II SA/Ol 705/13

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 15 marca 2012 r., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla miasta E. wstrzymał prowadzenie robót budowlanych dla inwestycji – budowy budynku warsztatowego mechaniki pojazdowej, o pow. zabudowy 161 m² i kubaturze 670 m³, przy "[...]" i nałożył na R.W. obowiązek przedłożenia w terminie do 31 maja 2012 r. zaświadczenia Prezydenta Miasta E. o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, albo ostatecznej, w dniu wszczęcia postępowania, decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, czterech egzemplarzy projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem o przynależności projektanta do izby zawodowej, aktualnym na dzień opracowania projektu oraz oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością.

Następnie, decyzją nr x z dnia 2 sierpnia 2012 r., organ pierwszej instancji nakazał inwestorowi rozbiórkę przedmiotowego budynku warsztatowego, uporządkowanie

i przywrócenie terenu do stanu pierwotnego i zobowiązał go do pisemnego zawiadomienia o wykonaniu nałożonych obowiązków. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Organ nadzoru budowlanego stwierdził w uzasadnieniu, że inwestor nie wykonał obowiązków nałożonych powyższym postanowieniem i nie przedłożył wymaganych dokumentów.

Po rozpoznaniu odwołania R.W. od powyższej decyzji, W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia 20 września 2012 r. uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzające ją postanowienie z dnia 15 marca 2012 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Organ odwoławczy stwierdził bowiem, że wprawdzie stan faktyczny w sprawie został ustalony prawidłowo i nie budzi on wątpliwości, lecz w postanowieniu z dnia 15 marca 2012 r. organ pierwszej instancji, niezgodnie z obowiązującą w dacie orzekania treścią art. 48 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, nałożył na inwestora obowiązek przedstawienia m.in.: ostatecznej,

w dniu wszczęcia postępowania, decyzji o warunkach zabudowy zagospodarowaniu terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. WINB stwierdził, że postanowienie to należało uchylić w celu umożliwienia stronie legalizacji samowoli budowlanej zgodnie z obowiązującymi przepisami. Nakaz rozbiórki obiektu może być bowiem orzeczony tylko w przypadku braku prawnych możliwości legalizacji. Organ odwoławczy zarzucił ponadto organowi pierwszej instancji, że w treści decyzji nie podał przesłanek, którymi kierował się, nadając decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.

Postanowieniem z dnia 22 października 2012 r., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla miasta E. wstrzymał prowadzenie robót budowlanych i nałożył na inwestora – R.W. - obowiązek przedłożenia w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia: zaświadczenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, czterech egzemplarzy projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem o przynależności projektanta do izby zawodowej aktualnym na dzień opracowania projektu oraz oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością.

Następnie, decyzją nr x z dnia 16 kwietnia 2013 r., organ pierwszej instancji ponownie nakazał inwestorowi rozbiórkę przedmiotowego budynku warsztatowego, uporządkowanie i przywrócenie terenu do stanu pierwotnego oraz zobowiązał go do pisemnego zawiadomienia organu nadzoru budowlanego o wykonaniu powyższego obowiązku. W uzasadnieniu decyzji organ podał, że przedmiotowy budynek został wybudowany bez pozwolenia na budowę. Inwestor rozpoczął jego budowę w maju 1999 r., a zakończył w 2000 r. PINB podniósł, że inwestor nie wykonał nałożonych na niego postanowieniem z dnia 22 października 2012 r. obowiązków. Prezydent E. postanowieniem z dnia 21 listopada 2012 r. odmówił bowiem wydania zaświadczenia o żądanej treści, wyjaśniając, że przedmiotowa inwestycja nie jest zgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Powyższe, stosownie do art. 48 ust. 1 i ust. 4 Prawa budowlanego obligowało organ nadzoru budowlanego do orzeczenia nakazu rozbiórki.

W odwołaniu, złożonym od powyższej decyzji z dnia 16 kwietnia 2013 r., R.W. podniósł, że rozbiórka obiektu uniemożliwi mu prowadzanie działalności gospodarczej, której prowadzenie rozpoczął w garażu, na podstawie zezwolenia właściwego organu od 1997 r. i do czasu interwencji sąsiadki, legalność tej lokalizacji nie była kwestionowana. Wyjaśnił, że po uprzednim zasięgnięciu informacji we właściwym organie administracji architektoniczno – budowanej, rozbudował garaż o blaszaną wiatę posadowioną na podłożu betonowym. Odwołujący się oświadczył, że odkupił nieruchomość od sąsiadki, która zawiadomiła organ nadzoru budowlanego o przedmiotowej samowoli, co w jego ocenie, spowodowało, że istnienie obiektu nie powinno być przez nikogo kwestionowane.

W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia 5 czerwca 2013 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podkreślił, że stan faktyczny sprawy nie budzi wątpliwości. Inwestor w 1999 r. rozpoczął budowę przedmiotowego obiektu budowlanego, a z materiału dowodowego wynika, że jest to budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Realizacja tego budynku nie kwalifikuje się do inwestycji zwolnionych z uzyskania pozwolenia na budowę, wskazanych w art. 29-30 Prawa budowlanego, co jest równoznaczne z naruszeniem art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego – na realizację inwestycji wymagane było uzyskanie pozwolenia na budowę. Organ odwoławczy podniósł, że postępowanie prowadzone w trybie art. 48

i art. 49 Prawa budowlanego służy legalizacji obiektów budowlanych, które wybudowano bez wymaganego pozwolenia lub zgłoszenia, lecz zgodnie z regułami sztuki budowlanej

i przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Nakaz rozbiórki orzeka się obligatoryjnie, w przypadku gdy inwestycja jest niezgodna z tymi przepisami.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie WINB, wystąpiły równocześnie obie przesłanki orzeczenia rozbiórki samowoli, co obligowało organ nadzoru budowlanego do wydania decyzji w oparciu art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego. WINB dodał, że wyznaczony odwołującemu się termin na przedłożenie dokumentów mógł wydawać się krótki, lecz zauważył, że obowiązki te nakładane były na inwestora po raz drugi, a decyzja została wydana dopiero po 4 miesiącach od upływu terminu do wykonania obowiązków. Pomimo upływu tego czasu, inwestor nie przedłożył żadnego ze wskazanych w postanowieniu dokumentów. Organ odwoławczy wyjaśnił ponadto, że argumentacja odwołania pozostawała bez wpływu na rozstrzygnięcie, gdyż przepisy Prawa budowlanego mają charakter bezwzględnie obowiązujący i wykonane samowolnie obiekty budowlane mogą być legalizowane tylko w ustawowym trybie. Przepisy ustawy Prawo budowlane nie przewidują natomiast możliwości uwzględnienia w rozstrzygnięciu w sprawie legalizacji samowoli budowlanej sytuacji osobistej strony, czy powodów naruszenia przez nią przepisów prawa budowlanego. Podobnie, fakt kupna sąsiedniej nieruchomości nie miał wpływu na rozstrzygniecie, gdyż postępowania w sprawie samowoli budowlanej wszczynane są z urzędu, a nie na żądanie zainteresowanych podmiotów.

W skardze, złożonej do tut. Sądu, R.W. zarzucił, że zaskarżoną decyzją naruszono art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego. Skarżący podniósł, że zawarta w tym przepisie definicja budynku wymaga trwałego związania takiego obiektu budowlanego z gruntem, w przeciwieństwie do tymczasowego obiektu budowlanego. Tymczasowy obiekt budowlany od innych obiektów budowlanych odróżnia czas użytkowania lub trwałość związania

z gruntem. W ocenie skarżącego, jego warsztat mechaniki pojazdowej nie posiadał cechy trwałego związania z gruntem, gdyż jest połączony z gruntem jedynie za pomocą stalowych kołków i nie posiada fundamentów. Z tego względu, zdaniem skarżącego, należy go uważać za tymczasowy obiekt budowlany. Skarżący dodał, że z art. 3 pkt 5 i art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego, dotyczących tymczasowych obiektów budowlanych, oraz art. 3 ust. 2 Prawa budowlanego wynika, że ustawodawca używa określenia trwale związany gruntem lub niepołączony z gruntem w tych przypadkach, gdy chce rozróżnić dwa obiekty budowlane - budynek i tymczasowy obiekt budowlany, podlegające odmiennym rygorom prawnym. W konsekwencji powyższego, skarżący nie był zobligowany do ubiegania się o pozwolenie na budowę warsztatu, gdyż wymagane było jedynie zgłoszenie, co wynika wprost z art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego. W tej sytuacji, w sprawie likwidacji samowoli budowlanej organy nadzoru budowlanego winny były zastosować tryb przewidziany w art. 49b Prawa budowlanego, a nie w art. 48. Skarżący zarzucił ponadto naruszenie art. 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), dalej powoływanej jako K.p.a. oraz art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 K.p.a. W tym zakresie wskazał, że organ pierwszej instancji przed wydaniem obu decyzji w sprawie nie zapewnił mu możliwości zapoznania się ze zgromadzonymi dowodami, materiałami oraz zgłoszonymi uwagami, nie zawiadomił go o zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Dodał, że nie był reprezentowany w toku postępowania administracyjnego przez profesjonalnego pełnomocnika, zatem w przypadku zastosowania przez organy administracji stosownych pouczeń, który to obowiązek wynika z art. 9 K.p.a., mógłby zdecydować się na złożenie wniosków dowodowych, w szczególności wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia czy wykonany warsztat jest budynkiem, czy tymczasowym obiektem budowlanym.

W odpowiedzi na skargę, W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów skargi, organ wskazał, że posadzka betonowa, do której przymocowano stalowe elementy przedmiotowego obiektu, posiada cechę przekazywania obciążeń z konstrukcji na grunt, zatem należy traktować ją jako fundament. Dodał, że skoro skarżący prowadzi w obiekcie od kilkunastu lat warsztat samochodowy, to nie można zakwalifikować tego obiektu jako obiektu tymczasowego, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego. Organ odwoławczy nie zgodził się również z zarzutem naruszenia przepisów K.p.a. Stwierdził, że stan faktyczny w sprawie został ustalony w sposób wyczerpujący i nie naruszono uprawnień procesowych skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Kwestionowaną decyzją z dnia 5 czerwca 2013 r., W. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia 16 kwietnia 2013 r., którą nakazano skarżącemu rozbiórkę budynku warsztatowego budynku warsztatowego mechaniki pojazdowej, o pow. zabudowy 161 m² i kubaturze 670 m³, przy "[...]".

W sprawie nie budzi wątpliwości stan faktyczny, że w maju 1999 r. skarżący rozpoczął i wybudował bez wymaganego pozwolenia na budowę obiekt budowlany o powierzchni zabudowy 161 m² i kubaturze 670 m³, konstrukcji stalowej, obudowanej blachą trapezową, posadowionej na posadzce betonowej, mocowanej na stalowe kołki. Budynek został pokryty jednospadowym dachem również wykonanym z blachy trapezowej. Obiekt jest ocieplony warstwą styropianu i otynkowany; posiada 3 okna, 3 wrota i drzwi zewnętrzne.

Prawidłowo organy nadzoru budowlanego stwierdziły, że wzniesienie opisanego obiektu budowlanego wymagało, stosownie do art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. nr 89, poz. 414 z późn. zm.), pozwolenia na budowę. Przedmiotowy obiekt budowlany należy bowiem zakwalifikować jako budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 tej ustawy, a nie jako tymczasowy obiekt budowlany, definicję którego zawarto w pkt 5 art. 3.

Ustawodawca definiuje "budynek" jako obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Należy podzielić stanowisko orzecznictwa sądowoadministracyjnego, prezentowane także w skardze, że cecha "trwałego związania z gruntem" sprowadza się do posadowienia obiektu na tyle trwale, by zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym mogącym go zniszczyć lub spowodować jego przemieszczenie na inne miejsce (tak w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 323/11; z dnia 1 października 2009 r., II OSK 1461/08; z dnia 5 stycznia 2011 r., sygn. akt II OSK 25/10; z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 773/10).

Nie budzi wątpliwości, że przedmiotowy warsztat wydzielony został przegrodami budowanymi i posiada dach. Sporne jest natomiast czy posiada on również fundament. Fundament jest elementem konstrukcyjnym obiektu budowlanego, mającym za zadanie przenoszenie obciążeń budowli na grunt i zapewniającym trwałość konstrukcji, uniemożliwiając tym samym jej przesunięcie czy zniszczenie. Element ten może być wykonany z różnych materiałów budowlanych, a jego parametry i głębokość posadowienia w gruncie zależą od wielkości przenoszonych obciążeń, które z kolei są wypadkową wielkości i rodzaju konstrukcji (zob. m.in. wyrok NSA z 25 marca 2011 r., sygn. akt II OSK 547/10 i powołany wyżej wyrok z dnia 11 maja 2012 r., sygn. akt II OSK 323/11 oraz powołane tam orzecznictwo). Wobec tego fakt, że fundament jest płytko albo w ogóle nie jest zgłębiony w ziemi, nie przesądza, że dany obiekt nie jest trwale związane z gruntem (zob. wyrok NSA z dnia 8 września 2011 r., sygn. akt II OSK 1302/10).

Jak oświadczył zaś skarżący do protokołu oględzin i ekspertyz z dnia 1 grudnia 2011 r., stalowa konstrukcja warsztatu posadowiona jest na betonowej posadzce i została przymocowana do niej stalowymi kołkami. Niezasadne jest więc twierdzenie skargi, że w tej sytuacji warsztat nie jest trwale połączony z gruntem. Betonowa posadzka stanowi bowiem fundament tego obiektu, gdyż niewątpliwie obciążenia konstrukcji ścian i dachu warsztatu przenoszone są przez tę posadzkę na grunt. Nie można też kwestionować faktu, że ten sposób posadowienia przedmiotowego warsztatu zapewnia mu konieczną trwałość i stabilność, czego dowodzi jego istnienie i użytkowanie przez skarżącego od 13 lat. Przedmiotowy budynek jest więc trwale związany z gruntem.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że przedmiotowy warsztat jest budynkiem w rozumieniu art. .4 pkt 2 Prawa budowlanego, a na jego wzniesienie wymagane było pozwolenie na budowę.

Za bezpodstawne należy też uznać wywody skargi, że budynek ten jest obiektem tymczasowym i skarżący zwolniony był z uzyskania pozwolenia na jego budowę.

Zgodnie bowiem z ustawową definicją, tj. art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego - tymczasowym obiektem budowlanym jest obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe.

Tymczasowe obiekty budowlane stanowią odmianę obiektów budowlanych, zdefiniowanych w pkt 1 art. 3 ustawy Prawo budowlane, wobec czego w kategoriach budynków, budowli lub obiektów małej architektury mogą się mieścić takie obiekty, które są tymczasowymi obiektami budowlanymi. Ustawodawca wskazał na dwa zespoły cech przesądzających o uznaniu obiektów budowlanych za "tymczasowe". Pierwszą kategorię tworzą obiekty budowlane przeznaczone do czasowego użytkowania w okresie krótszym od ich trwałości technicznej, przewidziane do przeniesienia w inne miejsce lub do rozbiórki, zaś drugą - tworzą obiekty budowlane niepołączone trwale z gruntem. Dodać należy, że czasowe przeznaczenie obiektu nie może mieć charakteru subiektywnego. Taka cecha obiektu budowlanego wynikać musi z projektu budynku, jego konstrukcji, zastosowanych materiałów i technologii. Elementy przygotowania i wykonania inwestycji winny wskazywać, że dany obiekt jest przeznaczony wyłącznie do czasowego tylko użytkowania, a cechy obiektu budowlanego i zamiar inwestora wskazują, że przed zaistnieniem stanu technicznego obiektu, który jest uznawany za jego zużycie, nastąpi przeniesienie go w inne miejsce lub rozbiórka (usunięcie) (zob. Prawo budowlane. Komentarz, (red.)

Z Niewiadomski, Warszawa 2011, s. 52-53).

Jak już wyżej wykazano, wybudowany przez skarżącego warsztat jest trwale związany z gruntem. Ponadto, bezspornie - skoro jest on użytkowany przez skarżącego od 13 lat - nie można w tym wypadku mówić o zamiarze tymczasowego tylko wykorzystywania tego budynku.

Dodać należy, że pozwolenia na budowę nie wymagają tylko takie tymczasowe obiekty budowlane, nie połączone trwale z gruntem i przewidziane do rozbiórki lub przeniesienia w inne miejsce w terminie określonym w zgłoszeniu, który nie jest późniejszy niż 120 dni od dnia rozpoczęcia budowy określonego w zgłoszeniu. Ten warunek niewątpliwie również nie został spełniony w stanie faktycznym sprawy.

W konsekwencji powyższego, w sprawie miał zastosowanie tryb likwidacji samowoli budowlanej przewidziany w art. 48 i art. 49 ustawy Prawo budowlane. Należy zaś podkreślić, że jednym z wymogów legalizacji samowoli budowlanej na podstawie art. 49 jest zgodność inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W niniejszej sprawie warunek ten nie został zaś spełniony. Postanowieniem z dnia 21 listopada 2012 r. Prezydent Elbląga odmówił bowiem skarżącemu wydania zaświadczenia o zgodności inwestycji polegającej na budowie budynku warsztatu napraw automatycznych skrzyń biegów na działce nr "[...]" z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu skrzyżowania ulic "[...]", uchwalonego Uchwałą Rady Miejskiej w Elblągu Nr XXVIII/602/2010 z dnia 22 kwietnia 2010 r. Jak wyjaśnił organ, zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 oraz §16 ust. 2 pkt 1 tego planu miejscowego, wymieniona wyżej działka położona jest w jednostce planu oznaczonej symbolem MN1, której przeznaczenie to zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna wraz z towarzyszącą jej zielenią, zabudową gospodarczą, infrastrukturą techniczną oraz obsługą komunikacji w zakresie wewnętrznych dróg dojazdowych, miejsc postojowych i garaży oraz częściowo położona jest na terenie komunikacji - dróg publicznych oraz pasów technicznych infrastruktury technicznej, oznaczonym na rysunku planu symbolem 1 KDG 2/2+T.

Tym samym, w sprawie brak było podstaw zalegalizowania przedmiotowego obiektu.

Odnosząc się zaś do zarzutów skargi naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, stwierdzić należy, że są one również niezasadne. Przede wszystkim, organy nadzoru budowlanego ustaliły wszystkie istotne w sprawie okoliczności faktyczne. W toku postępowania, organ pierwszej instancji zgromadził dowody z udziałem skarżącego (oględziny spornego budynku dnia 1 grudnia 2011 r., rozprawa administracyjna w dniu

11 stycznia 2012 r.) lub zostały one przedłożone przez skarżącego, jak postanowienie Prezydenta Elbląga z dnia 21 listopada 2012 r. Niezasadny jest więc zarzut naruszenia

art. 7, art. 8 i art. 77 § 1 K.p.a. Podnieść również należy, że pismem z dnia 26 czerwca 2012 r. (doręczonym skarżącemu w dniu 11 lipca 2012 r.) PINB poinformował skarżącego o możliwości zapoznania się z aktami niniejszej sprawy. Przyznać wprawdzie należy, że nie podano w tym zawiadomieniu treści art. 10 § 1 K.p.a., lecz nie oznacza to, że nie zapewniono stronie czynnego udziału w postępowaniu. Organ odwoławczy nie prowadził natomiast postępowania dowodowego przed wydaniem zaskarżonej decyzji. Zarzut naruszenia art. 10 § 1 K.p.a. może natomiast odnieść skutek tylko, jeżeli strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych. Warunkiem sine qua non uchylenia decyzji z powodu naruszenia przepisów postępowania jest bowiem wykazanie, że takie naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (zob. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 25 kwietnia 2005 r. sygn. akt FPS 6/04, ONSAiWSA 2005, z. 4, poz. 66, wyrok NSA z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. akt II OSK 1098/10, LEX nr 786594 i z dnia 18 maja 2006 r., sygn. akt II OSK 831/05, ONSAiWSA 2006/6/157). Skarżący nie wykazał, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło mu dokonanie konkretnych czynności procesowych, które miałyby istotne znaczenie dla rozpoznania sprawy. W stanie faktycznym sprawy zbędne bowiem byłoby przeprowadzanie dowodu

z opinii biegłego na okoliczność ustalenia czy warsztat jest budynkiem, czy obiektem tymczasowym, skoro organy nadzoru budowlanego ustaliły tę okoliczność na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów. Zaznaczyć ponadto należy, że ustanowiony przez skarżącego w dniu 14 maja 2013 r. profesjonalny pełnomocnik mógł w postępowaniu przed organem odwoławczym podjąć działania procesowe, które uważał za niezbędne

w sprawie, w celu obrony praw swojego mocodawcy.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), skargę należało oddalić.