straty finansowe i zmusza go do zamknięcia działalności. Zdaniem R. T. na działce nr ew. 67 może być, zgodnie z planem zagospodarowania terenu, prowadzona działalność gospodarcza nie wykraczającą swoim oddziaływaniem poza granice działki. W związku z tym odwołujący się zlecił profesjonalnej firmie przeprowadzenie procedury oceny oddziaływania na środowisko celem uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację przedsięwzięcia polegającego na prowadzeniu punktu skupu surowców wtórnych (złomu). Z przeprowadzonej analizy środowiskowej jednoznacznie wynika, że planowana działalność w analizowanej lokalizacji swoją uciążliwością zamknie się w granicach działki, do której odwołujący się ma tytuł prawny. Wskazał, że w przypadku niezgodności planowanej inwestycji z zapisami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego dla tej konkretnej lokalizacji, organ prowadzący takie postępowanie w pierwszej kolejności odmówiłby jego wszczęcia, czego nie uczynił, co zdaniem odwołującego się stanowi potwierdzenie zasadności lokalizacji przedsięwzięcia.

Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Kolegium wyjaśniło, że organ I instancji ograniczył się do powołania ustaleń planu oraz powołania się na postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Ł., uznając je za naruszające art. 107 § 3 k.p.a. Wskazał jednakże, że w tej konkretnej sprawie odwołanie się w tym zakresie do tego postanowienia należy odczytywać jako potwierdzenie stanowiska tego organu co do braku zgodności inwestycji z tym planem. Wskazał, że bezspornie stwierdzenie sprzeczności inwestycji z ustaleniami planu gminy R. nie nastąpiło na wstępnym etapie postępowania wyjaśniającego, czego skutkiem było prowadzenie dalszego, zbędnego postępowania, w tym polegającego na uzyskiwaniu opinii innych organów w sprawie, tj. Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. oraz Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Ł. Jednakże nie zmienia to faktu, że dokonana w tym zakresie ocena dopuszczalności inwestycji jest prawidłowa. W ocenie Kolegium bowiem brak zgodności planowanego punktu zbierania i odzysku odpadów w R. na działce nr 67 musi uzasadniać odmowę określenia środowiskowych uwarunkowań. Wprawdzie na terenie oznaczonym symbolem KMR plan dopuszcza realizację zabudowy usługowej i produkcyjnej nie wykraczającej poza granice działki (§ 43 ust. 3 pkt 2 planu), nie precyzując czy w pojęciu "usługi i produkcja" mieści się także działalność mogąca znacząco oddziaływać na środowisko. Wyłączenie możliwości realizacji określonego typu zabudowy wynikające z tego przepisu dotyczy jedynie lokalizacji zabudowy inwentarskiej powyżej 50 DJP (§ 43 ust. 3 pkt 3 planu). W ustaleniach ogólnych planu w zakresie ochrony środowiska (Rozdział III, § 21 ust. 1 pkt 1), dla ochrony czystości powietrza, gleby, wód powierzchniowych i podziemnych ustala się zakaz realizowania przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, określonych w przepisach szczególnych na całym obszarze za wyjątkiem dróg oraz terenów oznaczonych w planie symbolami UH, UP, RP, P, NU, NO przeznaczonych pod usługi, produkcję rolniczą, przemysł, oczyszczalnię ścieków i wysypisko śmieci, gdzie dopuszcza się przedsięwzięcia, dla których sporządzenie raportu oddziaływania na środowisko jest lub może być wymagane. Wprowadzenie ustaleń planu w takim brzmieniu, zdaniem organu, jednoznacznie wyodrębnia tereny, na których dopuszczalna jest realizacja przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. A do takich właśnie należy planowane przedsięwzięcie, ponieważ zostało wymienione w § 3 ust. 1 pkt 81 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397) - punkty do zbierania lub przeładunku odpadów, w tym złomu. Skoro zatem teren inwestycji znajduje się poza terenami oznaczonymi w planie symbolami UH, UP, RP, P,NU, NO, a inwestycja stanowi przedsięwzięcie, dla którego sporządzenie raportu oddziaływania na środowisko może być wymagane, w ocenie Kolegium, jej realizacja w miejscu wskazanym we wniosku, tj. na działce ewid. nr 67 jest niezgodna z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Brak zgodności inwestycji z planem miejscowym, stosownie do brzmienia art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008r. musi uzasadniać odmowę określenia środowiskowych uwarunkowań.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego złożył R. T., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...], uchylenie poprzedzającej ją decyzji Burmistrza Miasta R. z dnia [...] oraz zasądzenie od strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania w sprawie, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego, tj. art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r., Nr 199, poz. 1227) w zw. z § 3 ust. 1 pkt 81 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko poprzez rażąco błędną wykładnię i niewłaściwe przyjęcie, że w/w przedsięwzięcie polegające na budowie punktu zbierania i odzysku odpadów narusza ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego gminy R. uchwalonego uchwałą Rady Gminy w R. z dnia [...] nr [...]. Skarżący wyjaśnił, że przedmiotowe przedsięwzięcie polegać ma na przyjmowaniu, ważeniu i rozładunku dostaw, segregacji odpadów, selektywnym magazynowaniu zebranych odpadów oraz załadunku dostaw. W tym celu teren skupu odpadów zostanie utwardzony za pomocą tłucznia budowlanego. Na potrzeby funkcjonowania tego przedsięwzięcia skarżący przewiduje posadowienie czterech budynków gospodarczych wykonanych z gotowych kontenerów budowlanych. Dwa budynki o wymiarach 3,0 x 6,0 m będą pełniły rolę biurowo - socjalną. Dwa pozostałe budynki o wymiarach 2,4 x 6,0 m posłużyć mają za budynki gospodarcze, magazynowe, przeznaczone do segregacji odpadów oraz magazynowania odpadów metali kolorowych i metali wartościowych. Jednocześnie planowane jest również wykonanie wiaty o wymiarach 4,0 x 12,0 m, która stanowić ma zadaszenie dla wagi przesuwnikowej żelaza i stali oraz makulatury, na terenie utwardzonym postawione zostaną mobilne kontenery stalowe. Zamierzenie inwestycyjne zostało zakwalifikowane jako potencjalnie znacząco oddziałujące na środowisko. Podniósł, że z treści przedstawionego organowi raportu wynika, iż w razie realizacji zamierzenia nie wystąpi konieczność ustanowienia terenu ograniczonego użytkowania, a na podstawie przedstawionych obliczeń realizacja zamierzenia inwestycyjnego nie spowoduje pogorszenia klimatu akustycznego w sąsiedztwie i nie będzie stanowić zagrożenia dla terenów akustycznie chronionych. Emisja związana z planowaną działalności nie przekroczy dopuszczalnych poziomów oraz nie będzie skutkowała podniesieniem wartości odniesienia substancji zanieczyszczających w powietrzu. W związku z tym potencjalność zagrożenia środowiska naturalnego została wykluczona. Zarzucił organowi I instancji lakoniczne wskazanie, iż w sprawie zachodzą przesłanki wydania decyzji odmownej z jednoczesnym brakiem ich przedstawienia i wyjaśnienia. Jego zdaniem można się jedynie domyślać, że Burmistrz uznał i przyjął za swoje rozważania przedstawione przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Ł., który w wydanym postanowieniu wypowiedział się w zakresie przekraczającym jego kompetencje, tj. w zakresie zgodności przedsięwzięcia z uchwalonym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, co nie leży w jego kompetencjach. W ocenie strony skarżącej zakaz realizowania przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, zawarty w § 21 ust. 1 pkt 1 uchwały Rady Gminy R., ma charakter normy ogólnej lex generali o charakterze względnie obowiązującym, która w dalszych częściach uchwalonego planu jest wyłączana na rzecz wprowadzenia bezwzględnych zakazów o charakterze restrykcyjnym - lex specialis. Za przykład takiego zakazu należy uważać zapisy planu zagospodarowania przestrzennego dla obszarów oznaczonych symbolem KMR. Co więcej norma ogólna z § 21 uchwały zawiera w swej treści przesłankę celową wskazującą, iż zakaz ten jest ustanowiony dla ochrony czystości powietrza, gleby, wód powierzchniowych i podziemnych. W ocenie Skarżącego na gruncie stanu faktycznego niniejszej sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze w ślad za Burmistrzem Miasta R. nie dostrzegło problemu interpretacyjnego, nie dokonało wykładni przepisów prawa miejscowego z uwzględnieniem powszechnie obowiązujących zasad, naruszając nie tylko przepisy prawa, lecz również dopuszczając się zlekceważenia zasad techniki prawodawczej. Zdaniem skarżącego uchwałodawca zastosował w planie zagospodarowania przestrzennego rozróżnienie na zakaz generalny, któremu należy przypisać walor lex generalis wobec jego względnego charakteru z uwagi na konieczność uwzględnienia jego jedynie w sytuacji zagrożenia dóbr naturalnych wymienionych w tym przepisie (ochrona czystości powietrza, gleby, wód powierzchniowych i podziemnych). Jak stwierdził, potwierdzeniem prawidłowości tej tezy jest sama intencja uchwałodawcy w tym zakresie, który nie zdecydował się na umieszczenie takiego zakazu w przepisach szczegółowych - poprzez zawarcie tego w enumeratywnym katalogu przesłanek sporządzonym dla obszarów opisanych symbolem KMR i KR. O ile dla obszarów o symbolu KR uchwałodawca nie przewidział żadnych zakazów, o tyle w przypadku obszarów scharakteryzowanych jako KMR został przewidziany jeden zakaz: lokalizacji zabudowy inwentarskiej powyżej 50 DJP. W związku z tym, iż w tym paragrafie nie został wskazany zakaz zawarty w § 21 ust. 1 pkt 1 należy przyjąć, iż ma on charakter względnie obowiązujący i został wyłączony dla tego obszaru na rzecz w/w zakazu o charakterze bezwzględnym. Posłużenie się przez uchwałodawcę w/w pojęciem zakazu lokalizacji zabudowy inwentarskiej powyżej 50 DJP i zrezygnowaniem z użycia zakazu generalnego o charakterze względnym zawartego w treści § 21 ust. 1 pkt 1 uchwały przesądza, w opinii skarżącego, o walorze bezwzględności tego zakazu, przez co również w pozwala na uznanie, iż zamierzenie inwestycyjne strony skarżącej tegoż zakazu nie narusza. Gdyby uchwałodawca, działał zgodnie z założeniem racjonalności, uznałby iż dla obszarów oznaczonych symbolem KMR i KR zakaz zawarty w § 21 ust. 1 pkt 1 uchwały istnieje bezwzględnie i zawsze, ponownie umieściłby go w treści enumeratywnego wyliczenia lub posłużyłby się odesłaniem do w/w paragrafu. Z uwagi na fakt, iż tak się nie stało należy rozumieć, iż lokalizacja danego przedsięwzięcia na obszarze oznaczonym KMR jest możliwa o ile nie stanowi zagrożenia dóbr naturalnych. Skarżący podniósł, że wydana decyzja jest wadliwa, bowiem zamierzenie inwestycyjne Skarżącego spełnia przesłanki pozwalające na posadowienie go na przedmiotowym obszarze, a także zostało jednoznacznie stwierdzone, iż nie będzie znacząco oddziaływać na środowisko w zakresie, który nie pozwalałby na wydanie pozytywnego rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie. W odniesieniu do zarzutów skargi organ wskazał, że powołane w skardze okoliczności, a w istocie dokonana przez skarżącego interpretacja planu miejscowego nie uzasadnia twierdzenia, że na terenie nieruchomości oznaczonej jako działka ewid. nr 67 w miejscowości K. [...], gmina R. możliwa jest realizacja przedsięwzięcia polegającego na budowie punktu zbierania i odzysku odpadów (skup złomu oraz surowców wtórnych), tj. przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do regulacji art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż sąd bada legalność zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) – c) p.p.s.a.). W razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Przedmiotem kontroli legalności w niniejszym postępowaniu jest decyzja utrzymująca w mocy decyzję o odmowie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie punktu zbierania i odzysku odpadów.

Na wstępie należy wyjaśnić, że postępowanie prowadzące do wydania decyzji środowiskowej regulują przepisy ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.), powoływanej dalej jako ustawa. Szczególnie istotną dla sprawy jest regulacja art. 80 ust. 2, zgodnie z którą właściwy organ wydaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli doszło do uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to zgodność zamierzeń inwestycyjnych podmiotu ubiegającego się o wydanie decyzji środowiskowej z ustaleniami tego planu jest podstawowym elementem podlegającym ocenie przez organ wydający decyzję środowiskową. Co ważne, stwierdzenie sprzeczności lokalizacji przedsięwzięcia z postanowieniami miejscowego planu, zwalnia organ od przeprowadzenia wszechstronnego postępowania, wyjaśniającego możliwość lokalizacji inwestycji, w tym również od obowiązku uzyskania uzgodnień (por. wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2012 r. sygn. akt II OSK 829/11 LEX nr 1252202, wyrok NSA z dnia 16 września 2008 r. sygn. akt II OSK 1036/07 LEX nr 489569, wyrok WSA w Łodzi z dnia 24 marca 2011 r. sygn. akt II SA/Łd 1441/10 LEX nr 994167). Jeśli wskazana sprzeczność wyklucza realizację inwestycji, to organ powinien odmówić ustalenia środowiskowych uwarunkowań.

Bezspornym jest, że przedsięwzięcie, jakim jest budowa punktu zbierania i odzysku odpadów, zostało zaliczone do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, o których mowa w art. 3 ust.1 pkt 81 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397 ze zm.). Planowana inwestycja jest przewidziana do realizacji na terenie objętym zapisami uchwały Rady Gminy R. nr [...] z dnia [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy R. (Dz. Urz. Woj. Łódzkiego z [...] r., nr [...], poz. [...]). Zgodnie z zapisami tego planu tereny pod przedsięwzięcie tj. działka nr 67, znajdują się w obszarze planu oznaczonym symbolami: KMR - zachodnia część działki oraz KR - pozostała część działki.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy sposobu interpretacji zapisów miejscowego planu, bowiem skarżący stoi na stanowisku, że szczegółowe przepisy dotyczące terenu oznaczonego symbolami KMR i KR pozwalają na ustalenie środowiskowych uwarunkowań dla planowanej inwestycji. Przechodząc zatem do zapisów odnoszących się do terenu działki skarżącego przytoczyć należy ich treść. W § 43 uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy R. zawarte zostały ustalenia dla jednostki planistycznej K – sołectwa K.. W ust. 3 dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolami KMR ustalono: przeznaczenie podstawowe pod zabudowę zagrodową i mieszkaniową jednorodzinną, przeznaczenie dopuszczalne pod zabudowę usługową i produkcyjną o uciążliwości nie wykraczającej poza granice działki, zakaz lokalizacji zabudowy inwentarskiej powyżej 50 DJP, możliwość adaptacji istniejących oraz lokalizacji nowych budynków mieszkalnych oraz możliwość podziałów istniejących własności na działki budowlane lub wtórnych podziałów po połączeniu własności. W ust. 7 z kolei dla terenów oznaczonych symbolem KR ustalono zachowanie i ochronę upraw polowych i ogrodniczych z możliwością dolesień gruntów rolnych klas V i VI oraz ochronę dolin rzecznych. Zdaniem strony skarżącej uchwałodawca dla obszaru KR nie przewidział żadnych zakazów, natomiast dla obszaru KMR przewiedział jedynie zakaz lokalizacji zabudowy inwentarskiej powyżej 50 DJP, a zatem projektowane zamierzenie, które swym oddziaływaniem nie będzie wykraczało poza granice działki, nie narusza przepisów planu.

Ze stanowiskiem skarżącego nie można się jednak zgodzić. Dokonując oceny zgodności zapisów planu obowiązującego na danym obszarze należy mieć na uwadze przede wszystkim jego systematykę. Zapisy powoływane przez skarżącego zostały ujęte w Rozdziale VII pt. Przeznaczenie poszczególnych terenów oraz warunki ich zabudowy i zagospodarowania. Mają one charakter szczegółowy i odnoszą się wyłącznie do terenów wymienionych w tej części uchwały. Miejscowy plan zawiera jednak także przepisy ogólne, zawarte w rozdziałach I – VI. W rozdziale III pt. Ustalenia w zakresie ochrony środowiska, w § 21 pkt 1, przewidziano zakaz realizowania przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, określonych w przepisach szczególnych na całym obszarze za wyjątkiem dróg oraz terenów oznaczonych w planie symbolami UH, UP, RP, P, NU, NO przeznaczonych pod usługi, produkcję rolniczą, przemysł, oczyszczalnię ścieków i wysypisko śmieci, gdzie dopuszcza się przedsięwzięcia, dla których sporządzenie raportu oddziaływania na środowisko jest lub może być wymagane.

W tym miejscu wskazać należy, że systematyka miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego co do zasady przewiduje część ogólną oraz szczególną. Część ogólna to przepisy niejako "wyjęte przed nawias" – są obowiązujące dla całego obszaru objętego planem dopóki nie zostaną wyłączone zapisem szczegółowym. Taka jest powszechna technika legislacyjna, która ma na celu zapewnienie przejrzystości aktu normatywnego i uniknięcie powtórzeń sformułowań użytych w części ogólnej aktu (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 20 listopada 2008 r. sygn. akt II SA/Gd 548/08 dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sposób konstruowania miejscowego planu miał również na uwadze uchwałodawca wyraźnie wskazując w części ogólnej aktu, że zakaz realizowania przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko obejmuje cały obszar objęty planem. Działka skarżącego podlega więc regulacji pkt 1 § 21, tym bardziej, że planowana inwestycja nie stanowi wyjątku opisanego w tym punkcie (drogi oraz tereny oznaczone w planie symbolami UH, UP, RP, P, NU, NO (...)), a przepisy szczegółowe odnoszące się do terenów oznaczonych symbolami KR i KMR nie wyłączają zastosowania zakazu ogólnego. O ile zatem § 43 w ust. 3 i ust. 7, jak słusznie zauważył skarżący, nie zakazuje prowadzenia działalności mogącej znacząco oddziaływać na środowisko (jeśli nie wykracza poza granice działki), o tyle już § 21, odnoszący się do całego terenu objętego zapisami planu (w tym do działki skarżącego), taki zakaz przewiduje i to nie zależnie od zasięgu oddziaływania planowanej działalności. Sąd w pełni podziela interpretację zapisów planu zaproponowaną przez organy administracji, uznając, że przepisy § 21 i § 43 planu nie są konkurencyjne, lecz wzajemnie się uzupełniają, wedle zawartych w nich reguł.

Dopóki zatem zapisy uchwały nr [...] pozostają obowiązujące, dopóty nie ma możliwości realizowania na wskazanym obszarze przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (zawsze czy też potencjalnie). Przypomnieć wszak należy, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, którego ustalenia są wiążące dla organów administracji. Dlatego też ocena zgodności planowanej inwestycji z jego ustaleniami stanowi etap przesądzający w sprawie ustalenia środowiskowych uwarunkowań. Argumenty skarżącego, wobec sprzeczności planowanej inwestycji z zapisami miejscowego planu, nie mogą zatem odnieść zamierzonego skutku. Skarżący może co prawda odczuwać rozczarowanie niekonsekwentnym i długotrwałym działaniem organów administracji, jednakże nie może oczekiwać, że jedynie z tego względu uzyska korzystne dla siebie rozstrzygnięcie.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że wydane w sprawie rozstrzygnięcia odpowiadają prawu i na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi.

B.A.