II SA/Ol 774/13

Uzasadnienie

Pismem z dnia "[...]" M. A., zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w "[...]" z wnioskiem o przyznanie wynagrodzenia za usunięcie i parkowanie pojazdów, które zostały usunięte z drogi i były przechowywane na jego parkingu. Uzasadniając wniosek powołał się na treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10. Wskazał, iż żądanie przyznania wynagrodzenia za przechowywanie oraz usunięcie "[...]" wskazanych we wniosku pojazdów obejmuje okres od dnia przyjęcia na parking poszczególnych pojazdów (od dnia ich usunięcia) do dnia ich przejęcia przez Skarb Państwa.

Postanowieniem z dnia "[...]", znak: "[...]", Naczelnik Urzędu Skarbowego w "[...]", działając na podstawie przepisów art. 102 § 2 i § 4 w zw. art. 17 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. Nr 174, poz. 1015 ze zm., dalej jako: u.p.e.a.), odmówił przyznania zwrotu koniecznych wydatków związanych z usunięciem z drogi i przechowywaniem oraz wynagrodzenia za usunięcie z drogi i przechowywanie "[...]" pojazdów, wskazanych w treści ww. postanowienia. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał, iż żądanie wnioskodawcy wypłaty należności z tytułu kosztów dozoru i wynagrodzenia z tytułu dozoru, wskazanych we wniosku z dnia "[...]" pojazdów, uległo przedawnieniu.

W zażaleniu na powyższe postanowienie M. A. wniósł o jego uchylenie w całości. Zakwestionowanemu rozstrzygnięciu organu pierwszej instancji zarzucił:

1. naruszenie art. 102 § 2 u.p.e.a. oraz przepisu § 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. nr 46, poz. 237), w szczególności poprzez przyjęcie, iż jego roszczenie jest żądaniem o charakterze cywilnoprawnym;

2. oparcie zaskarżonego rozstrzygnięcia na przepisach art. 117 i następnych kodeksu cywilnego, a w konsekwencji przyjęcia wadliwego założenia, iż roszczenie o zapłatę wynagrodzenia i zwrot kosztów holowania pojazdów i ich przechowywania na podstawie ustawy - Prawo o ruchu drogowym, jest żądaniem o charakterze cywilnoprawnym;

3. nie rozpoznanie istoty sprawy.

W treści zażalenia wskazał m.in., iż jego roszczenie w żadnym razie nie spełnia kryteriów uznania go za roszczenie cywilnoprawne.

Po rozpatrzeniu zażalenia, Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia "[...]", znak: "[...]", działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 k.p.a. oraz art. 18 i art. 102 § 2 u.p.e.a., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Argumentował m.in., iż nie można zgodzić się z zarzutem skarżącego, że w przedmiotowej sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego błędnie przyjął, iż w stanie faktycznym sprawy, roszczenie o wypłatę należności pieniężnych z tytułu sprawowania dozoru nad pojazdami (zwrot wydatków związanych z dozorem oraz wynagrodzenie za dozór) jest żądaniem o charakterze cywilnoprawnym. Podniósł, iż podziela stanowisko organu pierwszej instancji, że w braku uregulowania na gruncie przepisów szczególnych w zakresie postępowania egzekucyjnego, w kwestii przedawnienia roszczeń, mając na uwadze zasadę zupełności systemu prawnego, subsydiarne zastosowanie winny mieć ogólne normy prawa cywilnego, tj. regulacje przepisów art. 117 i następnych, ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; zwany dalej: K.c). Oddanie pod dozór ruchomości zabezpieczonej w postępowaniu egzekucyjnym, bądź stanowiącej własność Skarbu Państwa w ramach postępowania likwidacyjnego, zasady wykonywania tego dozoru, obowiązki dozorcy i prawo do żądania przez niego wynagrodzenia za sprawowany dozór, regulują przepisy art. 100 - 103 u.p.e.a., w tym w odniesieniu do wynagrodzenia dozorcy przepis art. 102 § 2 u.p.e.a. Należy jednak zaznaczyć, iż treść tych przepisów, które na gruncie ustawy egzekucyjnej regulują zasady przechowywania (dozoru) i obowiązki sprawującego dozór co do powierzonej mu ruchomości, zbudowane są według metody cywilistycznej. Analogiczne bowiem konstrukcje prawne regulujące kwestie przechowywania odnajdujemy w przepisach Kodeksu cywilnego (przepisy art. 835, 837-839 K.c). Ponadto, jak to ma miejsce w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w art. 102 § 2 u.p.e.a., przepisy Kodeksu cywilnego przewidują obowiązek zwrotu na rzecz przechowawcy koniecznych wydatków poniesionych w związku z przechowywaniem rzeczy oraz co do zasady wynagrodzenia za ich przechowywanie (art. 842 oraz art. 836 K.c). Wskazał, że literalne brzmienie przepisu art. 102 § 2 u.p.e.a. stanowi, iż organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór, chyba że dozorcą jest jedna z osób wymienionych w art. 101 § 1 ww. ustawy. Zatem treść przepisu wskazuje na fakt, że aby dokonać zwrotu dozorcy koniecznych wydatków poniesionych w związku z wykonywanymi czynnościami dozoru niezbędna jest wiedza na temat ich wysokości. Ponadto, z dyspozycji ww. art. 102 § 2 u.p.e.a. wynika, iż dozorca nie tylko powinien wskazać konieczne wydatki poniesione na dozór konkretnego pojazdu, ale musi również przedstawić sposób obliczenia tych kwot. Dopiero wtedy, gdy dozorca zgłaszający roszczenie z tytułu zwrotu wydatków koniecznych nie przedstawi żadnych dowodów i wyliczeń dotyczących wydatków poniesionych na dozór konkretnego pojazdu, konieczne jest ich ustalenie w drodze dowodów podejmowanych przez organ z urzędu. Należy jednak zaznaczyć, iż przepisy ustawy o postępowaniu, egzekucyjnym w administracji nie regulują w sposób szczegółowy kryteriów dotyczących ustalania wysokości wynagrodzenia za dozór. Uzasadnionym jest w takim przypadku zastosowanie przepisu art. 836 K.c. Nie ulega zatem wątpliwości, iż roszczenia dozorcy o przyznanie mu zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór, mają charakter roszczeń pieniężnych, związanych z prawem żądania od organu egzekucyjnego przyznania odpowiednich kwot pieniężnych stanowiących wyrównanie poniesionych wydatków na dozór pojazdów oraz przyznania wynagrodzenia w odpowiedniej wysokości za wykonanie usługi na rzecz organu egzekucyjnego, w postaci wykonywania dozoru (przechowywania pojazdu). Dalej argumentował, że z przepisu art. 102 § 1 u.p.e.a. wynika, iż dozorca jest obowiązany przechowywać zajętą ruchomość z taką starannością, aby nie straciła na wartości, oraz wydać ją na wezwanie organu egzekucyjnego; dozorca jest obowiązany zawiadomić organ egzekucyjny o zamierzonej zmianie miejsca przechowywania ruchomości. Zatem dozór rzeczy (pojazdu), wykonywany w ramach przepisu art. 102 u.p.e.a., ma cechy umowy przechowania. Powierzenie dozorcy zadań o charakterze publicznym przez organ administracji publicznej nie może nadawać roszczeniu dozorcy cech należności publicznoprawnych, gdyż te mogą być nakładane jedynie przez prawodawcę w drodze ustawy. Wskazał, iż przepisy Kodeksu Cywilnego dotyczące umowy przechowania nie regulują w sposób szczególny kwestii przedawnienia roszczeń majątkowych, wynikających z wykonywania takiej umowy. Wobec tego, roszczenie o zwrot poniesionych wydatków i przyznanie wynagrodzenia, przedawnia się według zasady ogólnej wyrażonej w Kodeksie cywilnym. Przy obliczaniu terminów przedawnienia roszczeń dozorcy z tytułu przechowywania pojazdów, winien mieć zastosowanie art. 118 K.c. W myśl powyższego przepisu, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć. Mając na uwadze powyższe, dla określenia daty początkowej, biegu terminu przedawnienia zarówno dla roszczeń związanych ze świadczeniem usługi w zakresie usuwania konkretnego pojazdu z drogi oraz przechowywania tego pojazdu, należy przyjąć pierwszy dzień wymagalności wierzytelności z tego tytułu. W przypadku pojazdów usuwanych w trybie art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym, dzień ten będzie odpowiadał pierwszemu dniowi następującemu po upływie 6 miesięcznego okresu od dnia zabezpieczenia pojazdu. Podniósł, iż w jego ocenie organ pierwszej instancji, mając na względzie treść przepisu art. 112 K.c. (zdanie pierwsze), prawidłowo określił dzień, w którym przedawniło się roszczenie skarżącego do poszczególnych, wskazanych w treści zaskarżonego postanowienia "[...]" pojazdów oraz odmówił zaspokojenia z tego tytułu żądań finansowych, z uwagi na upływ dziesięcioletniego terminu ich wymagalności, przed dniem złożenia wniosku z dnia "[...]".

Skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej wywiódł do Sądu M. A. żądając jego uchylenia, jak też poprzedzającego go postanowienia organu pierwszej instancji. Zakwestionowanemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1. Naruszenie art. 102 § 2 u.p.e.a. oraz przepisu § 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 46, poz. 237), w szczególności przez przyjęcie, że w stanie faktycznym będącym przedmiotem roszczenie strony jest żądaniem o charakterze cywilnoprawnym.

2. Bezpodstawne oparcie rozstrzygnięcia na przepisie art. 117 i nast. K.c., a w konsekwencji przyjęcia wadliwego założenia, że roszczenie o zapłatę wynagrodzenia i zwrot kosztów holowania pojazdów i ich przechowywania na podstawie ustawy Prawo o ruchu drogowym jest roszczeniem przedawniającym się według przepisów właściwych roszczeniom o charakterze cywilnoprawnym.

Podniósł m.in., iż najważniejszym wywodem Dyrektora Izby Skarbowej jest stwierdzenie, że "w braku uregulowania na gruncie przepisów szczególnych w zakresie postępowania egzekucyjnego, w kwestii przedawnienia roszczeń, mając na uwadze zasadę zupełności systemu prawnego, subsydiarnie zastosowanie powinny mieć ogólne normy prawa cywilnego, tj. regulacje przepisów art. 117 i nast. K.c.". Wskazał, iż organ uznał jego roszczenie za roszczenie o charakterze cywilnoprawnym, albo za roszczenie przedawniające się według zasad właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Stanowisko takie jest oczywiście wadliwe. W obowiązującym systemie prawa polskiego każde roszczenie ulega przedawnieniu, chyba, że konkretny przepis prawa takie przedawnienie wyłącza w terminie wskazanym przez ustawodawcę. Dotyczy to jednak wyłącznie roszczeń majątkowych o charakterze cywilnoprawnym. Nie jest natomiast dopuszczalna wykładnia rozszerzająca przepisów o przedawnieniu, zwłaszcza skutkująca przyjęciem, iż do przedawnienia roszczeń wynikających ze stosunku administracyjno prawnego można zastosować przepisy o przedawnieniu roszczeń majątkowych o charakterze cywilnoprawnym. Taki kierunek zapatrywania należy uznać za "eksperyment". Jeśli zatem organ podejmował taką próbę, winien także rozstrzygnąć szereg innych zagadnień, a mianowicie swoją pozycję zobowiązanego, który może wnieść zarzut przedawnienia jako zarzut procesowy, gdyż przedawnienie nie podlega uwzględnianiu z urzędu przez sąd powszechny wyłącznie uprawniony do rozpatrywania spraw cywilnych. Argumentował, iż nie wiadomo jak ustalać w postępowaniu administracyjnym przerwanie biegu przedawnienia, czy nie uwzględnienie takiego zarzutu. Nie można zatem "wyjąć" z systemu prawa określonej instytucji właściwej dla całkowicie odmiennego konstrukcyjnie postępowania (kontradyktoryjnego) w części odpowiadającej dowolnym potrzebom organu w innym rodzaju postępowania. Stwierdził, iż jego roszczenie w żadnym razie nie spełnia kryteriów uznania go za cywilnoprawne. Wywodzi się ze stosunku o typowym charakterze administracyjnym, nie podlega dochodzeniu przed sądem powszechnym. Stąd też "wypełnianie" luk w prawie nie może odbywać się z rażącym naruszeniem odrębności poszczególnych gałęzi prawa.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej, w całości podtrzymując argumentacje zawartą w zakwestionowanym postanowieniu, wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w dniu 29 października 2013 r. pełnomocnik organu, wskazując na treść art. 67 ustawy Prawo o finansach publicznych, stwierdził, iż doszło do przedawnienia należności skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że zasługuje ona na uwzględnienie.

Spór w rozpoznawanej sprawie dotyczy kwestii, czy roszczenie o wypłatę należności pieniężnych z tytułu sprawowania dozoru nad pojazdami (zwrot wydatków związanych z dozorem oraz wynagrodzenie za dozór), których własność przeszła na Skarb Państwa, uległo przedawnieniu. Skarżący, kwestionując możliwość przedawnienia roszczenia, upatruje podstawę do wypłaty należności związanych z dozorem w art. 102 § 2 u.p.e.a. Z kolei w ocenie organów skarbowych brak uregulowania na gruncie przepisów szczególnych w zakresie postępowania egzekucyjnego, w kwestii przedawnienia roszczeń majątkowych, determinuje obowiązek zastosowania ogólnych norm prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 102 § 2 u.p.e.a., organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór. Zgodnie z powszechnie aprobowanym stanowiskiem judykatury, zasada powyższa dotycząca co prawda wynagrodzenia za dozór sprawowany w ramach postępowania egzekucyjnego w administracji, znajdzie jednak odpowiednie zastosowanie również w przypadku, ustalania kwoty poniesionych wydatków, jak i wynagrodzenia, podmiotu przechowującego pojazd stanowiący własność Skarbu Państwa. Zgodnie bowiem z dyspozycją § 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przepisy działu II rozdziału 6 u.p.e.a. (regulujące egzekucję należności pieniężnych z ruchomości) dotyczące przechowywania, oszacowania i sprzedaży ruchomości stosuje się m.in. do tych ruchomości, które stały się własnością Skarbu Państwa. Powyższe uprawnienie podmiotu prowadzącego parking strzeżony (dozorcy) realizowane jest wyłącznie na jego wniosek, a o zwrocie wydatków związanych z wykonywaniem dozoru i przyznaniu wynagrodzenia za dozór orzeka organ egzekucyjny w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie. Art. 102 § 2 u.p.e.a. stwarza zatem po stronie organu egzekucyjnego obowiązek przyznania, na żądanie dozorcy zwrotu koniecznych wydatków związanych z dozorem oraz wynagrodzenia za dozór.

Stosunek prawny, którego przedmiotem jest przechowywanie usuniętych pojazdów, nie ma charakteru cywilnoprawnego, jest to bowiem typowy stosunek administracyjny powstały na skutek władczych działań organów administracyjnych, polegających na tym, że po usunięciu pojazdu jego właściciel powiadamiany jest w trybie administracyjnym o przejściu pojazdu na rzecz Skarbu Państwa w razie nieodebrania pojazdu w ustawowym terminie. Podstawą do odbioru pojazdu jest zezwolenie administracyjne, którego wydanie uzależnione zostało od uiszczenia opłaty za usunięcie pojazdu i parkowanie (§ 5 i 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r. w sprawie usuwania pojazdów, Dz. U. Nr 134, poz. 1133 ze zm.), a wysokość tej opłaty ustala rada powiatu - art. 130a ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2007 r., sygn. akt III CZP 47/07, publ. OSNC 2008/7-8/80, Prok.i Pr.-wkł. 2008/10/47, Biul.SN 2007/6/8). Przy czym przy nieodebraniu pojazdu przez uprawnioną osobę i przejściu jego własności na rzecz Skarbu Państwa, między jednostką prowadzącą parking a nowym właścicielem pojazdu - Skarbem Państwa nie dochodzi do zawarcia jakiejkolwiek umowy, a w szczególności umowy przechowania pojazdu. Brak jest również w obowiązujących przepisach prawa normy, na podstawie której tworzyłby się między jednostką prowadzącą parking a Skarbem Państwa cywilnoprawny stosunek przechowania pojazdu.

W rozpatrywanej sprawie nie może być zatem mowy o możliwości zastosowania przepisów ustawy Kodeks cywilny, tj. art. 117 i nast., bowiem organ nie mógł ich stosować, jako że nie stanowią one materii prawa administracyjnego, nie są także objęte zakresem art. 102 § 2 u.p.e.a. Taki też pogląd reprezentuje Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie o sygn. akt I OSK 940/10 (publikowane w internetowej bazie orzeczeń NSA: www.nsa.gov.pl) wskazując, że "przepisy kodeksu cywilnego, kształtują stosunki stron umowy na płaszczyźnie cywilnoprawnej, nie mogą jednak wpływać na kształtowanie praw lub obowiązków w sferze publicznoprawnej. Należące do prawa publicznego - prawo administracyjne w tym również postępowanie egzekucyjne w administracji, nie podlega modyfikacji ani ocenie przez pryzmat przepisów prawa cywilnego (podobnie wyrok NSA z dnia 24 marca 2010 roku, sygn. akt II FSK 1917/08)". Sąd w pełni podziela ten pogląd.

W świetle powyższego, w niniejszej sprawie nie może być mowy o przedawnieniu roszczenia, bowiem ustalenie wynagrodzenia z tytułu dozoru odbywa się w trybie administracyjnym. W odróżnieniu od cywilnoprawnych uprawnień o charakterze majątkowym, uprawnienia majątkowe w prawie publicznym ulegają przedawnieniu lub wygaśnięciu tylko wtedy, gdy zostało to wyraźnie określone przez ustawodawcę. Natomiast art. 102 § 2 i nast. u.p.e.a. nie wprowadzają żadnego terminu przedawnienia, ani nie przewidują odesłania do instytucji przedawnienia określonej w Kodeksie cywilnym. Z powyższego wynika, iż przepisy Kodeksu cywilnego nie mogą stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej lub postanowienia, bez wyraźnego odesłania ustawowego. Wskazana w art. 102 § 2 u.p.e.a. kompetencja do określenia przez organ egzekucyjny wydatków i wynagrodzenia związanych z wykonywaniem dozoru nie obejmuje zatem prawa do ustalania czy roszczenie o wynagrodzenie (wydatki) uległo przedawnieniu. Możliwość stwierdzenia, czy roszczenie uległo przedawnieniu musi wynikać z konkretnej normy prawa administracyjnego (z przepisu prawa, który tak stanowi). Takiej normy organy w niniejszej sprawie nie wskazały. Zasadny jest zatem zarzut skargi wskazujący na bezpodstawne oparcie zakwestionowanego rozstrzygnięcia na przepisach. K.c., a w konsekwencji przyjęcia wadliwego założenia, że roszczenie o zapłatę wynagrodzenia i zwrot kosztów holowania pojazdów jest roszczeniem przedawniającym się według przepisów właściwych roszczeniom o charakterze cywilnoprawnym.

Odnosząc się natomiast do twierdzenia pełnomocnika organu, że w niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.), a konkretnie art. 67 tej ustawy, zauważyć należy, że przedstawienie argumentacji organu dopiero na rozprawie jest bezskuteczne jako, że kontroli sądowoadministracyjnej podlega zaskarżone postanowienie. Możliwość wypowiedzenia się na rozprawie spełnia zgoła odmienną rolę, niż decyzja czy postanowienie wydane w sprawie. Przede wszystkim z tego względu, że realizowane jest po zakończeniu postępowania i w jego treści organ powinien odnieść się do zarzutów podniesionych w skardze, a nie dokonywać brakujących rozważań, które powinny zostać zawarte w uzasadnieniu faktycznym i prawnym postanowienia. Ponadto, wskazując na potencjalną możliwość zastosowania w sprawie przepisów ustawy o finansach publicznych pełnomocnik organu powinien wyjaśnić, którą z wymienionych w art. 60 tej ustawy (art. 67 dotyczy należności, o których mowa w art. 60) niepodatkowych należności budżetowych jest wynagrodzenie za dozór pojazdów oraz dlaczego przepisy tej ustawy, która weszła w życie 1 stycznia 2010 r. mają zastosowanie do przedawnienia roszczeń.

Reasumując, związku z tym, że organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa (art. 6 k.p.a.; art. 7 Konstytucji RP), to do odmowy przyznania wynagrodzenia za dozór pojazdów nie jest wystarczające przekonanie, że roszczenie o wynagrodzenie przedawniło się, ale potrzebny jest przepis regulujący dany stosunek prawa administracyjnego, który wprost normuje kwestię przedawnienia takiego roszczenia.

Uchylenie zakwestionowanych postanowień nie przesądza o tym, iż roszczenie o wynagrodzenie przedawniło się. Czyni natomiast aktualnym ponowne przeprowadzenie postępowania przez organ pierwszej instancji. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ uwzględni wyżej przedstawione przez Sąd uwagi oraz dokona wnikliwej analizy wszystkich aspektów niniejszej sprawy. Przy czym przeprowadzona analiza winna być logiczna, spójna i przejrzysta.

Z tych wszystkich względów Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a. orzekł, jak w pkt I sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach postępowania zawarte w pkt III sentencji znajduje natomiast uzasadnienie w art. 200 p.p.s.a. Orzeczenie o wykonalności oparto na zasadzie art. 152 p.p.s.a.