III SA/Łd 938/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r., nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t Dz. U. z 2013 r., poz. 267) oraz art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 10 ust. 2 pkt 4, ust. 7 pkt 2, art. 33 ust. 1 i 2, art. 71 ust. 1 pkt 2 lit. a, art. 75 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 674 ze zm.), Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] r. nr [...] o przyznaniu R. D. statusu osoby bezrobotnej od dnia 6 czerwca 2013 r. oraz o odmowie przyznania prawa do zasiłku od dnia 6 czerwca 2013 r.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny i prawny:

W dniu 6 czerwca 2013 r. R. D. zgłosił się do Powiatowego Urzędu Pracy w Ł. w celu ponownej rejestracji. W trakcie rejestracji zainteresowany przekazał pracownikowi Powiatowego Urzędu Pracy w Ł. wymagane dane, które były niezbędne do założenia elektronicznej karty rejestracyjnej, a ponadto pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań złożył oświadczenie potwierdzające, że podane przez niego dane są zgodne ze stanem faktycznym (kopia elektronicznej karty rejestracyjnej bezrobotnego z dnia 6 czerwca 2013 r., oświadczenie niezbędne do ustalenia statusu bezrobotnego z dnia 6 czerwca 2013 r.). Z treści dokumentacji okazanej przez R. D. podczas rejestracji mającej miejsce w dniu 6 czerwca 2013 r. wynikało, że zainteresowany ostatnio był zatrudniony od dnia 25.03.2013 roku do dnia 18.05.2013 roku w firmie "A" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., ul. [...] 1-3 (NIP [...]), w pełnym wymiarze czasu pracy. Z treści świadectwa pracy wystawionego przez firmę "A" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. wynikało, że rozwiązanie stosunku pracy z R. D. nastąpiło za wypowiedzeniem przez pracodawcę (kserokopia świadectwa pracy z dnia 20 maja 2013 r.). Ponadto z treści dokumentacji wynikało, że zainteresowany był zatrudniony od dnia 1 sierpnia 2011 r. do dnia 24 marca 2013 r. w firmie "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., ul. [...] 1-3 (NIP [...]); stosunek pracy rozwiązany został na mocy porozumienia stron - art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy (kserokopia świadectwa pracy z dnia 25 marca 2013 r.).

W dniu 6 czerwca 2013 r. strona złożyła oświadczenie w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ł., w którym wyjaśniła, że rozwiązanie umowy o pracę z firmą "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. z dniem 24 marca 2013 r. na mocy porozumienia stron nie miało związku z upadłością, likwidacją zakładu, zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy, albo ze zmianą miejsca zamieszkania.

W dniu [...] r. została wydana decyzja Prezydenta Miasta Ł. nr [...], o przyznaniu R. D. statusu osoby bezrobotnej od dnia 6 czerwca 2013 r. oraz o odmowie przyznania prawa do zasiłku od dnia 6 czerwca 2013 r. Z treści uzasadnienia tej decyzji wynika, że z uwagi na to, iż w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w powiatowym urzędzie pracy R. D. rozwiązał stosunek pracy na mocy porozumienia stron, prawo do zasiłku będzie mu przysługiwało po okresie 90 dni od dnia zarejestrowania się.

Od powyższej decyzji R. D. złożył odwołanie. Strona wskazała, że w 2011 r. został wyłączony z ewidencji bezrobotnych w związku z podjęciem zatrudnienia w firmie "B" Sp. z o.o.; po przepracowaniu okresu próbnego podpisał kolejną umowę w dniu 28 października 2011 r. - na okres 5 lat. Zainteresowany wyjaśnił, że w dniu 13 lutego 2013 r. otrzymał orzeczenie o niepełnosprawności i wówczas właściciel firmy "B" Sp. z o.o. postanowił rozwiązać z nim umowę o pracę za porozumieniem stron z dniem 24 marca 2013 r., a zatrudnił go od dnia 25 marca 2013 roku w innej firmie, której również jest właścicielem, tj. w firmie "A" Sp. z o.o. Ponadto wyjaśnił, że choć formalnie zmienił mu się pracodawca, to faktycznie wykonywał tą samą pracę, pracował w tym samym miejscu i nawet umowy podpisywała z nim ta sama osoba. Zainteresowany wyjaśnił, że 30 kwietnia 2013 r. wręczono mu wypowiedzenie umowy o pracę i w związku z tym stosunek pracy rozwiązany został z dniem 18 maja 2013 r. Odwołujący podniósł, iż sądził, że skoro przepracował niemal dwa lata w tym samym miejscu, to powinien uzyskać prawo do zasiłku. Skarżący wniósł o przyznanie mu prawa do zasiłku po upływie siedmiu dni od dnia rejestracji. R. D. dodał, że znajduje się w trudnej sytuacji, gdyż jego żona nie pracuje i nie ma uprawnień do urlopu macierzyńskiego na syna, który urodził się 6 lutego 2013 r. Podał też, że zasiłek dla bezrobotnych pozwoliłby mu na zaspokojenie podstawowych potrzeb.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia organ II instancji wyjaśnił, że w myśl przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, rejestracja w powiatowym urzędzie pracy stanowi element definicji bezrobotnego i wobec powyższego musi być uznana za jeden z konstytutywnych warunków uznania za osobę bezrobotną oraz powstania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. O ukształtowaniu się sytuacji prawnej do korzystania ze świadczeń przysługujących bezrobotnym można mówić dopiero wtedy, gdy zostaną spełnione wszystkie przewidziane prawem wymagania w tym zakresie.

Organ powołując się na treść przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wskazał, że R. D. zgłosił się do Powiatowego Urzędu Pracy w Ł. w celu rejestracji w dniu 6 czerwca 2013 r.; przekazał pracownikowi Powiatowego Urzędu Pracy w Ł. wymagane dane, które były niezbędne do założenia elektronicznej karty rejestracyjnej; pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań złożył oświadczenie potwierdzające, iż podane przez niego dane są zgodne ze stanem faktycznym. Zainteresowany przedłożył również do wglądu dokumenty niezbędne do dokonania rejestracji w charakterze osoby bezrobotnej. Zważywszy na powyższe okoliczności uzasadnione było przyznanie skarżącemu statusu osoby bezrobotnej od dnia 6 czerwca 2013 r.

Ponadto organ stwierdził, że R. D. spełnia przesłanki do nabycia prawa do zasiłku, o których mowa w art. 71 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, gdyż w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania (czyli w okresie od 5.12.2011 r. do 5.06.2013 r.) przez okres co najmniej 365 dni był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w firmie "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., ul. [...] 1-3 oraz w firmie "A" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., ul. [...] 1-3. Do okresu, od którego zależy nabycie prawa do zasiłku zaliczyć można skarżącemu okres zatrudnienia w firmie "B" Sp. z o.o. - od dnia 5.12.2011 r. do dnia 24.03.2013 r., wynoszący 446 dni i okres zatrudnienia w firmie "A" Sp. z o.o. - od dnia 25.03.2013 r. do dnia 18.05.2013 r., wynoszący 55 dni. Łączny okres zaliczany w przypadku skarżącego wynosi 501 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania.

Organ wskazał, że w przypadku R. D. w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem się w powiatowym urzędzie pracy mamy do czynienia z rozwiązaniem stosunku pracy na mocy porozumienia stron. Z akt sprawy wynika bowiem, że zainteresowany był zatrudniony do dnia 24 marca 2013 r. w firmie "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., ul. [...] 1-3 ([...]), a stosunek pracy rozwiązany został z tym pracodawcą na mocy porozumienia stron.

Z treści oświadczenia R. D. z dnia 6 czerwca 2013 r. wynika, że rozwiązanie stosunku pracy z firmą "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. z dniem 24 marca 2013 r. na mocy porozumienia stron nie miało związku z upadłością, likwidacją zakładu, zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy, albo ze zmianą miejsca zamieszkania. Z akt sprawy wynika również, że R. D. nie rozwiązał umowy o pracę w trybie art. 55 § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Organ stwierdził, że zważywszy na powyższe okoliczności zainteresowany może nabyć prawo do zasiłku dopiero po 90 dniach od dnia zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy, stosownie do art. 75 ust. 2 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Tym samym strona nie może nabyć prawa do zasiłku ani od dnia 6 czerwca 2013 r., ani po upływie siedmiu dni od dnia zarejestrowania.

Zdaniem organu odwoławczego argumentacja strony podniesiona w odwołaniu nie może mieć wpływu na uprawnienia do zasiłku dla bezrobotnych. Odwołujący choć wykonywał pracę pod tym samym adresem (tj. [...], ul. [...] 1-3) od dnia 1 sierpnia 2011 r. do dnia 24 marca 2013 r. i od dnia 25 marca 2013 r. do dnia 18 maja 2013 r., to wykonywał ją dla dwóch różnych pracodawców, choć fizycznie ta sama osoba zawierała z nim obydwie umowy o pracę. J. K. jest bowiem Prezesem Zarządu firmy "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w której zainteresowany był zatrudniony do dnia 24 marca 2013 r., a ponadto jest Prezesem Zarządu firmy "A" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł., w której zainteresowany był zatrudniony do dnia 18 maja 2013 r. Są to dwie różne firmy, o czym świadczą dwa różne numery NIP wskazane na świadectwie pracy wystawionym dla skarżącego przez firmę "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. oraz przez firmę "A" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.

Wojewoda [...] wskazał, że porozumienie stron należy do takich sposobów rozwiązania stosunku pracy, przy którym obie strony, tj. pracodawca i pracownik wyrażają zgodę na rozwiązanie stosunku pracy z określonym dniem. Nie ma tu znaczenia, która ze stron zainicjowała rozwiązanie stosunku pracy. W odniesieniu do uprawnień do zasiłku dla bezrobotnych, w przypadku rozwiązania stosunku pracy na mocy porozumienia stron (które miało miejsce w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem się w powiatowym urzędzie pracy), znaczenie ma jedynie, czy porozumienie stron nastąpiło z powodu upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy, ewentualnie czy nastąpiło z powodu zmiany miejsca. Ustawodawca przewidział również, że wyjątek stanowi rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika w trybie art. 55 § l1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. R. D., zgodnie z obowiązującym prawem, nie był obowiązany do wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z dniem 24 marca 2013 r. w firmie "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na mocy porozumienia stron. Gdyby takiej zgody nie wyraził, wówczas ten pracodawca chcąc rozwiązać z nim umowę o pracę byłby zmuszony do wypowiedzenia mu umowy o pracę. W przypadku wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę nie ma konsekwencji dla bezrobotnego w postaci karencji dotyczącej możliwości uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Taka karencja występuje natomiast w sytuacji rozwiązania stosunku pracy, w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem, na mocy porozumienia stron. Ustawodawca przewidział, że karencja taka nie występuje jedynie wówczas, gdy porozumienie stron nastąpiło z powodu upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy, ewentualnie gdy porozumienie stron nastąpiło z powodu zmiany miejsca zamieszkania. Ponadto karencji nie przewidziano w sytuacji, gdy pracownik rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 55 § l1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

R. D. w dniu rejestracji oświadczył, że rozwiązanie umowy o pracę z firmą "B" Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. z dniem 24 marca 2013 r. na mocy porozumienia stron nie miało związku z upadłością, likwidacją zakładu, zmniejszeniem zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy, albo ze zmianą miejsca zamieszkania. R. D. nie dotyczy rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 55 § ll ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Wobec powyższego strona może nabyć prawo do zasiłku dla bezrobotnych dopiero po upływie 90 dni od dnia zarejestrowania się w Powiatowym Urzędzie Pracy w Ł.

Wojewoda [...] wskazał też, że na uprawnienia strony do zasiłku dla bezrobotnych nie ma wpływu również jego sytuacja zdrowotna, rodzinna i materialna. Te okoliczności mogłyby mieć natomiast znaczenie, gdyby zainteresowany zwrócił się o pomoc finansową lub/i rzeczową do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ośrodka pomocy społecznej.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skarżący zaskarżył decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r. o przyznaniu statusu osoby bezrobotnej oraz o odmowie przyznania zasiłku od dnia 6 czerwca 2013 r. Skarżący wniósł o przyznanie zasiłku od dnia 6 czerwca 2013 r.

Zdaniem skarżącego warunkiem przyznania zasiłku jest przepracowanie w ciągu ostatnich 18 miesięcy do dnia zarejestrowania w urzędzie pracy, co najmniej 365 dni na umowę o pracę z minimalnym wynagrodzeniem i on spełnia powyższe wymagania. Skarżący podał, że został zatrudniony w firmie "B" sp. z o.o. 1 sierpnia 2011 r. i był usilnie namawiany, aby ponownie starał się o przyznanie statusu osoby niepełnosprawnej. W dniu 13 lutego 2013 r. został mu przyznany tenże status. Pracodawca skarżącego postanowił więc skorzystać z tego faktu dostając ulgi z PFRON. Prezes J. K. wyjaśnił skarżącemu, że nie mógł jednak tego zrobić, kiedy skarżący był pracownikiem firmy "B", dlatego też postanowił przenieść go do spółki matki – "A" Sp. z o.o., ponieważ w tej firmie był utworzony fundusz dla osób niepełnosprawnych. Zaoferował rozwiązanie umowy za porozumieniem stron i podpisania nowej umowy z podwyżką w wysokości 100 zł następnego dnia 25 marca 2013 r. Skarżący podniósł, że jego praca nie zmieniła się - zajmował to samo stanowisko i wykonywał dokładnie tę samą pracę, dokładnie w tym samym miejscu. Zapewniano go, że będą mu przysługiwały te same prawa i przywileje pracownicze. Zdaniem skarżącego, dyrektor "B" Spółki z o.o. A. W. już zapewne wtedy miała w planie zwolnienie go, co zrobiła nieco ponad miesiąc później - wręczając 30 kwietnia 2013 r. wypowiedzenie umowy. Z powodu powyższego został pozbawiony prawa do zasiłku. Zdaniem skarżącego pracodawca powinien przenieść go na podstawie art. 231 Kodeksu pracy - wtedy zachowałby prawo do zasiłku. Podał, że zastosowano wobec niego mniej korzystną formę zmiany pracodawcy tylko i wyłącznie ze względu na antypatię dyrektora A. W., jak również fakt dodatkowych profitów, jakie firma miała uzyskać dzięki uzyskaniu przez niego stopnia niepełnosprawności.

Ponadto skarżący wyjaśnił, że ważną częścią jego pracy była aktualizacja oferty sklepu internetowego polegającej na zamieszczaniu nowych produktów z hurtowni. Zwolnienie wręczono mu w momencie, gdy wprowadzono informatyczny system integracji sklepu internetowego z hurtownią, który działał na tej zasadzie, że oferta sklepu internetowego automatycznie poszerzała się o produkty, które pokazywały się w ofercie hurtowni. Gdy już ten system zaczął działać zostałem wymieniony na nowego pracownika, którego nie trzeba było uczyć żmudnej i czasochłonnej aktualizacji oferty. Ten system był wprowadzony ze sporym opóźnieniem, dlatego jest bardzo prawdopodobne, że gdyby system działał wcześniej, to również wcześniej zostałby zwolniony.

Zdaniem skarżącego spełnia wymogi do przyznania zasiłku, ponieważ

przepracowałem w ostatnich 18 miesiącach 365 dni otrzymując co najmniej minimalne wynagrodzenie. Podpisywał umowy z jedną osobą, która jest prezesem dwóch spółek. Czuję się oszukany i wnosi o przyznanie zasiłku od 6 czerwca 2013 roku.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wnosił o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 tej ustawy).

Stosowne do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2102.270) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

Z wymienionych przepisów wynika, że sąd ocenia, czy orzeczenie organu jest zgodne z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Analiza w tym zakresie dokonywana jest według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej decyzji (postanowienia).

Stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody [...] z dnia [...] r. utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia[...] r. o przyznaniu R. D. statusu osoby bezrobotnej od dnia 6 czerwca 2013 r. oraz o odmowie przyznania prawa do zasiłku od dnia 6 czerwca 2013 r.

Przeprowadzona przez Sąd w niniejszej sprawie kontrola aktu administracyjnego we wskazanym wyżej aspekcie wykazała, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem prawa w stopniu obligującym do ich wyeliminowania z obrotu prawnego.

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowiły w niniejszej sprawie przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. nr 69, poz. 415 ze zm.).

W sprawie poza sporem pozostaje, że skarżący z momentem zarejestrowania się w Powiatowym Urzędzie Pracy spełnił przesłanki do otrzymania statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku. Sporna jest natomiast kwestia od kiedy skarżącemu przysługuje zasiłek z tytułu bezrobocia.

Z art. 71 ust. 1 pkt 1 i 2 lit. a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wynika, że prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy, z zastrzeżeniem art. 75, jeżeli: nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, propozycji stażu, przygotowania zawodowego dorosłych, szkolenia, prac interwencyjnych lub robót publicznych oraz w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, łącznie przez okres co najmniej 365 dni był zatrudniony i osiągał wynagrodzenie w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem art. 104a-105; w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni. Ponadto do 365 dni, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zalicza się również okresy: pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby, o której mowa w pkt 1, renty szkoleniowej oraz przypadające po ustaniu zatrudnienia, wykonywania innej pracy zarobkowej albo zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej działalności okresy pobierania zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego lub świadczenia rehabilitacyjnego, jeżeli podstawę wymiaru tych zasiłków i świadczenia, z uwzględnieniem kwoty składek na ubezpieczenia społeczne, stanowiła kwota wynosząca co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę (art. 71 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Nie ulega wątpliwości, że organ odwoławczy prawidłowo przyjął, że w okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację, tj. w okresie od 5 grudnia 2011 r. do 5 czerwca 2013 r. skarżący przez okres co najmniej 365 dni był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, łączny okres zaliczany wynosi 501 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania. Skarżący spełnia więc przesłanki do nabycia prawa do zasiłku dla bezrobotnych, o których mowa w art. 71 ustawy.

Jednakże ustawodawca w art. 75 ust. 2 pkt 2 ustawy wskazał, że bezrobotnemu, spełniającemu warunki określone w art. 71, zasiłek przysługuje: po okresie 90 dni od dnia zarejestrowania się w powiatowym urzędzie pracy - w przypadku wymienionym w ust. 1 pkt 2 art. 75 ustawy. Przepis ten stanowi z kolei, że prawo do zasiłku nie przysługuje bezrobotnemu, który w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w powiatowym urzędzie pracy rozwiązał stosunek pracy lub stosunek służbowy za wypowiedzeniem albo na mocy porozumienia stron, chyba że porozumienie stron nastąpiło z powodu upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy albo rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego za wypowiedzeniem lub na mocy porozumienia stron nastąpiło z powodu zmiany miejsca zamieszkania lub pracownik rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 55 § 1¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Nie ulega wątpliwości, że skarżący został uznany decyzją organu I instancji z dnia[...] r., z dniem 6 czerwca 2013 r. za osobę bezrobotną. W decyzji tej także ustalono, że skarżący w okresie 6 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji (24 marca 2013 r.) rozwiązał stosunek pracy za porozumieniem stron na podstawie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy (świadectwo pracy z 25 marca 2013 r. k- 76 akt administracyjnych), a zatem nie przysługuje mu prawo do zasiłku

Zdaniem Sądu, przepis art. 75 ust. 1 ustawy, w pkt 1-7, wymienia enumeratywnie przesłanki, których wystąpienie pozbawia bezrobotnego prawa do zasiłku. W świetle powyższych uregulowań należy jednak zauważyć, że z woli prawodawcy nie każde rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w powiatowym urzędzie pracy, daje podstawę do odmowy przyznania zasiłku wypłacanego wedle reguły określonej w art. 71 ust. 1 ustawy (za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się). Przepis ten odsyła m.in. do cyt. wyżej art. 75 ust. 1 pkt 2 ustawy, co nakłada na organy obowiązek zbadania nie tylko trybu rozwiązania stosunku pracy, ale również przyczyn z jakich do niego doszło.

W niniejszej sprawie - jak wynika z bardzo lakonicznego uzasadnienia decyzji z dnia [...] r. - organ pierwszej instancji oparł się wyłącznie na treści przedłożonego przez stronę świadectwa pracy i nie przeprowadził, wbrew wskazanej powinności, postępowania wyjaśniającego w powyższym zakresie. Również organ odwoławczy rozważył przypadek skarżącego wyłącznie na podstawie załączonego świadectwa pracy z dnia 25 marca 2013 r., z którego wynika że stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron.

Zauważyć tymczasem należy, że sankcja pozbawienia prawa do zasiłku ma miejsce wtedy, gdy osoba zarejestrowana w charakterze bezrobotnego wcześniej sama wypowiedziała stosunek pracy lub stosunek służbowy albo zawarła porozumienie rozwiązujące (a więc albo dobrowolnie przyjęła ofertę złożoną w tej mierze przez pracodawcę, albo sama wystąpiła z taką ofertą). Dostrzega się jednak, że okoliczności dokonania tych czynności prawnych nie zawsze muszą świadczyć o braku woli kontynuowania konkretnego stosunku pracy (stosunku służbowego). W efekcie omawiana tu sankcja utraty prawa do zasiłku jest w kilku przypadkach wyłączana. Tak jest przede wszystkim wówczas, gdy porozumienie stron nastąpiło z powodu upadłości, likwidacji pracodawcy lub zmniejszenia zatrudnienia z przyczyn dotyczących zakładu pracy (patrz: Zbigniew Góral, Komentarz do art. 75 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, opublikowano LEX 2011).

W ocenie Sądu, omawiana sankcja jest wyłączona również w sytuacji, gdy rozwiązanie stosunku pracy na mocy porozumienia stron nie było wynikiem braku woli kontynuowania przez pracownika stosunku pracy (stosunku służbowego). W sytuacji, gdy pracownik rozwiązał stosunek pracy za porozumieniem stron, przyjmując ofertę złożoną w tej mierze przez pracodawcę, a następnie podjął zatrudnienie u tego samego lub innego pracodawcy i ten zwolnił go za wypowiedzeniem, z przyczyn "ekonomicznych", to po zarejestrowaniu się w charakterze bezrobotnego nie powinno okazać się, że w okresie karencyjnym nie będzie przysługiwał mu zasiłek, o ile tylko wcześniejsze porozumienie zostało zawarte w ciągu 6 miesięcy przed zarejestrowaniem. Zauważyć bowiem należy, co podkreśla autor Komentarza do art. 75 ustawy, że "W innych unormowaniach rozwiązanie stosunku pracy przez pracodawcę z przyczyn niedotyczących pracownika jest zwykle traktowane jako okoliczność, która preferuje tracącą miejsce pracy osobę, niezależnie od tego, jak kończyły się poprzednie okresy zatrudnienia".

Stwierdzić więc należy, że racjonalny ustawodawca uzależnił przyznanie zasiłku dla bezrobotnych, a w zasadzie okresu, od którego to świadczenie będzie przysługiwało, od przyczyny i trybu rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy. Prawodawca rozróżnia w tym wypadku dwie sytuacje, które rodzą odmienne dla bezrobotnego skutki prawne. Pierwsza z nich wiąże się z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, co z oczywistych względów powoduje, iż pracownik nie ma wpływu na kształtowanie własnego zatrudnienia i wówczas prawo do zasiłku przysługuje bezrobotnemu za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy – art. 71 ust. 1 powołanej ustawy. Druga zaś jest związana z rozwiązaniem stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracownika, gdy inicjatywa rozwiązania umowy o pracę należy do pracownika i to on kształtuje przebieg dotychczasowego zatrudnienia. W tym drugim przypadku ustawodawca przewiduje przyznanie zasiłku dla bezrobotnych po upływie okresu 90 dni od dnia zarejestrowania w charakterze bezrobotnego.

W konsekwencji stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie zbadano i nie oceniono, czy po stronie skarżącego była wola kontynuowania konkretnego stosunku pracy. Poczynienie ustaleń w tym zakresie wydaje się jak najbardziej konieczne, bowiem skarżący w odwołaniu wyraźnie odwoływał się do przyczyn dotyczących rozwiązania stosunku pracy i akcentował, że rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienie stron związane było z uzyskaniem przez skarżącego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i możliwościami skorzystania przez pracodawcę z opłacania niższych składek. Ponadto rozwiązanie stosunku pracy nie spowodowało jego ustania, zachowana została ciągłość, zajmował to samo stanowisko, miał te same obowiązki i pracował w tym samym miejscu.

Zdaniem Sądu, wobec powyższego wydanie decyzji bez dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co do okoliczności istotnych z punktu widzenia czy rozwiązanie stosunku pracy przez skarżącego na mocy porozumienia stron było brakiem woli kontynuowania stosunku pracy, uznać należy za naruszające przepisy art. 7 i art. 77 K.p.a. Stosownie do tych regulacji prawnych, organ administracji publicznej zobowiązany jest podjąć wszelkie kroki niezbędne do dokładanego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Organ, wykorzystując dozwolone przepisami środki dowodowe, winien zebrać cały materiał dowodowy pozwalający na dokonanie stosownych ustaleń i wydanie rozstrzygnięcia w sprawie.

Ponadto jednozdaniowe uzasadnienie decyzji organu I instancji nie spełnia wymogów określonych w art. 107 § 3 K.p.a. Tak sporządzone uzasadnienie uniemożliwia stronie poznanie motywów decyzji i w miarę możliwości zaakceptowanie zasadności przesłanek faktycznych i prawnych, którymi kierował się organ przy załatwianiu sprawy. Uzasadnienie decyzji organu odwoławczego, choć obszerne i odnoszące się do obowiązującego stanu prawnego, jak i do zgromadzonego materiału dowodowego, nie przedstawia jednak rozumowania organu w kwestii przyczyn z jakich doszło do rozwiązania stosunku pracy i czy jego skutkiem było dobrowolne bezrobocie spowodowane przez skarżącego.

Ustalenia co do istnienia lub nieistnienia tych okoliczności organ dokonuje w postępowaniu wyjaśniającym w ramach przeprowadzanych dowodów, przede wszystkim dowodów z dokumentów, przy czym prowadząc to postępowanie organ obowiązany jest przestrzegać ogólnych zasad postępowania administracyjnego, w tym naczelnej zasady postępowania - zasady prawdy obiektywnej z uregulowaną wraz z nią (art. 7 k.p.a.) zasadą uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli oraz zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa oraz ich kultury prawnej (art. 8 k.p.a.), a także zasady informowania stron (art. 9 k.p.a.).

Podkreślić przy tym trzeba, że naruszenie powołanych przepisów postępowania nastąpiło w konsekwencji naruszenia prawa materialnego, tj. przytoczonego wyżej art. 75 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, poprzez przyjęcie, że jedynie wiążąca jest treść świadectwa pracy, bez względu na motywy, dla których jako formę rozwiązania stosunku pracy przyjęto porozumienie stron. Organ powinien działać zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 75 § 1 k.p.a., a więc jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Treść art. 75 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienie i instytucjach rynku pracy nakłada na organ obowiązek przeprowadzenia postępowania dowodowego w kierunku ustalenia, czy porozumienie stron doprowadziło do dobrowolnego bezrobocia, spowodowanego przez zainteresowanego.

W ocenie Sądu, istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest także to, czego organ w ogóle nie ocenił, że z umowy o pracę zawartej w dniu 28 października 2011 r. na czas określony, a następnie rozwiązanej na mocy porozumienia stron wynika, że została zawarta do 31 października 2016 r. Taka sama data końcowa została wskazana w nowej umowie o pracę zawartej w dniu 25 marca 2013 r. W nawiązaniu do powyższego stwierdzić więc należy, że skarżący zawarł nowa umowę terminową, która chroniła jego interesy jako pracownika, gdyż stosunek pracy na jej podstawie nawiązany ulegał rozwiązaniu z upływem takiego samego terminu jak na podstawie umowy o pracę rozwiązanej na mocy porozumienia stron.

W tym stanie rzeczy należało zaskarżoną decyzję jak i decyzję organu pierwszej instancji uznać za wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego jak i przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na jego wynik. Z tego względu Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.

Rozpoznając sprawę ponownie organ oceni przyczyny, z powodu których nastąpiło porozumienie stron co do rozwiązania stosunku pracy i wyda decyzję z uwzględnieniem treści art. 75 ust.1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mając na uwadze, że ustawodawca wprowadził sankcję pozbawienia prawa do zasiłku osobę, która w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w powiatowym urzędzie pracy wykazała brak woli kontynuowania stosunku pracy.

Z tych wszystkich względów, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 135 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym orzekł jak sentencji.

k.p.