III SA/Kr 315/13

Uzasadnienie

Komendant Wojewódzki Policji decyzją nr [...] z dnia 28 stycznia 2013 r. znak: [...], wydaną na podstawie art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 92 ust. 1 oraz art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, § 1 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania, odmowy przyznania, cofania i zwracania przez policjantów równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego, po rozpoznaniu odwołania G. P. od decyzji Komendanta Miejskiego Policji z dnia [...] 2012 r. nr [...] o odmowie przyznania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Decyzja powyższa została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych :

Aspirant G. P., funkcjonariusz Komisariatu Policji, w dniu 18 października 2012 r. złożył oświadczenie mieszkaniowe, ubiegając się o ustalenie uprawnień do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz jego wysokości za lata od 2006 do 2012, wraz z pismem z dnia 17 października 2012 r. oraz m. in. kopią aktu notarialnego rep. A nr [...], dotyczącego nabycia przez żonę zainteresowanego, J. P., nieruchomości położonej w miejscowości W. W piśmie policjant poinformował, że budynek, będący własnością jego żony, nie jest zajmowany przez niego i jego rodzinę, natomiast zamieszkują w nim rodzice i brat żony. Ponadto wskazał, że nieruchomość ta nie spełnia przysługujących mu norm zaludnienia, bowiem powierzchnia mieszkalna lokalu wynosi ok. 32 m2. W oświadczeniu z dnia 29 października 2012 r. policjant uściślił, że nie może uznać swoich teściów za członków rodziny w rozumieniu art. 89 ustawy o Policji, a powierzchnia mieszkalna lokalu i liczba zajmujących go osób uniemożliwiają zamieszkanie w przedmiotowym budynku.

Komendant Miejski Policji decyzją nr [...] z dnia [...] 2012 r. znak: [...], wydaną na podstawie art. 104 kpa, art. 92 ust. 1 i art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 284, poz. 1687 ze zm.) oraz § 1 ust. 1 pkt 5 i § 9 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania, odmowy przyznania, cofania i zwracania przez policjantów równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego (Dz. U. nr 100, poz. 918 ze zm.), odmówił przyznania G. P. równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego.

W uzasadnieniu organ I instancji podał, że aspirant G. P. jest funkcjonariuszem Policji w służbie stałej od 26 lipca 2006 r. Zdaniem organu dom będący własnością żony G. P. zapewnia jego rodzinie przysługujące normy zaludnienia, ponieważ jego powierzchnia mieszkalna wynosi ok. 32 m2, a rodzina policjanta liczy 4 osoby. Zgodnie zaś z rozporządzeniem MSWiA z dnia 18 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. nr 105, poz. 884 ze zm.) norma zaludnienia przysługująca policjantowi i każdemu z członków jego rodziny wynosi od 7 do 10 m2 powierzchni mieszkalnej. Ponadto organ stwierdził, że zamieszkujący w przedmiotowym budynku teściowie G. P., M. i I. K., oraz szwagier policjanta nie mogą zostać uznani za członków rodziny policjanta w rozumieniu art. 89 ustawy o Policji. Komendant Miejski wyjaśnił też, że przyjęcie darowizny z ustanowioną służebnością mieszkania i fakt, iż obdarowany z własnej woli nie zajmuje nieruchomości stanowiącej jego własność, nie może stanowić przesłanki do przyznania równoważnika za brak lokalu.

Odwołanie od decyzji Komendanta Miejskiego Policji złożył G. P., zarzucając jej naruszenie:

1) art. 92 ust. 1 w związku z art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji poprzez ich niezastosowanie, mimo że z ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę decyzji wynika, iż odwołujący się spełnia warunki do przyznania mu równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego;

2) § 1 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania, odmowy przyznania, cofania i zwracania przez policjantów równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego, poprzez wyrażenie błędnego poglądu prawnego, że przepis ten eliminuje wnioskodawcę z kręgu osób uprawnionych do otrzymania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego;

3) art. 7, art. 77 § 1 kpa i art. 80 kpa poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i niewłaściwe zebranie materiału dowodowego.

Odwołujący się zarzucił nadto, że organ I instancji nie uwzględnił zmiany stanu cywilnego odwołującego się, którego małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem z dnia 25 października 2012 r.

Po rozpoznaniu odwołania Komendant Wojewódzki Policji opisaną na wstępie decyzją utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy przytoczył ustalenia faktyczne dokonane przez organ I instancji i podkreślił, że norma zaludnienia przysługująca policjantowi wynosi od 7-10 m2 powierzchni mieszkalnej. W ocenie organu odwoławczego G. P. do dnia rozwodu przysługiwał lokal mieszkalny o powierzchni odpowiadającej 4 normom zaludnienia (czyli od 28 do 40 m2), powierzchni mieszkalnej. Ponadto organ odwoławczy stwierdził, że z dniem rozwodu, kiedy zmieniła się sytuacja mieszkaniowa odwołującego się, G. P. obowiązany był niezwłocznie zawiadomić o tym organ, składając nowe oświadczenie mieszkaniowe. Tymczasem w złożonym w dniu 29 października 2012 r. odręcznie napisanym oświadczeniu mieszkaniowym, stanowiącym załącznik do oświadczeń mieszkaniowych złożonych w dniu 18 października 2012 r., G. P. poinformował, iż wspólnie z członkami rodziny, tj. "żoną J. i córkami A. i I." zamieszkuje w L. Zatem sam zainteresowany wprowadził organ w błąd, gdyż cztery dni po orzeczeniu rozwodu podał J. P. jako swoją żonę, a bezspornym jest, że żona policjanta w dniu złożenia oświadczenia mieszkaniowego posiadała dom w miejscowości pobliskiej, którego powierzchnia mieszkalna (ok. 32 m2), była zgodna z przysługującymi wówczas funkcjonariuszowi czterema normami zaludnienia. Ponadto organ odwoławczy podkreślił, że żona odwołującego się posiadała prawo do całości przedmiotowego domu w miejscowości W nr [...], gdyż była jego jedynym właścicielem, zaś fakt obciążenia domu służebnością mieszkania na rzecz teściów policjanta był bez znaczenia. Organ odwoławczy uznał za bezzasadny zarzut, że organ I instancji nie sprawdził, w jakim stanie technicznym znajdował się dom stanowiący własność żony odwołującego się. Wskazał, że sam zainteresowany w oświadczeniu z dnia 29 października 2012 r. podał, iż w domu tym zamieszkują teściowie i szwagier, co przemawiało za tym, że dom ten znajduje się w stanie technicznym umożliwiającym stały pobyt ludzi.

Komendant Wojewódzki wyjaśnił też, że kwestia przyznania uprawnień do równoważnika za brak lokalu mieszkalnego z dniem 25 lipca 2007 r. została rozstrzygnięta prawidłowo, zaś uprawnienia G. P. do równoważnika za brak lokalu mieszkalnego od dnia 25 października 2012 r. (tj. od dnia rozwodu) powinny zostać rozpoznane w odrębnym postępowaniu administracyjnym, które powinien zainicjować sam zainteresowany, składając stosowne oświadczenie mieszkaniowe.

Skargę na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji wniósł G. P., domagając się uchylenia decyzji organów obu instancji i zasądzenia kosztów postępowania. Skarżący zarzucił, że nie miał obiektywnych możliwości zamieszkiwania wraz ze swoją rodziną w domu stanowiącym własność jego byłej żony ponieważ zarówno stan techniczny tego domu (niezbadany zresztą przez orzekające w tej sprawie organy), jak i zamieszkiwanie w nim dodatkowych osób oraz ustanowienie służebności osobistej obciążającej przedmiotowy dom uniemożliwiały rodzinie skarżącego godną w nim egzystencję. Zdaniem skarżącego organy obu instancji winny były uwzględnić fakt, że skarżący nie miał obiektywnej możliwości zamieszkania w domu stanowiącym własność byłej żony skarżącego (tak wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia września 2010 r. sygn. akt II SA/Bd 711/10 oraz wyrok WSA w Łodzi z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt III SA/Łd 292/09). Skarżący zarzucił, że organy bezpodstawnie łączą prawo do uzyskania równoważnika pieniężnego wyłącznie z faktem nieposiadania przez policjanta w ogóle lokalu mieszkalnego.

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 ppsa. Orzekanie - w myśl art. 135 ppsa - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Sąd, uwzględniając skargę na decyzję, uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co wynika z art. 145 § 1 pkt 1 ppsa.

Kontrola zaskarżonej decyzji przeprowadzona zgodnie z powyższymi zasadami prowadzi do uznania, że skarga zasługuje na uwzględnienie ze względów przedstawionych poniżej.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz.U. z 2011 r., nr 284, poz. 1687 ze zm.), dalej ustawa, oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania, odmowy przyznania, cofania i zwracania przez policjantów równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego (Dz.U. z 2002 r. nr 100, poz. 918 ze zm.), dalej rozporządzenie. W myśl art. 92 ust. 1 ustawy policjantowi przysługuje równoważnik pieniężny, jeżeli on sam lub członkowie jego rodziny nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub w miejscowości pobliskiej. Uszczegółowienia przesłanek powstania powyższego uprawnienia dokonano w przepisie § 1 ust. 1 pkt. 5 rozporządzenia, zgodnie z którym równoważnik pieniężny za brak lokalu mieszkalnego przyznaje się policjantowi w służbie stałej, jeżeli w miejscu pełnienia służby on sam lub członkowie jego rodziny, o których mowa w art. 89 ustawy (...) nie posiadają domu jednorodzinnego, domu mieszkalno - pensjonatowego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, będącego przedmiotem własności lub współwłasności policjanta lub członków jego rodziny, o których mowa w art. 89 ustawy o Policji (...).

Prawo do równoważnika pieniężnego z tytułu braku lokalu mieszkalnego, podobnie jak inne formy pomocy mieszkaniowej, o których mowa w rozdziale 8 ustawy o Policji, nie powstaje z mocy prawa. W tej kwestii Sąd orzekający w niniejszej sprawie w całości podziela stanowisko wyrażone przez WSA w Krakowie w wyroku z dnia 1 grudnia 2010 r. sygn. akt III SA/Kr 770/10 .

Stanowisko to zostało uznane za prawidłowe przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. akt I OSK 450/11. Podzielając je należy stwierdzić, że prawo policjanta do równoważnika pieniężnego z tytułu braku lokalu mieszkalnego powstaje na podstawie decyzji administracyjnej, która może być wydana wówczas, gdy policjant złoży stosowny wniosek o przyznanie tej formy pomocy mieszkaniowej i gdy spełnione są ustawowe przesłanki określone w art. 92 ustawy o Policji. Skoro decyzja ta ma charakter konstytutywny, to dopiero na jej podstawie powstaje prawo do równoważnika pieniężnego. Zaznaczyć trzeba też, że postępowanie w sprawie przyznania równoważnika pieniężnego z tytułu braku lokalu mieszkalnego może być wszczęte wyłącznie na wniosek strony, a organ nie może wszcząć takiego postępowania z urzędu. Dlatego brak wniosku strony o przyznanie równoważnika pieniężnego z tytułu braku lokalu mieszkalnego, bądź też brak stosownego wniosku dotyczącego wysokości należnego równoważnika powoduje, że prawo do równoważnika bądź też prawo do równoważnika w określonej wysokości nie powstaje. Nie mają prawnego znaczenia motywy i okoliczności, z powodu których policjant nie składa wniosku o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie przyznania równoważnika pieniężnego, mimo że spełnia ustawowe przesłanki do jego otrzymania. Natomiast wniosek taki może być złożony w każdym czasie, ale zawsze będzie dotyczył sytuacji na przyszłość. Wydanie decyzji administracyjnej o przyznaniu prawa do równoważnika, która ma charakter konstytutywny, oznacza, że prawo to nie może powstać za okres wsteczny.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności ustalonych w kontrolowanym postępowaniu administracyjnym należy wskazać, że w oświadczeniu mieszkaniowym złożonym 18 października 2012 r. skarżący wnioskował o przyznanie równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego za okres od 2006 do 2012 roku. Jednakże, zgodnie ze stanowiskiem i poglądem wskazanym wyżej, przyznanie tego świadczenia za okres poprzedzający datę złożenia oświadczenia mieszkaniowego tj. za okres od 2006 r. do dnia 18 października 2012 roku nie było możliwe, ponieważ prawo skarżącego do równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego nie mogło powstać przed dniem 18 października 2012 roku a tylko i wyłącznie od tego dnia na przyszłość. Zatem organy zasadnie odmówiły przyznania wnioskowanego równoważnika za okres poprzedzający złożenie przez skarżącego oświadczenia mieszkaniowego, chociaż Sąd orzekający nie podziela argumentacji organów zaprezentowanej na uzasadnienie takiego rozstrzygnięcia, o czym niżej. Równoważnik za brak lokalu mieszkalnego nie należał się skarżącemu za okres poprzedzający złożenie oświadczenia mieszkaniowego wyłącznie ze względów wyżej wskazanych.

Zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca podlegały uchyleniu ze względu na wady dotyczące rozstrzygnięcia o odmowie przyznania wnioskowanego równoważnika za okres następujący po złożeniu przez skarżącego oświadczenia mieszkaniowego. W tym zakresie należy dokonać rozróżnienia sytuacji skarżącego przed orzeczeniem rozwodu i po uprawomocnieniu się wyroku rozwodowego. Konieczne jest też rozstrzygnięcie, czy policjantowi w służbie stałej, któremu nie przydzielono lokalu z zasobów mieszkaniowych Policji, a którego małżonek posiada lokal mieszkalny o powierzchni mniejszej niż przewidują to przepisy określające normy zaludnienia dla policjantów, przysługuje równoważnik za brak lokalu mieszkalnego. Stosownie do art. 88 ust. 1 ustawy o Policji, policjantowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której pełni służbę lub w miejscowości pobliskiej z uwzględnieniem liczby członków rodziny oraz ich uprawnień wynikających z przepisów szczególnych. Zatem w sytuacji, gdy policjant posiada lokal mieszkalny o powierzchni mniejszej, niż określona w przepisach rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. z 2013 r. poz. 1170), to może otrzymać lokal mieszkalny na podstawie decyzji o przydziale. Z tym unormowaniem prawnym koresponduje treść art. 95 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji, z którego wynika, że lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji administracyjnej nie przydziela się policjantowi posiadającemu w miejscowości, w której pełni służbę lub w miejscowości pobliskiej lokal mieszkalny odpowiadający co najmniej przysługującej mu powierzchni mieszkalnej. Tak samo w sytuacji, gdy zajmowany przez funkcjonariusza lokal nie pochodzący z zasobów mieszkaniowych Policji ma powierzchnię mniejszą od przysługującej, policjantowi przysługuje równoważnik za brak lokalu. Prawo do równoważnika za brak lokalu mieszkalnego jest bowiem zastępczą formą realizacji prawa do lokalu mieszkalnego w sytuacji, gdy w stosunku do policjanta nie zrealizowano uprawnienia podstawowego (tj. przydzielenia lokalu mieszkalnego w drodze decyzji). Wówczas policjantowi należy przyznać i wypłacać określoną sumę pieniędzy na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. W tej kwestii Sąd orzekający w niniejszej sprawie w całości podziela stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 grudnia 2011 r. sygn. akt I OSK 1146/11 (wszystkie powołane wyżej orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach pod adresem www.orzeczenia.nsa.gov.pl), że przepisu art. 92 ust. 1 ustawy o Policji nie można interpretować w oderwaniu od pozostałych unormowań tej ustawy dotyczących mieszkań funkcjonariuszy Policji, a w szczególności od regulacji zawartej w rozdziale 8 ustawy. Dlatego należy przyjąć, że, "gdy policjant jest uprawniony do otrzymania lokalu mieszkalnego na podstawie decyzji o przydziale, a takiego lokalu z zasobów mieszkaniowych Policji mu nie przydzielono, to nie można odmówić mu równoważnika za brak lokalu mieszkalnego, jeżeli posiadane przez niego lub jego małżonka mieszkanie nie zapewnia przysługujących im norm zaludnienia. Posiadanie bowiem lokalu nie odpowiadającego przysługującym policjantowi i jego rodzinie normom zaludnienia wyklucza prawo do równoważnika jedynie wówczas, gdy policjantowi przydzielono już lokal mieszkalny z zasobu mieszkaniowego Policji". Pogląd taki wyrażono w szeregu orzeczeniach sądów administracyjnych i Sąd pogląd ten podziela (por. np. wyroki NSA z 20.01.2011 r., I OSK 1320/10, Lex nr 951955, z 24.11.2009 r., I OSK 547/09, Lex nr 588793, WSA z 16.03.2011, II SA/Wa 2087/10, Lex nr 1098950, z 27.07.2010 r., II SA/Bk 303/10, Lex nr 664203).

Skoro zatem małżeństwo skarżącego istniało aż do prawomocnego jego rozwiązania przez sąd, to za okres od dnia złożenia oświadczenia mieszkaniowego do dnia uprawomocnienia się wyroku rozwodowego trafnie organy uwzględniły fakt, że żona skarżącego jest właścicielką domu w miejscowości W nr [...]. Za błędne należy jednak uznać, że przy obliczaniu powierzchni mieszkalnej przypadającej na członka rodziny skarżącego organy nie wzięły pod uwagę tego, że przedmiotowy dom został obciążony służebnością mieszkania na rzecz M. K. Wynika to jednoznacznie z treści aktu notarialnego rep. A nr [...], dotyczącego nabycia przez żonę skarżącego domu w W. Zatem zamieszkiwanie przez teściową skarżącego w tym domu było oparte na stosownym tytule prawnym do lokalu mieszkalnego i dlatego M. K. powinna być uwzględniana przy rozpatrywaniu wniosku skarżącego o przyznanie równoważnika i obliczaniu powierzchni mieszkalnej przypadającej na członka rodziny skarżącego. Okoliczność ta wpływała bowiem na prawidłowe ustalenie powierzchni przypadającej na jednego członka rodziny skarżącego. Jednak ustalenia organów co do faktycznej powierzchni lokalu mieszkalnego stanowiącego własność żony skarżącego nie były dokładne, gdyż organy stwierdziły, że wynosi ona "ok. 32 m2"", przy czym nawet przy tak ustalonej powierzchni ilość m2 przypadająca na członka rodziny skarżącego była niższa od przysługującej normy zaludnienia. Ta okoliczność, oraz brak uwzględnienia faktu istnienia służebności osobistej obciążającej dom, w którym mieszkał skarżący, stanowił naruszenie przepisów postępowania (art. 7 i art. 77 § 1 kpa), które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Ponadto organy błędnie oceniły zgromadzony w sprawie materiał dowodowy odnośnie okresu po prawomocnym rozwiązaniu małżeństwa skarżącego. Skoro bowiem własność domu w W została nabyta przez J. P. w drodze darowizny, to stosownie do art. 33 pkt 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego i przy braku odmiennego postanowienia zawartego w umowie darowizny, przedmiotowy dom należał do majątku odrębnego J. P. Zatem po prawomocnym rozwiązaniu jej małżeństwa ze skarżącym G. P. nie posiadał żadnego tytułu prawnego do tego domu. Całkowicie nieuzasadnione jest więc stanowisko organów, które nie uwzględniły tych okoliczności przy rozpatrywaniu wniosku skarżącego o przyznanie równoważnika za brak lokalu mieszkalnego. Wprawdzie § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie wysokości i szczegółowych zasad przyznawania, odmowy przyznania, cofania i zwracania przez policjantów równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 1130) zobowiązuje policjanta do niezwłocznego powiadamiania o każdej zmianie okoliczności mającej wpływ na uprawnienia do otrzymania równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego albo na jego wysokość. Przepis ten jednak w żaden sposób nie zwalnia organów do orzekania na podstawie aktualnie istniejącego stanu faktycznego, gdyż nie uchyla obowiązków nałożonych na organy na mocy art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 kpa. Podkreślić trzeba też, że skarżący już w odwołaniu od decyzji organu I instancji wyraźnie powołał się na to, że jego małżeństwo ustało przez rozwód. W takiej sytuacji organ odwoławczy powinien był tę okoliczność uwzględnić przy wydawaniu swojego rozstrzygnięcia, zaś jej nieuwzględnienie stanowiło naruszenie przepisu 138 § 1 pkt. 1 kpa, gdyż brak było podstaw do utrzymania mocy decyzji organu pierwszej instancji.

Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organy będą zobowiązane do rozpatrzenia wniosku skarżącego o przyznanie równoważnika za brak lokalu mieszkalnego i wydanie rozstrzygnięcia o prawie do tego świadczenia za okres od dnia złożenia przez skarżącego oświadczenia mieszkaniowego z uwzględnieniem faktu obciążenia domu w W służebnością mieszkania na rzecz M. K., a także faktu ustania małżeństwa skarżącego i konsekwencji orzeczonego rozwodu, dla posiadanego przez skarżącego tytułu prawnego do domu w W i wydania rozstrzygnięcia stosownie do sytuacji mieszkaniowej skarżącego po prawomocnym orzeczeniu rozwodu.

Z powyższego wynika, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów postępowania mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, oraz z naruszeniem prawa materialnego – art. 92 ust. 1 ustawy o Policji mającym wpływ na wynik sprawy, co uzasadniało uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c, oraz art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Dlatego na podstawie powyższych przepisów orzeczono jak w sentencji.