II SA/Po 591/13

Uzasadnienie

Wojewoda Wielkopolski decyzją z dnia [...] 2013 r. nr [...], po rozpoznaniu odwołania M. C., M. Ł. i A. C. od decyzji Starosty G. z dnia [...] 2012 r. znak: [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej G. P., A. P. i A. Truszkowskiej pozwolenia na rozbudowę istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego położonego w G. przy ul. N., działka nr [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Decyzję tę wydano w następującym stanie faktycznym i prawnym.

G. P., A. P. i A. T. złożyli w dniu 6 listopada 2012 r. wniosek o pozwolenie na rozbudowę, istniejącego na działce nr [...] w G. przy ul. N. budynku, mieszkalnego jednorodzinnego.

Po wszczęciu postępowania sprzeciw wobec inwestycji złożyli M. Ł., M. C. i A. C., wskazując, że jest ona niezgodna z zapisami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla A. w G. (uchwała Rady Miasta G. z dnia [...] r. nr [...] oraz narusza przepisy rozporządzenia Ministra Intrafstruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), dalej rozporządzenie.

Decyzją z dnia [...] 2012 r. Starosta G. zatwierdził projekt budowlany i udzielił G. P., A. P. i A. T. pozwolenia na rozbudowę przedmiotowego budynku. W motywach rozstrzygnięcia organ I instancji stwierdził, że inwestycja nie narusza zapisów obowiązującego dla tego terenu planu miejscowego i jest zgodna z § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia.

Odwołanie od tej decyzji wnieśli M. C., M. Ł. i A. C., ponownie twierdząc, że rozbudowa budynku na działce nr [...] nie odpowiada zapisom planu miejscowego, albowiem w planie brak jest zapisów o dopuszczeniu lokalizacji budynków mieszkaniowych jednorodzinnych przy wspólnej granicy z sąsiednią działką budowlaną, a ponadto po rozbudowie zostanie naruszony § 5 ust. 6 pkt a i b planu co do przekroczenia dopuszczalnej powierzchni biologicznie czynnej. Ponadto zdaniem odwołujących inwestycja narusza § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia, ponieważ zgodnie z tym przepisem planowana rozbudowa budynku powinna być odsunięta od granicy działki nr [...] o 1,5 m. Ich zdaniem inwestycja narusza też art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, gdyż planowane wjazdy na działkę oraz miejsca postojowe nie zostały przedstawione na planie zagospodarowania terenu. Podnieśli również, że organ I instancji naruszył przepisy art. 7, 8 i 9 k.p.a.

Utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję, Wojewoda Wielkopolski powołał na wstępie przepis art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dzu. Z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), dalej: Praw budowlane. Następnie wyjaśnił, że bezsporne jest, iż działka objęta inwestycją objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla A. z dnia [...] 1999 r., którego § 5 ust. 2 pkt 1 stanowi, że na terenie oznaczonym symbolem MJ ustala się, iż istniejąca zabudowa mieszkaniowa oraz związana z prowadzeniem nieuciążliwej produkcji, może podlegać wymianie, przebudowie oraz rozbudowie oraz zmianie sposobu użytkowania budynków pod warunkiem utrzymania wymienionego w ust. 1 przeznaczenia terenu. Z kolei przepisy § 5 ust. 6 pkt a i b planu nakazują minimalizację naruszenia struktury gruntu poprzez częściową rezygnację z całkowitego podpiwniczenia oraz minimalizację utwardzonej powierzchni działek. Wojewoda wskazał, że planie miejscowym nie określono dokładnej minimalnej powierzchni biologicznie czynnej, ani nie wyznaczono wymaganej ilości miejsc parkingowych na nieruchomości. Plan nie zabrania też rozbudowy budynków mieszkalnych w granicy z sąsiednią nieruchomością. Organ II instancji dodał, że ustalenia planu miejscowego nie mogą zaś być interpretowane rozszerzająco, w sposób nadmiernie ograniczający prawa właścicielskie.

W rezultacie Wojewoda uznał, że jeżeli rozbudowa budynku mieszkalnego nie została zakazana na tym terenie, to nie narusza ona zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego osiedla A.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia organ odwoławczy wskazał, że przepis ten stanowi, iż w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, dopuszcza się sytuowanie budynku ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną lub w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 pkt 2, lecz nie mniejszej niż 1,5 m na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 m. Zdaniem Wojewody z przepisu tego wynika, że jest możliwość lokalizowania budynku ścianą bez otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną, jeżeli niniejsza nieruchomość nie przekracza 16 m szerokości, jak również możliwość lokalizowania budynku ścianą bez otworów okiennych i drzwiowych w odległości mniejszej niż 3 m, lecz nie mniejszej 1,5 m, na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 m. Z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że szerokość działki nr [...] nie przekracza 16 m, a planowana rozbudowana część budynku znajdować się będzie bezpośrednio przy granicy nieruchomości nr [...] i nie będzie posiadać od tej strony żadnych otworów okiennych i drzwiowych, co oznacza, że nie został naruszony § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia.

Organ odwoławczy dodał, że zgodnie z § 18 ust. 2 rozporządzenia liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Skoro przedmiotowa nieruchomość objęta jest planem miejscowym, który nie zawiera zapisów dotyczących wymaganej liczby miejsc postojowych, to zarzut naruszenia art. 34 ust. 1 Prawa budowlanego uznać należało za bezpodstawny.

Reasumując Wojewoda stwierdził, że inwestycja spełnia wszystkie wymogi określone w art. 35 ust. 1-3 Prawa budowlanego i dlatego nie było podstaw do wydania decyzji odmownej.

M. C., M. Ł. i A. C. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na powyższą decyzję Wojewody Wielkopolskiego. Zarzucili organowi II instancji naruszenie przy wydaniu zaskarżonej decyzji:

1. przepisów prawa materialnego:

- art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie,

- art. 5 Prawa budowlanego w zw. z art. 32 Konstytucji RP i art. 140 Kodeksu cywilnego poprzez ich niezastosowanie,

- § 12 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 oraz ust. 3 pkt 1 rozporządzenia poprzez ich niewłaściwe zastosowanie,

- postanowień planu miejscowego dla osiedla A., w tym § 5 ust. 5 pkt 2 poprzez wadliwe przyjęcie, że zezwala on na usytuowanie budynku mieszkalnego w granicy działki nr [...] i w konsekwencji udzielenie pozwolenia na budowę w sytuacji, gdy nie zostały zachowane wymogi określone zapisami tego planu, naruszenie § 5 ust. 6 lit. a i b poprzez niedopuszczalne ograniczenie powierzchni biologicznie czynnej działki inwestora,

2. przepisów postępowania:

- art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 80 i art. 85 § 1 k.p.a. poprzez przyjęcie za prawidłowe ustaleń, że jedyną możliwą lokalizacją tego obiektu jest usytuowanie go w granicy nieruchomości skarżących,

- art. 10 k.p.a. poprzez niezapewnienie skarżącym możliwości czynnego udziału w postępowaniu na etapie postępowania odwoławczego,

- art. 15 poprzez wydanie zaskarżonej decyzji pomimo zmiany projektu zagospodarowania działki na etapie postępowania odwoławczego.

Ponadto skarżący wnieśli o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Skarżący podnieśli, że wnosząc odwołanie zarzucili organowi I instancji, iż zgodził się na realizacje inwestycji niezgodnej z planem miejscowym w zakresie budowy budynku mieszkaniowego jednorodzinnego w granicy działki (§ 5 ust. 5 pkt 2 planu), przekroczenie dopuszczalnych norm co do powierzchni biologicznie czynnej na działce (§ 5 ust. 6 lit. b planu) oraz brak wydzielenia na działce miejsca na zbiornik deszczowy, kompostownik, kubły na śmieci, istniejącego wjazdu, który zostanie zabudowany, układu komunikacyjnego i wzajemnych odległości obiektów (§ 5 pkt 4 lit. a-c planu i art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego), a także niezapewnienie przez inwestora odpowiedniej ilości miejsc postojowych (§ 18 ust. 1 rozporządzenia). Organ odwoławczy nie odniósł się do tych zarzutów i nie wziął ich pod uwagę. Powołał przy tym § 18 ust. 2 rozporządzenia, który nie ma zastosowania w sprawie w związku z art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego.

Skarżący zaznaczyli, że działka objęta inwestycją ma pow. 285 m2, przy szerokości frontu 14,49 m. Istniejący budynek nie posiada garażu. Właściciele działki posiadają trzy samochody, co oznacza lokalizację 3 wjazdów i minimum 3 miejsc postojowych, które powinny być usytuowane w obrębie działki, pomiędzy linią rozgraniczającą ul. N. a budynkiem mieszkalnym w pasie terenu o szer. 5,5 m. Wymagana zaś przepisami prawa lokalizacja tychże miejsc i niezbędnych wjazdów nie została oznaczona na planie zagospodarowania, który został przedłożony przez inwestora wraz z projektem budowlanym, w oparciu o który wydano decyzję I instancji.

Skarżący podkreślili, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego obiekt budowlany należy projektować i budować z poszanowaniem występujących, w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich. Z kolei art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego nakłada na organy architektoniczno-budowlane obowiązek sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Zdaniem skarżących decyzje wydane w sprawie naruszają powołane przepisy. Organy powinny były rozważyć, czy proponowane przez inwestorów zbliżenie budynku do granicy działki jest uzasadnione, czy uwzględnia słuszne interesy stron postępowania (art. 7 k.p.a.). Aby zgodzić się z taką lokalizacją rozbudowywanej części obiektu należałoby w pierwsze kolejności ustalić, że nie jest możliwe inne rozmieszczenie na działce nowej części obiektu. Skarżący w odwołaniu podnosili, że możliwa jest rozbudowa obiektu w kierunku wschodnim tj. do granicy działki, która jest własnością rodziną inwestorów. Niegdyś zaś obie działki nr [...] i [...] stanowiły całość, a na każdej z nich stoi budynek jednorodzinny. Organy nie zbadały tej kwestii.

Zdaniem skarżących niedopuszczalne jest, by jedyne ujemne konsekwencje z lokalizacji rozbudowy w granicy z uwagi na małą powierzchni działki inwestorów ponosili wyłącznie oni. Ich zdaniem narusza to zasadę proporcjonalności wyrażoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz równego traktowania stron (art. 32 Konstytucji RP). Zgodnie z zasadą proporcjonalności stopień ingerencji w prawa wynikające z prawa własności powinien pozostawać w odpowiedniej proporcji z wolnością budowlaną.

Ponadto skarżący zwrócili uwagę na okoliczność, że w omawianym terenie zabudowa jest już znacznie zagęszczona i dalsza jej intensyfikacja doprowadzi do zakłócenia ładu przestrzennego, a ponadto dodatkowa lokalizacja dużej ilości wjazdów na działkę bezpośrednio z ul. Norwida stworzy zagrożenie bezpieczeństwa dla uczestników ruchu na drodze publicznej.

Skarżący zarzucili również organom naruszenie art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP, a także art. 10 i art. 15 k.p.a. Podnieśli, iż Wojewoda zawiadomił strony pismem z dnia 18 lutego 2013 r. o możliwości zapoznana się w ciągu 7 dni od doręczenia pisma z materiałem dowodowym, przy czym inwestor A. T. przedłożyła w dniu 19 marca 2013 r. poprawione 4 egzemplarze planu zagospodarowania terenu. Skarżący nie mieli możliwości zapoznania się z tym planem, wnieść do niego uwag, co narusza art. 10 k.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Ponadto ich zdaniem, niedopuszczalne jest na tym etapie postępowania dopuszczanie do tak istotnych zmian w dokumentacji projektowej (art. 15 k.p.a.).

W odpowiedzi Wojewoda Wielkopolski wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia 4 września 2013 r. Sąd oddalił wniosek skarżących o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, uznając, że nie ziściły się przesłanki określone w art. 61 § 3 ustawy z dni 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., jednocześnie wskazując, że sam fakt istnienia niekorzystnego dla skarżących rozstrzygnięcia nie może stanowić okoliczności uzasadniającej uwzględnienie wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga okazała się bezzasadna, albowiem zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji odpowiadają prawu obowiązującemu w czasie ich wydania.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone między innymi art. 1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd obowiązany jest zatem dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji także wtedy, gdy dany zarzut nie został podniesiony w skardze.

Przedmiotem wniesionej skargi jest decyzja Wojewody Wielkopolskiego utrzymująca w mocy decyzję Starosty G. z dnia [...] 2012 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu G. P., A. P. i A. T. pozwolenia na rozbudowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr [...] przy ul. N. w G.

W pierwszej kolejności wymaga wyjaśnienia, iż tego rodzaju inwestycja bezsprzecznie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Przepisy art. 29, art. 30 i art. 31 Prawa budowlanego wśród robót zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę nie wymieniają zaś rozbudowy obiektu budowlanego. Z kolei zaś przepis art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego za budowę (w tym określoną w powołanym art. 28 ust. 1) uważa się wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Oznacza to, że rozbudowa obiektu budowlanego jest traktowana na równi z budową obiektu i wymaga przed jej rozpoczęciem zatwierdzenia projektu budowlanego i uzyskania pozwolenia na budowę.

Pamiętać należy, iż zgodnie z zasadą prawa wyrażającą wolność budowlaną (art. 4 Prawa budowlanego), każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Wolność budowlana, poza tym, że jest zasada prawną obowiązującą na gruncie przepisów Prawa budowlanego, to również stanowi publiczne prawo podmiotowe o charakterze wolnościowym przysługujące każdemu, kto spełnia warunki określone w art. 4. Wszelkie ograniczenia wolności muszą być zatem ustanowione wyraźnie – istnieje bowiem domniemanie na rzecz wolności przysługującej inwestorowi (in dubio pro libertate). W sferze prawa publicznego wolność budowlana pozwala na kierowanie roszczeń wolec administracji publicznej, polegającej na żądaniu zaniechania nieuprawnionej ingerencji w prawo podmiotowe inwestora bądź – w przypadkach wyraźnie przewidzianych przez normy prawne – na żądaniu wydania aktów administracyjnych pozwalających na prowadzenie robót budowlanych. Granice tej wolności wyznacza wymóg zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Podstawowe ograniczenia prawa zabudowy wynikają z przepisów rangi ustawowej i mają charakter wyjątków od generalnej zasady wolności budowlanej – w konsekwencji ograniczenia te nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Przykładem takich ograniczeń są ograniczenia związane z przeznaczeniem i określeniem zasad zagospodarowania przestrzennego danego terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Jak wskazuje się w doktrynie, mimo często używanych w planach miejscowych sformułowań "dopuszcza się", "zezwala się", nie można interpretować ich jednak jako wprowadzenie enumeratywnie wskazanych zachowań dozwolonych właścicielowi. Taka interpretacja prowadziłaby do pozytywnego definiowania treści prawa własności, co się wydaje nie do pogodzenia z jego istotą i ochroną zagwarantowaną przepisami konstytucyjnymi. Tak więc ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie rozszerzają uprawnień właścicielskich, nadając prawo zabudowy, stanowią one natomiast ograniczenie prawa właściciela (Prawo budowlane. Komentarz pod red. Z. Niewiadomskiego, Warszawa 2006, s. 90-101).

Równocześnie dostrzec należy, że przepis art. 5 ust. 1 Prawa budowlanego nakłada z jednej strony na projektanta i inwestora, z drugiej zaś na organy architektoniczno-budowlane, obowiązek by zadbały o to, by obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi został, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, zaprojektowany i wybudowany w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając m.in. (pkt 9) poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że pojęcie uzasadnionych interesów osób trzecich winno być interpretowane w oparciu o przesłanki obiektywne, a więc w oparciu o zgodność z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, z normami obowiązującymi w budownictwie. Jeżeli postępowanie prowadzone w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wykaże sprzeczność z powyższymi wymogami, to spowodowane w wyniku jej realizacji dolegliwości dla otoczenia mogą zostać zakwalifikowane jako naruszające "uzasadnione interesy osób trzecich" (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 stycznia 2013 r., II SA/Po 863/12, Lex nr 1343191, wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 lipca 2012 r., VII SA/Wa 2249/12, Lex nr 1326887).

Przechodząc do okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić należy, że organy architektoniczno-budowlane prawidłowo uznały, że dopuszczalna jest – w świetle obowiązujących przepisów prawa, w tym świetle poszanowania uzasadnionych interesów sąsiadów, rozbudowa przedmiotowego obiektu w granicy z nieruchomością należącą do skarżących.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, (...);

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Z kolei zgodnie z ust 3 tego artykułu w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Z treści powyższego przepisu wynika, iż organ architektoniczno-budowlany w razie dostrzeżenia braków i naruszeń, o których mowa w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego zobowiązany jest do wezwania inwestora w drodze postanowienia do ich uzupełniania lub usunięcia. Niewykonanie postanowienia przez inwestora obliguje organ do wydania decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Co istotne, w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Przepis ten konkretyzuje w postępowaniu o pozwoleniu na budowę zasadę wolności budowlanej wyrażoną w powołanym wyżej art. 4 Prawa budowlanego.

Stwierdzić należy, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji Wojewoda Wielkopolski, na podstawie art. 50 § 1 k.p.a., nie zaś przepisu art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, wezwał inwestorów do przedłożenia, zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego oświadczeń o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (uznając, że wcześniej złożone zawierały wady) oraz informacji co do prawidłowo zwymiarowanego obiektu zlokalizowanego na działce objętej inwestycją na planie zagospodarowania terenu, wskazując, że suma wymiarów obiektu i jego odległości od granic sąsiednich nie zgadza się z podanymi wymiarami granic działki nr [...]. Zastosowanie przez organ odwoławczy przy tego typu wezwaniu przepisu art. 50 § 1 k.p.a. uznać należało za prawidłowe i dozwolone. Przepis ten stanowi, że organ administracji publicznej może wezwać osoby do udziału w podejmowanych czynnościach i do złożenia wyjaśnień lub zeznań osobiście, przez pełnomocnika lub na piśmie, jeżeli jest to niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy lub dla wykonania czynności urzędowej. Wezwanie określone w art. 50 § 1 k.p.a. jest czynnością procesową organu administracji publicznej prowadzącego postępowanie. Jest ono czynnością procesową podejmowaną przez organ administracji publicznej, której treścią jest nakazanie osobom, do których wezwanie zostało skierowane, wzięcia udziału w podejmowanych czynnościach procesowych albo złożenia wyjaśnień lub zeznań, pod rygorem zastosowania środków przymusu. Przepis art. 50 § 1 k.p.a. ma charakter lex generalis w stosunku do przepisu art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego i może znaleźć zastosowanie w sprawie o pozwolenie na budowę tylko wówczas, gdy wezwanie organu skierowane do strony wykracza poza zakres przedmiotowy wezwania uregulowanego w art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego.

Zważywszy na treść wezwania Wojewody, która nie odnosiła się do braków, których usunięcia może żądać organ w trybie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, uznać należy, iż prawidłowo zastosował on przepis art. 50 § 1 k.p.a. Co więcej wezwanie to było niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto m.in. złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Oświadczenie to powinno być złożone przez inwestorów na wzorach określonym w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wzorów: wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę (Dz. U. z 2003 r. Nr 120, poz. 1127 ze zm.). Skoro zaś w aktach sprawy zabrakło indywidualnych oświadczeń od każdego z inwestorów złożonych na stosownych wzorach, to uprawnione było wezwanie ich o to.

Co do wezwania w zakresie zwymiarowania obiektu budowlanego na działce nr [...] na planie zagospodarowania terenu przyjąć również należy, że stanowiło ono żądanie doprecyzowania, wyjaśnienia ustaleń zawartych w planie zagospodarowania terenu, nie zaś – jak określa to przepis art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego – wezwanie do usunięcia stwierdzonych naruszeń, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, w zakresie zgodności planu zagospodarowania z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Organ odwoławczy zwrócił się bowiem jedynie o wskazanie wymiarów istniejącego obiektu względem wymiarów działki, podając, ze suma wymiarów obiektu i jego odległości od granic sąsiednich nieruchomości nie zgadza się z podanymi wymiarami działki.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu, jakoby przeprowadzenie tych czynności stanowiło naruszenie przepisów art. 10 § 1 k.p.a. i art. 15 k.p.a. Sąd pragnie stwierdzić, że nie podziela tego stanowiska. Po pierwsze realizacja prawa do czynnego udziału stron w postępowaniu i prawa do wysłuchania w każdym stadium postępowania określona w art. 10 § 1 k.p.a. powinna służyć możliwości realnego uczestnictwa stron w postępowania i składania wniosków, żądań, wyrażenia stanowiska. Faktem jest, że w niniejszej sprawie organ odwoławczy już po zawiadomieniu w trybie art. 10 § 1 k.p.a. (które nastąpiło pismem z dnia 18.02.2013 r.) zwrócił się do inwestorów z wezwaniem (pismo z dnia 12.03.2013 r.), o którym mowa powyżej. Niemniej jednak stwierdzić należy, że z punktu widzenia zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu wezwanie to nie pozbawiło skarżących udziału w etapie postępowania istotnym z punktu widzenia ochrony ich interesów. Wyjaśnić należy, że zagadnienia, które były przedmiotem wezwania były skarżącym znane – po pierwsze skarżący posiadali wiedzę, że to G. P., A. P. i A. T. jako inwestorzy posiadają prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a ponadto dysponowali wiedzą co do zagospodarowania działki objętej inwestycją, bowiem już w odwołaniu wskazali m.in., że "szerokość frontu działki nr [...] wynosi 14,49 m, tylna szer. działki wynosi 15,06 m". Nie można zatem w żadnym razie przyjąć, że pominięcie skarżących na etapie postępowania odwoławczego, na którym dokonywano jedynie ustaleń, co do których skarżący mieli wiedzę, mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podobnie, nie sposób przyjąć, że uzupełnienie postępowania dowodowego w tym, nieznacznym zakresie stało w sprzeczności z zasadą dwuinstancyjności wyrażoną w art. 15 k.p.a. Zaznaczyć należy, że do naruszenia tej zasady doszło by jedynie w sytuacji, gdyby organ odwoławczy przeprowadził postępowanie dowodowe w rozmiarach wykraczających poza określone w art. 136 k.p.a. (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 1 grudnia 2011 r., II SA/Op 449/11, Lex nr 1153060). Przepis ten stanowi, że organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję. Wojewoda, wzywając inwestorów jedynie do przedłożenia oświadczeń o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (ponownie, bowiem po raz pierwsze oświadczenia te załączono do projektu budowlanego) oraz złożenia wyjaśnień, a nie usunięcia naruszeń, co do wymiarów wskazanych w planie zagospodarowania działki działał, w ocenie Sądu, w granicach normy określającej zakres uzupełniającego postępowania dowodowego, które dopuszczalne jest w postępowaniu odwoławczym.

Sąd stoi również na stanowisku, że organy orzekające prawidłowo oceniły, że projekt zabudowy przedmiotowej inwestycji obejmującej rozbudowę domu mieszkalnego na działce nr [...] w granicy z działką nr [...] należącą do skarżących jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego osiedla A. (art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego).

Po pierwsze zwrócić należy uwagę, że zamiarem inwestorów nie jest zmiana przeznaczenia istniejącego obiektu, a jedynie jego rozbudowa z zachowaniem dotychczasowej funkcji mieszkalnej. Jak trafnie stwierdziły organy, działka nr [...] znajduje się w obszarze oznaczonym w planie miejscowym symbolem MJ – zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Dla terenów tych ustala się jako przeznaczenie podstawowe (§ 5 ust. 1 planu) wszystkie formy mieszkalnictwa jednorodzinnego (wolnostojące, bliźniacze, szeregowe). Przedmiotowy obiekt nadal pozostanie obiektem wolnostojącym, a fakt jego budowy w granicy z działką sąsiednią stwarza potencjał, przy założeniu spełnienia innych wymagań określonych w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, zabudowy szeregowej.

Jednocześnie w planie, dla tego terenu, ustalono zasady zagospodarowania terenu, wskazując, że istniejąca zabudowa mieszkaniowa oraz związana z prowadzeniem nieuciążliwej produkcji, może podlegać wymianie, przebudowie lub rozbudowie oraz zmianie sposobu użytkowania budynków pod warunkiem utrzymania wymienionego w ust. 1 przeznaczenia (§ 5 ust. 2 planu). Powołany zapis planu miejscowego wskazuje wprost na możliwość rozbudowy istniejącej zabudowy mieszkaniowej, co zostało trafnie dekodowane przez organy orzekające w sprawie.

Nie sposób też podzielić zarzutu skargi, jakoby organy akceptując przedmiotową zabudowę naruszyły art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego w zw. z § 5 ust. 6 lit. b) planu miejscowego poprzez wyrażenie zgody, ponad przyjęte w planie miejscowym normy, na zmniejszenie powierzchni biologicznie czynnej na terenie działki inwestorów. Zważyć należy, co stwierdził Wojewoda, że przepis § 5 ust. 6 lit. b planu miejscowego określając wymogi z zakresu ochrony środowiska nakazuje minimalizację utwardzonej powierzchni działek. Przepis ten nie wskazuje jaka jest wymagana minimalna (w procentach) powierzchnia terenów biologicznie czynnych w zabudowie mieszkaniowej jednorodzinnej. Z kolei przepisy rozporządzenia wprowadzają taki wymóg, ale jedynie co do terenów przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną, budynki opieki zdrowotnej (z wyjątkiem przychodni) oraz oświaty i wychowania i to pod warunkiem, że inny procent nie wynika z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (§ 39 rozporządzenia). Takich wymogów przepisy rozporządzenia nie określają co do terenów przeznaczonych pod zabudowę jednorodzinną.

W ocenie Sądu niedopuszczalna jest, co wskazano powyżej, rozszerzająca wykładnia zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ograniczająca wolność zabudowy określoną w art. 4 Prawa budowlanego. Jak wskazuje się w orzecznictwie sądowoadminstracyjnym przy interpretacji zapisów planu miejscowego należy mieć na uwadze, że wszelkie ustawowe ograniczenia prawa własności, w tym również ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, nie mogą być interpretowane rozszerzająco - bardziej ograniczając prawo własności niż wynika to literalnego ich brzmienia oraz pamiętać o tym, że według art. 4 Prawa budowlanego każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami (por. wyrok WSA w We Wrocławiu z dnia 14 czerwca 2011 r., II SA/Wr 250/11, Lex nr 1087019).

Sąd nie podziela również zarzutu co do niezgodności zatwierdzonego projektu budowlanego z zapisem § 5 pkt 4 lit. a-c) planu miejscowego co do niewydzielenia miejsca pod zbiornik wody deszczowej, kompostownik i kubły na śmieci. Skarżący nie wzięli pod uwagę, że przedmiotowa inwestycja obejmuje rozbudowę istniejącego budynku mieszkaniowego jednorodzinnego i powyższe wymogi obejmujące zagospodarowanie działek przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne, ale niezabudowane nie dotyczą przedmiotowej inwestycji.

Nie sposób też podzielić stanowiska skarżących co do naruszenia przez organy I i II instancji przepisów art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowalnego w zw. z § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia poprzez zezwolenie na lokalizację rozbudowanej części budynku mieszkalnego na działce nr [...] w granicy z działką nr [...]. Jak słusznie zauważył organ odwoławczy przepis § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia zezwala w zabudowie jednorodzinnej, uwzględniając przepisy odrębne oraz zawarte w § 13, 60 i 271-273, na sytuowanie budynku ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną, na działce budowlanej o szerokości mniejszej niż 16 m. Skoro zatem bezsprzecznie ustalono w niniejszej sprawie, co również potwierdzili skarżący w odwołaniu, że działka objęta inwestycją ma szerokość nieprzekraczającą 16 m, to przy uwzględnieniu okoliczności, że rozbudowa planowana jest na osiedlu A., które w planie miejscowym zostało uznane i przeznaczone pod zabudowę jednorodzinną, dopuszczalne w świetle § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia było odstąpienie od ogólnych zasad sytuowania obiektów budowlanych określonych w § 12 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia. W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że nie ma bezwzględnego zakazu budowy przy granicy nieruchomości sąsiedniej, jak też warunku uzyskania na taką budowę zgody sąsiada, a także zbliżenia obiektu do granicy, jednakże nie oznacza to, że orzekający w sprawie organ administracji publicznej w sposób dowolny rozstrzyga o pozwoleniu na budowę albo że jest związany wyłącznie przepisami warunków technicznych, jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zaś tylko od woli inwestora zależy określenie usytuowania obiektu i jest ono wiążące dla organu. Pozwolenie na budowę przy granicy nieruchomości (w zbliżeniu do granicy) może być wydane wyłącznie wyjątkowo, gdy istnieją po temu szczególnie uzasadnione przyczyny. Organ, który otrzymał wniosek o wydanie pozwolenia na budowę przy granicy nieruchomości lub w zbliżeniu do granicy, zwłaszcza wobec kwestionowania takiego usytuowania inwestycji przez właściciela sąsiedniej nieruchomości, powinien wnioskodawcę, stosownie do art. 9 k.p.a., pouczyć o tym, że proponowane usytuowanie obiektu budowlanego powinno być uzasadnione. Wydając z kolei decyzję organ administracji powinien w szczególności mieć na uwadze zasadę ogólną wyrażoną w art. 7 k.p.a., wymagającą uwzględnienia słusznego interesu stron postępowania (por. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2012 r., II OSK 2312/10, Lex nr 1138137).

W ocenie Sądu w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Wojewoda Wielkopolski wyjaśnił wszechstronnie przyczyny wyrażenia zgody na usytuowanie rozbudowywanej części budynku mieszkalnego w granicy z działką nr [...]. Odniósł się wszechstronnie do zapisów obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie możliwości rozbudowy domu jednorodzinnego, przytoczył i wyjaśnił przepisy, które dopuszczają budowę obiektu budowlanego w granicy działki ze względu na jej niewielkie rozmiary, umożliwił stronom wzięcie udziału w postępowaniu, w tym wypowiedzenie się co do zebranego materiału dowodowego, a także wypowiedział się co do urządzenia miejsc postojowych na działce inwestorów.

Odnosząc się do zarzutu skargi dotyczącego naruszenia przez organ odwoławczy przepisów postępowania w zakresie braku analizy co do możliwości rozbudowy obiektu w kierunku wschodnim, tj. do granicy działki nr [...], Sąd pragnie stwierdzić, że rolą organów architektoniczno-budowlanych jest prowadzenie postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę i jego rozstrzygnięcie w granicach określonych we wniosku o to pozwolenie. Organy związane są treścią wniosku i ich rolą nie jest analizowanie planowanej inwestycji z punktu widzenia sąsiadów, bądź ogólnych zasad ładu urbanistycznego, czy architektonicznego. W postępowaniu ich rola sprowadza się do oceny, o której mowa w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego. Kwestie ładu planistycznego i urbanistycznego określane są w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – Dz. U. z 2012, poz. 647 ze zm.) i zostają uszczegółowione w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (art. 15 ust. 2 pkt 2 ostatnio powołanej ustawy).

Ustosunkowując się do zarzutu dotyczącego urządzenia na działce objętej inwestycją miejsc postojowych i nowych wjazdów Sąd pragnie zwrócić uwagę, że projekt budowlany zakłada jedynie rozbudowę istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego, co oznacza, podobnie jak w przypadku wydzielenia miejsca na kompostownik, zbiornik na deszczówkę, czy kubeł na odpady komunalne, że nie ma konieczności wyznaczania nowych miejsc postojowych i nowych wjazdów na działkę. Przepis § 18 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Zgodnie z § 18 ust. 2 rozporządzenia liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne.

Mając na względzie powołane przepisy należy zwrócić uwagę, że działka nr [...] przed uzyskaniem przedmiotowego pozwolenia na budowę miała przeznaczenie mieszkaniowe i istniał na niej budynek mieszkalny jednorodzinny, dla którego ustalono miejsca postojowe. Rozbudowa tegoż obiektu nie zmienia zaś warunków w tym zakresie. Ponadto, jak trafnie wskazał organ odwoławczy, nie może znaleźć zastosowania przepis § 18 ust. 2 rozporządzenia, który nakazuje dostosować liczbę miejsc postojowych do ustaleń wynikających z decyzji o warunkach zabudowy, albowiem decyzji takiej – ze względu na fakt obowiązywania planu miejscowego – w niniejszej sprawie nie wydano. Skoro zaś miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego osiedla A. nie określa wymagań w zakresie miejsc postojowych dla tego terenu, to nie było konieczności przyjmowania nowych ustaleń w tym zakresie.

Odnosząc się do konieczności zapewnienia nowych wjazdów Sąd pragnie stwierdzić, że brak jest podstaw do uznania za konieczne określenie nowych wjazdów na tę nieruchomość. Z planu zagospodarowania działki nr [...] wynika zaś wyraźnie sposób usytuowania wjazdu na nieruchomość z drogi publicznej – ul. Norwida, co odpowiada wymogom art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego.

Wobec zarzutów skarżących odnoszących się do przepisów techniczno-budowlanych, co do których Sąd wypowiedział się powyżej, koniecznym jest również stwierdzenie, że przepis art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego precyzyjnie określa zakres, jakiemu podlega sprawdzenie projektu architektoniczno-budowlanego przez organ administracji architektoniczno-budowlanej przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Organ ten nie może obecnie badać zgodności projektu budowlanego z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi i obowiązującymi Polskimi Normami, bowiem przewidujący taką możliwość ust. 2 art. 35 został uchylony ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 718 ze zm.). W wyniku tego organ został pozbawiony możliwości ingerencji w zawartość merytoryczną projektu – ocenie może podlegać jedynie zgodność przyjętych rozwiązań z prawem i to w zakresie ściśle określonym w ustawie. Dopuszczalne jest jedynie sprawdzenie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz wymogami ochrony środowiska. Regulacje te oznaczają szeroką odpowiedzialność projektanta. Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego do podstawowych obowiązków projektanta należy opracowanie projektu budowlanego w sposób zgodny z wymaganiami ustawy, przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. W związku z tym za wszelkie rozwiązania zawarte w projekcie budowlanym odpowiada jego autor, który potwierdza prawidłowość przyjętych przez siebie rozwiązań projektowych poprzez dołączenie do projektu zgodnie z art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego oświadczenia o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Również w niniejszej sprawie takie oświadczenie złożył autor projektu budowlanego, który tym samym wziął odpowiedzialność za przyjęte w nim rozwiązania techniczno-budowlane (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 czerwca 2013 r., II SA/Po 512/12, dostępny na stronie internetowej: http://otrzeczenia.nsa.gov.pl).

Odnosząc się do zarzutów braku poszanowania uzasadnionych interesów skarżących jako sąsiadów, w granicach których działki ma powstać rozbudowana część budynku mieszkalnego (art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego), a także zarzutu naruszenia zasady proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), zasady równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP) oraz nadmiernej ingerencji w prawo własności skarżących (art. 140 k.c. w zw. z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP) Sąd stwierdził, że organy orzekające w niniejszej sprawie nie dopuściły się nadmiernej, nieuzasadnionej i nieproporcjonalnej ingerencji w prawo własności skarżących.

Po pierwsze Sąd nie może zgodzić się z twierdzeniem skarżących, że realizacja przedmiotowej inwestycji wiąże się z powstaniem po ich stronie wyłącznie negatywnych konsekwencji. Wprawdzie powstaną pewne ograniczenia związane z rozbudową sąsiedniego obiektu w granicy działki (chociażby co do nasłonecznienia tej części działki skarżących), lecz należy też zauważyć, że po stronie skarżących – jako bezpośrednich sąsiadów – powstaje nowa możliwość rozbudowy należącego do nich obiektu w granicy z działką nr [...], w zabudowie szeregowej.

Po wtóre należy pamiętać, że ingerencja w prawo własności w niniejszej sprawie przede wszystkim obejmuje współwłaścicieli nieruchomości nr [...], którzy są inwestorami. To na należącej do nich działce powstać ma rozbudowana część budynku mieszkalnego. Rozbudowa ta, jedynie marginalnie poprzez zbliżenie jej do granicy działki skarżących, może wpływać na wykonywanie prawa własności skarżących do działki nr [...] (w zakresie zabudowy działki sąsiedniej i jej nasłonecznienia). Skarżący nie wskazali jednak, ani w żaden sposób nie uzasadnili, dlaczego ingerencja ta będzie miała postać nadmiernej i nieproporcjonalnej wobec wykonywanego przez nich prawa własności. Odnieśli się jedynie do czynności, w wyniku których powstały działki [...] i [...], okoliczności, iż właściciele tychże działek są ze sobą spokrewnieni i racjonalne byłoby wyrazić zgodę na rozbudowę budynku w granicy z działką nr [...], nie zaś z należącą do nich działką nr [...]. Argumenty te mają jednak postać pozaprawną i nie mogą mieć wpływu na wynik postępowania. W związku z powyższym postawione zarzuty należało uznać za bezzasadne.

Sąd nie przychylił się do zarzutów naruszenia przez organ odwoławczy przepisów postępowania (art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 80 i art. 85 § 1 k.p.a.) poprzez przyjęcie za prawidłowe ustalenia organu I instancji dotyczące przyjęcia, że jedyną możliwą lokalizacją przedmiotowego obiektu jest usytuowanie go w granicy działki nr [...]. Sąd już wyjaśnił powyżej, że postępowanie o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę inicjowane jest wnioskiem inwestora, co oznacza, zgodnie z art. 32 ust. 4 w zw. z art. 33 ust. 2 Prawa budowlanego, że organy architektoniczno-budowlane związane są treścią wniosku inwestora co do rodzaju, zakresu, formy i lokalizacji inwestycji. Niedokonanie przez organ odwoławczy oceny co do alternatywnej lokalizacji inwestycji (wobec tej wskazanej przez inwestorów) nie stanowi zatem naruszenia wskazanych przez skarżących przepisów postępowania.

Reasumując Sąd uznał, że zaskarżona i poprzedzająca ją decyzja są zgodne z prawem i dlatego na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.