III SA/Wa 1007/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z [...] lutego 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. odmówił W. S. przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. z [...] lipca 2010 r. orzekającej o odpowiedzialności Skarżącego za zaległości podatkowe. Nadto Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził uchybienie terminowi do wniesienia wspomnianego odwołania.

Uzasadniając postanowienie przypomniał, że przy rozpatrywaniu niniejszej sprawy jest związany zaleceniami Sądu zawartymi w wyroku z 29 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2612/11. Wskazał, że wykonując te zalecenia zwrócił się do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. o wystąpienie do Poczty Polskiej w celu potwierdzenia sposobu awizowania decyzji z [...] lipca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej dokonał również oceny materiału zebranego w sprawie zakończonej decyzją Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. z [...] maja 2009 r., której stroną był Skarżący. Decyzja ta została mu doręczona osobiście na adres w W. przy ul. [...]. Organ odwoławczy wskazał, że analiza zwrotnych poświadczeń odbioru obu decyzji potwierdza zbieżność oznaczenia adresu Skarżącego, jak również zbieżność oznaczenia osoby, która te przesyłki doręczała. W tej sytuacji uznał, że decyzja z [...] lipca 2010 r. doręczona została, pomimo nieprecyzyjnego oznaczenia "ul. [...]", na właściwy adres zamieszkania Skarżącego, tj. przy ul. [...]. Zauważył, że doręczyciel nie miał możliwości doręczenia przesyłki bezpośrednio adresatowi. Poczta przechowywała tę przesyłkę przez 14 dni w swojej placówce pocztowej, tj. od 15 lipca do 2 sierpnia 2010 r. Zawiadomienie o nadejściu przesyłki i miejscu jej przechowywania umieszczono w dniu 15 lipca 2010 r. w oddawczej skrzynce pocztowej adresata. Z powodu niepodjęcia przesyłki w ciągu 7 dni, tj. do 23 lipca 2010 r., w tym właśnie dniu nastąpiło powtórne zawiadomienie adresata o możliwości odbioru przesyłki. Po upływie 14 dni, tj. w dniu 2 sierpnia 2010 r. niepodjętą przesyłkę zwrócono. W rezultacie Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że zgodnie z art. 150 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. z [...] lipca 2010 r. należy uznać za doręczoną z upływem 14 dnia od pierwszego awizowania, tj. z dniem 30 lipca 2010 r. Jednocześnie nie podzielił on twierdzeń Skarżącego o wadliwości działania poczty wskutek braku właściwych adnotacji na przesyłce. Zwrócił uwagę, że zarówno fakt pierwszego, jak i drugiego awizowania tej przesyłki, a także informacja o miejscu jej pozostawienia oraz inne informacje znajdują się na zwrotnym potwierdzeniu odbioru, jak i na kopercie. Skarżący nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu na to, że wspomniana decyzja, jak i inne przesyłki były doręczane wadliwie w tym, że pracownicy poczty nie pozostawiali awizo. Organ odwoławczy powołał się przy tym na fakt, iż postępowanie podatkowe zakończone decyzją z [...] lipca 2010 r. nie było jedynym jakie toczyło się względem Skarżącego. Z akt sprawy wynika, że przyjmował on pisma adresowane na ul. [...] w W., nie kwestionując skuteczności ich doręczenia.

Reasumując stwierdził, że skoro doręczenie powyższej decyzji nastąpiło w dniu 30 lipca 2010 r., 14-dniowy termin na wniesienie od niej odwołania upłynął w dniu 13 sierpnia 2010 r. (piątek). Tym samym złożenie tego odwołania w dniu 14 marca 2011 r. nastąpiło z uchybieniem terminu. Wskazując na przesłanki warunkujące przywrócenie uchybionego terminu Dyrektor Izby Skarbowej zauważył, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka złożenia stosownego wniosku w ciągu siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminowi oraz przesłanki braku winy. Przyjął mianowicie, że przyczyna niedochowania terminu do złożenia odwołania ustała 21 lutego 2011 r., tj. w dniu sporządzenia pełnomocnictwa, jakiego Skarżący udzielił adwokatowi P. R. do zapoznania się z aktami sprawy dotyczącej odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki C. sp. z o. o. w podatku dochodowym. W tej bowiem dacie Skarżący wiedział już o prowadzonym wobec niego postępowaniu podatkowym, a zatem od tego dnia należy liczyć siedmiodniowy termin na złożenie podania o przywrócenie terminu, który upłynął w dniu 28 lutego 2011 r. Tym samym Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił stanowiska Skarżącego jakoby datą ustania przyczyny uchybienia terminowi do wniesienia odwołania był 7 marca 2011 r., tj. dzień zapoznania się pełnomocnika Skarżącego z aktami sprawy. Jego zdaniem Skarżący nie uprawdopodobnił także braku winy w uchybieniu terminu. Nie podjął on mianowicie nawet próby uprawdopodobnienia, że nie dotarły do niego zawiadomienia poczty o przechowywaniu spornej przesyłki. Skarżący nie podniósł też, że podejmował jakiekolwiek środki w celu reklamowania jakości usług świadczonych przez pocztę lub ustalenia przyczyn nieprawidłowości w działalności operatora pocztowego oraz ich usunięcia. Organ odwoławczy zwrócił ponadto uwagę na fakt niepodejmowania przez Skarżącego korespondencji w toku postępowania podatkowego w I instancji, czyli w okresie od pierwszego awiza, tj. od dnia 19 kwietnia 2010 r. do dnia 2 sierpnia 2010 r., czyli do dnia zwrotu ostatniej przesyłki.

W skardze na powyższe postanowienie Skarżący zarzucił naruszenie:

- art. 162 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, poprzez ich niezastosowanie i nieprzywrócenie Skarżącemu terminu do wniesienia odwołania od decyzji z [...] lipca 2010 r. w sytuacji, gdy Skarżący uprawdopodobnił brak winy w uchybieniu terminowi oraz w sytuacji, gdy Skarżący złożył podanie w ustawowym terminie;

- art. 187 § 1 oraz art. 122 Ordynacji podatkowej przez pominięcie dowodu z dokumentu, tj. oświadczenia doręczyciela E. S., który doręczał sporną przesyłkę, które to pismo organ podatkowy otrzymał w sprawie III SA/Wa 2612/11, a nadto przez zaniechanie przesłuchania wyżej wymienionego E. S. na okoliczność sposobu doręczenia przesyłki;

- art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe, § 4 ust. 1 i § 5 rozporządzenia Ministra infrastruktury z dnia 13 października 2003 r. w sprawie reklamacji powszechnej usługi pocztowej w zakresie przesyłki rejestrowanej i przekazu pocztowego, przez niezgłoszenie operatorowi pocztowemu reklamacji powszechnej usługi pocztowej,

- art. 148 § 1 Ordynacji podatkowej przez niewłaściwe jego zastosowanie i doręczenie Skarżącemu decyzji z [...] lipca 2010 r. nie w jego miejscu zamieszkania;

- art. 150 Ordynacji podatkowej przez przyjęcie, że doręczenie Skarżącemu decyzji z [...] lipca 2010 r. nastąpiło w dniu 2 sierpnia 2010 r. w trybie tzw. awizo, podczas gdy w niniejszej sprawie nie dochowano wymogów wynikających z art. 150 Ordynacji podatkowej;

- art. 228 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej przez stwierdzenie, że Skarżący uchybił terminowi do wniesienia odwołania w sytuacji, gdy nigdy nie nastąpiło skuteczne doręczenie mu spornej decyzji,

- art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej jako: "P.p.s.a.", przez zignorowanie oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 maja 2012 r.

W uzasadnieniu skargi Skarżący zakwestionował prawidłowość przeprowadzonego procesu reklamacyjnego. Odwołał się mianowicie do pisma Poczty Polskiej z 12 grudnia 2012 r. i zauważył, że operator pocztowy poprzestał tylko na analizie materiałów przesłanych przez organ podatkowy. Tymczasem miarodajne byłoby przesłuchanie doręczającego na okoliczność sposobu doręczenia spornej przesyłki. Skarżący zarzucił, że organ podatkowy nie zgłosił operatorowi pocztowemu reklamacji powszechnej usługi pocztowej, jak tego wymagają przepisy stosownego rozporządzenia. W rezultacie organ ten nie wykonał wskazań zawartych w wyroku Sądu z 26 maja 2012 r. Skarżący wytknął ponadto błędy popełnione przy doręczaniu spornej przesyłki. Na dokumencie potwierdzenia doręczenia doręczyciel nie zaznaczył zarówno faktu drugiego awizowania jak i miejsca pozostawienia awizowanej powtórnie przesyłki (pkt 3 tego dokumentu, strona verte). Informacja o pozostawieniu przesyłki po próbie pierwszego awizowania jest nieczytelna (pkt 2 tego dokumentu, strona verte). Zdaniem Skarżącego trudno ustalić w jakim urzędzie pocztowym przesyłkę po pierwszej próbie awizo pozostawiono. Zasadniczym błędem jest adres Skarżącego zapisany na kopercie oraz na potwierdzeniu doręczenia. Prawidłowym adresem jest ul. [...], zaś organ podatkowy posłużył się nr [...], co nie pozwala stwierdzić, czy podjęta próba doręczenia miała miejsce pod nr [...] czy [...], albo [...] lub [...], bądź [...]. Skarżący wywiódł także, iż skoro przyczyną uchybienia terminu było wadliwe doręczenie decyzji i związana z tym niewiedza o jej wydaniu, dniem ustania tej przyczyny może być tylko i wyłącznie dzień, w którym Skarżący powziął wiedzę o decyzji i o okolicznościach związanych z jej wadliwym doręczeniem. Dniem tym był 7 marca 2011 r., kiedy to pełnomocnikowi Skarżącego udostępniono akta sprawy. W efekcie termin na złożenie podania o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania upłynął w dniu 14 marca 2011 r. Skarżący stwierdził, że pracownik poczty w ogóle nie dostarczył spornej przesyłki, bowiem dysponował nieprawidłowym adresem Skarżącego, a prawdopodobnie nawet nie podjął próby jej doręczenia, o czym świadczy brak awizo (I i II awizo). Okoliczność ta wyłącza winę Skarżącego w niezachowaniu terminu do wniesienia odwołania. Na koniec Skarżący zarzucił, iż organ podatkowy zignorował ocenę prawną Sądu wyrażoną w wyroku z 29 maja 2012 r., a dotyczącą niespełnienia w niniejszej sprawie przesłanek z art. 150 Ordynacji podatkowej.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

W sprawie niniejszej zaskarżono postanowienie, którym organ stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania oraz odmówił przywrócenia terminu do jego wniesienia. Mając to na uwadze, należało najpierw zbadać czy w ogóle można uznać, że decyzję doręczono w dacie wskazanej przez organy podatkowe czyli 30.07.2010 r. w trybie zastępczym. Stwierdzenie, że nie doszło do doręczenia decyzji 30 lipca 2013 r., czyni bezprzedmiotowym, na obecnym etapie, rozpoznawanie przesłanek do przywrócenia terminu.

Art. 150 Ordynacji podatkowej stanowi, że w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 148 § 1 lub art. 149 poczta przechowuje pismo przez okres 14 dni w swojej placówce pocztowej (art. 150 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej). Adresata zawiadamia się dwukrotnie o pozostawieniu pisma w miejscu określonym w § 1. Powtórne zawiadomienie następuje w razie niepodjęcia pisma w terminie 7 dni (art. 150 § 1a Ordynacji podatkowej). Przepis art. 150 § 3 Ordynacji podatkowej stanowi, że zawiadomienie o pozostawieniu pisma w miejscu określonym w § 1 umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata (...). W przypadku, gdy adresatem pisma jest osoba fizyczna doręczenie w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej znajduje zastosowanie w razie niemożności doręczenia pisma adresatowi w jego mieszkaniu, bądź miejscu pracy albo przy nieobecności adresata, gdy nie można doręczyć go pełnoletniemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy, w sytuacji gdy osób takich nie ma lub osoby te nie podjęły się oddania pisma adresatowi. Innymi słowy doręczenie z art. 150 Ordynacji podatkowej musi poprzedzać próba doręczenia z art. 148 § 1 lub art. 149 Ordynacji podatkowej (patrz wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 2194/04).

Z kolei zasady wykonywania działalności pocztowej reguluje ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe (tj. Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1159 ze zm.), która w art. 37 ust. 1 ustanawia dla właściciela lub współwłaścicieli nieruchomości, której częścią składową jest budynek lub budynku stanowiącego odrębna własność, obowiązek umieszczenia oddawczej skrzynki pocztowej, o parametrach określonych w przepisach wykonawczych, zapewniających m.in. bezpieczeństwo obrotu pocztowego. Taka skrzynka jest miejscem wydania adresatowi ze skutkiem doręczenia przesyłek nierejestrowanych (art. 26 ust. 2 ust. 2 prawa pocztowego). W niej także pozostawia się zawiadomienie o próbie doręczenia przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego wraz z informacją o terminie ich odbioru i adresie placówki oddawczej, w której przesyłka lub przekaz pocztowy są przechowywane, jeżeli w chwili ich doręczania stwierdzi się nieobecność adresata lub innych osób uprawnionych do ich odbioru - podkreślenie Sądu. Obowiązek ten wynika z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. (Dz. U. Nr 5, poz. 34 ze zm.) wydanego na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 46 ust. 3 Prawa pocztowego i ma na celu określenie sposobu świadczenia powszechnych usług pocztowych przy uwzględnieniu ochrony interesów podmiotów korzystających z tych usług.

Ponadto, należało mieć na uwadze, że w prawomocnym wyroku z 29 maja 2012 r. Sąd stwierdził, że "w niniejszej sprawie, wobec faktu błędnego zaadresowania przesyłki pocztowej, zawierającej kierowaną do Skarżącego decyzję z dnia [...] lipca 2010 r., należy uznać, że organ podatkowy nie wykazał w sposób niebudzący wątpliwości, że Skarżący był zawiadomiony o nadejściu pisma i miejscu, gdzie może je odebrać – podkreślenie Sądu. Wydając zaskarżone postanowienie organ odwoławczy, dysponując wyłącznie wadliwie zaadresowaną przesyłką i dokumentem potwierdzającym doręczenie, w którym zawarto błędny adres Skarżącego, nie mógł zasadnie twierdzić, że przesyłka była dwukrotnie awizowana i że spełnione zostały wymogi z art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej, od których wypełnienia uzależniona jest możliwość uznania doręczenia za dokonane z upływem okresu, o którym mowa w art. 150 § 1 Ordynacji podatkowej. Wówczas Sąd wskazał, że organ odwoławczy nie podjął żadnej próby wyjaśnienia tej okoliczności. Nie zwrócił się do urzędu pocztowego o informację w jakim miejscu pozostawiono przedmiotowe zawiadomienia, ani czy zawiadomienia takie zostały w ogóle sporządzone i gdziekolwiek umieszczone. Skoro zaś dane adresowe wynikające z koperty i dowodu doręczenia były nieprawidłowe i uniemożliwiały stwierdzenie skuteczności przedmiotowego doręczenia, to zaskarżone postanowienie narusza przepisy postępowania w tym art. 150 § 2, art. 120, art. 121 i art. 122 Ordynacji podatkowej i to w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy. Konkludując, wówczas Sąd wskazał, że organ nie mógł uznać, iż decyzja z dnia [...] lipca 2010 r. Nr [...] została skutecznie doręczona jej adresatowi w trybie, o którym mowa w art. 150 Ordynacji podatkowej. Dyrektor Izby Skarbowej w W. nie udowodnił również, że doszło w sprawie do uchybienia terminowi do wniesienia odwołania.

Zatem Sąd nakazał organowi, czym był on związany na podstawie art. 153 p.p.s.a., poczynić ustalenia w sprawie adresu pozostawienia zawiadomienia awizo, oraz czy zawiadomienia takie zostały w ogóle sporządzone i gdziekolwiek umieszczone oraz prawidłowości wypełnienia zwrotnego potwierdzenia odbioru. Wykonując te zalecenia, organ odwoławczy polecił Naczelnikowi [...] Urzędu Skarbowego W. ustalenie potwierdzenia sposobu awizowania doręczonej przesyłki oraz wskazanie pod jakim adresem dokonano zawiadomień o nadejściu pisma. Poczta Polska poinformowała w piśmie z dnia 12 grudnia 2012 r., że zawiadomienie o nadejściu przesyłki pozostawiono w skrzynce oddawczej przy ul. [...]. Informację o dacie, miejscu pozostawienia awizo oraz o placówce pocztowej, w której przesyłkę można odebrać, listonosz umieścił na formularzu potwierdzenia odbioru. Ponadto Poczta Polska S.A przeprosiła za brak wpisania daty drugiej awizacji na formularzu potwierdzenia odbioru. Z kolei skarżący powołał się na oświadczenie doręczyciela E. S. z 20 maja 2012 r., że na awizo z 25 lipca 2010 r. brak jest adresu i numeru Urzędu Pocztowego, gdzie można je zrealizować. Wskazał także na naruszenie procedury reklamacyjnej.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie składu orzekającego, w niniejszej sprawie na kopercie wskazany jest błędny adres, który nie bardzo wiadomo skąd organ pozyskał. Następnie na zwrotnym potwierdzeniu odbioru brak jest drugiego awizo, brak jest także czytelnego numeru placówki pocztowej, w której można odebrać przesyłkę. Na domiar tego wszystkiego listonosz stwierdza, że na awizo z 15 lipca 2010 r. brak jest adresu i numeru Urzędu Pocztowego, pod którym można odebrać przesyłkę. Zdaniem Sądu, tyle popełniono, zarówno ze strony organu I instancji (błędny adres) i Poczty Polskiej S.A. błędów przy doręczeniu spornej decyzji, że po kilkunastu miesiącach i dodatkowych wyjaśnieniach dalej nie sposób stwierdzić czy można zastosować zastępczy tryb doręczenia, o którym mowa w art. 150 Ordynacji podatkowej. Operator pocztowy stwierdza, w swoim wyjaśnieniu, że podano nr placówki pocztowej na formularzu potwierdzenia odbioru. Sąd zauważa, że podany numer placówki pocztowej jest nieczytelny i przypomina bardziej jakieś litery niż liczbę [...]. W tym miejscu należy zauważyć, że sam listonosz wskazuje, że na awizo brak jest nr Urzędu Pocztowego. Przy czym oświadczenie listonosza jest nowym dowodem w sprawie nieznanym organowi w momencie wydawania zaskarżonego postanowienia, które organ ewentualnie powinien wziąć pod uwagę przy ponownym rozpoznaniu sprawy, bowiem stanowi ono podstawę do wznowienia postępowania. Nie mniej jednak i bez tego oświadczenia, zdaniem Sądu, w sposób nieczytelny podano nr placówki pocztowej, co dalej powoduje, że nie zachowano wszystkich reguł z art. 150 Ordynacji podatkowej. tzw. fikcji prawnej doręczenia.

W prawomocnym wyroku z 29 maja 2012 r. Sąd stwierdził, że dla uznania, iż doszło do doręczenia pisma w trybie określonym w art. 150 ustawy Ordynacja podatkowa, koniecznym jest zaznaczenie przez doręczyciela, czy i w jaki sposób adresat został zawiadomiony o nadejściu przesyłki, gdzie i w jakim terminie może ją odebrać (podobne stanowisko zostało zawarte w orzeczenia na tle art. 44 k.p.a. porównaj np. wyrok NSA w Gdańsku z dnia 5 maja 1997 r. sygn. akt I SA/Gd 470/96, niepubl., wyrok WSA w Opolu z dnia 6 lutego 2008 r. I SA/Op 314/07, LEXnr 437617, wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 maja 2007 r. V SA/Wa 417/07, LEX nr 345717).

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 stycznia 2006 r. sygn. akt I FSK 565/05 "dla uznania, że decyzja została skutecznie doręczona stronie w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej konieczne jest wykazanie przez organ administracji, że placówka pocztowa zawiadomiła adresata w sposób nie budzący wątpliwości o nadejściu pisma i miejscu, gdzie może je odebrać." Pogląd ten Sąd w składzie rozpoznającym obecnie sprawę podziela.

Reasumując, w niniejszej sprawie, wobec faktu błędnego zaadresowania przesyłki pocztowej, zawierającej kierowaną do Skarżącego decyzję z dnia [...] lipca 2010 r., należy uznać, że organ podatkowy nie wykazał w sposób niebudzący wątpliwości, że Skarżący był zawiadomiony o nadejściu pisma i miejscu, gdzie może je odebrać. Wydając zaskarżone postanowienie organ odwoławczy, dysponując wyłącznie wadliwie zaadresowaną przesyłką i dokumentem potwierdzającym doręczenie, w którym zawarto błędny adres Skarżącego i nieczytelny nr placówki oddawczej, nie mógł zasadnie twierdzić, że przesyłka była dwukrotnie awizowana i że spełnione zostały wymogi z art. 150 § 2 Ordynacji podatkowej, od których wypełnienia uzależniona jest możliwość uznania doręczenia za dokonane z upływem okresu, o którym mowa w art. 150 § 1 Ordynacji podatkowej.

Próby wyjaśnienia powyższych okoliczności nie rozwiały wszystkich wątpliwości, w związku z czym nie można uznać, że sporna decyzja została doręczona skarżącemu 30 lipca 2010 r. Dane adresowe wynikające z koperty i dowodu doręczenia a przede wszystkim brak czytelnego numeru placówki oddawczej także były nieprawidłowe bądź nieczytelne w związku z czym uniemożliwiały stwierdzenie skuteczności przedmiotowego doręczenia, co naruszało przepisy postępowania w tym art. 150 § 2, art. 120, art. 121 i art. 122 Ordynacji podatkowej i to w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy.

Powyższe oznacza również, że organ nie mógł uznać, iż decyzja z dnia [...] lipca 2010 r. Nr [...] została skutecznie doręczona jej adresatowi w trybie, o którym mowa w art. 150 Ordynacji podatkowej.

Ponownie rozpoznając sprawę organ winien wskazać właściwą datę doręczenia, bowiem za taką nie można uznać 30 lipca 2010 r. i ocenić czy doszło do uchybienia terminu do wniesienia odwołania bądź też podjąć kolejną próbę skutecznego doręczenia Skarżącemu decyzji z dnia [...] lipca 2010 r. Sąd w ramach niniejszego postępowania sądowego nie może tego czynić za organ podatkowy.

Konsekwencją uchylenia postanowienia w zakresie stwierdzenia uchybienia terminu było uchylenie postanowienia w części dotyczącej odmowy przywrócenia uchybionego terminu. Na obecnym etapie przedwczesne jest procedowanie w zakresie przesłanek do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, skoro nieznana jest data doręczenia decyzji czy też sam fakt jej doręczenia.

Z tych przyczyn Sąd uchylił zaskarżone postanowienie stwierdzając naruszenie prawa w sposób określony w art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz zasądził koszty postępowania działając na podstawie art. 200 tej ustawy.