III SA/Łd 860/13

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. poinformowała Starostę [...], że w dniu [...] upłynął termin 3 miesięcznego dozorowania przez spółkę pojazdu marki Fiat 126p nr rej. [...] usuniętego z drogi publicznej w dniu [...] na zlecenie Komendy Powiatowej Policji w [...] w trybie art. 130a ustawy – Prawo o ruchu drogowym i umieszczonego na parkingu depozytowym spółki. Ponadto spółka wniosła o wystąpienie przez Starostę [...] do właściwego sądu rejonowego z wnioskiem o orzeczenie przepadku ww. pojazdu oraz o wydanie decyzji zasądzającej na rzecz "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w [...] kosztów z tytułu wykonywanych czynności na podstawie umowy zawartej ze Starostą.

Pismem z dnia [...], znak; [...] Starosta [...] wystąpił do "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w [...] o określenie kosztów przechowywania 16 pojazdów usuniętych z drogi, ze wskazaniem opłaty za usunięcie pojazdu i przechowywanie od dnia usunięcia pojazdu z drogi do dnia jego odbioru.

W odpowiedzi na powyższe pismo, w piśmie z dnia [...] spółka przedstawiła informacje dotyczące kosztów w związku z usunięciem i przechowywaniem wskazanych pojazdów.

Pismem z dnia [...], znak [...] Starosta [...] poinformował spółkę, że w związku z otrzymaniem faktur VAT z dnia [...] za parkowanie i holowanie 16 pojazdów o wskazanych numerach rejestracyjnych odsyła faktury, gdyż brak jest podstaw do obciążenia Starostwa Powiatowego w [...] wskazanymi w fakturach kosztami.

W odpowiedzi na powyższe pismo, spółka w załączeniu do pisma z dnia [...] odesłała organowi oryginały wskazanych faktur.

W załączeniu do pisma z dnia [...], znak [...] Starosta [...] ponownie odesłał spółce faktury VAT z dnia [...] za holowanie i parkowanie pojazdów.

Pismem z dnia [...], znak: [...] Starostwo Powiatowe w [...] zwróciło Spółce "A" fakturę VAT nr [...] z dnia [...] dotyczącą pojazdu marki Fiat 126p nr rej. [...] wskazując, że brak jest podstaw do obciążenia Starostwa Powiatowego w [...] wskazanymi kosztami.

Natomiast pismem z dnia [...] spółka wystąpiła do Starosty [...] o wskazanie, czy stanowiska Starosty [...] zajęte w pismach w znak: [...],[...] i [...] są decyzjami o odmowie przyznania spółce należnych opłat za wykonywanie zleconych czynności z zakresu administracji publicznej. Jednocześnie strona wniosła o pouczenie jej o sposobie i trybie wniesienia środka zaskarżenia.

W odpowiedzi na powyższe pismo, Starosta [...] w piśmie z dnia [...], znak [...] wskazał, że podane przez spółkę pisma nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.

Pismem z dnia [...] zatytułowanym "zażalenie" spółka wniosła zażalenie, uznając pismo Starosty [...] z dnia [...] znak [...] za postanowienie wydane w przedmiocie odmowy przyznania i wypłaty na rzecz spółki należnego świadczenia z tytułu wykonanego zadania z zakresu administracji publicznej. W uzasadnieniu strona wskazała, że po wykonaniu przez spółkę zleconego jej zadania z zakresu administracji publicznej, działającej w imieniu Skarbu Państwa, organ administracji publicznej poprzez swoje zaniechanie unika wszczęcia postępowania administracyjnego, pomimo zgłoszonego przez spółkę żądania w zakresie przyznania i wypłacenia należnego świadczenia. Strona podniosła, że pojazdy zostały usunięte z drogi publicznej na zlecenie Policji i umieszczone na parkingu wyznaczonym przez Starostę w trybie i na zasadach określonych przepisami ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Świadczy to w ocenie spółki o lekceważącym traktowaniu podmiotu prywatnego, któremu organy administracji publicznej zlecają wykonanie zadania z zakresu administracji publicznej, za które następnie nie chcą dokonać zapłaty. Wniesienie środka zaskarżenia stało się zatem konieczne wobec dowolności działania organu administracji jaka zaistniała w niniejszej sprawie.

Postanowieniem z dnia [...], nr [...], wydanym na podstawie art. 144 oraz art. 141 § 1 k.p.a., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] stwierdziło niedopuszczalność zażalenia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ administracji podkreślił, że zgodnie z treścią art. 141 § 1 k.p.a. na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Stosownie zaś do treści art. 123 k.p.a. w toku postępowania organ administracji publicznej wydaje postanowienia. Postanowienia dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, lecz nie rozstrzygają o istocie sprawy, chyba że przepisy kodeksu stanowią inaczej. Użyty w cytowanym przepisie zwrot "w toku postępowania" odnosi się do postępowania administracyjnego wszczętego zgodnie z treścią art. 61 § 1 k.p.a., tj. z urzędu lub na żądanie strony. W rozpoznawanej sprawie Starosta [...] nie prowadzi postępowania administracyjnego, którego stroną byłoby "A" Spółka z o.o. w Z. Zgłoszone natomiast przez spółkę żądania finansowe mają charakter cywilnoprawny, a ewentualne roszczenia z ich tytułu mogą być dochodzone w drodze postępowania cywilnego. Zaskarżone przez spółkę pismo Starosty [...] z dnia [...], znak: [...] nie jest postanowieniem w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, co w konsekwencji oznacza, że nie służy na nie zażalenie. Wobec braku przedmiotu zaskarżenia, wniesione przez spółkę zażalenie jest niedopuszczalne z przyczyn przedmiotowych.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi pełnomocnik spółki zaskarżając postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] w całości, zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, tj.

1) art. 134 w zw. z art. 144 i art. 141 § 1 w zw. z art. 6 i art. 7 k.p.a. poprzez niesłuszne przyjęcie przez organ II instancji, iż w przedmiotowej sprawie niedopuszczalne było złożenie przez spółkę zażalenia na rozstrzygnięcie Starosty [...] i nieuwzględnienie słusznego interesu strony oraz zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa,

2) art. 124 § 1 i 2 w zw. z art. 107 k.p.a. poprzez niesłuszne przyjęcie przez organ II instancji, że pismo Starosty [...] z dnia [...] nie nosi cech postanowienia w myśl przepisów k.p.a., w sytuacji w której postanowienie zostało wydane po wszczęciu postępowania administracyjnego zgodnie z treścią art. 61 § 3 k.p.a. i merytorycznie odnosiło się do wniosku strony,

3) art. 124 § 1 i 2 w zw. z art. 107 k.p.a. poprzez brak uzasadnienia faktycznego zaskarżonego postanowienia.

Pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi II instancji. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik podkreślił, iż wbrew twierdzeniom organu administracji w niniejszej sprawie postępowanie administracyjne zostało wszczęte zgodnie z dyspozycją art. 61 § 1 i 3 k.p.a. Spółka złożyła wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego, a okoliczność prowadzenia pomiędzy spółką a Starostą [...] korespondencji świadczy, zdaniem pełnomocnika, że postępowanie administracyjne zostało wszczęte.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], podtrzymując stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, wniosło o jej oddalenie.

W dniu [...] do akt sprawy wpłynęło pismo procesowe Starosty [...], w którym organ administracji poinformował, że w przedmiotowej sprawie nie został złożony formalny wniosek o przyznanie i wypłacenie na rzecz Spółki "A" kosztów związanych z przechowywaniem usuniętych z drogi pojazdów. W dniu [...] do organu wpłynęło pismo spółki z dnia [...] informujące, że w dniu [...],. upłynął termin 3 - miesięcy dozorowania na parkingu strzeżonym spółki pojazdu marki Fiat 126p o nr rej. [...], który został usunięty z drogi w dniu [...] w trybie art. 130a ustawy – Prawo o ruchu drogowym. W związku z powyższym pismem zostały podjęte czynności zgodnie z art. 130a ust. 10 a cyt. ustawy zmierzające do przejęcia pojazdu na rzecz Powiatu [...]. Po orzeczeniu przepadku przedmiotowego pojazdu zostało skierowane do spółki pismo z dnia [...] celem określenia kosztów przechowywania wskazanych w nim pojazdów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. 2012r., poz. 270 ze zm.) - dalej - p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną, postanowienie lub inny akt z zakresu administracji publicznej wyłącznie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu.

Ponadto, co należy podkreślić, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Badając legalność zaskarżonego postanowienia Sąd nie stwierdził naruszenia przez organ administracji przepisów prawa materialnego, bądź procesowego w stopniu uzasadniającym jego uchylenie.

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...], którym stwierdzono niedopuszczalność zażalenia na pismo Naczelnika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...] z dnia [...]. Z kolei pismem z dnia [...], skierowanym do "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z., Naczelnik Wydziału Komunikacji zwrócił spółce fakturę VAT nr [...] z dnia [...] dotyczącą pojazdu marki Fiat 126p nr rej. [...] wskazując, że brak jest podstaw do obciążenia Starostwa Powiatowego w [...] wskazanymi kosztami.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] stanowił art. 134 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013r., poz. 267) - dalej k.p.a. Zgodnie z tym przepisem organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.

Organ odwoławczy przed przystąpieniem do oceny żądań i zarzutów zawartych w odwołaniu (zażaleniu) jest zobowiązany do dokonania tzw. wstępnej kontroli wniesionego środka zaskarżenia. Kontrola ta polega na sprawdzeniu, czy odwołanie (zażalenie) jest dopuszczalne i czy zostało wniesione w terminie. W postępowaniu wstępnym organ odwoławczy bada, czy czynność organu administracji publicznej, od której zostało wniesione odwołanie (zażalenie) jest decyzją administracyjną (postanowieniem). Kryterium kwalifikującym akt organu administracji publicznej do kategorii decyzji administracyjnych (postanowień) jest władcze i jednostronne rozstrzygnięcie o prawach lub obowiązkach indywidualnych jednostki, posiadające minimum elementów przewidzianych przez przepisy prawa procesowego, wystarczające do tego, ażeby zaliczyć akt do decyzji (postanowień) istniejących w obrocie prawnym.

Niedopuszczalność odwołania (zażalenia) może wynikać z przyczyn o charakterze przedmiotowym, jak również podmiotowym. Niedopuszczalność odwołania z przyczyn przedmiotowych obejmuje przypadki braku przedmiotu zaskarżenia oraz przypadki wyłączenia przez przepisy prawne możliwości zaskarżenia decyzji (postanowienia) w toku instancji. Niedopuszczalność odwołania (zażalenia) z przyczyn podmiotowych wystąpi z kolei w wypadku wniesienia zażalenia przez podmiot niemający do tego legitymacji.

Zgodnie z art. 127 § 1 k.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji. Z powyższego wynika, że odwołanie jest środkiem zaskarżenia, który przysługuje wyłącznie od decyzji administracyjnej. Odwołanie zatem jest niedopuszczalne, gdy zostało wniesione od innych form działania organów administracji publicznej, a zatem gdy czynność organu nie jest decyzją administracyjną, lecz stanowi np. czynność materialno – techniczną, czynność cywilną (patrz B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego - Komentarz" Wydawnictwo C.H. Beck 2004, str. 583). Powyższe odnosi się również do postanowień wydanych przez organ I instancji. Zgodnie bowiem z art. 144 k.p.a. w sprawach nie uregulowanych w niniejszym rozdziale do zażaleń mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące odwołań. Stosownie zaś do treści art. 141 § 1 k.p.a. na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Zażalenie wnosi się w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia postanowienia stronie, a gdy postanowienie zostało ogłoszone ustnie - od dnia jego ogłoszenia stronie (art. 141 § 2 ustawy).

W niniejszej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] dokonując wstępnej kontroli wniesionego środka zaskarżenia uznało, że wniesione przez spółkę zażalenie na pismo Naczelnika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...] z dnia [...] jest niedopuszczalne z przyczyn o charakterze przedmiotowym.

W tym kontekście zauważyć należy, że w przypadku wszczęcia postępowania z wniosku strony, wynikające z niego żądanie, wyznacza zakres sprawy podlegającej rozpoznaniu przez organ. Z chwilą otrzymania wniosku dla organu administracji powstają określone obowiązki, w tym m.in. obowiązek zbadania, czy wnoszący podanie jest stroną w sprawie (art. 28 k.p.a.), dokładnego ustalenia treści żądania strony i zbadania swojej właściwości.

W rozpoznawanej sprawie, w ocenie organu odwoławczego, jak również Starosty [...], co potwierdził w piśmie procesowym z dnia [...], spółka nie złożyła formalnego wniosku inicjującego postępowanie o przyznanie i wypłacenie kosztów związanych z przechowywaniem usuniętych z drogi pojazdów. W dniu 6 czerwca 2011r. do organu wpłynęło pismo spółki opatrzone datą "30 maja 2011r.", informujące, że w dniu 25 maja 2011r. upłynął termin 3 - miesięcy dozorowania na parkingu strzeżonym spółki pojazdu marki Fiat 126p o nr rej. [...], który został usunięty z drogi w dniu 25 lutego 2011r. w trybie art. 130a ustawy – Prawo o ruchu drogowym. W związku z powyższym pismem zostały podjęte czynności zgodnie z art. 130a ust. 10 a cyt. ustawy zmierzające do przejęcia pojazdu na rzecz Powiatu [...]. Po orzeczeniu przepadku przedmiotowego pojazdu pismem z dnia [...] Starosta [...] wystąpił do spółki z prośbą o ustalenie kosztów przechowywania wskazanych w nim 16 pojazdów, w tym pojazdu marki Fiat 126p o nr rej. [...], ze wskazaniem opłaty za usunięcie pojazdu i przechowywanie od dnia usunięcia pojazdu z drogi do dnia jego odbioru.

W ocenie Sądu, powyższe stanowisko organu co do braku wniosku inicjującego postępowanie o przyznanie i wypłacenie kosztów związanych z przechowywaniem usuniętych z drogi pojazdów jest niezasadne. Starosta [...] pomija bowiem drugą, istotną część pisma z dnia 30 maja 2011 r., w której spółka wnosiło o wydanie decyzji zasądzającej jej koszty dozoru. Powyższa treść wyraźnie wskazuje na żądanie strony i nie powinna budzić żadnych wątpliwości organu. Wnioski i żądania skarżącej zostały sformułowane w sposób wyraźny i jednoznaczny. Rzeczywistą wolą strony było przyznanie jej kosztów dozoru pojazdów usuniętych z drogi publicznej. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w rozdziale 2 Kodeksu postępowania administracyjnego zawarte są ogólne zasady postępowania organów administracji. Zgodnie z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładne wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes strony. Organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej. (art. 8 k.p.a.). Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek (art. 9 k.p.a.).

Reguły postępowania wynikające z powyższych przepisów w pierwszej kolejności nakładają na organ prowadzący postępowanie dokładne wyjaśnienie treści żądania strony. W niniejszej sprawie żądanie strony nie powinno budzić żadnych wątpliwości. Wskazać, należy, że organ administracji nie jest uprawniony do sprecyzowania treści żądania strony, organ nie może dokonywać oceny wniosków strony według własnego uznania (nawet najbardziej korzystnego dla strony). Wobec powyższego w sytuacji, gdy organ miał wątpliwości co do żądania strony, to ciążył na nim obowiązek ustalenia rzeczywistej jej woli.

Powyższe nie miało jednak istotnego wpływu na wynik niniejszej sprawy, ponieważ przedmiotem oceny sądu jest postanowienie Kolegium o niedopuszczalności zażalenia na pismo z dnia [...]. Pismo to, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, nie jest postanowieniem, na które służy zażalenie (art. 123 w związku z art. 126 k.p.a.), nie posiada bowiem charakteru władczego rozstrzygnięcia organu administracji publicznej.

Zgodnie z art. 124 § 1 k.p.a. postanowienie powinno zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę jego wydania, oznaczenie strony lub stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego, oraz podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jego wydania lub, jeżeli postanowienie wydane zostało w formie dokumentu elektronicznego, powinno być opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub podpisem osobistym. Postanowienie powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, jeżeli służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego oraz gdy wydane zostało na skutek zażalenia na postanowienie (art. 124 § 2 k.p.a.).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalona została zasada, że brak niektórych elementów w akcie nie pozbawia go charakteru decyzji, czy też postanowienia, jeżeli zawiera co najmniej oznaczenie organu, oznaczenie strony, rozstrzygnięcie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji. O uznaniu pisma za postanowienie przesądza bowiem jego treść, a nie forma, a warunkiem takiego uznania jest posiadanie przez akt minimum elementów (wyżej wymienionych) niezbędnych do zakwalifikowania danego aktu jako postanowienia (decyzji) [por. wyrok NSA z 22 września 1981 r., sygn. akt SA 791/81, ONSA 1981 r., zeszyt 2, poz. 91; wyrok NSA z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. akt I GSK 457/07, wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2028/11 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych].

Elementem koniecznym do uznania danego aktu organu za decyzję lub postanowienie jest rozstrzygnięcie (osnowa). Brak rozstrzygnięcia w treści decyzji, czy postanowienia pozbawia dane pismo charakteru postanowienia (decyzji). Bez rozstrzygnięcia nie ma postanowienia, czy decyzji i o ile można mówić o wydaniu postanowienia, czy decyzji bez uzasadnienia, o tyle nie można mówić o wydaniu postanowienia bez osnowy. Osnowa jest zasadniczym i najistotniejszym elementem decyzji administracyjnej, czy postanowienia. Wyraża rezultat stosowania normy prawa materialnego, czy procesowego w stosunku do konkretnej sytuacji, w kontekście konkretnych okoliczności faktycznych i materiału dowodowego. Treść rozstrzygnięcia jest równoznaczna z udzieleniem bądź nie stronie uprawnienia, albo o nałożonym na nią obowiązku. Treści rozstrzygnięcia nie można domniemywać.

W treści pisma Naczelnika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...] z dnia [...], zdaniem Sądu można dopatrzyć się elementu rozstrzygnięcia (osnowy). Organ rozstrzygnął o istocie sprawy, tj. "stwierdził brak podstaw do obciążenia Starostwa Powiatowego w [...] kosztami dozoru pojazdu Fiat 126P o numerze rejestracyjnym [...]", a to oznacza, że orzekł o odmowie przyznania skarżącej kosztów przechowywania pojazdu.

Ww. pismo nie zawierało jednak podpisu osoby działającej w imieniu organu administracji, a więc nie zawierało minimum elementów niezbędnych do zakwalifikowania go jako decyzja, czy postanowienie. Naczelnik Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...] nie podpisał bowiem tego pisma reprezentując organ administracji.

Powyższe oznacza, że pismo nie pochodziło od organu administracji, co czyniło wniesione przez spółkę zażalenie na wskazane powyżej pismo niedopuszczalnym. Dokonując wstępnej kontroli środka zaskarżenia organ II instancji prawidłowo uznał, że nie ma do czynienia z postanowieniem organu I instancji i nie rozpoznał wniesionego przez stronę skarżącą środka zaskarżenia merytorycznie.

Odnosząc się do zarzutów i argumentacji skargi należy podkreślić, że decyzją administracyjną (postanowieniem) jest każdy wydany na podstawie powszechnie obowiązującego prawa, władczy i jednostronny akt organu administracyjnego, rozstrzygający konkretną sprawę i skierowany do indywidualnie oznaczonego adresata, niezwiązanego z organem ani węzłem zależności organizacyjnej, ani też podległości służbowej. Zaskarżone zażaleniem pismo z dnia [...] – wbrew twierdzeniom strony skarżącej - nie było aktem organu administracji.

Zauważyć w tym miejscu należy, że organ II instancji nieprawidłowo stwierdził, że strona zaskarżyła pismo Starosty [...], gdyż przedmiotem zaskarżenia było pismo Naczelnika Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w [...]. W ocenie Sądu naruszenie to nie miało jednak istotnego wpływu na wynik sprawy. Ponadto zauważyć należy, iż w kwestii kosztów dozoru pojazdu Fiat 126P o numerze rejestracyjnym [...] Starosta [...] orzekł już w piśmie z dnia [...].

Z powyższych względów, z uwagi na fakt, że zaskarżone postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. wydane na podstawie art. 134 w zw. z art. 144 i art. 141 § 1 k.p.a., nie narusza prawa, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.

b.a.