III SA/Po 953/13

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. postanowieniem z dnia [...] maja 2013 r., Nr [...], działając na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 79 poz. 856 ze zm.) oraz art. 127 § 2, art. 129 § 2 i art. 134 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267, zwanej dalej: "K.p.a."), po rozpatrzeniu sprawy z odwołania P. C. od decyzji Prezydenta Miasta P.a z dnia [...] marca 2013 r. w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy kat. A oraz B, stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania.

Powyższe postanowienie zapadło w następującym stanie faktycznym.

Decyzją z dnia [...] marca 2013 r., Nr [...], Prezydent Miasta P., działając na podstawie art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1228 ze zm.) oraz art. 104 i art. 107 K.p.a., zatrzymał P. C. prawo jazdy kategorii A oraz B, nr [...], wydane dnia [...] października 2012 r., na druku serii [...] przez Prezydenta Miasta P. Jednocześnie organ I instancji wskazał, iż dokument prawa jazdy należy niezwłocznie zwrócić do Wydziału Komunikacji.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ I instancji wskazał, że w dniu 1 marca 2013 r. wpłynął do Wydziału Komunikacji wniosek [...] o zatrzymanie prawa jazdy dłużnika alimentacyjnego P. C., w związku z uchylaniem się od zobowiązań alimentacyjnych. To z kolei spowodowało konieczność obligatoryjnego wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Dalej organ wskazał, iż zgodnie z art. 102 ust. 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151 ze zm.) zwrot zatrzymanego prawa jazdy nastąpi po ustaniu przyczyn, które spowodowały jego zatrzymanie, przy czym w przypadku, gdy okres zatrzymania przekroczy 1 rok zwrot uprawnień uzależniony będzie od poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji (art. 49 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o kierujących pojazdami).

Nadto organ I instancji pouczył stronę, że od decyzji tej służy stronie prawo wniesienia odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego P. za pośrednictwem organu I instancji w terminie 14 dni od daty otrzymania decyzji.

Decyzja pierwszoinstancyjna została odebrana dnia 29 marca 2013 r. przez A. M., pod adresem ul. [...],[...] P.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył P. C., pismem datowanym na dzień 21 sierpnia 2013 r., nadanym w Urzędzie Pocztowym P. [...] dnia 22 kwietnia 2013 r., wnosząc o uchylenie decyzji oraz zwolnienie od uiszczenia opłat za postępowanie odwoławcze.

Odwołujący wskazał, że decyzję pierwszoinstancyjną otrzymał w dniu 8 kwietnia 2013 r.

Uzasadniając wniesiony środek zaskarżenia P. C. wskazał na odwołanie jakie złożył w sprawie odmowy umorzenia zobowiązań z tytułu świadczeń z Funduszu Alimentacyjnego. Nadto podniósł, iż sprawa nie ma znamion uchylania się od świadczeń alimentacyjnych, bowiem w dniu [...] października 2012 r. wraz z wnioskiem o emeryturę złożył prośbę o przekazywanie należnej kwoty na ręce E. C. Z chwilą otrzymania decyzji o przyznaniu emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych będzie przekazywał należną kwotę alimentacyjną. Odwołujący wskazał nadto, że obecnie przebywa w Stowarzyszeniu X, które pomaga osobom bezdomnym i potrzebującym w powrocie do normalnego życia. Mimo swojego wieku i uszczerbku na zdrowiu odwołujący, jako wolontariusz, pomaga potrzebującym. Prawo jazdy nie jest dla niego luksusem, lecz jest pomocne przy wykonywaniu czynności charytatywnych. Odwołujący otrzymuje zasiłek z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w P. w wysokości [...] zł. Komplet dokumentacji znajduje się w Kolegium w związku z czym odwołujący wniósł o dołączenie jej do prowadzonego postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. postanowieniem z dnia [...] maja 2013 r. stwierdziło uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ II instancji wskazał, że w decyzji pierwszoinstancyjnej zamieszczono prawidłowe pouczenie o możliwości jej zaskarżenia. Na decyzję tą służyło odwołanie w terminie ustawowym 14 dni od dnia jej doręczenia. Na podstawie akt Kolegium stwierdziło, że decyzja organu I instancji została doręczona odwołującemu, pod wskazanym adresem, w dniu 29 marca 2013 r. (dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru, karta nr 7 akt I instancji). Od dnia następnego, a więc od dnia 30 marca 2013 r., biegł 14-dniowy termin do wniesienia odwołanie. Ostatni dzień 14-dniowego terminu przewidzianego na dokonanie tej czynności, przypadał na dzień 12 kwietnia 2013 r. Dzień ten (piątek) był dniem roboczym. Zgodnie z art. 57 § 5 K.p.a. termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływ nadano pismo w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego.

W niniejszej sprawie pomimo prawidłowego pouczenia zawartego w decyzji organu I instancji odwołanie (opatrzone datą 21 sierpnia 2013 r.- najprawdopodobniej jest to data 21 kwietnia 2013 r.) zostało nadane na poczcie w dniu 22 kwietnia 2013 r. (data stempla pocztowego na kopercie).

Przedstawione daty w ocenie Kolegium jednoznacznie wskazywały na to, że odwołanie zostało złożone znacznie po upływie terminu określonego w K.p.a. Termin wyznaczony na złożenie odwołania jest terminem zawitym i powoduje ujemne dla strony skutki prawne, w tym przypadku pozostawienie odwołania bez rozpatrzenia. Złożenie odwołania po upływie terminu spowodowało, że decyzja Prezydenta Miasta P. stała się ostateczna po upływie 14 dni od daty doręczenia decyzji stronie. Kolegium podkreśliło przy tym, że odwołujący nie złożył wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania. Na marginesie Kolegium wskazało, że odwołujący winien skontaktować się z P. celem uzgodnienia warunków dotyczących uchylenia decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, w terminie prawem przewidzianym, wywiódł P. C., wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości, jako naruszającego prawo oraz o zwolnienie od uiszczenia wpisu od skargi.

Uzasadniając skargę P. C. podniósł, iż po otrzymaniu w dniu 8 kwietnia 2013 r. decyzji pierwszoinstancyjnej złożył odwołanie w ustawowym terminie 14 dni, a więc dnia 22 kwietnia 2013 r., listem poleconym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P., podając przy tym datę faktycznego odbioru przedmiotowej decyzji. Kolegium nie uwzględniło faktu, że skarżący odebrał decyzję dnia 8 kwietnia 2013 r., a potwierdzenie doręczenia dnia 29 marca 2013 r., na które powołuje się Kolegium, wpłynęło od biura X, co jest odnotowane w księdze korespondencji. Kolegium nie uwzględniło zatem dotrzymania przez skarżącego terminu złożenia odwołania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko zajęte w sprawie. Kolegium wskazało przy tym, że odbiór decyzji potwierdził pracownik X A. M., który przekazał korespondencję adresatowi tego samego dnia (potwierdzenie odbioru w dzienniku korespondencji – notatka służbowa z dnia 1 lipca 2013 r.).

Postanowieniem referendarza sądowego tut. Sądu z dnia 16 lipca 2013 r., po rozpoznaniu wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, ustanowiono dla skarżącego adwokata oraz zwolniono skarżącego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Jak wynika z akt administracyjnych decyzja pierwszoinstancyjna skierowana do P. C. została odebrana w dniu 29 marca 2013 r. przez A. M. (zwrotne potwierdzenie odbioru, k. 7 administracyjnych I instancji). Pod nazwiskiem odbiorcy widnieje, w nawiasie, mało czytelny dopisek, wskazujący prawdopodobnie na charakter w jakim A. M. odebrał pismo adresowane do skarżącego. Pierwsze słowo tegoż dopisku jest nieczytelne, drugie natomiast brzmi "X".

Jednocześnie na zwrotnym potwierdzeniu odbioru nie zostało wskazane – poprzez zaznaczenie właściwych rubryk – czy doręczenie rzeczonej decyzji nastąpiło bezpośrednio adresatowi, czy też doręczono ją pełnoletniemu domownikowi, sąsiadowi, dozorcy domu, który podjął się oddania przesyłki adresatowi.

Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru decyzji organu I instancji wynika zatem jedynie, iż decyzji nie doręczono osobiście adresatowi, a jednocześnie w oparciu o ten dokument nie można ustalić, czy A. M. podjął się oddania przesyłki adresatowi i w jakim charakterze odebrał decyzję. W dokumencie tym brak także wskazania czy i gdzie umieszczono zawiadomienie o doręczeniu zastępczym przesyłki.

Odwołanie od przedmiotowej decyzji zostało nadane w Urzędzie Pocztowym P. [...] dnia 22 kwietnia 2013 r. (stempel pocztowy na kopercie, k. 11 akt administracyjnych organu II instancji).

Zgodnie z art. 129 § 2 K.p.a. odwołanie wnosi się w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji stronie, a gdy decyzja została ogłoszona ustnie - od dnia jej ogłoszenia stronie. Czternastodniowy termin do wniesienia odwołania liczy się od dnia ogłoszenia lub od dnia doręczenia decyzji stronie w postaci i w sposób czyniący zadość wymaganiom ustawowym, czyli zgodnie z przepisami art. 39-49 K.p.a.

W sytuacji, w której decyzja nie została doręczona bądź doręczenie zostało dokonane z obrazą przepisów K.p.a. traktujących o doręczeniu, brak jest podstaw do ustalenia, że rozpoczął bieg termin do złożenia odwołania. Jedynie bowiem prawidłowe doręczenie - a więc z zachowaniem zasad przewidzianych w K.p.a. - może wywołać przewidziany prawem skutek.

Pamiętać należy, iż uchybienie terminowi do wniesienia odwołania, w przypadku niewniesienia lub nieskutecznego wniesienia wniosku o przywrócenie terminu do dokonania tej czynności, rodzi dla odwołującego negatywne skutki prawne przewidziane w art. 134 K.p.a.

Organ odwoławczy jest zatem zobowiązany w postępowaniu wstępnym zbadać, czy odwołanie od kwestionowanej przez stronę decyzji zostało wniesione w przewidzianym przepisami terminie.

W pierwszym rzędzie organ odwoławczy winien jednakże zbadać skuteczność doręczenia stronie przesyłki z decyzją. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie aby przesądzić kwestię, czy odwołanie zostało złożone w terminie, należy znać datę doręczenia decyzji stronie, której dotyczy odwołanie i czy doręczenie to spełnia warunki pozwalające uznać je za doręczone ze skutkiem prawnym. Jeżeli doręczenie nie może być uznane za doręczone ze skutkiem prawnym, to nie rozpoczyna się dla strony bieg terminu do złożenia odwołania. Termin do złożenia odwołania rozpoczyna swój bieg dopiero od dnia skutecznego doręczenia decyzji stronie. Dopiero przesądzając kwestię skuteczności doręczenia stronie przesyłki z decyzją, organ może przejść do następnego etapu, tj. do etapu badania terminu, w jakim strona może wnieść odwołanie od decyzji.

Wskazanym powyżej wymaganiom organ odwoławczy nie sprostał bowiem nie poczynił jakichkolwiek ustaleń odnośnie skuteczności doręczenia decyzji z dnia [...] marca 2013 r. skarżącemu, ograniczając się w tym zakresie wyłącznie do stwierdzenia, że cyt. "na podstawie akt prowadzonych przez Wydział Komunikacji Urzędu Miasta P. stwierdzono, że decyzja z dnia [...].03.2013 r., Nr [...], została doręczona Panu P. C. pod wskazanym adresem w dniu 29.03.2013 r. – dowód: zwrotne potwierdzenie odbioru (karta nr 7 akt I instancji)."

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 39 K.p.a. organ administracji publicznej doręcza pisma za pokwitowaniem przez operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529), przez swoich pracowników lub przez inne upoważnione osoby lub organy. Z przepisu tego wynika, iż podmiotami doręczającymi pisma mogą być: 1) operator pocztowy; 2) pracownicy organu administracji lub 3) inne upoważnione osoby lub organy. Przepis ten nie ustanawia wiążącej organ kolejności wymienionych w tym przepisie doręczycieli pism (por. wyrok NSA z dnia 30 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 2012/12, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dalej CBOSA).

W dalszej kolejności wypada zwrócić uwagę na art. 40 K.p.a. Zgodnie z jego § 1 pisma doręcza się stronie, a gdy strona działa przez przedstawiciela - temu przedstawicielowi. Jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi. Jeżeli ustanowiono kilku pełnomocników, doręcza się pisma tylko jednemu pełnomocnikowi. Strona może wskazać takiego pełnomocnika (§ 2). Z przywołanych regulacji wynika, iż co do zasady adresatem doręczeń jest strona postępowania. Nie ma przy tym znaczenia czy strona jest osobą fizyczną, osobą prawną, czy też jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, a także czy postępowanie zostało wszczęte na żądanie strony, czy też z urzędu. Dopiero w sytuacji, w której strona działa przez przedstawiciela lub pełnomocnika pisma winny być doręczane temu przedstawicielowi lub pełnomocnikowi.

Problematyka doręczania pism adresatom (w tym stronom) będącym osobami fizycznymi została uregulowana przede wszystkim w art. 42 - 44 K.p.a. Regulacje zawarte w tych jednostkach redakcyjnych nie odnoszą się natomiast – bezpośrednio – do doręczania pism adresowanych do jednostek organizacyjnych i organizacji społecznych (por. art. 45 K.p.a.). Zgodnie z art. 42 § 1 K.p.a. pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy. Pisma mogą być doręczone również w lokalu organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej (§ 2). W razie niemożności doręczenia pisma w sposób określony w § 1 i 2, a także w razie koniecznej potrzeby, pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie (§ 3). Z kolei art. 43 K.p.a. stanowi, iż w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania.

Z przywołanych powyżej regulacji jasno wynika, że co do zasady pisma winny być doręczane bezpośrednio adresatowi, a przyjęty w art. 43 K.p.a. tryb doręczenia pism stanowi wyjątek od zasady doręczania bezpośredniego. Wyjątkowy charakter tego uregulowania prowadzi do wniosku, że nie jest dopuszczalne interpretowanie tego przepisu w sposób rozszerzający. Z treści art. art. 43 K.p.a. wynika jednoznacznie, że skorzystanie w sposób skuteczny z określonego w nim trybu doręczenia wymaga spełnienia łącznie trzech wskazanych w nim warunków, którymi są:

- nieobecność adresata w momencie doręczania pisma,

- przyjęcie pisma osobiście za pokwitowaniem dorosłe osoby wymienione w tym przepisie, z zachowaniem kolejności w nim podanej tj. domownika, sąsiada lub dozorcę domu,

- zobowiązanie się przez te osoby do oddania pisma osobiście adresatowi.

Ponadto art. 43 wymaga, aby o doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadomić adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania.

Podkreślić należy, iż doręczenie zastępcze, przewidziane w art. 43 K.p.a., odnosi się tylko do doręczania pism adresatowi w miejscu jego zamieszkania. Przepisy prawa nie przewidują doręczenia zastępczego w miejscu pracy, które winno zawsze nastąpić do rąk adresata (por. wyrok NSA z dnia 2 marca 2007 r., sygn. akt I OSK 620/06, dostępny w CBOSA). Konsekwentnie należy zatem uznać, że art. 43 K.p.a. nie odnosi także do sytuacji, w których doręczenie następuje zgodnie z art. 42 § 2 bądź § 3 K.p.a. Podkreślić należy, iż art. 42 § 3 K.p.a. bezwzględnie wymaga osobistego odbioru pisma przez adresata. Przepis ten posługuje się bowiem zwrotem "gdzie się adresata zastanie". Nie zastanie zatem adresata w takim przypadku czyni niemożliwym doręczenie na podstawie art. 42 § 3 K.p.a.

Dalej wskazać należy, iż w przypadku doręczenia zastępczego, dokonanego w trybie art. 43 K.p.a., datą doręczenia pisma adresatowi jest dzień odebrania pisma przez dorosłego domownika, sąsiada lub dozorcę domu. Datą doręczenia nie jest natomiast dzień faktycznego odebrania przez adresata pisma przekazanego przez te osoby (por. m.in. wyrok NSA z dnia 22 marca 2000 r., sygn. akt I SA/Lu 1735/98; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 3 września 2008 r., sygn. akt IV SA/Po 837/07 dostępne w CBOSA).

W tym miejscu wskazać trzeba na stosowne regulacje ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1529). Zgodnie z art. 37 ust. 1 Prawa pocztowego przesyłkę pocztową doręcza się adresatowi pod adresem wskazanym na przesyłce. Przesyłka pocztowa, jeżeli nie jest nadana na poste restante, może być także wydana ze skutkiem doręczenia między innymi pełnomocnikowi adresata upoważnionemu na podstawie pełnomocnictwa udzielonego na zasadach ogólnych lub na podstawie pełnomocnictwa pocztowego:

a) pod adresem wskazanym na przesyłce pocztowej, przekazie pocztowym lub w umowie o świadczenie usługi pocztowej,

b) w placówce pocztowej (ust. 2 pkt 2 art. 37), a także kierownikowi jednostki organizacyjnej lub osobie fizycznej przez niego upoważnionej, jeżeli adresatem przesyłki pocztowej jest osoba fizyczna przebywająca w jednostce, w której ze względu na charakter tej jednostki lub powszechnie uznawany zwyczaj doręczenie przesyłki adresatowi jest znacznie utrudnione lub niemożliwe (art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo pocztowe).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, iż organ odwoławczy winien wyjaśnić, jaki sposób doręczenia na gruncie kontrolowanej sprawy miał zastosowanie, w tym w szczególności czy doręczenie to dotyczyło mieszkania skarżącego w rozumieniu art. 42 § 1 K.p.a. oraz czy doręczenie to odbyło się z zachowaniem warunków przewidzianych w ustawie.

Organ winien następnie ocenić czy doręczenie to zostało dokonane skutecznie, pamiętając, że skarżący nie może ponosić ujemnych skutków nieprawidłowego doręczenia decyzji (por. m.in. wyrok NSA z dnia 27 czerwca 1989 r., sygn. akt IV SA 455/89, dostępny w CBOSA). Jak trafnie wskazuje się bowiem w orzecznictwie nie na stronie postępowania, lecz na organie administracji ciąży obowiązek wykazania faktu doręczenia decyzji, jak i terminu doręczenia. Wszelkie wątpliwości w tym zakresie muszą być interpretowane na korzyść strony (zob. wyrok NSA w Warszawie z dnia 19 marca 1998 r., sygn. akt IV SA 927/96, dostępny w CBOSA). Nie sposób także wykluczyć, że zaadresowana do skarżącego decyzja została odebrana przez jego pełnomocnika upoważnionego na podstawie pełnomocnictwa udzielonego na zasadach ogólnych lub na podstawie pełnomocnictwa pocztowego (art. 37 ust. 2 pkt 2 Prawa pocztowego). Organ powinien zatem poczynić ustalenia także i w tym zakresie.

Reasumując zaskarżone postanowienie z dnia [...] maja 2013 r. uznać należy za wydane z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, w tym w szczególności art. 7 i 77 K.p.a. nakładających na organ obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w tym w szczególności ustalenia czy skarżącemu skutecznie doręczona została decyzja organu I instancji, a jeśli tak to kiedy. Naruszenie to niewątpliwie mogło mieć wpływ na wynik postępowania, albowiem dopiero poczynienie kompletnych ustaleń faktycznych i odniesienie się do całości zebranego materiału dowodowego pozwoli na prawidłowe ustalenie, czy w sprawie doszło do uchybienia terminowi do wniesienia odwołania.

Mając na względzie powyższe na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.) orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy rzeczą organu będzie wydanie rozstrzygnięcia po wyeliminowaniu wskazanych w niniejszym wyroku uchybień. W szczególności organ winien ustalić jaki jest charakter pobytu skarżącego w ośrodku przy ul. [...], w jakim charakterze funkcjonuje w tej placówce A. M. i czy doręczenie korespondencji kierowanej do skarżącego A. M. miało charakter skutecznego doręczenia w rozumieniu przepisów K.p.a. Organ winien nadto ocenić czy, a jeśli tak to jaki skutek procesowy mają uchybienia w wypełnieniu zwrotnego potwierdzenia doręczenia stronie decyzji organu I instancji. Poczynione ustalenia organ winien wyartykułować w uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia.

O wykonalności zaskarżonego aktu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 152 P.p.s.a.

Na podstawie § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c w zw. z § 19 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny przyznał reprezentującemu skarżącego adwokatowi, kwotę [...] zł (w tym [...] tytułem podatku od towarów i usług) z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.