IV SA/Wa 1751/13

Uzasadnienie

Zarząd Dzielnicy [...] W decyzją z dnia [...]04.2013r., nr [...] znak [...] ustalił warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie osiedla 6 domów jednorodzinnych mieszkalnych z dwoma lokalami każdy, nie podpiwniczonych, dwukondygnacyjnych w zabudowie szeregowej w dwu szeregach, skrajne segmenty w szeregu z garażami, z terenami zielonymi z tyłu i z przodu budynków wraz z drogą dojazdową w postaci ciągu pieszo jezdnego szerokości 6m na części działek ew. nr [...] i [...] oraz części działki ew. nr [...] z obrębu [...] położonych przy ul. [...] na terenie Dzielnicy [...] w W.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył Pan K. L. Zakwestionował on prawidłowość ustalenia minimalnej ilości miejsc parkingowych, możliwość wydawania decyzji o warunkach zabudowy przez zarząd dzielnicy oraz prawidłowość zapisu dotyczącego zaleceń przeprowadzenia badań hydrogeologicznych przed projektowaniem budynków. Wskazał również na brak podpisu na projekcie decyzji i analizie osoby sporządzającej te dokumenty. Podniósł także, że nie zapewniono mu czynnego udziału w postępowaniu.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. po rozpatrzeniu odwołania Pana K. L. od decyzji Zarządu Dzielnicy [...] W. z dnia [...].04.2013r., nr [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ przywołał treść art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27.03.2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 poz. 647). oraz § 2 pkt 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26.08.2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).

Wskazał również, że w jego ocenie organ I instancji właściwie przyjął iż planowana inwestycja stanowi kontynuację zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Parametry projektowanej analizy zostały również ustalone prawidłowo i wynikają z przeprowadzonej analizy przez organ I instancji. Prawidłowo organ odstąpił od ustalenia linii zabudowy od ul. Poprawnej w związku ze znacznym oddaleniem terenu inwestycji od tej ulicy. Zasadnie również wskazał, że wzdłuż granicy działki nr [...] (oznaczonej literami CD) linię zabudowy należy przyjąć w taki sposób aby umożliwić usytuowanie drogi wewnętrznej zapewniającej dostęp wszystkich projektowanych budynków do drogi publicznej.

Prawidłowo w ocenie SKO organ I instancji wyznaczył wskaźnik powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu, co prawda nie został wyznaczony na podstawie średniego wskaźnika występującego na terenie analizowanym. Jednak jego odmienne ustalenie jest uzasadnione w dokonanej analizie, a więc jest zgodne z § 5 ust. 2 rozporządzenia. Organ do ustalenia wskaźnika zabudowy przyjął średni wskaźnik wyłącznie dla zabudowy bliźniaczej, jest to jednak uzasadnione w związku z charakterem planowanej zabudowy. Za prawidłowe należy uznać również ustalenie wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej budynku na max 8,5 m zgodnie z § 7 ust. 1 rozporządzenia jako przedłużenie tej krawędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich o nr ew. [...], [...], [...] i [...].

Szerokość elewacji frontowej wyznaczono na max 40 m. wzdłuż drogi wewnętrznej. Jest ona uzasadniona szeregowym charakterem planowanej zabudowy. W związku z planowanymi przerwami po między budynkami rzędu 9,7 m nie będzie ona jednak naruszała istniejącego ładu przestrzennego, a więc została wyznaczona zgodnie z 6 ust. 2 rozporządzenia. Geometria dachu została ustalona w nawiązaniu do geometrii dachów znajdujących się na działkach sąsiednich, a więc zgodnie z 8 rozporządzenia.

W związku z powyższym organ stwierdził, iż planowana inwestycja zapewnia kontynuację, o której mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Planowana inwestycja, jak wynika z przeprowadzonej analizy, ma również dostęp do drogi publicznej od ul. Poprawnej. Istnieje możliwość doprowadzenia do terenu inwestycji sieci infrastruktury technicznej, a tym samym została wypełniona przesłanka z art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy. Teren inwestycji nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, a decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Odnoszą się do zarzutów podnoszonych w odwołaniu Kolegium wskazała, iż upoważnienie do wydania przedmiotowej decyzji przez Zarząd Dzielnicy [...] W. wynika bezpośrednio z przepisów powołanych w decyzji. Natomiast stosowne upoważnienie dla Pani R. B. znajduje się w aktach sprawy. Ponadto nie sposób się zgodzić ze stwierdzeniem, że wnioskodawca nie miał zapewnionego czynnego udziału w postępowaniu. W aktach sprawy znajduje się szereg wystąpień Pana K. L. dotyczących przedmiotowego postępowania, jak również udzielanych mu przez organ odpowiedzi i wyjaśnień.

Zauważyć trzeba, iż zapis dotyczący zaleceń przeprowadzenia badań hydrogeologicznych przed projektowaniem budynków jest jedynie zaleceniem i nie ma wpływu na prawidłowość decyzji o warunkach zabudowy.

Odnośnie braku podpisu osoby sporządzającej zarówno analizę jak projekt decyzji o warunkach zabudowy na tych dokumentach zauważyć należy, iż na części graficznej analizy znajduje się podpis osoby sporządzającej tą analizę. W związku z faktem iż zarówno na projekcie decyzji jak i na części opisowej analizy wskazana jest ta sama osoba jako sporządzająca te dokumenty to przyjąć należy że to właśnie ta osoba je sporządziła.

Ustosunkowując się do zarzutu skarżącego dotyczących stanowiska organu I instancji co do zapewnienia miejsc parkingowych dla planowanej inwestycji organ wskazał, iż decyzja o warunkach zabudowy winna uwzględniać w swojej treści kwestie określenia ilości miejsc postojowych dla samochodów osobowych. Wynika to z §18 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Stosownie do 18 ust. 1, zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Natomiast zgodnie z 18 ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Z powołanej treści przepisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznych wynika zatem, że określenie liczby miejsc postojowych dla samochodów osobowych jest niezbędnym elementem, który musi znaleźć się w rozstrzygnięciu decyzji o warunkach zabudowy (por.; wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 września 2011 r. II SA/Kr 1489/10, dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.goy.pl ). Nie ma przy tym podstaw prawnych do stwierdzenia, jaką konkretnie liczbę miejsc parkingowych powinna określać decyzja o warunkach zabudowy. Przepis art. 54 pkt 2 lit. c) upzp nie precyzuje sposobu określania ilości miejsc parkingowych dla nowych inwestycji i nie ma w obowiązującym systemie prawnym żadnego przepisu szczególnego, który nakazywałby wskazanie określonej liczby miejsc parkingowych w zależności od planowanego sposobu zagospodarowania terenu (por. wyrok NSA z dnia 9 lipca 2009 r., II OSK 129/08, http://orzeczenia.nsa.goy.pl).

Zatem ustalenia w tym zakresie sformułowane w decyzji o warunkach zabudowy, jako odwołujące się do normatywu polityki parkingowej W., jak i pominięcie takich ustaleń, pozostaje bez wpływu na ocenę zgodności zaskarżonej decyzji z prawem. Tak Miasto, jak i jego mieszkańcy, powinni respektować przyjęty normatyw, jeżeli jest racjonalny i prowadzi do poprawy funkcjonowania komunikacji na ternie gminy, ale odstąpienie od założeń polityki Miasta w tym zakresie nie stanowiłoby naruszenia obowiązującego prawa.

Skargę na powyższą decyzję, domagając się jej uchylenia wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Pan K. L. zarzucając jej:

1.) naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 6, 7, 8, 9, 10 § 1, art.11, 12 § 1 oraz art. 107 § 1, 2 i 3 k.p.a mających istotny wpływ na wynik sprawy, polegające w szczególności na:

- niedostatecznym wyjaśnieniu podstaw i przesłanek utrzymania w mocy całości decyzji organu I instancji ustalającej warunki zabudowy,

- niedostatecznym wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy w szczególności nie wzięciu pod uwagę wskazań merytorycznych i prawnych wniesionych w

odwołaniu od decyzji organu I instancji,

-braku pogłębienia zaufania obywateli do organów administracji publicznej poprzez dowolne przyjęcie interpretacji i tym samym obrazę przepisów prawa przez

organy

- niedostatecznym i niepełnym uzasadnieniu decyzji, z którego wynikałby stan faktyczny i prawny

2) naruszenie przepisów prawa materialnego tj.

- art. 60 § 1 ustawy z dn. 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym gdyż decyzje o warunkach zabudowy w sprawie której wniesiono odwołanie wydał Zarząd Dzielnicy [...] W., czyli organ nie uprawniony, a nie Prezydent W., który jest organem do tego uprawnionym z mocy ustawy,

- art. 286a ustawy KPA poprzez podpisanie postanowień i decyzji organu I instancji przez osobę nie posiadającą stosownego upoważnienia organu do wykonywania tych czynności w jego imieniu i w określonym zakresie

- art. 53 ust. 3 pkt. 1 i 2 w związku z art. 54 pkt. 2c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym w zakresie ustalenia wymaganej ilości miejsc parkingowych na terenie, jak we wniosku o ustalenie warunków zabudowy

- art. 60 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z brakiem podpisu na decyzji organu I instancji osoby upoważnionej ustawą do przygotowania projektu decyzji.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca uzasadniła podniesione zarzuty.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 2012, poz. 270 ze zm. zwanej w dalszej części p.p.s.a. ), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane ustawie. Oznacza to, iż zadaniem sądu administracyjnego jest zbadanie zgodności zaskarżonej decyzji z przepisami zarówno prawa materialnego jak i procesowego w odniesieniu do stanu faktycznego istniejącego w chwili wydania zaskarżonej decyzji i w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa wyeliminowanie takiego aktu z obrotu prawnego. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Mając na uwadze powyższe unormowania Sąd uznał, że skarga jest zasadna, aczkolwiek nie wszystkie podniesione w niej zarzuty zasługują na uwzględnienie.

Podstawę materialno-prawną wydania przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy stanowił m.in. art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z jego treścią wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu:

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5 jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna przepisami odrębnymi.

Warunkiem koniecznym, ale i wystarczającym do wydania przedmiotowej decyzji jest zgodność z normami prawa powszechnie obowiązującego, a jego spełnienie lub niespełnienie determinuje działanie organu. W przypadku, gdy inwestycji sprzeciwia się przepis prawa, organ zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie może wydać pozytywnej decyzji. Jeśli natomiast żaden przepis prawa nie sprzeciwia się zamierzeniu inwestycyjnemu (art. 54 pkt 2), to organ ma obowiązek wydać pozytywną decyzję stosownie do art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, opierając ustalenie warunków i zasad zagospodarowania terenu na normach prawnych.

Przesłanki ustalenia warunków zabudowy w drodze decyzji określone w punktach od 1 do 3 art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustala organ uprawniony do wydania decyzji o warunkach zabudowy. Sposób ustalania tych wymagań określa rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).

Dla ustalenia wymagań niezbędnych do określenia sposobu realizacji nowej zabudowy i zagospodarowania terenu organ właściwy w sprawach decyzji o warunkach zabudowy, działając stosownie do § 3 ust. 1 przywołanego powyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r., wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę sytuacji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie możliwości spełnienia warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Przywołane rozporządzenie definiuje pojęcie obszaru analizowanego w § 2 pkt 4 jako teren określony i wyznaczony granicami wykreślonymi na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, stosowanej do postępowania dotyczącego wydawanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy (art. 64 ww. ustawy), objęty wnioskiem inwestora o ustalenie warunków zabudowy, którego funkcję i cechy zabudowy i zagospodarowania analizuje się w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu.

W ocenie Sądu, analiza akt administracyjnych sprawy będącej przedmiotem niniejszego rozpoznania pozwala na stwierdzenie, że przeprowadzona analiza warunków i zasad zagospodarowania terenu pozwalała na ustalenie warunków zabudowy dla planowanej inwestycji.

Wskazać jednak należy, iż w ocenie Sądu rozpoznając przedmiotową sprawę wbrew zasadzie wyrażonej w art. 15 k.p.a tj. dwuinstancyjności postępowania organ odwoławczy nie tylko nie odniósł się należycie do podniesionego przez skarżącego na etapie postępowania odwoławczego zarzutu, niewłaściwego ustalania przez organ I instancji parametrów-wytycznych w zakresie miejsc parkingowych. Jak wynika z akt sprawy we wniosku o ustalenie warunków zabudowy wnioskodawca domagał się ustalenia 21 miejsc parkingowych. Tymczasem w decyzji organu I instancji patrz pkt. 1.1.8 zobowiązano inwestora do zapewnienia minimalnej ilości miejsc parkingowych na działce własnej (terenie) według wskaźnika 2 miejsca na jeden lokal mieszkalny i 1 miejsce ogólnodostępne na 5 mieszkań, co dla planowanego zamierzenia daje według wyliczeń skarżącego konieczność urządzenia ok. 27 miejsc, a więc znacznie więcej niż wnosił we wniosku.

Pomimo powyższego zarzutu organ odwoławczy nie odniósł się do niego w sposób wynikający z wymagań określonych w art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. ograniczając się jedynie do stwierdzenia, iż cyt." ustalenia w tym zakresie sformułowane w decyzji o warunkach zabudowy, jako odwołujące się do normatywu polityki parkingowej Miasta W., jak i pominięcie takich ustaleń, pozostaje bez wpływu na ocenę zgodności zaskarżonej decyzji z prawem."

Takie rozstrzygniecie w ocenie Sądu narusza nie tylko w/w przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, ale również wyrażoną w art. 8 zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa.

Wskazać bowiem należy, iż w sytuacji gdy organ I instancji określił w decyzji wskaźnik według którego należy ustalić liczbę miejsc parkingowych dla inwestycji, to ustalenia te bez wątpienia są wiążące dla organu wydającego decyzję -pozwolenie na budowę. Tym samym twierdzenie organu odwoławczego, że ustalenia te nie mają wpływu na ocenę zgodności zaskarżonej decyzji z przepisami prawa jest błędne. Zgodnie bowiem z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589), ustalenia dotyczące obsługi w zakresie komunikacji i infrastruktury technicznej zapisuje się w szczególności poprzez określenie sposobu zaopatrzenia w wodę, energię elektryczną i cieplną, środki łączności, odprowadzania ścieków i gospodarowania odpadami, a także określenie dostępu do drogi publicznej oraz wymaganej ilości miejsc parkingowych. Wbrew zatem stanowisku organu odwoławczego, kwestia ilości wymaganych miejsc postojowych nie może być pozostawiona do rozstrzygnięcia na kolejnym etapie procesu inwestycyjnego. Wynika to z § 18 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Stosownie do § 18 ust. 1, zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Natomiast zgodnie z § 18 ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Z powołanej treści przepisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznych wynika zatem, że określenie liczby miejsc postojowych dla samochodów osobowych jest niezbędnym elementem, który musi znaleźć się w decyzji o warunkach zabudowy. Właściwie zatem co do zasady organ I instancji zawarł rozstrzygnięcie w tej kwestii w swojej decyzji. Sąd nie podzielił jednak stanowiska organu odwoławczego, który uznał, iż podstawę rozstrzygnięcia w tym zakresie może stanowić opracowanie jakim jest normatyw polityki parkingowej Miasta W. Sporny normatyw nie jest bowiem aktem prawnym, w tym aktem prawa miejscowego. Jego ustalenia nie wiążą zatem organy wydające decyzję o warunkach zabudowy. Może on więc być wykorzystywany przez nie jedynie jako materiał pomocniczy, co nie zwalnia ich z rzetelnego rozpoznania sprawy w tym zakresie i podjęcia rozstrzygnięcia adekwatnego dla danej inwestycji. Prowadzi to w konsekwencji do uznania, iż obowiązkiem orzekających w sprawie organów było rzetelne wyjaśnienie w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i uzasadnienie zgodnie z obowiązującym je w tym zakresie przepisami prawa dlaczego i na jakiej podstawie uznały, iż dla planowanej inwestycji zasadnym było przyjęcie wskazanego przez organ I instancji wskaźnika, a tym samym nie uwzględnienie ilości miejsc wskazanych we wniosku o ustalenie warunków zabudowy. Tymczasem organ odwoławczy, jak wskazano powyżej nie rozpoznał sprawy w powyższym zakresie, pomimo kwestionowania przez skarżącego na etapie odwoławczym zasadności wskaźnika określonego przez organ I instancji, co w ocenie Sądu uzasadnia konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem art. 7, 8, 15, 77§1 i 107§3 k.p.a w stopniu mogącym mieć wpływ na rozstrzygniecie sprawy.

Odnosząc się z kolei do zarzutu wydania decyzji organu I instancji przez nieuprawniony organ, oraz podpisania jej przez nieupoważnioną osobę, Sąd uznał, że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy decyzję o warunkach zabudowy wydaje, z zastrzeżeniem ust. 3 (na terenach zamkniętych wojewoda), wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

W rozpoznawanej sprawie decyzja została wydana przez osobę działającą z upoważnienia Zarządu Dzielnicy [...]. Jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy upoważnienia, osoba ta wbrew zarzutom skargi została umocowana przez Zarząd do wydawania w jego imieniu decyzji o warunkach zabudowy ..., co wynika z § 1 .1 .4 Uchwały Nr [...] z dnia [...] listopada 2012r., która z kolei została podjęta na podstawie m.in art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 15 marca 2002r. o ustroju W. oraz § 17 uchwały nr [...] Rady W. z dnia [...] grudnia 2008r. w sprawie przekazania dzielnicom W. do wykonywania niektórych zadań i kompetencji W. (Dz. Urz.Woj. [...]. Nr [...] poz.[...] ze zm.). Na mocy zaś tej uchwały Zarządom Dzielnicy zostały przekazane zadania i kompetencje wynikające z ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) w tym w zakresie wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Kontrolowana decyzja została zatem wydana przez Zarząd Dzielnicy na podstawie w/w aktów prawa, które dotychczas znajdują się w obrocie prawnym.

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd podzielił także stanowisko organu odwoławczego w zakresie uznania, iż zaskarżonej decyzji organu I instancji nie można zarzucić, iż wydana została niezgodnie z art 60 ust. 4 ustawy stosownie do którego sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się osobie wpisanej na listę samorządu zawodowego urbanistów albo architektów. Zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie podkreśla się, że autorstwo projektu powinno zostać udokumentowane w aktach sprawy, a naruszenie tego obowiązku może zostać zakwalifikowane jako rażące naruszenie prawa, będące podstawą do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 §1 pkt 2 kpa (red. Z. Niewiadomski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004 r., str. 387-388. Zob. też wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10.03.2011 r., sygn. akt IV SA/Po 876/10, lex nr 995432). W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż projekt decyzji sporządzony został przez uprawnioną osobę, co wynika z jego treści, oraz z całości akt sprawy. Znajdujący się w aktach sprawy projekt decyzji zawiera załączniki graficzne podpisane przez osobę wpisaną na listę samorządu zawodowego architektów. Zatem w toku postępowania uczyniono zadość wymaganiom art. 60 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie działając na podstawie art. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c uchylił zaskarżoną decyzję. Jednocześnie na podstawie art.152 i 200 w/w ustawy Sąd rozstrzygnął w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia i zwrotu kosztów postępowania sądowego.